[Fic D.gray-man]Happy Santaclaus(yaoi)

เนื้อเรื่อง

Short fic D.gray-man] Happy Santaclaus

[KundaxAllen]



ฟุบ…ฟุบ…


เสียงย่ำหิมะดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ประสานกับเสียงลมหนาวที่เสียดแทงกาย ชุดเอ๊กโซซิทส์ที่ใส่อยู่นี่ช่วยป้องกันลมหนาวได้มากทีเดียว


อเลนเงยหน้าขึ้นปะทะกับแรงลมมองไปข้างหน้า เงาร่างสูงของใครคนหนึ่งทำให้เขาสบายใจ ที่ยังไม่ได้คลาดสายตาไปไหน ปากก็ว่าจะทิ้ง แต่ก็ยังคงรักษาระยะห่างไว้ใกล้ๆเสมอ…..


คันดะ ยู….


ก็น่ารักกว่าที่คิดแฮะ….


ไม่สิ.....


อันที่จริง....คนๆนี้ดูดีในสายตาเขาเสมอ....


“เจ้าถั่วงอก” อเลนสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกเรียก เด็กหนุ่มชะงักไปแผลบหนึ่ง ก่อนจะทักตอบ


“อะ…ครับ?”


“อีกนานไหม กว่าจะถึงหมู่บ้านน่ะ”คันดะพูดอย่างหงุดหงิด


“ ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่คิดว่าคงอีกไม่นานนัก” อเลน หยิบแผนที่ชื้นๆขึ้นมาอย่างยากเย็นท่ามกลางลมที่เข้ามาปะทะ พยายามสอดส่ายสายตาหาจุดที่พอจะยืนยันสถานที่ที่เขายืนอยู่ได้ ก่อนจะได้พบต้นไม่ใหญ่ต้นหนึ่ง อเลนมองแผนที่ในมือ ก่อนจะพบต้นไม้ต้นนี้อยู่ใกล้ๆกับชื่อหมู่บ้านในแผนที่


“ต้นคริสต์มาส?”แต่ดูแล้วก็ลักษณะเหมือนกันจริงๆน่ะแหละ


“คันดะครับ ผมคิดว่าคงอีกไม่นานครับ ใกล้ๆนี่แหละ เฮ้ย!”อเลนอุทาน เมื่อพบว่าคนที่เพิ่งถามตนไปเดินลิ่วไปเรียบร้อยแล้ว


“อะไรกัน…..ไม่รอกันเลย” อเลนพึมพำขึ้น ก่อนจะพยายามวิ่งตามรอยเท้าของคันดะไป


…………….


………………………


“สวัสดีครับ ท่านเอ๊กโซซิทส์ทั้งสองท่าน ขอบคุณพวกท่านจริงๆที่อุตส่าหฺมาถึงหมู่บ้านจนๆนี่ ยังไงเสียก็เชิญ ผิงไฟให้อบอุ่นก่อนดีกว่าครับ”ชายชราที่ดูท่าทางใจดีนำผ้าคลุมและโกโก้ร้อนๆออกมาให้ เมื่อคันดะและอเลนมาถึงบ้านพัก ท่าทางคล่องแคล่วผิดกับวุฒิอายุทำให้อเลนอึ้งอยู่นิดๆ


“ที่นี่ไม่มีอะไรเลยหรือ? แม้แต่โรงแรมก็ไม่มีเลยนะเนี่ย” คันดะถามออกไป


“ที่นี่ไม่มีโรงแรมครับ เพาะเป็นหมู่บ้านกันดาร ที่มีดีก็เห็นจะเป็นต้นไม้ที่หน้าหมู่บ้านนั่นแหละครับ ท่านเอ๊กโซซิทส์” ชายชราพูด ก่อนจะขอตัวขึ้นไปทำงานบ้านต่อข้างบน โดยทิ้งให้อเลนและคันดะนั่งอยู่สองคน ความเงียบจึงเข้าครอบงำอย่างรวดเร็ว…..


อเลนนั่งมองคันดะ ซักพัก ก็พบว่าอยู่ดีๆคันดะก็สะบัดศรีษะ


“เป็นอะไรเหรอครับ? คันดะ”เด็กหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นอาการแปลกๆของเพื่อนร่วมอาชีพ


“เปล่านี่? ไม่มีอะไร”คันดะตอบเสียงห้วน


อเลนรู้สึกดีใจครึ่งและกลัวๆครึ่งที่ได้มาทำภารกิจกับคันดะ ดวงตาสีขี้เถ้ามองไปที่ร่างสูงตรงหน้าที่กำลังนั่งดื่มโกโก้...แบบที่เรียกว่าซดอยู่..


ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้.....ที่อยากจะอยู่ใกล้ๆแม้รู้ว่าอาจจะโดนเกลียด


ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้.....ที่ไม่อยากเห็นใครหน้าไหนมาเข้าใกล้คนคนนี้


ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้.....ที่ทั้งยาวหลับและยามตื่น ยามสุขหรือยามทุกข์ ภาพลวงตาของคนตรงหน้าจะปรากฎตัวขึ้นเสมอ


ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้.....ที่หลงรักคนคนนี้เสียเต็มหัวใจ


ทั้งๆที่..........


รู้ว่าไม่อาจจะสมหวังได้....


แต่ก็ยังหวัง............


ให้คนนั้น......


....หันกลับมามองเขาบ้าง....


อเลนเดินออกไปดูข้างนอก จากรายละเอียดที่ได้รับมา ได้ยินว่าเกิดเรื่องแปลกๆขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ เมื่อในช่วงเดือนธันวาคม ที่หมู่บ้านนี้มีผู้ป่วยหายดีอย่างรวดเร็วราวกับปาฏิหาริย์ ไม่ว่าจะเป็นโรคที่ร้ายแรงแค่ไหนก็หายขาด ดังนั้นจึงถูกสงสัยว่าอาจเป็นฝีมืออินโนเซนต์ ซักพักอเลนก็เดินไปถามรายละเอียดกับชายชราผู้ที่ให้ที่พักกับเขา


“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าทำไมผู้ป่วยจำนวนมากถึงหายดีหรือครับ”


“อ๋อ.....คือว่า พวกญาติของคนป่วยไปขอพรกับต้นคริสต์มาสแห่งความสุขที่หน้าหมู่บ้านน่ะ แปลกนะ แค่นั้นพวกเขาก็หายเป็นปลิดทิ้งเลย”ชายชราพูดพลางทำท่าขำๆ


“ต้นคริสต์มาสแห่งความสุข?”อเลนพึมพำ ก่อนจะกล่าวขอบคุณชายชราแล้ววิ่งตรงไปที่หน้าหมู่บ้าน


ต้นคริสต์มาสที่เห็นเป็นลางๆเมื่อวานยามนี้เห็นได้ชัดแจ๋ว รากไม้ที่ปกคลุมต้นไม่ต้นนี้อยู่มีสีสันราวกับสายรุ้งที่ใช้ประดับต้นคริสต์มาส ใบไม้ที่ยอดทับกันหนาเป็นชั้นๆคล้ายๆรูปดาบ เสียงของใบไม้ที่เสียดสีกัน....ไพเราะราวกับเสียงดนตรีชั้นเยี่ยม


มันทำให้ใจรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดใจ............


ขอพร...งั้นเหรอ


ถ้างั้น...


“ขอให้ผม...ได้รู้ความรู้สึกของเขาคนนั้นที แม้นั่น...อาจจะทำให้ผมเจ็บปวด ผมก็ยอม”


‘ได้สิ’


“เอ๋?”อเลนร้องเสียงหลง เสียงตะกี้นี้เปแนเสียงใครกัน


“ช่างมันเถอะ....”อเลนคิดก่อนเดินกลับไปในหมู่บ้าน


“พี่ชาย...เชื่อมือซานต้าคนนี้เถอะ......ซานต้าคนนี้จะช่วยพี่ชายเอง”เสียงของเด็กสาวผู้มีดวงตาและเส้นผมสีแดงในชุดสีแดงกล่าว ก่อนจะหายตัวไปในต้นคริสต์มาส

.

.

.

.


.

.

.


“ไปไหนมา”อเลนสะดุ้งเมื่อคันดะทักขึ้น ดวงตาสีรัตติกาลหันมามองด้วยแววตาหงุดหงิด


“คือ....ผมไปหาเบาะแสมาน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก”


“วันหลังหัดบอกกันบ้างนะ! ให้ตายสิ ทำเอาตกใจหมด”


อเลนรู้สึกชื้นหัวใจขึ้นมาทันที.....


หรือว่า....เขาจะเป็นห่วงเรา


“ถ้านายเป็นอะไรไป เดี๋ยวเจ้าโคมุอิมันก็มาโวยใส่ฉันอีก!”พูดจบคันดะก็เดินขึ้นห้องไป แต่อเลนเรียกไว้ก่อน


“คันดะครับ ผม....ขอออกไปหาข้อมูลต่อนะครับ”อเลนพูด คันดะหันหน้าไปทางร่างบางนิดๆ ก่อนจะตอบออกมาสั้นๆ


“เชิญ”


‘ถ้านายเป็นอะไรไป เดี๋ยวเจ้าโคมุอิมันก็มาโวยใส่ฉันอีก!’


ให้ตายสิน่า.........


ไม่น่าเลย........ ไม่น่าหลงตัวเองมาจนเกินไป…..


ก็เขา....ไม่ได้สนใจเราเสียหน่อย......


อเลนเดินออกไปอีกครั้งด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ทำไมนะ....เขาถึงต้องมารักคนไร้หัวใจอย่างนั้น เพราะอะไร? ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ


“พี่ชาย ไหงทำหน้าเบื่อโลกอย่างนั้นล่ะ” อเลนเงยหน้าขึ้น ก็พบเด็กสาวอายุราวๆ10ปียืนอยู่ เส้นผมและดวงตาเป็นสีแดงเพลิงสดใส แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังเป็นสีเดียวกัน...


“พี่ชาย...พี่ชายชื่ออะไรเหรอ?”เด็กสวเอียงคอถามอย่างน่ารัก อเลนมองท่าทางนั้นอย่างเอ็นดู ก่อนจะบอกชื่อของตนไป


“พี่ชื่อ อเลน อเลนวอคเกอร์”


“พี่อเลนเหรอค่ะ หนูชื่อ ซานต้าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”ซานต้าก้มหัวให้เล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “พี่อเลนคะ คนที่พี่ชอบเนี่ย ใครเหรอคะ”


ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงเรื่อ ก่อนจะกระแอมแล้วตอบเด็กน้อยไป


“พี่..ไมjมีคนที่รักเสียหน่อย”


“พี่อเลนคะ”


“หือ”


“วันนี้เป็นวันอะไรคะ”


“วันคริสต์มาสไง ทำไมล่ะ”


“ไหนๆก็อุตส่าห์เป็นวันคริสต์มาสแล้ว ทำไมไม่บอกออกไปล่ะคะ………..ว่ารัก”ใบหน้าของเด็กสาวที่กล่าวออกมาช่างแสนจริงจัง......เสียจนเขา


นึกอยากจะ.....ทำตามที่บอกแล้วสิ....


...แต่ว่า…


“แต่ว่านะครับ ซานต้า คนคนนั้นน่ะ ไม่มีทางรักพี่หรอกครับ เพราะงั้น”


“ทำไมล่ะคะ? พี่ยังไม่ได้บอกรักเขาซักคำเลยนะคะ อีกอย่าง พี่ก็ไม่เคยถามเขว่าเขารักพี่หรือเปล่าใช่ไหมล่ะ ห้ามแก้ตัวว่าเขาไม่แสดงออกนะ คนเราจะรักใครไม่จำเป็นต้องแสดงออกหรอกค่ะ!”ซานต้าพูดเสียยาวเหยียด ก่อนจะหยุดหอบหายใจ “ซานต้าจะเป็นกำลังใจให้ค่า!.......เพราะงั้น พี่อเลนมีเรื่องทุกข์ใจอะไรก็เล่าให้ฟังได้นะคะ”


อเลนยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะนั่งลงคุยกับเด็กน้อยผมแดงเสียหลายเรื่อง ตลอดมาไม่มีใครที่เขาจะบอกความรู้สึกที่รักคันดะให้ฟังได้ แต่เด็กคนนี้ เขากลับเล่าให้ฟังได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ......น่าแปลกจริงๆ....


มันทำให้......รู้สึกเบาไปเยอะเลยแฮะ.......


“อ๊ะ! ค่ำแล้วแฮะ”อเลนพูด เขาคุยกับเด็กคนนี้เพลินจนลืมเวลาเลยแฮะ


“งั้น....ซานต้าไปก่อนนะคะ ขออวยพรให้พี่อเลนบอกคนที่ตัวเองรักว่ารักให้ได้.....แล้วก็ Merry Christmas ค่ะ” พูดจบ เด็กสาวก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งจากไป


ซานต้า....ซานตาครอส....


....ไม่ใช่มั้ง....


.............................................


..........................................................


“.....ใคร”คันดะชักมุเก็นออกมา เมื่อรับรู้ถึงกลิ่นไอที่ไม่คุ้นเคย


“อะไรกัน...พี่ชาย มาถึงก็ต้อนรับกันอย่างนี้เลยแฮะ”เด็กสาวเจ้าของเส้นผมสีเพลิงกล่าวอย่างขันๆ ไม่ได้สนใจโลหะเย็นเฉียบที่แนบอยู่ที่ลำคอของตนเลยแม้แต่น้อย


“แล้วจะให้ต้อนรับคนที่มาจกทางหน้าต่างยังไงดีล่ะ บอกไว้ก่อนนะ? ว่าตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่” เจ้าถั่วงอกเอ๊ย....ทำไมกลับช้าอย่างนี้นะ หงุดหงิดโว้ย!


“พี่ชาย...เดี๋ยวพี่อเลนก็จะมาแล้ว เอาล่ะ พี่ชาย พี่ชายน่ะ อะไรที่อยู่ในใจพูดๆออกไปเถอะนะ อย่าปล่อยให้มันคาใจ .... พี่ชายอย่าบอกะ ว่าสิ่งที่พี่ชยรู้สึกอยู่นี่...พี่ชายไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย หนูไม่เชื่อหรอก พี่ชายรู้ดีใช่ไหมล่ะ...ว่าความรู้สึกที่มีต่อพี่อเลน....มันคืออะไร”เด็กสาวพูดยาวเหยียดราวกับจะสั่งสอน


“เธอ....เป็นแค่เด็กอย่ามาทำเป็นรู้ใจคนอื่นหน่อยเลย!!”


“อะไรกัน พี่ชาย แทงใจดำหรือไง?”


“ฉันไม่ได้รู้สึกกับเจ้าถั่วงอกแบบนั้นเสียหน่อย!!”


“ปากแข็ง”


“ว่าไงนะ!!!!!!!!!!!”


“TrueLerxas xaeyutr!” เด็กสาวเปล่งคำประหลาดที่ไม่รู้ความหมายออกมา แสงสีขาวบางอย่างพุ่งไปที่หน้าอกด้านซ้ายของคันดะ คนผมดำรีบผลักร่างเล็กออกทันที ก่อนจะถามออกไป


“ตะกี้นี้แกทำอะไร!”


“ไม่มีอะไรหรอกพี่ชาย เป็นเวทย์มนตร์ที่จะช่วยให้ตรงนี้กับตรงนี้ของพี่ชายมันตรงกัน....ราวๆสองสามครั้งแค่นั้นแหละ Merry Christmas” เด็กสาวชี้ที่ปากกับหัวใจ ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว


“ยัยเด็กนั่น เป็นใครกัน”


แอ๊ด....


“กลับมาแล้วครับ คันดะ”


“อ้าว...หือ...เออ กลับมาแล้วเหรอ ทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วง อุ๊บ!” คันดะรีบตะปปปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว ส่วนอเลนก็ยืนอึ้งมันอยู่ตรงนั้น


“ตะกี้...คันดะพูดว่าไงนะครับ เป็นห่วงผม โกหกหรือเปล่า?”


“โกหก! ซะเมื่อไหร่ ว้าก!”อะไรวะเนี่ย! ทำไมมันถึงหลุดอะไรที่เขาเก็บไว้ตลอดออกมาตั้งเยอะแยะเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!


‘ไม่มีอะไรหรอกพี่ชาย เป็นเวทย์มนตร์ที่จะช่วยให้ตรงนี้กับตรงนี้ของพี่ชายมันตรงกัน’


มันหมายถึงให้เขาพูดอะไรตรงกับใจงั้นเรอะ! ฝันไปเถอะ


“คันดะครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับเนี่ย?” อเลนถามอย่างเป็นห่วงพลางเดินเข้าไปหา คันดะรีบปัดมืออเลนออกทันที ก่อนจะตะคอกใส่


“ไม่เป็นอะไร!!!!!! ไม่ต้องยุ่ง!”


ทำไม....


คนคนนี้.....


ทำไม...เราถึงต้องรักคนคนนี้ด้วย


คนที่ไม่เคยรักเรา ไม่เคยจะสนใจ เพราะอะไรกัน


ริมฝีปากเม้มกัดจนเลือดซึมแววตาเจ็บปวดมองลงสู่พื้นห้องอย่างไร้จุดหมาย


ซานต้า....พี่ว่าคงไม่จำเป็นหรอก...ที่จะ[บอก]เขาไป


....ในเมื่อเขาเกลียดพี่ขนาดนี้....


“อ๊ะ”


ข้างนอกหน้าต่างมีหิมะตกอยู่โปรยปราย เบาบาง ไม่ใช่พายุหิมะ แต่เป็นหิมะที่ตกลงมาอย่างเบาบาง ราวกับจะเป็นกำลังใจให้คนหัวขาวที่กำลังยืนอยู่


ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือเธอหรือเปล่า แต่ยังไงเสีย....


เขาก็รวบรวมความกล้าไว้พอแล้ว


ขอบคุณนะ


พี่จะบอกออกไปแล้ว


“คันดะครับ......ผม…..”


“รักคุณครับ”


.



.



.



.



“นาย....พูดอีกทีซิ”


“ผมรักคันดะครับ”


“อีกที”


“ผมรักคันดะครับ”


“...........................................”


แย่จริง....


ไม่น่าพูดออกไปเลย....


อเลนที่มองดูปฏิกิริยาของคันดะอยู่คิด ไม่น่าพูดเลย บ้าจริงๆ


“ขอให้คิดว่าผมไม่ได้พูดละกันครับ เดี๋ยวผมขอไปเดินเล่นซักพักหนึ่ง”อเลนพูดจบก็เดินออกไป ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมาเบาๆ โดยไม่ฟังเสียงห้ามของคันดะเลย


ร่างบางเดินตรงไปที่ต้นคริสต์มาสหน้าหมู่บ้าน ก่อนจะนั่งลงที่โคนต้น แล้วอยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลลงมา


ช่างมันเถอะนะ เรา.... ยังไงก็บอกไปแล้วนี่ ยังดีกว่าจะเก็บไว้


แล้วทำไม น้ำตามันถึงไหลนะ....


............................................



.......................................................



“ให้ตายสิ เจ้าถั่วงอกอยู่ไหนนะ”คันดะพึมพำอย่างหงุดหงิด พลางวิ่งตามหาร่างบาง


เขาต้องรีบบอกหมอนั่น ถึงความรู้สึกที่อยู่ข้างในนี้....


‘อยู่ที่ต้นคริสต์มาสหน้าหมู่บ้านไง...’


เสียงเล็กๆสะท้อนเข้ามาในหัว คันดะที่ได้ยินดังนั้นก็รีบตรงไปที่ต้นคริสต์มาสต้นนั้นทันที


..................................


.................................................


“ร้องไห้ทำไม”เสียงทุ้มปนหอบดังขึ้นเหนือหัวของอเลน ดวงตาสีขี้เถ้าหันขึ้นไปมองคร่างสูงที่ยืนอยู่


“เปล่าครับ ไม่เป็นอะไร รีบกลับกันเถอะครั.....”คันดะดึงอเลนเข้าไปกอด ก่อนจะกระซิบที่ข้างๆหู


“ฉันรักนาย.....อเลน”


หา?


เขา...ไม่ได้ฝันไปสินะ


เมื่อตะกี้นี้ คันดะ


บอกว่ารัก


“คันดะครับ พูดอีกทีได้มั้ยครับ”


“ของดีมีครั้งเดียว”


เอาเถอะ พอแล้วล่ะ


....เพียงพอแล้ว....

.

.

.





“ฉันคงต้องขอบคุณเด็กคนนั้นซะหน่อยแล้วล่ะ”คันดะพูดขึ้น ขณะที่ยังคงกอดอเลนอยู่


“เด็กคนนั้น?”อเลนทวนคำอย่างสงสัย


“เด็กคนนั้นชื่ออะไรไม่รู้ แต่แดงไปทั้งตัวเลย”อเลนที่ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมา


ขอบคุณนะ....ซานต้า


เธอนี่คงเป็นซานตาครอสมั้ง?


...........................


.........................................


“ไม่มีหิมะโปรยเบาๆอย่างนี้นานพอดูเลยนะครับ คุณตา”เด็กหนุ่มผู้เป็นหลานชายกล่าวขึ้น


“คงเป็นฝีมือเด็กคนนั้นมั้ง”


“ใครหรือครับ”


“ในหมู่บ้านเราเคยมีเด็กสาวอยู่คนหนึ่ง เธอมีดวงตาและเส้นผมสีแดง ดังนั้นชาวบ้านจึงเรียกเธอสั้นๆว่าซานต้า ที่ย่อมาจากซานตาครอส เพราะเจ้าตัวมีสัญลักษณ์สีแดงเหมือนกับซานตาครอส ซานต้าชอบสีแดงและวันคริสต์มาสมากๆ พอถึงวันนี้ทีไร เจ้าตัวจะไปหาของแปลกๆมาให้เพื่อนตกใจเล่นทุกที ความสุขของเขาคือรอยยิ้มของทุกคนๆ แต่แล้ววันหนึ่ง เขาก็ต้องสิ้นชีวิตลง เพราะปกป้องต้นไม้ต้นหนึ่งกลางลมหนาว ต้นไม้ต้นนั้นยังคงยืนหยัดอยู่ที่หน้าหมู่บ้านของเรา และดูเหมือนว่าซานต้าก็จะสิงสถิตย์อยู่ในต้นไม้ต้นนั้น เพื่อคอยดูแลพวกเรา.....” ชายชราย้อนไปเมื่อตนยังเล็กๆ เด็กสาวคนนั้น หลังจากตายไปแล้วก็มาปรากฏตัวให้เขาเห็นบ่อยๆ แต่เขาก็ไม่ได้บอกใคร......


“การที่คนหายป่วย คงเป็นเพราะเธอสินะ ซานต้า”


เด็กสาววิ่งไปรอบหมู่บ้าน ในมือของเธอสร้างหิมะที่โปรยปรายลงไป พลางร้องเพลงที่แสนอ่อนโยนกล่อมให้เหล่าชาวบ้านและมนุษย์ทุกคนฟัง……


……..Merry Christmas………


บางทีที่หมู่บ้านของคุณ...อาจจะมีใครคอยดูแลอยู่ก็ได้.....










ThE EnD




Merry Christmas ....


I wish you Happy in every Day


Love



sinnerdarker