คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจ็บปวดxไม่อาจตัดใจ
“พารินารี่หนีไปซะ ทางนี้ฉันจัดการเอง!”
นั่นเป็น...คำพูดสุดท้าย...
ที่เขาได้ยินจากปากของคนคนนั้น...
..............................................
.....................................................................
…………………………………………………………
………………………………………………………………………
.................................................................................................................................
“ราวี่คุง...อเลน..เขาไม่เป็นไรเหรอ?”รินารี่ถาม เมื่อเห็นสภาพราวกับไร้วิญญาณของร่างเจ้าของเส้นผมสีขาว
“ไม่รู้สิ...”ราวี่พูดพลางมองอเลน...
พวกเขากำลังหนี AKUMA ที่คิดจะทำลายอินโนเซนต์ของรินารี่ที่คาดว่าเป็นหัวใจ....และยูเอง...ก็สู้กับพวก ระดับ 3 ..2ตัว แล้วให้พวกเขาหนีมา
หิมะตกหนัก..เหลือเกิน..
ยู..นายเป็นยังไงบ้างเนี่ย?
อย่ามา...ทำให้...อเลนเป็นห่วงสิฟะ..
พรึ่บ!
ร่างของเด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปนอกถ้ำ
“อเลนคุง? จะไปไหนน่ะ ข้างนอกหิมะตกหนักมากเลยนะ”รินารี่ตะโกนบอก ร่างของเด็กหนุ่มหันไปตามคำเรียก ก่อนจะยิ้ม...ด้วยรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนเต็มที
“ผม..จะออกไปตามหาคันดะครับ เผื่อจะช่วยอะไรได้ ราวี่ดูแลรินารี่ทีนะครับ”อเลนพูดจบก็เดินไปที่ปากถ้ำ ก่อนจะชะงักอีกครั้งเมื่อหญิงสาวตะโกนมา
“มันอันตรายนะ อเลนคุง คันดะคุงเขาไม่เป็นไรหรอก”รินารี่พูด ร่างบอบบางเจ้าของดวงตาสีเงินขี้เถ้าหันมามองอย่างร้อนรน...ราวกับจะบอกว่า...เป็นห่วง..กังวล...กลัว..ว่าคนที่กำลังจะไปตามหานั้นอาจเป็นอะไรไป..
หิมะที่ตกอย่างรุนแรงนี่....ทำให้เขานึกกลัว....
มันช่างเหมือน..วันที่มานาตาย...
วันที่คนสำคัญคนแรกของเขาจากไป
กลัว....ว่ามันจะเป็นเหมือนวันนั้น..
“ไม่ได้หรอกครับ....รินารี่ คันดะเขาสู้กับระดับสาม ผมเกรงว่าอาจจะได้รับบาดเจ็บแล้วเป็นอะไรไป...” พูดจบก็เดินออกไปจากถ้ำ โดยไม่ฟังเสียงห้ามทั้งของรินารี่และของราวี่
…………………..
………………………………
…………………………………………
…………………………………………………..
………………………………………………………….
………………………………………………………………..
อเลนมองไปตามทางที่ผ่านมา..แต่ไม่พบร่างหรือร่องรอยของนักดาบหนุ่มเลย..แม้แต่น้อย
คันดะ...ทำไม...
..ถึงต้องปกป้องรินารี่ขนาดนั้นล่ะครับ?
คำตอบนี้เขารู้ดี..ในใจ
เพราะอินโนเซนต์รินารี่อาจจะเป็นหัวใจ...
ถ้าเป็นอะไรไป....คงไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่ตามมา
แต่ทว่า.....
คำตอบอีกหนึ่งนั้น..
เป็นคำตอบที่แสนปวดร้าว...
คนที่..คันดะรัก..และคิดจะปกป้อง..คือรินารี่..
ไม่ใช่เขา...
แม้ไม่เคยถาม...ไม่เคยมั่นใจในความคิดของตนเอง....ทว่า...คนที่คันดะมักจะพูดด้วยคือรินารี่..
ไม่ใช่เขา..ที่ขนาดจะคุยด้วยธรรมดาๆยังทำไม่ได้..
ทุกครั้งที่อยากคุยด้วยดีๆ...กลับกลายทะเลาะกัน...เสมอ...
อยากลืมมันเสียเหลือเกิน…
เฝ้าบอกตัวเองให้ตัดใจเสีย...แต่เหตุใดกัน..
หัวใจกลับ....และหลงไหล ในดวงตาสีรัตติกาลคู่นั้นมากขึ้น..ทุกวินาที..
หยดน้ำค่อยๆไหลรินจากดวงตาสีเงินขี้เถ้า...หิมะที่ตกลงมาอย่างหนักนั้น ดูราวกับจะกลืนกินร่าง
ของเด็กหนุ่มเข้าไป ร่างบางทรุดลงกับพื้น มือทั้งสองปิดบังใบหน้า...ร่างกายสั่นไหว...สะอื้นไห้..
“บ้าจริง..ร้องไห้ทำไม..น่าอายที่สุด!” เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆ
ทำไม..เพียงแค่จะตัดใจจากใครซักคน..ทำไมช่าง....ยากเย็นเหลือเกิน..
ทำไม..แค่การจะไปรักใครซักคนที่รัก...และพร้อมจะดูแลเรา...ถึงไม่อาจทำได้..
ถ้าเขารักราวี่...อาจจะไม่ต้องเจ็บปวดแบบนี้แท้ๆ...
ทำไมถึงบังคับหัวใจของตัวเองไม่ได้นะ..ทำไมกัน...
“.....ใคร?”
เสียงของใครบางคนทำให้อเลนหลุดจากภวังค์...และเขาจำได้..เสียงนี่...
“คันดะ!”
ร่างบางเดินเข้าไปในพุ่มไม้กลางพายุหิมะ ก่อนจะเห็นร่างของคันดะนอนอยู่ข้างใน พิงกับต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่..
“คันดะครับ? คันดะเป็นอะไรไหมครับ” ร่างบางเข้าไปถามไถ่..
ร่างสูงนอนพิงต้นไม้อยู่ เสื้อผ้าเอ๊กโซซิทส์เต็มไปด้วยคราบเลือดแห้งกรัง
“แล้วที่นายเห็นมันเป็นยังไงเล่า ...เจ้าถั่วงอกเอ๊ย...แล้วรินารี่ล่ะ?”
แปลบ....
“รินารี่...ปลอดภัยครับ....คันดะ”อเลนกล่าวเบาๆ..
“อืม...”คันดะพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหลุดเสียงร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บแผล..
“คันดะเป็นอะไรไหมครับ? ขอผมดูแผลหน่อย”ร่างบอบบางพูดขึ้น ก่อนจะขยับเข้าใกล้
“ไม่ต้อง!”
“แต่ว่า.....”
“ไม่ต้อง ก็คือ ไม่ต้อง!”
อเลนรู้สึกเดือดปุดขึ้นมาแทบจะในทันที
“ผมขอดูแผลหน่อยไม่ได้หรือไงกันครับ? เป็นคนเจ็บก็ช่วยอยู่เฉยๆทีเถอะ”เด็กหนุ่มว่าพลางจัดการถอดเสื้อร่างสูงออก แต่คันดะจับยึดแขนของเขาไว้ แต่ในที่สุด...ด้วยความที่เจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลยังคงบาดเจ็บอยู่..ดังนั้น...แน่นอนว่าคนที่ชนะคือ อเลน
“แผลลึกมากนะครับ....ถึงจะแค่ไม่กี่รอยก็เถอะ..”ร่างบางว่าพลางหรี่ดวงตาลงอย่างเจ็บปวด..มือเรียวบางค่อยๆแตะบาดแผลบนแผ่นอกของร่างสูงเบาๆ...
อยาก..จะเจ็บแทนเหลือเกิน
อยากจะเป็นคนรองรับรอยแผลทั้งหมดบนร่างกายนี่เอาไว้เสียเอง
ทำไม.....ถึง...
ต้องยอมเจ็บขนาดนี้ด้วยล่ะครับ...เพื่อ..รินารี่เหรอ?..
“...แล้วแกร้องไห้ทำไมฮะ...”
หยาดน้ำตาค่อยๆไหลรินจากนัยน์ตากลมโตอย่างไม่รู้ตัว ร่างบางเบิกตากว้างอย่างตกใจ..
“อ๊ะ..ผม.....อึ๊ก....”
ร้องไห้ไปทำไมกัน....
บ้า..........เรานี่บ้าจริงๆ...
“ร้องไห้ทำไมฮะ หรือว่าเสียใจมากที่ฉันยังมีชีวิตอยู่?”คันดะถามแกมประชด
“อึ๊ก.. ดะ.ดูเหมือนว่า...คุณ..จะไม่เป็นอะไรนะครับ มีแรงมาหาเรื่องผม....น่ะ...”ร่างบางตอกกลับพลางสะอื้น…พยายามจะหยุดร้องไห้อย่างเต็มที่แล้วจึงเอ่ยขึ้น “รู้สึกว่าระหว่างที่ผมเดินมาจะมีถ้ำอยู่นะครับ....ยังไงไปพักที่โน่นก่อนดีกว่า เผื่อพายุแรงขึ้น...แล้วนี่ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย...”
“....ก็ดี....”คันดะพูดขึ้น..ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น โดยมีอเลนค่อยๆพยุงคันดะออกจากพุ่มไม้ แล้วพาไปที่ถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆ
ท่ามกลางความเงียบ..ที่มีเพียงเสียงกองไฟปะทุ...กับเสียงพายุหิมะข้างนอก..และแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา..อเลนนั่งงอเข่า พลางมองไปที่คันดะ ตอนนี้เขาส่งทีมให้ไปหาพวกราวี่เรียบร้อยแล้ว...เหลือแต่...รอ...เท่านั้น..
แต่ยิ่งเงียบ.....เขาก็ยิ่ง..คิดมาก..
อยู่ใกล้กันแค่นี้....การจะบอกออกไปไม่ยากเลยแท้ๆ...
แค่คำว่ารัก..
ความกลัวหรือ...?
กลัว...คันดะจะไม่รู้สึกแบบเดียวกัน
กลัว..ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้ว....
กลัว..ทั้งๆที่น่าจะรู้คำตอบดีแก่ใจ...
หวัง.....งั้นหรือ?
ว่าเขาจะตอบรับเรา..
บ้าจริง........
ค่ำคืนที่แสนเงียบสงัดผ่านเลยไปโดยไร้สัญญาณเตือน.....
ถึงอันตราย.....ในวันรุ่งขึ้น..
ความคิดเห็น