ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เข้าใจxขอบคุณหิมะที่โปรยปราย
มาลงแล้วเน่อ...
กานดาเป็น...
....
..
.
ดวงตาสีรัตติกาลค่อยๆเปิดขึ้น ร่างกายของเขากำลังล่องลอยไปมาท่ามกลางความมืดอันไร้จุดสิ้นสุด...ที่มีเพียง..หิมะโปรยปราย..
นี่คือโลกที่เจ้าถั่วงอกกำลังฝันอยู่งั้นหรือ?
โลกที่มีเพียงความมืด..กับหิมะ..?
แล้วเจ้าถั่วงอกล่ะ?
ร่างสูงนึกได้ ก่อนจะมองหาร่างของอเลน แต่ทว่า..ไม่ว่าหันไปมองทางไหน เขาก็พบเพียงความมืดดำกับหิมะสีขาวโพลน...
กึก...
ความรู้สึกเหมือนได้สัมผัสกับพื้น คันดะตกใจนิดๆก่อนจะยืนได้อย่างมั่นคง
แล้วภาพๆหนึ่งก็ปรากฏขึ้น...
ภาพบรรยากาศท้องฟ้าสีเทาหม่น.....หิมะสีขาวโปรยปรายลงมา...ร่างของเด็กน้อยคนหนึ่งนั่งพิงกำแพงอยู่ที่ริมถนนของเมืองแห่งหนึ่ง...
เจ้าถั่วงอกนี่?
ถึงจะไม่เหมือนกับตอนนี้ แต่นั่นมันเจ้าถั่วงอกชัดๆ!
“เจ้าถั่วงอก!”คันดะเดินตรงไปที่ร่างของเด็กน้อยหวังจะกระชากมาคุยกันให้รู้เรื่อง แต่พอยื่นมือออกไป..เขากลับสัมผัสเพียงความว่างเปล่า ไม่อาจแตะต้องร่างของเด็กชายได้เลย...
“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ? หืม?”เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขา ก่อนจะผ่านตัวคันดะไป แล้วก้มลงคุยกับอเลน ทำให้ร่างสูงตัดสินใจเบี่ยงตัวออกมา
“ว่าไง?”
เด็กชายไม่ตอบอะไร ...เพียงนั่งนิ่งเงียบ
“ถูกทิ้ง....งั้นหรือ?”ชายวัยกลางคนถามขึ้น และนั่นทำให้ร่างของเด็กชายสะดุ้งเล็กน้อย
“ไปอยู่...ด้วยกันนะ...เอาไหม?”ชายหนุ่มกล่าวขึ้น ใบหน้าของเด็กชายภายใต้กรอบเส้นผมสีน้ำตาลเงยขึ้นสบ ก่อนจะถาม
“ไม่รังเกียจ...เหรอครับ...เด็กอัปลักษณ์อย่างผม..”อเลนกล่าวเสียงอ้อมแอ้ม พลางถกเสื้อข้างซ้ายขึ้น...เผยให้เห็นแขนสีเลือด...
“อ๊ะ!”อเลนอุทานเบาๆเมื่อถูกอุ้มขึ้นไป
“คนเราเลือกเกิดไม่ได้นี่...เธอไม่ได้อยากจะเกิดมามีแขนนี่ซักหน่อย เอาล่ะ เธอมีชื่อไหม? ฉันชื่อ มานา”มานาถามเด็กชายที่ตนอุ้มอยู่ อเลนส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่มี
“งั้น..นับตั้งแต่วันนี้ไป...เธอคืออเลนนะ อเลน..ลูกชายของฉัน”มานาพูดเสียงอ่อนโยน เด็กชายเบิกตากว้างอึ้งๆ ก่อนจะยิ้ม แล้วพึมพำขอบคุณ
จากนั้นภาพนั้นก็หายไป...ภาพค่อยๆไหลไปราวกับเป็นการย้อนความที่แสนรวดเร็ว....ภาพที่ร่างบางหัวเราะ ยิ้ม ร้องไห้ ทุกกิริยาท่าทาง... ทุกภาพในอดีตที่แสนสุข...
ภาพที่ได้อยู่กับบุพการีที่รักยิ่ง....
ภาพค่อยๆไหลช้าลงจนหยุดที่สุสานแห่งหนึ่ง เด็กชายนั่งอยู่ข้างๆป้ายหลุมศพที่สลักว่า [มานา วอคเกอร์]
ร่างของเด็กชายนั่งร้องไห้อยู่ที่ข้างๆป้ายหลุมศพอย่างน่าสงสาร น้ำตารินไหลแทบจะเป็นสายเลือด ก่อนที่จะปรากกร่างของใครบางคน
“มาทำให้....มานาคืนชีพกันดีไหมขอรับ?” ร่างของท่านเค้าท์พันปีปรากฏขึ้น ร่างของเด็กชายเงยหน้าขึ้น ก่อนจะพยักหน้า
ร่างของดาร์กมาเธอร์ปรากฏขึ้น... ก่อนที่เด็กชายจะเรียกวิญญาณของมานาลงมา...
ภาพค่อยๆไหลไปอย่างเชื่องช้าราวกับต้องการให้ผู้ชมเพียงหนึ่งเดียวของที่นี่ได้เห็นชัดๆ........ภาพที่บิดาของเด็กชายจำต้องทำร้ายลูกของตน... ภาพที่อินโนเซนต์ที่แขนซ้ายของร่างบางตื่นขึ้น...ภาพที่ดวงตาต้องสาปลืมขึ้นมา...
....ภาพที่ทำให้คันดะรู้สึกเจ็บปวดทรมานแทนร่างบาง….
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน...โดยที่ร่างของเด็กชายยังคงพิงอยู่กับหลุมศพของบิดา น้ำตาและเลือดไหลผสมปนเปกันลงมา...หิมะโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย....กับเรือนผมสีน้ำตาลที่กำลังกลายเป็นสีขาว......ก่อนที่ใครบางคนจะเดินเข้ามา..และย่อตัวลงตรงหน้าร่างของเด็กชาย
“เจ้าเองก็เป็นสาวกที่ถูกพระเจ้าตามหลอกหลอนสินะ”
“จะลองมาเป็นเอ๊กโซซิทส์ดูไหมล่ะ”
ภาพทั้งหมดหายไปราวกับว่าฟิลม์ถูกตัดขาดที่ตรงนี้ ปรากฏเป็นภาพห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆห้องหนึ่ง
คันดะกวาดสายตาไปทั่วห้อง จนกระทั่งมองไปเห็นร่างของคนที่เขาตามหานั่งงอเขาซุกใบหน้าลงอยู่ข้างๆหน้าต่างบานเดียวในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ...ที่ภายนอก...
คือภาพของหิมะที่โปรยปรายลงมาท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้จุดสิ้นสุด…
“มาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่น่ะ? เจ้าถั่วงอก”คันดะทักขึ้น ร่างบางชะงักกึกก่อนจะเงยหน้าขึ้น “คันดะ?”
“ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ หรือว่าคุณเป็นความฝันของผม?...ความฝันที่ผมสร้างขึ้น”อเลนพูดพลางยิ้ม...
“ใครเป็นความฝัน? แล้วใครใช้ให้นายมานั่งอยู่ที่นี่กัน หา!? รีบออกไปได้แล้ว!!!!”คันดะขึ้นเสียงอย่างเหลืออด
“เพราะอยู่ที่นี่แล้วผม...ไม่ต้องรับรู้อะไร....ทั้งนั้น..เรื่องที่มันแสนจะเจ็บปวด”อเลนว่าพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
“แล้วมันไม่มีเรื่องที่มีความสุขหรือไง? เจ้าถั่วงอก”คันดะขึ้นเสียง ร่างบางชะงัก ก่อนจะหันมาตอบ
“แต่ว่า..เรื่องที่มีความทุกข์มันมากกว่าเรื่องที่มีความสุขนี่ครับ...ผม..ขออยู่ที่นีดีกว่า คันดะกลับไปเถอะครับ”อเลนว่าก่อนจะซุกหน้าลงกับเข่า
นี่เขามาทำอะไร?
เขามาช่วยหมอนี่ เพื่อให้หมอนี่ฟื้นขึ้น..
เสี่ยงอันตรายใช้ของที่ยังไม่สมบูรณ์ แถมไม่รู้ว่าใช้แล้วจะเป็นอะไรไหม...
แล้วดูสิ เจ้าตัวมันไม่เห็นจะสนใจ!!!!!!!!!!
คันดะกระชากเสื้อเลน ก่อนจะตะโกนด่า
“ทำไมถึงชอบทำอะไรให้คนอื่นเขาเดือดร้อนอยู่เรื่อย! นายรู้ไหมว่านายมาอยู่ที่นี่โดยไม่ตื่นทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงแค่ไหน ? แถมโคมุอิยังต้องมาหาวิธีที่จะพานายออกมาอีก! นายรู้ไหมว่าถ้านายยังอยู่ที่นี่คนอื่นเขาจะเดือดร้อนขนาดไหน? นายเป็นเอ๊กโซซิทส์ แต่ดันมาอู้งานหลับอยู่อย่างนี้ มันใช้ได้ที่ไหนกัน ทำไมงี่เง่าแบบนี้!”คันดะระเบิดใส่ อเลนออกจะอึ้งๆ ก่อนจะตะคอกกลับ
“แล้วคุณจะมาใส่ใจอะไรผมล่ะ !”อเลนตะโกน ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง“ใครใช้ให้คุณมาที่นี่ล่ะ!?ปล่อยผมไว้แบบนี้ก็ดีแล้ว! คุณมายุ่งอะไรด้วยเล่า! ผมขอโทษที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน... แต่ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมทนไม่ได้แล้ว จะให้ทำยังไงเล่า!!!”
“แล้วอะไรทำให้นายทนไม่ไหว!? นายไปทำอะไรมาฮะ! จะบ้าเรอะไง อ่อนแอชะมัด” คันดะตะโกนกลับ
“ก็เพราะคุณนั่นแหละ!”อเลนตะคอกกลับ น้ำตาค่อยๆไหลออกมา
“ฉันไปทำอะไรให้นายไม่ทราบ?”คันดะขึ้นเสียงสูง
“ก็มาทำให้ผมหลงรักคุณไงเล่า! ”
“แล้วมัน.....หา ? ตะกี้ว่าไงนะ??”
“ฮึก....โธ่เอ๊ย...ทำไมผมจะต้องมารักคนอย่างคุณด้วยเนี่ย!... อยากตัดใจก็ทำไม่ได้.... บอกตัวเองทุกวันๆว่าให้เลิกรักคุณซักที ....แต่ดูซิ..อึก.. นับวันผมยิ่งรักคุณจนเผลอหวังอะไรบ้าๆ.... อย่างเรื่องที่ว่าคุณอาจจะรับรักผมตอบ ....แต่ความหวังพรรค์นั้นมันเท่ากับศูนย์.. เพราะงั้นผมถึงไม่อยากรับรู้อะไร ...ไม่อยากจะเจ็บปวด ทั้งหมดนี่มันก็เพราะคุณนั่นแหละ . ..ฮึก....บ้า!”ร่างบางปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกไป ก่อนจะนั่งลงร้องไห้
คันดะยืนอึ้งสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะยืนลังเลอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรให้ร่างบางหยุดร้องไห้
หมับ...
“หยุดร้องไห้ได้แล้วน่า...เจ้าถั่วงอก...”คันดะนั่งลงกอดร่างบางไว้ มือใหญ่ลูบหลังร่างบางเบาๆราวกับจะปลอบโยน “ฉันจะพูดครั้งเดียว...ตั้งใจฟัง...ให้ดีล่ะ...”
“ฉันรักนาย...อเลน”
“...........................”อเลนนิ่งอึ้ง ใบหน้าอาบน้ำตาเงยขึ้นมองด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ
“โกหก”
“ฉันจะโกหกนายไปเอาโล่เรอะ ?”คันดะตอบแกมประชด อเลนหัวเราะทั้งๆที่น้ำตายังไหลอาบแก้ม ก่อนจะกอดร่างสูงตอบแล้วพึมพำเบาๆ
“ขอบคุณครับ...ขอบคุณครับ...คันดะ...อึก...ขอบคุณครับ..”คันดะยิ้มให้กับคำพูดของร่างบาง ก่อนจะจูบเรือนผมสีขาวเบาๆ
“รีบๆตื่นขึ้นมานะ....เจ้าถั่วงอก..แล้วเจอกัน...” ร่างสูงพูดเบาๆ ร่างของอเลนค่อยๆจางลง....ก่อนจะหายไปในที่สุด....
.......................................
...................................................
...................................................................
........................................................................................
........................................................................................................
“คะ....คัน.....คันดะคุง...ตื่นแล้วหรือ?”โคมุอิทัก คันดะค่อยๆลืตาขึ้น ก่อนจะมองภาพเบื้องหน้า
“ที่นี่....” ห้องของเขา?
“เป็นไงบ้าง ? อเลนคุงเขากลับมาหรือยัง แล้วไม่มีผลข้างเคียงจากของนั่นสินะ? ”
“ไม่มี..แต่อยู่ดีหมอนั่นก็ค่อยๆหายไป” คันดะพึมพำตอบ
“งั้นแสดงว่าอเลนคุงคงจะตื่นขึ้นมาแล้วมั้ง เดี๋ยวฉันไปดูก่อน ส่วนคันดะคุง การเข้าไปในจิตใจคนอื่นทำให้สูญเสียพลังงานไปมาก ยังไงก็นอนไปก่อนละกันนะ”โคมุอิพูด และมันก็เป็นความจริง..เพราะเขาไม่สามารถขยับร่างกายได้เลยแม้แต่น้อยด้วยซ้ำ...
บ้าจริง...เขาอยากจะไปเจอหน้าเจ้าถั่วงอกเร็วๆแท้ๆ..
แต่ร่างกายก็ไม่ยอมขยับเขยื้อน....แม้ว่าความคิดจะอยากฝืนวิ่งไปหาร่างบาง..
ช่างเถอะ....
ยังไงเสีย......เจ้าถั่วงอกก็ตื่นขึ้นมาแล้ว..
มีเวลามากมายที่จะพบ...
....................................
...........................................
................................................
เขาคิดไว้แบบนั้น....แต่ตั้งแต่เจ้าถั่วงอกตื่นขึ้นมาจะครบอาทิตย์แล้ว..
มันกลับไม่ยอมมาเจอหน้าเขา!
ในโรงอาหารมันก็ไม่ยอมทักเขา ราวกับว่ามันตั้งใจจะหลบหน้า!
ดี!เขาเองก็จะไม่ไปเจอหน้ามันเหมือนกัน!
ความหงุดหงิดเกาะกุมในใจของคันดะ..
......และนี่เป็นสาเหตุให้ในโรงอาหารเต็มไปด้วยบรรยากาศกดดันเย็นเยือกจากร่างของนักดาบหนุ่มคนนี้เช่นกัน....
“เฮ้ย....ยู..เป็นไรวะ..เฮือก!”ราวี่ที่ไปสะกิดๆ ถอยกรูดออกมา เมื่อเห็นสายตาอำมหิตของคันดะ
อยากจะเข้าไปถามนะ....ว่าไปทำอะไรมาถึงได้กลายเป็นแบบนี้....แต่กลัวโดนฆ่าอ่ะ...
จริงสิ...
จะว่าไปช่วงนี้.....อเลนหลบหน้ายูไปเลยนี่นา..
หรือว่านั่นจะเป็นสาเหตุ?
.
.
.
ทางด้านอเลน หลังจากที่ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าไม่อยากจะสู้หน้าคันดะซักเท่าไหร่...เพราะความฝันที่แสนจะเข้าข้างตัวเองนั้นทำให้รู้สึกละอายใจทุกครั้งที่นึกถึง...
บ้าจังแฮะ...เรานี่คิดอะไรเข้าข้างตัวเองชะมัด...
อย่างคันดะมาบอกว่ารักเราได้ไงกัน..
แต่ว่า....ความฝันอันแสนสุขนั่น...
อยากจะเก็บเอาไว้ในใจตลอดไป....
ระหว่างที่เดินไปอยู่นั้น...ก็มีหน่วยค้นหาคนหนึ่งเดินมาทัก
“เอ้อ ท่านวอคเกอร์ใช่ไหมครับ”
“ครับ? มีอะไรเหรอครับ”
“เมื่อครู่คุณโคมุอิบอกว่ามีภารกิจ ให้มาตามครับ”พูดจบหน่วยค้นหาคนนั้นก็เดินจากไป อเลนเดินไปตามระเบียงช้าๆ..เพื่อไปที่ห้องของโคมุอิ...
.........
....................
...........................
.......................................
“มาแล้วครับ คุณโคมุอิ”อเลนเปิดปะตูเข้าไปในห้อง โคมุอิที่ยืนค้นอะไรบางอย่างในกองเอกสารอยู่หันมายิ้มให้ ก่อนก่อนจะค้นเอกสารต่อ
“แป๊บนะ อเลนคุง พอดีฉันทำรายละเอียดของภารกิจนี่หายน่ะ รอแป๊บนึงนะ”
“ครับผม...” ทำหายงั้นหรือ?..ดูเหมือนว่าโต้ะคุณโคมุอิจะรกมากเลยแฮะ..
“อ๊ะ! เจอแล้วล่ะ ”โคมุอิหยิบเอกสารขึ้นแล้วยื่นให้อเลน...
“อาจจะเป็น...ภารกิจระยะยาวนะ....อเลนคุง”โคมุอิพูด อเลนมองรายละเอียดในภารกิจ ก่อนจะตอบ
“.....ครับ.”
ภารกิจระยะยาว...งั้นหรือ...
ดวงตาสีเงินขี้เถ้าฉายแววเศร้าเล็กน้อย....
หมายความว่า...ไม่รู้กำหนดกลับ...
ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี่เมื่อไหร่
แต่ก็ดีเหมือนกัน....จะได้ไม่ต้องเจอหน้าคันดะ
แต่อีกเสียงในใจกลับดังก้องออกมา...
คิดดีแล้ว....งั้นหรือ....ที่จะจากไป?
แม้ว่าจะเคยบอกออกไปแล้วในความฝัน....แต่ที่นี่...ในโลกแห่งความจริงนี้..คันดะยังไม่รู้ความรู้สึกของเขา..
คิดดีแล้วงั้นหรือ?....ที่จะจากไปทั้งๆที่ยังค้างคาอยู่แบบนี้
สับสนเหลือเกิน..
“โคมุอิ...อ้าว?..อเลน ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”ราวี่ทักขึ้น ในมือมีกองเอกสารกองใหญ่
“เผอิญมีภารกิจครับ ราวี่ แล้วนั่นอะไรเหรอครับ?”อเลนชี้ไปที่กองเอกสาร
“อ้อ..ไอ้นี่ปู่แพนด้าบอกให้เอามาให้โคมุอิน่ะ เอ้า! เฮ้อ...หนักชะมัด”ราวี่งเอกสารลงบนโต๊ะดังโครม
“แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ...ไปกี่วัน?”
“พรุ่งนี้ครับ แต่ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะไปนานแค่ไหน....” ดวงตาสีเงินขี้เถ้าติดจะดูหมองๆ
ราวี่ถอนหายใจดังเฮือกเมื่อเห็นสภาพของคนที่เขารัก....ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง..
.....
..............
..........................
.....................................
แอ๊ด....
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆในยามวิกาล เจ้าของห้องตวัดสายตาไปมองอย่างรวดเร็ว ก่อนพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบสนิท
“ใคร?”
“ฉันเอง... ยู พอดีมีเรื่องจะคุยหน่อยน่ะ”ราวี่พูด คันดะนั่งนิ่งก่อนจะพูดสั้นๆ
“เข้ามา..จะพูดอะไรก็เร็วๆ”
ราวี่เดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูตาม ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่ง..
“อเลนกำลังจะไปทำภารกิจ...ระยะยาว...อาจจะไม่ได้กลับมาเป็นเดือน...”ราวี่เปรยขึ้น ก่อนจะสังเกตอาการชะงักของคันดะ
“แล้วมาบอกฉันทำไม”
“ฉันถามตรงๆนะ ยู นายรักอเลนใช่ไหม?”ราวี่พูดขึ้น แต่ร่างสูงเจ้าของห้องกลับเงียบ
“ยู..อเลนรักนาย..นายน่าจะรู้ดี แล้วจนป่านนี้นายยังไม่บอกอเลนไปอีกเรอะ นายรู้สึกยังไง?”
“.....เจ้าถั่วงอกมันหลบหน้าฉันเอง แล้วจะให้ฉันทำอะไร?”คันดะตอบเสียงเรียบ
“ยู อเลนจะไปทำภารกิจพรุ่งนี้กับรินารี่ แล้วก็หน่วยค้นหาที่เป็นคนนำทาง ไปแบบไร้กำหนดการกลับ ภารกิจระยะยาว....นายจะเอายังไง”ราวี่พูดเพิ่มเติมราละเอียด พลางดูปฏิกิริยาของเพื่อน
“ไม่ใช่เรื่องของฉัน อีกอย่าง พรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปทำภารกิจเหมือนกัน ถึงจะยังไม่รู้รายละเอียดก็เถอะ”
เปรี้ยง!!!
“โอ๊ย !!!ไอ้ราวี่ แกทำบ้าอะไรวะ!?”คันดะโวยวาย เมื่ออยู่ดีๆราวี่ก็ทุบโอซึจิโคซึจิลงมาบนหัวของเขา
“ฉันไม่รู้จะด่านายยังไงดีแล้วนะ...ยู คนที่นายรักกำลังจะไป ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่.. แต่นายยังมาทำแบบนี้อีก อเลนตอนนี้เขากำลังเศร้าที่ยังไม่ได้บอกรักนาย!ไม่สิ...ไม่กล้าบอกต่างหาก...พูดตามตรง ฉันทนเห็นสภาพของอเลนหงอยๆแบบนี้ไม่ได้โว้ย~ ฉันอุตส่าห์ยอมถอยออกมาตั้งกี่ก้าวให้นาย แต่นายดันไม่ทำอะไรซักอย่าง ช่วยทำอะไรให้ฉันชื่นใจซักหนึ่งส่วนร้อยของหัวใจซักหน่อยจะได้ไหม!!!!?”ราวี่พูดแบบลืมหายใจ ก่อนจะเก็บโอซึจิโคซึจิแล้วออกจากห้องไป โดยไม่ลืมพูดทิ้งท้าย
“อเลนจะไปพรุ่งนี้เช้า นายลองคิดให้ดีๆ”
ปัง!
ร่างสูงนั่งอยู่บนเตียง..สายตามองออกไปข้างนอก....
ก็เขาบอกมันไปแล้ว…..จะให้ทำยังไงล่ะ?..ไอ้ว่าที่บุ๊คแมนจิตเสื่อมเอ๊ย...
คันดะนึกด่าทอเพื่อนในใจ
พรุ่งนี้..งั้นหรือ?
แล้วเขาควรจะทำอะไรล่ะ?
..............................................
.............................................................
....................................................................
..............................................................................
เช้าวันรุ่งขึ้น...
อเลนเดินออกมาจากโรงอาหารหลังจากที่ทานข้าวเช้าเสร็จ ร่างบางค่อยๆเดินไปตามระเบียงที่นำไปยังท่าเรือด้วยอารมณ์เศร้าหมอง...
“เจ้าถั่วงอก”
เสียงอันคุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง..
“คันดะ?”ร่างบางขึ้นเสียงสูง ก่อนจะพยายามเดินหนี แต่ร่างสูงคว้าแขนเอาไว้ก่อน
“นายหนีหน้าฉันมาอาทิตย์นึงแล้ว...ขนาดกำลังจะไปทำภารกิจยังไม่คิดจะคุยกันอีกเรอะ?”คันดะถามด้วยเสียงติดจะโมโห
“ผมไม่ได้หนีหน้าซะหน่อย...คันดะคิดไปเองมากกว่าครับ”อเลนพูด พลางพยายามแกะมือที่จับแขนตนออก
“แล้วเมื่อกี้นายจะทำอะไร? ไม่ได้จะหนีฉันรึ?”คันดะย้อนถาม
“ผม.......”อเลนนิ่งอึ้งอย่างไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไรดี
“ไปคุยกันที่อื่น ฉันมีเรื่องอยากจะพูดด้วย”ว่าแล้วคันดะก็ลากร่างบางไปทันที...
คันดะพาอเลนมาจนถึงบันไดที่จะเดินลงไปที่ท่าเรือ คันดะหันมาปะจันหน้ากับอเลน ก่อนจะถอนหายใจ..
“เจ้าถั่วงอก...นี่เป็นครั้งที่สอง...ที่ฉันจะพูด..และมันไม่มีครั้งที่สาม...เพราะงั้น..ตั้งใจฟังดีๆ”คันดะพูดสียงดังชัดกังวาน อเลนพยักหน้าระรัวเป็นเชิงว่าเข้าใจ..
“ฉันรักนาย...อเลน”คันดะพูดด้วยกระแสเสียงอ่อนโยน ดวงตาสีนิลมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตสีเงินขี้เถ้าที่กำลังเบิกกว้างอยู่..
“.......คันดะครับ”อเลนพูดขึ้นหลังจากที่นิ่งอึ้งไปนาน..
“หืม?”
“ช่วยตบหน้าผมที นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหมครับ?”
คันดะกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย มือข้างขวากระชับมุเก็นไว้แน่น
“ได้...ฉันจะทำให้นายรู้ว่าไม่ใช่ความฝัน”
คำพูดของคันดะ ทำให้อเลนหลับตาแน่นด้วยความกลัว
ความอุ่นร้อนแตะลงแผ่วเบาบนริมฝีปาก สัมผัสอันบางเบา..นุ่ม..และทำให้เขารู้สึกดีราวกับจะลอยขึ้นไปบนฟ้า ก่อนที่ความนุ่มนวลนั้นจะละออกไป..
“ตกลงว่า...ไม่ใช่ความฝัน...เหรอครับ”อเลนพึมพำ พลางแตะที่ริมฝีปาก...
เมื่อกี้นี้....คันดะ....
จูบเรา?
“หรือว่าจะให้ทำอีกรอบล่ะ?”คันดะตั้งท่าจะก้มลงมาอีกครั้ง แต่เด็กหนุ่มเอามือกันริมฝีปากของร่างสูงเอาไว้
“ไม่เอาแล้วครับ คันดะ ทราบแล้วครับว่าไม่ใช่ความฝัน”อเลนส่ายศีรษะเร็วๆปฏิเสธ ก่อนที่นัยน์ตาสีเงินขี้เถ้าจะทอแสงหม่นอีกครั้ง
“แต่ว่า....ผมต้อง..”
“อ้าว...ทำไมท่านคันดะกับท่านวอคเกอร์ยังไม่ลงไปอีกล่ะครับ?”
“อ่ะ....โทมะ อรุณสวัสดิ์ครับ มาที่นี่ทำไมเหรอครับ”อเลนทักทายโทมะ
“ผมจะไปทำภารกิจกับท่านวอคเกอร์ไงครับ อ้อ..แล้วก็เมื่อสักครู่คุณหัวหน้าแผนกบอกว่าให้ท่านคันดะไปด้วยน่ะครับ”
.....
...........
..............
......................
..............
........
...
เห?
“ฉันด้วยงั้นหรือ?” คันดะถามด้วยเสียงที่ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่นัก
“ครับ...เพราะจุดหมายที่จะไปคือญี่ปุ่น ซึ่งเป็นบ้านเกิดของท่านคันดะ คุณหัวหน้าแผนกเลยให้บอกว่าให้ท่านไปแทนท่านรินารี่ดีกว่าน่ะครับ”โทมะพูดตามที่โคมุอิบอกมา ก่อนจะถามอย่างสงสัยในท่าทางตื่นตะลึงของเอ๊กโซซิทส์ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“เป็นอะไรหรือครับ?”
“เปล่าครับ...โทมะ เรารีบลงไปกันดีกว่า ไปกันเถอะครับ คันดะ”อเลนตอบปฏิเสธ ก่อนจะดึงคันดะให้ลงไปที่ท่าเรือข้างล่าง
...
.....
.............
“อ๊ะ...มีหิมะด้วยครับ คันดะ”อเลนพูดพลางชี้ไปที่หิมะซึ่งกำลังเริ่มโปรยปรายลงมา ในขณะที่กำลังแล่นเรือลำใหญ่ออกจากศาสนจักร
“ไม่เห็นจะน่าสนใจ...”คันดะตอบ พลางนั่งเช็ดดาบ
อเลนมองภาพนั้นแล้วมุมปากบางก็ขยับยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว...บอกตามตรง...เขาไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่....ว่าคันดะรักเขา..
แหงล่ะ...ก็เขาแทบจะไม่หวังเลยนี่นา….
ร่างบางแตะที่ริมฝีปากของตนเบาๆ ใบหน้าติดจะแดงเรื่อนิดๆอย่างน่ารัก
แต่สัมผัสนี้เป็นของจริง.....ไม่ใช่ความฝันแน่ๆ...
หิมะ.....
สิ่งที่...โปรยปรายลงมาทุกครั้ง...ไม่ยามเศร้า....ยามสุข..หรือยามที่หัวเราะ...
ราวกับจะคอยปลอบโยนในยามเศร้า...ยินดีไปด้วยในยามสุข...และร่วมครื้นเครงไปด้วยในยามหัวเราะ….
“อ๊ะ”อเลนอุทานน้อยๆ เมื่อเสื้อเอ๊กโซซิทส์ตัวโคร่งห่มลงมา
“ไม่หนาวหรือ?” คันดะถามอย่างเป็นห่วง
ร่างบางยิ้มหวาน ก่อนจะตอบเบาๆ “นิดหน่อยครับ.....คันดะ”
และตอนนี้....
หิมะคงหัวเราะให้กับเขาอยู่สินะ?
-*-ThE EnD-*-
----------------------------------------
จบแล้วค่ะ แฮ่ๆ
กานดาเป็น...
....
..
.
ดวงตาสีรัตติกาลค่อยๆเปิดขึ้น ร่างกายของเขากำลังล่องลอยไปมาท่ามกลางความมืดอันไร้จุดสิ้นสุด...ที่มีเพียง..หิมะโปรยปราย..
นี่คือโลกที่เจ้าถั่วงอกกำลังฝันอยู่งั้นหรือ?
โลกที่มีเพียงความมืด..กับหิมะ..?
แล้วเจ้าถั่วงอกล่ะ?
ร่างสูงนึกได้ ก่อนจะมองหาร่างของอเลน แต่ทว่า..ไม่ว่าหันไปมองทางไหน เขาก็พบเพียงความมืดดำกับหิมะสีขาวโพลน...
กึก...
ความรู้สึกเหมือนได้สัมผัสกับพื้น คันดะตกใจนิดๆก่อนจะยืนได้อย่างมั่นคง
แล้วภาพๆหนึ่งก็ปรากฏขึ้น...
ภาพบรรยากาศท้องฟ้าสีเทาหม่น.....หิมะสีขาวโปรยปรายลงมา...ร่างของเด็กน้อยคนหนึ่งนั่งพิงกำแพงอยู่ที่ริมถนนของเมืองแห่งหนึ่ง...
เจ้าถั่วงอกนี่?
ถึงจะไม่เหมือนกับตอนนี้ แต่นั่นมันเจ้าถั่วงอกชัดๆ!
“เจ้าถั่วงอก!”คันดะเดินตรงไปที่ร่างของเด็กน้อยหวังจะกระชากมาคุยกันให้รู้เรื่อง แต่พอยื่นมือออกไป..เขากลับสัมผัสเพียงความว่างเปล่า ไม่อาจแตะต้องร่างของเด็กชายได้เลย...
“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ? หืม?”เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขา ก่อนจะผ่านตัวคันดะไป แล้วก้มลงคุยกับอเลน ทำให้ร่างสูงตัดสินใจเบี่ยงตัวออกมา
“ว่าไง?”
เด็กชายไม่ตอบอะไร ...เพียงนั่งนิ่งเงียบ
“ถูกทิ้ง....งั้นหรือ?”ชายวัยกลางคนถามขึ้น และนั่นทำให้ร่างของเด็กชายสะดุ้งเล็กน้อย
“ไปอยู่...ด้วยกันนะ...เอาไหม?”ชายหนุ่มกล่าวขึ้น ใบหน้าของเด็กชายภายใต้กรอบเส้นผมสีน้ำตาลเงยขึ้นสบ ก่อนจะถาม
“ไม่รังเกียจ...เหรอครับ...เด็กอัปลักษณ์อย่างผม..”อเลนกล่าวเสียงอ้อมแอ้ม พลางถกเสื้อข้างซ้ายขึ้น...เผยให้เห็นแขนสีเลือด...
“อ๊ะ!”อเลนอุทานเบาๆเมื่อถูกอุ้มขึ้นไป
“คนเราเลือกเกิดไม่ได้นี่...เธอไม่ได้อยากจะเกิดมามีแขนนี่ซักหน่อย เอาล่ะ เธอมีชื่อไหม? ฉันชื่อ มานา”มานาถามเด็กชายที่ตนอุ้มอยู่ อเลนส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่มี
“งั้น..นับตั้งแต่วันนี้ไป...เธอคืออเลนนะ อเลน..ลูกชายของฉัน”มานาพูดเสียงอ่อนโยน เด็กชายเบิกตากว้างอึ้งๆ ก่อนจะยิ้ม แล้วพึมพำขอบคุณ
จากนั้นภาพนั้นก็หายไป...ภาพค่อยๆไหลไปราวกับเป็นการย้อนความที่แสนรวดเร็ว....ภาพที่ร่างบางหัวเราะ ยิ้ม ร้องไห้ ทุกกิริยาท่าทาง... ทุกภาพในอดีตที่แสนสุข...
ภาพที่ได้อยู่กับบุพการีที่รักยิ่ง....
ภาพค่อยๆไหลช้าลงจนหยุดที่สุสานแห่งหนึ่ง เด็กชายนั่งอยู่ข้างๆป้ายหลุมศพที่สลักว่า [มานา วอคเกอร์]
ร่างของเด็กชายนั่งร้องไห้อยู่ที่ข้างๆป้ายหลุมศพอย่างน่าสงสาร น้ำตารินไหลแทบจะเป็นสายเลือด ก่อนที่จะปรากกร่างของใครบางคน
“มาทำให้....มานาคืนชีพกันดีไหมขอรับ?” ร่างของท่านเค้าท์พันปีปรากฏขึ้น ร่างของเด็กชายเงยหน้าขึ้น ก่อนจะพยักหน้า
ร่างของดาร์กมาเธอร์ปรากฏขึ้น... ก่อนที่เด็กชายจะเรียกวิญญาณของมานาลงมา...
ภาพค่อยๆไหลไปอย่างเชื่องช้าราวกับต้องการให้ผู้ชมเพียงหนึ่งเดียวของที่นี่ได้เห็นชัดๆ........ภาพที่บิดาของเด็กชายจำต้องทำร้ายลูกของตน... ภาพที่อินโนเซนต์ที่แขนซ้ายของร่างบางตื่นขึ้น...ภาพที่ดวงตาต้องสาปลืมขึ้นมา...
....ภาพที่ทำให้คันดะรู้สึกเจ็บปวดทรมานแทนร่างบาง….
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน...โดยที่ร่างของเด็กชายยังคงพิงอยู่กับหลุมศพของบิดา น้ำตาและเลือดไหลผสมปนเปกันลงมา...หิมะโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย....กับเรือนผมสีน้ำตาลที่กำลังกลายเป็นสีขาว......ก่อนที่ใครบางคนจะเดินเข้ามา..และย่อตัวลงตรงหน้าร่างของเด็กชาย
“เจ้าเองก็เป็นสาวกที่ถูกพระเจ้าตามหลอกหลอนสินะ”
“จะลองมาเป็นเอ๊กโซซิทส์ดูไหมล่ะ”
ภาพทั้งหมดหายไปราวกับว่าฟิลม์ถูกตัดขาดที่ตรงนี้ ปรากฏเป็นภาพห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆห้องหนึ่ง
คันดะกวาดสายตาไปทั่วห้อง จนกระทั่งมองไปเห็นร่างของคนที่เขาตามหานั่งงอเขาซุกใบหน้าลงอยู่ข้างๆหน้าต่างบานเดียวในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ...ที่ภายนอก...
คือภาพของหิมะที่โปรยปรายลงมาท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้จุดสิ้นสุด…
“มาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่น่ะ? เจ้าถั่วงอก”คันดะทักขึ้น ร่างบางชะงักกึกก่อนจะเงยหน้าขึ้น “คันดะ?”
“ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ หรือว่าคุณเป็นความฝันของผม?...ความฝันที่ผมสร้างขึ้น”อเลนพูดพลางยิ้ม...
“ใครเป็นความฝัน? แล้วใครใช้ให้นายมานั่งอยู่ที่นี่กัน หา!? รีบออกไปได้แล้ว!!!!”คันดะขึ้นเสียงอย่างเหลืออด
“เพราะอยู่ที่นี่แล้วผม...ไม่ต้องรับรู้อะไร....ทั้งนั้น..เรื่องที่มันแสนจะเจ็บปวด”อเลนว่าพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
“แล้วมันไม่มีเรื่องที่มีความสุขหรือไง? เจ้าถั่วงอก”คันดะขึ้นเสียง ร่างบางชะงัก ก่อนจะหันมาตอบ
“แต่ว่า..เรื่องที่มีความทุกข์มันมากกว่าเรื่องที่มีความสุขนี่ครับ...ผม..ขออยู่ที่นีดีกว่า คันดะกลับไปเถอะครับ”อเลนว่าก่อนจะซุกหน้าลงกับเข่า
นี่เขามาทำอะไร?
เขามาช่วยหมอนี่ เพื่อให้หมอนี่ฟื้นขึ้น..
เสี่ยงอันตรายใช้ของที่ยังไม่สมบูรณ์ แถมไม่รู้ว่าใช้แล้วจะเป็นอะไรไหม...
แล้วดูสิ เจ้าตัวมันไม่เห็นจะสนใจ!!!!!!!!!!
คันดะกระชากเสื้อเลน ก่อนจะตะโกนด่า
“ทำไมถึงชอบทำอะไรให้คนอื่นเขาเดือดร้อนอยู่เรื่อย! นายรู้ไหมว่านายมาอยู่ที่นี่โดยไม่ตื่นทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงแค่ไหน ? แถมโคมุอิยังต้องมาหาวิธีที่จะพานายออกมาอีก! นายรู้ไหมว่าถ้านายยังอยู่ที่นี่คนอื่นเขาจะเดือดร้อนขนาดไหน? นายเป็นเอ๊กโซซิทส์ แต่ดันมาอู้งานหลับอยู่อย่างนี้ มันใช้ได้ที่ไหนกัน ทำไมงี่เง่าแบบนี้!”คันดะระเบิดใส่ อเลนออกจะอึ้งๆ ก่อนจะตะคอกกลับ
“แล้วคุณจะมาใส่ใจอะไรผมล่ะ !”อเลนตะโกน ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง“ใครใช้ให้คุณมาที่นี่ล่ะ!?ปล่อยผมไว้แบบนี้ก็ดีแล้ว! คุณมายุ่งอะไรด้วยเล่า! ผมขอโทษที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน... แต่ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมทนไม่ได้แล้ว จะให้ทำยังไงเล่า!!!”
“แล้วอะไรทำให้นายทนไม่ไหว!? นายไปทำอะไรมาฮะ! จะบ้าเรอะไง อ่อนแอชะมัด” คันดะตะโกนกลับ
“ก็เพราะคุณนั่นแหละ!”อเลนตะคอกกลับ น้ำตาค่อยๆไหลออกมา
“ฉันไปทำอะไรให้นายไม่ทราบ?”คันดะขึ้นเสียงสูง
“ก็มาทำให้ผมหลงรักคุณไงเล่า! ”
“แล้วมัน.....หา ? ตะกี้ว่าไงนะ??”
“ฮึก....โธ่เอ๊ย...ทำไมผมจะต้องมารักคนอย่างคุณด้วยเนี่ย!... อยากตัดใจก็ทำไม่ได้.... บอกตัวเองทุกวันๆว่าให้เลิกรักคุณซักที ....แต่ดูซิ..อึก.. นับวันผมยิ่งรักคุณจนเผลอหวังอะไรบ้าๆ.... อย่างเรื่องที่ว่าคุณอาจจะรับรักผมตอบ ....แต่ความหวังพรรค์นั้นมันเท่ากับศูนย์.. เพราะงั้นผมถึงไม่อยากรับรู้อะไร ...ไม่อยากจะเจ็บปวด ทั้งหมดนี่มันก็เพราะคุณนั่นแหละ . ..ฮึก....บ้า!”ร่างบางปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกไป ก่อนจะนั่งลงร้องไห้
คันดะยืนอึ้งสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะยืนลังเลอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรให้ร่างบางหยุดร้องไห้
หมับ...
“หยุดร้องไห้ได้แล้วน่า...เจ้าถั่วงอก...”คันดะนั่งลงกอดร่างบางไว้ มือใหญ่ลูบหลังร่างบางเบาๆราวกับจะปลอบโยน “ฉันจะพูดครั้งเดียว...ตั้งใจฟัง...ให้ดีล่ะ...”
“ฉันรักนาย...อเลน”
“...........................”อเลนนิ่งอึ้ง ใบหน้าอาบน้ำตาเงยขึ้นมองด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ
“โกหก”
“ฉันจะโกหกนายไปเอาโล่เรอะ ?”คันดะตอบแกมประชด อเลนหัวเราะทั้งๆที่น้ำตายังไหลอาบแก้ม ก่อนจะกอดร่างสูงตอบแล้วพึมพำเบาๆ
“ขอบคุณครับ...ขอบคุณครับ...คันดะ...อึก...ขอบคุณครับ..”คันดะยิ้มให้กับคำพูดของร่างบาง ก่อนจะจูบเรือนผมสีขาวเบาๆ
“รีบๆตื่นขึ้นมานะ....เจ้าถั่วงอก..แล้วเจอกัน...” ร่างสูงพูดเบาๆ ร่างของอเลนค่อยๆจางลง....ก่อนจะหายไปในที่สุด....
.......................................
...................................................
...................................................................
........................................................................................
........................................................................................................
“คะ....คัน.....คันดะคุง...ตื่นแล้วหรือ?”โคมุอิทัก คันดะค่อยๆลืตาขึ้น ก่อนจะมองภาพเบื้องหน้า
“ที่นี่....” ห้องของเขา?
“เป็นไงบ้าง ? อเลนคุงเขากลับมาหรือยัง แล้วไม่มีผลข้างเคียงจากของนั่นสินะ? ”
“ไม่มี..แต่อยู่ดีหมอนั่นก็ค่อยๆหายไป” คันดะพึมพำตอบ
“งั้นแสดงว่าอเลนคุงคงจะตื่นขึ้นมาแล้วมั้ง เดี๋ยวฉันไปดูก่อน ส่วนคันดะคุง การเข้าไปในจิตใจคนอื่นทำให้สูญเสียพลังงานไปมาก ยังไงก็นอนไปก่อนละกันนะ”โคมุอิพูด และมันก็เป็นความจริง..เพราะเขาไม่สามารถขยับร่างกายได้เลยแม้แต่น้อยด้วยซ้ำ...
บ้าจริง...เขาอยากจะไปเจอหน้าเจ้าถั่วงอกเร็วๆแท้ๆ..
แต่ร่างกายก็ไม่ยอมขยับเขยื้อน....แม้ว่าความคิดจะอยากฝืนวิ่งไปหาร่างบาง..
ช่างเถอะ....
ยังไงเสีย......เจ้าถั่วงอกก็ตื่นขึ้นมาแล้ว..
มีเวลามากมายที่จะพบ...
....................................
...........................................
................................................
เขาคิดไว้แบบนั้น....แต่ตั้งแต่เจ้าถั่วงอกตื่นขึ้นมาจะครบอาทิตย์แล้ว..
มันกลับไม่ยอมมาเจอหน้าเขา!
ในโรงอาหารมันก็ไม่ยอมทักเขา ราวกับว่ามันตั้งใจจะหลบหน้า!
ดี!เขาเองก็จะไม่ไปเจอหน้ามันเหมือนกัน!
ความหงุดหงิดเกาะกุมในใจของคันดะ..
......และนี่เป็นสาเหตุให้ในโรงอาหารเต็มไปด้วยบรรยากาศกดดันเย็นเยือกจากร่างของนักดาบหนุ่มคนนี้เช่นกัน....
“เฮ้ย....ยู..เป็นไรวะ..เฮือก!”ราวี่ที่ไปสะกิดๆ ถอยกรูดออกมา เมื่อเห็นสายตาอำมหิตของคันดะ
อยากจะเข้าไปถามนะ....ว่าไปทำอะไรมาถึงได้กลายเป็นแบบนี้....แต่กลัวโดนฆ่าอ่ะ...
จริงสิ...
จะว่าไปช่วงนี้.....อเลนหลบหน้ายูไปเลยนี่นา..
หรือว่านั่นจะเป็นสาเหตุ?
.
.
.
ทางด้านอเลน หลังจากที่ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าไม่อยากจะสู้หน้าคันดะซักเท่าไหร่...เพราะความฝันที่แสนจะเข้าข้างตัวเองนั้นทำให้รู้สึกละอายใจทุกครั้งที่นึกถึง...
บ้าจังแฮะ...เรานี่คิดอะไรเข้าข้างตัวเองชะมัด...
อย่างคันดะมาบอกว่ารักเราได้ไงกัน..
แต่ว่า....ความฝันอันแสนสุขนั่น...
อยากจะเก็บเอาไว้ในใจตลอดไป....
ระหว่างที่เดินไปอยู่นั้น...ก็มีหน่วยค้นหาคนหนึ่งเดินมาทัก
“เอ้อ ท่านวอคเกอร์ใช่ไหมครับ”
“ครับ? มีอะไรเหรอครับ”
“เมื่อครู่คุณโคมุอิบอกว่ามีภารกิจ ให้มาตามครับ”พูดจบหน่วยค้นหาคนนั้นก็เดินจากไป อเลนเดินไปตามระเบียงช้าๆ..เพื่อไปที่ห้องของโคมุอิ...
.........
....................
...........................
.......................................
“มาแล้วครับ คุณโคมุอิ”อเลนเปิดปะตูเข้าไปในห้อง โคมุอิที่ยืนค้นอะไรบางอย่างในกองเอกสารอยู่หันมายิ้มให้ ก่อนก่อนจะค้นเอกสารต่อ
“แป๊บนะ อเลนคุง พอดีฉันทำรายละเอียดของภารกิจนี่หายน่ะ รอแป๊บนึงนะ”
“ครับผม...” ทำหายงั้นหรือ?..ดูเหมือนว่าโต้ะคุณโคมุอิจะรกมากเลยแฮะ..
“อ๊ะ! เจอแล้วล่ะ ”โคมุอิหยิบเอกสารขึ้นแล้วยื่นให้อเลน...
“อาจจะเป็น...ภารกิจระยะยาวนะ....อเลนคุง”โคมุอิพูด อเลนมองรายละเอียดในภารกิจ ก่อนจะตอบ
“.....ครับ.”
ภารกิจระยะยาว...งั้นหรือ...
ดวงตาสีเงินขี้เถ้าฉายแววเศร้าเล็กน้อย....
หมายความว่า...ไม่รู้กำหนดกลับ...
ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี่เมื่อไหร่
แต่ก็ดีเหมือนกัน....จะได้ไม่ต้องเจอหน้าคันดะ
แต่อีกเสียงในใจกลับดังก้องออกมา...
คิดดีแล้ว....งั้นหรือ....ที่จะจากไป?
แม้ว่าจะเคยบอกออกไปแล้วในความฝัน....แต่ที่นี่...ในโลกแห่งความจริงนี้..คันดะยังไม่รู้ความรู้สึกของเขา..
คิดดีแล้วงั้นหรือ?....ที่จะจากไปทั้งๆที่ยังค้างคาอยู่แบบนี้
สับสนเหลือเกิน..
“โคมุอิ...อ้าว?..อเลน ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”ราวี่ทักขึ้น ในมือมีกองเอกสารกองใหญ่
“เผอิญมีภารกิจครับ ราวี่ แล้วนั่นอะไรเหรอครับ?”อเลนชี้ไปที่กองเอกสาร
“อ้อ..ไอ้นี่ปู่แพนด้าบอกให้เอามาให้โคมุอิน่ะ เอ้า! เฮ้อ...หนักชะมัด”ราวี่งเอกสารลงบนโต๊ะดังโครม
“แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ...ไปกี่วัน?”
“พรุ่งนี้ครับ แต่ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะไปนานแค่ไหน....” ดวงตาสีเงินขี้เถ้าติดจะดูหมองๆ
ราวี่ถอนหายใจดังเฮือกเมื่อเห็นสภาพของคนที่เขารัก....ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง..
.....
..............
..........................
.....................................
แอ๊ด....
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆในยามวิกาล เจ้าของห้องตวัดสายตาไปมองอย่างรวดเร็ว ก่อนพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบสนิท
“ใคร?”
“ฉันเอง... ยู พอดีมีเรื่องจะคุยหน่อยน่ะ”ราวี่พูด คันดะนั่งนิ่งก่อนจะพูดสั้นๆ
“เข้ามา..จะพูดอะไรก็เร็วๆ”
ราวี่เดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูตาม ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่ง..
“อเลนกำลังจะไปทำภารกิจ...ระยะยาว...อาจจะไม่ได้กลับมาเป็นเดือน...”ราวี่เปรยขึ้น ก่อนจะสังเกตอาการชะงักของคันดะ
“แล้วมาบอกฉันทำไม”
“ฉันถามตรงๆนะ ยู นายรักอเลนใช่ไหม?”ราวี่พูดขึ้น แต่ร่างสูงเจ้าของห้องกลับเงียบ
“ยู..อเลนรักนาย..นายน่าจะรู้ดี แล้วจนป่านนี้นายยังไม่บอกอเลนไปอีกเรอะ นายรู้สึกยังไง?”
“.....เจ้าถั่วงอกมันหลบหน้าฉันเอง แล้วจะให้ฉันทำอะไร?”คันดะตอบเสียงเรียบ
“ยู อเลนจะไปทำภารกิจพรุ่งนี้กับรินารี่ แล้วก็หน่วยค้นหาที่เป็นคนนำทาง ไปแบบไร้กำหนดการกลับ ภารกิจระยะยาว....นายจะเอายังไง”ราวี่พูดเพิ่มเติมราละเอียด พลางดูปฏิกิริยาของเพื่อน
“ไม่ใช่เรื่องของฉัน อีกอย่าง พรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปทำภารกิจเหมือนกัน ถึงจะยังไม่รู้รายละเอียดก็เถอะ”
เปรี้ยง!!!
“โอ๊ย !!!ไอ้ราวี่ แกทำบ้าอะไรวะ!?”คันดะโวยวาย เมื่ออยู่ดีๆราวี่ก็ทุบโอซึจิโคซึจิลงมาบนหัวของเขา
“ฉันไม่รู้จะด่านายยังไงดีแล้วนะ...ยู คนที่นายรักกำลังจะไป ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่.. แต่นายยังมาทำแบบนี้อีก อเลนตอนนี้เขากำลังเศร้าที่ยังไม่ได้บอกรักนาย!ไม่สิ...ไม่กล้าบอกต่างหาก...พูดตามตรง ฉันทนเห็นสภาพของอเลนหงอยๆแบบนี้ไม่ได้โว้ย~ ฉันอุตส่าห์ยอมถอยออกมาตั้งกี่ก้าวให้นาย แต่นายดันไม่ทำอะไรซักอย่าง ช่วยทำอะไรให้ฉันชื่นใจซักหนึ่งส่วนร้อยของหัวใจซักหน่อยจะได้ไหม!!!!?”ราวี่พูดแบบลืมหายใจ ก่อนจะเก็บโอซึจิโคซึจิแล้วออกจากห้องไป โดยไม่ลืมพูดทิ้งท้าย
“อเลนจะไปพรุ่งนี้เช้า นายลองคิดให้ดีๆ”
ปัง!
ร่างสูงนั่งอยู่บนเตียง..สายตามองออกไปข้างนอก....
ก็เขาบอกมันไปแล้ว…..จะให้ทำยังไงล่ะ?..ไอ้ว่าที่บุ๊คแมนจิตเสื่อมเอ๊ย...
คันดะนึกด่าทอเพื่อนในใจ
พรุ่งนี้..งั้นหรือ?
แล้วเขาควรจะทำอะไรล่ะ?
..............................................
.............................................................
....................................................................
..............................................................................
เช้าวันรุ่งขึ้น...
อเลนเดินออกมาจากโรงอาหารหลังจากที่ทานข้าวเช้าเสร็จ ร่างบางค่อยๆเดินไปตามระเบียงที่นำไปยังท่าเรือด้วยอารมณ์เศร้าหมอง...
“เจ้าถั่วงอก”
เสียงอันคุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง..
“คันดะ?”ร่างบางขึ้นเสียงสูง ก่อนจะพยายามเดินหนี แต่ร่างสูงคว้าแขนเอาไว้ก่อน
“นายหนีหน้าฉันมาอาทิตย์นึงแล้ว...ขนาดกำลังจะไปทำภารกิจยังไม่คิดจะคุยกันอีกเรอะ?”คันดะถามด้วยเสียงติดจะโมโห
“ผมไม่ได้หนีหน้าซะหน่อย...คันดะคิดไปเองมากกว่าครับ”อเลนพูด พลางพยายามแกะมือที่จับแขนตนออก
“แล้วเมื่อกี้นายจะทำอะไร? ไม่ได้จะหนีฉันรึ?”คันดะย้อนถาม
“ผม.......”อเลนนิ่งอึ้งอย่างไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไรดี
“ไปคุยกันที่อื่น ฉันมีเรื่องอยากจะพูดด้วย”ว่าแล้วคันดะก็ลากร่างบางไปทันที...
คันดะพาอเลนมาจนถึงบันไดที่จะเดินลงไปที่ท่าเรือ คันดะหันมาปะจันหน้ากับอเลน ก่อนจะถอนหายใจ..
“เจ้าถั่วงอก...นี่เป็นครั้งที่สอง...ที่ฉันจะพูด..และมันไม่มีครั้งที่สาม...เพราะงั้น..ตั้งใจฟังดีๆ”คันดะพูดสียงดังชัดกังวาน อเลนพยักหน้าระรัวเป็นเชิงว่าเข้าใจ..
“ฉันรักนาย...อเลน”คันดะพูดด้วยกระแสเสียงอ่อนโยน ดวงตาสีนิลมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตสีเงินขี้เถ้าที่กำลังเบิกกว้างอยู่..
“.......คันดะครับ”อเลนพูดขึ้นหลังจากที่นิ่งอึ้งไปนาน..
“หืม?”
“ช่วยตบหน้าผมที นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหมครับ?”
คันดะกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย มือข้างขวากระชับมุเก็นไว้แน่น
“ได้...ฉันจะทำให้นายรู้ว่าไม่ใช่ความฝัน”
คำพูดของคันดะ ทำให้อเลนหลับตาแน่นด้วยความกลัว
ความอุ่นร้อนแตะลงแผ่วเบาบนริมฝีปาก สัมผัสอันบางเบา..นุ่ม..และทำให้เขารู้สึกดีราวกับจะลอยขึ้นไปบนฟ้า ก่อนที่ความนุ่มนวลนั้นจะละออกไป..
“ตกลงว่า...ไม่ใช่ความฝัน...เหรอครับ”อเลนพึมพำ พลางแตะที่ริมฝีปาก...
เมื่อกี้นี้....คันดะ....
จูบเรา?
“หรือว่าจะให้ทำอีกรอบล่ะ?”คันดะตั้งท่าจะก้มลงมาอีกครั้ง แต่เด็กหนุ่มเอามือกันริมฝีปากของร่างสูงเอาไว้
“ไม่เอาแล้วครับ คันดะ ทราบแล้วครับว่าไม่ใช่ความฝัน”อเลนส่ายศีรษะเร็วๆปฏิเสธ ก่อนที่นัยน์ตาสีเงินขี้เถ้าจะทอแสงหม่นอีกครั้ง
“แต่ว่า....ผมต้อง..”
“อ้าว...ทำไมท่านคันดะกับท่านวอคเกอร์ยังไม่ลงไปอีกล่ะครับ?”
“อ่ะ....โทมะ อรุณสวัสดิ์ครับ มาที่นี่ทำไมเหรอครับ”อเลนทักทายโทมะ
“ผมจะไปทำภารกิจกับท่านวอคเกอร์ไงครับ อ้อ..แล้วก็เมื่อสักครู่คุณหัวหน้าแผนกบอกว่าให้ท่านคันดะไปด้วยน่ะครับ”
.....
...........
..............
......................
..............
........
...
เห?
“ฉันด้วยงั้นหรือ?” คันดะถามด้วยเสียงที่ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่นัก
“ครับ...เพราะจุดหมายที่จะไปคือญี่ปุ่น ซึ่งเป็นบ้านเกิดของท่านคันดะ คุณหัวหน้าแผนกเลยให้บอกว่าให้ท่านไปแทนท่านรินารี่ดีกว่าน่ะครับ”โทมะพูดตามที่โคมุอิบอกมา ก่อนจะถามอย่างสงสัยในท่าทางตื่นตะลึงของเอ๊กโซซิทส์ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“เป็นอะไรหรือครับ?”
“เปล่าครับ...โทมะ เรารีบลงไปกันดีกว่า ไปกันเถอะครับ คันดะ”อเลนตอบปฏิเสธ ก่อนจะดึงคันดะให้ลงไปที่ท่าเรือข้างล่าง
...
.....
.............
“อ๊ะ...มีหิมะด้วยครับ คันดะ”อเลนพูดพลางชี้ไปที่หิมะซึ่งกำลังเริ่มโปรยปรายลงมา ในขณะที่กำลังแล่นเรือลำใหญ่ออกจากศาสนจักร
“ไม่เห็นจะน่าสนใจ...”คันดะตอบ พลางนั่งเช็ดดาบ
อเลนมองภาพนั้นแล้วมุมปากบางก็ขยับยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว...บอกตามตรง...เขาไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่....ว่าคันดะรักเขา..
แหงล่ะ...ก็เขาแทบจะไม่หวังเลยนี่นา….
ร่างบางแตะที่ริมฝีปากของตนเบาๆ ใบหน้าติดจะแดงเรื่อนิดๆอย่างน่ารัก
แต่สัมผัสนี้เป็นของจริง.....ไม่ใช่ความฝันแน่ๆ...
หิมะ.....
สิ่งที่...โปรยปรายลงมาทุกครั้ง...ไม่ยามเศร้า....ยามสุข..หรือยามที่หัวเราะ...
ราวกับจะคอยปลอบโยนในยามเศร้า...ยินดีไปด้วยในยามสุข...และร่วมครื้นเครงไปด้วยในยามหัวเราะ….
“อ๊ะ”อเลนอุทานน้อยๆ เมื่อเสื้อเอ๊กโซซิทส์ตัวโคร่งห่มลงมา
“ไม่หนาวหรือ?” คันดะถามอย่างเป็นห่วง
ร่างบางยิ้มหวาน ก่อนจะตอบเบาๆ “นิดหน่อยครับ.....คันดะ”
และตอนนี้....
หิมะคงหัวเราะให้กับเขาอยู่สินะ?
-*-ThE EnD-*-
----------------------------------------
จบแล้วค่ะ แฮ่ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น