คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ผนึกที่ 19 : ความรู้สึกในตอนนั้น [71%]
ผนึกที่ 19 : ความรู้สึกในตอนนั้น
ในโลกนี้เต็มไปด้วยคำถาม
คำถามว่าทำไมต้องตาย คำถามว่าทำไมต้องดำรงอยู่
คำถามนั้น บางครั้งถูกตอบด้วยผู้อื่น บางครั้งผู้ถามก็ตอบโจทย์ของตัวเอง
แต่บางครั้ง..คำถามนั้นก็ไร้ซึ่งคำตอบ และมีแต่จะฝังรากไปในใจของผู้ถามเท่านั้น
“คุณหนีไม่รอดแล้วล่ะครับ Red Lady ไม่สิ….รีท”
เด็กหนุ่มร่างบางเอ่ยเสียงเรียบ ดังกังวานก้องในความเงียบงันที่มีเพียงสายฝนโปรยปราย ร่าง ของเหยื่อซึ่งนั่งนิ่งกับพื้นเริ่มรู้สึกตัว ก่อนจะตะเกียกตะกายลุกขึ้น สายตาที่เต็มไปด้วยความตระหนกมองคนแปลกหน้าที่เข้ามาช่วยตนกับมัจจุราชสลับกันไป ก่อนจะลากร่างสะบักสะบอมให้หายไปอย่างเชื่องช้าในม่านฝน ท่ามกลางสายตาของร่างใต้ผ้าคลุมที่มองตามไปอย่างเย็นเฉียบกระทั่งลับสายตาไป..ก่อนที่ใบหน้านั้นจะค่อยๆหันกลับมา จ้องไปที่สองชายหนุ่มผู้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขา
สายฝนซึ่งซัดกระหน่ำพาสายลมกรรโชกให้พัดผ่าน ดึงเอาฮู้ดซึ่งปกคลุมบนศีรษะของร่างเจ้าของนาม Red Lady ให้หล่นลู่เส้นผมเปียกชื้นลงมา เผยใบหน้าที่แท้จริงของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นฆาตกร
โครงใบหน้าอ่อนเยาว์ ริมฝีปากหยัดตรง ผิวขาวซีดเปียกชื้นสายฝน เส้นผมสีดำตัดสั้นเรียบร้อยซึ่งบัดนี้ลู่ติดศีรษะ กับ..ดวงตาสีฟ้าครามซึ่งบัดนี้ปรากฏเพียงความเย็นชาและแววอำมหิต ไร้ซี่งความอบอุ่นอ่อนโยนดังเช่นเคย
ใบหน้าซึ่งแม้อยู่ท่ามกลางม่านสายฝนที่พร่าเลือน แม้ไร้ซึ่งรอยยิ้มประดับเหมือนที่เคยเห็น..หากกระนั้นเด็กหนุ่มก็จำได้ดี…ใบหน้าของคนที่เขาเห็นมาตลอดสามวันนี้
ใบหน้าของ รีเรท เฟรริดส์!
ใช่จริงๆ อย่างนั้นหรือ..
เนลล่าครุ่นคิดในใจอย่างอ่อนล้า ริมฝีปากบางขบเม้ม มือเรียวทั้งสองข้างกำแน่นจนสั่นระริก ใบหน้าหวานซึ่งล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีขาวเหลือบม่วงก้มลงครู่หนึ่ง ก่อนสูดลมหายใจลึกแล้วเงยขึ้นมองอีกฝ่าย สบเข้ากับดวงตาสีฟ้าครามที่จ้องมองมาไม่ต่างกัน
ความเงียบสงบโรยตัวลงมาท่ามกลางเสียงสายฝนที่โปรยปราย ช่วงเวลานั้นผันผ่านเพียงครู่หนึ่ง กระทั่งเสียงวิปลาสเย็นเยียบพลันดังขึ้นจากริมฝากของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น Red Lady
“ทำไม…”เสียงทุ้มเย็นเยือกเอ่ยกระซิบ…หากดังกังวานแม้สายฝนซัดกระหน่ำ “ทำไม…ถึงรู้”
เนลล่ายืนนิ่ง ดวงตาหลุบลงเล็กน้อยด้วยความเศร้า ก่อนเสียงหวานทุ้มจะเอื้อนเอ่ยบอกคำตอบออกมา “อันที่จริงผมไม่เคยคิด…ไม่เคยคาดเดาว่ารีทจะเป็น Red Lady จนกระทั่งเห็นรายชื่อของคนที่ครอบครองมีดทั้งสิบสามเล่ม..ซึ่งสองในนั้นเป็นอาวุธที่ Red lady ใช้ ผมฉุกใจขึ้นมาแล้วก็เริ่มหาหลักฐาน ..ซึ่งแม้ปัจจัยที่ชี้มาที่ตัวคุณมันจะมีไม่เยอะ..แต่มันก็ชัดเจน…ชัดเจนจนผมมั่นใจ"
ชัดเจน...ทั้งที่เขาไม่ได้อยากให้มันเป็นไป
"ประการแรก..เหยื่อทุกคนเป็นฆาตกรในคดีเดียวกัน ซึ่งแรงจูงใจน่าจะเป็นเรื่องของความแค้น แต่เหยื่อรายอื่นเมื่อ 2 ปี ก่อนต่างเป็นโสเภณีชายซึ่งไม่ได้รับความใส่ใจ และดูเหมือนส่วนมากจะมาจากถิ่นอื่นจึงไม่มีญาติพี่น้องอยู่ ดังนั้นจึงเป็นไปได้สูงที่Red Lady จะเป็นผู้ที่เกี่ยวข้อง เอลส์ เฟรริดส์ ซึ่งเป็นเหยื่อรายสุดท้าย มาถึงตรงนี้การจำกัดความเป็นไปได้ก็ยังกว้างอยู่..
อย่างที่สอง ร่องรอยการชันสูตรบอกว่า Red Lady มีความสามารถด้านการแพทย์ จึงยิ่งจำกัดวงของความเป็นไปได้ให้เล็กลงมา…แค่ผู้ที่มีฝีมือในด้านของการแพทย์เท่านั้น หรือก็คือมีความเป็นไปได้ว่า Red Lady จะเป็นแพทย์ซึ่งมีรายชื่ออยู่ในตอนนี้ทั้งหมดของลากูน่า
ข้อที่สาม แพทย์ของนครลากูน่าจะมีตารางการเข้าเวรที่เคร่งครัดและแน่นอน เพราะเป็นทรัพยากรสำคัญ ดังนั้นตารางเวรและข้อมูลการเข้าออกสถานพยาบาลจึงเชื่อถือและใช้เป็นหลักฐาน ได้ ..เมื่อ ทียบกับตารางเวรของแพทย์ทั้งหมดในลากูน่าแล้ว เกือบทั้งหมดไม่สามารถเป็นฆาตกรได้เพราะมีช่วงเวลาการเข้าเวรทับซ้อนกันกับช่วงเวลาที่เกิดคดี ยกเว้นอยู่เพียงไม่กี่คนที่มีเวลาว่างตรงกับช่วงที่ก่อคดี
…ซึ่งแน่นอนว่านั่นรวมคุณเข้าไปด้วยครับ”
เนลล่าหยุดพุดไปครู่หนึ่งพร้อมมองปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยต่อไป
“อีกข้อหนึ่ง....มีดที่ใช้ในการก่อคดี คือหนึ่งในสิบสามเล่มซึ่งระบุชื่อชัดเจนว่าเป็นของใคร และมีดที่ผมใช้สู้คุณในวันนั้นเป็นของอีวาน…อีวาน เฟรริดส์ พี่ชายที่เสียไปของคุณสินะครับ”
“แล้วทำไมถึงคิดว่าเป็นผมล่ะ”เสียงทุ้มเอ่ยขัดขึ้น มีร่องรอยของความประหลาดใจ “ไม่คิดว่าจะเป็น…พี่เอลส์…หรือแพทย์คนอื่นที่เป็นเพื่อนกับพี่อีวานเลยเหรอครับ? คนที่เสียใจกับการจากไปของพี่อีวานไม่ได้มีแค่ผมนี่นา?”
“...อัน ที่จริงพวกเราก็คิดแบบนั้น"อิลเวสเอ่ยขึ้นบ้าง มือหนาวางลงบนไหล่ของเนลล่า ดวงตาสีทองลอบมองท่าทีของเด็กหนุ่มร่างบางที่บัดนี้เงียบไปอย่างผิดปรกติ "แต่ช่วงเย็นก่อนที่เราจะมาที่นี่ ฉันกับเนลล่าก็ไล่ถามเจ้าของมีดทั้งสิบสองเล่มที่เหลือแล้ว..มีดของทุกคนยังอยู่กับตัว ยกเว้นเพียงคนเดียว คือ มีดหมายเลขสิบสามของ เอลส์ เฟรริดส์ ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้ที่มีดซึ่ง Red Lady ใช้ จะเป็นของ เอลส์ เฟรริดส์ พี่ชายของนาย”
“แล้วทำไม….”
“ถ้าเอลส์เป็นฆาตกร มีความเป็นไปได้ที่เขาจะนำมีดของตัวเองออกมาให้ฉันกับเนลล่าดูเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์.. หรือไม่ก็อาจจะแค่ทำเป็นถูกขโมยเพื่อปัดความผิดให้คนอื่น แต่เขาก็แค่บอกว่า ทำมีดหายไปแล้ว มาถามทำไม…”
อิลเวสถอนหายใจพรูแล้วกอดอก ในขณะที่เนลล่าซึ่งเงียบไปหัวเราะนิดหน่อยเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดมาเมื่อไม่นาน ก่อนจะมายืนตรงนี้ ก่อนที่มันจะจางหายไปแล้วแทนที่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “อย่างที่อิลเวสเล่านั่นแหละครับ..ถ้าพี่ชายคุณไม่แสดงละครเก่ง ก็แสดงว่าเขาไม่ใช่ฆาตกร…แล้วถึงอย่างไรเสีย รูปร่างของพี่ชายคุณก็ไม่ตรงกับรูปพรรณสันฐานที่ผมเห็นและสู้ด้วยในตอนนั้นอยู่ดี
เพราะฉะนั้น คนที่มีความเป็นไปได่ที่จะเป็น Red Lady ก็เหลือแค่คุณแล้วล่ะครับ..รีท”
“ทำไมถึงมั่นใจนักว่าเป็นผมล่ะครับ”เสียง ทุ้มยะเยือกถามกระซิบ เกือบในทันทีที่คำพูดของเด็กหนุ่มร่างบางเงียบไป ดวงตาสีฟ้าครามหลุบลง มองตรงมาที่เด็กหนุ่มร่างบางอย่างสงสัย “เท่าที่ฟังมา…มันหมายความว่าคุณสงสัยผมตั้งแต่ก่อนจะได้หลักฐานมาอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”
“ผมบอกแล้วนี่ครับ..ว่า ผมไม่ได้คิดถึงรีทเลย จนกระทั่งเห็นรายชื่อของคนที่ครอบครองมีดทั้งสิบสามเล่มนั้น แล้วก็เผลอฉุกคิดอะไรอย่างอื่นตามมา จนได้หลักฐานทั้งหมดที่ชี้มาที่คุณ”เนลล่ายิ้มเศร้า ดวงตาหลุบลงครู่หนึ่งแล้วเบิกขึ้น ก่อนมองตรงไปที่อีกฝ่ายด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไร้รอยยิ้ม แล้วว่าต่อไป
“รีท…คุณ ทำคดีนี้ได้สมบูรณ์แบบมาก ถึงไม่ถึงกับไร้ช่องโหว่ แต่มันก็เกือบจะทำให้คุณฆ่าพวกเขาสำเร็จโดยไม่ถูกจับตัว ถ้า...คุณไม่พลาดไปสองข้อ
ข้อแรก..คุณปล่อยโอกาสให้ผมได้แฟ้มข้อมูลชันสูตรศพไป ..ให้ผมได้เข้าไปในสถานพยาบาลแห่งนั้น เพราะถ้าผมไม่ได้ผลชันสูตรมาผมคงไม่เอะใจอะไร ไม่แม้แต่จะรู้ด้วยซ้ำว่าร่างของพวกเขาถูกพาไปที่ไหน หรือทำอะไร และคงไม่มีทางสืบมาได้ถึงขนาดนี้
ข้อสอง ในตอนที่คุณพลาดจากเหยื่อ คุณกลับสู้กับผมต่อโดยไม่คิดหนีจนเสียมีดเล่มหนึ่งของตนให้กับผม นั่นทำให้ผมสืบเสาะตามรอยมาได้จนถึงขั้นนี้…
น่าเสียดายนะครับ..รีท แต่….มันจบแล้วล่ะ”
สิ้นสุดเสียงนั้น…ความเงียบก็เข้าครอบคลุมอีกครา
สายฝนยังคงเทกระหน่ำลงมาจากฟากฟ้าราวกับจะไม่มีวันจบสิ้น ม่านสายฝนที่พร่าเลือนปิดบังห้วงอารมณ์ของสองผู้พรากความตายและหนึ่งมนุษย์ ที่ยืนอยู่ในเขตถนนเลดเซ กระทั่งเสียงก้าวเท้าลงบนพื้นหินเจิ่งน้ำดังขึ้น ตามด้วยเสียงพูดราบเรียบจากร่างของผู้เป็นฆาตกร
“มันจบ…แล้วสินะครับ”เสียงทุ้มดังกังวานแผ่วเบาท่ามกลางเสียงหยาดฝนที่ตกกระทบพื้นหิน ตามด้วยเสียงพรูลมหายใจที่ดังฝ่าสายฝนขึ้นมา “ผมเลินเล่อไปจริงๆนั่นแหละนะ ถึงปล่อยให้คุณมายุ่งกับเรื่องนี้ได้ แต่ใครจะไปรู้ล่ะครับ? ว่าคุณกำลังตามหา Red Lady อยู่”
ชายหนุ่มหยุดพูดไปครู่หนึ่ง พร้อมกับก้าวเท้าใกล้เข้ามา ก่อนจะหยุดลงเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดถนัดตา
รีเรทยืนนิ่ง จ้องมองมายังเด็กหนุ่มร่างบางและชายหนุ่มเนตรสีทองด้วยความสงบ ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะหลุบลง มือที่ชุ่มโชกไปด้วยหยาดฝนกำมีดแน่นระริกครู่หนึ่ง ก่อนจะคลายมือออก ส่งผลให้มีดสั้นในมือร่วงหล่นลงกระทบพื้น แล้วหมุนคว้างไปทางเด็กหนุ่มร่างบางราวตั้งใจ
เนลล่าก้มมองลงไปที่มีซึ่งมีดซึ่งหยุดอยู่ตรงหน้า ..มีดที่มีความยาวราวยี่สิบเซนต์ ประดับอัญมณีที่ส่วนด้ามและประดับลายโค้งสวยงาม…ที่สำคัญ
มีดนี่…เหมือนกับมีดที่เขาได้มาอย่างไม่ผิดเพี้ยน!
ยกเว้นแต่เพียง…หมายเลขบนมีด
XIII.
หมายเลขบนมีดของเอลส์ เฟรริดส์!
“ว่ากันตามจริง….”รีเรทพึมพำขึ้น เรียกสายตาของสองผู้พรากความตายให้เงยขึ้นมอง “ผมคิดว่าตัวเองน่าจะทำสำเร็จ”
รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มผมดำครู่หนึ่ง ก่อนจะหายไปพร้อมเสียงราบเรียบที่ดังกังวานขึ้น “ผมเองก็คิดเผื่อเอาไว้แล้วล่ะครับว่าจะมีคนสาวมาถึงตัว…ถึงได้ใช้มีดของพี่เอลส์กับพี่อีวานเพื่อโยนความผิดให้พี่เอลส์..แต่…นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะมีคนสืบจนรู้ว่าผมเป็นฆาตกร ทั้งๆ แทบจะไม่มีส่วนเกี่ยวโยงอะไรเลยแท้ๆ”
พูดถึงตรงนี้ รีเรทก็หัวเราะหน่อยๆ ก่อนจะว่าต่อ “แต่อันที่จริงถึงมีคนรู้ว่าผมเป็น Red lady จริง…สุดท้ายเจ้าเมืองก็คงปิดหูปิดตาอยู่ดี”
“ปิดหูปิดตา?”เด็กหนุ่มทวนคำอย่างสงสัย มองไปที่ชายหนุ่มร่างเพรียวตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ที่สถานพยาบาลสามารถทำเรื่องที่เนลว่ามาได้น่ะ ไม่ใช่เพราะปิดบังเก่งหรอกครับ”ชายหนุ่มแค่นหัวเราะลึก ประกายตาสีฟ้าครามมีความเจ็บปวดปรากฏขึ้นวูบหนึ่งแล้วจางไป “แต่เป็นเพราะเจ้าเมืองเองนั่นแหละที่เป็นผู้รับงานนี้เข้ามา แล้วส่งต่อมาที่สถานพยาบาลกับหอรุ้งเจ็ดสี
สำหรับหอรุ้งเจ็ดสีน่ะไม่มีปัญหาหรอกครับ เพียงแค่ต้องมีความสามารถและเส้นสายเสียหน่อยเท่านั้น แต่อวัยวะที่ทางสถานพยาบาลต้องจัดการนั้นจำเป็นต้องใช้คนที่มีฝีมือในการทำให้อวัยวะที่ตัดออกมาอยู่ในสภาพที่ดี ดังนั้นแพทย์คนไหนที่มีฝีมือดี ..ก็จะถูกสภาสูงคัดเลือกมาทำการชำแหละร่างของสินค้า โดยให้ค่าตอบแทนสูงกว่าปรกติและให้ความคุ้มครองเท่าที่จะทำได้..เพื่อดึงดูดให้แพทย์คนนั้นรับหน้าที่นี้และปิดปากให้สนิท”
และอันที่จริง..มันก็แค่ของปลอบใจ
ในเมื่อแท้จริงแล้ว มันไม่มีแม้แต่ทางเลือกให้ปฏิเสธไปด้วยซ้ำ
“นั่น…”เนลล่าเปรยขึ้น “หมายถึงคุณหรือครับ? รีท”
ชายหนุ่เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนั้น มองไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างบางที่ยืนอยู่ไม่ห่างออกไปนัก ..ใบหน้าของเด็กหนุ่มบัดนี้ยังคงราบเรียบ..ไร้รอยยิ้ม แต่ไมว่าเจ้าตัวจะรู้หรือไม่ ในดวงเนตรสีทับทิมคู่นั้นก็มีร่องรอยของความกังวลและห่วงใย…ดวงตาที่เขาหลงใหลตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น…ดวงตาที่เหมือนกับของคที่เขาสูญเสียไป
…ถ้าเพียงแต่เขาจะพบเนลล่าเร็วกว่านี้ซักนิด..เดือน..ไม่สิ แค่ไม่กี่วันก็ยังดี
บางทีเขาคงไม่ถลำลึกขนาดนี้
บางทีคำถามในใจเขา..อาจจะได้รับคำตอบก่อนที่มันจะบิดเบี้ยวไป
รีเรทยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ชายหนุ่มเพียงยกสองมือขึ้นราวกับจะยอมแพ้ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ไร้ความกังวล “เอาล่ะ..ในเมื่อรู้แล้วว่าผมเป็นคนร้ายแล้วจะทำยังไงต่อเหรอครับ ผมค่อนข้างแน่ใจว่าถึงจับส่งท่านเจ้าเมืองก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะครับ..จะกลายเป็นว่ามีคนมารับเคราะหืแทนผมซะเปล่าๆ”
“หน้าที่ของผมใช่การจับตัว Red Lady ส่งให้กับท่านเจ้าเมือง”เนลล่าเอ่ยขัดขึ้น ดวงตาก้มมองพื้นโดยไมยอมเงยมองชายหนุ่มตรงหน้าตน “ผมแค่ต้องการตามหาคนร้ายตามคำขอร้องของคนคนหนึ่ง แล้วทำให้การก่อคดีนี้หยุดลง…เท่านั้น”
เพื่อให้ได้กุญแจที่จะนำไปสู่สิ่งที่เขาต้องการ..
“..ถ้าอย่างนั้นจะปล่อยผมไปเหรอครับ”
“ผม…..”
“คงจะไม่ได้หรอกนะ” อิลเวสเอ่ยขัดขึ้นก่อนที่เด็กหนุ่มผมขาวจะพูดอะไรออกมา ดวงตาคมปราดสีทองหรี่มองชายตรงหน้า ก่อนจะว่าต่อไป “เพราะไม่แค่ทำตามคำขอร้องเท่านั้น ..แต่เราคงปล่อยให้นายตามไปฆ่าคนสุดท้ายไม่ได้”
“สภาพแบบนั้นน่ะอีกไม่นานก็ตายแล้วล่ะครับ”รีทแค่นหัวเราะ มือเรียวยกขึ้นปาดสายฝนออกจากใบหน้าของตน “ซึ่งก็หมายความว่าจากนี้ผมไม่จำเป็นต้องฆ่าใครแล้ว”
“แต่นายก็ฆ่าคนไป…แล้วไม่คิดจะรับโทษหรือไง”
เสียงทุ้มต่ำของชายร่างสูงดังเรียบ หากกังวานชัดจนราวกับจะทิ่มแทงลงไปในสำนึกชั่วดีของชายหนุ่มเนตรฟ้าคราม
“ผมฆ่าคนไปห้าคน..ยังคิดว่าผมจะมีความดีพอจะคิดอยากชดใช้ความผิดของตัวเองอยู่หรือครับ?”
รีเรทเอ่ยตอบมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน รอยยิ้มสมเพชทาบลงบนริมฝีปากซีดที่เหยียดขึ้นท่ามกลางม่านฝน
รอยยิ้ม..ที่ไม่รู้ว่าสมเพชตัวเขาเองหรือคนตรงหน้า
“แล้วนายจะทำยังไงต่อไปล่ะ”อิลเวสเอ่ยเสียงเครียด มือหนาแตะลงที่ดาบเรียวบางสีนิกาฬของตน ขณะดวงตาจดจ้องชายตรงหน้าตนอย่าระแวงภัย ต่างกับเนลล่าซึ่งยังคงยืนนิ่ง..มองตรงไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า
กำลังคิดอะไรอยู่…
รีทกำลังคิดอะไรอยู่….
“นั่นสินะครับ บางที….
อาจจะเป็นการฆ่าพวกคุณที่รู้ว่าผมเป็นฆาตกรแล้วก็ได้!!”
เคร้ง!!
ทันทีที่สิ้นสุดคำพูดนั้น มีดอีกเล่มที่ถูกซ่อนไว้ก็ถูกกวาดหมายจะทำร้ายร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าตน ทว่าไม่ทันที่จะถูกตัวอีกฝ่าย อิลเวสก็ยกดาบขึ้นมากันไว้ได้เสียก่อน เนลล่าที่ยืนอยู่ข้างหลังเบิกตานิ่ง ก่อนจะพลันได้สติเมื่อเสียงโลหะปะทะกันพลันดังฝ่าสายฝนขึ้นมาอีกครา
เคร้ง!
“ความคิดดีนี่..”เสียงทุ้มเอ่ยลอดไรฟัน ดวงตาสีทองส่องประกายกร้าวมองใบหน้านิ่งชายที่กำลังปะทะกับตน “แต่คิดเหรอว่าจะฆ่าพวกฉันได้!”
ขวับ!
“ไม่ลองก็ไม่รู้นี่ครับ”อีกฝ่ายยังเอ่ยยิ้ม มอาวุธที่โรมรันกันอยู่แยกออกมารู่นึ่งก่อนเข้าปะทะอีกคราในจัวหวะเดียวกัน เสียงปะทะกันของดาบและมีดดังขึ้นหลายครั้ง ก่อนที่รีเรทจะก้าวถอยหลังละออกไปจากการต่อสู้ ดวงตามองผ่านร่างสูงที่ต่อกรกับตนไป แล้วพุ่งตรงเข้าหาเนลล่าที่ยืนห่างออกไป
“เนล! ระวัง!”
ชายเจ้าของเส้นผมสีน้ำเงินร้องสุดเสียง ทันกับที่เด็กหนุ่มร่างบางกระโดดถอยหลังหลบรัศมีกวาดของมีดสั้นออกมา ส่งผลให้มีดที่ควรจะตวัดต้องร่างของเด็กหนุ่มพลันวืดฟันเพียงสายฝนที่กระหน่ำลงมา เด็กหนุ่มผมขาวยืนนิ่ง มือเรียวแตะที่กุหลาบประดิษฐ์ของตนเตรียมเรียกอาวุธของตนให้ปรากฏออกมา ทว่าแทนที่ร่างผอมสูงจะก้าวเข้ามาโจมตี มือเรียวอีกข้างกลับตวัดหยิบมีดซึ่งแต่เดิมอยู่ที่ปลายเท้าของเนลล่า แล้วถอยหลังออกมาพร้อมตวัดเข้าจู่โจมเด็กหนุ่มร่างบางอีกครั้ง
เคร้ง!
คราวนี้เนลล่าซึ่งเรียกมีดออกมาแล้วยกขึ้นกันอาวุธของอีกฝ่าย มีดสองเล่มเสียดสีกันก่อนเปลี่ยนข้างปะทะ สายฝนที่ยังคงกระหน่ำลงมาบดบังทัศนียภาพและยิ่งทำให้ขยับตัวลำบาก ไม่เพียงสำหรับเนลล่า แต่รวมถึงชายหนุ่มที่เขาปะทะอยู่ด้วย
ดีแล้ว…
ไม่อย่างนั้นถ้าเขาเห็นใบหน้าของรีเรทชัดเจนล่ะก็ เขาคงสู้ไม่ออก
ความคิดนั้นดังสะท้อนในใจของเนลล่า ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหมุนมีดสั้นให้ส่วนคมหันไปทางด้านหลัง นิ้วโป้งกดที่ส่วนปลายด้าม ก่อนหันตวัดเข้าหาลำคอของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วและพลันชะงัก
ฉัวะ!
ชั่วพริบตาเดียวที่เด็กหนุ่มชะงักและลดความเร็วของวงมีดที่วาดเข้าหา มีดอีกด้ามวึ่งไม่ได้ทานกำลังอยู่ของอีกฝฝ่ายก็พลันพุ่งเข้าแทงที่สีข้างของเด็กหนุ่มร่างบาง ความเจ็บที่แล่นปราดขึ้นมาพร้อมความชาทำให้เนลล่ารีบผละออกมาจากการต่อสู้ มือเรียวที่ยังคงถือมีดไว้กุมที่บาดแผลของตน
ลังเล..
ลังเลที่จะตวัดฟันเข้าไปที่ลำคอของอีกฝ่าย เพราะเขารู้ว่าทำแบบนั้น รีเรทที่เป็นแค่มนุษย์จะต้องตาย
เหนือสิ่งอื่นใด…
ดวงตาคู่สวยหลุบลง รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนริมฝีปากซีดของเด็กหนุ่มร่างบาง พร้อมคำพึมพำที่ดังแผ่วปลายเพียงให้เจ้าของคำพูดได้ยิน
“ดูเหมือนว่าจะถลำลึกเกินไปสินะ”
ทั้งที่ตลอดมาพยายามไม่ผูกสัมพันธ์กับใคร เพราะรู้ว่าซักวันความผูกพันนั้นจะหันกลับมาทำร้ายตัวเอง ทั้งๆ ที่รู้ว่าการเปิดใจให้ใครซักคน สิ่งที่หนักอึ้งก็จะพลันโถมทับตามมา แต่สุดท้าย..เขาก็เผลอชอบใจ..เผลอเป็นเพื่อนกับมนุษย์
แล้วตอนนี้..ผลลัพธ์ก็ตามมาสนองเขาแล้ว
“เนล!!”
ขวับ!
ร่างของเด็กหนุ่มลอยหวือหลังจากที่เสียงตะโกนลั่นของชายร่างสูงดังฝ่ายสายฝน ก่อนล้มโครมลงกลางพื้นหินที่เจิ่งนองไปหยาดน้ำที่ไหลรวมกันพร้อมเสียงปะทะกันของโลหะ เด็กหนุ่มรีบดันกายขึ้น..ปรากฏแผ่นหลังชายหนุ่มร่างสูงซึ่งเข้ารับการโจมตีแทนเขา
“อิล….”
“ไม่มีเวลาให้เธอลังเลหรอกนะ..”เสียงทุ้มเอ่ยเสียงแผ่วราบเรียบ สายตายังคงมองจ้องคู่ต่อสู้หยั่งเชิง ก่อนที่ชายหนุ่มจะดันดาบกดลงไป ส่งผลให้ร่างที่ทานกำลังอยู่โดดห่างออกไป
อิลเวสยืนมองร่างที่ยืนดูเชิงห่างออกไป ใบหูจับเสียงของเด็กหนุ่มร่างบางที่ยังคงเงียบอยู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ฉันรู้ว่าเธอลังเลเพราะอะไร แต่..รีเรทคนตรงหน้าเธอตอนนี้ ไม่ใช่คนที่เธอรู้จักอีกแล้ว เขาคือ Red Lady เป็นฆาตกรที่กำลังจะฆ่าปิดปากเรา อีกอย่าง…”เสียงทุ้มต่ำนั้นหยุดไปครู่หนึ่ง “ฉันเคยบอกเธอว่ายังไง”
ถ้าถูกทำร้ายให้ทำร้ายกลับ แม้ว่านั่นจะเป็นฉันก็ตาม
คำสอนที่ชายหนุ่มย้ำกับเขาบ่อยที่สุด..และเขาก็พยายามปฏิบัติตามอย่างเคร่งครีดที่สุด
แต่…
“แต่..สุดท้ายก็เป็นรีทนี่ครับที่รักษาผม!!”เสียงทุ้มหวานตะโกนสุดเสียง ใบหน้าก้มลงมองพื้นด้วยความสับสนที่เอ่อล้นขึ้นในใจอย่างยากจะทานไหว
ต้องสู้.แต่ว่านั่นเป็นเพื่อนของเขา เพื่อนมนุษย์คนแรกของเขา..แต่ว่ารีทก็ทำร้ายเขา..แต่ว่ารีทก็รักษาเขา..แต่ว่า..รีทเป็นคนร้าย เป็นคนที่ฆ่าคนมาตั้งสี่คนด้วยวิธีที่ต่ำทราม แต่รีทก็เป็น…
รีท…Red Lady ที่ทำร้ายเขา คนที่ทำร้ายเขาปางตาย คนที่ฆ่าคนยางดหดเหี้ยมทารุณ
กับรีท..คนที่รักษาเขา พูดคุยกับเขา คนที่แสนอ่อนโยน ..คนที่หาความหมายอันงดงามของชื่อของเขา
รีทคนไหนกันแน่เป็นตัวจริง!
เคร้ง!!
เสียงโลหะที่ปะทะกันเรียกสติของเด็กหนุ่มให้กลับคืนอีกครั้ง ก่อนใบหน้าหวานจะเงยขึ้นมองชายหนุ่มสองคนซึ่งยังคงปะทะกันอยู่อย่างต่อเนื่อง ความยาวของดาบที่อิลเวสถือทำให้ช่วยกะยืดระยะห่างระหว่างตัวเองและอีกร่างได้ ทว่าอีกฝ่ายที่ถือมีดสั้นนั้น เมื่อกันส่วนที่ดาบฟาดฟันลงมาเอาไว้ได้ก็ตวัดมีดอีกข้างเข้าหามุมอับของชายร่างสูง แต่ระยะห่างที่มากเกินไปก็ทำให้รีเรทกะจังหวะโจมมตีลำบาก เช่นเดียวกับอิลเวสที่ยังหาจังหวะฟันเข้าหาร่างนั้นไม่ได้ด้วยมีดสองเล่มที่ขยับป้องดาบของเขาอย่างฉับไว
นี่ใช่มนุษย์หรือ..?
ประโยคนั้นผุดขึ้นในห้วงความคิดของอิลเวส ความสงสัยของเขาถูกกระตุกทุกครั้งที่ดาบปะทะกับมีดของอีกฝ่าย
เร็วไป..แรงไป…อย่างน้อยสำหรับมนุษย์ที่มีรูปร่างแบบนี้
ชายหนุ่มไม่ได้คิดจะดูถูกมนุษย์ เพราะใช่ว่าจะไม่เคยพบคนที่รูปร่างบอบบางแล้วแรงมาก ยิ่งความว่องไวยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทว่า..นี่มันออกจะผิดปรกติไปเสียหน่อย
ทุกครั้งที่ปะทะกัน ความสงสัยก็ยิ่งกลั่นตัวเป็นประโยคเดิมที่มั่นคงขึ้นทุกที
รีเรท เฟรริดส์ ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือ?
ขณะเดียวกัน ความสงสัยอีกรูปแบบหนึ่งก็กลั่นตัวขึ้นในใจของเด็กหนุ่มผมขาว
มีดอีกเล่มที่รีทถืออยู่…?
เด็กหนุ่มผมขาวหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองมีดซึ่งเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วท่ามกลางม่านฝน ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบว่ามันคือมีดเล่มเดียวกับที่เขาได้มาในวันนั้น
มีดหมายเลขสิบของอีวาน เฟรริดส์!
แต่..อิลเวสบอกว่ามีดเล่มนั้นถูกทาสแห่งความตายที่ไม่รู้ที่มาแย่งแล้ว ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไปปรากฏในมือของรีทที่เป็น Red Lady อีกครั้ง!!
ทาสแห่งความตาย….สิ่งเดียวที่จะสร้างทาสแห่งความตายขึ้นมาได้ก็คือ..
ไม่ทันที่ความคิดจะดำเนินต่อไป ก้อนสีเทาซีดก็พลันปรากฏในหางตาของเด็กหนุ่มผมขาว เนลล่ารีบมองหาที่มาของสิ่งนั้น ก่อนจะรีบวิ่งแล้วตะโกนเตือนชายผู้เป็นเป้าหมายของสิ่งที่กำลังพุ่งตรงเข้ามา “อิลเวส ข้างหลัง!!”
ชั่วพริบตาที่เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้น เนลล่าก็รีบวิ่งไปที่ด้านหลังของชายหนุ่มแล้วยกมีดขึ้นอย่างรวดเร็ว ปรากฏเสียงปะทะกันของของแข็งดังขึ้น ก่อนที่เนลล่าจะเบิกตาขึ้น มองร่างที่เข้าโจมตีชายหนุ่มจากด้านหลังให้เต็มตา
ร่างสีเทาซีดนั้นอยู่ภายใต้ผ้าคลุมรุ่งริง เส้นผมสีขาวอมเทาบัดนี้เปียกลู่ศีรษะและลำคอ ทว่า..สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มตกใจเสียยิ่งกว่าก็คือ….
ดวงตาสีดำมืดอันขุ่นคลั่ก…
ทาสแห่งความตาย…!!
เมื่อรู้ว่าตนพลาดเป้า ทาสแห่งความตายก็รีบดีดตัวออกมาแทบจะในทันที ดวงตาที่ไร้ซึ่งแววจ้องมองเนลล่านิ่ง ยังไม่เคลื่อนไหวราวกับดูเชิง
เด็กหนุ่มผมขาวยืนนิ่ง จ้องมองร่างนั้นกลับขณะแผ่นหลังยังแนบกับแผ่นหลังของชายหนุ่มร่างสูง มือสองข้างกระชับมีดสั้นในมือ ดวงตาหรี่มองกลับไปยังทาสแห่งความตายด้วยความเครียด
“เนลล่า เธอรับมือมันไหวสินะ”
“ครับ”เอ่ยตอบรับแม้ไม่มั่นใจนัก ขณะความเยือกเย็นที่สูญหายไปค่อยๆ กลับคืนมาสู่ห้วงความคิดของตนเอง “อิล..ให้ผมสู้กับรีทเถอะครับ”
“..ฉันไม่อนุญาติ”ชายร่างสูงเอ่ยขัดเสียงเรียบ ดวงตาเสมองร่างที่ยืนอยู่ข้างหลังตน “สู้กับเขา เธอก็มีแต่จะแพ้เท่านั้น”
“ขอร้องล่ะนะครับ…”เสียงทุ้มโทนหวานเอ่ยเรียบ ไร้ซึ่งความลังเลในน้ำเสียงที่เปล่งออกมา “ถ้าผมเพลี่ยงพล้ำจะเปลี่ยนมือทันที”
เด็กหนุ่มหันมายิ้มบางๆ ให้กับเพื่อนร่วมทางราวกับต้องการจะบอกถึงความต้องการของตน ใบหน้าซึ่งมีเส้นผมสีขาวเปียกแนบนั้นคล้ายจะอ่านอารมณ์ไม่ออก ขณะชายร่างสูงก้มมองใบหน้านั้นพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะต้องรีบตัดสินใจเมื่อคู่ต่อสู้ตรงหน้าเริ่มเคลื่อนไหว เตรียมจู่โจมเข้ามา
“..ตามใจเธอ”
สิ้นเสียงนั้น อิลเวสกับเนลล่าก็ก้าวขาสลับตำแหน่งกันในทันทีราวกับนัดไว้ สร้างเสียงกระเพื่อมของผิวน้ำให้กังวานขึ้นเป็นจังหวะ ตามด้วยเสียงปะทะกันของโลหะที่ดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกัน
เคร้ง!
แปะ แปะ แปะ
เสียงปรบมือดังขึ้นเพียงให้เจ้าของได้ยิน ด้วยเพราะสายฝนที่ซาซัดและไอระอุของการต่อสู้ที่เริ่มขึ้นบดบังเสียงอันแผ่วเบานี้จนหมดสิ้น ขณะร่างเจ้าของเสียงปรบมือทอดมองการต่อสู้ของทั้งสี่คนจากที่สูงด้วยรอยยิ้มเหยียดสนุกสนาน รอบกายของร่างนั้นไร้เม็ดฝนมิรู้ด้วยมนตราหรือเพียงเพราะหยาดวารีซึ่งร่วงหล่นปฏิเสธที่จะต้องร่างของผู้ที่ยืนอยู่บนตึกสูงสีน้ำตาล
“หึหึ ไม่นึกเลยจริงๆว่าจะมาเจอเรื่องน่าสนุกแบบนี้…เป็นโชคดีของเราจริงๆสินะ”เสียงทุ้มพราวเล่ห์ดังออกจากลำคอ ขณะใช้นิ้วกดเปิดปิดนาฬิกาพกสีเงินสลักลวดลายสีเลือดเป็นจังหวะเสียงอันแผ่วเบา รอยยิ้มเหยียดระบายบนใบหน้าขาวซีดภายใต้เสื้อคลุมสีดำสนิทประดับลวดลายโค้งดั่งเถาวัลย์ไม้ ก่อนมือกร้านจะหยิบไพ่ขึ้นมาใบหนึ่ง แล้วพลิกขึ้นมาดูอย่างสนใจ “ผู้พรากความตาย…เอซโพธิ์แดง..หนึ่งในสี่ผู้นำสูงสุดของโป๊กเกอร์รูลที่เขาว่าหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยและไม่กลับไปที่ปราสาทอีก…”
ไพ่ใบแรกซึ่งเป็นลายเอซโพธิ์แดงร่วงหล่นลงไป ต้องสายฝนและลมพายุจนปลิวหายไปจากสายตา “กับ…ผู้พรากความตายนอกสารบบไร้ตำแหน่ง…ที่ปีกเกอร์รูล [เคย] มีคำสั่งให้จำกัด…”
ไพ่โจ๊กเกอร์โผล่ขึ้นมาในมือ ก่อนจะลื่นหลุดมืออย่างจงใจแล้วถูกพัดหายไป
…องค์ประกอบครบถ้วนอย่างไม่น่าเชื่อ
เมื่อคิดเช่นนั้น ..หัวใจของเขาก็สั่นรัวด้วยความหฤหรรษ์ ความปรารถนาที่ไม่เคยเป็นจริงมาตลอดของเขากำลังได้รับการตอบสนองในอีกไม่ช้า..ในสภาพที่สมบูรณ์ยิ่งกวว่าที่เขาคาดไว้ ความตื่นเต้นเข้าครอบงำจนคล้ายจะคลุ้มคลั่ง เสียงหัวเราะดังแผ่วในลำคอ ขณะนิ้วมือนับเลขพรอมฮัมเพลงอย่างพอใจ “หนึ่ง..สอง..สาม…เหลืออีกสองคนสินะ”
รอยยิ้มของเขาเหยียดกว้างกว่าเก่า ก่อนจะเปลี่ยนจากอริยาบถยืนเป็นนั่งลงบนขอบตึก พร้อมส่งสายตามองลงไปเบื้องล่างราวกับกำลังดูละครโอเปร่าจากที่นั่งที่ดีที่สุด
อีกอย่าง…
“นั่นก็…ใกล้จะพร้อมแล้วนี่นะ”
เสียงแค่นหัวเราะดังเบาๆท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย
เคร้ง!
เสียงมีดสองเล่มปะทะกันดังกังวานขึ้น ก่อนจะดังขึ้นอีกหลายครั้งเมื่อมีดสั้นทั้งสองคู่สลับเข้าปะทะกันด้วยความเร็ว แอ่งน้ำที่ถูกเหยียบย่ำกระจายออกเป็นวงกว้าง แล้วกระทบกับอีกวงน้ำหนึ่ง ก่อนจะถูกทำลายเมื่อรองเท้าหนังสองคู่เหยียบย่ำลงที่วงน้ำซึ่งกระจายออกอีกครา
“เล่นละครเก่งจังนะครับ” น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นท่ามกลางเสียงมีดสั้นสี่เล่มที่ปะทะกัน น้ำเสียงดูยะเยือกไร้อารมณ์จนรีเรทถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมุมริมฝีปากขึ้นแล้วเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบไม่แพ้ผู้เอ่ยถาม
“ผมควรจะขอบคุณเนลที่ชมสินะครับ”
“คุณไม่มีสิทธิมาเรียกผมว่าเนล!!”
เคร้ง!!
ความคิดเห็น