[Fic D.gray-man]All Shortfic

ลำดับตอนที่ #1 : Forever Memory[KundaxAllen]

Title: Forever Memory(ขอบคุณท่านจูนสำหรับชื่องับ><)
Author: sinnerdarker
Pairing: ?????x?????ไม่บอกก็รู้นี่??
Rating: PG-13
Author notes: ฟิคน้ำตาตกในอีกแล้วครับผม!!=[]= ....รีเควสขอฟิคหวานๆให้ตายทางนี้ก็ให้ไม่ได้..เพราะชอทฟิคถนัดถนี่ฟิคเศร้าๆ..กรั่กๆๆ..ฟิคนี้ท่านโรต้องรับผิดจ๊อบบบ เพราะอารมณ์ค้างมานั่งปั่นฟิคสดนี้งับ
Disclaimer: Hoshino





“รีบไปซะ...ที่นี่ฉันจัดการเอง”


คำพูดที่ยังคงฝังลึกในใจ....เพราะนั่น...เป็นน้ำเสียงสุดท้ายของเขาที่ผมได้ยิน


ทำไม....


ตอนนั้น..ผมถึง...


ไม่ดึงดันอยู่ข้างๆคุณนะ?


ทำไมในตอนนั้น....ผมไม่ดึงดันอยู่ข้างๆคุณ...ทั้งที่ในใจนั้นมีลางสังหรณ์


ว่าจะไม่ได้พบคุณอีก..


ว่าจะไม่ได้เห็นใบหน้าของคุณอีก...


ว่าจะไม่ได้มองดวงตาสีราตรีกาลอันลึกล้ำยิ่งของคุณ..


ว่าจะไม่อาจแอบมองคุณอยู่ห่างๆอย่างที่เคยทำได้อีกต่อไป...


เพราะคุณ...อาจจะไม่อยู่ให้ผมได้ทำเช่นนั้น..


และในตอนนั้น....คุณ...


ขับไล่ผม...


ผมจึงไม่อาจจะอยู่ที่นั่นได้.....แม้หัวใจปรารถนาที่จะอยู่เคียงข้าง..


เพราะ...กลัวเหลือเกิน….


ว่าจะถูกคุณชิงชังมากไปกว่านี้..


กลัวว่า...สายตาที่แต่เดิมจ้องมาด้วยความเย็นชายิ่ง...จะกลายเป็นไม่เหลียวแลมา..


กลัวว่า...ร่างสูงโปร่งที่มักเดินนำไปโดยชะลอบ้างนั่น..จะกลายเป็นเดินจากไปโดยไม่คิดสนใจผมที่เดินตามไป...


ผมมันโง่....งี่เง่า...อย่างที่คุณว่าจริงๆนั่นแหละ...


กับแค่ความกลัวแค่นี้....


กับแค่ความกลัว....ว่าคุณจะเกลียด...


ทั้งๆที่ความเจ็บปวดมันต่างกันมากมายถึงขนาดนี้..


ความเจ็บปวดที่ต่อจากนี้จะไม่มีคุณ...กับความเจ็บปวดที่จะถูกคุณเกลียดชัง..


ในตอนนี้....


ไม่มีแล้ว...เสียงที่เคยตวาดใส่ผม..


ไม่มีอีกแล้ว....ดวงตาที่มองผม...แม้เพียงเสี้ยววินาที...


เวลานี้…


มีเพียงความว่างเปล่า....กับกลิ่นอายเบาบางที่ประคับประคองหัวใจในยามนี้..


กลิ่นอายที่เหลือในห้องของคุณ..


ใช่..ผมมักจะเข้าไปนั่งในนั้นบ่อยๆ....


นั่งสูดอากาศที่คุณเคยใช้......


หลับใหลบนเตียงที่คุณเคยเอนกายพักผ่อน...


นั่งลงบนเก้าอี้ที่คุณเคยนั่ง....


อ่านหนังสือเดียวกับที่คุณใช้อ่านฆ่าเวลา...


และมองทิวทัศน์เดียวกันกับที่คุณเคยมอง..


การกระทำบ้าๆ....แต่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวให้ชีวิตนี้ยังคงมีวิญญาณ...


ให้มีแรงที่จะก้าวเดินต่อไป...


เพราะไร้ซึ่งความหวัง...


ไม่อาจคาดหวังอะไรลมๆแล้งๆได้....


เพราะร่างไร้วิญญาณของคุณนั้น...ผมเห็นกับตาตัวเอง..


ร่างที่เย็นเฉียบและเต็มไปด้วยบาดแผล….ดวงตาสีนิลสวยที่อยากให้จ้องมองมานั่นปิดสนิท...


ริมฝีปากที่มักปะทะคารมด้วย..เงียบกริบ….


ไม่อาจหลอกตัวเองได้...ว่าคุณอาจจะยังมีชีวิต...


ผมยังจำได้ดี..ว่าตอนนั้น..เลือดในกายผมเย็นเฉียบ...ประสาทสัมผัสทั้งหมดชาดิก..


หัวใจเฝ้าปรารถนาให้มันไม่เป็นความจริง....


หลังจากนั้น....ผมร้องไห้....ร้องไห้จนแทบเป็นบ้าในห้องตัวเอง...


เพราะไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าคุณ...


เพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้คุณเห็น...แม้จะเพียงแค่ต่อหน้าร่างไร้วิญญาณของคุณ....


ผมไม่รู้..ว่าผมร้องไห้นานแค่ไหน..เสียงกรีดร้องนั้นจะดังเพียงใด...


เพราะผมไม่อาจรับรู้อะไรได้..กระทั่งเวลาผ่านไป...ใจถึงสงบ…


ผมรู้สึก...โกรธ..และโมโหคุณจริงๆครับ...


เพราะถ้าไม่ได้เห็นร่างไร้วิญญาณของคุณ...


ผมอาจจะหลอกตัวเองได้...


ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่...และจะกลับมาในซักวันหนึ่ง..


คันดะครับ...คุณนี่...


ใจร้ายกับผมกระทั่งเวลาที่คุณเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณ..


บางครั้งผมเฝ้าถามตัวเอง...เหตุใดถึงรักคุณ?


เพราะ...ดวงตาที่แสนจะสงบนั่นงั้นหรือ?


เพราะ...ความคิดแน่วแน่ที่คุณมีงั้นหรือ?


จนถึงบัดนี้....ผมยังไม่เข้าใจตัวเอง..


แต่สิ่งหนึ่งที่เข้าใจ...รับรู้....และมันจะเป็นแบบนี้กระทั่งหัวใจดวงนี้หยุดเต้นอีกครั้ง...ครั้งที่จะหยุดไปตลอดกาล..


รักคุณที่สุดครับ....


คันดะ...












พั่บ...


สมุดบันทึกถูกปิดลง.....เสียงกดปากกาเพื่อเก็บไส้ดังขึ้นบางเบา...ก่อนที่เจ้าของสมุดเล่มบางที่วางอยู่บนโต๊ะจะหันหน้าไปทางหน้าต่างที่มีสายลมพัดเข้ามา...


ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ..ก่อนจะออกไปจากห้อง..


ทิ้งไว้เพียงความเศร้าจางๆ....กับกลิ่นอาย...อันบางเบา...ของอดีตเจ้าของห้อง..


...ที่เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวของบุคคลที่เพิ่งออกจากห้องไป...





--Fin--