[Fic Baramos]Reflection

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : การจากไปของเงาเหมันต์

ท่านแม่เพคะ...

เหตุใดจึงไม่เคยโปรดหญิง...

เหตุใดจึงรังเกียจ...จึงไม่ต้องการจะมองหญิง...

เหตุใด..ถึงหลั่งรินน้ำจากดวงเนตรทุกคราที่มองหญิง...

หรือเพราะหญิงเป็นสตรี...

หรือเพราะหญิงมีดวงตาสีน้ำเงินเข้ม....ที่ไม่เหมือนท่านแม่...

หรือจริงๆแล้วนั้น....ท่านแม่...เกลียดหญิง..

ไม่แม้แต่อยากจะมองหน้า..

ไม่แม้แต่อยากจะรับรู้ถึงการคงอยู่...

หากเป็นเช่นนั้นแล้ว..

..จะทรงให้หม่อมฉันเกิดมาทำไม..

เสียงเพลงกังวานก้องดังมาจากปราสาทแห่งสโนว์แลนด์....

ท่ามกลางหิมะที่ร่วงโรยลงมาอย่างบางเบา...เสียงเพลงหวานแว่วได้ขับกล่อมให้ภูตพรายแห่งสโนว์แลนด์ทุกตนหลับใหล..เพื่อช่วงเวลาอันสวยงามในวันพรุ่ง... ก่อนจะหยุดลงพาให้เหล่าพรายร้องอื้ออึง

“.......เจ้าหญิงเป็นอะไรไปเพคะ...ทั้งๆที่เพลงยังไม่จบ?”หญิงสาวเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล เมื่อเห็นเจ้าหญิงพระองค์น้อยของหล่อนหยุดเสียงไป “เหนื่อยหรือเพคะ?”

“คอแห้งนะค่ะ ขอน้ำหน่อยได้ไหม”เด็กหญิงวัยสิบขวบเอ่ยอย่างอ่อนหวานและสุภาพ ก่อนจะพึมพำขอบคุณเมื่อได้รับแก้วน้ำมา “.....นี่..คุณโซเน่...”

“คะ? เจ้าหญิง”

“ทำไมท่านแม่ถึงเกลียดฉันล่ะ....?” แล้วท่านพ่อล่ะ? ทำไมไม่มาอยู่ด้วยกัน”เด็กหญิงเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ....ทุกวันคืนที่เธอไปหาท่านแม่ ท่านร่ำไห้ทุกครั้ง...ดวงตาสีฟ้าสวยที่มองมานั้นปวดร้าว...จนเธอไม่กล้าจะเข้าใกล้มารดา...

กลัว...ว่าหากไปอยู่ด้วย....

จะทรงกรรแสง....จะทรงโศกพระทัย..เมื่อเห็นหน้าของเธอ

“ไม่หรอกเพคะ..อย่าทรงคิดมากเลย ขับขานต่อเถิด...เพคะ..จะได้บรรทมเสียที..”โซเนร่าเอ่ย แม้จะสงสารเด็กหญิงผมขาวผู้นี้มากมายเหลือเกิน..

ทำไมถึงทรงชังได้ลงคอหนอ...เจ้าหญิงแห่งสโนว์แลนด์...ราชินีแห่งคาโนวาล

ทั้งๆที่....ทรงเป็นเด็กหญิงที่แสนน่ารักถึงเพียงนี้

ดูเหมือนว่าคำปลอบจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น เจ้าหญิงองค์น้อยยิ้มเศร้าๆ..ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“......ฉันจะร้องเพลงต่อแล้วล่ะ...”

 

          'เหล่าพรายแห่งเหมันต์เอ๋ย..จงฟัง

เพลงกล่อมขับขานยามค่ำคืน...แว่วหวาน..

จงหลับใหลพักผ่อนเพื่อ...คืนวัน...

พรุ่งนี้เจ้าจักกล่อม..เหมันต์...โปรยปราย...

หิมะสีขาวคือ...ตัวเรา...

กลบสิ้นซึ่งสีสัน...ทวยเทพ....

เหมันต์แย้มเยือน...กระซิบแผ่ว...

ขับกล่อมมนตรา..พาให้..หลับใหล...

จงฟังเถิด..ถ้อยคำอันพิสุทธิ์...

ยามค่ำคืนหนาวเหน็บ...สอดแทรก..อ่อนหวาน..

เราจักปล่อยวาง....สู่ท่าน...ราตรี...

หลับใหลเถิดหมู่เรา...เหล่าราษ...เหมันต์'

สิ้นเพลง เด็กหญิงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ข้างหน้าต่างซึ่งหิมะโปรยปราย พลางหันมองไปทางพระพี่เลี้ยงซึ่งหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เด็กหญิงนั่งลงที่เดิม ก่อนจะหันมองไปเบื้องนอก...ที่ซึ่งหิมะกำลังโปรยปราย...

แล้วเด็กหญิงก็หลับใหลไป.....

…….เสียงเพลงจากเบื้องนอกดังแว่วมา...

            'หลับเถิด..รานีแห่งเหล่าข้า..

มนตรา...ที่ขับขานช่าง..หวานซึ้ง..

หลับเถิด..องค์รานี...เหมันต์..

เช้ารุ่งนั้น..เราจักขาน..รับอรุณ..'

ไม่มีใครรู้ว่าเหล่าราษเหมันต์ร้องให้กับใคร...แต่...

...ก็ช่างเป็นบทเพลงที่งดงาม...

รุ่งอรุณยามเช้าทักทายดินแดนสีขาว..เด็กหญิงผู้หลับไหลบนที่นั่งลุกขึ้น ก่อนจะหันไปทางพระพี่เลี้ยงที่ดูจะยังไม่ตื่นนอน

เด็กหญิงยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะสะบัดเรือนผมสีขาวพร้อมกระโดดลิ่วลงสู่เบื้องล่างโดยไม่กลัวระดับความสูงจะพื้นดิน

ตุบ...

เสียงเท้าสัมผัสกับพื้นหิมะดังแผ่ว ก่อนเด็กสาวจะวิ่งออกไป...เพื่อทักทายเหล่าพรายเหมันต์ที่ตื่นขึ้นจากการหลับไหล..ก่อนจะขับขานบทเพลงรื่นเริง..

           'ตื่นเถิด..ตื่นขึ้น..รับอรุณ..

เหล่าพราย..หิมะ..สีขาว..

สุริยัน..เฉิดฉาย..ส่องประกาย..

รับหมู่เรา...สะท้อนแสง..นิรันดร์งาม.....'

“......ใครน่ะ!!”ดวงตาสีแซฟไฟร์ที่เคยฉายแววอ่อนหวานแข็งกร้าวทันทีเมื่อรับรู้ถึงการคงอยู่ของใครอีกคน เด็กหญิงหันมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างต้นไม้

“...ขอโทษ...”เด็กชายเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาสีฟ้าเย็นชามองมาที่เด็กหญิง “เห็นว่าสวยดีเลยเผลอมอง...แล้วเพลงก็เพราะด้วย....”

“......ขอบคุณ....”เด็กหญิงเอ่ยพลางยิ้มให้......ไม่มากนักที่ชาวสโนว์แลนด์จะเอ่ยชมเพลงประหลาดๆของเธอ “ฉันชื่อ เซโรเน่ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

“ไม่มีนามสกุลหรือ?....”เด็กชายเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว

“ฮื่อ...ไม่มี...”เพราะเสด็จแม่ไม่เคยบอก....และคนในปราสาทก็ไม่มีใครบอก...

“อืม..โอเค..เซโรเน่สินะ...ฉันชื่อ...”

“คาโลลูก! มาแล้วทำไมไม่บอกแม่!”

“ท่านแม่..สวัสดีครับ ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า”เด็กชายโค้งคำนับมารดา ส่วนเซโรเน่เบิกตากว้างอย่างตกใจ

.....เพราะมารดาของคนตรงหน้า..ก็คือแม่ของเธอ

ท่าน...แม่..

คนนี้ใคร...?

ลำคอแห้งผาก....เกินกว่าจะเอ่ยไป...

“ท่านแม่ครับ...เซโรเน่เป็นใครหรือครับ?”เด็กชายเอ่ยพลางชี้ไปทางเซโรเน่ซึ่งยืนนิ่ง หญิงสาวเงยมอง ก่อนจะเอ่ยดวยน้ำเสียงกระด้างเย็นชา

“เด็กแถวนี้น่ะ คาโล อย่าสนใจเลย ขึ้นปราสาทเถอะ”หญิงสาวเอ่ยพลางอุ้มร่างของคาโลขึ้น เด็หชายหวนมองเซโรเน่ ก่อนจะตะโกนเอ่ยชื่อขงตน

“ฉันชื่อคาโล! คาโล วาเนบลี เดอะ ปรินซ์ ออฟ คาโนวาล!!”เด็กชายตะโกน “หวังว่าคงได้พบกันอีกนะ”

เด็กหญิงยืนนิ่ง..แต่ไม่ลืมที่จะยิ้มแห้งๆให้...

คาโล...วาเนบลี...

ทั้งยังเป็น..ลูกของท่านแม่....พี่น้องของเธอ..

หมายความว่ายังไง..

เธอเป็นลูก..ที่ท่านแม่ไม่ต้องการหรือ...?

“ท่านเซโรเน่เพคะ...”

“โซเนร่า.....”เด็กหญิงพึมพำเสียงแห้งผาก “ฉันเป็นใครกันแน่..?”

“บุตรีของเจ้าหญิงแห่งสโนว์แลนด์ไงเพคะ?”

“ใม่ใช่!”เจ้าหญิงองค์น้อยตะโกน “ได้โปรด..บอกความจริง....โซเน่...นะ...”

โซเนร่ากระอักกระอ่วมจะเอ่ย..แต่ก็ตัดใจพูดออกไป..

“.....เจ้าหญิง..เป็น..พระธิดาของราชาแห่งคาโนวาลเพคะ...มีศักดิ์เป็นน้องสาวของเจ้าชายคาโล....เจ้าชายองค์เมื่อครู่...”

ความจริงนี้ทำให้ใจหล่นวูบ...

เธออยากรู้สาเหตุที่ท่านแม่ไม่เหลียวแล...

และตอนนี้รู้แล้ว..

จริงๆแล้ว...ท่านพ่อ...พระองค์คงรังเกียจเธอ..มาก...และมาก..

กระทั่งไม่อยากให้เธอใช้นามสกุลของท่านพ่อ....สกุลวาเนบลี....

ไม่แม้แต่จะยอมรับให้เป็นบุตรี....

ดังนั้น...

เสด็จแม่จึง........

ในค่ำคืนนั้นมีการจัดงานเลี้ยงวันเกิดของเจ้าชายคาโล....และเหมือนทุกครั้ง...เด็กหญิงไม่เคยได้รับอนุญาติให้เข้าไปในงานรื่นเริง...

และเหมือนเช่นทุกครั้ง..ที่เด็กหญิงจะเหม่อมองออกไปข้างนอก....

แต่ครั้งนี้ต่างกัน..

วันเกิดของเธอเมื่อเดือนก่อน...แม้แต่คำอวยพรวักคำยังไม่มี...

เป็นแค่หนึ่งวันในดินแดนอันหนาวเหน็บ...

เจ็บ..เสียยิงกว่าเจ็บ..เมื่อได้รู้ว่า...

ตัวตนนี้ไม่คยมีค่าสำหรับใคร..

แม้กระทั่งผู้ให้กำเนิด..

หากเป็นเช่นนั้นแล้ว...

ชีวิตนี้....

จะมีอยู่ต่อไปทำไม...

ในค่ำคืนนั้น..โซเนร่าพบเพียงจดหมายฉบับเดียว...

'แม้ยามจากจร...จะไม่ขอทิ้งอะไรให้มารดาและบิดาช้ำใจ...

ขอฝากเพียงบทกลอนถึงเหล่าเหมันต์ที่รัก..

        เหล่าราษ...เหมันต์...แห่งข้าเอ๋ย..

คงจักขอ......พรากลา..กันเพียงนี้..

วันหนึ่ง...หากดีพอ....จะกลับมา...

จากจรกัน...วันนี้..เพียงชั่วคราว...

เซโรเน่...'

ไม่แม้แต่จะเขียนสกุลที่ควรได้รับ...เขียนเพียงชื่อให้รับรู้...

หลักฐานที่บ่งบอกว่า..จักขอตัดขาดกันเพียงนี้...

และในค่ำคืนนั้น....เหล่าพรายเหมันต์ต่างร้องครวญ...

...ถึงเด็กสาวที่จากจรไป...