[Fic.D.gray-man] Remember

เนื้อเรื่อง

Title: Remember
Author: sinnerdarker
Pairing: KundaxAllen
Rating: PG-13
Spoilers: No
Disclaimer: Hoshino
Summary: -



ร่างสูงนั่งอยู่ในห้องของตนด้วยอารมณ์ที่ไม่มั่นคงเท่าไหร่นัก ดวงตาสีรัตติกางเหม่อมองออกไปสุดขอบฟ้าสีแสด..เวลาที่ดวงอาทิตย์กำลังจะเลือนหายไป....

คันดะมองข้าวของในห้องอย่างงงๆ เวลา 2 ปียังไม่ทำให้เขารู้สึกสบายใจได้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อ 2 ปีก่อน..ราวกับว่าเขาได้ลืมเลือนใครบางคนไป..

...คนที่แสนสำคัญ...

เขารู้สึกราวกับว่า....เตียงของเขา...เคยมีใครซักคนนอนอยู่ด้วย..อาจจะเบียดเสียดซักนิด..แต่ก็อบอุ่น

ไม่สิ...

คนคนนั้นตัวเล็ก...ดูบอบบาง...ราวกับจะแตกหักได้ง่ายได้หากไม่ระวัง..ไม่ได้เบียดเลยแม้แต่น้อย

แต่ทว่า...ยามนี้....

มันช่างเงียบเหงา....และหนาวเย็นไปถึงขั้วหัวใจ

ข้าวของในห้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ของๆเขา เสื้อผ้าตัวเล็กที่เขาใส่ไม่ได้...

เป็นของใครกันนะ..

แล้วก็รู้สึก..ราวกับว่า...มีใครบางคนที่มักจะทำให้เขารู้สึกเอ็นดูอยู่เรื่อยไป....รู้สึกว่าน่ารัก...และไม่อยากจะให้จากไปไหน

ใครซักคน...ที่อยู่ร่วมกับเขา..และอยู่ด้วยกัน...

คำสัญญาที่จดจำไม่ได้ หากแต่รู้สึกได้...ว่าเคยสัญญากับใครซักคนหนึ่ง..คนที่ไม่ได้อยู่ในความทรงจำในเวลานี้... หากแต่ฝังตรึงในจิตใจ....ในทุกอณูของร่างกาย..แต่ทว่า..

ทำไมกันนะ...ไม่ว่าจะพยายามนึกเท่าไหร่...มันก็นึกไม่ออกเสียที...

คำพูด...ที่ใครซักคนพูดออกมา

"บ้าจริง!"ร่างสูงสบถ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง



เวลา 2 ปี....2 ปีที่เขาสับสน



ไม่รู้ว่าใครกันที่โหยหา อยากจะกอด...อยากจะเก็บเอาไว้ข้างกาย..แต่ก็ปล่อยให้หลุดลอยไป...



......อย่างไม่ได้ตั้งใจ.....






"ไง...คันดะคุง ฉันมีคนจะแนะนำให้รู้จักนะ"โคมุอิเรียกร่างสูงที่เดินผ่ามา

"ใคร?"

"สวัสดีครับ" ร่างบอบบางกล่าวขึ้น รอยยิ้มแย้มขึ้นนิดๆอย่างน่ารัก แต่ก็แฝงความเศร้านิดๆ ดวงตาสีเงินขี้เถ้าฉายแววเศร้าโศกเช่นเดียวกับรอยยิ้ม...ใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างบางได้ซ้อนทับกับใครคนหนึ่ง...

เมื่ออดีต....ที่ผ่านมานานพอดู..หากแต่..กลับรู้สึกเหมือนว่าเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน..






'จริงหรือครับ...ที่ว่าพอคันดะเขาตื่นขึ้นมา เขาจะจำผมไม่ได้'เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา แต่เปลือกตากลับไม่อาจขยับได้

'จริง...ต้องขอโทษนะ..อเลน..ถ้าฉันจัดการเจ้านั่นให้เร็วกว่านี้...ยูคงไม่...'ราวี่พูดอย่างรู้สึกผิด

'ไม่เป็นไรครับ..ราวี่..แต่ว่า..อีกไม่นานผมก็ต้องออกเดินทางไปกับอาจารย์แล้ว ขอผมอยู่กับคันดะตามลำพังนะครับ'อเลนหันไปบอก ใบหน้าติดรอยยิ้มนิดๆไม่ได้ทำให้ราวี่สบายใจขึ้นเท่าไหร่นัก เพราะรอยยิ้มนั้น...ราวกับจะร้องไห้

'อะ...อืม..'

...แกรก...

น้ำตาหยดลงเบาๆบนใบหน้าของเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาล เสีงสะอึกสะอื้นดังขึ้นอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้

'คันดะครับ..คันดะ....ถึงคันดะจะตื่นขึ้นมาแล้วจำผมไม่ได้..แต่ว่า...สัญญานะครับ...ว่าถ้าได้เจอกันอีกครั้ง..คันดะจะจำผมได้'ร่างบางเอ่ยคำสัญญาที่รู้ดีว่าร่างสูงคงไม่ได้ยินออกไป..หากแต่แท้จริงแล้ว คำสัญญานั้นแทรกไปทั่วทุกอณูของร่างกาย คำสัญญาสุดท้ายก่อนที่ร่างบางจะจากไป...








แม้ว่า...ยามที่ตื่นขึ้นมาเขาจะจำร่างบางไม่ได้จริงๆ....

แต่หัวใจยังคงโหยหาเสมอมา..

และ..ณ นาทีนี้.... เวลานี้.....เขา.....

ร่างสูงดึงร่างตรงหน้าเข้ามากอดอย่างแนบแน่น เสียงทุ้มนุ่มพร่ำเรียกชื่อของร่างบางไม่หยุด

"อเลน...อเลน..อเลน...อเลน..เจ้าถั่วงอก....เจ้าบ้าเอ๊ย..."ร่างสูงพร่ำพูดอย่างตื้นตัน ริมฝีปากหนาจูบเรือนผมของร่างบางอย่างคิดถึง..เขาจำได้ทั้งหมด....ความรู้สึดทุกอย่าง..ทุกสัมผัส...เขาจำได้

"คันดะครับ..ฮึก..คันดะ..ครับ"ร่างบางสะอื้นไห้ด้วยความดีใจ อ้อมแขนบอบบางกอดร่างสูงไว้แน่นอย่างกลัวว่าหากปล่อยไป...คนตรงหน้าจพกลยเป็นอากาศธาตุหายไป ก่อนจะพึมพำขึ้น "คันดะรักษาสัญญาจริงๆด้วย คันดะครับ"

"แน่นอนอยู่แล้ว เจ้าถั่วงอกของฉัน...."ร่างสูงพูดขึ้น ก่อนจะตระกองกอดร่างบางแน่นขึ้น

เขาขอสาบาน ณ ตรงนี้ เวลานี้...

เขาจะปกป้อง...ร่างในอ้อมกอดของเขาตลอดไป...

จะไม่ปล่อยให้จากไปไหนอีก...ชั่วนิจนิรันดร์.....

ร่างสูงกระซิบคำๆหนึ่งข้างๆหู คำเพียงคำเดียว พยางค์เดียว แต่ทำให้หัวใจพองโต

....รัก.......มากนะ...

"ครับ...คันดะ...ผมก็รักคันดะครับ..รักมากๆ..."


"อะแฮ่ม...ช่วยอย่าลืมได้ไหมว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้?"โคมุอิทักขึ้นทำลายบรรยากาศ ทำให้คู่รักที่อุตส่าห์ได้กลับมาเจอกันหันไปมอง

"ยังไงก็..ยินดีด้วยนะ ทั้งสองคน"โคมุอิกล่าวยิ้มๆ อเลนและคันดะหัวเราะ ก่อนจะมองหน้ากัน มือยังคงจับมือของอีกฝ่ายไว้อย่างแน่น...

ต่อจากนี้ไป...

เราสองคน...

จะอยู่ด้วยกันตลอดไป.......



*-*Fin*-*