ถึงความรักที่ไม่มีวันบรรจบ

เนื้อเรื่อง

ทุกคนเมื่อผ่านวัยช่างฝัน ...
ก็คงจะต้องมีความประทับใจที่อาจจะสามารถพัฒนาเป็นความรักได้
หากใครได้รับโอกาสนั้นแล้ว ขอให้จงรีบคว้าเอาไว้...
เพราะอย่างน้อยมันก็คือสิ่งดีๆ ที่อยู่ในใจเรา....
ขออย่าให้เป็นอย่างเรื่องของนายไม่กล้า กับยัยกลัว
ความประทับใจที่เกิดจากการได้ใกล้ชิดมีให้เห็นเสมอในสังคม ไม่เว้นแม้แต่นายไม่กล้า
ผู้ซึ่งเป็นหนุ่มอารมณ์ดีที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรในโลกเป็นเรื่องเศร้าสำหรับเขาเลย
และเมื่อเขาได้มารู้จักกับยัยกลัวผู้ที่สดใส และมีความรักให้กับทุกคน
แต่มีความกลัวบางอย่างอยู่ในความสดใสนั้น
เขาทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และแอบมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน
... แต่ไม่เคยบอกกัน ...

จนกระทั่งหน้าที่ได้ทำให้ทั้งสองต้องจากกัน ไปอยู่คนละซีกโลก แต่อย่างที่บอก
ทั้งสองเป็นเพื่อนกันแน่นนอนไม่ว่าค่าโทรศัพท์จะแพงขนาดไหน
นายไม่กล้าก็จะโทรหายัยกลัวเสมอๆ
ทุกครั้งที่คุยโทรศัพท์ ยัยกลัวก็รู้สึกดีๆ
แต่เนื่องจากนายไม่กล้า ก็ไม่กล้าบอกความรู้สึกแท้จริงของเค้ากับยัยกลัว
และยัยกลัวก็กลัวความรักที่เกินเพื่อน
แต่ในใจลึกๆ ของทั้งคู่ก็คิดว่าคงมีซักวันที่จะกล้ารับความรู้สึกนี้....
แต่การรอคอยมันก้ต้องมีวันสิ้นสุดลง
เมื่อโทรศัพท์ในห้องของยัยกลัวดังขึ้น
กรี้งๆ "ฮาโหล" เสียงเต็มไปด้วยความสดใส เพราะเพื่อนโทรมา
เดี๋ยวต้องได้ยินเสียงนายไม่กล้า แน่ๆ
เพราะไม่ได้โทรมาหลายอาทิตย์แล้ว...
สิ่งที่ยัยกลัวคิดเป็นจริง...
ยัยกลัวได้ยินเรื่องนายไม่กล้า...
แต่เป็นเรื่องที่ไม่อยากได้ยินที่สุด
เพื่อนบอกว่า นายไม่กล้า ถูกรถชนเข้าโรงพยาบาลเมื่ออาทิตย์ก่อน
... และเสียชีวิตแล้ว เมื่อเช้านี้
....เหมือนฟ้าผ่ากลางแดด ยัยกลัวไม่เคยคิดมาก่อนว่า
มันจะเกิดกับนายไม่กล้าเด็กหนุ่มที่อายุยังไม่ถึงวันเบญจเพศ....
คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่ายัยกลัวเสียใจแค่ไหน
ในงานศพนายไม่กล้า ไม่มีใครเห็นน้ำตายัยกลัว
ทุกอย่างสงบ ดูราวกับว่าแค่เพื่อนตาย
เพราะมันเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจจะรับได้
ยัยกลัวคิดว่าถ้าหากมีใครสักคนมาบอกว่า "มันไม่จริง นายไม่กล้าแค่ล้อเล่น "
ขอแค่ซักคนบอก ยัยกลัวก็พร้อมที่จะเชื่อแต่ก็ไม่มี.....
เมื่อเวลาผ่านไป.....ทุกสิ่งที่ดีๆ ก็ยังอยู่ในใจยัยกลัวเสมอ
และหากมีซักครั้งที่ได้เจอกันอีก ไม่ว่าที่ใดๆ ในโลกนี้และโลกหน้า....
ยัยกลัวก็อยากบอกนายไม่กล้าว่า
"นายจะคงเป็นคนที่เรามีความรู้สึกดีให้ตลอดไป และนายจะถูกเก็บไว้ในใจเสมอ"