[Fic D.gray-man]All Shortfic

ลำดับตอนที่ #5 : Endless Love[KundaxAllen]

Title: Endless Love[ขอขอบคุณขบวนการแชทรั่วเมื่อราวๆห้าทุ่มกว่าของวันที่ 22 ตุลาสำหรับชื่องามๆกั๊บ]
Author: sinnerdarker
Pairing: KundaxAllen
Rating: PG - 13
Disclaimer: Hoshino
Anathor note : เน่า...เน่า..และเน่า...สเตตัสการแต่งเกิดจากอ่านโดFMA...แต่ดันโผล่พล้อตดะเลน เนื้อไม่ตรงชื่อ..อ่านแล้วมึน..เน่า...เน่า....กี๊ซซซซซซTwT




จันทราสีทองสุกสกาวที่เห็นทำให้ใบหน้าแดงเรื่อ...



เรื่องราวเมื่อวันวานยังคงไม่จางหาย...



สัมผัสนุ่มร้อนที่ได้รับยังคงไม่คลายไป..



มือเรียวแตะริมฝีปากบางของตน..รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า...



เสียงหัวเราะกังวานแผ่วดังขึ้น...



ความสุขเอ่อล้นในหัวใจ...



เสียงกระซิบทุ้มแผ่วเมือคืนวานยังคงตราตรึงในหัวใจ...



[ฉันรักนาย..เจ้าถั่วงอกของฉัน]



สรรพนามที่เรียกนั้นไม่น่าฟัง...แต่สามคำแรกกลับทำให้หัวใจพองโตจนลืมจะสนใจไป...



ยังจำได้..เพราะสัมผัสยังติดอยู่..ทุกที่...



หน้าผากที่ถูกริมฝีปากจูบแผ่ว..



มือเรียวบางที่ถูกรวบไว้อย่างอ่อนโยน



แขนเรียวยาวแข็งแกร่งที่โอบกอดเข้ามา..จนทำให้หัวใจเต้นรัวเร็ว..



ริมฝีปากหนาที่ทาบทับลงบนกลีบปากอย่างอ่อนหวาน...



เรียวลิ้นตวัดและเล็มชุดฟันขาวอย่างไม่รีบร้อน เฝ้ารอให้เขาเป็นฝ่ายตอบรับ....ก่อนจะรุกรานเข้ามาอย่างอ่อนหวาน...และละไปอย่างอ้อยอิ่ง...



ต้นคอขาว...ที่ยามนี้มีรอยแดง...อันเกิดจากริมฝีปากร้อนของอีกฝ่าย..



ร่างบางถูกดันให้นั่งกับเตียงนุ่ม ก่อนร่างสูงใหญ่จะทาบทับตามมา....



เสื้อโค้ดยาวสีดำถูกปลดออกอย่างง่ายดาย...ตามด้วยเชิ้ตตัวเก่ง..



..รู้สึกตัวอีกทีร่างก็เปลือยเปล่า...



อาย....มากกว่าโกรธขึ้ง....



ใคร่รู้....มากกว่าเกรงกลัว..



และ..



....ปรารถนา...เกินกว่าจะฉุดรั้งสติไว้ได้....


...............................................


...............................



.....................


...............


........


......

..




....เกินจะห้ามทานไหว.....



..ถูกปลุกเร้า..ถูกสัมผัส..



..และถูกเติมเต็ม...



เสียงกรีดร้องที่เปล่งออกไปนั้นแสนน่าอาย..แต่ดวงตาแห่งท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มองเห็นกลับฉายแววรื่นรมณ์..



ดวงตาสีเงินของเขาเบิกมอง...ม่านราตรีที่โอบล้อมสายตา...



มือเรียวบางดึงทึ้งเรือนผมสวยด้วยความเจ็บ...ยามบางสิ่งในกายเคลื่อยไหว



สัมผัสที่ถูกเติมเต็มนั้นมอบความเจ็บปวดให้..แต่ก็ช่างวาบหวาม...



เสียงแหบพร่าที่ร้องเรียกชื่อทำให้หัวใจพองโต...



สุขสันต์...จนแทบจะลืมทุกสิ่ง...



กระทั่งบางอย่างสูบฉีดเข้ามาในกาย...แล้วสติก็พลันดับวูบ...



เมื่อตื่นขึ้นยามรุ่งอรุณ.....หัวใจดิ่งวูบ......



กลัวเกรง..ว่าจะเป็นเพียงฝัน...



แต่ร่างสูงเจ้าของใบหน้าคมที่นอนอยุ่เคียงกาย...บอกได้ดี...



เรื่องราวที่เกิดขึ้นมิใช่ความฝัน...



[ผมรักคุณครับ...คันดะ]



เขาเอ่ย...และถูกคันดะคว้าหมับทันทีที่พูดจบ....











อเลนหัวเราะ....ขบขันและเอียงอาย...ยามเมื่อทบทวนความทรงจำทั้งหมดจบ..



เด็กหนุ่มมองรอยจูบที่ต้นคอผ่านกระจก..และใบหน้ายิ่งแดงขึ้น..



ความสุขที่ได้รับเมื่อค่ำคืนวานคือความจริง....



....เขาคิดเช่นนั้น....







..........................................................



..............................................



....................................



.........................




...............



............



.....


แต่แล้ววันหนึ่งหัวใจก็พลันหล่นวูบ..และครุ่นคิด...



ไกลเหลือเกิน...



นานเหลือเกินแล้วที่มิได้พบพาน...



ไร้ข่าวสาร...ไร้คำกล่าว...



ราวกับค่ำคืนอันแสนสุขเป็นเพียงภาพลวงตา...



หัวใจลังเล...กลัวเกรงและหวั่นไหว....



จะลืมเลือนไปหรือยัง..ความรู้สึกที่มีให้กัน...



จะจางหายไปหรือยัง..ทุกสัมผัสที่รับรู้ร่วมกันเหมือนครานั้น...



ความกังวลกัดกินหัวใจ...ยิ่งในยามนี้.....ยามที่แขนต้องสาปหายไป...



ยามที่มีเวลาว่างมากเกินไป..จนคิดเรื่องไร้สาระ...



รอยจูบที่คอหายไปแล้ว....


เหลือเพียงสัมผัสเบาบาง..



..ที่เขาปรารถนามิให้เลือนหายไป.....


........................................................................


.........................................................


.......................................


............................


................



.............



........


.....




ยามนี้....เมื่อต้องจากจรกันอีกครั้ง....



ในจัตุรัสนาวา...



เขารั้งจะอยู่เคียงข้าง...แต่ร่างสูงกลับขับไล่....



น้ำตาแทบจะร่วงเผาะด้วยความปวดร้าว.....แต่แล้วร่างกลับถูกดึงเข้าไป...



ริมฝีปากหนานั้นทาบทับลงมา....สัมผัสที่ห่างเหินมาแสนนาน...


เสียงกระซิบแผ่วอ่อนโยนดังขึ้นข้างหู...ก่อนร่างเจ้าของเรือนผมสีนิลจะผละออกไป พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่มอบให้...กับเขาคนเดียว...



ขาเรียวก้าวช้าๆ....ละออกมาอย่างช่วยไม่ได้...เพราะคำพูดที่ได้ยินราวกับจะทำให้ต้องมนต์สะกด...




[จะรีบตามไป.......ล่วงหน้าไปก่อนเถอะ...เจ้าถั่วงอก...]




คำพูดง่ายๆ....ออกจะกวนซักนิดในท้ายประโยค...



แต่ทำให้หัวใจพองโต...พร้อมสัมผัสที่ยืนยันถึงความรู้สึกบางอย่างให้..



เขาหันหลังกลับ...ก่อนจะวิ่งไปพร้อมกับคนอื่น...







ครั้งนี้...



จะไม่หวั่นไหว...จะไม่กลัวเกรง..



เพราะสัมผัสที่ได้รับแม้น้อยนิด....



คือของจริง...



เหมือนเมื่อครั้งนั้น...



หลักฐานยืมยันความรู้สึกในหัวใจ..ทั้งของเขาและของคันดะ...



ความรัก......ที่ไม่เคยลดน้อยลง...



เด็กหนุ่มพึมพำในใจ...ปรารถนาอย่างแรงกล้า...ให้ส่งต่อไปยังใครคนนั้น...



รีบตามมานะครับ...



.....คันดะ.....



..รัก..ที่สุด..



..และตลอดไป..


-ThE EnD-