คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : บ้าไปแล้วเรอะ?
“ผู้มีพระคุณเหรอครับ?”อเลนทวนคำ เซร์ยิ้มนิดๆ ก่อนจะผงกหน้า
“เป็นคนดีมากๆเลยล่ะ”
“แล้วเป็นคนแบบไหนหรือครับ”อเลนถามด้วยความอยากรู้ เซร์ทำหน้าหนักใจก่อนจะเปิดปากขึ้น
“ก็......”
“เป็นคนหล่อ เข้ม ใจดี ใครๆเห็นก็หลงรัก”เสียงของใครคนหนึ่งแทรกเข้ามา
“สเตราส์ มาที่นี่ได้ยังไง!!!”เซร์ร้องขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นบุคคลที่ตนกำลังพูดถึงยืนอยู่ข้างหลัง
“บินมา”ชายหนุ่มตอบกวนๆ ถึงแม้จะแป็นความจริง...
“ทราบค่ะว่าบินมา แต่มาทำไม?”เซร์ถามอย่างสงสัย
“มาเยี่ยมบ้านเก่าไม่ได้หรือ? แม่แมวน้อย”
“เอ่อ....พี่เซร์ฮะ คนคนนี้ …..”อเลนเปรยถาม
“เป็นองค์รักษ์ของแม่แมวน้อยครับผม”สเตราส์ชิงตอบ
“อย่าพูดอะไรที่ไม่เป็นความจริงได้ไหมคะ เป็นผู้มีพระคุณของพี่เองแหละ เป็นคนที่บ้า งี่เง่า ซื่อๆจนบื้อ แต่บางที่ก็เจ้าเล่ห์จนพี่ตามไม่ทัน สเตราส์ แวมป์ ขอแนะนำให้รู้จัก ส่วนนั้นอเลน วอคเกอร์ น้องสาวของหนู กับคันดะ ยู น้องชายบุญธรรมและว่าที่น้องเขยค่ะ เฮ้ย! ยูจัง พี่พูดความจริงแล้วจะซัดมุเก็นมาหาพระแสงอะไรเนี่ย?”เซร์ถามคันดะที่หน้าออกแดงๆอย่างนึกสนุก
จะว่าไปไม่ได้แกล้งแหย่ยูจังมาจะครบสิบปีแล้ว คันปากชะมัดเลยวุ้ย....
ตอนที่เจอกันแทบจะหลุดปากยั่วโมโห...ถ้าไม่คิดว่าอยากลองแกล้งให้โมโหหงุดหงิดแบบสุดๆ...และก็เป็นไปตามแผน
แต่มันยังไม่สะใจอ่ะ...
แต่ก่อนที่เซร์จะคิดแผนการกลั่นแกล้งคันดะต่อ อเลนก็เอ่ยปากขึ้น “แล้วที่นี่เป็นสถานที่แบบไหนเหรอครับ คุณสเตราส์ ที่ว่าเป็นบ้านเก่าน่ะ..”
“อืม...ก็..เป็นบ้านของฉันจริงๆนี่นา ..เกาะนี่น่ะ..เป็นเกาะของพวกแวมไพร์น่ะ เป็นสถานที่สุดท้ายในโลกที่แวมไพร์จะอยู่ได้ แต่ว่า...ก็สูญสลายและพังทลายไปเรียบร้อยแล้วล่ะ..”สเตราส์พูดอย่างไม่ยี่หร่าอะไรนัก
“อ้อ..เกาะของแวมไพร์..เอ๊ะ..งั้นนายก็?..”คันดะที่กำลังคิดอยู่ชี้ไปทางสเตราส์อย่างลืมมารยาท สเตราส์หัวเราะน้อยๆก่อนตอบ
“อ่านะ..หนุ่มน้อยนักดาบ..ฉันน่ะ...”
“แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ที่มีอายุมากกว่าพันปี เผลอๆจะครึ่งหมื่น อดีตราชาแวมไพร์ เมื่อเกือบประมาณห้าพันปีที่แล้ว”เซร์จัดการตอบให้เสร็จสรรพ “อ้าว? แล้วอเลนไปหลบหลังยูจังทำไมนั่น?”
“กะ..ก็.ก็..เขา..”อเลนชี้สเตราส์ น้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความกลัว ก่อนที่เซร์จะหัวเราะพรืดเสียงดังสนั่น
“ฮะ....ฮะๆๆ อเลน แวมไพร์จริงๆไม่เหมือนในตำนานนะ เขาไม่ดูดเลือดหรอก แต่ว่า..สามารถรู้รสชาติได้ว่าเลือดแบบไหนหวาน หรือแบบไหนเป็นเลือดเลิศรส แต่อาหารหลักๆก็เหมือนมนุษย์เรานั่นแหละจ๊ะ ทำเป็นกลัวไปได้..”
“แวมไพร์เหรอครับ!?”เสียงของรันกับลูที่นั่งเงียบฟังผู้ใหญ่พูดกันอยู่นานตะโกนขึ้นอย่างตื่นเต้นอย่างตื่นเต้น ก่อนจะวิ่งเข้าไปกอด ด้วยความที่พ่ออดีตราชาแวมไพร์ ไม่ทันตั้งตัว จึงล้มโครมลงไปกองกับพื้น
“รัน ลู ทำอะไรน่ะครับ!!! ”คุณแม่มือใหม่เอ็ดเข้าให้
“เอาเถอะน่า...ไม่เป็นไรหรอกจ้า อเลน รันจัง ลูจัง เล่นแรงๆเลย~~”เซร์หันไปสั่งสองหลานตัวแสบ
“คร้าบ~~”รันกับลูรับคำแล้วจัดการรุมสกรัมทันที
“แล้วที่นี่มีอะไรที่คล้ายๆกับอินโนเซนต์ไหม? นายอยู่มาหลายปีน่าจะรู้”คันดะถาม หลังจากที่รันกับลูเลิกแกล้งสเตราส์แล้ว
“อืม....คิดว่าไม่นะ อินโนเซนต์นั่นน่ะ..กระจัดกระจายตอนน้ำท่วมโลกสินะ? ตอนนั้นน่ะ แวมไพร์ทุกคนตัดขาดจากโลกภายนอก รวมถึงเกาะนี้ด้วย ดังนั้นจึงไม่มีทางที่จะมีอินโนเซนต์อยู่เด็ดขาด อีกอย่าง...ทุกๆปีฉันจะมาตรวจดูที่นี่.. ไม่มีอะไรที่เข้าข่ายของที่เธอว่ามาเลย .....พ่อนักดาบ”สเตราส์จัดการแจกแจงให้ฟัง คันดะฟังก็นิ่งไป...ก่อนที่อดีตราชาแวมไพร์จะกล่าวขึ้น
“งั้นก็ออกไปจากที่นี่กันเถอะ ฉันอยากไปที่ศาสนจักรหน่อยน่ะ ไม่ได้ไปที่โน่นมากว่าร้อยปีแล้ว”
0.0
ร้อยปี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ละ....แล้ว...แล้วมีใครรู้จักคุณสเตราส์ด้วยหรือครับ? ตอนนี้น่ะ”อเลนถามเสียงตะกุกตะกัก
“มีสิ เฮพลัสก้าไง น่าจะยังอยู่นี่? เธอคนนั้นน่ะ อ้อ...แล้วก็บุ๊คแมนก็รู้จัก บังเอิญเจอกันเมื่อราวๆ 50ปีก่อน ตอนนี้เป็นไงบ้างแล้ว”สเตราส์ถามอย่างอยากรู้
“แก่หง่อมได้ที่แล้ว”คันดะตอบเสียงเรียบๆ อเลนสำลักน้ำชาจนไอค่อกๆแค่กๆ
นี่ถ้าปู่บุ๊คแมนรู้คันดะโดนถีบแน่...
“อืม..ก็มนุษย์นี่นะ....ฉันนี่สิ ไม่น่าเกิดมาเป็นแวมไพร์เล้ย.....กว่าจะตายต้องรออีกนาน..เฮ่อ...”สเตราส์ถอนหายใจเบาๆ
“งั้นพวกเราก็กลับกันเถอะครับ”อเลนชวนก่อนลุกขึ้นเพื่ออกไปจากที่นี่ ก่อนที่จะมีสัญญาณส่งมาที่ทีมแคนบี
“คุณกับตันเรือนี่นา? มีอะไรเหรอครับ”อเลนพูดกัเสียงของนายเรือ
[ตอนนี้พวกเราโดนซัดออกมานอกเกาะนะครับ พยายามเข้าไปในเกาะอีกรอบ แต่เข้าไปไม่ได้นะครับ คิดว่า....คงจะเข้าไปรับพวกท่านเอ๊กโซซิทส์ไม่ได้]
“ว่าไงนะ!?”คันดะแผดเสียงร้องดังอย่างหงุดหงิด
[ขอโทษจริงๆครับ..ขอโทษจริงๆ..แต่เราเข้าใกล้ไม่ได้เลยครับ เอ่อ...คุณเซร์ครับ~!อยู่ด้วยนี่ครับผม..จะเอาไงครับ?]นายเรือร้องอย่างยินดีที่พบเซร์ก่อนถามเอ๊กโซซิทส์ที่ตนรู้จักและคุ้นเคย
“...เวย์ซังกลับไปเถอะค่ะ...เดี๋ยวฉันจะพาสองคนนี้ไปศาสนจักรเอง”เซร์ตอบง่ายๆ นายเรือทำท่าลังเลเล็กน้อย แต่ก็หันไปสั่งลูกเรือให้กลับไป
“แล้วเราจะออกจากที่นี่ยังไงไม่ทราบ? ซัทสึกิ”คันดะถามเซร์
“แล้วจะไปยังไงล่ะครับ พี่สาว”รันหันไปกระตุกเซร์
“ไม่เรียกป้าเหรอจ๊ะ? รันจัง ลูจัง”เซร์พูดล้อๆ
“พี่สาวหน้าอ่อนเกินไปครับ พวกผมเรียกไม่ลง”
“อ้อ...งั้นเหรอจ๊ะ....เอาล่ะ..อเลน ยูจัง ลองทายสิว่าจะออกทางไหน?”ว่าแล้วเซร์ก็ตั้งคำถามทันที
“อืม....หมอกลงหนาจัดแสดงว่า...ทางที่จะออกน่ะ...”ว่าแล้วคันดะก็ชี้ขึ้นข้างบน
“ปิ๊งป่อง ถูกต้องจ้า ยูจัง สมเป็นน้องนุ่งของพี่ อ๊ะ!....อูย....ยูจังโหดร้าย”เซร์เปรยๆบน เมื่อเจ้าตัวหลบมุเก็นแล้วดันตกเก้าอี้(สมน้ำหน้าดีไหมเนี่ย?)... “แกล้งนิดแกล้งหน่อยเอง”
“แล้วเมื่อกี้หมายความว่าไง? ไปทางท้องฟ้าเรอะ ไปยังไงไม่ทราบ? ซัทสึกิ?”คันดะถามเชิงหยันๆ
“มีละกันน่า แต่รอดาร์กแป๊บนะ พี่ขอให้หมอนั่นไปจัดการพวกของที่เกลื่อนๆอยู่ข้างบนน่ะ ”เซร์ตอบแบบสบายๆ ก่อนจะตัดสินใจตอเมื่อมีมุเก็นมาจ่อคอ
“เอาน่าๆ....บอกเดี๋ยวนี้แหละ ใช้วิธีง่ายๆ เนอะ สเตราส์ บินไปไง วิธีเดียวกับที่พี่มา...”เซร์ตอบพลางยักคิ้วให้อย่างน่าถีบ (มีอาจารย์ผู้สอนสั่ง 4 ท่าน ไปติดนิสัยมาจากใครหนอ?)
คันดะออกจะอึ้งๆไปนิด....(ก็ไม่นิดนะ..ดูจากสีหน้าข้างล่าง)
0.0
แล้วจะบินไปอีท่าไหนมิทราบ?
บ้าไปแล้วเรอะ???????????
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แจง อ . 4 ท่านของเซร์ ถ้าไม่สนใจก็ไม่ต้องอ่านนะคะ แต่อ่านหน่อยก็ดี..
คนแรก....ครอส......อาจารย์ที่พามาเป็นเอ๊กโซซิทส์ ไม่ขออธิบาย แต่พออยู่ด้วยกันแล้วเซร์พูดคำเดียว คิดผิด! (ม่ายยย ) แม่เจ้าประคุณต้องร้องเพลงหากินกับประกวดเอารางวัล บางครั้งก็ไปทำงานให้แก๊งมาเฟีย เพื่อใช้หนี้อาจารย์บังเกิดเกล้า(ส่วนการพนันแม่คุณห่วยบรรลัย..)
คนที่สอง.....โซฟีเลีย....รู้จักกันตอนที่ครอสพามาให้สอนสั่งวิทยายุทธทั้งหลายแหล่ก่อนที่ครอสจะเอาเซร์ไปทิ้งไว้ให้เรอิจิ....(อ.คนถัดมานี่แหละ..) แม่คุณรู้จักอะไรยัดใส่ลูกศิษย์หมด (ทำไม? เขาเรียกใช้ทรัพยากรให้เป็นประโยชน์)
คนที่สาม....อาเมมิยะ เรอิจิ....อาจารย์สำนักดาบอาเมมิยะ เป็นคนเอ๋อๆ แต่ฝีมือดาบเฉียบขาด นิสัยแบบอ่านไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ จนบางทีสองลูกศิษย์ยังกลัวๆ....สงสัยนิดๆว่าชอบคนหน้าสวย..จึงทำให้ทั้งสำนักมีศิษย์แค่ 2 คน (ทั้งๆที่เก่งออกขนาดนั้น) แถมศิษย์เก่าที่สองพี่น้องเคยเจอก็หน้าหวานสุดๆ!
คนที่สุดท้าย.....มิลลานี่ เฮลดอลท์...ซึ่งเซร์เรียกว่าอ.มิลลัน..สอนวิชาเอาตัวรอด(?)เพื่อนรักของครอส รู้จักกันตอนอยู่ที่ตระกูลคันดะ ขี้เหล้าเป็นที่สุด! แต่ก็สอนอะไรๆที่น่าสงสัยปนน่าสนุกให้เซร์เสมอๆตอนที่อยู่ในญี่ปุ่น
อยากให้ลองทายดูค่ะ..ง่ายๆเอง ใครกันหนอ..ที่ทำให้เซร์มีนิสัยเจ้าเล่ห์เพทุบายเช่นนี้? (มีอยู่ 4 คนเอง) บอกเหตุผลด้วยเน้อ~~
ความคิดเห็น