Title: Remember
Author: sinnerdarker
Pairing: KundaxAllen
Rating: PG-13
Spoilers: No
Disclaimer: Hoshino
Summary: -
ร่างสูงนั่งอยู่ในห้องของตนด้วยอารมณ์ที่ไม่มั่นคงเท่าไหร่นัก ดวงตาสีรัตติกางเหม่อมองออกไปสุดขอบฟ้าสีแสด..เวลาที่ดวงอาทิตย์กำลังจะเลือนหายไป....
คันดะมองข้าวของในห้องอย่างงงๆ เวลา 2 ปียังไม่ทำให้เขารู้สึกสบายใจได้เลยแม้แต่น้อย
เมื่อ 2 ปีก่อน..ราวกับว่าเขาได้ลืมเลือนใครบางคนไป..
...คนที่แสนสำคัญ...
เขารู้สึกราวกับว่า....เตียงของเขา...เคยมีใครซักคนนอนอยู่ด้วย..อาจจะเบียดเสียดซักนิด..แต่ก็อบอุ่น
ไม่สิ...
คนคนนั้นตัวเล็ก...ดูบอบบาง...ราวกับจะแตกหักได้ง่ายได้หากไม่ระวัง..ไม่ได้เบียดเลยแม้แต่น้อย
แต่ทว่า...ยามนี้....
มันช่างเงียบเหงา....และหนาวเย็นไปถึงขั้วหัวใจ
ข้าวของในห้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ของๆเขา เสื้อผ้าตัวเล็กที่เขาใส่ไม่ได้...
เป็นของใครกันนะ..
แล้วก็รู้สึก..ราวกับว่า...มีใครบางคนที่มักจะทำให้เขารู้สึกเอ็นดูอยู่เรื่อยไป....รู้สึกว่าน่ารัก...และไม่อยากจะให้จากไปไหน
ใครซักคน...ที่อยู่ร่วมกับเขา..และอยู่ด้วยกัน...
คำสัญญาที่จดจำไม่ได้ หากแต่รู้สึกได้...ว่าเคยสัญญากับใครซักคนหนึ่ง..คนที่ไม่ได้อยู่ในความทรงจำในเวลานี้... หากแต่ฝังตรึงในจิตใจ....ในทุกอณูของร่างกาย..แต่ทว่า..
ทำไมกันนะ...ไม่ว่าจะพยายามนึกเท่าไหร่...มันก็นึกไม่ออกเสียที...
คำพูด...ที่ใครซักคนพูดออกมา
"บ้าจริง!"ร่างสูงสบถ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง
เวลา 2 ปี....2 ปีที่เขาสับสน
ไม่รู้ว่าใครกันที่โหยหา อยากจะกอด...อยากจะเก็บเอาไว้ข้างกาย..แต่ก็ปล่อยให้หลุดลอยไป...
......อย่างไม่ได้ตั้งใจ.....
"ไง...คันดะคุง ฉันมีคนจะแนะนำให้รู้จักนะ"โคมุอิเรียกร่างสูงที่เดินผ่ามา
"ใคร?"
"สวัสดีครับ" ร่างบอบบางกล่าวขึ้น รอยยิ้มแย้มขึ้นนิดๆอย่างน่ารัก แต่ก็แฝงความเศร้านิดๆ ดวงตาสีเงินขี้เถ้าฉายแววเศร้าโศกเช่นเดียวกับรอยยิ้ม...ใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างบางได้ซ้อนทับกับใครคนหนึ่ง...
เมื่ออดีต....ที่ผ่านมานานพอดู..หากแต่..กลับรู้สึกเหมือนว่าเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน..
'จริงหรือครับ...ที่ว่าพอคันดะเขาตื่นขึ้นมา เขาจะจำผมไม่ได้'เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา แต่เปลือกตากลับไม่อาจขยับได้
'จริง...ต้องขอโทษนะ..อเลน..ถ้าฉันจัดการเจ้านั่นให้เร็วกว่านี้...ยูคงไม่...'ราวี่พูดอย่างรู้สึกผิด
'ไม่เป็นไรครับ..ราวี่..แต่ว่า..อีกไม่นานผมก็ต้องออกเดินทางไปกับอาจารย์แล้ว ขอผมอยู่กับคันดะตามลำพังนะครับ'อเลนหันไปบอก ใบหน้าติดรอยยิ้มนิดๆไม่ได้ทำให้ราวี่สบายใจขึ้นเท่าไหร่นัก เพราะรอยยิ้มนั้น...ราวกับจะร้องไห้
'อะ...อืม..'
...แกรก...
น้ำตาหยดลงเบาๆบนใบหน้าของเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาล เสีงสะอึกสะอื้นดังขึ้นอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้
'คันดะครับ..คันดะ....ถึงคันดะจะตื่นขึ้นมาแล้วจำผมไม่ได้..แต่ว่า...สัญญานะครับ...ว่าถ้าได้เจอกันอีกครั้ง..คันดะจะจำผมได้'ร่างบางเอ่ยคำสัญญาที่รู้ดีว่าร่างสูงคงไม่ได้ยินออกไป..หากแต่แท้จริงแล้ว คำสัญญานั้นแทรกไปทั่วทุกอณูของร่างกาย คำสัญญาสุดท้ายก่อนที่ร่างบางจะจากไป...
แม้ว่า...ยามที่ตื่นขึ้นมาเขาจะจำร่างบางไม่ได้จริงๆ....
แต่หัวใจยังคงโหยหาเสมอมา..
และ..ณ นาทีนี้.... เวลานี้.....เขา.....
ร่างสูงดึงร่างตรงหน้าเข้ามากอดอย่างแนบแน่น เสียงทุ้มนุ่มพร่ำเรียกชื่อของร่างบางไม่หยุด
"อเลน...อเลน..อเลน...อเลน..เจ้าถั่วงอก....เจ้าบ้าเอ๊ย..."ร่างสูงพร่ำพูดอย่างตื้นตัน ริมฝีปากหนาจูบเรือนผมของร่างบางอย่างคิดถึง..เขาจำได้ทั้งหมด....ความรู้สึดทุกอย่าง..ทุกสัมผัส...เขาจำได้
"คันดะครับ..ฮึก..คันดะ..ครับ"ร่างบางสะอื้นไห้ด้วยความดีใจ อ้อมแขนบอบบางกอดร่างสูงไว้แน่นอย่างกลัวว่าหากปล่อยไป...คนตรงหน้าจพกลยเป็นอากาศธาตุหายไป ก่อนจะพึมพำขึ้น "คันดะรักษาสัญญาจริงๆด้วย คันดะครับ"
"แน่นอนอยู่แล้ว เจ้าถั่วงอกของฉัน...."ร่างสูงพูดขึ้น ก่อนจะตระกองกอดร่างบางแน่นขึ้น
เขาขอสาบาน ณ ตรงนี้ เวลานี้...
เขาจะปกป้อง...ร่างในอ้อมกอดของเขาตลอดไป...
จะไม่ปล่อยให้จากไปไหนอีก...ชั่วนิจนิรันดร์.....
ร่างสูงกระซิบคำๆหนึ่งข้างๆหู คำเพียงคำเดียว พยางค์เดียว แต่ทำให้หัวใจพองโต
....รัก.......มากนะ...
"ครับ...คันดะ...ผมก็รักคันดะครับ..รักมากๆ..."
"อะแฮ่ม...ช่วยอย่าลืมได้ไหมว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้?"โคมุอิทักขึ้นทำลายบรรยากาศ ทำให้คู่รักที่อุตส่าห์ได้กลับมาเจอกันหันไปมอง
"ยังไงก็..ยินดีด้วยนะ ทั้งสองคน"โคมุอิกล่าวยิ้มๆ อเลนและคันดะหัวเราะ ก่อนจะมองหน้ากัน มือยังคงจับมือของอีกฝ่ายไว้อย่างแน่น...
ต่อจากนี้ไป...
เราสองคน...
จะอยู่ด้วยกันตลอดไป.......
*-*Fin*-*
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น