ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เงาที่คืบคลานเข้ามา
ต่อล่ะก๊า><
--------------------------------------------
ทางด้านศาสนจักรแห่งความมืด...
ปึง!
“โคมุยจัง! ตกลงว่าไม่รู้เลยเรอะว่าสองคนนั้นอยุ่ที่ไหนน่ะ!”ราวี่ตะโกนถามเสียงดังลั่นอย่างร้อนรน ดวงตาสีมรกตนั้นมองตรงไปที่หัวหน้าแผนกวิทย์ซึ่งมีใบหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน
“ใช่...นอกจากจะหาร่างของทั้งสองคนไม่พบแล้ว สัญญาณจากโกเลมของคันดะกับทีมแคนบีก็ยีงหายไปอีกด้วย”
“หัวหน้าครับ! ผลการตรวจสอบโนราณสถานแห่งเมืองเนดอ์ครับ!”
“ขอบคุณมากริเวอร์คุง ราวี่ ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงทั้งสองคนนั่น แต่เธอเองก็ควรพักผ่อนนะ หลังกลับมาจากภารกิจเธอยังไม่ได้นอนเลยไม่ใช่รึ?”โคมุอิที่ได้รับเอกสารมาแล้วเอ่ยกับราวี่
“แต่...”
“ไม่มีแต่”
“..........................................”
แอ๊ด....
ร่างสูงโปร่งของว่าที่บุ๊คแมนที่ออกมาจากห้องทำงานแล้วก็ก้าวเท้าไปมาเป็นวงกลมอยุ่หน้าประตูพลางถอนหายใจ...ใจเป็นห่วงเพื่อนทั้งสองของตนที่หายตัวไประหว่างทำภารกิจ
“ราวี่......”
น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยเรียกนามของชายหนุ่ม
“ปู่.....” ราวี่พึมพำ “อเลนกับยู.......”
“เออ....ข้ารู้จากโคมุอิแล้ว .......หายตัวไปใช่ไหม?”บุ๊คแมนเอ่ยพลางถอนหายใจดังเฮือก ก่อนจะเดินหันหลังกลับ แล้วเอ่ยกับราวี่โดยไมมองหน้า
“ตามข้ามา”
“หา?”
“ถ้าเจ้าอยากรู้ว่าสองคนนั้นไปที่ใด ก็จงตามมา ข้าพอจะมีข้อมูลเกี่ยวกับเมือง[Nede]อยู่”บุ๊คแมนเอ่ย ร่างสูงโปร่งยืนอึ้งซักพัก ก่อนจะยิ้มแฉ่งแล้ววิ่งไปหาปู่ของตน
“เข้าใจแล้วปู่แพนด้า ”
“ถ้ายังคิดจะเรียกข้าแบบนั้นอีกก็ไม่ต้องได้รับข่าวสารของข้า เจ้าหลานงี่เง่า”บุ๊คแมนเอ่ยอย่างหงุดหงิด ราวี่สะดุ้งก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแห้งๆ
“แหะๆ....น่า....ปู่ ฉันขอโทษละกัน ว่าแต่ปู่จะไปเอาข้อมูลที่ว่ามาจากไหนล่ะ?”
ชายชราที่เหลียวมองหลานชายที่กำลังเดินตามมาอย่างเชื่องช้าตามวิสัยสบายๆของเจ้าตัว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ห้องสมุดกลางของศาสนจักรแห่งนี้”
........................................................................
.........................................................
............................................
...........................
................
“แหม...เมืองนี้ดูครึกครื้นจังนะครับเนี่ย?”อเลนพึมพำเบา ๆ ดวงตามองซ้ายทีมองขวาที “ทุกๆคนดูมีชีวิตชีวาจัง”
“ก็นะ แต่ว่าทำไมแทนที่จะได้ออกมาเดินเล่นกลับต้องมาซื้อสีทาไม้ด้วยเล่า!”เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ตะโกนดังลั่นอย่างคั่งแค้น ในมือหิ้วถุงใส่กระป๋องสีทำไม้ที่กระทบกันดังก๋องแก๋ง
“ฮะๆ.....ก็ถูกคุณโรเวนลงโทษที่ไม่ยอมห้ามคันดะกับคุณลอเรนซ์นี่ครับ”อเลนหัวเราะแห้ง พลางมองอุปกรณ์ช่างไม้ในมือ...
เมื่อเช้านี้......หลังจากเมื่อวานที่เกิดเรื่องขึ้น....ระหว่างที่กำลังเดินมาที่โรงอาหาร
อเลนเดินอย่างเงียบๆตามหลังคันดะที่ดูจะคุกรุ่นด้วยอารมณ์โกรธ ดวงตาสีเงินขี้เถ้าจ้องไปทางร่างของชายหนุ่มด้วยความกลัว ก่อนจะสะดุ้งเมื่อร่างสูงหยุดเดินแล้วหันมาทางเขาแทบจะทันที
"................................"
เมื่อเห็นร่างสูงไม่พูด เด็กหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นก่อน
“เอ่อ....คันดะมีอะไรครับ?”
“......ตกลงเมื่อวานเกินอะไรขึ้นฮะเจ้าถั่วงอก!”ร่างสูงตะโกนดังลั่น “ฉันกำลังสู้กับเจ้าหัวทองอยู่ดีๆก็หลับๆไป รู้สึกตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาบนตั......”คันดะชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะขยี้ศีรษะตัวเอง
“ฮึ่ย....ช่างมัน!”
อเลนมองปฏิกิริยานั้น ก่อนจะพึมพำเบาๆ
“.....รังเกียจ....”
“หา?”
“รังเกียจเหรอครับ....เมื่อวาน.......”ร่างบางเอ่ยถามเสียงแผ่ว แล้วเงยหน้าขึ้นมองคันดะตรงๆ “ว่าไงครับ..?”
".....ไม่มีความจำเป็นที่ต้องบอก"คันดะเอ่ยพลางเดินต่อไป“.....แต่ถ้าฉันยังไม่ได้ฉะกับเจ้าหัวทอง…….”
“คงไม่มีวันหายคาใจแน่!”
“เอ๋......”อเลนอุทานเบาๆเมื่อมีอีกเสียงหนึ่งประสานขึ้นมา
“ไอ้หางม้า!/ไอ้หัวทอง!”คู่กรณีต่างคนต่างชี้หน้ากัน
“ไซยาคุโซไร!”
“เฮ้ย!”ลอเรนซ์อุทานลั่นก่อนจะกระโดดหลบการโจมตี “ไอ้ขี้โกง!”
“แก...บังอาจมาเรียกฉันด้วยชื่อทุเรศๆ!”
“หยา......เอาไงดีล่ะคร้าบ อ๊ะ! คุณครี้ด ห้ามทั้งสองคนทีครับ”อเลนหันไปบอกครี้ดที่เดินผ่านมา
“ไม่ล่ะ เฮ้ย! เฟริน มาพนันกันมา”ชายหนุ่มหันไปทางเฟรินที่เดินตามมา เด็กสาวผมน้ำตาลยิ้มแป้นก่อนจะรีบวิ่งมา ณ จุดเกิดเหตุ
“หืมๆ พนันอะไรล่ะ?”
เฟรินเอ่ยถาม ครี้ดชี้ไปที่สองร่างซึ่งกำลังต่อสู้กันอยู่
“แกว่าใครชนะ”
“พี่ลอเรนซ์ชนะขาดเฟ้ย”
“งั้นฉันพนันคันดะ”
“.......อ่า.....”อเลนพูดอะไรไม่ออกหลังจากืที่ฟังทั้งสองคนพูด “คือ..คุณเฟ....”
“ฉันพนันพันคราวน์”เฟรินว่าพลางหยิบเงินออกมาโดยไม่สนใจเสียงเรียกของอเน
“โห...เฟริน แกทุ่มสุดตัวเชียว งั้นฉันสองคราวน์”ครี้ดว่าพลางดีดนิ้ว
“ไอ้บ้า! แค่สองคราวน์เนี่ยนะ! ทุเรศ”
“เอาน่าๆ”ครี้ดพูดสบายๆ ก่อนจะหันหน้าดูการต่อสุ้อย่างสนึกสนาน “ตกลงใครจะแพ้จะชนะน้า~~~”
......................................................................
............................................................
.........................................
............................
.....................
“แล้วฉันก็ต้องโดนคนเดียวเนี่ยนะ!!!”เฟรินตะโกนลั่นอย่างคั่งแค้นใจ
“ก็..ตอนที่คุณโรเวนมาถึงคุณครี้ดหนีไปก่อนนี่ครับ?”อเลนว่าพลางใช้มือข้างที่ว่างเกาศีรษะเบาๆ
“ฮึ่ย....คอยดูนะเจ้าตาตาเดียว! เดี๋ยวกลับไปเมื่อไหร่พ่อจะจับยิงไส้แตกเลย!!”
“แหะๆ.....”อเลนหัวเราะแห้ง แล้วมองหญิงสาวที่กำลังเดินไปทางปราสาทเอดินเบิร์กด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
น่ากลัวแฮะ.....
กริ๊ง...
“อะ....”อเลนหยุดเดิน ก่อนะจะหันตัวไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว
เสียงเมื่อกี้มัน....
“มีอะไรเหรออเลน”เฟรินหันมาถามเด็กหนุ่มผมขาวอย่างงงๆ อเลนหันหน้ามา ก่อนจะยิ้มให้แล้วเอ่ยตอบ
“ไม่มีอะไรครับ”
คงไม่ใช่....คิดไปเองมั้ง...เสียงกระดิ่งนั่นอาจดังมาจากคนที่เดินผ่านก็ได้....
ไม่ใช่คนที่เราคิดอยู่หรอก...
....ในเงามืดของซอกตึกแห่งหนึ่ง.....
“ดูเหมือนจะรุ้ตัวด้วยแฮะ..คงตามต่อไม่ได้แล้ว....”เสียงหวานแหลมพึมพำ ชุดที่เต็มไปด้วยกระดิ่งยังคงส่งเสียงดังกรุ๋งกริ๋งแม้เบาบาง
“ถึงจะผิดแผนไปหน่อยแต่ก็ดูจะสำเร็จด้วยดีนี่นา.....ไม่รู้นายท่านจะบ่นไปทำไม”
.....ไม่ว่าจะมีใครติดมาด้วย..คนที่เราต้องการก็มาถึงที่นี่แล้ว...
------------------------
TBC....
--------------------------------------------
ทางด้านศาสนจักรแห่งความมืด...
ปึง!
“โคมุยจัง! ตกลงว่าไม่รู้เลยเรอะว่าสองคนนั้นอยุ่ที่ไหนน่ะ!”ราวี่ตะโกนถามเสียงดังลั่นอย่างร้อนรน ดวงตาสีมรกตนั้นมองตรงไปที่หัวหน้าแผนกวิทย์ซึ่งมีใบหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน
“ใช่...นอกจากจะหาร่างของทั้งสองคนไม่พบแล้ว สัญญาณจากโกเลมของคันดะกับทีมแคนบีก็ยีงหายไปอีกด้วย”
“หัวหน้าครับ! ผลการตรวจสอบโนราณสถานแห่งเมืองเนดอ์ครับ!”
“ขอบคุณมากริเวอร์คุง ราวี่ ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงทั้งสองคนนั่น แต่เธอเองก็ควรพักผ่อนนะ หลังกลับมาจากภารกิจเธอยังไม่ได้นอนเลยไม่ใช่รึ?”โคมุอิที่ได้รับเอกสารมาแล้วเอ่ยกับราวี่
“แต่...”
“ไม่มีแต่”
“..........................................”
แอ๊ด....
ร่างสูงโปร่งของว่าที่บุ๊คแมนที่ออกมาจากห้องทำงานแล้วก็ก้าวเท้าไปมาเป็นวงกลมอยุ่หน้าประตูพลางถอนหายใจ...ใจเป็นห่วงเพื่อนทั้งสองของตนที่หายตัวไประหว่างทำภารกิจ
“ราวี่......”
น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยเรียกนามของชายหนุ่ม
“ปู่.....” ราวี่พึมพำ “อเลนกับยู.......”
“เออ....ข้ารู้จากโคมุอิแล้ว .......หายตัวไปใช่ไหม?”บุ๊คแมนเอ่ยพลางถอนหายใจดังเฮือก ก่อนจะเดินหันหลังกลับ แล้วเอ่ยกับราวี่โดยไมมองหน้า
“ตามข้ามา”
“หา?”
“ถ้าเจ้าอยากรู้ว่าสองคนนั้นไปที่ใด ก็จงตามมา ข้าพอจะมีข้อมูลเกี่ยวกับเมือง[Nede]อยู่”บุ๊คแมนเอ่ย ร่างสูงโปร่งยืนอึ้งซักพัก ก่อนจะยิ้มแฉ่งแล้ววิ่งไปหาปู่ของตน
“เข้าใจแล้วปู่แพนด้า ”
“ถ้ายังคิดจะเรียกข้าแบบนั้นอีกก็ไม่ต้องได้รับข่าวสารของข้า เจ้าหลานงี่เง่า”บุ๊คแมนเอ่ยอย่างหงุดหงิด ราวี่สะดุ้งก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแห้งๆ
“แหะๆ....น่า....ปู่ ฉันขอโทษละกัน ว่าแต่ปู่จะไปเอาข้อมูลที่ว่ามาจากไหนล่ะ?”
ชายชราที่เหลียวมองหลานชายที่กำลังเดินตามมาอย่างเชื่องช้าตามวิสัยสบายๆของเจ้าตัว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ห้องสมุดกลางของศาสนจักรแห่งนี้”
........................................................................
.........................................................
............................................
...........................
................
“แหม...เมืองนี้ดูครึกครื้นจังนะครับเนี่ย?”อเลนพึมพำเบา ๆ ดวงตามองซ้ายทีมองขวาที “ทุกๆคนดูมีชีวิตชีวาจัง”
“ก็นะ แต่ว่าทำไมแทนที่จะได้ออกมาเดินเล่นกลับต้องมาซื้อสีทาไม้ด้วยเล่า!”เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ตะโกนดังลั่นอย่างคั่งแค้น ในมือหิ้วถุงใส่กระป๋องสีทำไม้ที่กระทบกันดังก๋องแก๋ง
“ฮะๆ.....ก็ถูกคุณโรเวนลงโทษที่ไม่ยอมห้ามคันดะกับคุณลอเรนซ์นี่ครับ”อเลนหัวเราะแห้ง พลางมองอุปกรณ์ช่างไม้ในมือ...
เมื่อเช้านี้......หลังจากเมื่อวานที่เกิดเรื่องขึ้น....ระหว่างที่กำลังเดินมาที่โรงอาหาร
อเลนเดินอย่างเงียบๆตามหลังคันดะที่ดูจะคุกรุ่นด้วยอารมณ์โกรธ ดวงตาสีเงินขี้เถ้าจ้องไปทางร่างของชายหนุ่มด้วยความกลัว ก่อนจะสะดุ้งเมื่อร่างสูงหยุดเดินแล้วหันมาทางเขาแทบจะทันที
"................................"
เมื่อเห็นร่างสูงไม่พูด เด็กหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นก่อน
“เอ่อ....คันดะมีอะไรครับ?”
“......ตกลงเมื่อวานเกินอะไรขึ้นฮะเจ้าถั่วงอก!”ร่างสูงตะโกนดังลั่น “ฉันกำลังสู้กับเจ้าหัวทองอยู่ดีๆก็หลับๆไป รู้สึกตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาบนตั......”คันดะชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะขยี้ศีรษะตัวเอง
“ฮึ่ย....ช่างมัน!”
อเลนมองปฏิกิริยานั้น ก่อนจะพึมพำเบาๆ
“.....รังเกียจ....”
“หา?”
“รังเกียจเหรอครับ....เมื่อวาน.......”ร่างบางเอ่ยถามเสียงแผ่ว แล้วเงยหน้าขึ้นมองคันดะตรงๆ “ว่าไงครับ..?”
".....ไม่มีความจำเป็นที่ต้องบอก"คันดะเอ่ยพลางเดินต่อไป“.....แต่ถ้าฉันยังไม่ได้ฉะกับเจ้าหัวทอง…….”
“คงไม่มีวันหายคาใจแน่!”
“เอ๋......”อเลนอุทานเบาๆเมื่อมีอีกเสียงหนึ่งประสานขึ้นมา
“ไอ้หางม้า!/ไอ้หัวทอง!”คู่กรณีต่างคนต่างชี้หน้ากัน
“ไซยาคุโซไร!”
“เฮ้ย!”ลอเรนซ์อุทานลั่นก่อนจะกระโดดหลบการโจมตี “ไอ้ขี้โกง!”
“แก...บังอาจมาเรียกฉันด้วยชื่อทุเรศๆ!”
“หยา......เอาไงดีล่ะคร้าบ อ๊ะ! คุณครี้ด ห้ามทั้งสองคนทีครับ”อเลนหันไปบอกครี้ดที่เดินผ่านมา
“ไม่ล่ะ เฮ้ย! เฟริน มาพนันกันมา”ชายหนุ่มหันไปทางเฟรินที่เดินตามมา เด็กสาวผมน้ำตาลยิ้มแป้นก่อนจะรีบวิ่งมา ณ จุดเกิดเหตุ
“หืมๆ พนันอะไรล่ะ?”
เฟรินเอ่ยถาม ครี้ดชี้ไปที่สองร่างซึ่งกำลังต่อสู้กันอยู่
“แกว่าใครชนะ”
“พี่ลอเรนซ์ชนะขาดเฟ้ย”
“งั้นฉันพนันคันดะ”
“.......อ่า.....”อเลนพูดอะไรไม่ออกหลังจากืที่ฟังทั้งสองคนพูด “คือ..คุณเฟ....”
“ฉันพนันพันคราวน์”เฟรินว่าพลางหยิบเงินออกมาโดยไม่สนใจเสียงเรียกของอเน
“โห...เฟริน แกทุ่มสุดตัวเชียว งั้นฉันสองคราวน์”ครี้ดว่าพลางดีดนิ้ว
“ไอ้บ้า! แค่สองคราวน์เนี่ยนะ! ทุเรศ”
“เอาน่าๆ”ครี้ดพูดสบายๆ ก่อนจะหันหน้าดูการต่อสุ้อย่างสนึกสนาน “ตกลงใครจะแพ้จะชนะน้า~~~”
......................................................................
............................................................
.........................................
............................
.....................
“แล้วฉันก็ต้องโดนคนเดียวเนี่ยนะ!!!”เฟรินตะโกนลั่นอย่างคั่งแค้นใจ
“ก็..ตอนที่คุณโรเวนมาถึงคุณครี้ดหนีไปก่อนนี่ครับ?”อเลนว่าพลางใช้มือข้างที่ว่างเกาศีรษะเบาๆ
“ฮึ่ย....คอยดูนะเจ้าตาตาเดียว! เดี๋ยวกลับไปเมื่อไหร่พ่อจะจับยิงไส้แตกเลย!!”
“แหะๆ.....”อเลนหัวเราะแห้ง แล้วมองหญิงสาวที่กำลังเดินไปทางปราสาทเอดินเบิร์กด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
น่ากลัวแฮะ.....
กริ๊ง...
“อะ....”อเลนหยุดเดิน ก่อนะจะหันตัวไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว
เสียงเมื่อกี้มัน....
“มีอะไรเหรออเลน”เฟรินหันมาถามเด็กหนุ่มผมขาวอย่างงงๆ อเลนหันหน้ามา ก่อนจะยิ้มให้แล้วเอ่ยตอบ
“ไม่มีอะไรครับ”
คงไม่ใช่....คิดไปเองมั้ง...เสียงกระดิ่งนั่นอาจดังมาจากคนที่เดินผ่านก็ได้....
ไม่ใช่คนที่เราคิดอยู่หรอก...
....ในเงามืดของซอกตึกแห่งหนึ่ง.....
“ดูเหมือนจะรุ้ตัวด้วยแฮะ..คงตามต่อไม่ได้แล้ว....”เสียงหวานแหลมพึมพำ ชุดที่เต็มไปด้วยกระดิ่งยังคงส่งเสียงดังกรุ๋งกริ๋งแม้เบาบาง
“ถึงจะผิดแผนไปหน่อยแต่ก็ดูจะสำเร็จด้วยดีนี่นา.....ไม่รู้นายท่านจะบ่นไปทำไม”
.....ไม่ว่าจะมีใครติดมาด้วย..คนที่เราต้องการก็มาถึงที่นี่แล้ว...
------------------------
TBC....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น