เชื่อมหัวใจรักคุณชายนิสัยไม่ดี

ลำดับตอนที่ #1 : คนในความทรงจำ

บางครั้งต่อให้วันเวลาผ่านไปนานเเค่ในเเต่คนในความทรงจำก็ไม่เคยจืดจาง �หรือห่างหายออกไปเลยถึงแม้จะจากกันมานานเเค่ใหนก็ตามถ้าคนในความทรงจำคือคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตต่อให้นานเเค่ใหนเขาก็ยังคงตราตรึงอนยู่ในหัวใจตลอดไป

"แบร์..."

'เขา' �เพื่อนสนิทในวัยเด็กของฉันเมื่อเราสองคนเจอหน้ากันเขาก็เข้ามาส่วมกอดฉันทันที �ความรู้สึกฉันตอนนั้นมันรู้สึกดีมากเลยล่ะ �รับรู้ได้ถึงอ้อมกอดที่เเสนอบอุ่นของเขา �รับรู้ได้ว่านี้เเหละคืออ้อมกอดที่ฉันต้องการให้ปกป้องฉันตลอดไปมันเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวหยุดนิ่งลงหัวใจค่อยๆเต้นเเรงขึ้นทุกทีซึ่งฉันเองก็แอบได้ยินเสียงเต้นของหัวใจเขาเหมือนกัน

"พัตเตอร์..."
"คิดถึงเธอจัง เธอหายไปใหนมาตั้งครึ่งวันเเหนะ"

คนตรงหน้าฉันถามด้วยใบหน้าที่เเสดงถึงว่าเขาเเอบน้อยใจที่ไม่ได้เจอเขาถึงครึ่งวัน

"วันนี้ฉันเดินพาเหรดน่ะเลยไม่ได้อยู่ร้านน่ะ � เราก็คิดถึงเธอน่ะ"

ฉันฉีกยิ้มบางๆให้เพื่อนชายที่ฉันรักเเละสนิทที่สุดฉันกับเขารู้จักกันได้ก็เพราะว่าเป็นลูกแม่ค้าที่ขายในตลาดด้วยกันทั้งคู่ เเม่ฉันเปิดร้านขายเสื้อผ้าเด็กอ่อนส่วนเเม่ของพัตเตอร์ก็เปิดร้านขายเสื้อผ้าเเละผ้าโสร่งทั่วไป �เราจึงรู้จักกันเเละสนิทกันมาก ถึงมากที่สุดดูซิขนาดฉันไม่เจอกับเขาเเค่ครึ่งวันทั้งฉันเเละเขายังโหยหากันขนาดนี้เลย

"อ้อ..เราไปเล่นกันน่ะ"
"ไปซิ...แม่ค่ะหนูไปน่ะ"
"จ้ะๆอย่าไปเล่นซนน่ะลูกเข้าใจมั้ยเเบร์ � เข้าใจมั้ยพัตเตอร์"

แม่ฉันหันมาบอกฉันเเละพัตเตอร์ �ฉันกับพัตเตอร์หันมายิ้มให้กันเเละหันหน้าไปตอบเเม่ด้วยคำตอบเดียวกัน

"ค่ะ/ครับ แม่"
"ดีมาก"

พัตเตอร์เขามักจะเรียกแม่ฉันว่าเเม่เหมือนกัน �จนบางที่คนอื่นคิดว่าเราเป็นพี่น้องกันด้วยซ้ำ � ฉันกับเขาใช้ชีวิตร่วมกันมาโดยตลอดไม่ว่าจะกินด้วยกัน �นอนด้วยกัน(ในตอนกลางวันน่ะ) � อ่อฉันจะเล่าให้ฟังมีอยู่วันหนึ่งฉันเเละพัตเตอร์แอบหนีไปเที่ยวในสนามเด็กเล็กที่ไกลจากตลาดพอควรในขณะที่เล่นอยุ่เเม่ก็โผล่มาเเละตีก้นทั้งฉันทั้งพัตเตอร์จนร้องไห้โฮตรงนั้นเลยจากนั้นมาทั้งฉันเเละพัตเตอร์ก็ไม่กล้าหนีเที่ยวอีกเลย � ถ้าฉันเป็นเเม่ฉันก็คงต้องตีเเหละเน้อะก็เด็กอายุเเค่ห้าปีสองคนเเอบหนีพ่อเเม่เพื่อไปเที่ยวมีที่ใหนกัน �นึกถึงเรื่องนี้ที่ไรฉันต้องแอบอมยิ้มทุกทีเลย �ฮ่าๆๆนี้ใช่มั้ยที่เขาเรียกว่าความสุขที่เเท้จริงเป็นความสุขที่บริสุทธิ์โดยไม่จำเป็นต้องเติมเเต่งอะไรมันเลย �พัตเตอร์เป็นเพื่อนคนเดียวที่รู้ใจฉันมากที่สุดเเละฉันเองก็รู้ใจเขามากที่สุดด้วย � �อย่างว่าล่ะเน้อะก็เราสองคนซี้ปึกกันสะขนาดนี้

"พัต �ถ้าเธอกับเราโตขึ้นสัญญาได้มั้ยว่าเราจะไปเที่ยวประเทศที่มีหิมะกัน"
"สัญญาซิ �เราจะไปด้วยกันสองคนน่ะ"

ฉันเเละพัตเตอร์เกี่ยวก้อยสัญญากันเเต่การสัญญาของเราจะเเตกต่างไปจากเพื่อนอยู่อย่างหนึ่งนั้นก็คือหลังจากเกี่ยวก้อยกันเเล้วต่างคนก็จะบิดจมูกของฝ่ายตรงข้ามซึ่งมักจะเรียกเสียงหัวเราะของฉันกับพัตเตอร์ตลอดเลยล่ะ �หิมะ...คือสิ่งที่ฉันชอบ ฉันสัญญากับตัวเองไว้เเล้วว่าฉันต้องได้สัมผัสมันให้ได้เเละฉันก็ต้องไปกับพัตเตอร์เท่านั้น

"แบร์..อีกไม่นานเราต้องไปเรียนต่างประเทศ"

ทันทีที่ฉันได้ยินประโยคที่พัตเตอร์สื่อออกมาทำเอาฉันอึ้งจนเเทบหยุดหายใจทั้งยืนไปเลย �สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดกำลังจะก้าวเข้ามาเเล้วหรอ ? �บอกฉันทีฉันฝันใช่มั้ย ?

"พัต �พัตแกล้งเเบร์เล่นใช่มั้ย ? "

หวังว่ามันเป็นเพียงเเค่คำล้อเล่นน่ะ � ฉันได้เเต่หวังยังงั้นอย่าให้ฉันต้องฟังสิ่งที่ตรงข้ามกับสิ่งที่ฉันคิดเลยได้โปรด

"จริงๆน่ะเเบร์ �พ่อเราเขาบังคับยังไงก็ต้องไป"
"พัตไม่ไปไม่ได้หรอ..."

ฉันเอื้อมมือไปเขย่ามือพัตเตอร์พร้อมน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาอย่าสั่งหยุดไม่ได้ �

"เราก็ไม่อยากไปน่ะเเบร์ �แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย"
"นานเเค่ใหนพัต ต้องไปนานเเค่ใหน"
"เราไม่รู้"
"พัตสัญญาได้มั้ยว่าจะกลับมาหาเเบร์ �สัญญาได้มั้ย"

พัตเตอร์ใช้นิ้วก้อยเขาเข้ามาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของฉัน �จากนั้นก็บิดจมูกแต่ครั้งนี้เราบิดจมูกกันด้วยน้ำตาทั้งฉันเเละพัตเตอร์เราต่างมีน้ำตาที่อาบใบหน้าฉันส่วมเข้ากอดพัตเตอร์ทันที อ้อมกอดนี้จะจากฉันไปแล้วจริงๆหรอทำไมกัน

"พัตต้องกลับมาน่ะ �เราสองคนต้องไปเที่ยวประเทศที่มีหิมะด้วยกัน"
"รอเราน่ะเราจะกลับมา"
"อื้อ � เราจะรอพัตนานเเค่ใหนเราก็จะรอ"

พัตเตอร์กระชับกอดฉันเเน่นขึ้นทำไมฉันถึงรู้เหมือนกับว่าฉันกับเขาต้องจากกันเเสนนานน่ะ �รู้สึกเหมือนเราสองคนจะต้องจากกันด้วยเวลาที่ยาวนานนามากจนฉันกลัว

"พัตเเล้วจะไปเมื่อไหร่"
"เรายังไม่รู้ต้องถามพ่อ"
"พัตต้องบอกเราน่ะ"
"อื้ม �พัตสัญญาอย่าร้องไห้น่ะ"

พัตเตอร์เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่อาบบนเเก้มฉัน � ฉันไม่รู้หรอกน่ะทำไมฉันถึงรู้สึกเสียใจมากขนาดนี้มันเหมือนเสียใจมากกว่าเพื่อนคนหนึ่งต้องจากไปเสียอีก �ความรู้สึกที่ฉันมีต่อพัตเตอร์มันมากกว่าเพื่อนด้วยซ้ำนั้นจึงทำให้ฉันเจ็บปวดเหมือนโดนมีดปลายเเหลมกรีดลงมากลางใจ
รุ่งเช้า

"แม่หนูขอตัวไปหาพัตเตอร์ก่อนน่ะ"

เมื่อมาถึงตลาดฉันก็ขอเเม่ออกไปหาพัตเตอร์ทันทีเเต่คราวนี้เเม่กลับรั้งฉันไว้

"ลูกไม่รู้ทีหรอว่าพัตเตอร์เขาไปเรียนต่างประเทศเเล้ว"

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งลงทันที �ใหนเขาบอกว่าจะบอกฉันไงแล้วนี้อะไรกันทำไมถึงเป็นเเบบนี้ � ฉันรีบวิ่งออกไปและมุ่งหน้าไปร้านเเม่ของพัตเตอร์ทันทีแต่ฉันก็พบเเค่ร้านที่ถูกล็อคลงพัตเตอร์เขาไปแล้วใช่มั้ย �ฉันไม่มีสิทธิ์แม้กระทั้งได้บอกลาเขาเลยหรอทำไมฉันเจ็บปวดจังน่ะทำไมกัน TT^TT

"พัตเตอร์ !!เธอต้องกลับมาน่ะฉันรอเธออยู่อย่าลืมสัญญาน่ะไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดี ! �"

ฉันคุกเข่าลงหน้าร้านเเม่ของพัตเตอร์เเละตะโกนออกมาทั้งน้ำตาเหมือนคนบ้าคลั่ง �เขาไม่ได้ไปตัวปล่าวเเต่เขาได้เอาหัวใจฉันไปด้วย เขาเอาไปโดยที่ฉันไปสามารถขอกลับคืนมาได้ � ฉันจะรอนายน่ะผู้ชายในความทรงจำของฉัน �ฉันจะรอนาย �พัตเตอร์
�