[Short.Fic D.gray-man] Thank You! Valentine (KundaxAllen)

เนื้อเรื่อง

วันวาเลนไทน์.....

วันที่นักบุญวาเลนไทน์ต้องตาย...

แต่ก็...กลายเป็นวันแห่งความรักไป....

และ.....วันวาเลนไทน์..ก็ทำให้เกิดตำนานความรักมากมายอันงดงามมากมาย....

รวมถึง..เรื่องนี้ด้วย...

“สวยจัง.....”เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆ พลางมองดูผู้คนที่อยู่ในช่วงเทศกาลแห่งความรัก เทศกาลวาเลนไทน์.....

หิมะสีขาวโปรยปรายลงมาเบาๆ เพลงหวานๆแทรกซึมเข้ามาในโสตประสาท....บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรักและความอบอุ่น

 เป็นบรรยากาศที่แสนงดงามเหลือเกิน...

นั่นเป็นสิ่งที่เอ๊กโซซิทส์ผู้มีเรือนผมสีขาวคิด...

เขามาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมผู้เกี่ยวข้องกับศาสนจักรคนหนึ่ง....ซึ่งเขาจะมีความสุขมากกว่านี้ ในเทศกาลแบบนี้ ถ้า......

ไม่ได้มากับคันดะ.....

คิดแล้วก็หน่ายใจ ก่อนจะผินมองคนร่างสูงเจ้าของเรือนผมยาวหางม้าสีรัตติกาลที่เดินนำลิ่วไป โดยไม่รอกัน

ต้องวิ่งตามแล้ว....

ว่าแล้วร่างบางก็รีบวิ่งตามคันดะไปอย่างรวดเร็ว...

แต่...ดูเหมือนว่าร่างสูงจะยิ่งเดินเร็วขึ้นอีก

ช่วงขาที่ไม่เท่ากันทำให้อเลนเดินตามคันดะได้อย่างยากเย็น ก่อนจะต้องตะโกนออกไป

“แฮ่กๆ คันดะครับ...รอผมด้วย!”

ร่างสูงหยุดกึกตามคำของร่างบาง เป็นผลให้อเลนที่วิ่งด้วยความเร็วสูงหยุดแทบไม่ทัน หน้าชนโครมกับแผ่นหลังของคันดะแล้วล้มลงกับผืนหิมะสีขาว

“โอย....หยุดไม่บอกเลย..” ร่างบางโอดโอยด้วยความเจ็บ ก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางปัดหิมะที่อยู่บนตัวของตน

“ที่นี่.....”ที่แท้ที่คันดะหยุดคงเพราะอย่างนี้นี่เอง....

เบื้องหน้าคือร้านอาหารขนาดใหญ่ประจำเมืองนี้ซึ่งประดับประดาด้วยสีชมพูสวยงามต้อนรับเทศกาลวาเลนไทน์ หรืออีกนัยหนึ่ง...เป็นร้านที่คอยส่งข่าวสารภายนอกให้กับศาสนจักร ซึ่งเนื่องจากอเลนและคันดะเพิ่งจะทำภารกิจที่เมืองข้างเคียงเสร็จ ซึ่งแน่นอนว่าคนละงาน และเพราะโคมุอิเห็นว่าทั้งสองคนอยู่ใกล้ๆกันเลยขอให้มาเอาข้อมูลที่นี่......

แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะ....น่าจะให้เขาหรือคันดะมาแค่คนเดียวพอ...

อย่างน้อยๆที่สุด...เขาไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้ถึงความรู้สึกบางอย่างของเขา..

แอ๊ด...

“มัวทำอะไรอยู่? เจ้าถั่วงอก ไปได้แล้ว”คันดะหันไปกล่าวกับอเลนเป็นครั้งแรกหลังจากที่เดินมาด้วยกันตั้งนาน

“ครับ”

คันดะมองร่างบอบบางราวสตรีของอเลน โครงหน้าหวาน...ที่ถูกล้อมกรอบโดยเส้นผมสีขาวบริสุทธิ์...สีหิมะ..

งดงาม....ราวกับนางฟ้า

นี่เราคิดอะไรไปวะเนี่ย!

คันดะสะบัดศรีษะไล่ความคิดบ้าๆออก ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน ท่ามกลางความงุนงงของร่างบาง

ภายในร้านเต็มไปด้วยคู่รักหลากหลายวัย ไม่ว่าจะเป็นคุณยายที่มานั่งคุยเบาๆกับคุณตา วัยรุ่นที่นั่งคุยกันอย่างหวานแหวว หรือจะเป็นคู่เด็กน่ารักๆที่กำลังนั่งป้อนข้าวให้กัน..

ก็อย่างว่าแหละนะ..เทศกาลวาเลนไทน์นี่นา..

“ท่านเอ๊กโซซิทส์สินะครับ”ชายหนุ่มหน้าหวานเดินออกมากล่าวกับอเลนและคันดะ

“เออ”

“ครับ”

“งั้นก็เชิญข้างในเลยครับ คุณวาเลนรออยู่ ส่วนตัวผมชื่อว่า ไทน์ ครับ” ไทน์กล่าวก่อนพาทั้งสองคนไปที่ร้านด้านใน

ตูม!

“นะ..นั่นเสียงอะไรเหรอครับ?”อเลนหันไปถามไทน์ที่ยืนถอนหายใจ

“สงสัยคุณวาเลนจะเล่นอะไรอีกแน่เลย...คุณวาเลนครับ! เป็นอะไรรึเปล่า”ไทน์ตะโกนถามในห้อง

คนที่อยู่ภายในคือชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง เส้นผมสีแดงเพลิงยาวถูกมัดไว้ลวกๆ ดวงตาสีฟ้าครามยังคงพร่าๆอยู่เนื่องจากแรงระเบิด ก่อนจะลุกขึ้นปัดเสื้อสีขาวที่เปื้อนเขม่าควันออกแล้วกล่าวขึ้น

“มะ...ไม่เป็นไร พอดีหยดส่วนผสมผิดน่ะ....แหะๆ อ้อ...เอ๊กโซซิทส์มาแล้วสินะ?  เชิญๆนั่ง”

“ไม่มี”

“หือ?”

“มันไม่มีที่ให้นั่ง -*-” คันดะกล่าวอย่างหงุดหงิดก่อนมองไปที่กองหนังสือมากมายที่กองระเกะระกะอยู่ ...มันไม่ที่นั่งจริงๆ....ให้ตายสิ

“อ่า..ขอโทษๆ เอ้อ! ไทน์ ไปหยิบเก้าอีจากหลังร้านมาที!”

“ครับผม”

หลังจากที่ได้เก้าอี้สองตัวจากไทน์แล้ว เอ๊กโซซิสท์ทั้งสองก็จัดหนังสือที่กองอยู่อย่างทุลักทุเล ก่อนจะนั่งลงคุยกันได้เสียที...

“เอาล่ะ...โคมุอิบอกให้เธอมาเอาอะไรบ้างล่ะ?”วาเลนพูดอย่างสบายๆ

“ก็..บอกว่าให้มาเอาข้อมูลจากคุณวาเลนน่ะครับ”

“แล้วก็...ให้เธอประจำอยู่ที่นี่ซัก 2 - 3 วัน”

“หา!?”

“คือ...อย่างนี้นะ โคมุอิเขบอกว่าไหนๆเธอก็ไม่มีงานกันแล้ว เลยให้พักอยู่ที่นี่ซัก 2 – 3 วันน่ะ….^__^”วาเลนกล่าวยิ้มๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเอกสารให้ทั้งสองคน

“ไหนๆก็เหนื่อยกันมามากแล้ว...พักซักหน่อยเถอะ..อีกอย่าง ได้ยินว่า AKUMA จะมาที่เมืองนี้ แค่ข่าวลือน่ะ...แต่ยังไงเสีย...กันไว้ก็ดีกว่าแก้นะ?”วาเลกล่าวยิ้มๆ และ

และ....สุดท้ายพวกเขาก็ตัดสินใจอยู่ต่อ....

อเลนนั่งลงนเตียงนุ่มเบาๆ พลางมองไปที่เพื่อนร่วมห้องที่นั่งอยู่อกเตียงหนึ่ง ร่างบงนอนลงไปจนหัวถึงหมอน ก่อนจะมองอะไรเพลินๆ

อเลนมองไปที่คันะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือที่วาเลนให้มา โครงหน้าสวยรับกับดวงตาเรียวสีรัตติกาลที่ขณะนี้ล้อมกรอบด้วยแว่นตาสี่เหลี่ยม และเส้นผมนุ่มสีเดียวกัน....

อย่างลองสัมผัสจัง...ว่าจะนุ่มสักแค่ไหน...

“ฟรี้...”

เสียงกรนเบาๆดังออกมาจากปากของร่างบาง แต่ก็ไม่รอดพ้นหูของคันดะไปได้.....

เหนื่อย.....งั้นหรือ?

อ่อนแอ....

หรือเปล่านะ?

หึ....

ช่วยเหลือเขาไปทั่ว.....ทำเป็นแข็งแกร่ง

แต่พอหลับ...ก็เด็กหนุ่มธรรมดาๆนี่เอง

เด็กธรรมดาๆ...

ตูม!

เสียงดังสนั่นทำให้คันดะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่รีบลุกขึ้นยืนแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง

บ้าจริง......มาอย่างที่วาเลนบอกจริงๆด้วย

ร่างสูงมองไปที่ร่างที่หลับใหลอยู่บนเตียง....ก่อนจะถอนหายใจ

เสียงดังขนาดนี้ยังหลับต่อได้อีกนะ....

ช่างเถอะ...

“ถ้าตื่นแล้วก็รีบไปละกัน เจ้าถั่วงอก”

ตูม!

เสียงดังสนั่นที่ดังกว่าคราวแรกปลุกให้อเลนตื่นจากการหลับใหล ดวงตาควานหาต้นเหตุของเสียงดังนั่น

AKUMA!

เด็กหนุ่มใช้สายตาสอดส่องหาเพื่อนร่วมทาง...ก่อนจะพบคันดะสู้อยู่กับพวกนั้นข้างนอก

บ้าจริง! ทำไมคันดะไม่ปลุกเขา!

อเลนสบถในใจ ก่อนจะรีบกะโดออกไปที่สมรภูมิชั่วคราว

“คันดะครับ!”

“มาก็ดีแล้ว! รีบๆจัดการเร็ว!”

การต่อสู้ยังคงดำเนินไปอย่างไร้จุดสิ้นสุด..... เพราะAKUMA มีจำนวนมากเกินกว่าที่เอ๊กโซซิทส์สองคนจะกำจัดได้ในเวลาอันรวดเร็ว

เหนื่อย.....

แต่....ไม่อยากให้คันดะมาดูถูกเลย...

“ฮือๆ.”

เสียงร้องไห้?

อเลนมองหาต้นตอของเสียงอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาสีหวานควานหาไปทั่วบริเวณ จนพบเด็กน้อยนั่งร้องไห้อยู่ตรงซากบ้านถล่ม...

“คันดะครับ! ฝากด้วยนะครับ ผมจะไปช่วยเด็กคนนั้น”อเลนหันไปบอกคันดะพลางชี้ให้ดู แต่เมื่อเห็นว่าร่างสูงดูจะไม่สนใจ อเลนจึงรีบกระโดดลงไปช่วย

“หนู...ไม่เป็นไรนะ?”อเลนพูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน เด็กสาวร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนจะกอดอเลนไว้

“ฮึกๆ...คุณแม่....หนูกลัว..แม่จ๋า...ทำไมผมสั้นลงล่ะแถมหงอกด้วย”

“ง่า....ผมไม่ใช่แม่ของหนูหรอกนะ...แล้วผมก็เป็นผู้ชายด้วย”

“แล้วแม่ของหนูล่ะคะ?...พี่ชายผมหงอก.”

“เรื่องนั้น......”

ตูม!

“เจ้าถั่วงอก!” คันดะตะโกนอย่างตกใจ เมื่อครู่เขาได้ยินแล้วว่าอเลนจะไปช่วยเด็กคนนึง...แต่ละจากการต่อสู้ไปไม่ได้ แล้วเมื่อครู่นี้.....AKUMA ตนหนึ่งก็ดันยิงไปที่ที่สองคนนั้นอยู่อีก

“แคก.. แคก...”อเลนไอออกมา ก่อนจะรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งตัว...

ดูเหมือนว่า...กระสุน AKUMA จะไม่ได้ทำให้เขาบาดเจ็บ แต่ซากบ้านที่หล่นลงมาทับนี่ต่างหากล่ะ...

“พี่ชาย..ฮึก...พี่ชาย..เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”

“มะ...ไม่เป็น..ไร”อเลนพยายามลุกขึ้นเพื่อพเด็กน้อยไปที่ปลอดภัย หกแต่ฤทธิ์ของบาดแผลทำให้ร่างบางหมดสติไป

“เจ้าถั่วงอก! บ้าเอ๊ย”คันดะรีบจัดการ AKUMA ทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว ก่อนจะรีบไปดูอาการของอเลน....

บาดเจ็บหนัก....

……และถ้าหมอนี่ไม่เอาตัวบังเด็กคนนี้ไว้ ก็คงไม่อาการหนักแบนี้

“โธ่โว้ย!”คันดะสบถอย่างหงุดหงิด ก่อนจะรีบอุ้มอเลนและเด็กสาวไปที่ร้านของวาเลน

“เจ้าถั่วงอกบาดเจ็บมา!”

ไทน์ที่ยืนอยู่หน้าร้านดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ ก่อนจะรีบสั่งให้เด็กในร้านให้เตรียมยามารักษาอเลน

“คิดว่าไม่เป็นไรแล้วล่ะ....ดีที่ไม่รุนแรงมาก ฉันพอรักษาได้ แล้วก็ให้ยาแล้ว ทีนี่ไม่มีโรงพยาบาลเสียด้วย ถ้าเป็นอะไรต้องข้ามเขาสองลูกไปอีกเมืองนึง.. คันดะคุงช่วยเฝ้าทีละกัน” พูดจบวาเลนก็ปิดประตูลง ท้องไว้เพียงเอ๊กโซซิทส์สองคนในห้อง.....

เจ้าบ้าเอ๊ย....

ตัวเองยังไปไม่รอด...แล้วยังจะมาช่วยคนอื่นอีก..

ทำไมถึงได้โง่อย่างนี้นะ!

แอ๊ด....

“ใครน่ะ!”

เด็กน้อยที่ยืนอยุ่ที่ประตูสะดุ้งเฮือก ก่อนจะกล่าวอย่างกล้าๆกลัวๆ

“คือ...หนู จะมาขอบคุณ..แล้วก็ขอโทษพี่หัวขาว....”เสียงสั่นๆของเด็กน้อยกลายเป็นเสียงสะอึกสะอื้นด้วยความกลัว ก่อนจะหยุดเมื่อเสียงหวานๆกล่าวขึ้นมา

“ไม่เป็นไรหรอก.....ไม่เป็น..ไร... ฟี้”เสียงที่เปล่งออกมาราวกับละเมอทำให้จิตใจของเด็กน้อยผ่อนคลาย...ก่อนจะเอาดอกกุหลาบไปที่ข้างๆเตียงของอเลน

“สุขวันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ...พี่หัวหงอก ถึงจะอีกตั้งสองวันก็เถอะ...”พูดจบเด็กสาวก็จากไป ทิ้งไว้เพียงคันดะและอเลนที่กำลังหลับใหลด้วยฤทธิ์ของยาและบาดแผล....

การกระทำบ้าๆของร่างบาง ทำให้คันดะนึกถึงคำพูดเมื่อคราวภารกิจที่เมเทล…

‘คันดะครับ....ผมน่ะ...ผมได้สูญเสียสิ่งสำคัญไปแล้ว...แต่ว่า...ผมก็เป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็กๆคนหนึ่ง...ที่ไม่อาจทนเห็นการเสียสละสิ่งเล็กๆตรงหน้าเพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้.....ผมน่ะ...ถ้าช่วยได้ล่ะก็...ผมก็อยากจะช่วยให้ถึงที่สุดครับ...’

เขาไม่เข้าใจ...และไม่เคยคิดทำความเข้าใจกับใคร

แต่....กับร่างตรงหน้า.....คำพูดที่พูดออกมาทำให้เขาคิด....

คิด...ถึงความหมายที่ร่างบางพูดออกมา....

ไร้ซึ่งผู้ที่จะปกป้อง....หากแต่เสียสละเพื่อบุลคลที่ไม่รู้จักกัน

เป็นเพียงมนุษย์ตัวจ้อย....ที่ปรารถนาจะช่วยเหลือผู้ที่มีความโศกเศร้าตรงหน้า....

เจ้าถั่วงอก.....

นายไม่ได้เป็นพ่อพระนะ...ถึงจะ...

....ช่วยเหลือคนอื่นเขาไปทั่วน่ะ....

ภาพของห้องสีขาวขนาดกลางไหลเข้ามาจักษุประสาทของร่างที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาสีเงินขี้เถ้ามองกวาดไปทั่ว ก่อนจะพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น  แต่พิษบาดแผลทำให้ร่างกายไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย...

“นายยังไม่ควรลุกขึ้นตอนนี้ บาดแผลที่นายได้มาไม่ใช่รอยมดกัดนะ เจ้าถั่วงอก”อเลนหันไปทางคนที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง

“คันดะ...แล้วผม?”

“นายบาดเจ็บหนัก”

“แล้วเด็กคนนั้น”

“ปลอดภัย”

“..........ดีจัง”อเลนถอนหายใจอย่างโล่งอก คันดะมองการกะทำนั้นก่อนพูดขึ้น

“หึ...กำลังอะไรก็ไม่มีซักอย่าง...ยังอุตส่าห์จะช่วยเหลือคนอื่นเขาไปทั่วอีกนะ? เกือบตายแล้วรู้ตัวบ้างไหม”

“ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมเลือกจะทำ....คุณไม่ต้องมาสอนผมหรอก”

“ฉันไม่ได้สอน....แล้วฉันว่านายควรคิดถึงชีวิตของตัวเองซะมั่ง! ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาจะมีคนเดือดร้อนแล้วก็เสียใจมากแค่ไหนรู้ไหม?”

“รวมถึงคุณด้วยหรือเปล่าครับ....”

“........ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ”

งั้นผมหวังได้ไหมครับ.....

ว่าคุณ...จะเป็นห่วงผมบ้าง...

..แม้เพียงนิดก็ยังดี..

ความเงียบเข้าปกคลุมอย่างช้าๆ มีเพียงเสียงสายลมพัดกระทบบานหน้าต่างกับเสียงนกร้องในยามเย็น......และเด็กหนุ่มสองคนมี่กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดที่แตกต่างกันไป ..

...วันถัดมา...

บรรยากาศก่อนวันวาเลนไทน์ที่เมืองนี้ดูครึกครื้นเหลือเกิน ทั้งเมืองเต็มไปด้วยสีชมพู ในร้านขนมตามที่ต่างๆเต็มไปด้วยหญิงสาวที่จะมาซื้อช๊อกโกแลตไปให้คนรัก

คันดะก็ไม่อยู่....ไปไหนของเขานะ?

“สงสัยไหมครับ? ว่าทำไมเมืองนี้ถึงครึกครื้นในวันวาเลนไทน์”ไทน์กล่าวขึ้นเมื่อเห็นอเลนมองออกไปข้างนอก

“ก็...นะครับ เพราะรู้สึกเหมือนเป็นวันสำคัญมากๆ”

“ที่นี่มีตำนานน่ะครับ”

“ตำนาน?”

ไทน์พยักหน้า

“เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังนะครับ………”

“ในอดีต....หลังจากที่นักบุญวาเลนไทน์ถูกฆ่าตาย วันนั้นก็ได้กลายเป็นวันแห่งความรัก และเมืองนี้ เมื่อก่อนมีคู่รักอยู่คู่หนึ่ง ที่มักจะช่วยเหลือความรักของผู้อื่นเสมอๆ จนบางครั้งก็ไม่ใส่ใจความรักของตนเอง แต่น่าแปลก....ที่ทั้งสองคนก็ยังคงรักกันอยุ่ทุกๆเวลา

...........แต่แล้ววันหนึ่ง ฝ่ายหญิงก็ถูกโรคร้ายรุกราน และก่อนจะตาย เอได้ฝากข้อความหนึ่งเอาไว้

‘แม้ว่าฉันจะตายไปแล้ว....แต่ฉันก็อยากให้คุณมีความสุข แต่งงานไหม่ก็ได้นะคะ แต่ว่าคุณต้องช่วยคู่รักคู่อื่นด้วย....เหมือนกับเมื่อก่อน ลาก่อนค่ะ....’

หลังจากนั้น...เธอก็ได้ตายลงในวันที่ 14 กุมภาพันธ์

ฝ่ายชายก็ยังคงช่วยเหลือคู่รักคู่อื่นๆต่อไปตามคำพูดสุดท้ายก่อนตายของคนรัก จนกระทั่งเขาแก่ชราลง และตายไปโดยไร้ญาติ เพราะเขาไม่ได้แต่งงานใหม่ และที่น่ามหัศจรรย์ คือเขาตายในวันเวลาเดียวกันกับคนรักของเขา...วันที่ 14 กุมภาพันธ์

ชาวบ้านยกย่องและเห็นใจเขา จึงทำหลุมศพบนเนินเขาเคียงคู่คนรักของเขา ให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์..

หลังจากนั้นมา...เมืองนี้ก็มักจะเป็นแบบที่เห็น ครึกครื้นกันมาในวันวาเลนไทน์....จนตอนนี้มันกลายเป็นประเพณีไปแล้วล่ะ”

พอเล่าจบ.....ไทน์ก็ยิ้ม ก่อนจะหยิบยาให้อเลน

“จบแล้วครับ..อาจจะดูงงๆหน่อย แต่สองคนในตำนานเป็นคนที่ชาวเมืองรักกันมาก เลยจัดวันพิเศษให้น่ะครับ เอาล่ะ ทานยาเถอะครับ คุณอเลน แผลคุณเริ่มตกสะเก็กแล้วสินะครั ยาของคุณวาเลนทำให้แผลหายเร็วกว่ายาอื่นๆหลายเท่าตัวเลยครับ” ไทน์พูดแล้วออกจากห้องไป ก่อนจะหยุดเหมือนนึกอะไรได้

“อ๊ะ..จริงสิ...คืนวันพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงครับ..อย่าลืมร่วมงานนะครับ”

“งานเลี้ยง?”

“ร้านของเราจัดงานคืนก่อนวาเลนไทน์ทุกปีครับ”

“ครับ....ขอบคุณที่ชวน”

ปัง..

“เฮ่อ....”วันวาเลนไทน์....วันแห่งความรัก

.......ลอง...พูดออกไปดูดีไหมนะ

....ความรู้สึกของเรา....

แย่จัง.....ดูเหมือนเราต้องอกหักในวันวาเลนไทน์แน่ๆ

คิดเสร็จอเลนก็หัวเราะน้อยๆ ก่อนจะพยายามลุกขึ้นแล้วเดินลงไปข้างล่าง

“ไม่เป็นไรแล้วเหรอ อเลนคุง”วาเลนพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าอเลนเดินลงมา

“ยังเจ็บๆอยู่บ้าง...แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ คือ....”

“ขอผมออกไปเดินข้างนอกหน่อยได้ไหมครับ”

“หืม?...ได้สิ แต่อย่าหักโหมล่ะ เอ้อ!”วาเลนวิ่งเข้าไปในบ้าน ก่อนจะออกมาพร้อมกับผ้าพันคอผืนสีขาวผืนหนึ่ง

“อากาศข้างนอกท่าจะหนาว ถึงจะใส่ชุดเอ๊กโซซิทส์อยู่ แต่ป้องกันไว้ก็ดีนะ”พูดจบวาเลนก็ลูบหัวอเลนเบาๆ แล้วเงาของใครบางคนก็ทับลงมา..

“มานา.....”

“หืม?”

“อะ...เปล่าครับ ผมไปนะครับ”วาเลนยิ้มแล้วโบกมือให้น้อย..

แปลกจัง......พอเห็นคุณวาเลนแล้ว...ทำให้คิดถึงมานาขึ้นมาเลย.....

เหมือนกันจัง.......

“ว่าแต่...จะไปไหนดีนะ?”อเลนมอไปรอบๆที่เต็มไปด้วยความครึกครื้น ก่อนจะมองเห็นเนินเขาแห่งหนึ่ง

‘หลุมศพอยู่บนเนินเขาเคียงคู่คนรักของเขา ให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์..’

ลองไปที่นั่นดูดีกว่า....

“ถึงแล้ว”

อเลนหอบแฮ่กๆด้วยความเหนื่อย ก่อนจะนั่งลงที่ต้นไม้บนเนินนั้น แล้วหันหาหลุมศพ

มาผิดเนินหรือไงกันนะ?

ไม่ผิดนี่นา.....

อเลนหันไปเจอหลุมศพสองที่อยู่ข้างๆกันที่ใต้ต้นไม้อีกต้นหนึ่ง บนเนินนี่มีต้นไม้อยู่เยอะมาก มากเหลือเกิน...

หิมะตกโปรยปรายลงมาเบาๆ ดวงตาสีขี้เถ้าทอดมองเมืองเบื้องล่าง บ้านเมืองกลายเป็นสีขาวโพลนด้วยหิมะ....

สุดยอดเลย....

แต่ไหมแต่ไร....เขาก็ทั้งรักและหลงใหลหิมะ......ที่มีสีเดียวกับผมของเขา

แล้วคราวนี้...ดันมาเห็นประติมากรรมที่แสนสวยงามที่เกิดจากหิมะ

ถ้าเป็นผู้หญิง...เขาจะกรี๊ดเลยทีเดียว

“สวยจังน้า....”อเลนพึมพำลางเอามืออกไปรับหิมะที่โปรยปรายลงมา

“อะไรสวย”

อเลนหันไปทางน้ำเสียงบูดๆของคันดะ ก่อนจะพูดขึ้น

“เมืองนี้ครับ......เมืองที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ แล้วก็ตัวหิมะเอง”

“งั้นหรือ? มันสวยตรงไหน”

“คันดะไม่มีวันเข้าใจหรอกครับ”อเลนตอบไปอย่างฉุนๆ ช่างไม่มีอารมณ์ศิลป์เอาเสียเลย.....

“แล้วไง? ฉันไม่ว่างมาเข้าใจภาพพวกนี้หรอกนะ แล้วนายล่ะ ว่างนักหรือไงถึงมานั่งพิจารณาความงามของเมือง”คันดะเถียงไป เพราะในใจกำลังกรุ่นเรื่องบางอย่างอยู่........ทำไมหมอนี่ถึงสนิมกับวาเลนถึงขนาดให้ลูบหัวด้วย......บ้าเอ๊ย

“ของพรรค์นี้ไม่ต้องนั่งพิจารณาหรอกครับ แค่มองๆก็รู้แล้วว่าสวย คันดะตาถั่วเองต่างหาก”

“ว่าไงนะ!เจ้าถั่วงอก”

“ก็ว่าตามที่บอกไปแหละครับ!”

“ตาถั่วงั้นหรือ? งั้นตาของนายมีไว้แค่มองภาพพวกนี้หรือไง? หัดมองภาพความจริงซะบ้าง!!!! ไม่ใช่มองแต่ภาพความฝัน!!!!!!”

“คนอย่างคุณน่ะ ....มองได้แต่ภาพที่เต็มไปด้วยซากศพหรือยังไงครับ! ถึงได้บอกว่าภาพพวกนี้ไม่สวย....หรือว่าตาของคุณมองว่าภาพเลือดพวกนั้นสวย อุ๊บ!” ริมฝีปากบอบบงบัดนี้ถูกครอบครองโดยริมฝีปากหนาของร่างสูง เรียวลิ้นร้อนระอุเข้ามควานหาความหวานในโพรงปาก  ก่อนจะละออกมา

“แฮ่กๆ....คัน..ดะ”อเลนมองหน้าคันดะ ก่อนจะถามออกไป

“ทำ...ไม”

“...............................”ร่างสูงไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ก่อนจะลงเนินไป...

ร่างบางล้มลงกับพื้นหิมะ น้ำตาอุ่นๆไหลออกมาจากดวงตา พร่างพรูอย่างไม่ขาดสาย.......

อย่าทำแบบนี้ได้ไหมครับ....คันดะ

อย่าให้ความหวัง...แล้วจากไปอย่างไม่ใยดี

มันเจ็บ.....เจ็บกว่าการที่รู้ว่าไม่ถูกสนใจอยู่แล้ว....เพราะถ้าเป็นแบบนั้น.....ก็ยังตัดใจได้

แต่ว่า....ถ้าเป็นแบบนี้….

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไร...เขา..

ก็ไม่อาจจะตัดใจได้เลย.....

อเลนกลับมาถึงร้านในตอนเย็น จึงได้พบกับไทน์ที่กำลังเก็บหน้าร้านอยู่

“เป็นอะไรไปครับ คุณอเลน”ไทน์ถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ไทน์”

“มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาผมได้นะครับ” พูดเสร็จไทน์ก็เลื่อนเก้าอี้ให้อเลน

อเลนยิ้มบางๆ ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

“อืม...ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ทำช๊อกโกแลตให้คุณคันดะเขาไหมครับ แล้วก็สารภาพรักในวันวาเลนไทน์ที่จะถึงนี่ไปเลย”

“ช๊อกโกแลต?”

“ครับ”

“ก็ดีนะครับ...แต่ว่า ผมทำไม่เป็น”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมช่วยคุณทำก็ได้ ลองดูไหมครับ”

“ครับ....”

.................................................................................................

“เสร็จแล้ว!”อเลนมองผลงานของตนอย่างภูมิใจ ก่อนจะห่ออย่างประณีต แล้วขอบคุณไทน์ก่อนจะขึ้นไปนห้อง

อเลนบรรจงวงช๊อกโกแลตที่ทำมาไว้ที่หัวเตียง ก่อนจะหลับไปอย่างรวดเร็ว....

......คืนวันถัดมา.....

เสียงเพลงครื้นเครงดังอยู่ในร้านของวาเลน อาหารมากมายก่ายกองวางเรียงไว้ ผู้คนเลี้ยงฉลองกันในวันวาเลนไทน์อย่างสนุกสนาน.....โดยไม่มีใครสังเกตุเห็น.......เด็กหนุ่มผมขาวที่นั่งอยู่ตรงมุมร้าน....

“เฮ่อ....”

“ทำไมมานั่งถอนหายใจตรงนี้ เจ้าถั่วงอก”

อเลนหันไปหาคันดะ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

เก่งเหลือเกินนะครับ......ทำราวกับไม่ได้เกิดอะไรขึ้น

“ไม่มีอะไรนี่ครับ?”

“นาย......”

“นี่....พ่อหนุ่ม! มาครื้นเครงกับเราหน่อยมาเห็นนั่งเงียบมานานแล้ว ไปๆ ไปดื่มเหล้ากัน”ก่อนที่คันดะจะพูดอะไร...ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็โผล่ออกมา ก่อนจะลากอเลนไปวงเหล้า

“อะ.....เดี๋ยวครับ ผม..ผมดื่มเหล้าไม่เป็น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

คันดะนั่งลงตรงที่อเลนนั่งเมื่อครู่ ก่อนจะนั่งเหม่อ.....

เมื่อวานนี้.....เราทำอะไรลงไป

......ไม่เข้าใจตัวเองเลย......

“อ้าว.....เมาซะแล้วเหรอ พ่อหนุ่ม”คันดะหันไปทางเสียงที่ดังมา ก่อนจะพอเลนหลับคอพับอยู่

“ช่วยไม่ได้...เดี๋ยวฉันอุ้มไปข้างบนละกัน....”

“ฉันพาไปเอง”คันดะเข้ามาในวง ก่อนจะอุ้มอเลนอย่างทะนุถนอม แล้วพาขึ้นไปข้างบน

คันดะวางอเลนลงบนเตียง ก่อนจะมองใบหน้าของร่างบาง

ใบหน้าแดงเรื่อของร่างบางด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์….ลมหายใจสม่ำเสมอเป็นสัญญาณว่าร่างบางหลับไหลอยู่

บ้าจริง.....ถ้ากินไม่ได้ทำไมไม่ปฏิเสธไปนะ?

“ฮึก....ฮึก”

“เฮ้ย!”ร้องไหทำไมฟะ

“ปวดหัว....ปวด.....อ่ะ”อเลนร้องไห้พลางกุมศีรษะ

“เดี๋ยวฉันจะไปเอายามาให้ละกัน”

....................................................................

“อ่ะ.....คิดว่าใช่นะครับ”ไทน์ยื่นขวดยให้คันดะ

“ขอบใจ”

ร่างสูงรีบขึ้นไปข้างบนพร้อมแก้วน้ำ แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง

“เจ้าถั่วงอก”

ไม่มีเสียงตอบ

หลับงั้นหรือ?

ร่างสูงคิดในใจ ก่อนจะเดินไปใกล้

พรึ่บ!

ร่างบางลุกขึ้นนั่ง ทำให้ใบหน้าอยู่ชิดกับใบหน้าของร่างสูง  ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหน้าของกันและกัน ก่อนที่คันดะจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าไปเอง

“ผม....โอ๊ย!”

“นายบอกว่าปวดหัวอยู่นี่? กินยาแล้วก็นอนซะ”คันดะประคองให้ร่างบางนั่ง แล้วเอายาให้ดื่ม จึงทำให้อาการปวดหัวทุเลาลง

อเลนทำตาปรือๆด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ก่อนจะพูดออกมา

“อย่า....ได้ไหมครับ”

“หืม?”

“อย่า...ทำเป็นใจดี...ได้ไหมครับ”น้ำตาเม็ดงามไหลออกมจากดวงตาสีเงินขี้เถ้า พร้อมๆกับความในใจที่เก็บเอาไว้

“อย่า......ให้ความหวังกับผม อย่าดูแลผม อย่าทำให้ผม......รักคุณไปมากกว่านี้”อเลนพูดใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนที่อะไรอุ่นๆจะแตะลงที่แก้ม

“ทะ...ทำอะไรน่ะครับ!”อเลนร้องอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าอะไรอุ่นๆนั้นคือริมฝีปากของคันดะ

“นายบอกว่า.......ไม่ให้ฉันทำให้นายรักฉันไปมากกว่านี้ใช่ไหม”อเลนพยักหน้าอย่างงงๆ

“ฉัน...คงทำไม่ได้”

“หมายความว่าไงครับ”

“ฉัน...รักนายเหมือนกัน”

“..................................ความจริง....เหรอครับ”

คันดะพยักหน้า

“แล้วจะร้องไห้ทำไม!”คันดะอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าอเลนยังคงร้องไห้อยู่

“ดีใจจัง….”อเลนร้องไห้เบาๆด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะดึงร่างสูงลงมาจูบเบาๆ

พลั่ก!

“คันดะ?”อเลนอุทานอย่างตกใจเมื่อคันดะผลักตนออก

“อย่าเพิ่งเข้าใกล้ฉัน.....”

“หรือว่า.....รังเกียจผม”พูดจน้ำตาก็พาลจะไหลออกมา

“ไม่ใช่เฟ้ย!”

“แล้วทำไม?”

“เอาหูมา”

คันดะซุบซิบกับอเลน ก่อนที่ใบหน้าจะแดงเรื่อขึ้น แล้วหัวเราะคิกคัก

“...ก็...ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ...”

“หา?”อเลนจูบที่ปากของคันดะเบาๆ ก่อนจะอิงพิงบนแผ่นอกของร่างสูง

“ฉันไม่เลิกกลางคันนะ”คันดะจูบกลับ ลิ้นหนาร้อนชอนไชเข้าหาความหวาน “ไม่เสียใจทีหลังนะ?”“อืม”

ริมฝีปากหนาจูบลงที่กลีบปากบางอีกครั้งอย่างทะนุถนอม ลิ้นหนา สอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็ก ลิ้มรสความหอมหวานที่ปรารถนา  ก่อนเลื่อนลงมาที่ซอกคอขาว ลิ้นร้อนๆลากไล้วนอยู่ที่เดิม อารมณ์แปลกๆถูกสร้างขึ้น สมองของอเลนกำลังมึนงงเล็กน้อยกับสัมผัสที่ไม่คุ้นเคย...แต่ต้องการ..และโหยหา

เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกถอดออกจนเห็นแผ่นอกขาวผ่องน่าลิ้มลอง คันดะไล้ริมฝีปากลงมาที่แผ่นอกบาง เสียงครางหวานดังออกมาเป็นระยะ มือขาวของร่างบางพยายามดันคนที่อยู่บนร่างของเขาออก แต่ก็ไร้ผล ในเมื่อแรงของเขาสู้คันดะไม่ได้

“อือ...อื้อ..อ๊ะ!”เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้น เมื่อคันดะขบเม้มที่ตุ่มสีแดงที่เริ่มแข็งชูชัน ....ไล้เลียราวกับเป็นของหวนอันโอชะ มือเล็กเรียวปิดปากของตนเพื่อกลั้นเสียงน่าอาย

คันดะทำเสียงจึ๊กจั๊ก ก่อนจะถอดกางเกงของร่างบางออก ทำให้บัดนี้.....ร่างกายของอเลนไร้อาภรณ์ปกปิด ร่างกายสีน้ำนมงดงามท่ามกลางแลจันทร์นวลที่สาดส่องเข้ามา...

“สวยดีนี่....เจ้างอก”

“พะ...พูดอะไรน่ะครับ คันดะ”อเลนหน้าแดงขึ้น เลือดจากแทบทุกส่วนๆในร่างกายไหลมารวมกันที่ใบหน้า แล้วก็ต้องอุทานอย่างตกใจ เมื่อเพิ่งสังเกตว่า ร่างของคนที่ทาบทับเขาอยู่ก็เปลือยเปล่าเช่นกัน....

“ตะ....”ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย.... “อื้อ!”

ริมฝีปากบางถูกบดเบียดอีกครั้ง ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปากหวาน มือเรียวของคันดะช้อนคอของอเลนให้จูบง่ายมากขึ้น ไอร้อนจากร่างกายทำให้อารมณ์ลุกโหมกระพือขึ้นอย่างไร้สาเหตุ แขนเรียวบางโอบคอของร่างสูงไว้

 “อื้อ! คันดะ อา...” เสียงหวานร้องอย่างตกใจ เมื่อมือหนาของร่างสูงเริ่มกอบกุมส่วนอ่อนไหวของเขา แล้วรูดขึ้นลง...ในขณะที่ริมฝีปากยังคงไม่ละไปจากริมฝีปากหอมหวาน...... ริมฝีปากหนาละออกมาจากริมฝีปากบาง แล้วไล้ลงมาที่แผ่นอกบาง เสียงครางหวานดังออกมาไม่ขาด เสียงหอบหายใจด้วยอารมณ์ราคะดังเป็นห้วงๆ อารมณ์ของอเลนกระเจิดกระเจิงไปไกล....เกินกว่าจะกู่กลับได้

คันดะละออกมาจากริมฝีปากบาง  แล้วเลื่อนลงไปที่จุดอ่อนไหวของร่างบาง ลิ้มร้อนไล้วนและครอบครองอย่างรวดเร็ว

“อื้อ....อื้อ...อ๊า...ไม่เอา หยุด”อเลนร้องอย่างหวาบหวาม ใบหน้าแดงเรื่ออย่างน่ารัก ทำให้คันดะเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เสียงหวานเครือที่ดังออกมา ยิ่งทำให้ร่างสูงอารมณ์กระเจิง มือหนาไล้ตามขาอ่อนเบาๆ นิ้วเรียวไล้วนอย่างอ้อยอิ่ง จนกระทั่งของเหลวสีขาวขุ่น พุ่งออกมาเปรอะเปื้อนใบหน้าของคันดะ

“วะ....หวา...ผม..ขอโทษ..อ๊า..อือ” รวชาติเค็มปร่าของของเหลวบางอย่างถูกป้อนเข้ามาในโพรงปากบาง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นหวานล้ำ.....

“หือ?”คันดะอุทานอย่างงงๆ เมื่อสายตากันไปเห็นของบนหัวเตียงของอเลน

“อ๊ะ! นั่นมัน”อเลนพยายามหยิบ แต่ก็ช้ากว่าคันดะ

“To…Kunda Yuu”คันดะอ่านการ์ดที่แนบอยู่กับกล่อง ก่อนจะมองคนเองล่างที่หน้าแดงเถือก “นี่...”

“ช๊อกโกแลตครับ..ผมทำเอง....กะจะให้คันดะ...พรุ่งนี้”อเลนพูดเสียงตะกุกตะกัก

“งั้นหรือ?..ถ้างั้น”

“ฉันขอกินเลยนะ”

“หา..ครับ”

คันดะฉีกกระดาษห่อช๊อกโกแลต ออก ก่อนจะลงมือกิน

“อื้อ!” อเลนอุทานอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆคันดะก็ป้อนช๊อกโกแลตให้เขา รสหวานเลี่ยนของช๊อกโกแลตกระจายไปทั่วปาก รสชาติขมนิดๆของเหล้ารัมี่เขาผสมลงไปทำให้อารมณ์เรื่มพุ่งสูงขึ้น

“อ๊ะ! เจ็บ!”อเลนร้อง น้ำตาไหลอย่างเจ็บปวด เมื่อช่องทางด้านหลังถูกรุกรานโดยนิ้วเรียว 

“อดทนหน่อย….”คันดะค่อยๆเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไป จนคาดว่าช่องทางขยายพอที่จะรับเขาเข้าไปได้แล้ว คันดะก็ถอนนิ้วออก ก่อนทีอเลนจะรู้สึกถึงอะไรที่ทั้งอุ่นและใหญ่กว่านั้น

“อื้อ!เจ็บ ....เอา..ออก..ไป”อเลนพูดเสียงติดขัด ความเจ็บผสมผสานกับอารมณ์ราคะจนแยกไม่ออก

เสียงร้องด้วยความเจ็บเริ่มหายไป แทนที่ด้วยเสียงหอหายใจและเสียงคราง.....ต้องการ....

เสียงครางปนเสียงหอบหายใจนั้นที่ประสานกันอยู่นั้นยังคงดำเนินต่อไปตลอดทั้งคืน.......

...................................................................................................................

...............................................................................................................................

เช้าวันใหม่เริ่มขึ้น อเลนค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่หน้าจะเป็นสีแดงเรื่อ เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน....

เมื่อคืนนี้เขาทำอะไรลงไปเนี่ย!

“ตื่นแล้วหรือ เจ้าถั่วงอก”คันดะพูดขึ้น ก่อนจะดึงอเลนให้นอนลงมา

“มะ..เมื่อคืน....”อเลนพูดเสียงตะกุกตะกัก “คันดะ...พูดจริงเหรอครับ”

“จริง”คันดะพูดชัดถ้อยชัดคำ “แล้วร้องไห้ทำไม!”

คันดะกล่าวอย่างตกใจ

“ก็.....มัน...ฮึก...ไม่อยากเชื่อเลยนี่นา”นึกว่าเป็นความฝัน….

“ขี้แยจริงนะ นายนี่”

“........วันนี้วันที่เท่าไรเหรอครับ?”

“? 14 กุมภา ทำไมล่ะ”

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ คันดะ” อเลนหน้าแดงเรื่อ ก่อนจะหอมแก้มคนรักของเขา

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ เจ้าถั่วงอก”ที่รักของฉัน....

พูดจบคับดะก็จูบหน้าผากของอเลนเบาๆ

ในวันวาเลนไทน์....ที่เมืองแห่งนี้เต็มไปด้วยเสียง....ความอบอุ่นท่ามกลางหิมะสีขาว.....ของคุ่รักหลากคู่ และความรักหลากชนิด........

Happy…..Valentine

ThE EnD