คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เหตุเกิดเพราะความเบื่อ(หรือเปล่า?)
"เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เด็กสาวเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลไหม้บ่นกระปอดกระแปด เฟรินตะโกนอย่างนั้นอยู่หลายรอบ จนกระทั่งคิลเข้ามา
"นายจะบ่นทำไมกันนักกันหนา หา? เฟริน บ่นไปก็ไม่ทำให้นายหายเบื่อหรอก"พูดจบคิลนั่งลงบนเตียง
"ก็ฉันเบื่อนี่หว่า...ตั้งแต่ขึ้นปีสามมาไม่มีเรื่องหนุกๆเลย"เฟรินบ่น ไอ้จะไปเที่ยวตามประสาผู้ชายรึก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงเต็มตัวแล้ว แหวนที่พ่อให้มาก็พัง แหวนอันใหม่ไอ้บ้าน้ำแข็งก็ยึดไป
"งั้นแกก็ไปกุ๊กกิ๊กกับคาโลแก้เบื่อสิ"คิลเสนอหนทาง แล้วก็เจอบาทาของเพื่อนสวเข้าเต็มรัก
"ไอ้บ้า พูดออกมาได้ไงวะ ไปหาเรนอนไป๊!"เฟรินหน้าแดง แล้วด่าคิลกลบเกลื่อน
"โว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!! พระเจ้าหรือปีศาจก็ได้ ช่วยส่งอะไรหนุกๆมาที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ตู้ม!!
"สมพรปากไหมล่ะ ไอ้เฟรินเอ๊ย.....ไปดูกันเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น"พูดจบคิลและเฟรินออกจากห้องไป
ทั้งสองคนฝ่าไทยมุง เอ..หรือเอดินเบิร์กมุงหว่า ไปถึงด้านหน้า
ที่หลุมกว้างขนาดใหญ่ลึกประมาณหนึ่งเมตร มีเด็กหนุ่ม 2 คนอยู่ในนั้นในสภาพที่ดูไม่ได้ คนหนึ่งมีเส้นผมสีเงิน ออกจะเรียกว่าขาว ชุดแปลกๆสีดำทั้งตัว อีกคนมีผมสีดำมัดไว้เป็นหางม้า
"อูย....ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?"เด็กหนุ่มผมขาวลุกขึ้น ดวงตาสีขี้เถ้ามองไปข้างหน้าอย่างงุนงง แล้วหันไปเขย่าตัวเพื่อนร่วมทางข้างๆ
"คันดะครับ..คันดะ..เราอยู่ที่ไหนเนี่ย ตื่นซิครับ คันดะ... ตื๊น!!"เด็กหนุ่มร่างบางหันไปเขย่ากายคันดะอย่างแรง จนคันดะลุกขึ้น
"อูย....เจ็บชะมัด"คันดะลุกขึ้นพลางลูบหัวตัวเอง
"ที่นี่ที่ไหนน่ะ? เจ้าถั่วงอก"คันดะหันไปถามเด็กหนุ่มผมขาว
"ผมชื่ออเลนครับ หัดจำไว้มั่งสิ สมองอ่ะมีไหม"อเลนโต้กลับอย่างหงุดหงิด
"ที่นี่ที่ไหน ฉันถามรอบที่สองแล้วนะ"
"จะไปรู้เรอะครับ"
"นายเป็นคนดึงฉันมานะ!"คันดะเริ่มอารมณ์เสีย(เสียอยู่แล้วนี่)
"ผมไม่ได้ดึงนายมานะ! นายนั่นแหละที่จับข้อมือผมไว้แล้วตามมา!"อเลนเริ่มหงุดหงิดบ้าง
"เอ่อ...ก่อนอื่นช่วนหยุดทะเลาะกันทีนะ"ปราชญ์เลโมธีพูด
"คุณเป็นใคร/นายเป็นใคร! มาเจือกอะไรด้วยฟะ!" อเลนละคันดะหันไปตอบ แล้วก็เจอมีดบินกิตติมศักดิ์ของลอรี่ (ฉึก!)เอ๊ย ลอเรนซ์ค่ะ..
"ฉันชื่อเลโมธี เป็นอาจารย์ใหญ่ของที่นี่ พวกเธอช่วยตามไปที่ห้องฉัน แล้วบอกหน่อยได้ไหมว่ามาจากไหน
"ครับ"อเลนที่เริ่มใจเย็นลงลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อ แล้วมัดผมยาวสีขาวปลอดให้เรียบร้อย เช่นเดียวกับคันดะที่ลุกขึ้นปัดฝุ่นแล้วมัดผมหางม้าของตน แล้วทั้งสองคนก็เดินตามปรชญ?เลโมธีไป
"ฉันว่า.....นายคงมีเรื่องให้สนุกหลายเรื่องเลยล่ะ"คิลหันไปกระซิบกับเฟริน
"เป็นอันว่า....พวกเธอไม่ใช่คนในโลกนี้ แต่อยู่ดีๆก็เกิดข้ามมิติมา....อย่างนั้นหรือ"เลโมธีพูดขึ้นหลังจากที่อเลนพูดแจงเรื่อง ส่วนคันดะนั่งเงียบเปล่งรงสีอำมหิต
"ครับ"เสียงนั้นแน่นอนว่ามาจากอเลน เพราะคันดะ....ก็อย่างที่รู้อยู่ว่าตอนนี้อารมณ์เสียแค่ไหน...
"แล้วพวกเธอพอรู้ไหม? ว่ามาอยู่ที่ได้ไง"
"ถ้ารู้จะมานั่งตรงนี้เรอะ"
"คันดะครับ!"
"ช่างเถอะ เอาเป็นว่า..........."
"เฮ้ย มีข่าวลือว่ะ" ครี้ดซึ่งเป็นหัวโจกประจำป้อมอัศวินกล่าวขึ้น
"ข่าวอะไร ข่าวที่นายไปแอบจีบสาวปราสาทขุนนางน่ะหรือ" เฟรินกล่าว ทั้งๆที่ในปากยังเต็มไปด้วยขนม
"ไม่ใช่เว้ย! พวกนายจำเจ้าหัวขาวกับเจ้าหางม้าได้ไหม? ได้ข่าวว่าจะมาอยู่ที่เอดินเบิร์กพักหนึ่งนะ แถมยังอยู่ที่ป้อมอัศวินด้วย!"
"แล้วมันเป็นเรื่องของแกเหรอวะ! มุเก็น!!!" ดาบญี่ปุ่นพุ่งเข้าไปหาครี้ด ตามด้วยเสียงใสราวสตรีของคนหัวขาวก็ดังขึ้น
"คันดะครับ!!!!!!!!! สงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหม!" อเลนเดินเข้าไปห้ามปรามผู้เป็นเพื่อน หากแต่พอคันดะหันขวับมา อเลนก็ถึงกับชะวักกึก แล้วยืนนิ่งมันตรงนั้น ก่อนปล่อยครี้ดซึ่งร้องขอความช่วยเหลือไปตามชะตากรรม
"ง่า...ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่ออเลน วอคเกอร์ครับ ส่วนท่งนู้ชื่อคันดะ ยู ทางที่ดีที่สุด อย่าเรียกชื่อ[ยู]เด็ดขาดนะครับ ไม่งั้นอาจเป็นเหมือนคุณคนตาเดียว" แล้วอเลนก็พยักเพยิดไปทางครี้ด โดยที่ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็พยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจ
"เอ่อ.......อเลน" เฟรินสะกิดอเลน
"ครับ?"
"นายช่วยไปห้ามคันดะหน่อยได้ไหม? ฉันสงสารครี้ดมันว่ะ"
"เอ่อ.....ผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกันแหละครับ เพราะผมเองก็ห่วงชีวิตตัวเองเหมือนกัน"
"งั้นขอถามหน่อย ทำไมถึงไม่ให้เรียกว่า ยู ล่ะ"
"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่ถ้าห่วงชีวิตล่ะก็อย่าเรียก ส่วนที่คุณครี้ดกำลังจะโดนฆ่าน่ะ.....เผอิญคุณคันดะเขาหงุดหงิด ก็เลยพยายยามหาคนลงน่ะครับ" อเลนตอบเสียงฉะฉาน โดนไม่รู้ถึงเงาทะมึนข้างหลัง
"ใคร…นายพูดถึงใครไม่ทราบ? เจ้าถั่วงอก?" คันดะพูดเสียงยานๆ
"ปะ.......เปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอก.." อเลนหันขวับแล้วตอบเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะรีบชิ่งหนีไปทันที
ด้านคันดะที่หายอารมณ์เสียแล้วก็หันไปทางเฟริน แล้วถามขึ้น
"แล้วพวกฉันนอนที่ไหนล่ะ นาย....."
"เฟริน เฟริน เดอเบอโรว์ เดอะทีฟ ออฟ บารามอส"
"และ เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปรินซ์เซส ออฟ บารามอส แอนด์ เดมอส" เฟรินหันขวับไปตามต้นเสียง ผู้ที่พูดคือชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีเงิน และดวงตาสีฟ้า เจ้าของฉายาป้อมน้ำแข็ง
"นั่นมันอีกชื่อ แต่เรียกฉันว่า เฟริน เหอะ ง่ายดี" เฟรินพูดแล้วยิ้มๆ
"ยินดีที่ได้รู้จักละกัน แล้วนายล่ะ เจ้าถั่วงอก ไม่สิ นั่นมันชื่อเจ้าแห้งนั่น อย่านายนี่ นายป้อมน้ำแข็งน่าจะเข้าท่าแฮะ"
"นายมีสิทธิอะไรมาเรียกฉันยังงั้น? คันดะ ยู ชื่อของฉันคือ คาโล วาเนบลี เดอะ ปรินซ์ ออฟ คาโนวาล"
ระหว่างที่ไอเย็นกำลังปะทะกับไอพิฆาตอยู่นั้น เสียงๆหนึ่งก็ดังออกมา
"มาถึงก็ออกเลยเลยนะ ยูรี่ แล้วเอลี่ไปไหนเสียล่ะ? ถึงมาทะเลาะกับคาลี่" ซาตายประจำป้อมปรากฏตัวอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับนักบวชอารมณ์ร้ายประจำป้อม ซึ่งจ้องเขม็งมาทีทั้งคู่
คาโลรีบผละออกมา ในขณะที่คันดะยังคงจ้องลอเรนซ์กลับอย่างไม่ลดละ ซาตายแห่งป้อมอัศวินเห็นท่าจะไม่ดี....จึงพูดขัดออกไป
"นี่ยูนี่ ลอรี่ จ้องกันมากๆเดี๋ยวก็ท้องหรอก"
เฟี้ยว..... ฉึก! ฉึก!
เสียงมีดปักกับกำแพงดังขึ้นสองครั้ง เนื่อฃจากมีดาบคู่มือ นามมุเก็นของคันดะลอยไปด้วย
"อย่ามาเรียกฉันด้วยชื่อทุเรศๆอย่างนั้นนะเฟ้ย!"
"ใครอนุญาตให้เรียกชื่อฉันกันหา!!!!!!!!!"
"เอ่อ....."เสียงหวานราวสตีกล่าวขัดจังหวะ ร่างเล็กเจ้าของหัวสีขาวเดินออกมาช้าๆก่อนกล่าวขึ้น
"คือ....เมื่อครู่ผมไปถามว่าจะให้นอนที่ไหน คุณโรเวนเขาบอกว่า ให้เฟรินย้ายไปห้อง พวกแองเจริน่า แล้วให้พวกผมสองคนไปอยู่ห้องหัวหน้าชั้นน่ะครับ....แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่ล่ะฮะ"เด็กหนุ่มถามขึ้นอย่างงงๆ
"ช่างเหอะ....ได้ห้องแล้วใช่ไหม? เจ้าถั่วงอก งั้นก็ไปเถอะ" คันดะเดินไปกระชากมุเก็นออกจากผนังมาใส่ฝัก แล้วเดินไปหาอเลน
"เดี๋ยว! ทำไมฉันต้องย้ายห้องด้วยล่ะ! ให้สองคนนี้ไปอยู่ห้องอื่นก็ได้นี่.. แว้ก! " เฟรินอุทาน เมื่อดาบของคันดะปักอยู่เหนือหัว
"น่ารำคาญจริง! ช่างมันเหอะน่า! เธอน่ะย้ายๆไปเหอะ ฉันยิ่งอารมณ์เสียอยู่ เดี๋ยวก็ฆ่ามันตรงนี้เสียเลย" พูดจบคันดะก็ชักดาบออกแล้วเดินไปที่ห้อง โดยมีอเลนที่ขอโทษขอโพยทุกคนแทนคันดะแล้วเดินตามไป โดยมีทุกคนในป้อมอัศวินซึ่งัดนี้คิดอะไรบงอย่างในใจตรงกัน
'พี่ลอเรนซ์คนที่สอง...T.T'(แถมโหดกว่า)
อเลนวิ่งตามคันดะไป เนื่องจากช่วงความยาวขาที่ไม่เท่ากัน แถมคนตรงหน้ายังเดินเร็วเหลือเกิน ร่างบางวิ่งไปพลาง หอบแฮ่กๆไปพลาง จนสุดท้ายก็จำต้องเรียกรั้งร่างสูงไว้
“คะ...คันดะครับ หยุดรอผมหน่อยได้ไหมครับ....เหนื่อย”คันดะหยุดกึก อเลนวิ่งไปยืนข้างๆร่างสูง ก่อนนั่งพัก
“อ่อนแอจริงนะ เจ้าถั่วงอก แย่จริง กับการวิ่งแค่นี้ก็หอบเสียแล้ว” คันดะว่าอย่างหยันๆ อเลนหันขวับไปหาคนที่ว่าตน ก่อนจะเถียงกลับ
“ใครจะไปถึกอย่างคันดะล่ะครับ”
ร่างสูงสะดุ้งเฮือก ก่อนเตรียมตัวจะด่ากลับ แต่มีเสียงหนึ่งดังออกมาขัดเสียก่อน
“ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่ย้ายไปเด็ดขาด!!!!!!!” เสียงหวานลอยออกมาจากห้องหัวหน้าชั้นปี ประตูถูกเปิดออกโดยเจ้าของเส้นผมสีดำขลัดูยุ่งเหยิง ดวงตาสีม่วงดูจะฉายแววเหนื่อยหน่ายอยู่หน่อยๆ ก่อนจะหันมาทักทายเอ๊กโซซิทส์หลงมิติทั้งสอง
“ไง.....พวกนาย คันดะกับอเลนซินะ ขอโทษนะ แต่คงต้องรอหน่อย เจ้าเฟรินมันอาละวาดอยู่ แต่คาโลมันอยู่ด้วย คิดว่าอีกซักพักคงเรียบร้อย พวกนายยืนรอซักแป็บละกัน ส่วนเรื่องเสื้อผ้าแล้วก็ข้าวของเครื่องใช้ รู้สึกว่าปราชญ์เลโมธีจะเตรียมไว้ให้แล้วล่ะนะ อ้อ! ฉันชื่อ คิล ฟิลมัส เดอะ คิลเลอร์ ออฟ ซาเรส” คิลพูดพลางปิดประตู เสียงโวยวายในห้องค่อยๆเบลงเป็นเสียงคนคุยกัน และเงียบไปในที่สุด
เด็กสาวเจ้าของผมสีน้ำตลไหม้เปิดประตูออกมา ใบหน้าเป็นสีแดงเรื่อ ในมือมีกระเป๋าของตนอย่ ก่อนจะรีบเดินกึ่งวิ่งไปที่ห้องของพวกผู้หญิง
“คงเข้าไปได้แล้วล่ะ”คิลบอก
เด็กหนุ่มทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้องขนาดกลาง ที่มีเฟอร์นิเจอร์ต่างๆอยู่สี่ชุด ซึ่งอีกชุดเพิ่งจะเพิ่มเข้ามาที่เตียงมีเด็กหนุ่มผมสีเงินนอนกุมท้องอยู่
“เฮ้ย คาโล แกเป็นอะไรวะ”
“ยัยนั่นต่อยท้องฉันซะจุกเลย...”
“อุ๊บ...คิกๆ เฮือก ! –ขอโทษครับ” อเลนที่เผอหัวเราะออกมาสะดุ้ง ก่อนกล่าวขอโทษแล้วหลบไปยู่ด้านหลังคันดะ
“สองเตียงตรงกลางพวกนายเลือกกันเองละกัน ส่วนชื่อของฉันพวกนายรู้จักแล้วสินะ? แค่นี้แหละ ฉันขอนอนก่อนละกัน”คโลพูดจบก็คลุมผ้าห่มหลับไปทันที
“ง่า....คุณคิลครับ..รู้สึกว่าคุณคาโลจะไร้มนุษยสัมพันธ์จังนะครับ”
“อย่าไปคิดมากเลย มันก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ ฉันขอนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์”คิลพูดจบก็ไปนอนที่เตียงของตัวเอง
อเลนและคันดะรีบไปนอนที่เตียงของตน คันดะนอนเตียงที่สองจากทางซ้าย ส่วนอเลนนอนเตียงที่สองจากทางขวา
………………….
………………………….
“เฮ้อ...ให้ตายสิน่า”คันดะพึมพำอย่างหงุดหงิด พลางหันไปหาร่างบางที่นอนอู่อีกเตียงหนึ่ง เสียงหายใจสม่ำเสมอเป็นสัญญาณว่านอนหลับแล้ว คันดะลุกขึ้นมาอย่างแช่มช้า และเงียบเชียบ พลางมองใบหน้าเด็กหนุ่มร่างบางที่ทำให้เขาติดมาอยู่ที่นี่ด้วย
ตอนนั้น.....
อยู่ดีๆก็มีอะไรบางอย่างดึงร่างบางไป
เขายอมรับว่าตัวเองตกใจ...มากๆ หัวใจของขาหล่นวูบ มือเรียวเผลอกุมข้อมือร่างบางไว้ ความรู้สึกบางอย่างบอกเขาว่า.....ถ้าไม่ยึดไว้ อาจจะไม่ได้พบกันอีกต่อไป...
มือเรียวปัดเส้นผมสีหิมะออกจากใบหน้าหวาน พลางจ้องใบหน้าที่หลับใหลอยู่ของร่างบาง รอยยิ้มเล็กๆพดผ่านใบหน้าที่สวยราวรูปสลักของคันดะ
นี่เขาเป็นอะไรไปนะ?
********----------------***************
คันดะกับอเลรเมเปล่งแสงความ Y แล้ว ใครทนไม่ได้ซินว่าอย่าอ่านฟิคนี้เลยนะคะ
เพราะอีกไม่นนจะกลายสภาพเป็นฟิค Y
(เอ๊ะ? หรือว่าคนที่ตามเรื่องนี้อยู่อยู่เป็นสาวก Y ทั้งหมด)
ความคิดเห็น