ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Poison Halloween[KundaxAllen]-1-
Title:Poison Halloween
Author:sinnerdarker
Pairing:KundaxAllen
Rating:NC-17
Disclaimer: Hoshino
Anathor note : ท่านพ่อ~~~~~~~! สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้ท่านพ่อแต่งฟิคอีกเยอะๆให้ลูกๆน้ำลายไหลเล่น คิดสิ่งใดก็สมปรารถนา และรักดะเลนไปนานๆนะเจ้าค๊า~!
วันฮัลโลวีน....หรือที่เรียกง่ายๆว่าวันปล่อยผี..
ก่อให้เกิดอะไรหลายเรื่องอย่างที่คุณไม่คาดคิดเลยเชียวล่ะ....
วันที่ 31 ตุลาคม...ปี 18xx เวลา 00.00 น.
“หึๆ........”เสียงหัวเราะแสนน่ากลัวดังออกมาจากห้องทดลองละเลงเลือด(?)ของหัวหน้าแผนกวิทย์ในกลางดึกคืนหนึ่ง..ในห้องนั้นเต็มไปด้วยหลอดแก้ววิทยาศาสตร์....และหลอดแก้วทรงพิศดารมากมายที่เจ้าตัวคิดขึ้นเอง...ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งจากแก้วทดลองจำนวนมหาศาลจนลอยอื้อเต็มห้องราวกับหมอก...กลิ่นประหลาดโชยออกจากห้องอย่างที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้....แต่เจ้าของห้องกลับยืนยันว่ามันไม่ได้น่ารังเกียจอะไร..(และยินดีจะอยู่กับมัน==)
“หึ..หึ..ไอ้นี่ผสมนู่นไอ้นู่นผสมนี่....หึ...หึ.....”โคมุอิจับหลอดทดลองอันนู้นอันนี้ผสมกันจนมั่วไปหลายหมด หลอดไหนเบื้อพี่แกก็จับโยนๆทิ้งไว้แถวนั้น แล้วเริ่มผสมใหม่... ก่อนจะเลิกทำไปเมื่อไม่มีปฏิกิริยาใดเกิดขึ้น...
พลันบางสิ่งก็เกิดขึ้น...
ตูม!
หลอดทดลองทั้งหมดระเบิดในเวลาไล้เลี่ยกันจนโคมุอิล้มหัวฟาด ก่อจะค่อยลุกขึ้นมาท่ามกลงหมอกควันจากการระเบิด
“โอย....แค่กๆ....หืม..โอ้ว.....!!!.......”โคมุอิมองสิ่งที่เกิดขึ้น พลางขยับแว่นและยิ้มเยือนอย่างพอใจกับผลการดลองที่ได้..ก่อนเดินกลับห้องนอน....
..โดยไม่ทันสังเกตุกลุ่มควันที่ลอยวนออกจากห้องไป..
และลอยวนทุกเส้นทาง..รวมถึงทุกห้องในศาสนจักร..
และเมื่อข้ามผ่านเวลาสองยามไป...เรื่องราวของวันปล่อยผีก็เริ่มขึ้น....
วันที่ 31 ตุลาคม ปี 18xx เวลา 06.00 น.
แสงอาทิตย์ในช่วงฤดูหนาวสาดส่องเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆทางหน้าต่าง..ผ่านผ้าม่านสีขาวที่เจ้าของห้องสรรหามาติดเพื่อเพิ่มความสว่างในห้องปลิวไสว เด็กหนุ่มเจ้าของห้องนอนหลับใหลอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างเป็นสุข อากาศหนาวในช่วงเหมันตฤดูเช่นนี้เป็นช่วงเวลาที่น่านอนที่สุด ก่อนดวงตาสีเงินขี้เถ้าจะค่อยๆเปิดขึ้น..เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากด้านนอกดังลั่นไปหมดจนนอนไม่หลับอีกต่อไป..
“อืม.............อะไรเนี่ย...”ทำไมเอะอะจัง..ยังเช้าอยู่เลยนี่นา....
อเลนค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า มือเรียวขยี้ดวงตาเบาๆอย่างงัวเงียพร้อมปิดปากหาว ก่อนจะสะบัดผ้าห่มพร้อมลุกขึ้นจากเตียง เด็กหนุ่มผมขาวเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ ก่อนจะปิดประตูตู้เสื้อผ้าและตั้งท่าออกจากห้องเพื่อเดินไปห้องอาบน้ำ
เอ๊ะ?
อเลนชะงักทันทีหลังเดินผ่านโต๊ะเครื่องแป้ง เงาในกระจกมันแปลกๆ......
เด็กหนุ่มผมขาวคิดพลางขยี้หัวอย่างสงสัย ก่อนจะไปสัมผัสอะไรบางอย่างบนหัว
อะไรนุ่มๆ...มีขน....
โดยไม่ทันได้คิด อเลนรีบเดินไปที่หน้ากระจกทันที
กึก!
อ๊าก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!
กา...กา....
“หะ....หู...หูแมว?”อเลนพูดพลางจับหูแมวสีขาวบนหัว แล้วหันมองหางแมวสีขาวด้านหลังที่ดูจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย อเลนลองขยับหูแมวดูพร้อมสัมผัส..ดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาไปแล้ว....
ปัง!
“อเลน! เป็นไงบ้างนั่น!!”เสียงทุ้มจากคนคุ้นเคยดังพร้อมกับเสียงเปิดประตู ก่อนอเลนจะเงยมองเหนือหัวว่าที่บุ๊คแมนผมส้ม
“เอ่อ..........ระ..ราวี่...หู.....”เด็กหนุ่มผมขาวชี้ไปเหนือหัวราวี่ ชายหนุ่มลูบคลำหูกระต่ายสีขาวบนหัว ก่อนจะหัวเราะแหะๆ “เอาน่า.....ช่างมันก่อน นายก็โดนใช่มะ?”
“ครับ”อเลนว่าพลางจับหูแมวของตน “นี่มันอะไรกันครับ?”
“ดูเหมือนตอนนี้ทั้งศาสนจักรทุกคนจะมีหูสัตว์กับหางสัตว์ติดเต็มไปหมด...บางคนม้า วัว ลิง งู เสือ จิ้งจอก ชะมด......”ราวี่ทำท่าจะบรรยายต่อ...
“พอเถอะครับ..ราวี่...ผมฟังแล้วสยอง”.....อเลนเบรกราวี่ก่อนที่จะมีรายนามสัตว์ชวนสยองไปมากกว่านี้ โชคดีเหลือเกินที่เขาได้หูแมวมา..... “เอาเป็นว่าตอนนี้เกิดวิกฤตขึ้น..แล้วใครกันที่........”
สองเอ๊กโซซิทส์เงียบไปทันที..
“โคมุอิ!/คุณโคมุอิ!”
ทำอะไรอีกฟระเนี่ย!!
ปัง!
เสียงเปิดประตูอย่างแรงดังขึ้นอีกระลอก หนึ่งแมวขาวหนึ่งกระต่ายส้มหันขวับไปมองทันที ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“คั...คัน...ดะครับ?”อเลนชี้ไปทางร่างของนักดาบหนุ่ม “ไม่เป็นอะไรเลยเหรอครับ?”
“ไม่เป็นอะไรเตี่ยแกอ่ะสิไอ้งอก!!!!!!!!! ไม่เห็นรึไงว่าบนหัวฉันมีอะไรนะเจ้าบ้า!!”คันดะโวยวายลั่นพร้อมถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องอเลน ก่อนจะกระแทกกายลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเดียวในห้อง ทำให้สองหนุ่มพอจะสังเกตเห็นหูแมวสีดำบนหัวของคันดะที่กลิยไปกับเรือนผมได้ รวมถึงหางแมวสีดที่ขยับไปมาด้วยความฉุนเฉียวของเจ้าของด้วย
“อ๊ะ! น่ารักจ.......อุ๊บ!”อเลนที่เกือบเผลออุทานด้วยความเอ็นดูออกไปรีบอุดปากตัวเองทันทีเมื่อร่างสูงหันขวับมามอง ก่อนจะหัวเราะแห้งๆแล้วเสไปเรื่องอิ่น “แล้วได้ไปหาคุณโคมุอิรึยังครับ?”
“ยัง.....”คันดะพึมพำ
“จะมาดูรึไงว่าอเลนกลายเป็นอะไรน่ะ...เป็นห่วงล่ะสิยูจัง ว๊าก!”สิ้นคำพูดไร้สมองของราวี่ มุเก็นก็จิ้มฉึกที่ผนังข้างๆคอกระต่ายส้มทันที ราวี่รีบก้มหัวลงเมื่อเจ้าของดาบทำท่าจะจิ้มฉึกลงมาอีกรอบ ก่อนจะร้องโวยวาย “ยู~~~!! อย่าทำกับคุณแม่แบบนี้สิเคอะ!”
“แกมาเป็นแม่ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ!!ไอ้เวรเอ๊ย!!!!!!”จบคำพูดกวนทีนส์คราวนี้แมวดำเลยไล่ฟันกระต่ายส้มด้วยความโมโหทันที ส่วนพ่อแมวขาวก็นั่งนิ่ง สายตาไล่ตามคันดะกับราวี่ที่วิ่งไล่กันทั่วห้องของเขา ก่อนจะลองหาวิธีดึงดูดความสนใจดู(คุณราวี่จะได้ไม่โดนเจื๋อน==)
“อะ...เอ่อ...ยังไงลองไปรวมตัวกันที่แผนกวิทย์ก่อนดีไหมครับ ? เราจะได้ทราบกันว่าเกิดอะไรขึ้น”ได้ผล...สองหนุ่มหันมามองร่างบางทันที
“นั่นสิ....ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกันนี่เนอ....”
“แล้วใครมายั่วโมโหฉันก่อนฮะไอ้ว่าที่บุ๊คแมนจิตเสื่อม......”คันดะพูดพลางจ่อมุเก็นที่ลำคอราวี่ อเลนมองภาพดังกล่าวอย่างหวาดเสียวปนขันเล็กน้อย ก่อนจะจับมือทั้งสองคนแล้วลากไปห้องแผนกวิทย์ทันที
อเลนเดินออกมาที่ประตูบานใหญ่หน้าห้องแผนกวิทย์พร้อมคันดะและราวี่ ก่อนมือเรียวจะดันประตูให้เปิดออก แล้วเดินเข้าไปข้างใน ดวงตาสีเงินขี้เถ้ามองไปทั่วสถานที่วึ่งคนพลุ่กพล่าน ก่อนจะตรงดิ่งไปหาริเวอร์ซึ่งมีหูของหมีสีน้ำตาลอยู่บนหัว
“อ่า.คุณริเวอร์ครับ......”
“ว่าไงอเลนคุง สวัสดี........”ริเวอร์หันมาเอ่ยด้วยใบหน้าแห้งแล้งเต็มแก่ ก่อนจะมองขึ้นเหนือหัวสามเอ๊กโซซิทส์ “โดนเหมือนกันสินะ..ว่าแต่ทำไมถึงอยู่ในชุดแบบนั้นล่ะ?”
“หืม.........”อเลนมองชุดตัวเอง ก่อนจะแทบวิ่งกลับห้องเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าอยู่ในชุดนอน!!
ซวยล่ะ! ตกใจเรื่องหูแมวจนลืมไปซะสนิทเลยว่ายังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อ!
อเลนหันขวับไปทางคันดะที่สวมยูคาตะสีดำของญี่ปุ่นกับราวี่ที่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์....ทั้งสองคนก็ดูจะเพิ่งสังเกตการแต่งกายของตนเหมือนกันกับเขา
“ไอ้ถั่วงอก! ทำไมแกไม่เตือนฉัน!”คันดะตะคอกใส่เสียงดังลั่นหูแมวสีดำชันขึ้นจากอารมณ์ของเจ้าของ อเลนขมวดคิ้วก่อนเถียงกลับ “ผมไม่ทันสังเกตนี่นา! ขนาดผมยังมาทั้งชุดแบบนี้เลย.....”อเลนว่าพลางชี้ชุดนอนของตน คันดะเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มอย่างหยันๆ
“ชุดนอนสีชมพู......หึ...”คันดะพึมพำ “ก็เข้ากันดี”
อเลนกัดริมฝีปากอย่างโมโห ใบหน้าหวานแดงเรื่อด้วยความอาย...คนคนนี้กำลังล้อเขาอยู่สินะ
ก็จะให้ทำไงได้.....เขามีชุดนอนอยู่ชุดเดียว...ไม่ใส่ตัวนี้จะให้ใส่ตัวไหนกันเล่า!!
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะครับ! ราวี่!!” อเลนหันไปตวาดใส่ว่าที่บุ๊คแมนที่หัวเราะลั่นจนตัวงอลงไปกองกับพื้น หูกระต่ายงอและสั่นกึกๆตามแรงอารมณ์เจ้าของ ก่อนหัวส้มๆจะงเยขึ้นมอง
“โอเค..ขอโทษๆ...อึก...”
เมื่อราวี่เห็นชุดนอนสีชมพูอีกครั้งก็ทรุดตัวลงหัวเราะท้องขดท้องแข็งอีกรอบ ทำเอาอเลนแทบอยากสำแดงฤทธิ์ซะตรงนี้แล้วกระซวกกระต่ายส้มตัวนี้ให้ไส้ไหล...และกำลังจะทำแบบนั้นถ้าคันดะไม่สะกิดและชี้ไปหาคนคนหนึ่ง....
“เฮลโหลเอเวอรี่บอดี้~~! อะ หา..หวา!! อย่าโยนมาสิฉันเจ็บนะทุกโคน~~~~!!”โคมุอิที่โผล่มาโดนทุกคนโยนของใส่จากที่ทุกทิศทาง ก่อนจะมีหลายเสียงดังขึ้นมา
“หัวหน้าแผนกงี่เง่า!”
“เมื่อคืนทำอะไรพวกเราถึงกลายเป็นแบบนี้!”
“รับผิดชอบนะเฟร้ยไอ้บ้า!”
“อะไร? เค้าไม่รู้เรื่อง~~~~~~~!”โคมุอิตอบกลับพร้อมคู้ตัวลงหลบของ
“หนอย....ไอ้.......”
“อย่าครับคันดะ! อย่า! เดี๋ยวเราไม่รู้วิธีแก้นะครับ!!”อเลนกอดแขนคันดะที่ทำท่าจะปลดผนึกมุเก็นเพื่อจัดการหัวหน้าแผนกเอาไว้ ส่วนราวี่ก็นั่งลงผิวปากอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรพลางสั่นหูบนหัวเบาๆ แล้วทุกเสียงก็เงียบเมื่อ....
ตูม!
“หยา~~~!!”ร่างบางโดดหลบลูกระเบิดน้ำที่โดนขว้างมา แต่ไม่ทัน คันดะและอเลนจึงเปียกโชกไปทั้งตัว ส่วนริเวอร์ที่โดดหลบพ้นตะโกนใส่โคมุอิ “หัวหน้า!! ถ้าเอกสารเปียกจะทำยังไง!!”
“เอาล่ะ....สงบกันแล้วสินะ..อะแฮ่ม!”โคมุอิพูดโดยไม่สนใจพลางขยับปีกนกฮูกทีหลังซึ่งอเลนพึ่งเห็น...
“เนื่องจากเมื่อคืน..อัจฉริยะอย่างฉันได้ทำการทดลองบางอย่างขึ้น..ผลที่ได้ก็คือ ยีนส์ในตัวของคนที่สูดควันเข้าไปจะเกิดการเปลี่ยนแปลง ซึ่งมีผลให้เซลล์บางส่วนสร้างลักษณะเฉพาะบางอย่างของสัตว์ชนิดต่างๆออกมา อย่างของฉันก็ปีกนกฮูก.....อา..ช่างเป็นผลการทดลองที่งดงามอะไรเช่นนี้~~!”
“เจ้าถั่วงอก...ปล่อย..ฉันจะฆ่ามัน!..ไอ้บ้า!.”คันดะฝืนแขนเตรียมสำแดงฤทธิ์ อเลนรวบกอดคันดะเพื่อหยุดไว้ แต่แรงเขาทำท่าจะสู้ไม่ได้ หูแมวสีขาวลุ่ลงอย่างเป็นกังวล พลางตะโกนแข่งกับเสียงของคนอื่นเพื่อหยุดร่างสูง “คันดะครับ!อดทนหน่อยสิครับ!!”
“เงียบๆ.....เอาล่ะ โชคร้ายที่มันไม่สมบูรณ์ ดังนั้นพรุ่งนี้มันก็จะหายไปแล้วล่ะ....”ทุกคนพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก “แต่ในโอกาสอันดีนี้.....”
“ฉันจะจัดปาร์ตี้ฮัลโลวีน!”
“หา!”
ทุกคนในห้องอุทานลั่น เนื่องจากแต่ละคนก็งานกันเต็มมืออยู่แล้ว เจ้าหัวหน้าแผนกตัวแสบยังจะหาเรื่องมาให้อีก!!
“แก.............”
“หวา~~ คันดะคุง”โคมุอิอุทานลั่นเมื่อมุเก็นมารอท่าอยุ่ที่คอ อเลนที่อึ้งจนเผลอปล่อยคันดะไปชั่วขณะวิ่งไปหาโคมุอิทันที จนทันเห็นรินารี่ร่อนปีกลงมา
“คันดะคุง ปล่อยพี่เถอะจ๊ะ.... อ้อ อรุณสวัสดิ์นะจ๊ะอเลนคุง หูแมวน่ารักดี”รินารี่ทักพลางยิ้มให้ อเลนพึมพำขอบคุณ ก่อนจะปีนขึ้นยานของโคมุอิ “คุณโคมุอิครับ เรื่องปาร์ตี้ฮัลโลวีนน่ะจะไหวรึครับ? งานกองตั้งมาก”
“ไม่เห็นเป็นไร~ทิ้งซักวันสองวันไม่เน่าหรอกน่า”
“แต่มันจะกองสุมหัวน่ะสิครับ! หัวหน้าแผนก!!”เสียงหนึ่งดังขึ้นมา แต่ทางโคมุอิไม่ฟังอะไรอีกต่อไปแล้ว..
“งั้นเราก็เริ่มเตรียมงานกันเถอะ!”
ไอ้สมองเสื่อมเอ๊ย!!
“เฮ่อ.....”รินารี่ถอนหายใจ พลางมองพี่ชายของตน “อีหรอบนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะจ๊ะ....อเลนคุง...คันดะคุง..ถือซะว่าเป็นการผ่อนคลายก็แล้วกันนะจ๊ะ......ออกทำภารกิจจนแทบไม่มีเวลาพักกันเลยนี่..?”รินารี่เอ่ยอย่างนุ่มนวล อเลนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะมองคันดะที่ยังจ่อมุเก็นที่คอโคมุอิ “คันดะครับ........”
“ชิ.....”คันดะเก็บมุเก็นเข้าฝัก ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “อย่ามาเรียกฉันไปร่วมงานพรรค์นี้เป็นพอ...”
“ก็คงไม่มีใครกล้าชวนคุณหรอกครับ.......”อเลนพึมพำ ก่อนจะรู้สึกถึงผ้าคลุมบางอย่างที่คลุมลงมาบนตัว “.....คันดะ?”
“แกลืมไปรึเปล่าว่าตัวเปียก? เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัด”คันดะเอ่ยก่อนจะลงจากยานของโคมุอิ ส่วนคนอื่นๆที่พอรู้ว่าจะมีปาร์ตี้ก็เคลียร์งานส่วนใหญ่ให้เสร็จกันเพื่อเอาเวลาช่วงเช้าและบ่ายไปเตรียมงาน อเลนมองหลังคันดะ ก่อนจะกระโดดตามลงไป
“ขอบคุณครับ...คันดะ”อเลนเอ่ยขอบคุณพร้อมแย้มยิ้มให้หูแมวสีขาวกระดิกด้วยความยินดี ก่อนจะชันขึ้นเพราะคำพูดกวนประสาทจากอีกฝ่าย
“ถ้าแกไม่สบายขึ้นมามันจะทำให้คนอื่นเขาลำบาก”
“ผมไม่สร้างความลำบากให้หรอกครับ!! แล้วผมก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดจะไม่สบายเพราะเรื่องแค่นี้!!”อเลนเอ่ยเสียงดัง คันดะเพียงยิ้มก่อนจะเดินกลับห้อง ส่วนอเลนยืนกำหมัดแน่นก่อนจะหันหลังเดินกลับห้องเช่นกัน
ราวี่ที่นั่งหลับอยู่ตรงประตูตั้งแต่เริ่มเรื่องลืมตาขึ้นมาอย่งงงุนงง หูกระต่ายไหวเล็กๆเมื่อว่าที่บุ๊คแมนหัวส้มตื่น ก่อนจะพึมพำ
“อ้าว..เรื่องจบแล้วเหรอเนี่ย...”
“ใครว่าจบล่ะ? คืนนี้มีงานเลี้ยงน่ะสิ เจ้าหลานเซ่อ”ปู่บุ๊คแมนที่ตอนนี้ได้กลายเป็นแพนด้าสมฉายาเอ่ย
“งานเลี้ยง? งานเลี้ยงอะไรเหรอ?”ราวี่เอ่ยถามหน้าเอ๋อ บุ๊คแมนชราถอนหายใจพร้อมโคลงศรีษะ....
ทำไมหลานข้าถึงได้งี่เง่าแบบนี้นะ...
“โธ่เอ๊ย!”อเลนกระแทกกายลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะลุกขึ้นและมองหูแมวสีขาวของตัวเอง พลันความคิดก็หวนถึงหูแมวดำเรียบลื่นที่ประดับอยู่บนหัวของคันดะ.....
จะนุ่มแค่ไหนนะ..อยากลองจับจัง...
พลันความคิดที่ว่าอยากจับก็หายวับไปทันทีเมื่อใบหน้าของร่างสูงปรากฏขึ้นในห้วงความคิด...คนคนนั้นคงไม่ให้เขาสัมผัสมันหรอก!
อเลนคิดพลางยืนขึ้น ผ้าคลุมผืนดำที่คลุมเขาอยู่จึงร่วงลงกับเตียง เด็กหนุ่มผมขาวยกผ้าคลุมผืนนั้นขึ้น ก่อนจะสะบัดผ้าคลุมไหล่ติดจะชื้นนั่นเพื่อพับเก็บ กลิ่นเบาบางที่เขาเดาว่าเป็นของคันดะลอยแตะจมูกหลังเขาสะบัดผ้าคลุมผืนนั้น เด็กหนุ่มผมขาวเผลอดึงเอาผ้าคลุมผืนนั้นมากอดไว้ หางแมวสะบัดไหมด้วยความรู้สึกบางอย่าง...
โครม!
“โอ๊ย!....อูย....ทำบ้าอะไรของเรานะ......” อเลนเดินชนขอบตู้เสื้อผาและเรียกสติกลับมา.... ก่อนเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป..
วันที่ 31 ธันวาคม ปี18xx เวลา 08.00น.
“................ให้ตายสิ หัวหน้าแผนกวิทย์นั่นคิดอะไรก็ไม่รู้”
“หัวหน้าโคมุอิคิดอะไรอยู่นะ...งานก็กองสุมหัว”
“งานเลี้ยงงั้นหรือ? ถ้าจะจัดฉลองที่ช่วงนี้ไม่มีคนตายล่ะก็เหมาะเชียวนะ”
“อ๊ะ!เดินระวังๆสิ”
“ทั้งๆที่เหนื่อยแทบขาดใจทุกวันแท้ๆ”
เสียงจอกแจกจอแจดังขึ้นในโรงอาหารช่วงเช้า ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นทุกวัน แต่สิ่งที่ผิดปกติจากธรรมดาคงจะเป็นการที่หัวข้อเรื่องที่เกี่ยวกับการด่าทอโคมุอิและการพูดถึงปาร์ตี้ฮัลโลวีนดูจะเป็นหัวข้อหลักในตอนนี้ รวมถึงการที่เห็นหูหางสัตว์เต็มโรงอาหารเช่นนี้ด้วย
คันดะคิดพลางแกว่งหางแมวยาวสีดำอย่างไม่ชอบใจ มือบังคับตะเกียบให้คีบโซบะขึ้นพร้อมส่งเข้าปาก หูแมวสีดำที่เจ้าของพยายามลู่ลงเพราะเห็นว่ามันน่าอายสั่นกึกๆเพราะการเกร็ง และสุดท้ายร่างสูงก็ทนเกร็งต่อไปไม่ไหว จึงปล่อยให้มันโผล่เหนือหัวแบบนั้นอย่างหมดแรงจะซ่อนมัน
ดวงตาสีนิลเหล่มองทั่วโรงอาหารเพื่อหาร่างของใครบางคน ดวงตาสอดส่องหาหูขาวๆที่น่าจะโผล่ขึ้นมาเหนือกระแสฝูงชน ก่อนจะแทบสำลกโซบะเมื่อโดนตบเข้าให้ที่หลังอย่างแรง
พลั่ก!
“งาย~~~พ่อแมวดำ”เสียงหนึ่งดังขึ้น คันดะรีบหันขวับไปมองคนทำทันที ก่อนจะระงับอารมณ์เมื่อเห็นว่า..ผู้ที่ประทุษร้ายตนคืออาจารย์ของเขาเอง “เสนาธิการทีเอดอล..มีอะไรครับ”
“ได้ยินว่าทั่วศาสนจักรกลายเป็นสัตว์ซะครึ่งเลยวิ่งรี่มาน่ะ ดูท่าทางไม่เป็นไรมากสินะ”เสนาธิการทีเอดอลเอ่ยพลางมองหูแมวบนหัวของลูกศิษย์หัวดื้ออย่างขันๆ “เห็นเสนาบดีส่งจดหมายไป ฉันตกใจแทบแย่”
“เสนาบดี? พวกนั้นน่ะรึ?”คันดะเอ่ยเสียงสูงอย่างสงสัย เจ้าพวกชั้นสูงนั่นสนด้วยเรอะ ?
“อืม...ใช่เขาส่งมาด้วยสำบัดสำนวนสุดฮาเลยล่ะ...ว่าแต่ มาริอยู่ไหม?”ทีเอดอลเอ่ยถามถึงศิษย์อีกคน
“ไม่ครับ..เขาไปทำงาน....”คันดะเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกินโซบะต่อ เสนาธิการทีเอดอลเห็นดังนั้นจึงเลี่ยงออกมาแล้วเดินทักทายคนอื่นๆ
“เอ่อ......ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ.......คันดะ..”เสียงหวานๆเหนือหัวทำให้คันดะหันมอง ก่อนจะรู้สึกโล่งใจประหลาดเมื่อเห็นใบหน้าหวานคุ้นเคย....จะแตกต่างก็แค่หูแมวขาวที่ประดับอยู่บนหัวเท่านั้น ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ที่นี่ไม่ใช่โรงอาหารของฉัน จะนั่งตรงไหนก็เรื่องของแก”
“....................”น้ำเสียงขาดหายไป คันดะเฝ้ามองใบหน้าแดงเหมือนจะระเบิดของคนตรงหน้าอย่างนึกสนุก ก่อนเจ้าตัวจะสูดลมหายใจลึก...และนั่งลงตรงหน้าเขาพร้อมเอ่ยขอบคุณ “ขอบคุณครับ…ผมโง่เองที่ขออนุญาตคุณ”
“.......หึ”ร่างสูงเพียงครางในลำคอแม้ในใจจะหงุดหงิดอย่างแรงกับประโยคเอ่ยประชดของร่างตรงหน้า.... แต่เขาคิดว่าควรจะ[ลอง]อดทนอดกลั้นดูบ้าง.....โดยเฉพาะเมื่อเขายังไม่เข้าใจความรู้สึกประหลาดที่มีให้เจ้าถั่วงอกในขณะนี้.....คันดะคิดก่อนจะกินโซบะต่อ เช่นเดียวกับหนุ่มน้อยผมขาวที่เริ่มลงมือทานอาหารของตนเช่นกัน..ความเงียบเข้าครอบคลุมทั้งสองคนท่ามกลางเสียงคุยระงมในโรงอาหาร...
พลั่ก!
รอบสอง....ครั้งนี้ใคร!
คันดะวางตะเกียบลงทันทีในจังหวะกินเสร็จพร้อมลุกขึ้นประชันหน้ากับคนที่ประทุษร้ายเขา ก่อนจะชักมุเก็นแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่า..คนที่ตบหลังเขาอย่างแรงคือเจ้ากระต่ายหนุ่มหัวส้มนั่นเอง!
“แก.......เตรียมตัวตายได้เลยราวี่!!!!!! ”พูดจบร่างสูงก็กระโดดขึ้นไล่ตามเจ้ากระต่ายส้มทันทีโดยไม่ลืมรวบตะเกียบอย่างเรียบร้อยก่อนไป ส่วนอเลนที่ห้ามไม่ทันก็ยืนค้างอยู่ซักครู่ ก่อนจะวิ่งตามไปเพื่อห้ามทั้งสองคน “ คันดะ!! อย่าฆ่าราวี่นะครับ!!”
“................เอ่อ เจรี่ เดี๋ยวช่วยจานของอเลนกับคันดะคุงด้วยนะจ๊ะ”รินารี่ที่เดินผ่านมาเอ่ย เจรี่พยักหน้า ก่อนจะเดินมาเก็บจานชามของสองเอ๊กโซซิทส์หนุ่ม...โดยมีหลายคนพยายามเดาเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นถัดจากนี้...
“...แฮ่ก....แฮ่ก...หายไปไหนแล้ว....”คันดะว่าพลางมองหาเจ้ากระต่ายตัวแสบที่กะจะเอามายำ....แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหัวส้มจะหนีไปเรียบร้อยแล้ว....
คันดะสบถเบาๆ ก่อนจะเก็บดาวเข้าฝัก พลางหันไปมองเจ้าของเสียงฝีเท้าที่ไล่ตามมา
“แฮ่ก...จุกชะมัดเลย เพิ่งกินข้าวเสร็จแท้ๆ...”อเลนพูดพลางทรุดตัวลงนั่งเมื่อไม่เห็นวี่แววของราวี่..สงสัยรอดแล้วมั้ง?
คันดะมองเสี้ยวหน้าหวานเปื้อนเหงื่ออย่างเย็นชา ก่อนจะเดินเข้ามาหาและเอ่ยขึ้น “แล้วแกวิ่งตามาทำไมไม่ทราบ?”
“ก็ผมกลัวคุณฆ่าราวี่.........”อเลนเอ่ยขึ้นพร้อมถอนหายใจดังเฮือก
หมับ!
“แกคิดว่าฉันจะฆ่ามันจริงๆหรือ.......”คันดะกระชากคอเสื้ออเลนขึ้นพร้อมจ้องใบหน้าหวาน “ทำไม? แกกลัวเจ้าราวี่มันจะบาดเจ็บรึไง?”
“ก็แล้วทำไมล่ะครับ....? ถ้าผมจะห่วงราวี่มันผิดตรงไหน”อเลนเอ่ยถามอย่างสงสัย ร่างที่ถูกยกขึ้นสูงทำให้รู้สึกไม่ดี คอเสื้อที่ถูกดึงทำใหรุ้สึกอึดอัด หางสีขาวแกว่งไปมาอย่างกลัวๆ..
“...........รักมันมากหรือไงนะ”คันดะพึมพำ...ทำไมทุกครั้งที่เขาไล่ฆ่าเจ้ารี่มันถึงได้ตามมาทุกครั้งไป...ทั้งๆที่รู้ดี...เขาไม่เคยทำมันจริงๆ....แต่หมอนี่จะตามมา....ทุกครั้ง....
เหมือนจะไม่อยากให้เจ้าบ้าหัวส้มบาดเจ็บ..
มันเจ็บ..รู้สึกหงุดหงิดประหลาดที่รู้ว่าเจ้าถั่วงอกคนตรงหน้ารู้สึกพิเศษกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา...
..ทั้งๆที่อันที่จริงมันก็ไม่เคยแสดงออกว่าเขาพิเศษ..
“ชิ....”คันดะปล่อยคอเสื้ออเลนก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้เด็กหนุ่มผมขาวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ก่อนจะทรุดลงพิงกับกำแพงระเบียงในศาสนจักร..
“ไม่ใช่....”อเลนพึมพำ “ไม่ใช่แบบนั้นนะ....”
.....ผมไม่ได้.....
Author:sinnerdarker
Pairing:KundaxAllen
Rating:NC-17
Disclaimer: Hoshino
Anathor note : ท่านพ่อ~~~~~~~! สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้ท่านพ่อแต่งฟิคอีกเยอะๆให้ลูกๆน้ำลายไหลเล่น คิดสิ่งใดก็สมปรารถนา และรักดะเลนไปนานๆนะเจ้าค๊า~!
วันฮัลโลวีน....หรือที่เรียกง่ายๆว่าวันปล่อยผี..
ก่อให้เกิดอะไรหลายเรื่องอย่างที่คุณไม่คาดคิดเลยเชียวล่ะ....
วันที่ 31 ตุลาคม...ปี 18xx เวลา 00.00 น.
“หึๆ........”เสียงหัวเราะแสนน่ากลัวดังออกมาจากห้องทดลองละเลงเลือด(?)ของหัวหน้าแผนกวิทย์ในกลางดึกคืนหนึ่ง..ในห้องนั้นเต็มไปด้วยหลอดแก้ววิทยาศาสตร์....และหลอดแก้วทรงพิศดารมากมายที่เจ้าตัวคิดขึ้นเอง...ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งจากแก้วทดลองจำนวนมหาศาลจนลอยอื้อเต็มห้องราวกับหมอก...กลิ่นประหลาดโชยออกจากห้องอย่างที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้....แต่เจ้าของห้องกลับยืนยันว่ามันไม่ได้น่ารังเกียจอะไร..(และยินดีจะอยู่กับมัน==)
“หึ..หึ..ไอ้นี่ผสมนู่นไอ้นู่นผสมนี่....หึ...หึ.....”โคมุอิจับหลอดทดลองอันนู้นอันนี้ผสมกันจนมั่วไปหลายหมด หลอดไหนเบื้อพี่แกก็จับโยนๆทิ้งไว้แถวนั้น แล้วเริ่มผสมใหม่... ก่อนจะเลิกทำไปเมื่อไม่มีปฏิกิริยาใดเกิดขึ้น...
พลันบางสิ่งก็เกิดขึ้น...
ตูม!
หลอดทดลองทั้งหมดระเบิดในเวลาไล้เลี่ยกันจนโคมุอิล้มหัวฟาด ก่อจะค่อยลุกขึ้นมาท่ามกลงหมอกควันจากการระเบิด
“โอย....แค่กๆ....หืม..โอ้ว.....!!!.......”โคมุอิมองสิ่งที่เกิดขึ้น พลางขยับแว่นและยิ้มเยือนอย่างพอใจกับผลการดลองที่ได้..ก่อนเดินกลับห้องนอน....
..โดยไม่ทันสังเกตุกลุ่มควันที่ลอยวนออกจากห้องไป..
และลอยวนทุกเส้นทาง..รวมถึงทุกห้องในศาสนจักร..
และเมื่อข้ามผ่านเวลาสองยามไป...เรื่องราวของวันปล่อยผีก็เริ่มขึ้น....
วันที่ 31 ตุลาคม ปี 18xx เวลา 06.00 น.
แสงอาทิตย์ในช่วงฤดูหนาวสาดส่องเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆทางหน้าต่าง..ผ่านผ้าม่านสีขาวที่เจ้าของห้องสรรหามาติดเพื่อเพิ่มความสว่างในห้องปลิวไสว เด็กหนุ่มเจ้าของห้องนอนหลับใหลอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างเป็นสุข อากาศหนาวในช่วงเหมันตฤดูเช่นนี้เป็นช่วงเวลาที่น่านอนที่สุด ก่อนดวงตาสีเงินขี้เถ้าจะค่อยๆเปิดขึ้น..เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากด้านนอกดังลั่นไปหมดจนนอนไม่หลับอีกต่อไป..
“อืม.............อะไรเนี่ย...”ทำไมเอะอะจัง..ยังเช้าอยู่เลยนี่นา....
อเลนค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า มือเรียวขยี้ดวงตาเบาๆอย่างงัวเงียพร้อมปิดปากหาว ก่อนจะสะบัดผ้าห่มพร้อมลุกขึ้นจากเตียง เด็กหนุ่มผมขาวเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ ก่อนจะปิดประตูตู้เสื้อผ้าและตั้งท่าออกจากห้องเพื่อเดินไปห้องอาบน้ำ
เอ๊ะ?
อเลนชะงักทันทีหลังเดินผ่านโต๊ะเครื่องแป้ง เงาในกระจกมันแปลกๆ......
เด็กหนุ่มผมขาวคิดพลางขยี้หัวอย่างสงสัย ก่อนจะไปสัมผัสอะไรบางอย่างบนหัว
อะไรนุ่มๆ...มีขน....
โดยไม่ทันได้คิด อเลนรีบเดินไปที่หน้ากระจกทันที
กึก!
อ๊าก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!
กา...กา....
“หะ....หู...หูแมว?”อเลนพูดพลางจับหูแมวสีขาวบนหัว แล้วหันมองหางแมวสีขาวด้านหลังที่ดูจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย อเลนลองขยับหูแมวดูพร้อมสัมผัส..ดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาไปแล้ว....
ปัง!
“อเลน! เป็นไงบ้างนั่น!!”เสียงทุ้มจากคนคุ้นเคยดังพร้อมกับเสียงเปิดประตู ก่อนอเลนจะเงยมองเหนือหัวว่าที่บุ๊คแมนผมส้ม
“เอ่อ..........ระ..ราวี่...หู.....”เด็กหนุ่มผมขาวชี้ไปเหนือหัวราวี่ ชายหนุ่มลูบคลำหูกระต่ายสีขาวบนหัว ก่อนจะหัวเราะแหะๆ “เอาน่า.....ช่างมันก่อน นายก็โดนใช่มะ?”
“ครับ”อเลนว่าพลางจับหูแมวของตน “นี่มันอะไรกันครับ?”
“ดูเหมือนตอนนี้ทั้งศาสนจักรทุกคนจะมีหูสัตว์กับหางสัตว์ติดเต็มไปหมด...บางคนม้า วัว ลิง งู เสือ จิ้งจอก ชะมด......”ราวี่ทำท่าจะบรรยายต่อ...
“พอเถอะครับ..ราวี่...ผมฟังแล้วสยอง”.....อเลนเบรกราวี่ก่อนที่จะมีรายนามสัตว์ชวนสยองไปมากกว่านี้ โชคดีเหลือเกินที่เขาได้หูแมวมา..... “เอาเป็นว่าตอนนี้เกิดวิกฤตขึ้น..แล้วใครกันที่........”
สองเอ๊กโซซิทส์เงียบไปทันที..
“โคมุอิ!/คุณโคมุอิ!”
ทำอะไรอีกฟระเนี่ย!!
ปัง!
เสียงเปิดประตูอย่างแรงดังขึ้นอีกระลอก หนึ่งแมวขาวหนึ่งกระต่ายส้มหันขวับไปมองทันที ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“คั...คัน...ดะครับ?”อเลนชี้ไปทางร่างของนักดาบหนุ่ม “ไม่เป็นอะไรเลยเหรอครับ?”
“ไม่เป็นอะไรเตี่ยแกอ่ะสิไอ้งอก!!!!!!!!! ไม่เห็นรึไงว่าบนหัวฉันมีอะไรนะเจ้าบ้า!!”คันดะโวยวายลั่นพร้อมถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องอเลน ก่อนจะกระแทกกายลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเดียวในห้อง ทำให้สองหนุ่มพอจะสังเกตเห็นหูแมวสีดำบนหัวของคันดะที่กลิยไปกับเรือนผมได้ รวมถึงหางแมวสีดที่ขยับไปมาด้วยความฉุนเฉียวของเจ้าของด้วย
“อ๊ะ! น่ารักจ.......อุ๊บ!”อเลนที่เกือบเผลออุทานด้วยความเอ็นดูออกไปรีบอุดปากตัวเองทันทีเมื่อร่างสูงหันขวับมามอง ก่อนจะหัวเราะแห้งๆแล้วเสไปเรื่องอิ่น “แล้วได้ไปหาคุณโคมุอิรึยังครับ?”
“ยัง.....”คันดะพึมพำ
“จะมาดูรึไงว่าอเลนกลายเป็นอะไรน่ะ...เป็นห่วงล่ะสิยูจัง ว๊าก!”สิ้นคำพูดไร้สมองของราวี่ มุเก็นก็จิ้มฉึกที่ผนังข้างๆคอกระต่ายส้มทันที ราวี่รีบก้มหัวลงเมื่อเจ้าของดาบทำท่าจะจิ้มฉึกลงมาอีกรอบ ก่อนจะร้องโวยวาย “ยู~~~!! อย่าทำกับคุณแม่แบบนี้สิเคอะ!”
“แกมาเป็นแม่ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ!!ไอ้เวรเอ๊ย!!!!!!”จบคำพูดกวนทีนส์คราวนี้แมวดำเลยไล่ฟันกระต่ายส้มด้วยความโมโหทันที ส่วนพ่อแมวขาวก็นั่งนิ่ง สายตาไล่ตามคันดะกับราวี่ที่วิ่งไล่กันทั่วห้องของเขา ก่อนจะลองหาวิธีดึงดูดความสนใจดู(คุณราวี่จะได้ไม่โดนเจื๋อน==)
“อะ...เอ่อ...ยังไงลองไปรวมตัวกันที่แผนกวิทย์ก่อนดีไหมครับ ? เราจะได้ทราบกันว่าเกิดอะไรขึ้น”ได้ผล...สองหนุ่มหันมามองร่างบางทันที
“นั่นสิ....ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกันนี่เนอ....”
“แล้วใครมายั่วโมโหฉันก่อนฮะไอ้ว่าที่บุ๊คแมนจิตเสื่อม......”คันดะพูดพลางจ่อมุเก็นที่ลำคอราวี่ อเลนมองภาพดังกล่าวอย่างหวาดเสียวปนขันเล็กน้อย ก่อนจะจับมือทั้งสองคนแล้วลากไปห้องแผนกวิทย์ทันที
อเลนเดินออกมาที่ประตูบานใหญ่หน้าห้องแผนกวิทย์พร้อมคันดะและราวี่ ก่อนมือเรียวจะดันประตูให้เปิดออก แล้วเดินเข้าไปข้างใน ดวงตาสีเงินขี้เถ้ามองไปทั่วสถานที่วึ่งคนพลุ่กพล่าน ก่อนจะตรงดิ่งไปหาริเวอร์ซึ่งมีหูของหมีสีน้ำตาลอยู่บนหัว
“อ่า.คุณริเวอร์ครับ......”
“ว่าไงอเลนคุง สวัสดี........”ริเวอร์หันมาเอ่ยด้วยใบหน้าแห้งแล้งเต็มแก่ ก่อนจะมองขึ้นเหนือหัวสามเอ๊กโซซิทส์ “โดนเหมือนกันสินะ..ว่าแต่ทำไมถึงอยู่ในชุดแบบนั้นล่ะ?”
“หืม.........”อเลนมองชุดตัวเอง ก่อนจะแทบวิ่งกลับห้องเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าอยู่ในชุดนอน!!
ซวยล่ะ! ตกใจเรื่องหูแมวจนลืมไปซะสนิทเลยว่ายังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อ!
อเลนหันขวับไปทางคันดะที่สวมยูคาตะสีดำของญี่ปุ่นกับราวี่ที่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์....ทั้งสองคนก็ดูจะเพิ่งสังเกตการแต่งกายของตนเหมือนกันกับเขา
“ไอ้ถั่วงอก! ทำไมแกไม่เตือนฉัน!”คันดะตะคอกใส่เสียงดังลั่นหูแมวสีดำชันขึ้นจากอารมณ์ของเจ้าของ อเลนขมวดคิ้วก่อนเถียงกลับ “ผมไม่ทันสังเกตนี่นา! ขนาดผมยังมาทั้งชุดแบบนี้เลย.....”อเลนว่าพลางชี้ชุดนอนของตน คันดะเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มอย่างหยันๆ
“ชุดนอนสีชมพู......หึ...”คันดะพึมพำ “ก็เข้ากันดี”
อเลนกัดริมฝีปากอย่างโมโห ใบหน้าหวานแดงเรื่อด้วยความอาย...คนคนนี้กำลังล้อเขาอยู่สินะ
ก็จะให้ทำไงได้.....เขามีชุดนอนอยู่ชุดเดียว...ไม่ใส่ตัวนี้จะให้ใส่ตัวไหนกันเล่า!!
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะครับ! ราวี่!!” อเลนหันไปตวาดใส่ว่าที่บุ๊คแมนที่หัวเราะลั่นจนตัวงอลงไปกองกับพื้น หูกระต่ายงอและสั่นกึกๆตามแรงอารมณ์เจ้าของ ก่อนหัวส้มๆจะงเยขึ้นมอง
“โอเค..ขอโทษๆ...อึก...”
เมื่อราวี่เห็นชุดนอนสีชมพูอีกครั้งก็ทรุดตัวลงหัวเราะท้องขดท้องแข็งอีกรอบ ทำเอาอเลนแทบอยากสำแดงฤทธิ์ซะตรงนี้แล้วกระซวกกระต่ายส้มตัวนี้ให้ไส้ไหล...และกำลังจะทำแบบนั้นถ้าคันดะไม่สะกิดและชี้ไปหาคนคนหนึ่ง....
“เฮลโหลเอเวอรี่บอดี้~~! อะ หา..หวา!! อย่าโยนมาสิฉันเจ็บนะทุกโคน~~~~!!”โคมุอิที่โผล่มาโดนทุกคนโยนของใส่จากที่ทุกทิศทาง ก่อนจะมีหลายเสียงดังขึ้นมา
“หัวหน้าแผนกงี่เง่า!”
“เมื่อคืนทำอะไรพวกเราถึงกลายเป็นแบบนี้!”
“รับผิดชอบนะเฟร้ยไอ้บ้า!”
“อะไร? เค้าไม่รู้เรื่อง~~~~~~~!”โคมุอิตอบกลับพร้อมคู้ตัวลงหลบของ
“หนอย....ไอ้.......”
“อย่าครับคันดะ! อย่า! เดี๋ยวเราไม่รู้วิธีแก้นะครับ!!”อเลนกอดแขนคันดะที่ทำท่าจะปลดผนึกมุเก็นเพื่อจัดการหัวหน้าแผนกเอาไว้ ส่วนราวี่ก็นั่งลงผิวปากอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรพลางสั่นหูบนหัวเบาๆ แล้วทุกเสียงก็เงียบเมื่อ....
ตูม!
“หยา~~~!!”ร่างบางโดดหลบลูกระเบิดน้ำที่โดนขว้างมา แต่ไม่ทัน คันดะและอเลนจึงเปียกโชกไปทั้งตัว ส่วนริเวอร์ที่โดดหลบพ้นตะโกนใส่โคมุอิ “หัวหน้า!! ถ้าเอกสารเปียกจะทำยังไง!!”
“เอาล่ะ....สงบกันแล้วสินะ..อะแฮ่ม!”โคมุอิพูดโดยไม่สนใจพลางขยับปีกนกฮูกทีหลังซึ่งอเลนพึ่งเห็น...
“เนื่องจากเมื่อคืน..อัจฉริยะอย่างฉันได้ทำการทดลองบางอย่างขึ้น..ผลที่ได้ก็คือ ยีนส์ในตัวของคนที่สูดควันเข้าไปจะเกิดการเปลี่ยนแปลง ซึ่งมีผลให้เซลล์บางส่วนสร้างลักษณะเฉพาะบางอย่างของสัตว์ชนิดต่างๆออกมา อย่างของฉันก็ปีกนกฮูก.....อา..ช่างเป็นผลการทดลองที่งดงามอะไรเช่นนี้~~!”
“เจ้าถั่วงอก...ปล่อย..ฉันจะฆ่ามัน!..ไอ้บ้า!.”คันดะฝืนแขนเตรียมสำแดงฤทธิ์ อเลนรวบกอดคันดะเพื่อหยุดไว้ แต่แรงเขาทำท่าจะสู้ไม่ได้ หูแมวสีขาวลุ่ลงอย่างเป็นกังวล พลางตะโกนแข่งกับเสียงของคนอื่นเพื่อหยุดร่างสูง “คันดะครับ!อดทนหน่อยสิครับ!!”
“เงียบๆ.....เอาล่ะ โชคร้ายที่มันไม่สมบูรณ์ ดังนั้นพรุ่งนี้มันก็จะหายไปแล้วล่ะ....”ทุกคนพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก “แต่ในโอกาสอันดีนี้.....”
“ฉันจะจัดปาร์ตี้ฮัลโลวีน!”
“หา!”
ทุกคนในห้องอุทานลั่น เนื่องจากแต่ละคนก็งานกันเต็มมืออยู่แล้ว เจ้าหัวหน้าแผนกตัวแสบยังจะหาเรื่องมาให้อีก!!
“แก.............”
“หวา~~ คันดะคุง”โคมุอิอุทานลั่นเมื่อมุเก็นมารอท่าอยุ่ที่คอ อเลนที่อึ้งจนเผลอปล่อยคันดะไปชั่วขณะวิ่งไปหาโคมุอิทันที จนทันเห็นรินารี่ร่อนปีกลงมา
“คันดะคุง ปล่อยพี่เถอะจ๊ะ.... อ้อ อรุณสวัสดิ์นะจ๊ะอเลนคุง หูแมวน่ารักดี”รินารี่ทักพลางยิ้มให้ อเลนพึมพำขอบคุณ ก่อนจะปีนขึ้นยานของโคมุอิ “คุณโคมุอิครับ เรื่องปาร์ตี้ฮัลโลวีนน่ะจะไหวรึครับ? งานกองตั้งมาก”
“ไม่เห็นเป็นไร~ทิ้งซักวันสองวันไม่เน่าหรอกน่า”
“แต่มันจะกองสุมหัวน่ะสิครับ! หัวหน้าแผนก!!”เสียงหนึ่งดังขึ้นมา แต่ทางโคมุอิไม่ฟังอะไรอีกต่อไปแล้ว..
“งั้นเราก็เริ่มเตรียมงานกันเถอะ!”
ไอ้สมองเสื่อมเอ๊ย!!
“เฮ่อ.....”รินารี่ถอนหายใจ พลางมองพี่ชายของตน “อีหรอบนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะจ๊ะ....อเลนคุง...คันดะคุง..ถือซะว่าเป็นการผ่อนคลายก็แล้วกันนะจ๊ะ......ออกทำภารกิจจนแทบไม่มีเวลาพักกันเลยนี่..?”รินารี่เอ่ยอย่างนุ่มนวล อเลนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะมองคันดะที่ยังจ่อมุเก็นที่คอโคมุอิ “คันดะครับ........”
“ชิ.....”คันดะเก็บมุเก็นเข้าฝัก ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “อย่ามาเรียกฉันไปร่วมงานพรรค์นี้เป็นพอ...”
“ก็คงไม่มีใครกล้าชวนคุณหรอกครับ.......”อเลนพึมพำ ก่อนจะรู้สึกถึงผ้าคลุมบางอย่างที่คลุมลงมาบนตัว “.....คันดะ?”
“แกลืมไปรึเปล่าว่าตัวเปียก? เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัด”คันดะเอ่ยก่อนจะลงจากยานของโคมุอิ ส่วนคนอื่นๆที่พอรู้ว่าจะมีปาร์ตี้ก็เคลียร์งานส่วนใหญ่ให้เสร็จกันเพื่อเอาเวลาช่วงเช้าและบ่ายไปเตรียมงาน อเลนมองหลังคันดะ ก่อนจะกระโดดตามลงไป
“ขอบคุณครับ...คันดะ”อเลนเอ่ยขอบคุณพร้อมแย้มยิ้มให้หูแมวสีขาวกระดิกด้วยความยินดี ก่อนจะชันขึ้นเพราะคำพูดกวนประสาทจากอีกฝ่าย
“ถ้าแกไม่สบายขึ้นมามันจะทำให้คนอื่นเขาลำบาก”
“ผมไม่สร้างความลำบากให้หรอกครับ!! แล้วผมก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดจะไม่สบายเพราะเรื่องแค่นี้!!”อเลนเอ่ยเสียงดัง คันดะเพียงยิ้มก่อนจะเดินกลับห้อง ส่วนอเลนยืนกำหมัดแน่นก่อนจะหันหลังเดินกลับห้องเช่นกัน
ราวี่ที่นั่งหลับอยู่ตรงประตูตั้งแต่เริ่มเรื่องลืมตาขึ้นมาอย่งงงุนงง หูกระต่ายไหวเล็กๆเมื่อว่าที่บุ๊คแมนหัวส้มตื่น ก่อนจะพึมพำ
“อ้าว..เรื่องจบแล้วเหรอเนี่ย...”
“ใครว่าจบล่ะ? คืนนี้มีงานเลี้ยงน่ะสิ เจ้าหลานเซ่อ”ปู่บุ๊คแมนที่ตอนนี้ได้กลายเป็นแพนด้าสมฉายาเอ่ย
“งานเลี้ยง? งานเลี้ยงอะไรเหรอ?”ราวี่เอ่ยถามหน้าเอ๋อ บุ๊คแมนชราถอนหายใจพร้อมโคลงศรีษะ....
ทำไมหลานข้าถึงได้งี่เง่าแบบนี้นะ...
“โธ่เอ๊ย!”อเลนกระแทกกายลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะลุกขึ้นและมองหูแมวสีขาวของตัวเอง พลันความคิดก็หวนถึงหูแมวดำเรียบลื่นที่ประดับอยู่บนหัวของคันดะ.....
จะนุ่มแค่ไหนนะ..อยากลองจับจัง...
พลันความคิดที่ว่าอยากจับก็หายวับไปทันทีเมื่อใบหน้าของร่างสูงปรากฏขึ้นในห้วงความคิด...คนคนนั้นคงไม่ให้เขาสัมผัสมันหรอก!
อเลนคิดพลางยืนขึ้น ผ้าคลุมผืนดำที่คลุมเขาอยู่จึงร่วงลงกับเตียง เด็กหนุ่มผมขาวยกผ้าคลุมผืนนั้นขึ้น ก่อนจะสะบัดผ้าคลุมไหล่ติดจะชื้นนั่นเพื่อพับเก็บ กลิ่นเบาบางที่เขาเดาว่าเป็นของคันดะลอยแตะจมูกหลังเขาสะบัดผ้าคลุมผืนนั้น เด็กหนุ่มผมขาวเผลอดึงเอาผ้าคลุมผืนนั้นมากอดไว้ หางแมวสะบัดไหมด้วยความรู้สึกบางอย่าง...
โครม!
“โอ๊ย!....อูย....ทำบ้าอะไรของเรานะ......” อเลนเดินชนขอบตู้เสื้อผาและเรียกสติกลับมา.... ก่อนเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป..
วันที่ 31 ธันวาคม ปี18xx เวลา 08.00น.
“................ให้ตายสิ หัวหน้าแผนกวิทย์นั่นคิดอะไรก็ไม่รู้”
“หัวหน้าโคมุอิคิดอะไรอยู่นะ...งานก็กองสุมหัว”
“งานเลี้ยงงั้นหรือ? ถ้าจะจัดฉลองที่ช่วงนี้ไม่มีคนตายล่ะก็เหมาะเชียวนะ”
“อ๊ะ!เดินระวังๆสิ”
“ทั้งๆที่เหนื่อยแทบขาดใจทุกวันแท้ๆ”
เสียงจอกแจกจอแจดังขึ้นในโรงอาหารช่วงเช้า ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นทุกวัน แต่สิ่งที่ผิดปกติจากธรรมดาคงจะเป็นการที่หัวข้อเรื่องที่เกี่ยวกับการด่าทอโคมุอิและการพูดถึงปาร์ตี้ฮัลโลวีนดูจะเป็นหัวข้อหลักในตอนนี้ รวมถึงการที่เห็นหูหางสัตว์เต็มโรงอาหารเช่นนี้ด้วย
คันดะคิดพลางแกว่งหางแมวยาวสีดำอย่างไม่ชอบใจ มือบังคับตะเกียบให้คีบโซบะขึ้นพร้อมส่งเข้าปาก หูแมวสีดำที่เจ้าของพยายามลู่ลงเพราะเห็นว่ามันน่าอายสั่นกึกๆเพราะการเกร็ง และสุดท้ายร่างสูงก็ทนเกร็งต่อไปไม่ไหว จึงปล่อยให้มันโผล่เหนือหัวแบบนั้นอย่างหมดแรงจะซ่อนมัน
ดวงตาสีนิลเหล่มองทั่วโรงอาหารเพื่อหาร่างของใครบางคน ดวงตาสอดส่องหาหูขาวๆที่น่าจะโผล่ขึ้นมาเหนือกระแสฝูงชน ก่อนจะแทบสำลกโซบะเมื่อโดนตบเข้าให้ที่หลังอย่างแรง
พลั่ก!
“งาย~~~พ่อแมวดำ”เสียงหนึ่งดังขึ้น คันดะรีบหันขวับไปมองคนทำทันที ก่อนจะระงับอารมณ์เมื่อเห็นว่า..ผู้ที่ประทุษร้ายตนคืออาจารย์ของเขาเอง “เสนาธิการทีเอดอล..มีอะไรครับ”
“ได้ยินว่าทั่วศาสนจักรกลายเป็นสัตว์ซะครึ่งเลยวิ่งรี่มาน่ะ ดูท่าทางไม่เป็นไรมากสินะ”เสนาธิการทีเอดอลเอ่ยพลางมองหูแมวบนหัวของลูกศิษย์หัวดื้ออย่างขันๆ “เห็นเสนาบดีส่งจดหมายไป ฉันตกใจแทบแย่”
“เสนาบดี? พวกนั้นน่ะรึ?”คันดะเอ่ยเสียงสูงอย่างสงสัย เจ้าพวกชั้นสูงนั่นสนด้วยเรอะ ?
“อืม...ใช่เขาส่งมาด้วยสำบัดสำนวนสุดฮาเลยล่ะ...ว่าแต่ มาริอยู่ไหม?”ทีเอดอลเอ่ยถามถึงศิษย์อีกคน
“ไม่ครับ..เขาไปทำงาน....”คันดะเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกินโซบะต่อ เสนาธิการทีเอดอลเห็นดังนั้นจึงเลี่ยงออกมาแล้วเดินทักทายคนอื่นๆ
“เอ่อ......ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ.......คันดะ..”เสียงหวานๆเหนือหัวทำให้คันดะหันมอง ก่อนจะรู้สึกโล่งใจประหลาดเมื่อเห็นใบหน้าหวานคุ้นเคย....จะแตกต่างก็แค่หูแมวขาวที่ประดับอยู่บนหัวเท่านั้น ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ที่นี่ไม่ใช่โรงอาหารของฉัน จะนั่งตรงไหนก็เรื่องของแก”
“....................”น้ำเสียงขาดหายไป คันดะเฝ้ามองใบหน้าแดงเหมือนจะระเบิดของคนตรงหน้าอย่างนึกสนุก ก่อนเจ้าตัวจะสูดลมหายใจลึก...และนั่งลงตรงหน้าเขาพร้อมเอ่ยขอบคุณ “ขอบคุณครับ…ผมโง่เองที่ขออนุญาตคุณ”
“.......หึ”ร่างสูงเพียงครางในลำคอแม้ในใจจะหงุดหงิดอย่างแรงกับประโยคเอ่ยประชดของร่างตรงหน้า.... แต่เขาคิดว่าควรจะ[ลอง]อดทนอดกลั้นดูบ้าง.....โดยเฉพาะเมื่อเขายังไม่เข้าใจความรู้สึกประหลาดที่มีให้เจ้าถั่วงอกในขณะนี้.....คันดะคิดก่อนจะกินโซบะต่อ เช่นเดียวกับหนุ่มน้อยผมขาวที่เริ่มลงมือทานอาหารของตนเช่นกัน..ความเงียบเข้าครอบคลุมทั้งสองคนท่ามกลางเสียงคุยระงมในโรงอาหาร...
พลั่ก!
รอบสอง....ครั้งนี้ใคร!
คันดะวางตะเกียบลงทันทีในจังหวะกินเสร็จพร้อมลุกขึ้นประชันหน้ากับคนที่ประทุษร้ายเขา ก่อนจะชักมุเก็นแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่า..คนที่ตบหลังเขาอย่างแรงคือเจ้ากระต่ายหนุ่มหัวส้มนั่นเอง!
“แก.......เตรียมตัวตายได้เลยราวี่!!!!!! ”พูดจบร่างสูงก็กระโดดขึ้นไล่ตามเจ้ากระต่ายส้มทันทีโดยไม่ลืมรวบตะเกียบอย่างเรียบร้อยก่อนไป ส่วนอเลนที่ห้ามไม่ทันก็ยืนค้างอยู่ซักครู่ ก่อนจะวิ่งตามไปเพื่อห้ามทั้งสองคน “ คันดะ!! อย่าฆ่าราวี่นะครับ!!”
“................เอ่อ เจรี่ เดี๋ยวช่วยจานของอเลนกับคันดะคุงด้วยนะจ๊ะ”รินารี่ที่เดินผ่านมาเอ่ย เจรี่พยักหน้า ก่อนจะเดินมาเก็บจานชามของสองเอ๊กโซซิทส์หนุ่ม...โดยมีหลายคนพยายามเดาเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นถัดจากนี้...
“...แฮ่ก....แฮ่ก...หายไปไหนแล้ว....”คันดะว่าพลางมองหาเจ้ากระต่ายตัวแสบที่กะจะเอามายำ....แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหัวส้มจะหนีไปเรียบร้อยแล้ว....
คันดะสบถเบาๆ ก่อนจะเก็บดาวเข้าฝัก พลางหันไปมองเจ้าของเสียงฝีเท้าที่ไล่ตามมา
“แฮ่ก...จุกชะมัดเลย เพิ่งกินข้าวเสร็จแท้ๆ...”อเลนพูดพลางทรุดตัวลงนั่งเมื่อไม่เห็นวี่แววของราวี่..สงสัยรอดแล้วมั้ง?
คันดะมองเสี้ยวหน้าหวานเปื้อนเหงื่ออย่างเย็นชา ก่อนจะเดินเข้ามาหาและเอ่ยขึ้น “แล้วแกวิ่งตามาทำไมไม่ทราบ?”
“ก็ผมกลัวคุณฆ่าราวี่.........”อเลนเอ่ยขึ้นพร้อมถอนหายใจดังเฮือก
หมับ!
“แกคิดว่าฉันจะฆ่ามันจริงๆหรือ.......”คันดะกระชากคอเสื้ออเลนขึ้นพร้อมจ้องใบหน้าหวาน “ทำไม? แกกลัวเจ้าราวี่มันจะบาดเจ็บรึไง?”
“ก็แล้วทำไมล่ะครับ....? ถ้าผมจะห่วงราวี่มันผิดตรงไหน”อเลนเอ่ยถามอย่างสงสัย ร่างที่ถูกยกขึ้นสูงทำให้รู้สึกไม่ดี คอเสื้อที่ถูกดึงทำใหรุ้สึกอึดอัด หางสีขาวแกว่งไปมาอย่างกลัวๆ..
“...........รักมันมากหรือไงนะ”คันดะพึมพำ...ทำไมทุกครั้งที่เขาไล่ฆ่าเจ้ารี่มันถึงได้ตามมาทุกครั้งไป...ทั้งๆที่รู้ดี...เขาไม่เคยทำมันจริงๆ....แต่หมอนี่จะตามมา....ทุกครั้ง....
เหมือนจะไม่อยากให้เจ้าบ้าหัวส้มบาดเจ็บ..
มันเจ็บ..รู้สึกหงุดหงิดประหลาดที่รู้ว่าเจ้าถั่วงอกคนตรงหน้ารู้สึกพิเศษกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา...
..ทั้งๆที่อันที่จริงมันก็ไม่เคยแสดงออกว่าเขาพิเศษ..
“ชิ....”คันดะปล่อยคอเสื้ออเลนก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้เด็กหนุ่มผมขาวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ก่อนจะทรุดลงพิงกับกำแพงระเบียงในศาสนจักร..
“ไม่ใช่....”อเลนพึมพำ “ไม่ใช่แบบนั้นนะ....”
.....ผมไม่ได้.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น