If Only I Can Touch You [Yaoi, BL]

ลำดับตอนที่ #10 : Part II : ผู้ร่วมทาง : CH 3 : ห้วงแห่งนาฬิกาหมุนวน

ข้าถามคนผู้นั้น..เหตุใดมิปรารถนาให้ข้าตาย

และได้คำตอบที่เรียบง่ายกลับมา

คำตอบที่ทำให้ข้าผิดหวัง…เพราะข้ารู้สึกถึงสิ่งที่ลึกกว่านั้น

สิ่งที่ลึกกว่าเหตุผลอันเรียบง่าย…เพียงว่าไม่อยากเห็นใครตาย

ทว่าข้าไม่อาจมองเห็นได้

ไม่อาจ มองเห็น….สิ่งที่ซ่อนอยู่ลึกลงไปได้

Part II : ผู้ร่วมทาง : CH 3 : ห้วงแห่งนาฬิกาหมุนวน

เมื่อความมืดเข้าแทนที่ผืนนภาสีแสด เขาก็ลุกขึ้นยืน

ชายหนุ่มลูบป้ายสุสานหินของหญิงสาว ดวงตาของเขาหลุบลงปวดร้าว..ความโหยหาอัดแน่นอยู่ในแววตาของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะละออกมา หันหลังเดินลงมาจากเนิน

ผมก้าวเดินตามเขาไปอย่างเคยชิน ดวงตาของผมมองแผ่นหลังที่ห่างออกไป ระยะห่างของเราสม่ำเสมอ เกือบจะเท่ากับเมื่อครั้งที่ผมได้เพียงแต่เฝ้ามองเขา

ผมยิ้มขื่นกับความคิดนั้น ทว่าไม่คิดจะถอยห่างออกไป หรือก้าวเข้าใกล้.. ผมเพียงแต่รักษามันไว้ ระยะห่างที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงอันนี้

 ระหว่างทางที่เราก้าวเดินไปไม่มีบทสนทนาใดใด ผมและเขาเพียงเดินกันไปเบื้องหน้า พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ดังประสานกัน

เสียงสายลมแห้งผากพัดผ่านเศษซากของสิ่งที่เคยเรียกว่าหมู่บ้าน ..สิ่งที่ไม่ว่าเห็นเมื่อไรก็ได้แต่ย้ำเตือนถึงความสุขที่สูญเสียไป ตอกย้ำให้บาดแผลในใจยิ่งบาดลึกโดยไม่มีวันหายขาด

หัวใจของผมปวดแปลบ ความปวดร้าวกรีดลึกอยู่ในช่องอกของผม แต่เพราะแบบนั้น..ผมถึงเข้าใจเขา เข้าใจว่าเขาเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน..และอาจจะทรมานกว่านี้มากนัก

เพราะตัวผมเองได้เพียงเฝ้ามอง ในขณะที่เขาอยู่ในความสุขเหล่านั้น..ในความอบอุ่นเหล่านั้น

เมฆหมอกบนท้องฟ้าเลือนหายไปแล้ว นภาสีนิลจึงเต็มไปด้วยดวงดาราพร่างพราย ผมเงยหน้ามองดวงดาวเหล่านั้น ก่อนจะหลุบตาลง อธิษฐานทั้งที่ไม่ได้พูดออกไป..ให้เขาหลุดพ้นจากความทุกข์โดยไว

แม้ว่าจะยากเหลือเกินก็ตาม

ผมและเขาก้าวเดินมาจนกระทั่งถึงกระท่อมที่ใช้พักพิง ชายหนุ่มจุดไฟจากกองฟางกลางกระท่อม จัดแจงทำอาหารมื้อค่ำอย่างง่ายๆ เช่นเดียวกับเมื่อคืนวาน เสบียงที่อยู่ในกระท่อมใกล้หมดแล้ว..ทว่าเขาก็ดูไม่ได้กังวลใจอะไร ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มก็หันมาทางผม อาจจะคิดว่าผมคงกังวลใจเรื่องอาหารที่เหลืออยู่น้อยนิด ดังนั้นเขาเลยบอกผมว่าไม่ต้องกังวล เพราะใกล้ๆ หมู่บ้านมีป่า พอจะเข้าไปหาอาหารมาทานได้

ผมยิ้มขื่น ไม่กล้าบอกชายหนุ่มว่าตัวผมนั้นไม่จำเป็นต้องทานอาหาร ดังนั้นผมจึงพยักหน้าตอบรับคำพูดของเขา และนั่งลงบนกองฟาง เฝ้ามองเขาค้นอาหารแห้งที่เหลืออยู่ พร้อมกับจัดแบ่งใส่ชามสองชาม ของเขาและของผม

ระหว่างเราไม่มีบทสนทนาเช่นเคย เพราะผมไม่คุ้นชินกับการพูดคุย และเขาเองคงไม่อยู่ในห้วงอารมณ์ที่จะพูดคุยกับใคร เสียงที่ดังอยู่ในกระท่อมที่เงียบงันจึงมีเพียงเสียงปะทุของเปลวเพลิงเท่านั้น

กาลเวลาเคลื่อนผ่าน สุดท้ายกองเพลิงก็ถูกดับลง และเขาก็เข้าสู่นิทรา

ผมนั่งอยู่เงียบๆ ในมุมหนึ่งของกระท่อม สายตามองออกไปในความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์ ผมรอดูจนแน่ใจว่าเขาหลับดีแล้ว ฟังเสียงหายใจสม่ำเสมอที่ดังคลอเสียงสายลมจากภายนอก ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน และเดินเข้าไปใกล้ๆ เขา กระชับผ้าห่มโดยระวังไม่ให้สัมผัสถูกร่างกายของชายหนุ่ม

ผมขยับลงนั่งยองๆ กับพื้น ดวงตามองจ้องใบหน้าอิดโรยของชายหนุ่มผู้เป็นที่รักของผม ความเศร้ายังคงแสดงออกจางๆ บนใบหน้าของเขา หรือไม่เช่นนั้น..แสงจันทร์ที่ส่องกระทบใบหน้าของเขาก็ทำให้ผมเห็นเป็นแบบนั้น

ซักพักหนึ่ง ใบหน้าของชายหนุ่มก็เริ่มบิดเบี้ยว ดูเหมือนเขาจะฝันร้ายอีกครั้ง..ความฝันที่ผู้คนที่เขารักกล่าวโทษเขาที่รอดกลับมา

ดังนั้นผมจึงกล่าวประโยคเดิมที่กล่าวกับเขาเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาอีกครั้ง

‘ไม่เป็นไรนะครับ…ไม่เป็นไร..เป็นแค่ความฝัน…ฝันร้ายเท่านั้นเอง’

ผมกล่าวบอกเขา น้ำเสียงที่หลุดออกไปทั้งอ่อนโยนและสงบ เสียงที่ทำให้ผมแปลกใจทุกครั้งที่เปล่งออกไป ..เสียงที่ราวกับไม่ใช่เสียงของผม แต่เป็นเสียงของใครคนอื่น

ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดอยากจะใส่ใจมัน ขอเพียงแค่ให้สิ่งนั้นทำให้เขามีความสุข ผมก็พอใจมากเหลือเกินแล้ว

ผมกล่าวอยู่เช่นนั้นซ้ำไปซ้ำมา ย้ำประโยคเดิมราวกับท่องจำจนขึ้นใจ กระทั่งเสียงหายใจสม่ำเสมอเริ่มเข้าแทนที่อาการพร่ำเพร้อ กระทั่งสีหน้าของชายหนุ่มก็ดูผ่อนคลายลงจนคล้ายคนที่หลับอย่างสงบ ตอนนั้นผมจึงพรูลมหายใจ พร้อมกับเอ่ยคำที่กล่าวกับเขาทุกค่ำคืนออกไป

‘ราตรีสวัสดิ์นะครับ…ขอให้ฝันดี’

ผมยกมุมริมฝีปากทั้งสองข้าง หลุบตาลงมองชายหนุ่มที่หลับใหลอย่างสงบ ก่อนที่ผมจะลุกขึ้น กลับไปนั่งยังมุมของตัวเองเช่นเดิม

รอคอยช่วงเวลาที่พระอาทิตย์จะเฉิดฉายบนฟ้าอีกครั้ง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            หนึ่งวันผ่านไป สองวันผ่านไป…สาม สี่ ห้า…อาจจะครบสัปดาห์หรือเกินกว่านั้น..บางทีอาจจะเป็นเดือนหรือเป็นปี เขาก็ยังคงอาศัยอยู่ในกระท่อมหลังนั้น

รวมทั้งตัวผมด้วย

เขาตื่นแต่เช้าตรู่ เข้าป่าไปตัดฟืนมาเพิ่มในกระท่อม หาผลหมากรากไม้มาตุนเป็นอาหาร บางคราก็กลับช้าเพราะเข้าไปล่าสัตว์ถึงข้างใน

ผมกังวลทุกครั้งที่เขาเดินเข้าไปในป่า หวาดกลัวว่าเขาจะคิดสั้นฆ่าตัวตาย หรือยอมให้สัตว์ป่าฉีกกระชากร่างของตน คิดแม้แต่ว่าเขาอาจจะโดดลงเหวไปเพื่อทิ้งชีวิตของตนเอง

จริงอยู่ว่าผมติดตามเขาไปทุกที่ ตามเชือกล่องหนที่ผูกผมไว้กับเขา ทว่าในเมื่อผมไม่อาจสัมผัสเขาได้ แล้วจะห้ามเขาไม่ให้ฆ่าตัวตายได้อย่างไร

..ผมทำได้เพียงเฝ้ามองเท่านั้น เฝ้ามอง และพูดคุย

ถึงอย่างนั้น แม้ชายหนุ่มจะเหม่อมองไปยังฟากฟ้าไกล เขาก็ไม่มีทีท่าที่จะฆ่าตัวตาย

และนั่นทำให้ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

กิจวัตรประจำวันของเขาทั้งซ้ำซากและเรียบง่าย ไร้ซึ่งชีวิตชีวา เขาทำอาหารเช้า กลางวัน เย็น และใช้เวลาที่เหลือทั้งหมดไปกับการนั่งเหม่อบนเนินหลุมศพของหญิงคนรักของเขา

ผมติดตามเขาไปด้วยทุกครั้ง..ด้วยหัวใจและสายโซ่ที่รั้งผมไว้กับเขา และทุกครั้ง..ชายหนุ่มจะไม่พอใจ ทว่าเมื่อทั้งตวาดผม ด่าทอผม ผมก็ยังคงยืนยันที่จะติดตามเขาไปทุกที่ ชายหนุ่มก็เหนื่อยที่จะห้ามผม และทำเป็นไม่สนใจแทน

ชายหนุ่มไม่ได้แกะสลักสิ่งใดอีกแล้ว แม้แต่เศษฟืนที่วางกองอยู่ในกระท่อม บางที..ทุกครั้งที่คิดจะหยิบมีดขึ้นมาไส้ไม้ ทุกครั้งที่สัมผัสผิวที่ไม่สม่ำเสมอของท่อนไม้ ความทรงจำที่เคยได้อยู่เคียงผู้คนมากมายคงผุดขึ้นมา และทำให้เขาเจ็บปวดจนไม่อาจทำสิ่งใดต่อไปได้

แต่ถึงแม้ชายหนุ่มจะไม่ได้แกะสลักสิ่งเหล่านั้น เขาก็ยกไม้ขึ้นมามองเสมอ.. ผมรู้ว่าเขาอยากแตะต้องมัน งานแกะสลักเป็นงานที่เขารัก แต่เพราะรักมาก..ความทรงจำที่ไหลรินยามลงมือแกะสลักไม้ก็ยิ่งมากตาม สุดท้าย ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงวางไม้ลงกับพื้น ล้มเลิกความคิดที่จะทำสิ่งที่ตนรักเสมอลมหายใจ

เป็นเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มเคยเทอุปกรณ์แกะสลักของตนออกมา แล้วโยนมันเข้าไปในกองไฟ

ตอนนั้นผมตกใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก เกือบที่จะยื่นมือเข้าไปหยิบของในกองไฟ แต่แล้วชายหนุ่มก็สาดน้ำลงมาบนกองไฟ ดับเปลวเพลงที่กำลังมอดไหม้ให้ดับหายไปอย่างรวดเร็ว

เขามองเถ้าเปียกชื้นที่กรุ่นควันลอยขึ้นมา ก่อนจะนั่งลงกับพื้น หยิบอุปกรณ์ที่ตนโยนลงไปในกองไฟกับมือออกมาอย่างเงียบๆ

ผมมองดวงตาที่คล้ายไร้อารมณ์ของเขา กระนั้นกลับรู้สึกราวกับมันขังไว้ด้วยหยาดน้ำตา..ด้วยความขมขื่นอันหนาหนักที่ผมรู้สึกได้..แต่ไม่อาจหยั่งลึกถึงที่สุดของมัน

ชายหนุ่มหยิบอุปกรณ์เหล่านั้นออกมาทีละชิ้น ดวงตามองมันอย่างทนุถนอม ก่อนจะเก็บสิ่งเหล่านั้นเอาไว้ในกระเป๋าตามเดิม

ชายหนุ่มยังคงฝันร้าย..ฝันร้ายทุกค่ำคืน ความฝันแตกต่างกันไป บางครั้งเพียงฝันถึงหญิงคนรัก บางครั้งฝันถึงสนามรบ และบางครั้งก็ฝันเห็นกองไฟที่เผาผลาญหมู่บ้านอันเป็นที่รักของเขา..กองไฟซึ่งแท้จริงแล้วเขาไม่ได้ร่วมรับรู้ด้วย

ผมรู้ถึงสิ่งเหล่านั้นจากคำพูดที่หลุดออกมาของเขา บางครั้งเขาก็เพียงฝันร้ายโดยมิได้หลุดละเมอออกมา บางครั้งก็หลุดปากพูดขอโทษผู้คนในความฝัน แต่สิ่งที่ผมทำได้ก็มีเพียงอย่างเดียว…กล่าวปลอบโยนเขา กล่าวราตรีสวัสดิ์กับเขา เฉกเช่นกับผมที่เคยทำตลอดมา

และนั่นก็ทำให้เขาหลับอย่างสงบทุกครั้ง

ชายชรามาหาชายหนุ่มหลายครั้ง ผมคิดว่าเขาคงเป็นห่วงว่าชายหนุ่มจะคิดสั้นฆ่าตัวตาย ชายชราถามชายหนุ่มทุกครั้งว่าต้องการจะออกจากหมู่บ้านหรือเปล่า ทว่าชายหนุ่มไม่ได้ตอบ

ไม่มีคำตอบให้กับชายชรา

ทุกครั้งที่ชายชรามา ผมจะหลบอยู่มุมใดมุมหนึ่งในกระท่อม ไม่ออกไปพบปะกับชายชรา เพราะผมไม่ต้องการให้ชายหนุ่มทราบว่าชายชราจะไม่มีวันมองเห็นผม

ดูเหมือนชายหนุ่มจะสงสัยที่ผมไม่กล้าพบกับชายชรา แต่เขาก็ไม่ได้ถามไถ่หรือซักไซ้อะไรผม ผมไม่ทราบว่านั่นเป็นเพราะนิสัยอันอ่อนโยนของเขา เพราะเขาไม่อยากคุยกับผม ..หรือเพียงเพราะ..เขาไม่มีแรงจะสนใจโลกใบนี้อีกแล้ว

ไม่มีแรงที่จะใช้ชีวิตบนโลกนี้อีกแล้ว

+++++++++++++++++++++++++++

กิจวัตรอันซ้ำซากยังดำเนินต่อไป ราวกับเข็มนาฬิกาที่วนรอบอยู่เช่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาตอนเช้า ทำอาหาร เข้าป่า นั่งอยู่บนเนินหน้าหลุมศพของหญิงสาว และสุดท้ายก็กลับมานั่งทานอาหารเย็นในกระท่อม

ระหว่างเราไร้เสียงสนทนาเช่นเคย เขาไม่ยอมพูดคุยกับผมมานานแล้ว อันที่จริงนอกจากอาหารที่ทำให้ เขาก็แทบทำเหมือนว่าผมไร้ตัวตน ไม่ได้อาศัยอยู่ในกระท่อมเดียวกัน

หรืออันที่จริง..บางที ชายหนุ่มเองก็อาจไม่ได้คิดว่าตัวเองกำลังมีตัวตนอยู่

ชายหนุ่มใช้ชีวิตราวกับเป็นตุ๊กตาไขลาน ..ตุ๊กตาไขลานซึ่งเคลื่อนไหวไปตามที่ช่างออกแบบเอาไว้ ไร้ซึ่งชีวิตชีวา ไร้ซึ่งความคิดแห่งตน

มีเพียงแต่ลมหายใจ..ทว่าไร้วิญญาณ

ชายหนุ่มเคยบอกผมว่าเขาไม่ต้องการแก้แค้น ไม่ต้องการหล่อเลี้ยงตนด้วยความรู้สึกอันเกรี้ยวกราด เพราะสุดท้ายแล้วเขาจะใช้ชีวิตที่มีเพียงซากศพและวิญญาณ..ทว่าไร้ซึ่งหัวใจ

แล้วตัวของชายหนุ่มตอนนี้ล่ะ?

แม้แต่วิญญาณ..ก็ยังไม่มีเลย..ไม่ใช่หรือ?

เป็นเพียงซากร่างที่เคลื่อนไหวและมีลมหายใจเท่านั้น

++++++++++++++++++++++++++

ยิ่งเวลาผ่านไป ยิ่งเฝ้ามองเขานานเพียงไร ผมก็ยิ่งเจ็บปวดใจ

เขาใช้ชีวิตอย่างแห้งผาก ไร้จุดหมาย ไร้แก่นสาร ใช้ชีวิตเพียงเพื่อต่อลมหายใจ นับวัน..เขาก็ยิ่งชาลงทุกที นิ่งลงทุกที จนผมแทบจะจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นรอยยิ้มของเขา..มันเมื่อไหร่กัน

คร้งสุดท้ายที่ผมได้ยินเสียงของเขามันเมื่อไหร่กัน…ครั้งสุดท้ายที่เห็นดวงตาอันแสนสงบและอ่อนโยนของเขา..มันเมื่อไหร่กัน

ผมจำไม่ได้เสียแล้ว

ภาพแห่งรอยยิ้มของเขายังฝังในใจผม เสียงพูดที่แสนอ่อนโยนของเขายังดังติดใบหู ทว่าสิ่งเหล่านั้นไม่มีค่าอะไรไปกว่าการได้เห็นชายหนุ่มยิ้มต่อหน้าผม... ได้ยินเสียงพูดที่เปล่งออกมาใกล้ๆ ผม

ได้เห็นชายหนุ่มอันเป็นที่รักของผมใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข..สว่างไสว

ผมเคยบอกตัวเองว่าเพียงอยากให้เขามีชีวิตอยู่ อยากเฝ้ามองเขาต่อไป…ทว่าผมไม่อาจทนมองได้อีกต่อไปแล้ว ตัวเขาที่ไร้ซึ่งรอยยิ้มและหัวใจเช่นนี้

แต่ผมจะทำอะไรได้

แม้อยู่กันมากว่าแรมเดือน ผมก็ยังเป็นเหมือนตัวประหลาด เป็นสิ่งที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา เป็นคนแปลกหน้าที่ชายหนุ่มต้องคอยเฝ้าดูแล …กระทั่งยามนี้ผมก็ยังสงสัย ในสายตาของเขาตอนนี้…ผมคืออะไร

ผมเป็นอะไรสำหรับเขา

ผมไม่เคยเข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงไม่ไล่ผมไป เหตุใดจึงยังยอมให้ผมอยู่เคียงข้างเขา แต่เพราะผมปรารถนาจะอยู่กับเขา ผมจึงไม่เคยถามออกไป และเลือกที่จะกลบฝังความสงสัยนั้นลงไป

แต่ถึงอย่างนั้น..ผมจะทนได้ไปถึงเมื่อไหร่กัน

ทนเห็นสีหน้าว่างเปล่าของเขาไปได้ถึงเมื่อไหร่

……จะทนได้อีกนานเท่าไหร่กัน

.

.

.

เวลานั้น…

มาถึงเร็วอย่างที่ผมไม่คาดคิด

++++++++++++++++++++++++

 ‘คุณจะทำแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ครับ’

ผมเอ่ยถามออกไปเช่นนี้ในค่ำคืนหนึ่งแห่งนาฬิกาอันหมุนวน ในวันที่ความอดทนของผมสิ้นสุดลงในที่สุด

หรือบางที..อาจเป็นเพราะผมต้องปกป้องหัวใจของตน ปกป้องไว้ก่อนที่มันจะพังทลายลง

พังทลายลงด้วยเหตุผลง่ายๆ.. พังทลายเพราะใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มของเขา

ชายหนุ่มหันมามองผมด้วยสีหน้าว่างเปล่า ..สีหน้าที่ทำให้ผมเจ็บปวดใจ ชายหนุ่มหรี่ดวงตาลง ก่อนจะเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงแห้งผาก..เฉยชา ‘เจ้าหมายถึงสิ่งใด’

‘คุณจะ..ใช้ชีวิตแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ครับ’ ผมกระซิบบอก น้ำเสียงอ่อนล้า แผ่วเบา ทว่าดังชัดเจนในกระท่อมอันเงียบสงัด ‘จะทำแบบนี้…ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปถึงเมื่อไหร่กัน’

ผมกล่าวออกไป จ้องมองใบหน้าอันว่างเปล่าของเขา ขายหนุ่มนิ่งไปราวกับกำลังซึมซาบคำถามของผม ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกยิ้มขมขื่น และหันไปมองทางอื่นโดยไม่คิดตอบคำถาม

‘ได้โปรด…ตอบผมได้ไหมครับ คุณจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน…จะใช้ชีวิตในหมู่บ้านนี้..’ หมู่บ้านที่เหลือเพียงซากแห่งความสุข ‘…จะอยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่กัน’

จะจมอยู่กับกองเศษซากแห่งอดีตไปถึงเมื่อไหร่

จะใช้ชีวิตแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่

..จะใช้เวลาของตนอย่างไร้ค่าไปถึงเมื่อไหร่

จะ…ทำให้ผมเจ็บปวดไปถึงเมื่อไหร่

ยิ่งผมพูด..ยิ่งผมครวญคิด ความปวดร้าวที่ช่องอกก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้น ขอบตาของผมร้อนผ่าวจนเหมือนน้ำตาจะไหลออกมา ห้วงอารมณ์เกรี้ยวกราดเริ่มก่อตัว ..ทว่ายังมิได้พุ่งพรวดขึ้นมา

‘…ตอบผมทีเถอะครับ…’ ผมกล่าวย้ำกับเขาอีกครั้ง มองดูใบหน้าของเขา ทว่าชายหนุ่มยังคงจ้องตอบผมด้วยสีหน้าว่างเปล่า ด้วยรอยยิ้มข่มเฝื่อนและดวงตาไร้แวว

ทำไมกัน..ทำไมชายหนุ่มถึงยังคงจมกับความเศร้าถึงเพียงนี้

ผมอยากจะเข้าใจเขา ปรารถนาจะรู้สึกถึงความเศร้าของเขา ผมรู้ว่าความรุ้สึกที่ต้องสูญเสียมันปวดร้าวเพียงใด รู้ว่ามันทำให้ชีวิตพังพินแค่ไหน

แต่ผมไม่อาจทนได้อีกต่อไปแล้ว

…ไม่อาจทนมองใบหน้าที่ว่างเปล่าของเขาได้อีกต่อไปแล้ว

‘คุณจะทำตัวไร้วิญญาณแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ครับ!!’ ผมตะโกนกราดเกรี้ยว ลุกขึ้นยืนมองเขา ความรู้สึกร้อนผ่าวพุ่งพล่านขึ้นมาจากหัวใจของผม ส่งผลให้ทั้งร่างสั่นอย่างมิอาจห้ามอยู่ ‘คุณบอกผมว่าคุณไม่ต้องการแก้แค้น ไม่ต้องการใช้ชีวิตซึ่งมีเพียงวิญญาณทว่าไรหัวใจ แล้วตอนนี้ เวลานี้ คุณทำอะไรอยู่กันครับ ไม่ใช่ว่ากำลังใช้ชีวิตตายซากโดยที่แม้แต่วิญญาณก็ไม่มีหรือ!!’

‘เจ้าจะไปเข้าใจอะไร!’ เขาตอบกลับผมมา เกรี้ยวกราดไม่แพ้น้ำเสียงที่ผมตะโกนใส่เขา ดวงตาที่มองมาของเขาทั้งแตกร้าวและเจ็บปวด…บาดลงในหัวใจของผมอย่างหนักหน่วง ‘เจ้าจะให้ข้าทำเช่นไร!! ข้าไม่เหลืออะไรแล้ว!! ข้าไม่มีทั้งเป้าหมายหรือคนรัก ข้าไม่เหลืออะไรทั้งสิ้น! ทุกสิ่งที่ข้ามี..ครอบครัว..เพื่อน..พวกพ้อง..คนรัก หายไปจนหมดสิ้น!! เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร!! ข้าไม่เหลืออะไรแล้ว!!

เจ้าไม่อยากให้ข้าตาย…ข้ารู้ดี….ข้าก็ยังมีชีวิตอยู่เช่นนี้อย่างไรเล่า มีชีวิตอยู่ตามที่เจ้าปรารถนา…พอใจแล้วไม่ใช่หรือไง!’

‘ไม่ใช่!!’ผมตวาดกลับเขา ดวงตาจดจ้องมองดวงหน้าของเขา ใบหน้าอันเกรี้ยวกราดของเขา ‘ผมไม่ได้อยากให้คุณมีชีวิตต่อไปอย่างไร้วิญญาณ ไม่ได้อยากหคุณมีชีวิตราวกับซากศพอแบบนี้ ผมไม่..ต้องการ..’

น้ำเสียงของผมสั่นเครือลงเรื่อยๆ ก้อนสะอื้นเลื่อนขึ้นมาจุกที่ลำคอจนไม่อาจเปล่งเสียงได้อีกต่อไป หยาดน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ก่อนยิ่งเอ่อท้นขึ้นมา พร้อมความปวดหน่วงในหัวใจที่หนักหนาเสียยิ่งกว่าเก่า

‘แล้วจะให้ข้าทำอย่างไร’ ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วเบา ดวงตาที่จ้องมองผมหลุบลง..อ่อนล้า ‘เจ้าบอกว่าไม่ต้องการใช้ข้าใช้ชีวิตเช่นนี้..แล้วจะให้ข้าทำเช่นไร..ข้าพยายามจะใช้ชีวิต..พยายามจะหาเป้าหมายของตัวเอง..ทว่าข้าทำไม่ได้!!

ทุกครั้งที่ก้าวเดิน ความทรงจำของข้าเต็มไปด้วยผู้คน เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ข้าเจ็บปวด..เจ้าเข้าใจไหมว่ามันเจ็บปวดเพียงไร ยามที่ต้องระลึกอยู่ทุกวินาทีว่าได้สูญเสียสิ่งสำคัญไปแล้วอย่างไม่มีวันหวนคืน!!

…ไม่เข้าใจหรืออย่างไร…..’

            น้ำเสียงของชายหนุ่มแผ่วปลายลง ก่อนที่เขาจะทิ้งร่างลงไป ทรุดลงนั่งกับพื้นฟางอย่างหมดแรง ในขณะที่ตัวผมยังยืนอยู่เช่นนั้น พร้อมกับความเกรี้ยวกราดที่ยังคงอยู่ พร้อมกับน้ำตาที่ยังคงหลั่งริน ….พร้อมกับความคิดชั่ววูบที่แวบขึ้นมา

ผมอยากให้เขาตาย

ผมทรมานเหลือเกิน ปวดร้าว ทุกข์ทน..ผมไม่อยากมองใบหน้าที่ว่างเปล่าของเขาอีกแล้ว ไม่อยากเห็นเขาเจ็บปวดอีกแล้ว ไม่อยากเห็นเขาปวดร้าวจนชินชา อา….หากว่าเขาจะต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไปอย่างทรมาน…..ก็สู้ให้ตายเสียไม่ดีกว่าหรือ?

ตายเพื่อจะลืมความปวดร้าว ตายเพื่อที่เขาจะไม่ต้องทรมานอีกต่อไป

อา….นั่นก็เป็นทางออกที่ดีไม่ใช่หรือ

แต่ผมก็รักเขา..รักมากเกินไป บางทีห้วงเวลาที่ได้เฝ้ามองเขาอาจจะมากเกินไป บางทีผมคงทุ่มเททุกอย่างให้เขามากเกินไป เขาเป็นโลกทั้งใบของผม เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม….และผมไม่ปรารถนาจะเสียเขาไป..ไม่ปรารถนาจะเห็นเขาตาย

 ความรักที่เห็นแก่ตัว

ผมยังอยากมองเห็นเขาในสายตา ยังอยากเฝ้ามองเขา…แม้จะเห็นแก่ตัว..แม้จะอยากเห็นรอยยิ้มของเขา…

ดังนั้นอีกชั่วพริบตาหนึ่งต่อมา ความคิดของผมก็กลับมาเป็นเช่นเดิม…ปรารถนาให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป

ความกราดเกรี้ยวในใจของผมเริ่มเบาบางลง กระทั่งเลือนหายไปอย่างเชื่องช้า ผมหอบหายใจแผ่วเบา น้ำตายังคงไหลอาบบนใบหน้า ดังนั้นผมจึงยกมือขึ้น เอาชายแขนเสื้อของตนเช็ดน้ำตาของตนออกไป แล้วก็สูดลมหายใจลึกและค่อยๆ พรูออกมา

            ‘ได้โปรด…มีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างเป็นสุขด้วยเถอะครับ’ ผมเอ่ยขึ้น ใบหน้าของผมหันไปมองเขา ขอบตาร้อนผ่าวเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง ผมรีบปาดดวงตาของตนก่อนที่มันจะไหลออกมา ขยี้ด้วยชายเสื้อจนรู้สึกแสบร้อนที่ดวงตา และเริ่มพูดต่อไป

‘มีชีวิตอยู่เถอะครับ ในส่วนที่เฟ…..’ ผมชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่รู้ว่าผมรู้ชื่อของหญิงสาว ผมจึงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อไป ‘ในส่วนที่คนรักของคุณไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้ มีความสุขในส่วนที่คนรักของคุณไม่มีโอกาสได้สัมผัส ไปยังสถานที่ที่เธอไม่เคยรู้จัก ผมรู้ดีว่าคุณทรมานทุกครั้งที่คิดถึงความทรงจำในอดีต แต่..ไม่ลองคิดดูบ้างล่ะครับ… ใช้ชีวิตต่อไป เห็นในสิ่งที่พวกเขาไม่เห็น… จะ..นำสิ่งเหล่านั้นไปบอกเขาหลังคุณแก่ตาย..ก็ไม่สายนี่ครับ’

ผทกล่าวติดตลก แม้รุ้ว่าเขาไม่ได้ตลกไปด้วย แต่กระนั้นร่างของเขาก็ชะงักไป แม้ว่าชายหนุ่มผู้เป็นที่รักของผมจะยังไม่เงยหน้าขึ้นมามองก็ตาม ‘ผมคิดว่า..คนรักของคุณ…  จะยังคงอยู่ในใจคุณ’ ….เหมือนที่คุณอยู่ในใจผม ‘ มีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อเธอเถอะนะครับ มันอาจดูเป็นข้ออ้างที่น่ารังเกียจ หรือสวยหรู แต่ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ…’

ได้โปรด..มีชีวิตต่อไป ข้ามผ่านทิวาราตรีไปกับผม ข้ามผ่านความทรมานอันปวดร้าวนี้….แล้วยิ้มอย่างมีความสุขให้ผมอีกครั้ง

ได้โปรดเห็นแก่ความต้องการอันเห็นแก่ตัวของผมด้วยเถอะ

เมื่อผมพูดจบ ผมก็เงียบไป ส่วนตัวเขาเองก็ยังนั่งนิ่งอยู่เช่นนั้น ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

เสียงของสายลมรายล้อมอยู่รอบข้างครู่หนึ่ง

‘ทำไม…..’ ชายหนุ่มพึมพำกระซิบขึ้น และเงยมองผมด้วยสายตาไม่เข้าใจ ‘ทำไม..ถึงอยากให้ข้ามีชีวิตอยู่ถึงเพียงนั้น’

เขากล่าวถามผม ดวงตาจดจ้องตรงมาอย่างต้องการคำตอบ เกือบจะวอนขอ เกือบจะสิ้นหนทาง

ผมจ้องมองตอบดวงตาของเขา ทว่ายังไม่เอ่ยสิ่งใดออกไป คำตอบนั้นติดอยู่ริมฝีปาก คำตอบเพียงหนึ่งเดียวที่ผมปรารถนาให้เขามีชีวิตอยู่ คำตอบเดียว…ที่ผมไม่อาจพูดออกไปได้

ผมยกมือทั้งสองขึ้นปิดปากของตน กลัวเหลือเกินว่าจะหลุดคำตอบที่ไม่สมควรนั้นออกไป แต่ถ้าอย่างนั้น…ผมควรจะตอบเขาว่าอะไร สาเหตุที่ผมปรารถนา..อยากให้เข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปถึงเพียงนี้

คำตอบแรกที่คิดจะกล่าวออกไป..เป็นคำตอบเดียวกับเมื่อครั้งที่เขาถามผมครั้งแรก แต่ถ้าผมตอบออกไปแบบนั้น ตอบ..เพียงว่า ‘ไม่อยากเห็นใครตาย’ ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

            เขาก็คงจะเห็นคำตอบนั้นเป็นเพียงสิ่งไร้แก่นสาร ไมควรค่าที่จะเป็นเหตุผลให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป

แต่ถ้าผมตอบความจริงออกไป..อะไรจะเกิดขึ้นกัน เขาจะมองผมด้วยสายตาเช่นไร เขาจะคิดกับคำตอบนั้นเช่นไร เขาจะยึดมันไว้เป็นเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ หรือเห็นว่ามันเป็นอีกเหตุผลที่แสนไร้ค่า ไร้สาระ เป็นเหตุผลที่ไม่ควรค่าจะดำรงอยู่

ผมกลัวเหลือเกิน

ผมหลุบตาลง อยากจะหนีไปจากความจริงตอนนี้ แต่เมื่อมองดวงตาของเขาที่จ้องมาอย่างสิ้นหนทาง หัวใจของผมก็สั่นไหว

ชายหนุ่มกำลังรอคำตอบของผม …คาดหวังกับคำตอบของผม

ผมรู้สึกเหมือนจะเข้าใจ..ว่าชายหนุ่มเองก็ปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เขาไม่มีแรงจะก้าวเดิน ไม่มีเหตุผลที่มากมายพอให้เขาลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง และตอนนี้..หากว่าผมม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง เขาก็กำลังหวังจากผม หวังที่จะได้เหตุผลี่ดีพอ เหตุผลที่เขาจะดำรงอยู่ต่อไป

..ยังจะกลัวอะไรอีก

ตลอดมา..ผมไม่เคยอยู่ในสายตาเขาไม่ใช่หรือ.. เจ็บปวดมาตลอดไม่ใช่หรือ….หากพูดออกไปแล้วเขาจะโกรธเกลียดผมก็ไม่เป็นไรไม่ใช่หรือ ก็แค่กลับไปเป็นเช่นเดิม กลับไปเป็นเหมือนเดิมเท่านั้นเอง..

ผมยังคงเฝ้ามองเขาต่อไปได้ไม่ใช่หรือ?.. เฝ้าดูเขาดังเช่นที่ผ่านมา บางทีต่อจากนี้เขาอาจจะไม่มองหน้าผมแล้ว บางทีอาจจะมองเมิน รังเกียจ และไม่พูดคุยด้วยอีกต่อไป แต่หากสิ่งที่ผมปรารถนาจะพูดออกไปทำให้เขา…ปรารถนาที่จะมีชีวิตขึ้นมาซักนิด เป็นหลักยึดให้เขาได้ซักนิด ..ผมก็ยินดี

 ถ้าเพื่อเขา..ผมก็จะรับความเจ็บปวดนั้นไว้แต่โดยดี

…เพราะคิดแบบนั้น สุดท้าย ผมจึงคิดจะบอกสิ่งที่ผมเก็บเอาไว้ในใจออกมา

สิ่งที่ครั้งหนึ่งผมตะโกนออกไปโดยไม่มีผู้ใดรับฟัง คำพูดที่ครั้งหนึ่งผมได้แต่เพียงกล่าวมันออกมา เพียงพร่ำเพ้อรำพันโดยไม่มีวันไปถึงที่หมาย สะอื้นไห้…บอกตัวเองอย่างรวดร้าว คำพูดที่ผมเก็บมันเอาไว้ กลบฝังไว้ให้ลึกที่สุดในใจ ไม่ปรารถนาจะให้หลุดออกจากริมฝีปากของผมอีก

…คำคำนั้น

.

.

.

.

 ‘เพราะผมรักคุณครับ’

.

.

.

.

ผมตัดสินใจกล่าวออกไปในที่สุด น้ำสเยงของผมสั่นเครือ ทว่าชัดเจน จากนั้นผมก็แย้มรอยยิ้มให้เขา ..รอยยิ้มที่ผมรู้ว่ามันฝืดเฝื่อนอย่างบัดซบแค่ไหน แต่ผมก็ได้แต่ยิ้ม..ยิ้มกับสิ่งที่พูดออกไป ‘ผมรักคุณ…รักรอยยิ้ม..รักน้ำเสียง..รักตัวตนของคุณ…’

คำพูดมากมายพร่างพรูออกมา หลั่งรินเมื่อเขื่อนที่กั้นไว้พังทลาย ความรู้สึกที่ผมเก็บมานานไหลทะลักออกมา..กลั่นเป็นคำพูดที่ผมเองยังไม่ทราบ…ว่าจะแทนความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลได้หรือเปล่า

ความรู้สึก..ทั้งชีวิตที่ผ่านมาของผม

 ‘ผมรักคุณครับ…รักคุณมาก..คุณเป็นคนสำคัญของผม..เป็นชีวิตจิตใจ..เป็นโลกทั้งโลก…ผมปรารถนาที่จะเห็นรอยยิ้มของคุณ..ปรารถนาที่จะพูดคุย..ปรารถนาจะได้ยินเสียงหัวเราะ..และเฝ้ามอง..แค่นั้นเอง..

….ผมแค่รักคุณ..เท่านั้นเอง’

ผมกล่าวทุกสิ่งที่ตนรู้สึกออกไป ใบหน้าที่ไม่อาจทราบได้ว่าแสดงออกเช่นไรยังคงจดจ้องไปที่เขา

ชายหนุ่มมองใบหน้าของผม เขาไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมา ดวงตาอันสับสนไม่บ่งบอกว่าเขาคิดสิ่งใดอยู่ หรือรู้สึกอย่างไร และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมอ่านไม่ออกว่าเขารู้สึกเช่นไร

ตกใจ? สับสน? รังเกียจ?

….ผมอ่านมันไม่ออก

‘เจ้า…’ ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ดวงตาหลุบลงมองพื้น ‘งั้นหรือ..อย่างนั้นเองหรือ..’

และเขาก็เงียบไป

บทสนทนานั้นจบลงอย่างค้างคา และถูกลืมไปราวกับเป็นเพียงความฝัน

พร้อมเข็มนาฬิกาที่หมุนวนด้วยจังหวะเดิมอีกครั้ง…และอีกครั้ง