คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รู้ตัวxเตรียมใจ
“บ้าเอ๊ย!”ร่างสูงสบถ พลางอุ้มร่างบอบบางที่เต็มไปด้วยเลือดมายังถ้ำอื่นที่อยู่ใกล้ๆกัน ซึ่งมีรากไม้มากมายปิดล้อมไว้
หลังจากที่แผลของเขาเริ่มหายดี...เขาก็รีบวิ่งขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือร่างบาง....หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นร่างของเด็กหนุ่มอาบไปด้วยเลือดแดงฉานบนพื้นหิมะขาว ท่ามกลางวงล้อมของ AKUMA
เพราะงั้น..เขาถึงดึงร่างบางออกมาแล้วพาหลบหนีมาที่นี่...
บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย!
คันดะสบถในใจซ้ำนับครั้งไม่ถ้วน ดวงตาสีรัตติกาลฉายแววร้อนรน....อ้อมกอดกระชับร่างบางที่ลมหายใจรวยรินไว้แน่น...ด้วยความกลัว...
กลัว......ว่าจะหายไป...
เจ้าบ้าเอ๊ย...
ทำไมถึงโง่แบบนี้.....
ทำไมไม่หาทางรีบวิ่งตามพวกเขาไป...ทำไมต้องอยู่สู้จนกระทั่งเจ็บปางตาย.....
ความผิดเขาเอง...เป็นความผิดของเขา...
ถ้าเพียงแต่เขาไม่ออกปากว่าจะอยู่ถ่วงเวลาไว้.....เจ้าถั่วงอกคงไม่คิดจะอยู่สู้แทนเขา...
ถ้าเพียงแต่เขาไม่เห็นแก่แววตามั่นคงของหมอนี่..แล้วดื้อดึงอีกซักนิด.....
ถ้าเพียงแต่เขาจะอยู่ข้างๆ....
ร่างบางตรงหน้าก็คงไม่เป็นอะไร.....
“โธ่เว้ย!”
อย่าตายนะ...อย่าตาย...
ฉันไม่อยากจะ...
ปกป้องสิ่งสำคัญของตัวเองไม่ได้อีกเป็นครั้งที่สอง....
“อืม.....แค่กๆ ....เห...คันดะ?..อา..ความฝัน....สินะ..”ร่างบางปรือตาขึ้น..พึมพำอะไรซักอย่างที่เขาไม่รู้เรื่อง...ก่อนจะสลบไป..
“เป็นยังไง?บ้าง..เจ้าถั่วงอก...เฮ้!?..อย่าพึ่งหลับเซ่...พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง....ปัดโธ่เอ๊ย......”คันดะพูดอย่างว้าวุ่นใจ แต่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอก็เป็นสัญญาณที่ดี...ว่าร่างบางแค่หลับไปเท่านั้น....
แค่หลับไป....เท่านั้น...สินะ...
ไม่ได้หายไปไหน....
เขาจะต้องปกป้องให้ได้...
จะไม่ให้เหมือนกับตอนนั้น....ตอนที่ตระกูลคันดะต้องสูญสิ้น...
จะไม่ยอมให้ร่างตรงหน้าเป็นอะไรเด็ดขาด
ร่างสูงคิดในใจ พลางกระชับอ้อมกอดนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้ไปกระทบกระเทือนถูกบาดแผลของร่างบาง
“อเลน.....”เสียงเรียกชื่อของร่างบางดังขึ้นเบาๆโดยเจ้าของชื่อไม่อาจรับรู้ได้....กระแสเสียงที่แสนอ่อนโยน..มือเรียวหนาไล้แก้มซึ่งเคยมีสีชมพูเรื่อหากบัดนี้กลับเผือดสีเบาๆอย่างทะนุถนอม
“อเลน....ฉันรักนาย.....”
คำพูดที่ร่างบางอยากได้ยินที่สุด....แต่...ยามที่หลับไหลโดยไม่รู้ตัวเช่นนี้.....
ก็ไม่อาจรับรู้ถึงคำพูดอันแสนอ่อนหวานนี่เช่นกัน...
………………………………….
…………………………………………
…………………………………………………..
………………………………………………………………..
“อ๋า......เอ๊กโซซิทส์สองตัวนั้นอยู่ที่ไหนเนี่ย....”เสียงสูงของAKUMA ทำให้คันดะที่ซ่อนอยู่ในถ้ำตื่น ร่างสูงโอบกอดร่างบางที่ยังคงอยู่ท่าเดิมตั้งแต่เมื่อคืนไว้แน่น
ทำไมไม่ยอมตื่น..
ตั้งแต่เมื่อคืนที่อเลนตื่นขึ้นมาแล้วพึมพำอะไรบางอย่าง....ก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมาอีกเลย...
ร่างกายของเขาถึงแม้แผลจะดีขึ้น..แต่ก็ใช่ว่าจะแข็งแรงขนาดที่ไปสู้กับเจ้าพวกนั้นได้..
ราวี่...เจ้าบ้านั่นบอกว่าจะไปตามคนมาช่วย...
แต่จนเช้าแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงา...
“เจอ~~แล้ว~~”
บ้าจริง!
“มุเก็น!!”ร่างสูงรีบวางร่างบางลงกับพื้นถ้ำ แล้วออกไปประจันหน้ากับ AKUMA ทันที
.....การต่อสู้นั้นเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด ปากแผลที่เพิ่งจะสมานกันปริออกอีกครั้งให้เลือดค่อยๆรินไหลอย่างน่าโมโห ร่างสูงทรุดลงกับพื้นโดยมีดาบช่วยพยุงกายยันไว้อยู่ พลางลอบมองไปที่ปากถ้ำ ซึ่งทำให้เขาสบายใจลงไปบ้าง.....ที่เจ้าพวกนี้ยังสนใจอยู่แต่เขา
แต่ว่า....
ตอนนี้ร่างกายของเขาแทบขยับไม่ไหวแล้ว....
บ้าเอ๊ย!
“ดูเหมือนจะหมดแรงแล้วนา.....ฮ่า” AKUMA พูดจบก็เดินไปที่ถ้ำ คันดะพยายามลุกขึ้นเพื่อไปกันไว้ แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟังเอาเสียเลย...
“....ชิ...บ้าจริง!”คันดะสบถ พยายามขยับร่างกาย ในขณะที่ AKUMA ตนนั้นเข้าใกล้ถ้ำที่มีร่างบางนอนอยู่มากขึ้นทุกที
“.....อ๊ากกก!” เสียงกรีดร้องโหยหวนดังออกมาจากปากของ AKUMA ก่อนที่คันดะจะหันไปตามทิศทางที่โจมตีมา
“ยู! เป็นอะไรไหม?”เสียงของราวี่ดังมาแต่ไกล พร้อมๆกับที่แปรากฎร่างของเอ๊กโซซิทส์หลายคน
“ราวี่?”
ให้ตายสิ.....
มาช้า....ชะมัด...
แล้วทุกอย่างก็มืดลง...
………………………………………
………………………………………………….
…………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………
…...ภาพเพดานห้องสีขาวอันคุ้นเคยปรากฏในคลองจักษุ ร่างสูงค่อยๆกระพริบตาไล่ความพร่าเลือนเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง แล้วสำรวจบาดแผลของตน
หายไปหมดแล้วแฮะ....
จริงสิ...เจ้าถั่วงอก!
ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นจากเตียง แล้วกระชากชุดเอ๊กโซซิทส์ที่แขวนอยู่มาสวม ก่อนจะคว้ามุเก็นและเดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องของโคมุอิ
“โคมุอิ เจ้าถั่วงอกเป็นไงบ้าง!?”คันดะตะโกนเป็นคำแรกหลังจากที่เปิดประตูเข้ามา ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นร่างบอบบางของคนที่ตามหานอนหลับอยู่ที่เตียง
“คันดะคุง? ตื่นแล้วหรือ เธอหลับไป 3 วันเต็มๆเลยรู้ไหม?”โคมุอิพูด
“แล้วเจ้าถั่วงอกล่ะ? มันเป็นอะไรไหม?”คันดะถามอย่างร้อนรน โคมุอิเงียบไป..ก่อนจะถอนหายใจ
“อเลนคุง...น่ะ บาดแผลส่วนใหญ่หายไปแล้ว....แต่ก็ยังไม่ได้สติเลย....”โคมุอิพูด พลางมองที่ร่างของเด็กหนุ่มซึ่งหลับใหลอยู่.. “เรายังไม่รู้สาเหตุนะอาจจะเพราะร่างกายต้องการพักผ่อน..แต่ว่า...ยังไงเขาก็ยังไม่ตายละกัน...คงจะ...คล้ายๆก็เป็นเจ้าชายนิทรา....อะไรทำนองนั้นไปสักพักน่ะ...แล้วก็นะ..............”
คันดะรู้สึกอึ้งไปในทันที ร่างสูงตัวชานิ่งด้วยความตกใจ....คำพูดแต่ละคำที่โคมุอิพูดต่อจากนั้นไม่อาจเข้ามาในโสตประสาทของเขาได้เลยแม้แต่น้อย....
เจ้าชายนิทรา...
หมายความว่า....มันจะไม่ยอมตื่นงั้นหรือ?
มันจะไม่ตื่นงั้นหรือ?
มันจะไม่ยอมลุกขึ้นมาต่อปากต่อคำกับเขางั้นหรือ?
จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มน่าหมั่นไส้....ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะที่แสนสดใสจนน่ารำคาญนั่น....อีกแล้วงั้นหรือ?
จะไม่มีสิ่งเหล่านั้นอีกแล้วยังงั้นหรือ........
หลายวันแล้วหลังจากที่เขารู้สึกตัว คันดะนั่งเหม่ออยู่ในห้องของอเลนที่ยังคงไม่ฟื้น ซึ่งในขณะนี้ร่างบางได้ถูกโยกย้ายมาที่ห้องของตัวเองแล้ว และตัวเขาเองก็อาสามานั่งดูแลร่างบาง...
ร่างสูงนั่งมองร่างที่หลับไหลอยุ่ด้วยหัวใจปวดร้าว...พลางคิดถึงสาเหตุที่ร่างบางไม่ยอมตื่น....สิ่งที่โคมุอิเพิ่งจะบอกเขาไปเมื่อครู่ หลังจากการพยายามค้นหาสาเหตุที่ทำให้เด็กหนุ่มไม่รู้สึกตัวทั้งๆทีบาดแผลไม่น่าเป็นห่วงอะไรแล้ว
‘คันดะคุง....เรื่องนี้ฉันเล่าให้ราวี่ฟังแล้ว...ดูเหมือนว่า...พิษส่วนหนึ่งในร่างกายของอเลนคุงจะทำให้เขาจมดิ่งลงไปในความฝัน…ตัวของเขาเลือกที่จะอยู่ในความฝันมากกว่าความเป็นจริงด้วยเหตุผลบางอย่าง...ที่ทำให้อเลนคุงคิดว่าความฝันดีกว่า...ตอนนี้ฉันกำลังพยายามหาทางดึงอเลนคุงออกมาอยู่ยังไงก็ขอฝากฝังให้ช่วยดูแลอเลนคุงก่อนละกันนะ....คันดะคุง’
ทำไม...เจ้าถั่วงอกถึง..ไม่ยอมตื่น..
ความฝันมันดีนักหรือ...ดีกว่าความเป็นจริงที่มีเขาอยู่งั้นหรือ?
ความฝันนั่น....มันดีกว่าการอยู่บนโลกแห่งความจริงงั้นหรือ?
‘ตอนนี้ฉันกำลังพยายามหาทางดึงอเลนคุงออกมาอยู่’
นานแค่ไหนล่ะ...
อีกนานเท่าไหร่....ถึงจะตื่นขึ้นมา...
อีกหนึ่งวัน.....หนึ่งอาทิตย์...หนึ่งเดือน...หนึ่งปี....
...หรือว่าชั่วนิรันดร์...
เขาต้องรอไปอีกนานแค่ไหนงั้นหรือ...
ทั้งๆที่ตัดสินใจจะเอ่ยหากดวงตาคู่นั้นเปิดขึ้น...
ทั้งๆที่ตัดสินใจจะบอกออกไป..ว่ารัก...
อุตส่าห์รู้ตัวถึงความรู้สึกที่ไม่เคยเข้าใจเสมอมา...
แต่ทำไมพระเจ้าถึงโหดร้ายแบบนี้...
ถ้า...เจ้าถั่วงอกยังเป็นแบบนี้...เขาก็ไม่อาจพูดอะไรได้….
..ก็ในเมื่อพูดไปมันก็ไม่รับรู้..
ทำไม...ถึงต้องทำกับเขาแบบนี้....
กลั่นแกล้งให้เจ็บปวด....ทรมาน...แสนสาหัส...
ทำไม...........................................
ร่างของเอ๊กโซซิทส์หนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทนั่งกินโซบะอยู่ในโรงอาหารที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยกันของชาวศาสนจักร ราวี่เดินตรงมาที่โต๊ะของคันดะ ก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงสดใส
“ยู~~ เป็นไงบ้าง”ราวี่พุด ก่อนเตรียมตัวรับมุเก็นที่มาจากการที่เขาเรียกชื่อคันดะ
ชิ้ง....
เห?
ไม่เกิดอะไรขึ้น?
“เฮ้ย...ยู.....”ราวี่เรียกอย่างสงสัย
คันดะลุกขึ้นหลังจากกินเสร็จ ก่อนจะเดินออกจากโรงอาหารไปโดยไม่ฟังเสียงของราวี่..คนหัวส้มยืนงงเต๊ก ก่อนจะถอนหายใจ...
เป็นเอา...มากแฮะ..
แกรก....
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเข้าไปในห้องที่ร่างบางกำลังหลับไหลอยู่...
ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว.....
ไม่ว่าเขาจะทำยังไง...ก็ไม่มีทีท่าว่าร่างบางจะยอมตื่น....
ทรมาน...
ร่างสูงก้มลงแนบหน้าผากลงกับฝ่ามือหนา....
การรอโดยไร้จุดหมาย.....รอโดยไม่รู้ว่ารอไปทำไม...รอโดยไม่รู้ว่าสิ่งที่หวังไว้จะเป็นจริงหรือไม่...
การรอโดยไร้จุดสิ้นสุด...มันช่างทรมานเหลือเกิน....
โคมุอิเองก็ยังทำอะไรไม่ได้.....ทั้งๆที่สาเหตุรู้ดีแก่ใจ....แต่ถ้าไม่เข้าถึงตัวอเลน...ถึงจิตใจของเจ้าถั่วงอก....แล้วทำอะไรซักอย่าง......เพื่อดึงมันกลับมา....
เขาทำได้เพียงแค่รอแบบนี้หรือ...
เขาทำอะไรไม่ได้...เลยงั้นหรือ...
คันดะกุมมืออเลนแน่น ดวงตาสีรัตติกาลฉายแววปวดร้าว...
อีกนานแค่ไหน....เจ้าถั่วงอก....
อีกนานแค่ไหน....นายถึงจะตื่นขึ้นมา...
ความจริงมันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกนะ...
มันไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดที่นายต้องหนีไปอยู่ในใจตัวเอง..
ขอร้องล่ะ.......เจ้าถั่วงอก.......ตื่นขึ้นมา….
แกรก...
เสียงเปิดประตูดังขึ้นข้างหลัง คันดะหันหน้าไปมอง ก่อนจะพบร่างของราวี่ยืนอยู่ข้างหลัง...
“..................อเลนเป็นไงบ้าง.”ราวี่เอ่ยปากถามขึ้น
“นายเห็นว่ามันสบายดีหรือไงล่ะ?”คันดะตอกกลับ ราวี่ถอนหายใจก่อนจะมานั่งข้างๆ
“นาย......เฝ้าอเลนมาตลอดหนึ่งเดือนงั้นหรือ ?”ราวี่เอ่ยปากถาม แต่คนที่นั่งข้างๆกลับเงียบ
“......โคมุอิฝากมาบอกว่า.....ตอนนี้มีวิธีที่จะทำให้อเลนตื่นแล้ว..”
ปัง!
เสียงประตูดังขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อสิ้นคำพูดของราวี่ ร่างสูงจับดาบมุเก็นแล้วรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“โคมุอิ!?”คันดะเปิดประตูเข้าไปในห้องของโคมุอิทันที
“ใจเย็นก่อน...ใจเย็น...คันดะคุง แล้วฟังฉันพูด”โคมุอิพูดเสียงเรียบ เขารู้ดีว่าเหตุผลที่ชายหนุ่มมาที่นี่มีเพียงอย่างเดียว
คันดะจะสูดลมหายใจเพื่อให้ใจเย็นแล้วนั่งลง
“อย่างที่รู้.......การที่จะเรียกให้อเลนคุงฟื้น จะต้องให้ใครซักคนไปพาเขากลับมา แต่การที่จะเข้าไปในจิตใจของอเลนคุงก็ถือเป็นเรื่องยาก ดังนั้น..เมื่อไม่นานมานี้ฉันไปขอให้คนรู้จักช่วยหาวิธีนั้นให้ แล้วก็ได้ไอ้นี่มา..”โคมุอิหยิบปืนกระบอกหนึ่งให้ “ของเนี่ยน่ะ..สามารถทำให้เข้าไปในจิตใจของคนได้โดยกำหนดบุคคลด้วยเลือดของคนที่เราจะเข้าไปในจิตใจ แล้วก็ยิงใส่ตัวเอง เพื่อเข้าไปในจิตใจของคนคนนั้น...แต่มันก็เสี่ยง เพราะเป็นของที่เพิ่งคิดค้น เราก็มีแต่ทฤษฎีอย่างเดียวและยังไม่มีใครกล้าทดลองเสียด้วย ฉันก็ไม่รู้ว่าถ้าพลาดผลจะเป็นยังไง”
“ใส่เลือดของเจ้านั่นไปแล้วใช่มั้ย?” คันดะถามเสียงเย็น
“ใช่ ก็เหลือแค่...”
แต่ก่อนจะทันเอ่ยจบ คันดะก็คว้าปืนในมือชายหนุ่มไปแล้วจ่อประชิดข้างศีรษะอย่างไม่ลังเล
เปรี้ยง!
----------------------------------
ดะจะตายหรือไม่...ติดตามตอนต่อปาย
ความคิดเห็น