[BTS&APINK] #INEEDU

ลำดับตอนที่ #4 : เหงา หรือ สับสน?

“ทำไมต้องดูหนังรักงี่เง่านี่ด้วย” วีถามโชรงเมื่อพากันเดินออกจากโรงหนัง หลังจากที่เข้าไปดูหนังสองชั่วโมงกว่าๆ พอออกมาก็เย็นล่ะ

“ก็นายให้ฉันเลือกเองนิ งี่เง่าตรงไหนออกจะโรแมนติก” ผู้ชายนี่ไม่มีความโรแมนติกเลยรึไง นายนี่ก็เหมือนกัน โชรงชอบหนังแนวนี้ที่สุดหวานซึ้ง โรแมนติก ถึงเธอจะดูโหดๆห้าวๆ แต่เธอก็เป็นผู้หญิงนะ

“ไม่เห็นจะโรแมนติกตรงไหนเลย น่าเบื่อจะตาย” ก็จริงนิ หนังบ้าอะไรเขินกันทั้งเรื่อง วีดูได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องก็หลับแล้ว

“เอ๊ะ นายนี่ยังไง นายเป็นคนผิดนะ ทีหลังอยากดูเรื่องไรก็เข้าไปดูเองสิ และจะให้ฉันเลือกทำไม” โชรงเริ่มโมโหจนทำให้วีรู้สึกผิด ทำไมผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลต่อเขามากขนาดนี้

“ก็ได้คร้าบบบ ผมผิดเอง เจ้ไม่งอนนะ” วีพูดเสียงอ้อดอ้อนเพื่อให้คนตรงหน้าให้อภัย เห็นเธอหน้าบูดก็น่ารักอยู่หรอก แต่น่ากลัวนะ

“ไอ้บ้า งอนเงินอะไร ทีหลังก็ไม่ต้องลากฉันมาดูด้วย เข้าใจมั้ย!” อยากยิ้มกับน้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้อีกแล้ว เห้อออ  ไอ้โชเอ้ยย แกบ้าไปแล้ววจริงๆ

“ไม่เอาอะ เวลาอยากดูหนังก็จะชวนเจ้นิแหละ ไม่อยากไปกับใครอยากไปกับเจ้คนเดียว” ทำไมโชรงรู้สึกว่าประโยคท้ายๆน้ำเสียงวีดูจริงจังขึ้นมา หรือว่าเธอคิดไปเอง ไม่ๆ เธอต้องไม่ใจเต้น

“ประสาท กลับเหอะมันเย็นแล้ว แต่ก่อนจะกลับพาแวะหาข้าวกินด้วย หิว”

“ครับบบบๆ” วีรับคำพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ ผู้หญิงอะไรเห็นแก่กิน ขนาดโกรธอยู่ยังหิว น่ารักอะไรอย่างนี้ ทุกอย่างที่เป็นโชรง ทำไมมันทำให้เขามองข้ามเรื่องแฟนของเธอไปนะ

“เจ้ แฟนเจ้ไปไหน ทำไมกล้ามากินข้าวกับผม แฟนเจ้ไม่ว่าหรอ” วีถามคำถามที่สงสัยมาตั้งแต่เจอโชรงวันนี้แล้ว อาจจะดูว่าเธอร่าเริงแต่ความจริงวันนี้โชรงดูเหงาๆทั้งวันเลย

“เมาค้างตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” โชรงพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่วีกลับรู้สึกว่าในน้ำเสียงนั้นมันน้อยใจอยู่

“แฟนเจ้ไม่มีเวลาให้หรอ?” คำถามนี้ทำเอาโชรงอึ้งไปเลย ไอ้บ้านี่มันจะรู้ดีเกินไปแล้วนะ เธอแสดงออกว่าน้อยใจขนาดนั้นเลยหรอ

“ป่าว ถ้าไม่มีเวลานายจะเจอฉันกับดูจุนโอปป้าไปด้วยกันวันนั้นหรอ”

“แต่ตอนที่ผมเจอ เจ้ดูอึดอัดใจมากเลยนะ”  โชรงเงียบไปกับประโยคนี้ เธอดูชัดเจนมากเลยหรอเธอไม่ได้อึดอัดใจที่จะไปนั่งสังสรรค์กับดูจุนและเพื่อนเขาหรอกนะ แต่บางครั้งมันบ่อยเกินไปจนเธอคิดว่าถ้าให้เลือกระหว่างเพื่อนกับแฟนดูจุนคงเลือกเพื่อน

“กินข้าวเหอะ จาจังมาแล้ว รีบกินกันนนน” วีพูดเมื่อเห็นโชรงเงียบไป เมื่อเห็นอาหารความเศร้าก็หายไปจากผู้หญิงคนนี้ ทันใด

“ขอบคุณนะสำหรับข้าวเย็น วันนี้นายเลี้ยงทั้งวันเลย เดี๋ยววันไหนว่างอีกฉันจะเลี้ยงคืนนะ” โชรงพูดขอบคุณวีเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของเธอที่วีตามมาส่ง ทั้งที่ๆอยู่คอนโดเดียวกันจะตามขึ้นมาทำไมก็ไม่รู้

“เป็นพี่รหัสก็ควรเลี้ยงน้องบ้างนะ คนอะไรกินเยอะชิบบบ”

“ไอ้บ้า เลี้ยงอยู่เหอะ กลับห้องไป๊ จะเข้าห้องแล้ว” โชรงไล่วีกลับเมื่อเห็นว่าเขายังยืนอยู่กับที่ เธอก็หันหลังเตรียมเปิดประตูจะเข้าห้องแต่ก็มีมือของชายที่มาส่งคว้าไว้ก่อน

“อะไร จะเข้าห้องแล้ว” โชรงหันกลับมามองหน้าวีที่ตอนนี้จ้องเธอนิ่งๆ

“เจ้ ..“  วีเรียกโชรงแต่ยังคงจ้องด้วยแววตานิ่งๆ ก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอดพูดประโยคที่เค้าคิดมาถี่ถ้วนแล้วทั้งวัน

“ให้ผมเป็นคนนั้นได้มั้ย คนที่พาเจ้ไปกินข้าว คนที่พาเจ้ไปดูหนัง คนที่คอยรับส่งเจ้ คนที่ยืนข้างเจ้ ให้มันเป็นผมได้มั้ย?”  ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่วีมองแค่ผู้หญิงคนนี้ ถึงจะเจอไม่นานแต่วีรู่แค่ว่าจะปล่อยเธอไปไม่ได้ มันผิดที่วีอย่างจะแย่งผู้หญิงของคนอื่น แต่ผู้ชายคนนั้นจะรู้บ้างมั้ยว่าแฟนของเขาเหงาแค่ไหน โชรงมองวีอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคแบบนี้ แต่ในแววตาคู่นี้ของเธอกำลังสับสน เธอกำลังสับสนจริงๆ

“ผมจะไม่แค่พูด แต่ผมจะทำเลย จริงๆ เข้าห้องเหอะผมจะกลับแล้ว” วีพูดจบก่อนจะเดินหันหลังกลับ ทิ้งให้โชรงยืนนิ่งด้วยแววตาสับสน เธอกำลังสับสนเธอจะสับสนทำไมถ้าเธอไม่คิดอะไร แต่ดูเหมือนว่าเธอจะอยากให้เขาทำแบบนั้น…ทำแบบที่พูด

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

ใครมากัน หรือว่านายวีนั่นลืมอะไรอีก โอ้ยย ไม่อยากเปิดประตูเลย ยังใจเต้นไม่หายเลย ว่าละก็ส่องตาแมวดู เหอะ! ดูจุนโอปป้านิ ใบหน้าของโชรงบึ้งตึงก่อนจะเปิดประตูให้แฟนเข้าห้อง

“อันย๊องงง ทำไรอยู่ครับบบ รงงี่” ดูจุนเดินเข้าพร้อมกับคำทักทายแสนแอ๊บแบ๊วว เมื่อเห็นหน้าตาของแฟนสาวที่สามารถฆ่าคนได้ทุกเวลา แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ขำนะ เป็นไรหว่า?

“เป็นอะไร หน้าบูดเชียว โอปป้ามาชวนไปทานข้าวแล้วโทรมาทำไมไม่รับ” ดูจุนถามต่อเมื่อเห็นแฟนสาวไม่ตอบอะไรเอาแต่หน้าบึ้งอย่างเดียวเลย ดูจุนเพิ่งฟื้นเมื่อช่วงบ่ายกว่าๆ ไอ้จุนฮยองกับพวกไอ้กีกวังพาดื่มซะจนกลับห้องไม่ได้ พอกลับห้องก็ยังค้างไม่หายเลยนอนต่อจนถึงเย็น โทรหาแฟนสาวก็ไม่รับ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย

“กินแล้ว ไม่หิว ไปคนเดียวเลย” น้ำเสียงของโชรงฟังดูประชดเขาจริงงๆ ก็อีแค่เรื่องไม่โทรบอกว่าค้างห้องไอ้จุนฮยองนี่ผิดมากนักหรอ ดูจุนเริ่มคิด

“โชเป็นอะไร ก็โอปป้าบอกแล้วว่าเมามาก เลยไม่ได้บอก และมันก็ดึกแล้ว เรื่องแค่นี้โชจะโกรธทำไม” ดูจุนเริ่มหงุดหงิด ทำไมผู้หญิงถึงไม่ชอบคำอธิบาย ทำไมต้องงอนก่อนที่จะรู้เหตุผล พอรู้ก็ยังจะงอน เขาไม่เข้าใจ

“โอปป้าบอกเองว่าจะกลับแล้ว แต่พอโชกลับโอปป้าก็ยังอยู่ที่เดิม แถมไม่กลับห้อง โอปป้าไม่ถามสักคำว่าน้องรหัสโชเป็นใคร ไว้ใจได้พอจะให้โชกลับด้วยรึป่าว ทำไมโอปป้าปล่อยให้โชกลับเอง จะโทรมาถามสักคำว่าโชถึงห้องปลอดภัยดีมั้ย แต่นี่ไม่มีเลย ไม่มีเลยสักคำ” เรื่องแค่นี้ของดูจุนทำให้น้ำตาของโชรงเริ่มจะไหล เธอเหนื่อย เธอเหนื่อยจริงๆ เขาไม่สนด้วยซ้ำว่าเธอจะเป็นยังไง จะเหงามั้ย

“ก็โอปป้าเห็นโชอึดอัด นั้นก็น้องรหัสโชทำไมโอปป้าต้องไม่ไว้ใจ โอปป้าขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้วนะ” ดูจุนเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นโชรงร้องไห้ ก่อนจะเดินเข้าไปกอดแฟนสาวของเขา เขารักโชรงมาก แต่เขาก็เลิกนิสัยติดเพื่อน ติดบอลไม่ได้ เขาก็รักมันมากเช่นกัน ถึงแม้ว่าโบมีจะเตือนบ่อยว่าระวังโชรงงอนนะ ระวังโชรงนอกใจนะ แต่เขาก็ไม่ฟัง แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาทำมันทำให้โชรงเหนื่อย

“โอปป้าเคยรู้บ้างมั้ยว่าโชเหงา โอปป้าไม่มีเวลาให้โชเลย โอปป้าติดเพื่อน ถึงจะได้เจอกันแต่ทำไมมันดูเหมือนว่ามันไม่เติมเต็ม ทำไมอยู่ข้างโอปป้าแล้วโชยังเหงาละ ทำไมมันไม่รู้สึกว่าเรารักกันมากขึ้น ทำไมแค่คำว่ารักมันถึงไม่พอ ทำไมอยู่ใกล้กันขนาดนี้แล้วโชยังเหงาละ ดูจุนโอปป้า” ดูจุนกอดโชรงแน่นขึ้นเมื่อได้คำเหล่านี้ เธอคงเหนื่อยมากสินะ เขารักเธอมากนี่คือสิ่งเขารู้ แต่เขาละเลยหน้าที่แฟนจริงๆ หลายเดือนมานี้เขาไม่ค่อยได้มาหา ไม่ค่อยได้พาไปกินข้าว ไม่ค่อยพาไปเที่ยว ไม่ค่อยพาไปดูหนัง แต่เขาพาเธอไปหาเพื่อน ไปดูบอล ไปร้านเหล้าถึงเธอจะยอมตามไป แต่ทำไมเขาไม่รู้เลยว่าโชรงไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้ เขานึกถึงแต่ตัวเขาจริงๆ

“โอปป้าขอโทษนะ โอปป้าจะไม่ทำอีกแล้ว” ดูจุนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ผู้หญิงในอ้อมแขนกำลังส่ายหัว เธอผละออกมาจากอกของแฟนหนุ่มก่อนจะเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา ด้วยแววตาเศร้าๆ

“พอแล้วโอปป้า โชเหนื่อยแล้ว โชกำลังสับสน โอปป้าเลือกในสิ่งที่โอปป้าไม่ฝืนเหอะ โชก็จะไม่ฝืนใจโอปป้าเหมือนกัน” โชรงมองหน้าดูจุนด้วยแววตาเหนื่อยๆ เธอรู้ว่าดูจุนทำไม่ได้ ยิ่งฝืนกันไปคนที่เหนื่อยจะเป็นดูจุน เธอไม่อยากให้ต้องมาเจ็บอีกแบบเดิม ความรักที่ดูจุนมีให้เธอมันมากมาย แต่ถ้าไม่เข้าใจกันมันก็รักกันน้อยลงได้ เหมือนตอนนี้ ที่คำว่ารักที่เธอมีให้ดูจุน มันน้อยลง ไม่ใช่เพราะใคร แต่เป็นเพราะเธอเอง

“โช มีคนอื่นใช่มั้ย” ดูจุนถามคำถามนี้ออกมาเพราะเริ่มโมโห เขารู้ว่าเขาผิดแต่มันไม่ต้องขนาดต้องเลิกกันเลยนี่ เหตุผลเดียวที่โชรงเป็นแบบนี้จะมีอะไรอีกถ้าไม่ใช่เพราะมีคนอื่น

“โชไม่มีใคร โชรักโอปป้า แต่ถ้าการที่เราคบกันแต่โชเหมือนอยู่คนเดียว โชก็ไม่ทน เราถอยออกมาคนละก้าวนะโอปป้า ถอยออกมามองสิ่งรอบข้างว่าสิ่งที่โอปป้าต้องการใช่โชมั้ย” โชรงเอ่ยในสิ่งที่มันถึงทางตันแล้ว เราควรห่างกันคนละก้าว เธออาจจะผิดที่สับสน แต่เธอก็ไม่ได้รักวี เธอยังรักดูจุนเหมือนเดิม เธอไม่รู้ว่าวันข้างหน้าเธอกับดูจุนจะเป็นยังไง อาจจะรู้สึกขาดกันไม่ได้จนต้องคืนกลับมา หรือเราทั้งคู่อาจจะรักคนอื่นก็เป็นไปได้

“โชต้องการแบบนั้นจริงๆหรอ?” ดูจุนเอ่ยออกมาเสียงสั่นและเบาที่สุด ตอนนี้เขากำลังจะร้องไห้ เขารักผู้หญิงคนนี้จริงๆ แต่เมื่อเธอเลือกแล้วเขาก็ยอมรับมัน เขายอมรับว่าเขาผิดจริงๆ   สิ่งที่พลาดไปและเอาย้อนกลับมาไม่ได้คือความรักดีๆนี่เอง โชรงเลือกที่จะไปเพราะเขาเอง เขาผิดที่ดูแลเธอไม่ดีเอง

“โอปป้าไปก่อนนะ” ดูจุนบอกโชรงเสียงธรรมดาที่สุดก่อนจะเดินออกจากห้องไป เขาไม่อยากให้เธอเห็นน้ำตา ไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขามันอ่อนแอ  ไม่อยากอยู่ต่อเพราะเขาอาจจะกอดเธอแน่นๆและรั้งเธอไว้ไม่ให้ไป แต่เขาไม่กล้าพอ เขาดูแลเธอได้ไม่เพียงพอเลย…