คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : แวมไพร์
ตอนที่ 9 : แวมไพร์
"ขอ ก๋วยเตี๋ยว ราดหน้า สลัดผัก ยำวุ้นเส้น ไก่ทอด โซบะ ข้าวผัดรวมมิตร ผัดซีอิ๊ว ผัดผัก สปาเก็ตตี้ มักกะโรนี พาสต้า พิซซ่า ปลาทอด ลูกชิ้นรวมมิตร 200ลูก ขออย่างละ 2 จานพิเศษครับ ส่วนของหวาน.....อืม..ขอ ซ่าหริ่ม ขนมชุบ ลอดช่อง โมจิ อย่างละ4 ถ้วยครับ อ้อ! ขอแบบใหญ่พิเศษนะครับ"อเลนสั่งอาหารเป็นจรวดจนเจรี่ทำแทบไม่ทัน แถมอาหารแต่ละชนิดก็นานาชาติเหลือเกิน เจรี่จึงหันไปบอกอเลน
"อเลนจ๊ะ เธอไปนั่งรอก่อนเถอะ ….ที่สั่งมาแต่ละอย่างเนี่ยไม่ได้ทำง่ายๆนะ"
"ครับ"อเลนหัวเราะแห้งๆ
"คันดะคุงล่ะจ๊ะ"
"โซบะ"
"โอเค แบบเดิมนะ รอแป๊บนึงจ๊ะ" เจรี่หันไปทำโซบะให้คันดะก่อน แล้วตามมาด้วยอาหารส่วนหนึ่งที่อเลนสั่ง
สองคู่รักเดินไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่ หรือถึงไม่ว่างก็พนันได้ว่าต้องมีคนลุก (ก็นะ….ไม่มีใครอยากตายก่อนวัยอันควรหรอก…)
อเลนนั่งลงตรงข้ามกับคันดะ ก่อนจะลงมือรับประทานอาหารของตน
ร่างบางผินมองหน้าของคันดะชั่วครู่ ก่อนจะพิจารณาโครงหน้าของชายคนรัก....
ตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนที่จะมองใบหน้าของใครออก....แต่ เท่าที่มือสมัครเล่นอย่างเขามอง... รูปหน้าของยูสวยมาก...บางทีอาจสวยกว่าผู้หญิง
บางครั้ง...เขาก็รู้สึกว่า..อิมเมจของคันดะเป็นผีดิบดูดเลือด
คิดได้ภาพคันดะในชุดเสื้อคลุมแวมไพร์พร้อมเขี้ยวก็โผล่ขึ้นในหัวของร่างบาง เสียงหัวเราะกิ๊กหลุดออกมาอย่างอดไว้ไม่อยู่ จนคันดะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ จึงถามขึ้น
"อเลน...เป็นอะไร"
"อ๊ะ...เปล่าครับยู แค่...คิก.. คิดอะไรแปลกๆขึ้นมาเท่านั้นเองครับ"
"อ้าว...พวกนายมานั่งอยู่แถวนี้เอง"ราวี่ทักขึ้ข้างหลังอเลน ดวงตาสีมรกตฉายแววสบายๆปนอ่อนล้า ที่ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีหิมะพอจะเดาได้....
เมื่อคืนตอนเดินกลับไปเอาของที่ห้องเดิมเห็นทีกี้เข้าห้องราวี่ไป....คงเพราะ...ล่ะมั้ง
"แล้วทำไมเรอะ?"
"โคมุอิบอกว่าให้เอารายละเอียดของภารกิจคราวก่อนไปให้น่ะ"
"งั้นรึ?"
คันดะวางตะเกียบลงเมื่อกินเสร็จแล้ว ก่อนจะบอกอเลนที่ยังกินไมเสร็จว่าให้ตามไปทีหลัง แล้วเดินออกจากโรงอาหารไป
แอ๊ด....
"โคมุอิ?"คันดะมองหาร่างของหัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์ แต่ก็ไร้วี่แววร่างของคนดังกล่าว คันดะจึงตรงไปนั่งที่โซฟา
"หือ?น้ำ"คันดะเหลือบไปเห็นแก้วน้ำที่วางอยู่ที่โต๊ะหน้าโซฟา ด้วยความที่พอกินโซบะเสร็จก็ยังไม่ได้ดื่มน้ำตาม จึงยกแก้วน้ำนั้นขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย!!!! คันดะคุง อย่ากิน!!!!!!!"โคมุอิที่โผล่พรวดเข้ามาร้อง แต่ก็ช้าไป เพราะของเหลวในแก้วนั้นได้ไหลลงไปในคอแล้ว..
"อะไร? โคมุอิ"
"นายรู้ตัวไหมว่ากินอะไรลงไป"
"อะไรนะ? อ่ะ...."ซักพักความเปลี่ยนแปลงก็เริ่มขึ้น ร่างกายของคันดะเริ่มร้อนไปทั้งตัว ร่างกยรู้สึกปวดแปลบอย่างไร้เหตุผล ก่อนที่จะรุ้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบงอย่างของตัวเอง
"มาแล้วครับ...อ๊ะ ยู!! เป็นอะไรครับ"อเลนตรงไปที่ที่ร่างสูงล้มลงไป แล้วพยายามประคองขึ้นมา ก่อนจะสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง
"ยูครับ...ขะ..เขี้ยว!"
.
.
.
.
.
.
ขณะนี้....เอ๊กโซซิทส์เจ้าของเรือนผมสีรัติติกาล กำลังนั่งหงุดหงิดอยู่ที่โซฟาในห้องของหัวหน้าแผนกวิทย์ โดยมีเด็กหนุ่มร่างบางนั่งอยู่ข้างๆ และเจ้าของห้องนั่งสั่นงันงกอยู่ตรงข้าม...
"ตกลงไอ้ที่ฉันกินเข้าไปมันคืออะไร? โคมุอิ"เสียงเย็นเยียบดังเรื่อยๆจากริมฝีปากหนา เขี้ยวที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงเมื่อครู่โผล่ออกมา ทำให้คนที่กลัวอยู่แล้วยิ่งกลัวมากขึ้นเป็นทวีคูณ แต่ที่ยังม่เตลิดหนีไปสุดขอบโลก...ก็เพราะร่างบางที่น่งอยู่ข้างๆคนเขี้วขาวที่อุตส่าห์คอยห้ามไว้ทุกครั้งที่คนร่างสูงจะขว้างมุเก็นมาให้
"คือ...เมื่อไม่นานมานี่ฉันทำวิจัยเกี่ยวกับแวมไพร์น่ะ พูดง่ายๆก็คือ ตอนนี้เธอกลายเป็นแวมไพร์ไปแล้วล่ะ คันดะคุง ว้าก!!!!!!"โคมุอิร้องเมื่อมุเก็นลอยมาหาหน้าเขา ก่อนที่มือซ้ายของร่างบางจะมาช่วยกันไว้ให้
"ยูครับ ถ้าคุณโคมุอิตายตอนนี้ ก็ไม่รู้เรื่องกันพอดีสิครับ คุณโคมุอิครับ มียาแก้ไหมครับ?"
"ไม่มี"
ปึ๊ด!
"ปล่อย! อเลน! ฉันจะฆ่ามัน!!!"คันดะพยายามหลุดออกจากแขนของอเลน ก่อนที่โคมุอิจะพูดขึ้น
"ตะ....แต่ยาของฉันยังไม่สมบูรณ์.. เพราะงั้น ปล่อยเอาไว้สักอาทิตย์สองอาทิตย์ก็หายแล้วล่ะ"
"ละ...แล้วมันจะส่งผลต่อชีวิตประจำวันไหมครับ?"อเลนถาม
"ก็.....อาหารหลักของคันดะคุงจะกลายเป็นเลือดไปน่ะ แล้วก็จะเกลียดกระเทียมมากๆ ไม้กางเขนนี่ไม่ปัญหา เพราะจากข้อมูลของฉันแวมไพร์ก็ไม่กลัวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ปัญหาใหญ่ ก็คือ...... คันดะคุงต้องหาเลือดกินนะ สักวันละนิดก้ได้ เพราะตอนนี้มันเป็นอาหารหลักของเธอ ถ้าไม่กินร่างกายก็จะไม่มีแรง"โคมุอิพูดจบ ทั้งสองคนก็ออกไปจากห้อง เพราะถ้าขืนอยู่ต่อ โคมุอิอาจจะตายได้....
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
"เจ้าบ้าโคมุอิเอ๊ย!"คันดะบ่นอย่างหงุดหงิด ในระหว่างที่อเลนนั่งอยู่ข้างๆ เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นจากริมฝีปากบาง ก่อนจะกลายเป็นเสียงคราง เมื่อคันดะประทับริมฝีปากลงไป
"อืม..."ร่างบางครางอย่างวาบหวาม ลิ้นร้อนๆเข้าชอนไชในโพรงปากเล็ก แขนเรียวบางทั้งสองยกขึ้นกอดคอร่างสูงไว้อย่างไร้เรี่ยวแรง มือใหญ่เริ่มถอดเสื้อเอ๊กโซซิทส์ของร่างบางออก ตามด้วยเชิ้ตสีขาวสะอาดตาเหมือนเรือนผมสีขาว มือร้อนๆประทับลงมาบนแผ่นอกบาง ทำให้อเลนสะดุ้งตื่นจากภวงศ์
"อะ..อื้อ...ยูครั..อะ....ยังเช้าอยู่เลย...อืม.." แผ่นหลังของร่างบางสัมผัสกับเตียงนุ่มโดยมีร่างสูงทาบทับอยู่ จมูกสันโด่งเริ่มไล่ไปที่ซอกคอขาว กลิ่นกายหอมอ่อนๆกรุ่นออกมายั่วยวนใจ แล้วอยู่ดีๆ
"อ๊ะ!"
ร่างเจ้าของเรือนผมสีหิมะร้องขึ้นเบาๆ เมื่อรู้สึกเจ็บที่คอ ก่อนที่คันดะจะละออกมา โดยที่ริมฝีปากมีเลือดติดอยู่
"เลือดนายหวานดี...อเลน"พูดจบก็เลียริมฝีปากที่ยังคงมีเลือดสีแดงติดค้างอยู่
"อ่ะ....."อเลนร้องออกมาได้แค่นั้น คันดะก็ก้มลงเลียไล้แผ่นอก เสียงที่จะร้องอย่างตกใจจึงกลายเป็นเสียงคราง มือหนาไล้ลงมาตามซอกคอขาวที่มีรอยเล็กๆเพราะเขี้ยวของเขาเมื่อครู่ จนถึงเม็ดสีชมพูสวยที่ประดับอยู่บนแผ่นอกบางสีขาว ก่อนจะเริ่มไล้ลงไปที่ส่วนล่างของร่างบาง…
"ยู!ได้ยินว่านาย..."ราวี่เปิดประตูโครมเข้ามา อเลนที่ได้สติรีบหยิบเสื้อมาปิดบังร่างกาย ใบหน้าเป็นสีแดงเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนที่รี่ต้องย่อลงเพื่อหลบมุเก็น
"แก......"จะด่ามันว่ายังไงดีล่ะเนี่ย ฮึ่ม...
"ยะ..ยูจะมาว่าฉันก็ไม่ได้นะเฮ้! ก็นายไม่ยอมล๊อกประตูเอง ว้าก!!"ราวี่ร้องแล้วออกไปจากห้อง โดยมีร่างของคันดะที่พร้อมฆ่าคนตามติดไปด้วย แต่เป็นโชคดีของราวี่ที่ยังไม่โดนทำเป็นกระต่ายย่าง เพราะอเลนจับแขนของคันดะเบาๆ แล้วพูดขึ้น
"ชะ...ช่าง..ราวี่เขาเถอะครับ นะ...เรา ...เอ้อ..." อเลนหน้าแดงไม่กล้าพูดต่อ แต่เขาก็พอจะรู้ว่าร่างบางจะพูดอะไร...
"จะไปต่อเดี๋ยวนี้แหละ"คันดะก้มลงซุกที่ซอกคอขาวๆที่ยังหลงเหลือกลิ่นเลือดหอมหวานอยู่ของอเลน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง...
โอ๊ะ....
คราวนี้ต้องไม่ลืมล๊อกประตูด้วย...
ทางด้านราวี่ที่วิ่งหนีไปตามระเยงก็หยุดลง ก่อนจะนั่งลงระบายลมหายใจอย่างโล่งอก
"ฟู่.... เกือบตายแล้วไหมล่ะเนี่ย ดีที่หนีรอดมาได้"
"หนีอะไรมาหรือครับ? กระต่ายน้อย"
"ก็หนี.... เฮ้ย!!!! ทีกี้ แกมาได้ไงเนี่ย!"ราวี่ผินดวงตาสีเขียวมรกตไปทางร่างสูงตระกูลโนอา ก่อนจะเตรียมวิ่งหนี แต่ไม่ทันการ เพราะถูกมือที่เหนียวยิ่งกว่ากาวของทีกี้คว้าไว้เสียก่อน...
"ไหนๆก็ไม่ได้เจอกันนานแล้ว คราวนี้ขอ [ทั้งวัน] เลยนะครับ" พูดจบก็จับกระต่ายส้มพาดไหล่ แล้วหายลับไป....
คันดะที่อุ้มอเลนเข้าไปในห้องก็วางร่างบางลงกับเตียง พลางมองใบหน้าหวานๆที่กลายเป็นสีแดงอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ริมฝีปากหนาประทับลงไปบนซอกคอขาวอย่างเน้นๆ กลิ่นเลือดหอมหวานยังโชยติดจมูกและรสชาติหวานปะแล่มก็ยังคงติดอยู่ในปาก เสียงร้องดังขึ้นเล็กน้อยเมื่อร่างสูงดูดเม้มจนเป็นรอยแดง ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาที่ริมฝีปากบาง แล้วส่งลิ้นร้อนๆเข้ามา ความหวานในโพรงปากเล็กถูกคนที่อยู่ข้างบนสำรวจจนทั่ว โดยไม่นานนัก....มือของร่างสูงก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อที่ค้างไว้อยู่ต่อ....
ร่างบางหอบหายใจอย่างสะท้านไหว มือของคันดะลากผ่านแผ่นอกบางอย่างช้าๆ แล้วเลื่อนขึ้นไปจับที่ตุ่มสีชมพูที่เริ่มแข็งขึ้นตามแรงอารมณ์
"อืม..."เสียงครางหวานหูดังอยู่ในลำคอ เพราะริมฝีปากยังไม่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ มือใหญ่ไล้ตามหน้าท้องแบนราบอย่างช้าๆ ก่อนจะถอนริมฝีปากออกแล้วขยับไปที่กลางแผ่นอก ลิ้นร้อนๆค่อยๆลดลงมาอย่างช้าๆจนถึงท้องน้อย แล้ววนขึ้นไปที่ตุ่มสีชมพูบนแผ่นอกที่เริ่มแข็งเป็นไตด้วยอารมณ์อ่อนไหว ฟันของคันดะขบลงเบาๆไปอย่างหมั่นเขี้ยว รู้สึกได้ว่าร่างข้างใต้สะดุ้งเบาๆ ก่อนจะนิ่งไป ร่างสูงเลื่อนตัวเองขึ้นไปที่เรือนผมสีหิมะของร่างบางที่ตอนนี้ผมที่ตอนแรกมัดไว้อย่างดีกลับรุ่งริ่งไม่เรียบร้อย มือหนาแก้เอายางรัดผมออก ทำให้เส้นผมสีขาวสะอาดตาแผ่สยาย พร้อมๆกับที่รู้สึกว่าผมของตนถูกปล่อยออกมาด้วยฝีมือของร่างบางเช่นกัน
"โอ๊ย!"
ร่างบางร้องขึ้นเมื่อมือเผลอไปฟาดโดนอะไรบางอย่างเข้า เป็นผลให้เกิดบาดแผลตื้นๆขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเลือดก็ยังคงไหลออกมาซิบๆ
ริมฝีปากหนายิ้มน้อยทำให้เห็นเขี้ยวยาวสีขาวที่เป็นสัญลักษณ์ของแวมไพร์ กลิ่นเลือดอันหอมหวานโชยออกมาจากรอยบาดแผลที่เกิดขึ้น ลิ้นของคันดะเลียตามเลือดที่ไหลลงมา ก่อนจะค่อยๆดูดลิ้มรสอันหอมหวานของเลือดที่ไหลออกมาอย่างไม่ให้เหลือรอดแม้เพียงน้อยนิด…
แต่....ตอนนี้เขาชักอยากกินอะไรที่หวานกว่านี้แล้วสิ.....
"อ่ะ!ทำอะไรนะครับ....ยู...อืม.."อเลนร้องได้แค่นิดเดียวก็ถูกริมฝีปากหนาประทับลงมาอีกครั้ง มือใหญ่เริ่มเลือนลงมาที่จุดอ่อนไหว ก่อนจะกอบกุมไว้แล้วเลื่อนขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ
"อ๊ะ...อ๊า...ยู..อึก" เสียงครางดังออกมาอย่างเสียวซ่าน จนส่วนอ่อนไหวของร่างบางเริ่มแข็งตัวขึ้นด้วยแรงอารมณ์ที่ลุกโหม แต่แล้วใบหน้าสีขาวก็ถูกแต่งแต้มด้วยเลือดจากหลายๆส่วนของร่างกาย เมื่อคันดะเลื่อนริมฝีปากของตนไปครอบครองที่ส่วนล่าง ลิ้นร้อนๆพันกระหวัดสิ่งนั้นเป็นพัลวัน เสียงครางหวานหูดังออกมาอย่างเสียวซ่าน แต่เสียงที่ว่าก็ยังคงออกมาได้ไม่หมด เมื่อร่างบางพยามยามเก็บเสียงที่ว่าไว้อย่างเต็มที่....แม้จะมีอะไรกับคนตรงหน้ามามากแล้ว แต่ไอ้ความรู้สึกอายแบบสุดๆนี่มันไม่เคยหายไปเสียที...
อารมณ์ของอเลนเริ่มลุกไหม้โหมแรงขึ้นเมื่อร่างสูงเริ่มเร่งความเร็ว ของเหลวสีขาวขุ่นพุ่งออกมาคันดะใช้ลิ้นตวัดดูดกลืนเข้าไปหมด ก่อนจะขึ้นไปป้อนให้กับร่างง
"อือ...."ของเหลวรสเค็มปร่ากระจายไปทั่วโพรงปาก...ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหวานล้ำ นิ้วของคันดะสอดแทรกเข้าไปในช่องทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเพิ่มจำนวนเข้าไปเป็นสาม....ปลายนิ้วทั้งสามความไปทั่วทั้งช่องทางอย่างสำรวจ ก่อนที่เสียงหวานจะดังขึ้นเมื่อไปสะกิดถูกจุดๆหนึ่ง
"ฮ๊ะ"
คันดะยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพึมพำออกมา "ถึงจะจำไม่ได้ว่าตรงไหน...แต่ก็ดูจะหาง่ายกว่าที่คิดนะ?"
นิ้วของคันดะสะกิดจุดนั้นอยู่นาน ก่อนที่จะถูกถอนออกไป แล้วตามด้วยสิ่งที่ทั้งอุ่นและขนาดใหญ่กว่า
ร่างสูงค่อยๆสอดใส่เข้ามาอย่างช้าๆแต่ติดขัด เสียงหวานยังคงครางอื้ออึงอยู่ตลอดเวลา แขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้กอดคอของคนที่อยู่เหนือกยของตนไว้ คันดะพยายามดันเข้าไปจนสุด....ก่อนจะเริ่มขยับเข้าออก...…
"อะ...ยู อ๊า...ยู...อืม...."เสียงครางดังออกมาอย่างไม่ขาดสาย เช่นเดียวกับคนข้างบน ก่อนที่อเลนจะรู้สึกได้ว่าของเหลวร้อนๆเข้ามาในร่างกายของตน...
คันดะจูบที่หน้าผากของคนที่พึ่งหลับไป แล้วไล้ไปที่เส้นผมสีขาวบริสุทธิ์ที่ชื้นนิดๆด้วยเหงื่อ ร่างสูงถอนตัวออกมา แล้วคลุมร่างของอเลนด้วยผ้าห่ม ก่อนจะตรงเข้าไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย....
.
.
.
.
.
"ทำอะไรวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!"ราวี่ตะโกนอย่างตกใจ แล้วเดินถอยหลังไปชิดขอบผนัง เมื่อ(ไอ้)คุณสุภาพบุรุษโนอาตัวดีควักกุญแจมือเหล็กอย่างดีกับเชือกที่คงจะคุณภาพพอๆกันออกมาจากที่ไหนไม่รู้ และในสถานที่ที่เขาไม่รู้ด้วย!
"อะไรกันครับ? ผมแค่จะให้กระต่ายน้อยเลือกเท่านั้นเอง? ว่าจะเอาแบบไหน แต่ผมว่าเอาเชือกก็ดีนะครับ เหนียวดี เอ..หรือจะเอาเป็นกุญแจมือ"ทีกี้ยกของสองอย่างขึ้นมาพิจารณา
"จะอะไรก็ไม่เอาทั้งนั้น! แล้วนี่มันที่ไหนกัน!"
"อะไรกันครับ....ไม่ทราบจริงๆหรือ? คุณเคยมาแล้วนี่ กระต่ายน้อย"
ราวี่มองไปตามดีไซน์ห้องสีลายทาง ทั่วทั้งห้องประดับด้วยกรอบรูปสีขาว เตียงโบราณแบบมีม่านตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง ก่อนที่เลือดทั้งมวลบนใบหน้าจะหนีไปอยู่ที่อื่นเสียหมด
เขาเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งแล้ว....นี่มันห้องของทีกี้!
"ถ้าเป็นที่นี่ผมก็อยู่กับคุณได้นานทีเดียว...เอาล่ะ เรามาเริ่มกันดีกว่าไหมครับ...ว่าแต่ จะเอาอะไรกันแน่ครับ?"
พ่อกระตายแม่กระต่าย เอ๊ย! ปู่จ๋า....ช่วย(กระต่ายน้อย)ฉันด้วย...T^T
“ว่าไงครับ? กระต่ายน้อย?”ทีกี้กล่าวอย่างยี่ยวนกวนอารมณ์
“...........เชือก” ในเมื่อหนีไม่ได้ ทางที่ดีที่สุดคือยอมๆไปซะ..
ทีกี้ดูเหมือนจะประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็จัดการเก็ยปุญแจมือที่เดิม แล้วเอาเชือกมามัดมือของร่างบาง
“ไม่คิดจะขัดขืนเลยหรือครับ? กระต่ายน้อย”
“....ขัดขืนแล้วได้อะไรขึ้นมา อืม.....”เสียงครางดังขึ้นในตอนท้าย เมื่อริมฝีปากหนประกบลงบนกลีบปากนุ่มของราวี่ ในขณะที่มือก็มัดข้อมือของร่างบางไว้อย่างแน่นหนา
“เอาล่ะ...เรามาเริ่มกันดีกว่าครับ...กระต่ายน้อย” ทีกี้กล่าวก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อ มือใหญ่ไล้ไปตามเนินอกสีขาวนวล ริมฝีปากไล้เลียตุ่มสีชมพู ก่อนจะขึ้ไปกระซิบข้างๆหูกระต่ายน้อยที่อุตส่าห์ทำตัวน่ารักๆวันนี้
“แล้วผมจะให้รางวัลเด็กดีครับ.....กระต่ายน้อย^ ^”
..............................................................................(บอกแล้วค่ะ ช่วงนี้งดเรท ใกล้สอบ เขียนไม่ไหวค่ะ ไอ้สูตรวิทย์ที่อ่านๆกระเจิงหมด)
“อือ......”อเลนลุกขึ้นมา ก่อนจะขยี้ตาเบาๆ แล้วลุกจกเตียงตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า พลางมองร่างเปลือยเปล่าของตน
ไม่หนักหนาสาหัสเท่าไรนัก....
ปกติตอนเช้ายูจะไม่ทำรุนแรง....
...ก็ดีไป...
แอ๊ด...
“ตื่นแล้วเหรออเลน”
“ครับ...”หะ...
ให้-ตาย-สิ! ใครก็ได้ช่วยผมที!
อเลนครางในใจกับตัวเอง ก่อนจะเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้า คันดะออกมาจากห้องน้ำในชุดยูคาตะหลวมๆ ที่ทำให้เห็นแผงอกกว้า อย่างชัดเจน...หยดน้ำพราวไหลงลงตามแก้มถึงลำคอ แล้วก็ไหลลงไปอีก ให้ตาย...
เขาไม่กล้ามอง......
คันดะมองใบหน้าเรื่อๆของร่างบางอย่างุนงง แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ
“เป็นหวัดเหรอ? อเลน”คันดะก้าวเข้ามา ก่อนจะแนบหน้าผากของตนกับหน้าผากของอเลน ใบหน้าหวานรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆ....หอมอ่อนๆของบุรุษโชยออกมา..
“ก็ไม่เป็นไรนี่” คันดะขมวดคิ้วอย่างงงๆ ก่อนจะสังเกตุว่าหน้าของร่างบางเริ่มแดงขึ้นกว่าเดิม
“หืมมมมมมม”คันดะเริ่มมองสภาพของตัวเองก่อนจะกระตุกยิ้ม
“อะไรกัน..เห็นของฉันไปถึงไหนต่อนไหนแล้วแท้ๆ กะอีแค่นี้ทำไมถึงอายล่ะ?” คันดะกระซิบที่ข้างๆหูของคนหัวขาว เสียงกระซิบทุ้มเบาและลมหายใจร้อนที่คลอเคลียอยู่ใกล้ๆใบหูทำให้เขารู้สึกขนลุกซู่ ใบหน้าแดงจัดราวกับลูกตำลึง
“หึๆ ฮ่าๆ~!”คันดะปล่อยหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยุ่กับความน่ารักของคนรักของตน อเลนทุบเข้าให้เบาๆที่แผงอกแกร่ง ก่อนจะซุกใบหน้าแดงๆในแผงอกนั้น
“บ้าๆๆ คนเขาอายแล้วยังจะแกล้งอีก!”อเลนพึมพำเสียงอู้อี้ คันดะก้มลงกระซิบที่หูของอเลนเบาๆ
“คนน่ารักน่าแกล้ง ใครจะอดใจไหวล่ะ เจ้าถั่วงอกที่รัก”พูดจบก็หอมแก้มอเลนฟอดใหญ่
แล้วเสียงหัวเราะเบาๆที่แสนหวานชื่นก็ดังก้องไปทั้งห้องของคันดะ...
ฉึบ! ตัดไปที่ห้องของโคมุอิ
“อืม.....”เสียงครางเบาๆดังจากริมฝีปากสีแดงของโคมุอิ “จั๊กจี๋....อย่า.. อื้อ...”
โคมุอิพูดอย่างหงุดหงิด หลังจากที่ทำงานแทบรากเลือดก็ได้เวลาพักผ่อนเสียที ทั้งๆที่คิดจะนอน แต่ใครบางคนกลับมากวนอยู่ได้..
“ก็บอกว่าอย่าไงเล่า!”
“ตื่นแล้วหรือ?”
“สะ....เสนาครอส!”
ตอนต่อไป....แวมไพร์(2)+เสนาครอสกลับมาแล้ว
ความคิดเห็น