ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : White Flower [KundaxAllen]
Title: White Flower
Author: sinnerdarker
Pairing: KundaxAllen
Rating: PG-13
Disclaimer: Hoshino
Author notes: พระเจ้า...มันไม่ได้สุขสันต์วันเกิดแด่พ่อดะเลย (แถมขัดๆ)โอม่ายย แต่เอาเต๊อะ อ่านไปๆ 55+
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา...เหมือนจะเคยเห็นดอกไม้ดอกหนึ่ง..
มันเป็นดอกไม้สีขาวที่เกาะไปด้วยเกล็ดหิมะ..
มันไม่ได้งดงามและหอมหวนอย่างดอกกุหลาบ.. ไม่ได้สวยสดเช่นดอกไม้เบญจมาศ
ใช่...เป็นแค่ดอกไม้สีขาวดอกเล็กอันสุดแสนจะธรรมดา...
แต่กลับดึงดูดเขาเข้าไปได้อย่างน่าประหลาด...
ดอกไม้สีขาว..ที่ดูแล้วช่างแสนบอบบาง..
จนน่ากลัวว่าเพียงสัมผัสอันแผ่วเบาก็จะทำให้แตกสลายไป...
จนมีความคิดอย่างปกป้อง...แต่ก็เพียงแค่ความคิด...
เมื่อในความเป็นจริงไม่ได้กระทำมันลงไป..
มาถึงบัดนี้..ไม่รู้ว่าดอกไม้สีขาวดอกนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง..
จะถูกเหยียบย่ำไหม...หรือจะเหี่ยวเฉาตายไปเสียแล้ว...
แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันนัก..
กระทั่งเจอกับบุคคลที่คล้ายคลึงกับดอกไม้สีขาวดอกนั้น...
ครั้งแรกที่พบ...เพียงแค่สะกิดใจเส้นผมสีขาวนั่น...
เพราะมันทำให้กระหวัดนึกถึงดอกไม้ดอกนั้น...
จนกระทั่งต้องอยู่ด้วยกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ..กระทั่งได้ยินคำพูดที่แสนจะอ่อนแอและเพ้อฝัน...
ประโยคที่ได้ยินทำให้หงุดหงิดจนถึงบัดนี้...
ความคิดบ้าๆ...ที่อยากตะโกนกรอกใส่หูเจ้าคนคิดดังๆ...ว่าบ้าไปหรือเปล่า?...เพ้อฝันหรือไง?...
ความคิดที่อยากปกป้องคนอื่น...แต่ตัวเองกลับไม่มีสิ่งสำคัญ...
งี่เง่าสิ้นดี...
แต่ทุกครั้งที่กระหวัดไปนึกถึงเจ้าของเรือนผมสีหิมะ...ภาพดอกไม้สีขาวนั่นกลับโผล่พรวดขึ้นมาพร้อมๆกัน..
จนบางครั้งนึกสงสัย...ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น..
ความคิดที่ยังติดอยู่ในใจ..
...........................................
.................................
..................
“....ดะ....คันดะ....ครับ”เสียงทุ้มหวานเอ่ยแผ่วเบาข้างๆหู ก่อนดวงตาสีนิลจะเปิดขึ้น ภาพใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มนาม อเลน วอคเกอร์ ไหลเข้ามาในคลองจักษุ
“เป็นอะไรเหรอครับ? ทำไมมานอนที่นี่..”เสียงทุ้มหวานเอ่ยเชิงเป็นห่วง ดวงตาสีเงินขี้เถ้านั้นฉายแววออกมาชัดเจน..
เสียงนั้นทำให้รับรู้ถึงความเป็นห่วงใยที่มอบให้...แต่คำพูดที่เอ่ยไปกลับไม่ใช่คำขอบคุณ.
“....ใครให้แกมาปลุกฉัน เจ้าถั่วงอก”เสียงของคันดะเอ่ยออกไปอย่างหงุดหงิดแม้ในใจอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้น...เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ผมแค่ไม่อยากเห็นใครบางคนหนาวตายในห้องนั่งเล่นเท่านั้นเอง”พูดจบก็มองออกไปเบื้องนอก ใบหน้าเชิดนิดๆอย่างแสนงอนราวอิสตรี...สายฝนโปรยปรายลงมาหนักหน่วง...และนั่นทำให้เขาเริ่มรู้สึกถึงความหนาวเย็น..จนนึกอยากขอ บคุณเรือนร่างบางที่อุตส่าห์ปลุกตนขึ้นมาอย่างตะหงิดๆ
แต่ถึงในใจจะเป็นเช่นนั้น..
“......งั้นก็ช่างฉัน อีกอย่างไม่เห็นต้องปลุก...น่ารำคาญ”
....ก็ใช่ว่าปากจะเอ่ยตามที่ใจคิด
“ถ้าคุณไม่สบายขึ้นมาจะเป็นตัวถ่วงนะครับ ถ้าคุณอยากนอนก็ไปนอนที่ห้องตัวเองสิ....มานอนทำไมที่ห้องนั่งเล่นทำไมกัน”อเลนเอ่ยบอก มือทั้งสองไขว้อยู่ด้านหลัง...
ตามหาตั้งนาน....ในห้องนอนก็ไม่อยู่...ปล่อยให้เขาเดินหาเสียทั่วศาสนจักร...
แล้วยิ่งคำพูดคำจาของคนคนนี้..
“ฉันอยากนอนที่นี่.......แกไม่ต้องมาสน”คันดะเอ่ยโดนไม่แม้แต่จะมองหน้า เด็กหนุ่มกำหมัดแน่นอย่างโมโห ก่อนจะตะโกนออกไป
“แต่ผมแค่เป็นห่วงคุณนี่!? ไม่ได้หรือไงครับ!!”
ประโยคตรงๆนี้ของเด็กหนุ่มทำให้เขาถึงกับเบิกตาอย่างตกใจ...เช่นเดียวกับเจ้าตัวที่ดูเหมือนจะเพิ่งนึกได้ว่าพูดอะไรออกมา.. ...ก่อนดวงตาสีรัตติกาลจะหรี่ลงแล้วมองใบหน้าแดงนิดๆนั่นอย่างเอ็นดู..
..อ่อนโยน..บริสุทธิ์..ซื่อตรง..
แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ยื่นของชิ้นหนึ่งให้...ใบหน้าแดงเรื่อผินไปมองทางอื่น....เจ้าของดวงตาสีนิลรับมาอย่างสงสัย ก่อนจะมองสิ่งที่เด็กหนุ่มมอบให้
เข็มกลัดสีขาวรูปดอกไม้.....เหมือนกับผู้ที่มอบให้...
“วันนี้วันเกิดของคุณนี่ครับ ผมทราบมาจากรินารี่...ขอโทษที่เป็นของแบบนี้ ผมหาให้ไม่ทัน”เด็กหนุ่มพยายามควบคุมเสียงให้เรียบ ทั้งๆที่ใบหน้านั้นแดงก่ำ
“สุขสันต์วันเกิดอายุครบ 19 ปีครับ....คันดะ ทันเที่ยงคืนสินะครับ..เอ่อ..ผมลาล่ะ”เอ่ยจบก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่ทว่า..
หมับ..
“ติดให้ด้วยสิ”คันดะเอ่ยบอก มือใหญ่ฉุกข้อมือบางของอเลนไว้ เดผ้กหนุม่หันกลับมา ดวงตาสีเงินขี้เถ้ามองมาอย่างงุนงง
“เร็วสิ”
“อ่ะ...ก็ได้ครับ”อเลนเอ่ยออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะหยิบเข็มกลัดที่ตนมอบให้มากลัดไว้ที่หน้าอกของคันดะอย่างบรรจง...
ควงตาสีนิลเฝ้ามองการกระทำของเด็กหนุ่ม..ดวงตาหรี่ลงราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างมาขึ้น
“อ๊ะ? คันดะ??”
อเลนเอ่ยอย่างตกใจ เมื่ออ้อมแขนอันแข็งแกร่งก็โอบกอดเข้ามา ใบหน้าแดงด้วยความอบอุ่นจากอ้อมกอดเบื้องหน้า ดวงตาสีเงินขี้เถ้าฉายแววงงงวย แต่ยังไม่อาจเอ่ยถามอะไรออกไปได้..
ดวงตาสีนิลกาฬมองเข็มกลัดสีขาวที่หน้าอกสลับกับใบหน้าแดงๆของผู้ที่มอบให้......เจ้าของร่างอันอบอุ่นที่กอดไว้หลวมๆ..
เพราะกลัวถ้าแรงกว่านี้...อาจจะแตกสลายไป..
สาเหตุที่ทำให้นึกถึงดอกไม้ดอกนั้น..
อาจเป็นเพราะ....ช่างสุดแสนจะน่ารักอย่างนี้...
หรือ....อาจเพราะแสนจะซื่อตรง...ราวกับเด็กที่ไม่รู้เดียงสา..ราวกับดอกไม้ที่ไร้มลทิน…
อาจเพราะเป็นเช่นนั้น...
ความคิดงี่เง่าที่เรียกว่า[อยากปกป้อง]ถึงได้โผล่พรวดเข้ามาในใจ..อีกครั้ง...โดยไม่มีสารกล่าวเตือน..
อยากปกป้อง..เพราะในอดีตนั้นยังมิได้ปกป้อง..
อยากปกป้อง..เพราะคงทนเห็นดอกไม้สีขาวต้องแปดเปื้อนไม่ได้..
ใช่...
ดอกไม้สีขาวอันแสนธรรมดา...ที่ไม่มีสิ่งน่าสนใจ..
สิ่งที่ทำให้ดึงดูดเข้าไปในยามนั้น..ไม่ใช่เพียงความงดงามภายนอกเท่านั้น..
ไม่ใช่เพียงแค่สีสันอันแสนเรียบง่ายจนสะดุดตาในความหมายหนึ่ง..
แต่อาจเป็นความสดใสและบริสุทธิ์...เช่นเดียวกันกับเวลานี้...
“ขอบใจนะ...”
อ้อมกอดหลวมๆนั้นแน่นขึ้น..แต่ก็ไม่แน่นจนคนในอ้อมแขนนั้นอึดอัด..ศีรษะของบุคคลที่โอบกอดตนพักพิงอยู่ที่ไหล่บาง
อเลนมองเรือนผมสีเดียวกับดวงตาสีนิลกาฬ....
แม้จะยังงุนงง...แต่ว่า...
อ้อมกอดของคนตรงหน้า...มันอบอุ่นเหลือเกิน…
ดวงตาสีนิลหลุบลง..สบายใจที่ร่างในอ้อมกอดมิได้ขัดขืน...ตามด้วยคำสาบานลับๆ....
......สาบานกับ....[ของสำคัญ]......
...กับเข็มกลัดอันนี้...
.......ฉันจะปกป้องนายเอง…
...ดอกไม้สีขาวของฉัน...
--ThE EnD--
ฟิคหงส์ขาวไปได้ครึ่งตอนแล้วนะคะ อดทนอีกนิด (เอ๊ะ หรือว่าลืมเรื่องนี้กันไปแล้ว - -)
Author: sinnerdarker
Pairing: KundaxAllen
Rating: PG-13
Disclaimer: Hoshino
Author notes: พระเจ้า...มันไม่ได้สุขสันต์วันเกิดแด่พ่อดะเลย (แถมขัดๆ)โอม่ายย แต่เอาเต๊อะ อ่านไปๆ 55+
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา...เหมือนจะเคยเห็นดอกไม้ดอกหนึ่ง..
มันเป็นดอกไม้สีขาวที่เกาะไปด้วยเกล็ดหิมะ..
มันไม่ได้งดงามและหอมหวนอย่างดอกกุหลาบ.. ไม่ได้สวยสดเช่นดอกไม้เบญจมาศ
ใช่...เป็นแค่ดอกไม้สีขาวดอกเล็กอันสุดแสนจะธรรมดา...
แต่กลับดึงดูดเขาเข้าไปได้อย่างน่าประหลาด...
ดอกไม้สีขาว..ที่ดูแล้วช่างแสนบอบบาง..
จนน่ากลัวว่าเพียงสัมผัสอันแผ่วเบาก็จะทำให้แตกสลายไป...
จนมีความคิดอย่างปกป้อง...แต่ก็เพียงแค่ความคิด...
เมื่อในความเป็นจริงไม่ได้กระทำมันลงไป..
มาถึงบัดนี้..ไม่รู้ว่าดอกไม้สีขาวดอกนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง..
จะถูกเหยียบย่ำไหม...หรือจะเหี่ยวเฉาตายไปเสียแล้ว...
แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันนัก..
กระทั่งเจอกับบุคคลที่คล้ายคลึงกับดอกไม้สีขาวดอกนั้น...
ครั้งแรกที่พบ...เพียงแค่สะกิดใจเส้นผมสีขาวนั่น...
เพราะมันทำให้กระหวัดนึกถึงดอกไม้ดอกนั้น...
จนกระทั่งต้องอยู่ด้วยกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ..กระทั่งได้ยินคำพูดที่แสนจะอ่อนแอและเพ้อฝัน...
ประโยคที่ได้ยินทำให้หงุดหงิดจนถึงบัดนี้...
ความคิดบ้าๆ...ที่อยากตะโกนกรอกใส่หูเจ้าคนคิดดังๆ...ว่าบ้าไปหรือเปล่า?...เพ้อฝันหรือไง?...
ความคิดที่อยากปกป้องคนอื่น...แต่ตัวเองกลับไม่มีสิ่งสำคัญ...
งี่เง่าสิ้นดี...
แต่ทุกครั้งที่กระหวัดไปนึกถึงเจ้าของเรือนผมสีหิมะ...ภาพดอกไม้สีขาวนั่นกลับโผล่พรวดขึ้นมาพร้อมๆกัน..
จนบางครั้งนึกสงสัย...ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น..
ความคิดที่ยังติดอยู่ในใจ..
...........................................
.................................
..................
“....ดะ....คันดะ....ครับ”เสียงทุ้มหวานเอ่ยแผ่วเบาข้างๆหู ก่อนดวงตาสีนิลจะเปิดขึ้น ภาพใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มนาม อเลน วอคเกอร์ ไหลเข้ามาในคลองจักษุ
“เป็นอะไรเหรอครับ? ทำไมมานอนที่นี่..”เสียงทุ้มหวานเอ่ยเชิงเป็นห่วง ดวงตาสีเงินขี้เถ้านั้นฉายแววออกมาชัดเจน..
เสียงนั้นทำให้รับรู้ถึงความเป็นห่วงใยที่มอบให้...แต่คำพูดที่เอ่ยไปกลับไม่ใช่คำขอบคุณ.
“....ใครให้แกมาปลุกฉัน เจ้าถั่วงอก”เสียงของคันดะเอ่ยออกไปอย่างหงุดหงิดแม้ในใจอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้น...เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ผมแค่ไม่อยากเห็นใครบางคนหนาวตายในห้องนั่งเล่นเท่านั้นเอง”พูดจบก็มองออกไปเบื้องนอก ใบหน้าเชิดนิดๆอย่างแสนงอนราวอิสตรี...สายฝนโปรยปรายลงมาหนักหน่วง...และนั่นทำให้เขาเริ่มรู้สึกถึงความหนาวเย็น..จนนึกอยากขอ บคุณเรือนร่างบางที่อุตส่าห์ปลุกตนขึ้นมาอย่างตะหงิดๆ
แต่ถึงในใจจะเป็นเช่นนั้น..
“......งั้นก็ช่างฉัน อีกอย่างไม่เห็นต้องปลุก...น่ารำคาญ”
....ก็ใช่ว่าปากจะเอ่ยตามที่ใจคิด
“ถ้าคุณไม่สบายขึ้นมาจะเป็นตัวถ่วงนะครับ ถ้าคุณอยากนอนก็ไปนอนที่ห้องตัวเองสิ....มานอนทำไมที่ห้องนั่งเล่นทำไมกัน”อเลนเอ่ยบอก มือทั้งสองไขว้อยู่ด้านหลัง...
ตามหาตั้งนาน....ในห้องนอนก็ไม่อยู่...ปล่อยให้เขาเดินหาเสียทั่วศาสนจักร...
แล้วยิ่งคำพูดคำจาของคนคนนี้..
“ฉันอยากนอนที่นี่.......แกไม่ต้องมาสน”คันดะเอ่ยโดนไม่แม้แต่จะมองหน้า เด็กหนุ่มกำหมัดแน่นอย่างโมโห ก่อนจะตะโกนออกไป
“แต่ผมแค่เป็นห่วงคุณนี่!? ไม่ได้หรือไงครับ!!”
ประโยคตรงๆนี้ของเด็กหนุ่มทำให้เขาถึงกับเบิกตาอย่างตกใจ...เช่นเดียวกับเจ้าตัวที่ดูเหมือนจะเพิ่งนึกได้ว่าพูดอะไรออกมา.. ...ก่อนดวงตาสีรัตติกาลจะหรี่ลงแล้วมองใบหน้าแดงนิดๆนั่นอย่างเอ็นดู..
..อ่อนโยน..บริสุทธิ์..ซื่อตรง..
แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ยื่นของชิ้นหนึ่งให้...ใบหน้าแดงเรื่อผินไปมองทางอื่น....เจ้าของดวงตาสีนิลรับมาอย่างสงสัย ก่อนจะมองสิ่งที่เด็กหนุ่มมอบให้
เข็มกลัดสีขาวรูปดอกไม้.....เหมือนกับผู้ที่มอบให้...
“วันนี้วันเกิดของคุณนี่ครับ ผมทราบมาจากรินารี่...ขอโทษที่เป็นของแบบนี้ ผมหาให้ไม่ทัน”เด็กหนุ่มพยายามควบคุมเสียงให้เรียบ ทั้งๆที่ใบหน้านั้นแดงก่ำ
“สุขสันต์วันเกิดอายุครบ 19 ปีครับ....คันดะ ทันเที่ยงคืนสินะครับ..เอ่อ..ผมลาล่ะ”เอ่ยจบก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่ทว่า..
หมับ..
“ติดให้ด้วยสิ”คันดะเอ่ยบอก มือใหญ่ฉุกข้อมือบางของอเลนไว้ เดผ้กหนุม่หันกลับมา ดวงตาสีเงินขี้เถ้ามองมาอย่างงุนงง
“เร็วสิ”
“อ่ะ...ก็ได้ครับ”อเลนเอ่ยออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะหยิบเข็มกลัดที่ตนมอบให้มากลัดไว้ที่หน้าอกของคันดะอย่างบรรจง...
ควงตาสีนิลเฝ้ามองการกระทำของเด็กหนุ่ม..ดวงตาหรี่ลงราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างมาขึ้น
“อ๊ะ? คันดะ??”
อเลนเอ่ยอย่างตกใจ เมื่ออ้อมแขนอันแข็งแกร่งก็โอบกอดเข้ามา ใบหน้าแดงด้วยความอบอุ่นจากอ้อมกอดเบื้องหน้า ดวงตาสีเงินขี้เถ้าฉายแววงงงวย แต่ยังไม่อาจเอ่ยถามอะไรออกไปได้..
ดวงตาสีนิลกาฬมองเข็มกลัดสีขาวที่หน้าอกสลับกับใบหน้าแดงๆของผู้ที่มอบให้......เจ้าของร่างอันอบอุ่นที่กอดไว้หลวมๆ..
เพราะกลัวถ้าแรงกว่านี้...อาจจะแตกสลายไป..
สาเหตุที่ทำให้นึกถึงดอกไม้ดอกนั้น..
อาจเป็นเพราะ....ช่างสุดแสนจะน่ารักอย่างนี้...
หรือ....อาจเพราะแสนจะซื่อตรง...ราวกับเด็กที่ไม่รู้เดียงสา..ราวกับดอกไม้ที่ไร้มลทิน…
อาจเพราะเป็นเช่นนั้น...
ความคิดงี่เง่าที่เรียกว่า[อยากปกป้อง]ถึงได้โผล่พรวดเข้ามาในใจ..อีกครั้ง...โดยไม่มีสารกล่าวเตือน..
อยากปกป้อง..เพราะในอดีตนั้นยังมิได้ปกป้อง..
อยากปกป้อง..เพราะคงทนเห็นดอกไม้สีขาวต้องแปดเปื้อนไม่ได้..
ใช่...
ดอกไม้สีขาวอันแสนธรรมดา...ที่ไม่มีสิ่งน่าสนใจ..
สิ่งที่ทำให้ดึงดูดเข้าไปในยามนั้น..ไม่ใช่เพียงความงดงามภายนอกเท่านั้น..
ไม่ใช่เพียงแค่สีสันอันแสนเรียบง่ายจนสะดุดตาในความหมายหนึ่ง..
แต่อาจเป็นความสดใสและบริสุทธิ์...เช่นเดียวกันกับเวลานี้...
“ขอบใจนะ...”
อ้อมกอดหลวมๆนั้นแน่นขึ้น..แต่ก็ไม่แน่นจนคนในอ้อมแขนนั้นอึดอัด..ศีรษะของบุคคลที่โอบกอดตนพักพิงอยู่ที่ไหล่บาง
อเลนมองเรือนผมสีเดียวกับดวงตาสีนิลกาฬ....
แม้จะยังงุนงง...แต่ว่า...
อ้อมกอดของคนตรงหน้า...มันอบอุ่นเหลือเกิน…
ดวงตาสีนิลหลุบลง..สบายใจที่ร่างในอ้อมกอดมิได้ขัดขืน...ตามด้วยคำสาบานลับๆ....
......สาบานกับ....[ของสำคัญ]......
...กับเข็มกลัดอันนี้...
.......ฉันจะปกป้องนายเอง…
...ดอกไม้สีขาวของฉัน...
--ThE EnD--
ฟิคหงส์ขาวไปได้ครึ่งตอนแล้วนะคะ อดทนอีกนิด (เอ๊ะ หรือว่าลืมเรื่องนี้กันไปแล้ว - -)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น