ลำดับตอนที่ #33
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ชื่อพิเศษ..สำหรับคนพิเศษ
“...เซสึนะ ยู เธอสองคนลากใครมาด้วยน่ะ?”คนเป็นอาจารย์เอ่ยถามศิษย์อย่างขันๆ การพาใครมาเป็นเรื่องน่าตกใจก็จริง..แต่เรื่องที่น่ารื่นรมกว่านั้นเห็นจะเป็นอารมณ์ของลูกศิษย์ทั้งสอง....
ใบหน้าบูดบึ้งที่ตัดกันเหลือเกินกับใบหน้าสดใสของเด็กหญิงผมขาวทำให้คนเป็นอาจารย์หลุดหัวเราะ
ก่อนจะเอ่ยถามเสียงติดขัดด้วยความที่กลั้นหัวเราะเอาไว้
“แล้ว...ฮะ...สองคนนี้....อุบ...ใครล่ะ?”
อาการกลั้นหัวเราะของอาจารย์ที่เคารพทำให้ใบหน้าของยูบูดบึ้งขึ้นไปอีก ต่างกับพี่สาวที่แย้มยิ้มแล้วหัวเราะแห้งๆ
“เอ่อ...พี่ชายสองคนนี้เขาหลงทางมาน่ะค่ะ ให้อยู่ที่สำนักซักพักหนึ่งได้ไหมคะ?”เซสึนะเอ่ยขึ้น มือข้างหนึ่งจับแขนของอเลนไว้ ก่อนจะร้องโอ๊ยเมื่อศอกของน้องชายกระทุ้งเข้าให้ที่เอว คนโดนเล่นงานเลยไม่รอช้าจัดการเตะเข้าให้ที่ก้านคอ แต่ความเคยชินทำให้เด็กชายย่อตัวหลบได้ แต่ไม่วายถูกศอกของเด็กสาวกระทุ้งเข้าที่ท้องแบบเต็มๆ ยูร้องโอ๊ยสนั่น ก่อนจะด่าทอเสียงลั่น
“ทำบ้าอะไรฟะ!!”
“ไอ้บ้าที่ไหนมันทำก่อนล่ะ”
ป๊าบ!
เสียงต่อล้อต่อเถียงที่เริ่มจะต่อยอดกันถูกหยุดลงด้วยมือของคนเป็นอาจาร์ยที่ตบลงมาจังๆกลางหัว สองพี่น้องครางด้วยความเจ็บ ก่อนจะแหงนหน้ามองอาจารย์ที่เริ่มเอ่ยปากสั่งสอน
“ทะเลาะกันได้ทุกวี่ทุกวันไม่เบื่อหรือไง?”
“ก็......”
เซสึนะอ้ำอึ้ง ก่อนจะชี้ไปทางยู
"หมอนี่เริ่มก่อน"
"ว่าไงนะ!"
"พอได้แล้ว!"ตามด้วยมะเหงกอีกหนึ่ง "ทะเลาะกันทุกวี่วันมันสนุกนักรึ!!"
เสียงตวาดดังลั่นทำให้สองพี่น้องหงอยด้ยวความกลัวปนสำนึก
“อืม......แต่ฉันก็ไม่เบื่อนะ เห็นเธอสองคนกัดกันก็สนุกดี”เรอิจิเอ่ยเสียงระรื่น ก่อนจะหันหน้าไปถามสองเอ๊กโซซิทส์โดยไม่สนใจสองลูกศิษย์ “.....หลงทางมางั้นหรือ? อยู่ที่นี่ซักพักก็ได้นะ”
“จริงด้วยๆ อยู่ด้วยกันก่อนเถอะค่ะ”เซสึนะตะโกนพลางวิ่งไปเกาะแขนอเลน เด็กหญิงช้อนดวงตากลมโตสีเงิน
ขี้เถ้าขึ้นมอง ก่อนจะอ้อนอย่างน่ารัก “นะคะ..”
“ยัยนักแสดงมากบทบาทเอ๊ย.....”เสียงพึมพำเบาๆของเด็กชายผมดำทำให้เซสึนะหันขวับ ก่อนจะส่งส่ายตาไปทางน้องชายอย่างขัดใจ
หมับ!
“มานี่เดี๋ยวดิ๊”
“เฮ้ย!”ยูอุทานดังลั่นพลางฝืนตัวไม่ให้โดนพี่สาวลากไป “เซสึนะ! ปล่อยนะ!!”
“มาคุยกันก่อน ไอ้น้องรัก^^” เซสึนะยิ้มพลางลากไปที่พุ่มไม้ไกลๆ ก่อนกระซิบกระซาบบางอย่าง แล้วดูเหมือนยูจะพูดอะไรบางอย่างไม่เข้าหู เด็กชายผมดำจึงโดนเขกหัวไปหนึ่งที ก่อนจะเซสึนะจะพูดอะไรบางอย่างต่อแล้วยูก็ทำหน้าครุ่นคิด ก่อนพยักหน้าเหมือนจะยอมรับ….แม้ท่าทางนั้นจะดูเหมือนไม่เต็มใจก็ตามที แล้วทั้งสองคนก็เดินออกมา
“ตกลงว่ายูอนุญาตค่ะ”เซสึนะเอ่ยร่าเริง ส่วนเด็กชายผมดำหันขวับมาพูดอย่างไม่เต็มใจ
“ห้ามสร้างปัญหาวุ่นวายนะ”พูดจบ เด็กหนุ่มก็เดินจากระเบียงข้างสำนักเข้าไปในบ้านทันที แต่แล้วเสียงหวานๆก็ดังเรียกรั้งไว้
“ยู!” เจ้าของชื่อหันหลังมาตามเสียงเรียกของพี่สาว ก่อนจะถามขึ้นอย่างหงุดหงิด “มีอะไร?”
“จัดห้องให้พี่ชายสองคนนี้หน่อยสิ”
“เธอไปจัดเองสิ!!”
“ฉันต้องทำข้าวเย็น หรือนายจะกินข้าวฝีมืออาจารย์?”เซสึนะเอ่ยเสียงเรียบง่าย เด็กชายหรี่ดวงตาสีนิลอย่างโมโห ก่อนจะสบถเสียงดังลั่น
“โว้ย! เออๆ เข้าใจแล้ว ฮึ่ย.....”
“อะ....เอ่อ....เดี๋ยวพวกเราทำเองก็ได้มั้งครับ...ยู..คุง.”อเลนพูดเมื่อเห็นท่าทีของคนรักในวัยเด็ก...ซึ่งอันที่จริงก็ไม่แตกต่างจากเวลาปัจจุบันนัก…
ดวงตาของเด็กชายใต้ชุดฮากามะตวัดมามอง ก่อนจะเอ่ยเสียงแข็ง
“ไม่ต้องเลย! แล้วใครให้มาออกความคิดเห็นไม่ทราบ!!”
...น้ำเสียงแสนหงุดหงิดนั้นบาดลงมาในหัวใจ....แม้บุคคลที่พูดจะเป็นยูที่ยังไม่รู้จักเขา...แต่ทว่า...
นั่นก็ยังเป็นยู....
แบบนี้มันก็ต้อง..เจ็บบ้างเป็นธรรมดา
“เอ้อ...ขอโทษครับ...”อเลนเอ่ยเสียงแผ่ว ส่วนคันดะที่ยืนนิ่งอยู่นานเริ่มหงุดหงิดในการกระทำของตนในวัยเด็ก มือเรียวยาวกำหมัดแน่นเตรียมจะชกไปที่ใบหน้าเล็ก แต่ก่อนจะทันขยับตัว...
“ยู! ไอ้ปากหมา”
ผัวะ!
“โอ๊ย!”ยูร้องอย่างเจ็บปวด พลางกุมท้องแน่น ดวงตาตวัดมองเจ้าของลูกถีบ ก่อนจะตวาดลั่น “ทำบ้าอะไรของเธอฮะ!!”
เซสึนะไม่พูดอะไร แต่ตรงไปกระชากคอน้องชายทันที ก่อนจะจัดการเปิดปากสั่งสอน
“ปากนายนี่มัน...โอ๊ย....ฉันปวดหัวกับนายจริงๆ เมื่อไหร่จะเลิกฮะไอ้นิสัยเฮงซวยนี่ อีกอย่าง! คนที่นายตวาดใส่น่ะเขา!......”เสียงของเด็กสาวขาดห้วง ส่วนยูเหยียดยิ้มอย่างได้ใจ
“อะไรล่ะ?”
“ขะ...เขา..เขา.....”
“ก็แล้วอะไรล่ะ ตอบมาสิ”
“..........เขาเป็นแขกของเรา เอาเป็นว่านายรีบไปจัดห้องเหอะ ฉันจะไปทำข้าวเย็นโว้ย!”พูดจบก็ลากคอน้องชายไปด้วยทันที ก่อนหันมาพูดกับอเลนและคันดะเสียงใส “พี่ยู พี่อเลน ถ้าหมอนี่จัดห้องเสร็จจะมาบอกนะคะ นั่งจิบชากับอาจารย์ไปก่อนแล้วกัน อ้อ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้หมัดพี่เป็นหมันนะคะ พี่ยู”
คันดะซ่อนหมัดของตนที่ยังไม่คลายออกไว้ด้านหลังทันที ส่วนอเลนที่ได้ยินหันมามองคันดะ แล้วหัวเราะเบาๆในความน่ารักของร่างสูง
“อืม....งั้นเรามานั่งจิบชาไปเรื่อยๆละกันนะ ทำใจให้สงบเถอะ”เรอิจิเอ่ย พลางรินชาในกาให้ทั้งสองคน อเลนกับยูรับถ่วยชามาพลางขอบคุณ ก่อนจะพากันนั่งลงริมระเบียงไม้ยาวในบ้านทรงญี่ปุ่นหลังงาม
“....แล้วเซสึนะจังกับยูเขามาอาศัยอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหรอครับ?”อเลนถามขึ้นหลังซดชาไป เรอิจิจิบชาอย่างใจเย็น ก่อนเอ่ยตอบ
“อืม....ทั้งสองคนเป็นลูกศิษย์ของฉันน่ะ บ้านตระกูลคันดะเขามาฝากให้ฉันดูแล”เรอิจิตอบอย่างสบายอารมณ์ ความเงียบแบบเรื่อยๆคลอบคลุมพื้นที่และบุคคลทั้งสาม อเลนจิบชา ก่อนจะระบายลมหายใจ ลมพัดเบาๆ เสียงลำไผ่กระทบหิน....
ช่างเป็นบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์...
เวลาผ่านไปซักพักหนึ่ง เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น
“จัดเสร็จแล้ว”ยูเอ่ยเสียงห้วน อเลนกับคันดะหันไปมอง ก่อนเด็กหนุ่มผมขาวจะเอ่ยตอบ “...อ่าครับ”
“รีบๆมาได้แล้ว ชักช้า”ยูพูดอย่างหงุดหงิด พลางมองไปที่คันดะอย่างไม่ชอบใจ แล้วมองไปทางอเลนที่กำลังเดินมา ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่น แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก ก่อนจะเดินตามอเลนที่เดินนำไปก่อนแล้ว
ยูพามาที่ห้องห้องหนึ่ง ก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องที่ค่อนข้างใหญ่ และมีอุปกรณ์ต่างๆพร้อมสรรพเหมือนในโรงแรมชื่อดัง
“ขอบคุณครับ” อเลนเอ่ยพลางยิ้มหวาน เด็กชายเพียงตวัดหางตามอง ก่อนจะพึมพำบางอย่าง แล้วเดินจากไป
เอ๊กโซซิทส์หนุ่มทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้อง ก่อนอเลนจะเบิกตาน้อยๆเมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นจากอ้อมแขนแกร่งที่โอบลงมา
“....ยูครับ”อเลนพึมพำ คันดะจูบลำคอระหงเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
“....ขอโทษนะ....นั่นมันก็ฉัน..ไม่นกเลยว่าฉันเมื่อก่อนเป็นแบบนั้นน่ะ...”
ร่างบอบบางยิ้มกับประโยคดังกล่าว ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วตอบ “ผมว่าก็ไม่ได้แตกต่างนักหรอกครับ......”
คันดะทำท่าจะโวย แต่เด็กหนุ่มก็ยกนิ้มเรียวขึ้นปิดริมฝีปากแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยต่อ “....หมายถึงตอนที่ผมพบคุณครั้งแรกครับ...ตอนนี้คุณเป็นคนที่น่ารักที่สุดในโลกสำหรับผมเลยครับ”
พูดจบ อเลนก็เขย่งตัวขึ้นจูบริมฝีปากหนาเบาๆ คันดะหลับตาอย่างนึกเอ็นดูความน่ารักของคนตรงหน้า ก่อนจะจูบตอบ แล้วละออกมา มือหนาประคองใบหน้าเล็กเบาๆ
“นายก็เป็นคนที่น่ารักที่สุดในโลกสำหรับฉันเหมือนกัน....เจ้าถั่วงอก”อเลนที่ได้ฟังเช่นนั้นหน้างองุ้ม ก่อนจะเอ่ยเสียงแข็งอย่างงอนๆ “เรียกชื่อนั้นอีกแล้วนะครับ ผมไม่ชอบเลย
“…แต่ฉันชอบนะ..เพราะเป็นชื่อที่ฉันเรียกได้คนเดียว”พูดจบก็จูบหน้าผากของคนที่ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อเบาๆ ก่อนจะกอดไว้อย่างแนบแน่น
“แล้วถ้าคนอื่นมาเรียกล่ะครับ......”
“ฉันจะฆ่ามัน”
“บ้าเหรอครับ!”อเลนร้องอย่างตกใจ ก่อนจะหัวเราะเสียงใส ประสานกับเสียงหัวเราะทุ้มๆจากคันดะ...
ชื่อที่คุณเท่านั้นที่เรียกได้...
ชื่อ[ถั่วงอก]ของผม...
ใบหน้าบูดบึ้งที่ตัดกันเหลือเกินกับใบหน้าสดใสของเด็กหญิงผมขาวทำให้คนเป็นอาจารย์หลุดหัวเราะ
ก่อนจะเอ่ยถามเสียงติดขัดด้วยความที่กลั้นหัวเราะเอาไว้
“แล้ว...ฮะ...สองคนนี้....อุบ...ใครล่ะ?”
อาการกลั้นหัวเราะของอาจารย์ที่เคารพทำให้ใบหน้าของยูบูดบึ้งขึ้นไปอีก ต่างกับพี่สาวที่แย้มยิ้มแล้วหัวเราะแห้งๆ
“เอ่อ...พี่ชายสองคนนี้เขาหลงทางมาน่ะค่ะ ให้อยู่ที่สำนักซักพักหนึ่งได้ไหมคะ?”เซสึนะเอ่ยขึ้น มือข้างหนึ่งจับแขนของอเลนไว้ ก่อนจะร้องโอ๊ยเมื่อศอกของน้องชายกระทุ้งเข้าให้ที่เอว คนโดนเล่นงานเลยไม่รอช้าจัดการเตะเข้าให้ที่ก้านคอ แต่ความเคยชินทำให้เด็กชายย่อตัวหลบได้ แต่ไม่วายถูกศอกของเด็กสาวกระทุ้งเข้าที่ท้องแบบเต็มๆ ยูร้องโอ๊ยสนั่น ก่อนจะด่าทอเสียงลั่น
“ทำบ้าอะไรฟะ!!”
“ไอ้บ้าที่ไหนมันทำก่อนล่ะ”
ป๊าบ!
เสียงต่อล้อต่อเถียงที่เริ่มจะต่อยอดกันถูกหยุดลงด้วยมือของคนเป็นอาจาร์ยที่ตบลงมาจังๆกลางหัว สองพี่น้องครางด้วยความเจ็บ ก่อนจะแหงนหน้ามองอาจารย์ที่เริ่มเอ่ยปากสั่งสอน
“ทะเลาะกันได้ทุกวี่ทุกวันไม่เบื่อหรือไง?”
“ก็......”
เซสึนะอ้ำอึ้ง ก่อนจะชี้ไปทางยู
"หมอนี่เริ่มก่อน"
"ว่าไงนะ!"
"พอได้แล้ว!"ตามด้วยมะเหงกอีกหนึ่ง "ทะเลาะกันทุกวี่วันมันสนุกนักรึ!!"
เสียงตวาดดังลั่นทำให้สองพี่น้องหงอยด้ยวความกลัวปนสำนึก
“อืม......แต่ฉันก็ไม่เบื่อนะ เห็นเธอสองคนกัดกันก็สนุกดี”เรอิจิเอ่ยเสียงระรื่น ก่อนจะหันหน้าไปถามสองเอ๊กโซซิทส์โดยไม่สนใจสองลูกศิษย์ “.....หลงทางมางั้นหรือ? อยู่ที่นี่ซักพักก็ได้นะ”
“จริงด้วยๆ อยู่ด้วยกันก่อนเถอะค่ะ”เซสึนะตะโกนพลางวิ่งไปเกาะแขนอเลน เด็กหญิงช้อนดวงตากลมโตสีเงิน
ขี้เถ้าขึ้นมอง ก่อนจะอ้อนอย่างน่ารัก “นะคะ..”
“ยัยนักแสดงมากบทบาทเอ๊ย.....”เสียงพึมพำเบาๆของเด็กชายผมดำทำให้เซสึนะหันขวับ ก่อนจะส่งส่ายตาไปทางน้องชายอย่างขัดใจ
หมับ!
“มานี่เดี๋ยวดิ๊”
“เฮ้ย!”ยูอุทานดังลั่นพลางฝืนตัวไม่ให้โดนพี่สาวลากไป “เซสึนะ! ปล่อยนะ!!”
“มาคุยกันก่อน ไอ้น้องรัก^^” เซสึนะยิ้มพลางลากไปที่พุ่มไม้ไกลๆ ก่อนกระซิบกระซาบบางอย่าง แล้วดูเหมือนยูจะพูดอะไรบางอย่างไม่เข้าหู เด็กชายผมดำจึงโดนเขกหัวไปหนึ่งที ก่อนจะเซสึนะจะพูดอะไรบางอย่างต่อแล้วยูก็ทำหน้าครุ่นคิด ก่อนพยักหน้าเหมือนจะยอมรับ….แม้ท่าทางนั้นจะดูเหมือนไม่เต็มใจก็ตามที แล้วทั้งสองคนก็เดินออกมา
“ตกลงว่ายูอนุญาตค่ะ”เซสึนะเอ่ยร่าเริง ส่วนเด็กชายผมดำหันขวับมาพูดอย่างไม่เต็มใจ
“ห้ามสร้างปัญหาวุ่นวายนะ”พูดจบ เด็กหนุ่มก็เดินจากระเบียงข้างสำนักเข้าไปในบ้านทันที แต่แล้วเสียงหวานๆก็ดังเรียกรั้งไว้
“ยู!” เจ้าของชื่อหันหลังมาตามเสียงเรียกของพี่สาว ก่อนจะถามขึ้นอย่างหงุดหงิด “มีอะไร?”
“จัดห้องให้พี่ชายสองคนนี้หน่อยสิ”
“เธอไปจัดเองสิ!!”
“ฉันต้องทำข้าวเย็น หรือนายจะกินข้าวฝีมืออาจารย์?”เซสึนะเอ่ยเสียงเรียบง่าย เด็กชายหรี่ดวงตาสีนิลอย่างโมโห ก่อนจะสบถเสียงดังลั่น
“โว้ย! เออๆ เข้าใจแล้ว ฮึ่ย.....”
“อะ....เอ่อ....เดี๋ยวพวกเราทำเองก็ได้มั้งครับ...ยู..คุง.”อเลนพูดเมื่อเห็นท่าทีของคนรักในวัยเด็ก...ซึ่งอันที่จริงก็ไม่แตกต่างจากเวลาปัจจุบันนัก…
ดวงตาของเด็กชายใต้ชุดฮากามะตวัดมามอง ก่อนจะเอ่ยเสียงแข็ง
“ไม่ต้องเลย! แล้วใครให้มาออกความคิดเห็นไม่ทราบ!!”
...น้ำเสียงแสนหงุดหงิดนั้นบาดลงมาในหัวใจ....แม้บุคคลที่พูดจะเป็นยูที่ยังไม่รู้จักเขา...แต่ทว่า...
นั่นก็ยังเป็นยู....
แบบนี้มันก็ต้อง..เจ็บบ้างเป็นธรรมดา
“เอ้อ...ขอโทษครับ...”อเลนเอ่ยเสียงแผ่ว ส่วนคันดะที่ยืนนิ่งอยู่นานเริ่มหงุดหงิดในการกระทำของตนในวัยเด็ก มือเรียวยาวกำหมัดแน่นเตรียมจะชกไปที่ใบหน้าเล็ก แต่ก่อนจะทันขยับตัว...
“ยู! ไอ้ปากหมา”
ผัวะ!
“โอ๊ย!”ยูร้องอย่างเจ็บปวด พลางกุมท้องแน่น ดวงตาตวัดมองเจ้าของลูกถีบ ก่อนจะตวาดลั่น “ทำบ้าอะไรของเธอฮะ!!”
เซสึนะไม่พูดอะไร แต่ตรงไปกระชากคอน้องชายทันที ก่อนจะจัดการเปิดปากสั่งสอน
“ปากนายนี่มัน...โอ๊ย....ฉันปวดหัวกับนายจริงๆ เมื่อไหร่จะเลิกฮะไอ้นิสัยเฮงซวยนี่ อีกอย่าง! คนที่นายตวาดใส่น่ะเขา!......”เสียงของเด็กสาวขาดห้วง ส่วนยูเหยียดยิ้มอย่างได้ใจ
“อะไรล่ะ?”
“ขะ...เขา..เขา.....”
“ก็แล้วอะไรล่ะ ตอบมาสิ”
“..........เขาเป็นแขกของเรา เอาเป็นว่านายรีบไปจัดห้องเหอะ ฉันจะไปทำข้าวเย็นโว้ย!”พูดจบก็ลากคอน้องชายไปด้วยทันที ก่อนหันมาพูดกับอเลนและคันดะเสียงใส “พี่ยู พี่อเลน ถ้าหมอนี่จัดห้องเสร็จจะมาบอกนะคะ นั่งจิบชากับอาจารย์ไปก่อนแล้วกัน อ้อ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้หมัดพี่เป็นหมันนะคะ พี่ยู”
คันดะซ่อนหมัดของตนที่ยังไม่คลายออกไว้ด้านหลังทันที ส่วนอเลนที่ได้ยินหันมามองคันดะ แล้วหัวเราะเบาๆในความน่ารักของร่างสูง
“อืม....งั้นเรามานั่งจิบชาไปเรื่อยๆละกันนะ ทำใจให้สงบเถอะ”เรอิจิเอ่ย พลางรินชาในกาให้ทั้งสองคน อเลนกับยูรับถ่วยชามาพลางขอบคุณ ก่อนจะพากันนั่งลงริมระเบียงไม้ยาวในบ้านทรงญี่ปุ่นหลังงาม
“....แล้วเซสึนะจังกับยูเขามาอาศัยอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหรอครับ?”อเลนถามขึ้นหลังซดชาไป เรอิจิจิบชาอย่างใจเย็น ก่อนเอ่ยตอบ
“อืม....ทั้งสองคนเป็นลูกศิษย์ของฉันน่ะ บ้านตระกูลคันดะเขามาฝากให้ฉันดูแล”เรอิจิตอบอย่างสบายอารมณ์ ความเงียบแบบเรื่อยๆคลอบคลุมพื้นที่และบุคคลทั้งสาม อเลนจิบชา ก่อนจะระบายลมหายใจ ลมพัดเบาๆ เสียงลำไผ่กระทบหิน....
ช่างเป็นบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์...
เวลาผ่านไปซักพักหนึ่ง เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น
“จัดเสร็จแล้ว”ยูเอ่ยเสียงห้วน อเลนกับคันดะหันไปมอง ก่อนเด็กหนุ่มผมขาวจะเอ่ยตอบ “...อ่าครับ”
“รีบๆมาได้แล้ว ชักช้า”ยูพูดอย่างหงุดหงิด พลางมองไปที่คันดะอย่างไม่ชอบใจ แล้วมองไปทางอเลนที่กำลังเดินมา ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่น แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก ก่อนจะเดินตามอเลนที่เดินนำไปก่อนแล้ว
ยูพามาที่ห้องห้องหนึ่ง ก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องที่ค่อนข้างใหญ่ และมีอุปกรณ์ต่างๆพร้อมสรรพเหมือนในโรงแรมชื่อดัง
“ขอบคุณครับ” อเลนเอ่ยพลางยิ้มหวาน เด็กชายเพียงตวัดหางตามอง ก่อนจะพึมพำบางอย่าง แล้วเดินจากไป
เอ๊กโซซิทส์หนุ่มทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้อง ก่อนอเลนจะเบิกตาน้อยๆเมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นจากอ้อมแขนแกร่งที่โอบลงมา
“....ยูครับ”อเลนพึมพำ คันดะจูบลำคอระหงเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
“....ขอโทษนะ....นั่นมันก็ฉัน..ไม่นกเลยว่าฉันเมื่อก่อนเป็นแบบนั้นน่ะ...”
ร่างบอบบางยิ้มกับประโยคดังกล่าว ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วตอบ “ผมว่าก็ไม่ได้แตกต่างนักหรอกครับ......”
คันดะทำท่าจะโวย แต่เด็กหนุ่มก็ยกนิ้มเรียวขึ้นปิดริมฝีปากแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยต่อ “....หมายถึงตอนที่ผมพบคุณครั้งแรกครับ...ตอนนี้คุณเป็นคนที่น่ารักที่สุดในโลกสำหรับผมเลยครับ”
พูดจบ อเลนก็เขย่งตัวขึ้นจูบริมฝีปากหนาเบาๆ คันดะหลับตาอย่างนึกเอ็นดูความน่ารักของคนตรงหน้า ก่อนจะจูบตอบ แล้วละออกมา มือหนาประคองใบหน้าเล็กเบาๆ
“นายก็เป็นคนที่น่ารักที่สุดในโลกสำหรับฉันเหมือนกัน....เจ้าถั่วงอก”อเลนที่ได้ฟังเช่นนั้นหน้างองุ้ม ก่อนจะเอ่ยเสียงแข็งอย่างงอนๆ “เรียกชื่อนั้นอีกแล้วนะครับ ผมไม่ชอบเลย
“…แต่ฉันชอบนะ..เพราะเป็นชื่อที่ฉันเรียกได้คนเดียว”พูดจบก็จูบหน้าผากของคนที่ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อเบาๆ ก่อนจะกอดไว้อย่างแนบแน่น
“แล้วถ้าคนอื่นมาเรียกล่ะครับ......”
“ฉันจะฆ่ามัน”
“บ้าเหรอครับ!”อเลนร้องอย่างตกใจ ก่อนจะหัวเราะเสียงใส ประสานกับเสียงหัวเราะทุ้มๆจากคันดะ...
ชื่อที่คุณเท่านั้นที่เรียกได้...
ชื่อ[ถั่วงอก]ของผม...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น