คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Happy Birth Day & Merry Xmas
ตอนที่ 7 : Happy Birth Day & Merry Xmas
วันพรุ่งนี้เป็นวันคริสต์มาส...
ทุกคนในศาสนจักรต่างช่วยกันจัดงานกันให้วุ่นอยู่กับการจัดงานปาร์ตี้คริสต์มาส ไม่เว้นแม้แต่เหล่าเอกโซซิทส์ที่ได้หยุดภารกิจต่างๆเป็นกรณีพิเศษ และได้ชุดเอกโซซิทส์แบบใหม่ในช่วงคริสต์มาสนี้ คือแทนทีจะเป็นสีดำ กลับเป็นสีขาวปลอดราวกับหิมะทั้งตัว
"คันดะครับ...คันดะ มาช่วยหน่อยครับ"อเลนภายใต้ชุดเอกโซซิทส์ดีไซน์เดิมแต่เป็นสีขาวซึ่งกำลังตกแต่งต้นตริสต์มาสอยู่ตะโกนขึ้น ร่างสูงเจ้าของผมสีรัตติกาลในชุดเอ๊กโซซิทส์สีขาวยังคงเงียบอยู่ ราวกับไม่ได้ยินเสียงของร่างบาง
"คันดะครับ....คันดะ"เงียบ~~
"คันดะ....ยู"เงียบ~~~ไม่มีปฏิกิริยา
"ยูคร้าบ.....ยู" เงียบ
"ยู....ยูจัง" ปฏิกิริยาเกิดขึ้น มุเก็นลอยมาหาอเลนด้วยแรงขว้างของเจ้าของ
"นาย...เจ้าถั่วงอก...อย่ามาเรียกชื่อฉันโดยต่อท้ายคำงี่เง่าอย่าง 'จัง'อีกนะเฟ้ย!"คันดะพูดอย่างหัวเสียแล้วเดินไปหาอเลนที่กำลังแต่งต้นคริสต์มาสอยู่ แล้วดึงมุเก็นออกจากผนัง
"คันดะขึ้นไปติดดาวบนยอดทีซิครับ ผมปีนไม่ถึง"อเลนพูดพลางชี้มือไปทางยอดที่ตนปีนไม่ถึง ถึงเขาจะสูงถึง 168 ซม. ก็ตาม แต่คันดะก็สูงกว่าเขามากทีเดียว ในเมื่อ 1 ปีที่ผ่านมาหลังจากที่เจอกันครั้งแรก คันดะในตอนนี้สูงถึง 180 ซม.
"แล้วทำไมต้องเรียกฉันมา คนอื่นก็มี"
"ก็คันดะไม่ได้ทำอะไรเลยนี่ครับ..คนอื่นเขางานเต็มมือ ผมเกรงใจ"พอร่างบางพูดจบคันดะก็จัดการแย่งดาวออกจากมืออเลน แล้วปีนบันไดขึ้นไปติดดาว
"เสร็จแล้ว"คันดะพูดอย่างหงุดหงิด
"ขอบคุณครับ"อเลนพูดขอบคุณ แต่แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กฌปรากฏบนใบหน้าของคันดะ
จุ๊บ!
อะ...คันดะดรับ!"อเลนหน้าแดงเผือด อย่างเขินอาย แล้วคันดะยังจูบผมของอเลนที่รวบเป็นหางม้าด้วยอีกตะหาก "ค่าแรงไง"พูดจบคันดะก็เดินไปนั่งที่เดิม ส่วนอเลนคิดในใจว่าคงไม่เรียกคันดะมาช่วยอีกแล้ว
ผู้ที่จัดงานอยู่ต่างหัวเราะคิกคักอย่างนึกชอบใจการกระทำที่แสนน่ารักของคู่รักต่างขั้วคู่นี้ นั่นรวมถึงทีกี้ที่มาแอบดูคนรักด้วย(แกไม่มีงานการทำเรอะ!)
"ราวี่ครับ"
เจ้าของหัวสีส้มหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะเอ่ยถามออกไป "มีอะไรเหรอ อเลน"
"คุณโคมุอิฝากมาบอกว่า เดี๋ยวซ่อมโต๊ะเสร็จแล้วให้ไปที่ห้องคุณโคมุอิด้วยครับ"อเลนตอบ
"โอเคๆ เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก"ก่อนหันไปใช้โอซึจิโคซึจิซ่อมเก้าอี้ต่อ ก่อนจะเรียกอเลนไว้เหมือนนึกอะไรได้ "แล้วนายไม่ต้องทำอะไรเหรอ? มาเดินเป็นนกพิราบสื่อสารอย่างนี้"
"ไม่ครับ ผมแต่งต้นคริสต์มาสเสร็จแล้ว ก็เลยว่างเพราะผมมีหน้าที่จัดต้นคริสต์มาสอย่างเดียว พอไปถามคุณโคมุอิ เขาก็ไล่ผมให้มาบอกราวี่ว่าให้ไปที่ห้องเขา จากนั้นก็บอกให้ผมไปเดินเล่นตามใจชอบ แต่ห้ามเข้าห้องจัดงานเด็ดขาด..."อเลนพูดอย่างฉุนน้อยๆ ก็เขาอยากจะทำอะไรหน่อยนี่นา แต่ที่น่าสงสัยก็คือ แม้แต่คัดะก็ยังช่วยทำด้วย...มันเพราะอะไรนะ
"ฮ่าๆ งั้นเหรอ ไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปหาโคมุอิแล้ว" ราวี่ตรวสสภาพโต๊ะก่อนพูดขึ้น อเลนกล่าวลาแล้วเดินไปที่สวนหลังศาสนจักร
"แปลกจังแฮะ.....ทำไมเราได้ทำงานน้อยๆอยู่คนเดียวนะ"อันที่จริงถึงแม้จะโดนไล่เขาก็ยังอยากจะอยู่ช่วยต่อแท้ๆ ถ้าไม่เพราะคันดะส่งสายตาน่ากลัวๆที่พาลทำให้เสียวสันหลังมา ให้ตายเขาก็จะอยู่ช่วย
ถ้าถามว่าเขากลัวไหม สายตาหงุดหงิดเขาโดนเป็นประจำ... เรียกว่าชินชาเสียแล้ว แต่สายตาที่คันดะจ้องตอนอยู่ในห้องจัดงาน มันดันคล้ายเวลาที่เขาจะโดน.....ซะด้วยสิ
คิดขึ้นมาได้ ใบหน้าก็เป็นสีแดงเรื่อ อย่างไม่นึกว่าคนอย่างคันดะจะเจ้าเล่ห์แบบนั้นได้ อีกอย่าง เรื่องแบบนั้นจะกี่ครั้งๆ มันก็ไม่ชินซะที นั่นเป็นสาเหตุที่เขากลัวสายตาแบบนั้นยิ่งกว่าสายตาหงุดหงิด
"จะว่าไป...เมื่อคืนเราแทบไม่ได้นอนเลยนี่นา" คิดได้อเลนก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป....
*-*-*-*ด้านราวี่*-*-*-*
"โคมุอิ มีอะไรเรอะ?"ราวี่เดินเข้าไปในห้องโคมุอิ ซึ่งมีคันดะยืนหงุดหงิดอยู่ด้วย
"เรื่องที่พวกเราทำกันอยู่น่ะ เจ้าทีกี้มันรู้แล้ว"โคมุอิพูด
"หา? แล้วรู้ได้ไงล่ะ"ราวี่ตะโกนอย่างตกใจ
"เห็นมันบอกว่านายบอก"โคมุอิพูด แล้วราวี่ก็จำเรื่องเมื่อคืนได้
.
.
.
.
.
.
"..หยุด...."เสียงร้องครวญครางดังมาจากริมฝีปากบาง ทำให้ร่างสูงยิ้มเยือนอย่างยินดี
"ทำไมล่ะ ? อากาศหนาวๆอย่างนี้ต้องทำให้อบอุ่นนะ"มือของร่างสูงยังคงทำงานต่อไป
"พอ......ฉันต้องตื่นเช้า"
"ทำไมล่ะ"
"พรุ่งนี้ มัน....."
.
.
.
.
'เมื่อวานนี้...เราหลุดปากออกไปนี่หว่า!'
ราวี่เหงื่อแตกพลั่กๆ เมื่อวานทำไมเขาไม่ยอมๆมันไปนะ ไม่งั้นคงไม่โดนเล้าโลมจนขนาดปล่อยความลับออกมา แต่ที่น่าสยองกว่านั้น โคมุอิบอกว่า ถ้าความลับรั่วไปถึงอเลน จะจับไปที่ห้องทดลองลับ แล้งยังไม่รวมถึงคันดะด้วยนะเนี่ย... ถึงคนที่รู้จะไม่ใช่อเลนก็ตาม.... แต่ก็มีสิทธิที่มันจะไปบอกอเลนได้!
"ละ...แล้วมันบอก อเลนรึยังล่ะ..."ราวี่ถามเสียงตะกุกตะกัก
"ยัง..."ภูเขายกออกจากอกราวี่ไป แต่แล้วเรื่องหนักใจก็มาสุมทรวงอย่างรวดเร็ว
"แต่...ทีกี้บอกว่า ขอต่อรองให้นายอยู่กับเขาในวันคริสต์มาส และห้ามขัดใจไม่ว่ากรณีใดๆ ถ้าตกลงให้กรอกชื่อลงในใบนี้ แล้วความลับจะไม่เผยแพร่ นายเลือกเอานะ"โคมุอิพูด
"ใช่!" คันดะพูดขึ้น แล้วชักมุเก็นออกมา "นายเลือกเอา ไปห้องทดลองของโคมุอิกับโดนชั้นฆ่า หรือ จะไปกับเจ้าโนอาบ้านั่น! ฉันแนะนำให้เอาข้อ 2 นะ "
ราวีเงียบอย่างครุ่นคิด...จะเอาไงดี กรที่ทีกี้กำชับว่า [ห้ามขัด] หมายถึงมันจะใช้[ไอ้นั่น]สินะ บ้าน่า!เราอุตส่าห์หนีมาได้ตั้งนานแล้วนะ แต่ก็ไม่คุ้มกับชีวิต ถ้าจะโดนฆ่า....
"ว่าไง!!!!!!!"คันดะตะโกนเสียงหงุดหงิด
"เข้าใจแล้ว~~T__T ฉันจะเซ็นเดี๋ยวนี้แหละ"ราวี่วิ่งรี่ไปเซ็นเอกสาร ก่อนที่มุเก็นจะมาฟันฉับ
“เอาล่ะ...ทีนี้ก็หนีไม่ได้แล้วนะ ราวี่”ทีกี้หัวเราะหึๆ ราวี่ขนลุกเฮือกเสียวสันหลัง ก่อนที่โคมุอิจะพูดขึ้น
“แต่ยังไงเดี๋ยวอเลนก็ต้องเข้ามากินข้าวอยู่ดี ยังนี้ความลับก็แตกหมดสิ”
“จริงด้วย!”ทุกคนในห้องพูดพร้อมกัน ราวี่ร้องอ๋อราวกับนึกอะไรออก
“ทีกี้ ฉันมีเรื่องอยากขอให้ช่วย”
“อะไรเรอะ”
“คืองี้นะ........”
.
.
.
.
.
“ฮ้าว~~”อเลนตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเย็น ก่อนจะลุกจากร่มไม้ แล้วเดินตรงไปที่โรงอาหาร
“อ้าว...อเลนคุง”รินารี่วิ่งกระหืดกระหอบเหงื่อโทรมกายมา อเลนขมวดคิ้ว นึกสงสัยว่าเจ้าหล่อนไปทำอะไรมากันแน่ และถ้าสังเกตดูดีๆ รินารี่ใช้ Dark Boot อยู่
“ทำไมใช้ Dark Boot อยู่ละครับ? หรือว่ามีอะไร?”อเลนทำหน้าเคร่งเครียด AKUMA บุกรึไงนะ
“เปล่าจ๊ะ เปล่า อเลนคุง อย่าพึ่งเข้ามาในศาสนจักรเลยนะ ไปกับฉันหน่อยนะ รู้สึกจะมีโนอาอยู่ข้างล่างน่ะ ไปด้วยกันหน่อยนะ”รินารี่พูดจบก็ลากอเลนไปทันที โดยไม่พูดพล่ามทำเพลง
“เอาล่ะ อเลนออกไปแล้ว เริ่มทำงานต่อเลย”โคมุอิพูดขึ้น สาเหตุที่รินารี่วิ่งกระหืดกระหอบลงไปนั้น เพราะว่าโคมุอิสั่งให้ไปทำยังไงก็ได้ให้อเลนไม่เข้ามาข้างใน บวกกับความหงุดหงิดของคันดะด้วยแล้ว ทำให้รินารี่รีบร้อนเป็นสองเท่า
“ทีนี้ก็ต้องพึ่งทีกี้แล้วล่ะนะ....” ราวี่พูดปลงๆ แล้วเจ้านั่นจะถ่วงได้นานสักเท่าไรนะ?
ตรงหน้าอเลนคือบ้านเก่าๆหลังหนึ่ง ไม่สิ...เรียกว่าเป็นคฤหาสน์มากกว่า แถมยังเงียบแล้วก็วังเวงยังกับบ้านผีสิงแน่ะ
“ที่นี่ที่ไหนครับ ?รินารี่”อเลนหันไปถามรินารี่ แต่กลับไม่พบแม้แต่ร่องรอยว่าไปตอนไหน
‘อะไรวะเนี่ย!’
อเลนกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ก่อนรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปในคฤหาสน์
ภายในคฤหาสน์นั้น เรียกได้ว่าสะอาดกว่าภายนอกมาก และดูจะมีแสงสว่างมากกว่า เพราะวอล์เปเปอร์ของบ้านี้เป็นสีขาวสว่าง และมีไฟจุดไว้ตามที่ต่างๆ
“อ่า.....มีใครอยู่ไหมคร้าบบบบบ!!!!”อเลนตะโกน แต่สิ่งที่ได้รับกลัมาเป็นเพียงเสียงสะท้อนเท่านั้น
“แปลกจัง...ไม่มีใครอยู่เหรอ?”แต่ฉับพลัน ก็เหมือนกับอเลนเห็นเงาคนที่ห้องสุดทางเดิน เห็นดังนั้น อเลนจึงรีบวิ่งไปที่ห้องนั้นทันที
“ขอโทษที่เสียมารยทนะครับ! คื...”
“ไง อเลน”
โครม!
อเลนล้มลงกับพื้น เพราะตกใจในการปรากฎตัวของสองคนตรงหน้า ใครน่ะเหรอ จะใครซะอีกล่ะ ก็สองพี่น้องตระกูลโนอาน่ะสิ!
“เอ่อ...ทีกี้ โรส?” มาที่นี่ได้ไงอ่ะ อเลนนึกต่อในใจ
“เรื่องนั้นน่ะ...อุ๊บ”ก่อนที่โรสจะพูด ทีกี้ก็ใช้มือใหญ่ปิดปากไว้ทันที
“คือ...บอกไม่ได้อ่ะ”โรสพูด “....แต่..มีเรื่องจะขอร้อง”
“อะไรครับ โนอาอย่างคุณจะเอาอะไร”
“ช่วยแต่งชุดพวกนี้หน่อยสิ”โรสพูดแล้วเอาชุดที่ว่าออกมาเรียงให้ดู
“บ้าเหรอครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อเลนตะโกนเสียงดัง ทำไมนะเหรอ? ก็ไอ้ชุดที่ว่าน่ะ.......มันเป็นชุดผู้หญิงทั้งนั้นเลยนี่นา!
“ผมเป็นผู้ชายนะครับ !!!!!!”
“แต่น่ารักกว่าผู้หญิงอีก แต่งๆไปเถอะน่า”โรสพูดแล้วยื่นชุดให้อเลน จากนั้นร่างบางจึงไปห้องห้องข้างๆเพื่อแต่งตัว
อเลนโผล่เข้ามาในห้องอีกครั้ง ในชุดสีแดงราวกับซานต้าครอส เพียงแต่กระโปรงมันจะสั้นหน่อยก็เท่านั้นเอง..
แล้วโรสก็หยิบชุดต่อไปขึ้นมาแล้วยื่นให้อเลน ระหว่างที่ทีกี้หลับเพื่อเก็บแรงไว้ เวลาร่วงเลยผ่านไปกับการลองชุดของโรส จนกระทั่งเที่ยงคืน
“หมดแล้ว นายเอากลับไปหมดนี่เลยนะ”โรสโยนชุดทั้งหมดที่อเลนลองใส่มือเจ้าตัว อเลนมองหน้าโรสอย่างงงๆก่อน เดินจากไป
“ง่า...ไปนะครับ”
“บาย~~ แล้วจะหาชุดสวยๆไปให้อีก”โรสยืนโบกมือลา
‘ถึงตอนนั้น ผมก็ไม่ใส่แล้วอีกแล้วครับ!’อเลนคิดในใจ เพราะชุดของโรสมีแต่ชุดกระโปรงสั้นทั้งนั้น.....
อเลนรี่วิ่งตรงไปที่ศาสนจักร เพราะกลัวจะไม่ทันงานปาร์ตี้คริสต์มาสอีฟ เขาไม่เคยได้ไปงานแบบนั้นเลย ทุกวันคริสต์มาสเขาต้องอยู่คนเดียวตลอด...นับตั้งแต่มานาตาย และอันที่จริง พรุ่งนี้ ไม่สิ เกินเที่ยงคืนแล้วนี่นา [วันนี้] เป็นวันเกิดของเขาด้วย....
อเลนเดินขึ้นไป ณ ที่จัดงาน อันที่จริงน่าจะเรียกว่าวิ่งมากกว่า แต่เมื่อมาถึงและเปิดเข้าไป....
...........ไม่มีแม้แต่แสงไฟ...........
อเลนนั่งแหมะลงกับพื้น พลางถอนหายใจ
........เสียดายจัง....
.......ปีก่อนก็ต้องไปทำภารกิจ......
.......ปีนี้...ก็คงจะอดอีก.......
ปุ้ง!ปุ้ง! พรึ่บ!
“ Happy Birth Day & Merry Xmas!” ไฟเปิดพรึ่บขึ้นพร้อมเสียงประทัด ทุกๆคนอยู่ในชุดงานเลี้ยงราวกับรอการมาของเขาอยู่
“สุขสันต์วันเกิดนะ อเลนคุง” โคมุอิออกมาในชุดซานต้าครอสติดหนวด
“น่ะ....นี่...มัน...อะไรกันครับ?”อเลนถามอย่างงงq
“เราช่วยกันจัดงานเซอร์ไพรส์เธอไง..อเลนคุง คันดะก็ร่วมด้วยนะ”โคมุอิพูดจบ อเลนก็หันหาคันดะทันที ก่อนจะพบร่างสูงยืนหงุดหงิดอยู่ในชุดเอกโซซิทส์สีขาว ทั้งๆที่คนอื่นเขาเปลี่ยนชุดหมด
“คนรักของเธอน่ะ เขาไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้าซะที หัวแข็งจริงๆ”อเลนปล่อยหัวเราะคิกออกมา คันดะได้ยินดังนั้นก็รีบมาทันที
“ตะกี้นายหัวเราะ! อะ....ไร...”คันดะตะคอกใส่ได้ซักพักเสียงก็อ่อนลง ใบหน้าขาวเริ่มแดงระเรื่อ อเลนขมวดคิ้วอย่างงงๆ ก่อนจะพึ่งสังเกตว่า..ตนยังอยู่ในชุดเสื้อคลุมสั้นสีขาวอยู่ ทำให้เห็นเรียวขางามทั้งสองข้างชัดเจน
คันดะเห็นดังนั้นก็รีบเอาเสื้อคลุมของตัวเองคลุมร่างบางอย่างรวดเร็ว อเลนพึมพำขอบคุณ ไอรักอบอวลท่ามกลางคืนคริสต์มาสอีฟอันหนาวเหน็บนี้.....
“ถ้างั้นก็.....เริ่มปาร์ตี้กันเลย!!!!!!!!!”ราวี่ตะโกนเปิดงาน แล้วทุกคนก็เต้ากันตามจังหวะเพลงที่ราวี่ร้อง
อเลนดึงคันดะไปที่ระเบียงของงาน ก่อนหันมายิ้มกว้างให้
“ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยจัดงานวันเกิดให้”
“ชิ...คนต้นคิดน่ะ..ไม่ใช่ฉันซักหน่อย”คันดะหันไปทางอื่นกลบเกลื่อนความเขิน
“แต่ก็ต้องขอบคุณอยู่ดีแหละครับ...”อเลนเขย่งเท้าชึ้นไปหอมแก้มร่างสูง ก่อนจะกอดไว้
.
.
.
.
.
“........ราวี่”ร่างบางหันไปตามเสียงเรียก ก็พบหนุ่มตระกูลโนอายืนอยู่
“....อะไร”โดยไม่ทันตั้งตัว ทีกี้ก็รวบเจ้าของเรือนผมสีส้มเข้าไปกอด
“...ฉันไม่เคยพูดคำหวานๆกับนายซักที แต่ฉันรักนายมากนะ ราวี่”คำบอกรักที่ไม่เคยหลุดออกมาจากปากหนุ่มตระกูลโนอาผู้นี้หลุดออกมาอย่างง่ายดาย ทางฝ่ายราวี่ที่ไม่คุ้นกับการถูกบอกรัก ก็เขินไปตามระเบียบ
“อะไรกัน ร้อยวันพันปีไม่เห็นนายบอกรักฉันสักที บ้าไปแล้วเรอะ?”ราวี่ด่าแก้เขิน
“ถ้าบ้า....ก็รักบ้านายกระมัง....[ไอ้นั่น]เดี๋ยวฉันเก็บไว้ก่อนก็ได้”ราวี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อร่างสูงกล่าวออกมา
............แล้วเขาก็รอดตายอีกครั้ง.........
“จริงสิ!”คันดะพูดเหมือนนึกได้ ก่อนหยิบลก่องเล็กๆขึ้นมา
“เมอรี่คริสต์มาส แล้วก็แฮปปี้เบิรทเดย์”อเลนเปิดฝากล่อง ก็พบสร้อยสีเงินรูปเกล็ดน้ำแข็ง
“ขอบคุณนะครับ”อเลนพูดพลางยิ้มอย่างยินดี “เป็นของขวัญวันเกิดชิ้นแรกของผมนับตั้งแต่พ่อเสียไปเลย”
อเลนพูดจบ คันดะก็หยิบสร้อยมาสวมให้อเลน
“ผมรักคันดะจังครับ...รักมากที่สุด”คันดะเชยคางของอเลนขึ้น ก่อนประทับจูบลงไปอย่างนุ่มนวล เป็นรางวัลจากคำพูดหวานๆชวนจั๊กจี้
“ฉันก็รักนาย.....เจ้าถั่วงอก”คันดะสวมกอดอเลนไว้อย่างแนบแน่น
ในคืนคริสต์มาสอันหนาวเหน็บนี้ มีคู่รักหลายคู่คู่ยืนอยู่เคียงกัน มอบความอบอุ่นให้กัน ตราบเท่าที่ความรักยังคงอยู่ แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่แสนหนาวเหน็บ แต่ทว่า......
ถ้าข้างๆนี่มีคนที่รักเราอยู่ด้วย ความหนาวก็คงเหือดหายไป คงเหลือเพียงความออุ่นจากกายของคนข้างๆ
แล้วคุณล่ะ...มีคนคอยอยู่ข้างๆหรือยัง....?
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*หลังจากที่จบปาร์ตี้-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
คันดะเปิดประตูเข้าไปข้างใน โดยมีร่างของอเลนที่หลับไหลอยู่ในอ้อมกอด และเขาก็หันไปสังเกตว่า...มีกล่องวางอยู่ คันดะจึงหยิบการ์ดขึ้นมาอ่าน
เมอรี่คริสต์มาส ขอให้สนุกกับของที่อยู่ข้างใน
โรส
คันดะพับการ์ดวางไว้ที่เดิม ก่อนอุ้มรางบางไปนอนที่เตียง แล้วตนจึงนอนตาม
.......ช่างเป็นคืนคริสต์มาสที่แสนงดงาม......
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
อยู่ๆก็แต่งหวานๆ เป็นอะไรก็ไม่รุ อ่านกันนะคะ
จบตอนแล้ว
ความคิดเห็น