คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตัดใจxความฝัน
“..................อืม.?”อเลนลุกขึ้นมองแสงอาทิตย์ที่แยงตาเข้ามา....ก่อนจะหันไปทางคันดะที่ยังคงไม่ตื่น
นี่เป็นครั้งที่สอง..นับตั้งแต่ภารกิจแรก...ที่เขาเห็นคันดะหลับ...
ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนที่คันดะจะลืมตาขึ้น
“....เช้าแล้วเรอะ...อุ..”คันดะอุทานเบาๆ...
แผลยังไม่หายงั้นหรือเนี่ย...
บ้าชิบ!
“คันดะเป็นอะไรไหมครับ”อเลนถามอย่างเป็นห่วง
“.....ไม่”
อเลนนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับคันดะ พลางมองดูร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้าม....ด้วยดวงตาเหม่อลอย..
.
.
.
เวลาผ่านไปนานจนกระทั่งตกเย็น..อาหารที่อเลนมีติดตัวทำให้พอจะรองท้องไปได้บ้าง.....พายุหิมะคงทำให้ราวี่ตามตัวพวกเขาไม่เจอ
อเลนผินไปมองร่างสูงที่นั่งเฉยๆไม่ยอมพูดยอมจาอะไรมาตั้งแต่เช้า...
จะบอกออกไปเลยดีไหมนะ?
ถึงแม้ว่าจะเจ็บ.......มากแค่ไหน...
ควรจะบอกออกไปไหม?
“คันดะครับ.......”ร่างบางเอ่ยเสียงเบา “คือว่า....”
“อเลน! เฮ่อ...ในที่สุดก็เจอซะที”เสียงตะโกนอย่างดีใจดังเข้ามา
“ราวี่?”
“นายไม่เป็นไรสินะ แล้วเจ้ายูล่ะ อ้อ! นั่งอยู่โน่น”
“ครับ? แล้วทำไมมาช้าจัง?”อเลนยิงคำถาม
แม้จะยินดีหากอีกใจหนึ่งกลับเสียดาย..ช่วงเวลาเมื่อครู่
“พายุแรงจนมาไม่ได้น่ะสิ...ตอนนี้ พายุกำลังอ่อนตัวลงพอที่จะเดินทางได้...คันดะบาดเจ็บหนัก...ยังไงการออกไปสมทบกันกับพวกที่ตีนเขาก็ดีกว่าการมาอยู่ที่นี่ อีกอย่าง..เมื่อกี้ตอนเดินมาฉันเห็นทางลัดน่ะ รีบๆไปกันเถอะ”ราวี่พูด ก่อนจะสังเกตว่าอเลนนิ่งไป ใบหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด...
“มี AKUMA ตรงมาทางนี้ครับ!....4....ไม่สิ...ราวๆ5- 6ตัว!”อเลนตะโกนอย่างตกใจ
“บ้าจริง!”.....เมื่อวานพายุหิมะคงแค่ทำให้มันถอยไปสินะ แต่วันนี้พายุเบาลงบ้างแล้ว ..... มันถึงได้พากันมาอีกน่ะ!
ว่าที่บุ๊คแมนหนุ่มเริ่มครุ่นคิดอย่างหนัก... คันดะบาดเจ็บ....รินารี่เองก็ยังทำอะไรไม่ได้....ตอนนี้คนที่พอสู้ได้มีแค่เขากับอเลนเท่านั้น...
แต่....เขาไม่มั่นใจว่าจะชนะ...
....จะทำยังไงดี....
“ราวี่....”เสียงแหบแห้งของคันดะเอ่ยขึ้นเบาๆ “พวกนายพารินารี่หนีไป ฉันจะสู้กับเจ้าพวกนั้นเอง”
“ว่าไงนะครับ! ”เสียงตะโกนอย่างไม่อยากจะเชื่อดังออกมาจากปากของร่างบาง “ ตอนนี้คุณบาดเจ็บหนักอยู่นะครับ! จะรับมือ AKUMA ตั้ง5-6ตัวได้ยังไงกัน!?”
“แล้วแกจะให้พวกเราทั้งหมดตายอยู่ที่นี่เรอะไงฮะ!? เจ้าถั่วงอก!” คันดะตะโกนก้อง ร่างของเด็กหนุ่มชะงัก ก่อนจะคิด...
แล้วทำไมคุณต้องเป็นคนเสียสละล่ะ..
ทำไม...คุณถึงต้อง...ทำแบบนี้ล่ะครับ..
ทั้งๆที่กำลังเจ็บปวดเจียนตายอยู่นี่.....ทำไมคุณ...
ถึงยังเป็นห่วงรินารี่มากขนาดนี้...
“.....ผมจะจัดการเจ้าพวกนั้นเองครับ ราวี่พาคันดะกับรินารี่หนีไปเถอะ”อเลนพูด ก่อนจะตรวจดูระยะทางของ AKUMA ที่กำลังเข้ามาใกล้เต็มที...
“ถ้ารีบไปตอนนี้ผมคงพอยันไว้ได้นะครับ รีบไปเถอะ”ร่างบางกล่าวพลางยิ้ม รอยยิ้มที่ราวี่เห็นว่า....มันช่างดูเศร้าเสียเหลือเกิน...
“….เข้าใจแล้ว ไปเถอะ ยู รินารี่”ราวี่ว่าพลางพยุงร่างของเพื่อนออกไป แต่คันดะสะบัดออกก่อนจะเดินไปกระชากเสื้ออเลน
“ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร”คันดะพูดเสียงแข็ง อเลนยิ้มเฝื่อนๆก่อนจะพูด “เป็นการตอบแทนครับ เพราะงั้นถือว่าไม่ติดค้างกัน กรุณารีบไปเถอะครับ จากระยะทางที่ผมสามารถทราบได้นี่ อีกไม่ถึงนาที....พวกมันคงมาถึงที่นี่...”
“กรุณา......รีบไปเถอะครับ...”ร่างบางกล่าวด้วยเสียงมั่นคง ดวงตาแน่วแน่มองเข้าไปในดวงตาสีรัตติกาล
“.........ชิ” คันดะละจากคอเสื้อของอเลน ก่อนจะค่อยๆเดินเกาะผนังถ้ำออกไปกับราวี่ไป
“หืมมมมมมม จะไปไหนกาน” AKUMA ระดับสองตนหนึ่งลากเสียงถาม ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังออกจากถ้ำ
“ราวี่ รินารี่ คันดะ รีบไปเถอะครับ! อินโนเซนต์สำแดงฤทธิ์! ”อเลนรีบใช้แขนของตัวเองทันที
รินารี่มองเหลียวหลังอเลนอย่างเป็นห่วง...ก่อนจะพูดขึ้น “แล้วรีบตามมานะ! อเลนคุง! ”
“ทราบแล้วครับ!”
“หืม??? ทำไมเหลือเอ๊กโซซิทส์แค่คนเดียวล่ะ? น่าแปลกจายย”ระดับสามตนหนึ่งเอียงคอพูด เมื่อตามขึ้นมาแล้วพบเพียงร่างของอเลนที่ยืนอยู่
“ดูเหมือนพวกนั้นกำลังลงเขาไปนะ? รีบตามไปกานเถอะ” AKUMA ตนที่ตามมาว่าพลางชี้ไปทางที่พวกราวี่เพิ่งจะผ่านไป
เคร้ง!
“ไม่ว่ายังไง..ผมไม่ยอมให้พวกนายผ่านไปได้หรอก!”อเลนประกาศเสียงกร้าว ระดับสามอีกตนที่ตามมาทีหลังหัวเราะเสียงดัง
“ถ้าเอ๊กโซซิทส์เพียงคนเดียวอย่างแกเอาพวกเราระดับสามตั้งกี่ตนอยู่ก็ให้มันรู้ไป..เคียก ฮ่าๆ..”
AKUMA ทุกตนที่อยู่ที่นั่นรุมเข้ามาทำร้ายอเลน ร่างบางปัดการโจมตีออกบ้างหลบได้บ้าง แต่บางครั้งก็ไม่อาจหลบทันจนเลือดโทรมกาย... แม้จะสามารถกำจัดไปได้ 2 ตัว แต่ทว่า..ต่อให้แข็งแกร่งเพียงใด.... น้ำน้อยก็ย่อมแพ้ไฟ.....
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน...อเลนก็เริ่มอ่อนแรงลง... เลือดไหลรินออกจากบาดแผล...
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ไหวแล้วนะ....”AKUMAหนึ่งในสี่ตนที่เหลือกล่าวขึ้น
ใช่....เขารู้ดี...
ร่างกายของเขาแทบไร้เรี่ยวแรง...สติเริ่มเลือนรางเต็มที....
อเลนกัดฟัน ก่อนใช้กรงเล็บของแขนซ้ายแทงขาของตนเอง เพื่อเรียกสติ...เลือดสีแดงที่รินหยดลงตัดกับพื้นหิมะสีขาวบริสุทธิ์ปรากฏชัด
อย่างน้อย....ให้เขาสามารถอดทน...จนกว่าทั้งสามคนจะปลอดภัย…
ไม่จำเป็นต้องรอดกลับไปก็ได้....
ขอแค่....นั้น..
ร่างบางแค่นยิ้ม ก่อนจะหลับตา....
ภาพของชายหนุ่มผมดำยังคงอยู่ในใจ..จดจำได้ทุกรายละเอียด.....ทุกกิริยาท่าทาง
....คันดะ ยู...
คนที่เขาหลงรัก.....อย่างถอนตัวไม่ขึ้น...
คนที่ทำให้เขาเจ็บปวดทรมาน...
ทั้งๆที่...หวังจะได้คุยกับเขาคนนั้นดีๆซักครั้ง....
ทั้งๆที่...หวังจะได้เห็นรอยยิ้มซักครั้ง...
ทั้งๆที่เคยหวัง...ว่าเขาอาจจะรัก....แม้ว่ามันช่างเป็นความหวังที่แสนจะเลือนลาง…
ความหวังเพียงน้อยนิด.....ที่ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะเป็นไปได้
[ก้าวต่อไป] [อย่าหยุดอยู่กับที่]
สิ่งที่เขาสัญญากับมานาไว้...คำพูดของมานา
แต่ว่า...
ไม่ไหวแล้วล่ะ...
ยิ่งเห็นคันดะห่วงรินารี่...เขาก็ยิ่งเจ็บปวด....
แต่ละถ้อยคำราวกับคมมีด....กรีดหัวใจจนยับเยิน..
ทุกกิริยาท่าทางที่ทำให้เจ็บปวดร้าวราน....
ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว....
ไม่อยากรับรู้...ไม่อยากเห็น..ไม่อยากได้ยิน...ไม่อยากจะรับรู้อะไรให้ต้องเจ็บปวด...
เขาไม่อาจจะ....ทนดูภาพที่แสนจะบาดหัวใจนั่นอีกแล้ว...
ชีวิตที่เหลืออยู่นี่....ขอเพียงทำให้ทั้งสามคนปลอดภัย...
เพราะมันไม่จำเป็นอีกแล้ว....
ร่างกายของอเลนเริ่มชาด้วยความหนาวเหน็บทั้งในหัวใจและร่างกาย..สติพร่าเลือน..หยดเลือดรินไหล..พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งรินด้วยความปวดร้าว.....
หัวใจที่บอบช้ำ เรียกร้องถึงช่วงเวลาที่เป็นสุขที่สุด...ในอดีต
....ขอโทษครับ....
มานา...ผมขอโทษ...
ขอโทษครับ....ที่หยุดเดินซะแล้ว....
ขอโทษครับ....ที่ไม่ยอมต่อไป....ที่ไม่เข้มแข็งเอาเสียเลย...
ขอโทษครับ....ที่ไม่ยอมก้าวเดินต่อไปตามที่สัญญาไว้....ที่ไม่ยอมเผชิญหน้ากับความเจ็บปวด
ผมขอโทษ......ที่ไม่ยอมสู้...ทิ้งขว้างชีวิตที่มานามอบให้แบบนี้....
แต่ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ....
...ขอโทษนะครับ....มานา...
ขาของอเลนทรุดลงไปกับพื้น....เลือดรินไหลออกมาจากบาดแผลไม่หยุด..สติกำลังเลือนจะหาย...ก่อนจะได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังก้องมาเรื่อยๆ
นั่นเสียงของใคร.....
คงเป็นความฝันก่อนตาย....สินะ.....
ก็นั่น.....เสียงคันดะ....นี่นา....
ภาพพร่าเลือนของแผ่นหลังอันคุ้นเคยเข้ามาแทรกกันAKUMA ที่เหลือไว้ ก่อนจะหันตรงมาหาเขา...
พระเจ้า...พระเจ้า....หากนี่เป็นความฝัน....
...ขออย่าให้ผมตื่นจากความฝันอันแสนสุขนี่เลย...
ความคิดเห็น