คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ภารกิจ
ตอนที่ 1 : ภารกิจ
"หวา!!!!!!" อเลนร้องอย่างหวาดเสียวเพราะเขาลื่นระหว่างที่กำลังจะเหยียบที่หลังคารถไฟ ด้วยหลังคาเต็มไปด้วยหิมะที่โปรยปรายลงมาจนเป็นปึกหนา แต่ยังดีที่มีมือแกร่งฉุดข้อมือบางเอาไว้แล้วดึงขึ้นมา
"ขอบคุณครับ...คันดะ"อเลนกล่าวขอบคุณ คันดะ ยู หันมาถมึงตามองชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียง 'ชิ' ดังออกมาจากปากของคันดะ และหันกลับไป
เหตุผลที่เขาต้องมากับคนคนนี้ คือภารกิจเก็บกู้อินโนเซนต์ที่โคมุอิสั่งมา...
"ไง คันดะคุง อเลนคุง ยังเข้ากันไม่ได้เหมือนเดิมนะ"โคมุอิพูดล้อๆเมื่อเห็นทั้งสองคนนั่งคนละฝั่งของโซฟา อย่างชนิดติดขอบโซฟา "แต่ยังไงพวกนายก็ต้องไปทำภารกิจด้วยกันอยู่ดี"
"ทำไมฉันต้องไปกับเจ้าถั่วงอกด้วยล่ะ!"คันดะตะคอกออกมาอย่างกราดเกรี้ยว
อเลนนั่งนับหนึ่งถึงสิบในใจอย่างระงับอารมณ์...เพื่อไม่ให้กระโดดไปตั๊นหน้าคนที่นั่งอยู่อีกข้างของโซฟา
"ผมชื่ออเลน วอคเกอร์ ครับ ไม่ใช้ถั่วงอก อ้อ! ผมลืมไปว่าคันดะสมองไม่ค่อยดี เลยจำชื่อใครไม่ค่อยได้!" อเลนพูด
"ผมนายมันขาวอย่างกับถั่วงอก ชื่อเจ้าถั่วงอก ก็เข้าดีอยู่แล้วนี่"คันดะโต้กลับ
"หัวสมองของนายเนี่ยเอาไปขายแลกเงินดีไหมครับ? เพราะดูท่ามันจะไม่ได้ใช้งานในทางที่ดีเอาซะเลย" อเลน โต้กลับแต่ก่อนที่คันดะจะเถียงต่อ โคมุอิก็ขัดขึ้นเสียก่อน
"อย่ามัวแต่ทะเลาะกันเลย มาพูดถึงภารกิจกันดีกว่า ที่ที่จะไปก็คือ พระราชวังเก่าของราชวงศ์โรมานอฟ เพราะเคยมีข่าวลือว่ามีดวงวิญญาณออกมาร่ายร่ำทุกคืน วันดีคืนดีก็มีแสงสีออกมา ดังนั้นเราจึงคาดว่าอาจเป็นอินโนเซนต์ ขอให้พวกเธอลองไปตรวจสอบดู"
"แล้วทำไมหน่วยค้นหาถึงไม่ไปตรวจสอบเองล่ะ?"คันดะถาม
"เพราะมันมีม่านพลังแข็งแกร่งอยู่ ทำให้พวกหน่วยค้นหาเข้าใกล้ไม่ได้ ก็เลยยังไม่แน่ใจว่าเป็นอะไร ก็เลยจะให้ไปตรวจสอบ เพราะถ้าไม่มีอินโนเซนต์ก็อาจจะเกี่ยวกับพวกโนอา"โคมุอิตอบคำถามของคันดะ
"ยังไงขอให้พวกเธอเตรียมตัวไปที่รัซเซียเพื่อตรวจสอบโดยด่วนนะ เราจะออกเดินทางกันบ่ายนี้" โคมุอิสั่ง
"......ถั่วงอก....เจ้าถั่วงอก!"อเลนสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อคันดะเรียก
"อะ....ครับ?"อเลนตอบรับออกไป ตอนนี้เขาอยู่ในรถไฟที่จะตรงไปรัซเซียเรียบร้อยแล้ว
"นั่งเหม่ออะไรอยู่เรอะ"คันดะถาม
"เปล่านี่ครับ ว่าแต่เราเปิดหน้าต่างดีกว่านะครับ มันอึดอัดยังไงไม่รู้" อเลยพูดก่อนเปิดหน้าต่างรถไฟ
คันดะนั่งมองเด็กหนุ่มร่างเล็กตรงหน้า เส้นผมสีขาวที่เมื่อปีก่อนยังสั้นระต้นคออยู่ มาปีนี้กลับยาวจนเกือบกลางหลัง ดวงตาสีเงินขี้เถ้ายามนี้มองออกไปทางทิวทัศน์นอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาวบริสุทธิ์...สีเดียวกับเส้นผมของเด็กหนุ่ม ลมอ่อนๆพัดมาทำให้เส้นผมสีขาวยามนี่ปลิวไสวจนยุ่งเหยิง
คันดะเห็นเช่นนั้นจึงหยิบยางรัดผมของตนออกมาแล้วยื่นให้อเลน แต่อเลนทำหน้าเอ๋ออย่างงงๆ จนคันดะทนไม่ไหวต้องตะคอกใส่
"เอาไปมัดผมนายสิ! มันพันกันจนยุ่งเหยิงหมดแล้ว!"อเลนเข้าใจความหมายในที่สุด ก่อนเอื้อมมือไปหยิบยางรัดผมจากมือคันดะ
นิ้วมือเรียวบางของอเลนแตะโดนฝ่ามือหนาของคันดะ เรียกให้คันดะรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ หากแต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมามากนัก และทำให้เจ้าตัวไม่ได้สังเกตว่า...อีกฝ่ายก็ดูจะรู้สึกเช่นเดียวกัน..
รถไฟเข้าสู่ประเทศรัซเซีย ทั้งอเลนและคันดะ ลงจากรถไฟ ก่อนเดินต่อสายไปที่พระราชวังเก่าของราชวงศ์โรมานอฟ
"ที่นี่สินะ..."อเลนพึมพำ เมื่อมายืนอยู่ท่าพระราชวังเก่า ก่อนจะลองเดินเข้าไปดู ก็พบว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นไว้...
"คันดะครับ..มันมีม่านพลังอยู่จริงๆด้วย"อเลนหันไปบอกคันดะ คันดะเดินมาที่ที่อเลนยืนอยู่ ก่อนยืนหลังอเลน ทำให้ราวกับร่างบางอยู่ในอ้อมกอดของคันดะ ไออุ่นจากร่างสูงส่งมาถึงร่างบาง จนอเลนก็กลัวว่าคันดะจะได้ยินเสียงที่หัวใจเต้นระรัวอยู่นี่
"จริงๆด้วยแฮะ"คันดะพึมพำ ก่อนจะถอดฝักดาบมุเก็น
"เจ้าถั่วงอก ถอยออกไปห่างๆนะ"คันดะบอกอเลน ก่อนจะเบี่ยงทางให้อเลน ออกมาจากจุดที่ยืนอยู่ แล้วเจ้าตัวก็ฟันฉับลงไป ทำให้ม่านพลังนั้นถูกผ่าออก เกิดเป็นรอยแยกที่พอจะเดินลอดเข้าไปได้
"ไปเร็ว เจ้าถั่วงอก"
ในพระราชวังนั้น ยามนี่เต็มไปด้วยหิมะ เพราะรูที่หลังคามีหลายจุด และบางจุดเป็นรูใหญ่มาก หิมะจึงตกลงมาทับถมกัน ทำให้อเลนต้องกอดอกไว้เพราะรู้สึกหนาว
เมื่อทั้งคู่เดินกันมานานพอสมควร อเลนก็เงยหน้ามองแผ่นหลังของคนที่เดินอยู่ข้างหน้า ก็พบว่าร่างสูงดูจะไม่สะทกสะท้านเท่าใดนัก หากแต่เจ้าของร่างสูงนั้นรู้ดีว่า มือของเขากำลังจะชาจนไร้ความรู้สึก จนเขาต้องกระชับมุเก็นเอาไว้ไม่ให้หลุดมือไป
"ผมว่า...เราออกไปข้างนอกกันก่อนไหมครับ? จากรายงานมันบอกว่าจะโผล่ตอนกลางคืนนี่ครับ เราออกไปหาอะไรอุ่นๆทานกันก่อนไม่ดีกว่าเหรอ" อเลนพูดเมื่อมือของเค้าทั้งสองข้างเริ่มชาจนไร้ความรู้สึก
คันดะเบือนหน้ามามองอเลน ก่อนจะพูดออกไป
"ฉันอยากทำงานนี้ให้เสร็จเร็วๆ เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้านาย แล้วฉันก็ไม่อยากเสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์ ก่อนอื่นฉันว่า เราควรจะเดินสำรวจที่นี่ก่อน อีกอย่างม่านพลังนั่นป่านนี้คงสมานตัวกันแล้ว ฉันขี้เกียจทำอะไรซ้ำๆซากๆ ลองนึกดูนะเจ้าถั่วงอก ว่าถ้านายจะออกไป ฉันก็ต้องฟันม่านพลังอีกรอบ พอจะเข้าอีกที ก็ต้องฟันอีก เปลืองทั้งแรงเปลืองทั้งเวลา แล้วนายก็ไม่ควรเดินเหม่อขาดนั้น ถ้า AKUMA หรือโนอาโผล่ออกมาล่ะก็ บอกไว้เลยนะว่าฉันจะไม่ช่วยนายเด็ดขาด"
"แต่ถึงจะโผล่หรือไม่โผล่ หรือผมจะเดินเหม่อหรือไม่ ผมก็สู้ไม่ได้อยู่ดี เพราะตอนนี้มือผมชาจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว"อเลนพูดขึ้น
"แขนนายจะชาหรือขยับไม่ได้มันก็ไม่ทำให้นายสู้ไม่ได้หรอก"คันดะโต้กลับ
"แต่คันดะคงลืมไปว่าอินโนเซนต์ของผมคือแขนซ้าย และเมื่อแขนซ้ายของผมชา ผมก็ยังสงสัยว่าผมจะสู้ยังไง"อเลนยังคงเถียงอยู่
"เอาเป็นว่าถ้าถึงตอนนั้น ต่อให้ต้องฟันแขนนาย ฉันก็ต้องทำให้แขนนายหายชาให้ได้!"คันดะตอบกลับอย่างกราดเกรี้ยว
เสียงของทั้งคู่เงียบไป จนเขานึกว่า เขาพูดแรงไปหรือเปล่า แต่พอหันไป ก็พบเด็กหนุ่มกำลังเป่าลมใส่มืออยู่ เส้นผมสีขาวราวกับหิมะยามนี้ถูกรวบไว้ด้วยยางรัดผมของเขา ดวงตาสีขี้เถ้ามองไปตามพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ ร่างบางหนาวสั่นเล็กน้อย ทั้งๆที่ดูแล้วก็ไม่น่าจะเป็นคนขี้หนาว ท่ามกลางหิมะที่กองอยู่ในพระราชวังแห่งนี้ อเลน วอคเกอร์ ช่างดูเหมือนนางฟ้านัก คันดะคิด ก่อนที่เขาต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกไป แล้วโทษความหนาวเย็นที่ทำให้เขาคิดอะไรบ้าๆพรรค์นั้นออกมา
คันดะเดินนำหน้าอยู่สักพัก ก็ชักทนเสียงเป่าลมของอเลนไม่ไหว จึงหันหลังกลับมาทางอเลน
"อะ..อะไรเหรอครับ?" อเลนถามอย่างตกใจ เมื่อพบว่าคันดะหันตัวมาทางเขา
"เอามือมานี่!" คันดะพูดพลางจับมือทั้งสองข้างของอเลน ก่อนจะเป่าลมใส่มืออเลน เพื่อที่มือเล็กของร่างบางตรงหน้าจะหายชาลงบ้าง และเขาก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่า มือของเขาเองก็ชาดิกเช่นกัน ดังนั้นคงจำต้องขออาศัยไออุ่นจากมือเรียวเล็กของร่างบางตรงหน้า
อเลนสะดุ้งเฮือกตกใจกับการกระทำของคันดะ แต่ก็ยอมให้ร่างสูงจับมือแต่โดยดี สัมผัสอุ่นจากมือเรียวยาวตรงหน้าให้หัวใจเต้นรัวอีกครั้ง แล้วยังลมร้อนที่ร่างสูงเป่าออกมาอีก ทำให้ยามนี่เขารู้สึกว่าร่างกายร้อนไปทั่วทั้งตัวแล้ว
"เอ่อ..คันดะครับ มือผมหายชาแล้วล่ะครับ"อเลนกล่าวเสียงตะกุกตะกัก
คันดะเงยหน้าขึ้นมองร่างเล็กตรงหน้า พอเห็นใบหน้าที่เริ่มเป็นสีชมพูก็นึกอยากแกล้งขึ้นมา ทั้งที่ตลอดมาแทบไม่อยากยุ่งกับอเลน แต่ขณะนี้ เวลานี้ เขาอยากหยอกร่างบางตรงหน้าเล่นซะหน่อย...
"ทำไมล่ะ เจ้าถั่วงอก มือนายยังเย็นอยู่เลย"คันดะพึมพำก่อนประทับริมฝีปากลงบนมือของอเลน ร่างกายของอเลนอ่อนยวบลงจนคันดะต้องคว้าเอาไว้ แล้วกอดอย่างแน่น
"หวา!!!!! คันดะคร้าบ!!!!มือผมหายชาแล้วจริงๆ"อเลนโวยวายเมื่อตอนนี้ตนเองอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง
คันดะเห็นว่าแกล้งจนสะใจพอสมควรแล้ว จึงคิดจะปล่อยร่างบางเสียที 'แต่ก่อนปล่อย...ขอแกล้งอีกนิดเหอะ'
คิดได้แล้วจึงหอมแก้มของร่างบางเสียฟอดใหญ่ จนอเลนร้องจ๊ากอย่างตกใจ ก่อนนึกในใจว่า ปกติคันดะไม่เคยทำอะไรแบบนี้ ความจริงแทบจะเรียกได้ว่าหน้าบูดทุกครั้งที่เจอเขา (หรืออันที่จริงคงบูดตลอดเวลา) แล้วไหงวันนี้ประสาทกลับมาแกล้งเขาได้ล่ะเนี่ย!
คันดะที่ได้แกล้งสมใจอยากแล้วเริ่มเข้าสู่โหมดหน้าบูดอีกครั้ง แล้วเดินนำหน้าอเลนไป อเลนซึ่งต้องปรับตัวกับอารมณ์ที่แปรปรวนแบบสุดๆของคันดะยังงงๆอยู่แต่ก็สาวเท้าเดินตามไป เพราะถ้าเขาไม่เดินตามมีหวังได้หลงแน่ๆ
อเลนไม่รู้หรอกว่า ใบหน้าของคันดะที่เขาคิดว่าบูดบึ้งนั้น อันที่จริงยังยิ้มร่าอยู่ แต่เพราะไม่อยากทิ้งฟอร์มของตนตอนนี้ จึงแกล้งทำหน้าบูดใส่ไปก่อนจนกระทั่งแน่ใจว่าร่างบางคงมองไม่เห็น
อันที่จิงเขาก็นึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน...ว่าทำไมอยู่ๆถึงนึกเอ็นดูและเห็นว่าร่างบางที่เดินตามมาอยู่นั้นช่างน่ารักน่าแกล้ง ทั้งๆที่ปกติเขาไม่ค่อยอยากเข้าใกล้มันเท่าไหร่
'หรือว่า...เขาจะกลัวเสียฟอร์มเพราะไปแกล้งอเลนจนไม่เหลือมาดตัวเอง'
แต่เอาเหอะ......จะยังไงเสียที่นี่ไม่มีใครมาดูฟอร์มเขา งั้นขอแกล้งต่อหน่อยละกัน
อเลนยังคงเดินตามต้อยๆโดยไม่รู้แผนการชั่วร้ายของคันดะที่เริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ........
"ที่นี่เป็นโถงใหญ่สินะ"อเลนพูดขึ้น ในขณะที่หน้าของคันดะเฉยชาสุดๆ จนอเลนเผลอกลืนน้ำลายเอื๊อก
ไอ้ตะกี้นี้ที่คันดะช่วยเราเนี่ย...สงสัยจะเป็นภาพลวงตา
ภายในโถงใหญ่นั้นเป็นสถานที่คล้ายๆกับสำหรับเอาไว้ใช้เต้นรำ ภายในมีรูปกษัตริย์หลายพระองค์ของราชวงศ์โรมานอฟเอาไว้
และแล้วก็มีเสียงเพลงดังขึ้น ผู้คนในชุดงานเลี้ยงเต้นรำมากมายปรากฏกายออกมา แต่อเลนก็พบว่า คนเหล่านั้นเป็นเพียงภาพมายา... เพราะเขาไม่สามารถสัมผัสใครได้เลย
ดูเหมือนคันดะเองก็คงจะรู้ จึงส่งสัญญาณให้แยกย้ายกันหาอินโนเซนต์ หรือต้นกำเนิดภาพมายาเหล่านี้ แล้วก็พบ.......กล่องเพลงส่องสว่างอยู่....
คันดะหยิบกล่องเพลงนั้นขึ้น ก่อนจะหยิบเอาอินโนเซนต์ออกมา แล้วภาพทั้งหมดก็หายไป
คันดะหันไปมองอเลน ก็พบว่าอเลนกำลังทำหน้าเศร้าอยู่
"มีอะไรหรือ? เจ้าถั่วงอก"คันดะถาม
"บางที...เขาคงต้องการให้ที่นี่มีชีวิตชีวา....แม้จะเป็นเพียงภาพมายาก็ตาม ก็เลยเอาอินโนเซนต์ไปใส่ในกล่องเพลงอันนั้น ที่มักจะบรรเลงเพลงในงานรื่นเริงเสมอ"คันดะฟัง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก่อนหันหลังกลับเพื่ออกไปจกพระราชวังนี้
คันดะเดินนำหน้าอเลนไปตามระเบียง ก่อนจะสังเกตว่า อเลนเงียบไปนานมากแล้ว พอหันหลังไปมอง ก็พบว่าอเลนกำลังทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่
"เป็นอะไรรึ? เจ้าถั่วงอก"คันดะถามอเลน
"คันดะ...ไม่สงสัยเลยเหรอครับ"อเลนค่อยๆพูดขึ้น
"ทำไมเรอะ?" คันดะถามอย่างสงสัย และเขาคิดว่าบงทีอเลนอาจคิดเหมือนเขาอยู่..
"ก็...ที่นี่เป็นแค่ที่ที่อินโนเซนต์ทำงานอยู่ ถึงจะแปลกยังไงแต่อินโนเซนต์ที่เราเจอนี่ก็ไม่น่าสร้างม่านพลังแบบนั้นได้ ผมเลยสงสัยว่า ม่านพลังนั้นมาจากไหน"
"เรื่องนั้นฉันก็คิดอยู่" อย่างไรเสียเขาก็ภาวนาอย่าให้เป็นพวกโนอา เพราะลำพังเขากับเจ้าถั่วงอกคงรับมือไม่อยู่
แต่อยู่ดีๆอเลนก็ชะงัก แล้วหันไปบอกคันดะ
"คันดะครับ! ในนี่มี AKUMA อยู่ด้วยครับ มันกำลังตรงเข้ามา!" อเลนพูด ก่อนที่ AKUMA 3 ตัวจะตรงเข้ามา
คันดะกระชับมุเก็นก่อนจะถอดฝักดาบออก อเลนเองก็สำแดงฤทธิ์เรียบร้อยแล้ว
ทั้งสองคนต่อสู้ไป โดยไม่รู้ว่ามีบางสิ่งหลบอยู่ในมุมมืด
เมื่อจัดการ AKUMA หมดแล้ว อยู่ดีๆทั้งสองคนก็ได้กลิ่นหอมประหลาด ก่อนที่สติจะรางเลือนไป...
คันดะค่อยๆลืมตาขึ้น ก็พบว่าตนอยู่ในส่วนหนึ่งของพระราชวัง ดูแล้วน่าจะเป็นห้องนอนของกษัตริย์
"อุ.."คันดะพยายามขยับตัว แต่ก็ทำไมได้ เพราะมือสองข้างถูกตรึงเอาไว้ที่พื้นด้วย
"ไง..ตื่นแล้วเหรอ"เสียงของผู้หญิงดังขึ้น...
คันดะมองไปทางต้นเสียง ก็พบเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งถ้าเขาจำไม่ผิด...เด็กคนนั้นเป็นโนอา!
"ไง...คราวนี้ฉันอุตส่าห์มาดักรออยู่ที่นี่ แล้วก็กางม่านเอาไว้ไม่ให้ใครเข้ามา เพื่อให้อเลนเข้ามาโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย แต่ก็ได้นายมาเป็นตัวแถมด้วยจนได้ ถึงจะผิดแผนไปหน่อย เพราะตอนแรกฉันนึกว่าอเลนจะมาคนเดียว"โรสพูด
บ้าที่สุด!
เขาไม่ใช่เจ้าถั่วงอกนะ! ทำไมถึงโดนจับได้ง่ายดายปานนี้! ฝีมือเขาตกลงมาปานนี้เชียวหรือ!!
คันดะบอกกับตัวเองก่อนจะกวาดสายตาหาร่างบางของอเลน
คันดะพบอเลนในที่สุด อเลนนั่งอยู่บนเก้าอี้แบบมีพนักพิงของที่นี่ ชุดของอเลนตอนนี้กลายเป็นชุดราตรีสีขาวบริสุทธิ์ประดับลูกไม้ เส้นผมสีขาวถูกปล่อยให้ยาวสยายแล้วคาดด้วยผ้าสีขาว ดวงตาสีขี้เถ้ายังไม่ลืมขึ้นมา...
น่า....รัก
เฮ้ย! ไม่ใช่
คันดะสะบัดหัวไร้ความคิดไร้สาระออกไป ก่อนคิดหาวิธีให้ตนหลุดออกจากพันธนาการนี่ หรือไม่ก็ต้องปลุกอเลนขึ้นมา เพราะจากการคาดเดาแล้ว อเลนคงแค่หลับไปเฉยๆ
"แต่ว่านะ....ฉันชักเบื่อแล้วล่ะ ไปดีกว่า อเลนน่ารักๆก็ได้ดูแล้ว ถึงจะมีอีกหลายชุดที่อยากให้ใส่ก็เหอะ" โรสพูดจบก็หายตัวไป จนคันดะยังงงๆ
เจ้าโนอาบ้านั่น มันมาทำไมฟะ!
หรือมันแค่จะมาเล่นสนุกจริงๆ
แต่อย่างไรเสีย ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำก็คือ ปลุกอเลนเสียก่อน
"เจ้าถั่วงอก! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ! เจ้าถั่วงอก!" คันดะตะโกนเรียกอเลน แต่ร่างบางก็ยังคงหลับตาพริ้มอยู่
"เจ้าถั่วงอก!!!!!!"อารมณ์เริ่มกรุ่นขึ้นทุกที
"ไอ้ถั่วงอก!!!!!!!!!!!"คราวนี้คันดะพยายามคว้ามุเก็นมาฟันเชือกเอง หนอย....หลุดไปได้เมื่อไหร่ จะฆ่าให้ตายเชียว เรียกขนาดนี้แล้วยังไม่ตื่น!
พอคันดะหลุดออกมาได้ ก็ตรงไปที่อเลนทันที ก่อจะเขย่าตัวอย่างแรง
"ตื่นเดี๋ยวนี้นะ เจ้าถั่วงอก!!!!!!!"อเลนค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น
"ง่ะ ....เกิดอะไรขึ้นเนี่ย....อยู่ดีๆก็ได้กลิ่นหอมแล้วหมดสติไป......เฮ้ย!!!แล้วทำไมผมถึงอยู่ในชุดแบบนี้ล่ะ!"อเลนที่เพิ่งได้สติโวยวายเมื่อเห็นว่าตนใส่ชุดผู้หญิงอยู่
ทางด้านของคันดะนั้น ยามนี้อารมณ์กรุ่นมากๆ เพราะกว่าจะปลุกได้ต้องให้มาเขย่า.. และกำลังหาวิธีทำลงโทษร่างบางตรงหน้าอยู่
จะฆ่ามันดีไหม? ไม่ดีๆ ไม่สะใจ ทรมานร่างกาย? ไม่เอาดีกว่า เหนื่อย เอ้อ! เอาวิธีนั้นดีกว่า!
อเลนที่เห็นคันดะเงียบไปเริ่มรู้สึกกลัว เพระเห็นคันดะยิ้มอยู่
หรือคันดะจะดีใจที่จะฆ่าเขาเนี่ย เพราะรอยยิ้มนี่มันน่ากลัวสุดๆเลยอ่ะ
"ง่า....คันดะครั...."เสียงของอเลนเงียบหายไป เพราะคันดะประกบริมฝีปากหนาลงมาบนริมฝีปากบาง ก่อนโอบร่างบางไว้หลวมๆ อเลนที่ยะงคงมึนงงกับรสสัมผัสอยู่ค่อยๆหลับตา คันดะใช้ลินดุนริมฝีปากของอเลนให้เผยอออก ก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไปควานหาความหอมหวานภายในโพรงปาก และใช้ลิ้นของตนกระหวัดพันกับลิ้นของร่างบาง อเลนตกใจพยายามถอยหนี แต่ร่างกายตอนนี้ถูกคันดะกอดไว้แน่น จึงต้องยอมให้ร่างสูงรุกรานต่อไป คันดะถอนริมฝีปากออกไป ก่อนจะประกบเข้ามาอีกครั้ง... แต่รุนแรงยิ่งกว่าเดิม อเลนเริ่มจะหายใจไม่ออก แต่ก็ต้องยอมรับว่า ตัวเขาเองไม่มีแรงแม้แต่จะขัดขืนด้วยซ้า... จนกระทั่งคันดะยอมถอนจูบออกไปเอง
"เอ่อ...คันดะครับ?"อเลนหอบหายใจแฮ่กๆ ก่อนถามออกไป
"รีบกลับเถอะ"คันดะพูดก่อนเดินนำหน้าไป
อเลนอึ้ง ก่อนคิดว่าคันดะคงแค่แกล้งเขาเล่น แต่...ทำไมมันถึงเจ็บยังนี้นะ แค่รู้ว่าคันดะแค่แกล้งเล่น อเลนคิด แล้วเดินตามคันดะไป..
หากแต่สัมผัสที่ได้รับยังไม่จางหายไปเร็วนัก…..
*-*-*-********************-*-*-*-*-*
รู้สึกยังไงก็เม้นไว้หน่อยนะคะ จะได้มีกะลังจายแต่งต่อ
ความคิดเห็น