เชื่อมหัวใจรักคุณชายนิสัยไม่ดี

ลำดับตอนที่ #2 : วันเเห่งความเฮงซวย R^R

ไม่เคยมีใครบอกหรอกน่ะว่าทำไมต้องรอ....
� แต่ไม่รู้ซิ..จนถึงวันนี้ก็ยังไม่ลืมเลย..
� � ความหวังเล็กๆก็คือได้เจอเขาอีกสักครั้ง !!
12 ปี ผ่านไป
มหาลัยเเล้ว �ในที่สุดฉันก็ก้าวเท้าเข้าสู้มหาลัยจนได้ �>< �เวรี่ เวรี่ �เเฮปปี้เลยอ่าาาาา � �ยิ่งตื่นเช้าขึ้นมาได้ส่วมยูนิฟอร์มนักศึกษาเเล้วก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเริ่ดอ่าา �-..- �ฉันเดินมาหน้าปากซอยเพื่อขึ้นรถเมล์หน้าปากซอย �oO �ในรถเมล์ทำไมมันถึงอัดเป็นปลากระป๋องอย่างงี้น่ะ �ฮือๆๆยังงี้เสื้อนักศึกษาที่ฉันอุสาต์รีดมาต้องยับยู่ยี่เเน่ๆหัวใจเเทบจะขาดดิ้น �ฮึกๆ

"หนูให้ฉันนั่งได้มั้ย"

หญิงสาวตั้งท้องเเก่คนหนึ่งเข้ามาขอที่นั่งฉัน �ขอขนาดนี้ถ้าฉันไม่ให้ฉันคงต้องเป็นญาติเชื้อสนิทกับอีกาเเน่ๆ � เเต่ฉันก็ต้องยืนใช่มั้ย ซวยเเต่เช้าเลยเเห๊ะ �=p= ��

"ขอบใจน่ะจ้ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ �ถ้าพี่ยืนน้องในท้องคงไม่ปลอดภัยเเน่ๆ"

ถึงจะเเอบเสียดายที่นั่งอยู่นิดๆเเต่ใต้ก้นบึ้งของหัวใจฉันก็มีจิตใจดีที่เปรียบดังนางฟ้าเหมือนกันน่ะ �^_________^ � � นางงามยังต้องชิดซ้ายเลย
สวบ !!
เอิ่ม ม ~~ � ทำไมถึงรู้สึกเหมือนกับมีอะไรมาสัมผัสก้นฉันเลยน่ะ �- - �ง่า าาาา � ฉันถูกลวนลาม �กรี๊ด !! �ฉันถูกลวนลามอีตาเเก่ตัณหากลับคนนี้แก่ยังไม่พอยังจะมาหื่นจับก้นฉันอีกถ้าลูกเมียที่บ้านรู้เข้าจะเป็นยังไงเนี่ยโอ๊ย ย...ห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั้ย �เเล้วฉันจะทำยังไงล่ะทีนี้ขยับไปใหนไม่ได้เลย �อร้าย ยย � *_& � �ยังจะมาลูบคลำก้นงามๆของฉันอีก ทำยังไงดี �ทำยังง้าย ยยยยย � �บอกฉันทีฉันควรทำยังไงพลีส สสสสสส �

"หยุดน่ะ !! "

ทนไม่ไหวเเล้วโว๊ย ย �ล่วงระเมิดสิทธิ์ต้องห้ามเกินไปแล้ว ฉะนั้นสตรีศรีสยามย่างฉันจะยอมให้สุภาพบุรุษลิงอุรังอุตังอย่างตาแก่นี้รังแกไม่ได้

"เอามือออกจากก้นฉันเดี๊ยวนี้น่ะ �ไอ้เเก่ตัณหากลับ !! "

ฉันสะบัดมือตาแก่ที่จับก้นฉันออกตอนนี้ทุกสายตาบนรถเมล์หันมามองฉันทุกคนเลยอ่า � �เริ่มอายเข้ามาบ้างเเล้วซิเวรเเล้วซิขายหน้าขายหน้าที่สู๊ด ดดด ��

"จอดรถด้วยค่ะ "

เมื่อรถเมล์สงบนิ่งทุกคนก็มองตาแก่ที่สัมผัสก้นอันเเสนห่วงหวของฉันด้วยสายตาตำหนิเเละหันมามองฉันด้วยสายตาส่งสาร �อย่ามองมายังงี้ได้มั้ยฉันไม่ต้องการรร รร � � ฉันรีบส่าวเท้าลงจากรถเมล์ทันที �ฮือๆๆๆ �กว่าจะถึงมหาลัยก็คงไกลพอสมควรงานนี้ฉันคงต้องเดินจนขาลากเเน่ๆทำไมวันนี้ฉันถึงต้องมาซวยเเต่เช้าเลยน่ะฮึกๆๆ
โครม !!�
o.O � เฟี้ยว วว ~~~~ � เฮ๊ย ย �ฉันถูกขโมยกระเป๋า �พ่อจ้าเเม่จ๊าาา....เงินทั้งเดือนของช้าน นนน � �ไอ้โจรชั่วช้าที่บ้านไม่มีปัญญาซื้อข้าวกินหรือไงถึงมาขโมยเงินนักศึกษาอย่างฉัน �อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปน่ะไอ้โจรเฮงซวย ! �

"หยุดน่ะ ! �หยุดเดี๊ยวนี้น่ะไอ้โจรหน้าปลาบึกเอากระเป๋าตังค์ฉันคืนมาเเกรู้มั้ยนั้นมันเงินสะสมก้อนสุดท้ายของฉันเเล้วน่ะอยากได้ตังค์มากก็ไปทำมาหากินเส้ �จะมาขโมยเงินฉันทำม้าย ย"

ฉันโวยวายในขณะที่เท้าก็ยังคงวิ่งตามโจรหน้าปลาบึกอยู่ � �ใครก็ได้เอากระสุนเอ็มสิบหกยิ่งหัวไอ้บ้านี้ให้สมองเดือดที เเค้นฝั่งลึกค่ะเเค้นๆ ๆๆๆ � ทำไมมันถึงวิ่งเร็วยังงี้น่ะ �ฉันเริ่มเหนื่อนเเล้วน่ะโว๊ย ย ��

"หยุดน่ะ �หยู๊ด ดดดดดดดดดดด..."

ฉันเเหกปากหยดสุดท้ายก็จะล้มตึงไปกับพื้นด้วยความเหนื่อยที่เกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้ �#_# ��

"อ่า......เงินช้าน นน "

เเล้วฉันจะเอาเงินที่ใหนไปกินที่มหาลัยล่ะเนี่ย �ฮือ....
� � � � � � ในที่สุดฉันก็เดินมาที่มหาลัยจนได้กว่าจะถึงก็เล่นเอาฉันขาเเทบลากกับพื้นซีเมนท์ � การเข้ามาสู่คณะนิเทศศาสตร์มันก็ไม่ใกล้อย่างที่คิดนี้ฉันมาเรียนหรือมาออกศึกทหารกันเเน้ทำไมอุปสรรค์ถึงถาโถมเข้ามาใส่จังน่ะ � อยากกรีดร้องออกมาจริงๆเลย ชิส ส
เหม่อ ~ �เหม่อ ~ � �ฉันเดินตามริมฟุตบาทด้วยอาการเหม่อลอยหัวใจไม่อยู่กับที่กับทาง � ทรมานไปทั้งหัวใจ ~ �เฮงซวยเเต่เช้าเเถมมันยังมาตามกันเเบบถี่ๆสะด้วย
ปี๊น น................

"กรี๊ด ด !! "

โครม !!
ไม่กี่วินาทีที่รถสปอร์ตสีดำขลับผ่านมาอย่างรวดเร็วก็สามารถทำให้ฉันที่เดินอยู่ล้มกลิ้งตีลังกาเป็นลิงเล่นมายากลอยู่กลางพื้น � ใครก๊าน น � คนที่ขับรถคันนั้นมันคือใครตาบอดสีหรือตาบอดหรือไงฉันยืนเเอ้งแม้งอยู่กลางถนนยังขับรถเฉี่ยวมาอีกเเล้วดูซิ �สภาพฉันตอนนี้เสื้อผ้าโดนโคลนหมดเลย

"ไอ้บ้าหยุดเดี๊ยวนี้น่ะ �ขับรถภาษาอะไรเนี่ยปัญญาอ่อนหรือไงหรือหัวสมองแกมันกลวงจนดูไม่ออกว่ามีคนเดินอยู่บนถนนห๊า า !!! �"

ฉันที่นั่งเเอ้งแม้งอยู่บนพื้นตะโกนใส่เจ้าของรถคันเมื่อกี้ใหน �ขอดูทะเบียนรถหน่อยสิ �2222 �ววช �งั้นหรอ �สรุปง่ายๆก็คือ 222 วัวชัดชัด !! �ขับรถได้วัวมาก

"โอ๊ย ย !! �แล้วฉันจะเข้าเรียนยังไงล่ะที่นี้"

ทำไม ทำไมกันน่ะฉันทำอะไรผิดหรอเปิดเทอมมหาลัยวันเเรกก็ต้อนรับฉันสะเจ็บปวดขนาดนี้ � เเต่นี้ฉันสมควรขึ้นไปบนดาดฟ้าเพื่อสงบสติอารมณ์ใช่มั้ย �รออะไรอยู่ล่ะฉันรีบเดินขึ้นไปยังดาดฟ้าทั้งๆที่เสื้อผ้าเลอะโคลน �ผ้ายุ่งเหยิงเป็นเเม่เฉิ่ม มสะขนาดนี้

~รับสายด้วยค่าา �รับสายด้วยคนสวยโทรมา...~

ฉันล่วงมือหยิบโทรศัพย์ที่อยู่ในกระเป๋ากระโปร่งยังดีน่ะที่ฉันตัดสินใจใส่โทรศัพย์ในกระเป๋ากระโปร่งไม่งั้นฉัน �ต้องเจอกับการสุญเสียครั้งใหญ่เเน่ๆ
เสียงริงโทนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร �เพราะฉันตั้งไว้ให้เเม่โดยเฉพาะ

"ว่าไงค่ะเเม่"
"(แบร์ลูก �ฮือ...)"
"แม่ค่ะเเม่เป็นอะไร"

ใจฉันร่วงลงกับพื้นเมื่อได้ยินเสียงเเม่ร้องไห้อยู่ในสาย �เกิดอะไรขึ้นกับเเม่ฉันกันน่ะ

"(จบเเล้วลูก �ครอบครัวเราจบเเล้ว)"
"เเม่หมายความว่าไงค่ะหนูไม่เข้าใจ"
"(พ่อลูกเขาโดนเพื่อนโกงบริษัทจนตอนนี้ก็หมดตัวล้มละลายเเบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเเล้วยังงี้เราจะทำยังไงใหนจะค่าเทอมลูกอีกลูกคงต้องหยุดเรียนเเล้วซิเเบร์ �พ่อเขาจะเอาเงินที่ใหนส่งเสียลูกเรียนล่ะ)"

........................
ทุกอย่างว่างเปล่าทันทีเมื่อฉันรู้ว่าฉันต้องหยุดเรียนเพราะพ่อถูกโกงจนไม่เหลืออะไร � ไม่น่ะฉันรับไม่ได้หรอกน่ะที่ตัวเองต้องหยุดเรียนเเค่นี้ ความฝันของฉันก็คือฉันต้องเรียนให้จบไม่ใช่หยุดเรียนเเค่นี้..

"(แบร์ลูก �แม่ขอโทษ �อย่าโกรธพ่อเลยน่ะเราไม่มีทางเลือกจริงๆ)"
"แม่ค่ะหนูขอเวลาอยู่คนเดียวสักพักน่ะค่ะ"

ฉันกดวางคนในสาย �อยู่ๆก็รู้สึกเข่าอ่อนขึ้นมาเฉยเลยเหมือนท้องฟ้าหมองหม่นขึ้นมาทันทีทำไมรู้สึกร้อนรนทุรนทุรายยังงี้น่ะเเบบนี้เขาเรียกว่าความผิดหวังหรือป่าว...

"ไม่จริงใช่มั้ย ! � ฉันต้องได้เรียนต่อซิ �ทำไมชีวิตนักศึกษาฉันต้องจบลงเพราะไอ้คนที่โกงพ่อฉันด้วยน่ะ �เเล้วฉันจะทำยังไงครอบครัวฉันล้มละลายลงไปแล้ว �ฉันจะเรียนต่อยังไง ฮือ...."

เจ็บปวดเหลือเกิน � ฉันไม่ชอบเลยกับความผิดหวังตลอดชีวิตที่ผ่านมาสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดก็คือความผิดหวังเเล้ววันนี้ฉันต้องมาเจอกับความผิดหวังที่ใหญ่หลวงซึ่งฉันเองก็ตั้งตัวเเทบไม่ทันมันกระทันหันจนฉันทำใจไม่ได้

"หนูอยากเรียนต่อมั้ยล่ะจ๊ะ ? "

เสียงใครกัน �นี้ฉันผิดหวังจนเพ้อออกไปเลยหรอเนี่ย � ตบหน้าตัวเองดูซิ �โอ๊ย เจ็บ ! �ก็ไม่ได้ฝันนิหว่า �เเล้วเสียงใครง่ะ �Y^Y

"หันมาซิฉันอยู่ข้างหลังหนู"

ฉันลุกขึ้นยืนเเละหันหลังไปตามเสียง �ตอนนี้ฉันมองเห็นคนตรงหน้าเธอคือผู้หญิงวัยกลางคนเเต่งตัวดูมีภูมิฐาน

"คุณเป็นใครหรอค่ะ"

ผู้หญิงตรงหน้าฉีกยิ้มเอ็นดูมาให้ฉัน �ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นรอยยิ้มนี้จังน่ะอีกอย่างคนตรงหน้าฉันก็หน้าคุ้นๆสะด้วยสิเเต่ฉันนึกไม่ออกอ่ะ

"ได้ยินว่าครอบครัวเธอล้มละลาย �เธอคงไม่มีสิทธิ์เรียนต่อ"
"คุณได้ยินด้วย"
"ใช่...เธออยากเรียนต่อมั้ยล่ะฉันช่วยเธอได้น่ะ"
"จริงหรอค่ะ �คุณน้าจะช่วยหนูยังไงหรอค่ะ"

ทันทีที่ฉันได้ยินว่าฉันจะได้เรียนต่อก็รู้สึกเหมือนทางสว่างกำลังส่องเข้ามาในชีวิตอีกครั้งเลย

"เเต่เธอต้องทำงานเพื่อเป็นการทดแทนน่ะ �ถ้าเธอสามารถทำงานนี้ได้เธอก็จะได้เรียนจนจบโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรเลย"
"งานอะไรหรอค่ะบอกหนูมาเลย �หนูยอมทำทุกอย่างขอเเค่ให้หนูได้เรียนต่อ"

"เธอต้องทำยังไงก็ได้ให้ลูกชายฉันรักเธอให้ได้ �เเค่นี้เเหละงานเธอ"

O.O �เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมากลางหน้า �นะ นี้ มัน งานอะไรกันว่ะ �ทำไมมันถึงพิลึกๆชอบกล � เเล้วลูกชายเขาเป็นใครก็ไม่รู้หน้าตาจะขั้นเทพหรือขี้เหร่ขั้นยอดเนี่ย � >[]<

"เอ่อ...คุณไม่รู้สึกว่างานเเปลกไปหน่อยหรอค่ะ ? "

จะมีเเม่สักกี่คนเนี่ยที่จะจ้างคนให้ไปทำให้ลูกชายตัวเองรักให้ได้

"ไม่หรอก � เธอต้องการมั้ยล่ะเรียนน่ะ"

พูดอย่างงี้มันเหมือนเอาปลามาล่อเเมวเลยอ่ะ �ฉันสมควรทำยังไงดีเนี่ยในสถานการณ์คับขันเเบบนี้

"เอ่อ...."
"ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรน่ะฉันจะไปจ้างคนอื่นต่อ"
"ตกลงค่ะ �หนูตกลง !! "

อยู่ๆฉันก็หลุดปากพูดคำนี้ออกไป �เอาว่ะใหนๆก็ไม่มีทางเลือกเเล้วเเค่ทำให้ผู้ชายมาหลงรักคงไม่ใช่งานยากอะไรหรอกใช่มั้ย

"อื้มดีมากก...อีกอย่างน่ะลูกชายฉันเขาถือคติไว้ว่า �ผู้หญิงคือสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญ"
"ห่ะ ห๊า !! "

รู้สึกถึงชะตากรรมที่ไม่ดีต่อชีวิตเเล้วซิ �N_N

"สู้ๆน่ะจ่ะ � อ่อเธอถามว่าฉันเป็นใครฉันก็คือภรรยาผู้อำนวยการมหาลัยนี้เเหละจ้ะเวลาสามีฉันไม่ว่างฉันก็จะมาประชุมเเทนตลอด"

ห๊า า!!! �นี้ฉันมานั่งคุยกับภรรยาผู้อำนวยการมหาลัยเลยหรอเนี่ย �เเล้วคนที่ฉันจะต้องทำให้เขารักฉันก็คือลูกผู้อำนวยการล่ะซิฉันจะทำไดด้มั้ยเนี่ยขนาดหาเเฟนให้ตัวเองยังทำไม่ได้เเล้วต้องมาทำให้ผู้ชายที่ดูท่าเหมือนจะเกลียดผู้หญิงมารักอีก �โอ้วเเม่เจ้า !!! � สู้ตายยยยยยยย.
# พัตเตอร์เป็นกำลังใจให้ฉันด้วยน่ะ �>o<

�

�