คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รู้สึกดี?
เช้าวันอาทิตย์ที่แสนสดใส….
แต่ทำไมหน้าตาของโชรงถึงได้หม่นหมองนักนะ
หลังจากที่เธอส่องกระจกดูตัวเองแล้ว เนื่องจากเมื่อคืนหลังจาก
ดูจุนกลับไป
เธอก็ร้องไห้ซะจนเกือบเช้า ก่อนจะเผลอหลับไป นี่เธอกำลังโสดหรอเนี่ย
เธอกำลังไม่มีใคร เธอกำลังเหงาของแท้เลยทีเดียววว หดดดหู่ ทำไงล่ะ ทำตัวเองแท้ๆ
ไปบอกเลิกเค้าแล้วมานอนร้องไห้สะเองT^T
ติ๊งต่อง
ติ๊งต่อง …..
ใครมากดกริ่งแต่เช้าเนี่ย
โชรงคิดก่อนจะจัดผมเผ้าตัวเองให้เข้าที่เข้าทางเนื่องจากเธอเพิ่งตื่นนอน
โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าตัวเองใส่กางเกงขาสั้นที่ยาวแค่คืบเดียวกับเสื้อกล้ามสีขาวที่ไม่ได้ใส่ชั้นในข้างใน
ปกติเธอก็ไม่ได้ใส่นอนอยู่แล้วล่ะ
“
ไฮ…. นูน่า
ผมซื้อข้าวมากินด้วย” เมื่อเปิดประตูออกมาก็พบน้องรหัสจอมกวนอยู่หน้าประตู
ทำไมมันตื่นเช้านักวะ
“เอ่ออ… นายตื่นเช้าจัง”
“ผมหิวข้าวเลยลงไปซื้อ
เผื่อเจ้ด้วยนะ แต่ทำไมสภาพเจ้วันนี้ดูไม่ได้เลยอะ”
“อ่ออ…. เมื่อคืนนอนดึกนิดหน่อย”
ไม่หน่อยแล้วมั้ง วีคิด
วีสังเกตโชรงตั้งแต่หัวจรดเท้า ตาบวมๆของเธอมองดูก็รู้ว่าคงผ่านการร้องไห้มา
แต่เสื้อผ้าของเธอ เอ่ออ//
“เจ้
ขอผมเข้าไปนะ” วีพูด ก่อนจะเดินแทรกเข้าไปเพราะการมองเธอที่แต่งตัวแบบนั้น เอ่ออ มันเซ็กซี่เป็นบ้า//
“เฮ้
… ไอ้เด็กบ้า
กล้าเข้ามาได้ไงยะ ออกไปเลยนะ”
“เจ้
ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะ
แล้วมากินข้าวว ผมจะรอ “
“นายมีสิทธิ์ไรมาสั่ง
ไปกินห้องนายเส้”
“เจ้จะไปมั้ยยย
ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว…..” วีพูดก่อนจะลอบมองโชรงตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่คนตัวเล็กถึงกับมองสภาพตัวเอง
ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำทันที//
ผ่านไปสิบนาทีที่โชรงอาบน้ำเสร็จ
เธอเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยลำลองสบายๆ เสื้อยืดกางเกงขาสั้น
หน้าของเธอที่ไม่ได้ตกแต่งใดๆ ทำให้เธอหน้าเด็กลงเป็นสิบเท่า
“เจ้
ไม่แต่งหน้านี่โคตรเด็กอะ”
“ฉันไม่ได้แก่นะยะ
หน้าสวยแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
“คร้าบบๆ
สวยจิงๆและ”
“ไอ้บ้า…..//”
คนสวยเขินนะยะ
“เจ้
รีบมากินข้าวเหอะ เด่วกับข้าวเย็นแล้วไม่อร่อย” โชรงพยักหน้าก่อนจะมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามวี
“ขอบคุณนะ
ที่อุตส่าห์ซื้อข้าวมาให้”
“ก็ผมบอกแล้ว
ว่าผมจะเป็นคนนั้นเอง” วีพูดก่อนจะตักกับข้าวเข้าปาก
แต่คนฟังเกือบจะสำลักทันที
“แค่กๆ
แค่กๆ น้ำๆ” วีลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำออกมารินให้โชรงอย่างเร็วไว
พูดแค่นี้ถึงกับสำลักเลยเชียวว 55 น่ารักจริงผู้หญิงคนนี้
“เจ้
เมื่อคืนเกิดไรขึ้น” โชรงที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวก็เงยหน้าขึ้นมองวีทันที
ทำไมน้ำเสียงนายนี่เหมือนจะรู้เรื่อง
“ก็ไม่มีไรหรอก
แค่มีเรื่องนิดหน่อยอะ”
“เจ้
เลิกกับแฟนใช่มั้ย” วีรู้เรื่องนี้
เพราะเมื่อคืนไอ้ชูก้าไปกินเหล้าที่บาร์แล้วมันมาเล่าให้ฟังว่าไปเจอแฟนโชรงที่ร้านเหล้าโดยมีเพื่อนนั่งปลอบเป็นสิบๆคน
โดยที่มันได้ยินเหตุผลว่าพี่เค้าเพิ่งเลิกกับแฟนมา
มันเลยบึ่งรถกลับห้องทันทีแล้วมาปลุกวีที่นอนงัวเงียอยู่เพื่อเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง
ถึงวีจะรู้สึกดีใจที่ทั้งสองคนเลิกกัน แต่หลังจากเห็นสภาพของโชรงแล้วเธอก็คงเสียใจไม่แพ้กัน
วีเลยงงที่ทั้งสองเสียใจเหมือนกัน แล้วใครบอกเลิกใครกัน
“นายรู้ได้ไง…. ใครบอก” โชรงตกใจที่วีรู้เรื่องนี้
เพราะเธอก็ยังไม่ได้บอกเล่าให้ใครฟังแม้แต่โบมี
ถ้าจะมีคนรู้ก็คงเป็นดูจุนที่บอกใครต่อใคร แต่นายนี่ข่าวไวไปมั้ยเนี่ย
“เมื่อคืนแฟนจ้ไปเมาอยู่
E.L. บาร์…. แล้วเค้าลือกันว่าโดนบอกเลิก…. เรื่องจริงหรอ” อ่า…. แค่เธอคิดน้ำตาเธอมันก็พาลจะไหลออกมา
วีสังเกตได้จึงต้องรีบเบี่ยงประเด็นทันที
“ไม่จริงหรอกเนาะ
เจ้ดูรักฮยองคนนั้นจะตายจะบอกเลิกได้ไงเนาะๆ…. ข่าวแม่งมั่ว”
“อืออ…. จริง ฉันเลิกกับดูจุนโอปป้าแล้ว” โชรงบอกคนตรงหน้าเสียงแผ่ว
“เพราะอะไร
คงไม่ใช่เพราะผมหรอกใช่มั้ย?” วีไม่ผิดที่คิดอย่างนั้น
ก็เขาแสดงออกจะตายว่าชอบเธอ
“ป่าวหรอก
เพราะฉันกับดูจุนโอปป้าเองต่างหาก ดูจุนโอปป้าไม่รู้เรื่องนายด้วยซ้ำ
ต่อให้รู้ก็ไม่เห็นมีอะไรให้ต้องเลิกกัน เพราะฉันกับนายเป็นพี่รหัสกับน้องรหัส
แต่กับโอปป้าแค่ไปต่อด้วยกันไม่ได้แล้ว”
“ไม่ต้องย้ำขนาดนั้นก็ได้ว่าเราเป็นแค่พี่รหัสน้องรหัสเนี่ยยย
น้อยใจนะ อย่าให้เป็นมากกว่านั้นนะจะจัดหนักเลย”
“จัดหนักอะไรกันยะ
แล้วใครบอกจะให้เป็นอย่างอื่น ไอ้เด็กบ้า….” โชรงหัวเราะออกมาเบาๆ
อย่างน้อยวีก็ทำให้เธอหัวเราะออกมา
แค่ทำให้เธอหายเศร้าเร็วๆมันคงไม่ยากเกินไปสำหรับเขาหรอกน่า แต่การที่วีมาคอยปลอบใจแบบนี้
มันคือเรื่องผิดเขารู้ตัวดี เธอเพิ่งเลิกกะแฟนไม่ถึง24ชั่วโมงด้วยซ้ำ
แต่เขาก็ฉวยโอกาสช่วงเวลาที่เธออ่อนแอ เขาเป็นคนเลวใช่มั้ย?.....
“
นายจะไม่กลับห้องของนายจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย==? ” โชรงเอ่ยถามน้องรหัสตัวดีที่กำลังนอนบนโซฟาดูทีวีในห้องเธออย่างสบายใจ
ก็นายนี่อยู่ห้องเธอตั้งแต่เช้าที่เอาข้าวมาให้แล้วยังไม่กลับเลยเนี่ย
อะไรจะสบายใจขนาดนั้น
“ ไม่อะ
ผมเบื่อ…อยู่ห้องก็ไม่มีไรทำ”
“การบงการบ้านนายไม่มีรึไง
แล้วทีวีอยู่ห้องนายก็ไม่มีไง๊? ..
มานอนดูห้องคนอื่นเนี่ย อีกอย่างนายเป็นผู้ชายอยู่ห้องผู้หญิงสองต่อสองมันไม่งาม”
โชรงร่ายยาว
จนวีต้องลุกขึ้นนั่งมองคนตรงหน้าที่กำลังยืนค้ำเอวแล้วทำหน้าหมดอารมณ์สุดขีด
“โห่
…..เจ้
ก็ผมเหงาอะ ไอ้ก้าก็ไม่อยู่ แล้วนี่เจ้บ่นเป็นคนหัวโบราณไปได้ ผมไม่ทำไรเจ้หรอกน่า…”
“นี่นาย
อย่าว่าฉันแก่นะยะ ฉันเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวธรรมดา”
“คร้าบบบบ
..แม่คนดี
แม่คนหน้าเด็ก อายุยังน้อย แต่หัวโบราณ” โชรงได้ยินอย่างนั้นถึงกับต้องถลึงตาใส่คนตรงหน้า
ก่อนจะเอาหมอนที่โซฟามาตีคนตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“โอ้ยยย
เจ้ผมเจ็บนะ …
โอ้ยยยยยย” วีร้องออกมาเสียงดัง เมื่อหมอนฟาดเข้าที่ตัวเองหลายๆที
มีใครบอกเจ้คนนี้บ้างมั้ยเนี่ยว่ามือหนักชิบหายยย
“พอเหอะเจ้
ผมเจ็บจริงๆนะ T^T” วีจับมือคนตัวเล็กกว่าเข้าด้วยกัน
แล้วเบ้หน้าเนื่องจากตอนนี้รู้สึกเจ็บขึ้นมาจริงๆ
คนตรงหน้าจึงได้หยุดการกระทำของตัวเองก่อนจะโวยวายเมื่อวีจับข้อมือเล็กจนขยับไม่ได้
“อร้ายยยย…// ปล่อยนะไอ้บ้า”
“ไม่ปล่อยยย
ถ้าปล่อยเจ้ก็ตีอีกสิ … มีใครบอกเจ้มั้ยว่ามือหนักโคตร” วีพูดก่อนจะกระชับข้อมือแน่นขึ้นจนคนตัวเล็กเริ่มเบ้ปากด้วยความเจ็บ
เห็นแล้วอดสงสารก่อนจะปล่อยมือเธอออก ก็พบรอยแดงๆ จนวีรู้สึกผิด
“ไม่หนักได้ไง
ก็ฉันเรียนฮับกิโดมา ขั้นสามแล้วด้วยนะเด็กน้อย” เธอบอกและมองดูข้อมือตัวเอง
ก่อนจะปรายตามองคนตรงหน้าที่ตาโตเท่าไข่ห่านหลังจากที่รู้เรื่องศิลปะการต่อสู้ของเธอ
ที่บ้านเธอเป็นโรงเรียนสอนฮับกิโดเองแหละ พ่อเธอสอนนานถึง8ปี ก่อนจะเลิกไปเพราะต้องมาเรียนในโซล
“โห… เห็นตัวเล็กงี้ไม่เบาเลยนะเจ้”
“นายก็เลิกกวนประสาทได้แล้ว
ก่อนจะตีลังกาฟาดหน้า ฮ่าๆๆๆ” เธอพูดไปงั้นแหละ ความจริงจะฟาดถึงป่าวก็ไม่รู้ ตัวสูงขนาดนั้น
“ฟาดถึงป่าวเหอะ
ขาสั้นขนาดนั้น” และมันก็ถึงคราวที่หมอนี่จะโดนฟาดจริงๆ
ไม่ใช่การตีลังกา แต่ฝ่ามือฟาดแรงเต็มๆแขนเลยล่ะ
“โอ้ยยยยยยยยT^T
ทำไมต้องโหดขนาดนี้เนี่ย” วีร้องโอดครวญเมื่อโดนฝ่ามืออรหันต์
“นายก็เลิกกวนประสาทสักทีสิ
โว้ยยยยย”
“ขอโทษคร้าบบบบบบT^T”
วีพูดพร้อมกับทำหน้าอ้อนๆเหมือนเด็ก
จนโชรงอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“นี่มันเที่ยงจนจะบ่ายแล้วอะ
นายไม่หิวหรอ แล้วไม่คิดอยากกลับห้องบ้างอะ อยู่ตั้งแต่เช้าแล้วนะ” เธอถามเพราะเขาอยู่นานเกินไปแล้ว
แถมตอนนี้ท้องของเธอกำลังโอดครวญ
สงสัยใช้แรงหนักในการทำโทษไอ้น้องรหัสกวนประสาทคนนี้
“เจ้หิวแล้วหรอ
เราไปหาอะไรกินกันดีมะ” วีเสนอความคิดเพราะเขาก็หิวแล้วเหมือนกัน
ถ้าจะกลับไปชวนไอ้ก้าก็กลัวว่ามันจะยังไม่ตื่น ไอ้นี่มันยิ่งขี้เซาอยู่ด้วย เขาไม่ชอบการกินข้าวคนเดียว
“นี่นายเป็นไรเนี่ย
แฟนเฟินไม่มีรึไง มาติดแหงกอยู่กับฉันทำไมเนี่ย” โชรงอยากรู้ความคิดของเขามากเลย
จะว่าจีบเธอก็ไม่เชิง เพราะชอบพูดอะไรแปลกๆอยู่บ่อยๆ แต่หน้าแบบนายนี่ หาแฟนได้สบายอยู่แล้วจะมาจีบเธอทำไมกัน
แถมเขายังพอรู้เรื่องของเธอบ้าง ทำไมถึงยังคอยมาวุ่นวายอยู่เรื่อย
“ถามแบบนี้คิดไรกับผมป่ะเนี่ย … ฮ่าๆๆๆ”
“คิดบ้าไร
ก็แค่อยากรู้ว่านายไม่มีแฟนให้ไปตามบ้างรึไง”
“ผมไม่มีหรอกแฟนเฟิน
ที่ผมตามเจ้เพราะอยากอยู่ด้วย ผมสบายใจมากนะเวลาอยู่กับเจ้
มันมีไม่กี่คนหรอกที่เราจะทำตัวสบายได้ขนาดนี้ทั้งๆที่เจอไม่กี่วัน” เออแฮะ …ก็จริงของหมอนี่
เวลาเธออยู่กับเขาแล้วอาจจะปวดประสาทเพราะความกวนบ้าง แต่เธอก็รู้สึกดีแบบแปลกๆ
เหมือน …
มันไม่เหงาเลย
“ผมรู้นะว่าเจ้เพิ่งเลิกกับแฟน
แถมยังเฮิร์ทอยู่ ผมขอฉวยโอกาสนี้ได้มั้ยอะ ….. โอกาสที่จะใกล้ชิดกับเจ้…” เขาพูดพร้อมกับสบตาเธอที่ตอนนี้กำลังมองเขาด้วยแววตาสับสน
ก่อนโชรงจะเบือนหน้าหนีเพราะอยู่ๆก็รู้สึกร้อนหน้าขึ้นมาดื้อๆ
“ผมเห็นแก่ตัวใช่มั้ย
?” วีเอ่ยเบาๆ ใช่เขาเห็นแก่ตัว
แต่เขาไม่อยากปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป
เขารู้สึกมั่นใจว่าความรู้สึกที่มีต่อโชรงมันไม่ใช่ความรู้ที่เกิดขึ้นแปปเดียวแล้วผ่านไป
“พูดบ้าอะไรเนี่ยยย
// …. ไปกินข้าวเหอะ เดี๋ยวเข้าไปเอาของแปป” โชรงเดินเข้าห้องนอนก่อนจะตบหน้าตัวเองเบาๆสองสามที
อะไรเนี่ยอยู่ๆก็รู้สึกร้อนๆที่หน้า เธอกำลังเขินหรอ หน้าเธอต้องแดงมากแน่ๆ…..
ไอ้เด็กบ้านั่นจะจีบเธอจริงๆหรอเนี่ยยยยย//
โชรงหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือก่อนจะเรียกสติตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไป
แต่เมื่อสบตากับไอ้บ้าก็เป็นอันหน้าแดงอีกแล้ว
“ไปกันเหอะ
หิวแล้ว”
เธอพูดเร็วๆรัวๆก่อนจะเดินนำหน้าออกไปเลย
วีเลยได้แต่อดหัวเราะในใจ นี่เจ้ก็มีมุมเขินเป็นเหมือนกันนะเนี่ย
ความคิดเห็น