คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ผู้หญิงน่ารัก....
ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
โบมีกำลังเดินเลือกของน่ารักตามฉบับนิสัยของผู้หญิง
เธอมาที่นี่หลังจากเลิกเรียนเรียบร้อยแล้ว
เพื่อมารอแบคฮยอน
จะว่าเป็นแฟนก็ไม่ใช่ เพราะเขาและเธอเหมือนกำลังคุยๆกันอยู่ จากคำแนะนำของคิมจงแดเพื่อนสนิทสมัย
ม.ปลาย ทีแรกเธอกะจะชวนเพื่อนสุดสนิทอย่างโชรงมาแล้ว แต่เห็นช่วงนี้กำลังเฮิร์ท
เนื่องจากไปทิ้งพี่ชายสุดที่รักของเธอเอง แต่ดูเหมือนเพื่อนเธอจะเป็นแบบ
ทิ้งเขาแต่เราเจ็บบ ฮ่าๆๆ ความจริงดูจุนโอปป้าก็อาการหนักพอสมควร แต่เธออยากจะสมน้ำหน้าให้
ตอนมีไม่รักษา พอตอนเค้าไปร้องไห้ฟูมฟายเข้าร้านเหล้าทุกวัน เธอไม่อยากจะเข้าข้างใคร
เลยไม่ขอเข้าไปยุ่งด้วยดีกว่า เพราะก็พอๆกันทั้งคู่
“ทำไมแบคฮยอนมานานจังเนี่ย”
เธอพึมพำเบาๆ
เพราะนี่มันเลยเวลานัดไปเกือบชั่วโมงแล้ว และอีกอย่างเธอหิวแล้วด้วย
เขาสมควรจะส่งข้อความมาบอกเธอสักนิดก็ยังดีว่าจะมาหรือไม่มา มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาสายแบบนี้ ดีแล้วที่เธอยังไม่รู้สึกกับเขาไปมากเท่าไหร่
เธอแค่คุยๆไว้ เผื่อสักวันแบคฮยอนจะเป็นผู้ชายที่เธอรักได้ แต่เหมือนจะไม่ใช่โดยสิ้นเชิง
เพราะแบคฮยอนเหมือนจะไม่กระตืนรือร้นที่จะคบกับเธอสักเท่าไหร่
ติ๊ง
…..
เสียงข้อความดังขี้นในขณะที่เธอกำลังจะกดโทรออกหาแบคฮยอน
แบคฮยอนนั่นเอง ตายยากจริงๆ
‘ ไปไม่ได้แล้วนะ
ต้องพาแม่ไปหาหมอ ขอโทษทีนะโบมีอ่า’
กะแล้วเชียวววว ไอ้หมอนี่ เดี๋ยวพ่อป่วย เดี๋ยวก็น้องสาวป่วย แล้วคราวนี้แม่ป่วย หมอนี่ควรพาครอบครัวไปทำบุญนะ ป่วยบ่อยจริงๆ ไอ้คิมจงแดหาใครมาให้เธอคุยเนี่ยยย
ๆไม่ไหวๆนัดไม่เป็นนัด
เธอน่าจะชวนโชรงมาตั้งแต่แรกวุ้ยยย
หิวแล้ววไม่หาอะไรกินคนเดียวก็ได้
“ไฮ โบมีนูน่า มาคนเดียวหรออ?” ขณะที่เธอกำลังเดินเข้าร้านอาหารญี่ปุ่น
ก็เป็นอันต้องหันไปดูคนที่ทักเธอ ชูก้านั่นเอง
“อ๋ออ
….นายนั่นเอง
มาทำไมแถวนี้” เจอหมอนี่อีกแล้วโว้ยยย เด็กอะไรโคตรกวนตีน
เจอทีไร พูดว่าเธออ้วนทุกที
“ก็ผมอยากมาอะ
ว่าแต่นูน่าอะ ถามว่ามาเดียวหรอ”
“อือ
มาคนเดียว ไปล่ะหิวข้าว” เธอตอบส่งๆก่อนจะเดินเข้าร้านอาหารไป ตอนนี้หิวจนตาลายหมดแล้ว ไม่มีอารมณ์จะมากวนใครด้วย แต่พอนั่งลงปุ๊ป ไอ้เด็กขาวโอโม่นี่ก็นั่งลงตรงข้ามเธอ อะไรของหมอนี่เนี่ย
“ที่นั่งเยอะแยะไปนั่งที่อื่นสิ
มานั่งไรตรงนี้” เธอหิว เธอไม่มีอารมณ์อยากคุยกับใครทั้งนั้น
“นี่นูน่า
ผมนั่งด้วยคนน้า ผมเหงา ผมก็มาคนเดียวเหมือนกัน” ชูก้ากำลังขอร้องโบมี เขาไม่ชอบการกินข้าวคนเดียว
จะชวนไอ้วีออกมา มันก็หายหัวไปไหนไม่รู้ สงสัยไปดามใจพี่รหัสคนสวยของมัน
“นะ
นะ ผมไม่ชอบกินข้าวคนเดียว ผมเลี้ยงมื้อนี้ด้วยก็ได้…. นะ…นะ ” เขามองคนตรงหน้าตาแป๋ว ก่อนจะเห็นเธอตา
ลุกวาวเมื่อได้ยินคำว่าเลี้ยง เห็นแก่กินจริงๆผู้หญิงคนนี้ 555555
“ก็ได้ งั้นฉันไม่เกรงใจนะ” เธอบอกก่อนจะกวักมือเรียกพนักงานมารับออร์เดอร์
อาหารหลายอย่างถูกนำมาวางบนโต๊ะเยอะมาก
ชูก้าหน้าเหวอขึ้นมาทันที ไม่ใช่เพราะเขาจ่ายไม่ได้ แต่โบมีตัวแค่นิดเดียวแต่กินจุจริงๆ
“นูน่ากินหมดหรอ
มันเยอะมากเลยนะ” เขาถามคนตรงหน้าที่ตอนนี้เริ่มตักอาหารเข้าปากแล้ว
“ก็เผื่อนายด้วยไง
ฉันเป็นคนมีน้ำใจนะ สั่งเผื่อนายด้วย”
“เอ่อออ
…กินให้หมดแล้วกัน
เหอะ”
“โบมีซะอย่าง กินหมดอยู่แล้ว” เธอบอกก่อนทั้งสองจะลงมือกินอาหารที่อยู่ตรงหน้า
“แล้วเพื่อนนายไปไหน
ทำไมไม่มาด้วยล่ะ ปกติตัวติดกันอย่างกะปาท่องโก๋” โบมีถามหลังจากที่ทานอาหารตรงหน้าเกือบจะหมดแล้ว แต่เธออิ่มเกินกว่าจะทานให้หมด ปล่อยให้หมอนี่กินต่อแล้วกัน บ่นใส่แต่คนอื่นกินเก่ง แต่หมอนี่กินเก่งโคตรเลยจะบอกให้
“มันไปหาสาวมั้ง
ไม่เจอตั้งแต่เช้า” คำตอบของชูก้าทำให้โบมี ไม่แปลกใจเท่าไหร่
ก็สองคนนี้หน้าตามากกกกก ไม่มีแฟนสิแปลก
พวกผู้หญิงในคณะพูดถึงบ่อยจะตาย ….แต่เอ๊ะ !.... เธอกำลังนั่งทานข้าวกับเดือนคณะนี่หว่า //
“เป็นไรเนี่ย
อยู่ดีๆก็ยิ้ม …บ้าป่ะหรือกินเยอะจนเพี้ยน” เดือนก็เดือนเหอะ ปากหมาจริงๆ
“เรื่องของฉันย่ะ
! ว่าแต่ใครหรอสาวเพื่อนนาย” เธอแค่สงสัยว่าหน้าหล่อๆแบบวีจะชอบผู้หญิงแบบไหน
“ก็เพื่อนนูน่าไง ไม่รู้หรอ หมอนั่นสนใจอยู่” โบมีตาโตทันที ไอ้โชเนี่ยนะ
ทำไมมันไม่เห็นบอกอะไรเธอเลย
“วีเป็นน้องรหัสโชรงไม่ใช่หรอยะ”
หรือว่าโชรงทิ้งพี่เธอเพราะเหตุผลนี้
ไอ้โชทำไมแกนิสัยไม่ดีอย่างเน้
“ก็ใช่ มันสนใจโชรงนูน่าอยู่ น่าจะกำลังตามจีบ
เห็นนูน่าเลิกกับแฟนแล้ว” ถึงชูก้าจะมองว่าไอ้นี่ฉวยโอกาสก็เหอะ แต่ถ้าลองก็ไม่มีวันรู้
“แฟนมัน
ก็พี่ชายฉันนิแหละย่ะ
เพื่อนนายนี่นิสัยไม่ดีเลย ฉวยโอกาสตอนมันอ่อนแอรึไง” เธอพูดตามความจริง โชรงเป็นคนขี้เหงา
ถ้าเกิดว่าวีเป็นผู้ชายที่โชรงต้องการขึ้นมา
รับรองดูจุนโอปป้าได้อกหักอย่างสมบูรณ์แน่
“ดูจุนฮยองเป็นพี่ชายนูน่าหรอ
โอว้ …. มิน่าล่ะ
โหดๆเหมือนกัน” ดูจุนเป็นพี่รหัสของจีมินฮยอง
ซึ่งหมายถึงว่าเป็นลุงรหัสของชูก้า
ทำให้ชูก้าได้พบปะตามร้านเหล้าอยู่บ่อยครั้ง
แต่ก็ไม่สามารถปริปากเรื่องของไอ้เพื่อนตัวดีที่กำลังตามจีบแฟนของลุงรหัสตัวเองได้
จนรู้ว่าฮยองเลิกกับแฟน ชูก้าเลยคาบข่าวไปบอกวีทันที
“โหดบ้าไร ฉันออกจะเป็นคนน่ารัก” โบมีเป็นคนน่ารักจริงๆแบบที่เธอพูดนั่นแหละปากนิดจมูกหน่อย
หุ่นของเธอเหมือนผู้หญิงเล่นกีฬาต่างกับโชรงที่ตัวเล็กๆ สองคนนี้เป็นพี่ปี 2 ที่ถูกรุ่นน้องพูดถึงบ่อยครั้ง เนื่องจากหน้าตาที่มีเสน่ห์ และน่ารัก
แต่โหดนิดหน่อยเลยไม่ค่อยมีใครกล้าจีบ
“น่ารักตรงไหนก็ไม่รู้ ถึกยังกับผู้ชาย” เขาก็แค่พูดไปอย่างนั้นแลหะ ถ้าไปชมเดี๋ยวโบมีจะได้ใจ
แค่ได้แกล้งรุ่นพี่ตรงหน้า เขาก็รู้สึกดีแล้ว ไม่รู้เป็นเพราะอะไร
“ไอ้บ้า
ฉันไม่คุยด้วยแล้ว กลับก่อน”
เธอพูดก่อนจะถือกระเป๋าเดินออกจากร้านไปเลย ชูก้าเห็นอย่างนั้นเลยรีบเรียกพนักงานมาเช็คบิล
ก่อนจะรีบวิ่งตามโบมีไป
“รอก่อนสินูน่า
ผมอุตส่าห์เลี้ยงข้าวนะ ขอบคุณสักคำก็ไม่มี” ความจริงเขาไม่ได้ต้องการคำขอบคุณหรอก
แค่ต้องการอย่างอื่นมากกว่าเลยต้องรีบวิ่งตาม
“ขอบคุณย่ะ” โบมีหันไปขอบคุณ ก่อนหันหน้าเดินหนีไป แต่มีหรือชูก้าจะยอม วิ่งไปจับแขนเธอไว้
“อะไรอีก
ก็ขอบคุณแล้วไงฉันจะกลับบ้าน ปล่อย” เธอหน้างอใส่คนตรงหน้าทันที่ที่เขาจับแขน ก่อนจะสะบัดออก แต่ชูก้ากลับไม่ปล่อย
“ให้ผมไปส่งนะ”
เขาบอกความต้องการทันที
เพราะโบมีตอนนี้เหมือนกำลังจะโมโหที่เขาไม่ปล่อยแขน
“ไม่” เธอตอบแบบไม่คิดเลยทีเดียว ถ้าขืนไปกับไอ้หมอนี่
เธอกลัวมันจะปล่อยลงที่ไหนสักที่แน่ๆ
“นะ ถือสะว่าไถ่โทษที่หาว่านูน่าไม่น่ารัก” ให้สิหมอนี่
ทำไมเธอต้องมองว่าเขากำลังทำหน้าตาน่ารักอยู่เนี่ย
“นะครับ
… โบมีนูน่าออกจะน่ารัก จริงๆ….” ชูก้ายิ้มออกมาทันที ที่โบมีพยักหน้า ผู้หญิงคนนี้แพ้คนขี้อ้อนแน่ๆเลย
ความคิดเห็น