[VSF SJ] Not my manager [Junghoon x Kyuhyun]

เนื้อเรื่อง

คยูฮยอนยอมทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งนอกอาคารผู้โดยสารสนามบินอินชอนในที่สุด  ตากลมพยายามมองรถหลายคันที่วิ่งผ่าน  มองทิวทัศน์  หรือมองอะไรก็ได้ที่ทำให้เขาอึดอัดน้อยกว่าที่เป็นอยู่ขณะนี้  เมื่อพบว่ามันไม่ได้ผลจึงหยิบสมาร์ทโฟนคู่ใจขึ้นมากดเล่น  เบี่ยงสมาธิตัวเองไม่ให้สนใจเสียงชัตเตอร์รัวเร็วกับเสียงพูดคุยกระซิบกระซาบของแฟนคลับ

ยังดีที่สาว ๆ เหล่านั้นเหลือพื้นที่ให้เขายังมีความเป็นส่วนตัวอยู่บ้าง  แต่ถึงอย่างนั้น.. คยูฮยอนก็ยังอึดอัด

... ยิ่งมองเห็นสายเรียกเข้าที่ปรากฏบนหน้าจอก็ยิ่งอึดอัด ...

ริมฝีปากบางเม้มแน่นคล้ายกำลังข่มอะไรบางอย่างเอาไว้ในใจ  นิ้วโป้งสัมผัสหน้าจอแล้วลากเพื่อรับสายทั้งที่ไม่อยากได้ยินอะไรจากคนโทรมาแม้แต่คำเดียว

“ครับ”

“พี่ใกล้ถึงแล้ว  รออยู่ที่เดิมแล้วใช่ไหม”

“ครับ”

รับคำเพียงสั้น ๆ แล้วก็วางสาย  มือเรียวหยิบถุงของฝากและลากกระเป๋าใบใหญ่เตรียมตัวขึ้นรถกลับ  เมื่อรถสีดำที่คุ้นเคยแล่นมาจอดเทียบคยูฮยอนก็เดินไปท้ายรถ  กำลังจะยกกระเป๋าขึ้นเก็บทว่าถูกมือใหญ่ของอีกคนดึงไปเก็บให้เสียก่อน  นักร้องหนุ่มจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากถือถุงขนมสองสามถุงเดินอ้อมมาเปิดประตูรถเข้าไปนั่งให้เรียบร้อยรอให้อีกฝ่ายกลับมาประจำที่คนขับ

... ทำทุกอย่างตามหน้าที่ที่เมเนเจอร์คนหนึ่งพึงกระทำ ...

คยูฮยอนยิ้มโบกมือให้แฟนคลับพอเป็นพิธีแล้วก็เลื่อนกระจกขึ้นเมื่อคนข้างตัวเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วรถ  เด็กหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่าง  ปล่อยให้ความเงียบและความอึดอัดโรยตัวลงปกคลุมอีกครั้ง ... เหมือนทุกครั้ง ...

ความจริงแล้ว .. ความอึดอัดที่เขารู้สึกมันเกิดมาจากคนข้างตัวมากกว่าการต้องรออยู่คนเดียวท่ามกลางแฟนคลับกลุ่มเล็ก ๆ เมื่อครู่เสียอีก

อึดอัด ... เพราะน้ำเสียงและท่าทางเย็นชาของผู้จัดการที่ได้ฉายาว่าปริ๊นซ์ เมเนเจอร์ ... คิม จองฮุน ...

คยูฮยอนไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาเสียเลย  เขาพยายามหลีกเลี่ยงโดยการโทรหาพี่แทบิน ผู้จัดการอีกคน เพื่อให้มารับ  ทว่าคำตอบของพี่แทบินก็คือ .... พี่จองฮุนขับรถออกมาแล้ว ... แน่ล่ะ  คยูฮยอนเดาได้ไม่ยากเลยว่าคนที่จะมารับคือพี่จองฮุน  พี่จองฮุนมักได้รับมอบหมายให้ดูแลสมาชิกซูเปอร์จูเนียร์แบบตัวต่อตัว  เวลาสมาชิกคนใดมีงานเดี่ยวหรือต้องไปไหนต่อไหนคนเดียวก็มักจะเป็นหน้าที่ของคิมจองฮุนเสมอ  คยูฮยอนได้ยินมาว่าพี่จองฮุนเหมาะกับงานนี้เพราะเป็นคนดุ   หากให้คนใจดีอย่างพี่อินฮวานมาดูแลแบบเดี่ยว ๆ คงเอาแฟนคลับไม่อยู่

คยูฮยอนเห็นด้วย ... และอยากจะบอกด้วยว่านอกจากดุ .. พี่จองฮุนยังเย็นชาอย่างที่ไม่มีผู้จัดการคนไหนเป็น

หรือบางที ... อาจจะเย็นชากับเด็กดื้อคยูฮยอนคนเดียวก็ได้

ก็ดูเอาเถิด ... ขนาดขับรถมารับหลังจากคยูฮยอนกลับจากทริปลุยเดี่ยวที่สเปนยังไม่ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบสักคำ  สิ่งที่ทำก็คือขับรถมารับ  ยกกระเป๋าให้  และขับรถไปส่งที่ที่คยูฮยอนควรจะไป..หรืออยากไป  ทุกอย่างที่ทำก็คือหน้าที่  สำหรับพี่จองฮุนแล้ว  เขาก็เป็นเพียงนักร้องในความดูแลคนหนึ่งที่ต้องทำทุกอย่างให้ตามหน้าที่โดยไม่ขาดตกบกพร่องเท่านั้น .. เท่านั้นจริง ๆ

คยูฮยอนหรี่ตามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้จัดการหนุ่ม  สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ คล้ายกำแพงน้ำแข็งหนาหนักกั้นกลางระหว่างคนที่นั่งอยู่ในรถคันเดียวกัน  จริงอยู่ .. พี่จองฮุนมักแสดงสีหน้าเช่นนี้เสมอยามต้องดูแลปกป้องศิลปิน  แต่อย่าคิดว่าคยูฮยอนไม่รู้ ... อีกฝ่ายยิ้มเก่งทีเดียวยามนั่งคุยเล่นกับพี่ฮีชอลหรือเด็กน่ารักอย่างรยออุค

เขาเคยได้ยินว่าพี่ฮีชอลเป็น “คนโปรด” ของพี่จองฮุน  แต่ทำไมถึงมีแค่เขาคนเดียวที่ไม่เคยได้รับรอยยิ้มนั้น...พี่จองฮุนไม่ชอบเด็กดื้อเอาแต่ใจอย่างเขาขนาดนั้นเชียวหรือ

สิ่งที่คยูฮยอนได้รับจึงมีเพียงสีหน้าเรียบเฉย .. แววตาและน้ำเสียงเย็นชา ... เท่านั้น ...

“วันนี้หลังไปส่งผมเสร็จพี่ก็มีงานอีกทีตอนดึก ๆ เลยใช่ไหมครับ”

“ใช่  มีแค่ไปส่งจองซูกับฮยอกแจที่ซูกิระตอนสี่ทุ่ม”

“งั้น .. พาไปส่งที่คอนโดผมหน่อยได้ไหมครับ”

“อืม  ได้”

... น้ำเสียงเย็นชาที่กระแทกลงในหัวใจจนเจ็บจุก ... เจ็บ ... อึดอัด ทรมาน .. แต่ก็ยังอ้าแขนรับมันเอาไว้ ...

รถกำลังจะหักเลี้ยวเข้าไปด้านหน้าของคอนโดอยู่แล้ว  แต่เพราะเจ้าของห้องบอกให้ขึ้นไปเป็นเพื่อนกะทันหัน คิม จองฮุนจึงได้แต่หักพวงมาลัยไปอีกทาง  ขึ้นไปยังที่จอดรถประจำข้างรถของคยูฮยอนที่จอดทิ้งเอาไว้ตั้งแต่ก่อนไปนิวยอร์ค  ผู้ชายสองคนขึ้นลิฟต์ไปบนห้องพักด้วยกัน  กล่องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ เคลื่อนขึ้นไปเรื่อย ๆ โดยมีเพียงเสียงถุงของฝากดังกรอบแกรบยามคนถือขยับตัว

บางครั้ง... ความอึดอัดที่เกิดจากความเงียบก็ทำให้คนเราเผลอถามคำถามแย่ ๆ ออกไป ... คำถามที่มีแต่จะทำร้ายตัวเองทางอ้อมเสียเปล่า ๆ

ทำร้าย ... ให้เจ็บจนรู้สึกตัวเสียที  คยูฮยอนอยากให้เป็นอย่างนั้น...

“พี่จะไม่ถามหน่อยหรือครับ  เรื่องที่ผมเกือบโดนจี้ที่สเปน”

“ก็ตอนที่โทรมานายบอกว่าไม่เป็นไรแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ครับ ... ไม่เป็นไร”

... ไม่เป็นไร  ทั้งที่เจ็บแทบตายตอนที่โทรหาคนคนเดียวที่นึกออกแล้วได้ยินเพียงคำถามเย็นชาของ “ผู้จัดการ” ตอบมาทางโทรศัพท์ ...

‘แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า ... อืม.. ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว  จะอยู่ต่อใช่ไหม  อย่าลืมทวิตบอกแฟนคลับเสียหน่อยล่ะ’

คิม จองฮุน ไม่รู้หรอกว่าหลังวางสายไปแล้วคยูฮยอนนอนร้องไห้จนหลับไปเพราะเจ็บจนเกินจะทนไหว  ไม่หรอก...เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรจากชายแปลกหน้าชาวสเปนคนนั้น  แต่ที่เจ็บคือในอกนี่ต่างหาก  เจ็บ ... เพราะได้รับเพียงความเย็นชาสาดเข้าใส่ทั้งที่ยามกลัวที่สุดเขานึกถึงเพียงใบหน้าของจองฮุนคนเดียว  อยากจะเอาตัวที่สั่นเพราะความกลัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของจองฮุน .. หรือถ้ากอดปลอบไม่ได้เพราะอยู่ไกลกันคนละซีกโลกละก็  อย่างน้อยกอดให้หัวใจอุ่นด้วยน้ำเสียงห่วงใยจากใจจริงก็ยังดี

แต่คยูฮยอนคงทำได้แค่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ ... แล้วกลับมาจมอยู่กับความเป็นจริงอันหนาวเหน็บเหมือนเดิม

“นั่งก่อนสิครับ”

ว่าพลางเดินไปเปิดผ้าม่านหนาหนักให้แสงแดดยามใกล้เที่ยงสาดเข้ามาขับไล่ความทึบทึมในห้องนั่งเล่น  ตรงข้ามกับความทึบทึมในใจที่ดูจะเข้มข้นขึ้นทุกทีเมื่อเหลือบไปเห็นผู้จัดการหนุ่มกดดูข้อความในโทรศัพท์  คยูฮยอนไม่ทันได้มองว่าผู้ส่งเป็นใครเพราะโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเสียก่อน  แต่เนื้อหาที่เห็นผ่านตาคร่าว ๆ ก็ทำให้พอจะเดาได้อยู่หรอก

จะมีใครเสียอีก ... ที่ทำให้ผู้จัดการแสนดุอย่างจองฮุนอ่านข้อความด้วยสายตาอ่อนโยนถึงเพียงนั้น

... ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงที่พี่ซองมินเคยเล่าให้คยูฮยอนฟังว่าพี่จองฮุนนัดเจอที่โรงละครตอนไปดูแลพี่ซองมินครั้งเล่นแจ็คเดอะริปเปอร์  นัดเจอกัน แล้วก็ไปต่อด้วยกันโดยโทรให้พี่แทบินมารับพี่ซองมินกลับแทน ...

คยูฮยอนทำเป็นไม่สนใจท่าทีกระสับกระส่ายนิด ๆ ของผู้จัดการหนุ่ม  ขายาวก้าวออกไปที่ระเบียงห้องเพื่อรับโทรศัพท์  ปล่อยให้พี่จองฮุนรอ ... ซึ่งอาจหมายความว่าผู้หญิงคนนั้นก็ต้องรอเหมือนกัน

“ครับ  พี่ซีวอน”

“กลับมาแล้วใช่ไหมเรา  ไปเที่ยวมาเป็นไงบ้าง  ซื้อของฝากมาให้พี่รึเปล่า”

“แหม  ถามถึงแต่ของฝากนะครับ  ผมก็ต้องซื้อมาเผื่อพี่ ๆ ทุกคนอยู่แล้วละ  ไม่ต้องห่วงหรอก”

“ฮ่ะๆๆ ไม่ได้ห่วงแต่ของซักหน่อย ... คยูฮยอนก็รู้ว่าพี่ห่วงคนมากกว่าตั้งเยอะ”

คยูฮยอนได้แต่ยิ้มรับคำเป็นห่วงเป็นใยจากใจจริงของซีวอน  รู้สึกดีที่มีคนรักคนห่วง .. แต่ก็รู้สึกผิด  ที่ตอบแทนซีวอนด้วยความรู้สึกแบบเดียวกันไม่ได้

... ที่บอกว่ารักซีวอนเป็นอันดับหนึ่งไม่ได้จนเจ้าตัวงอนไปหลายวันก็เพราะตำแหน่งนั้นมีใครอีกคนอยู่แล้ว ...

... ใครอีกคนที่ไม่เคยแม้แต่จะมองคยูฮยอนอย่างสนิทชิดเชื้อมากไปกว่าศิลปินในความดูแลของตัวเองด้วยซ้ำ ...

“แล้วนี่พักกองเหรอฮะถึงโทรมาได้”

“อื้ม  ถ่ายมาทั้งคืน  เพิ่งเสร็จเมื่อกี้นี้เอง  ดูเวลาแล้วเห็นว่าคยูคงมาถึงพอดีก็เลยโทรหา  เย็นนี้ยังไม่มีคิวถ่าย ว่าจะแวะไปที่หอหน่อย  คยูกลับหอใช่ไหม”

“เอ่อ .. ครับ..”  เหลือบมองผู้จัดการที่ยังนั่งมองนาฬิกาข้อมือทุกสิบวินาทีคล้ายอยากออกไปเต็มแก่แล้วก็หันกลับมาตอบปลายสาย “...จะอยู่ที่คอนโดพักนึง  เดี๋ยวเย็น ๆ คงกลับหอครับ”

“อืม งั้นเย็นนี้เจอกันนะคยู  คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว”

“ครับ  เจอกัน”

เลือกตอบรับแค่ประโยคหน้าเพราะไม่อาจตอบรับความรู้สึกของคนพูดได้  หัวใจที่คล้ายมีตุ้มหนักถ่วงเอาไว้ยิ่งรู้สึกหนักอึ้งเมื่อเดินกลับเข้ามาเผชิญหน้าคิมจองฮุนในห้อง  ไม่รู้ทำไม ... ทั้งที่อยู่กับความเย็นชาของคนคนนี้แล้วอึดอัดแทบตาย  แต่คยูฮยอนก็ยังยินดีเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ เปิดหนึ่งในถุงของฝากขึ้นมาแล้วใช้ความเอาแต่ใจที่จองฮุนนึกชังมารั้งเจ้าตัวเอาไว้ให้อยู่ด้วยกันนานอีกหน่อย

คยูฮยอนคิดว่า .. ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอยากจะทำให้ตัวเองเจ็บจนรู้สึกตัวเสียที ... ก็คงเป็นเพราะเขาเป็นพวกมาโซคิสม์ ... ชอบให้ความเย็นชานั้นบีบรัดจนอึดอัด  และบางที .. อาจจะขาดใจตายเข้าสักวัน ...

“ผมซื้อไวน์ดีมาจากสเปน  พี่ดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อยนะฮะ”

“แล้วไม่เก็บไว้ดื่มกับซองมินเหรอ  เห็นปกติชอบดื่มกันสองคนนี่”

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่จองฮุน”  คยูฮยอนยิ้มพลางลุกไปหยิบแก้วไวน์มาสองแก้วแล้วเปิดขวดโดยไม่รอคำตอบตกลงจากจองฮุน “ผมดื่มกับพี่ซองมินบ่อยแล้ว  ตอนนี้ผมอยากดื่มที่นี่ ..กับพี่จองฮุน  พี่ดื่มเป็นเพื่อนผมนะฮะ”

รินไวน์เรียบร้อยแล้วยื่นให้ตรงหน้า  อีกฝ่ายจึงจำต้องรับไปโดยอัตโนมัติ  แอลกอฮอล์คุณภาพดีจากยุโรปไม่ทำให้ผู้ชายที่ดื่มแต่เบียร์กับโซจูอย่างเขารู้สึกต่อต้านการนั่งดื่มเป็นเพื่อนศิลปินในความดูแลเท่าใดนัก  คิมจองฮุนคิดว่ายอมนั่งดื่มเป็นเพื่อนคยูฮยอนสักแก้วสองแก้วก็คงขอตัวไปก่อนได้  แต่จนแก้วที่สาม .. น้องเล็กของซูเปอร์จูเนียร์ก็ยังไม่มีทีท่าจะยอมให้เขาขยับตัวไปไหนสักนิด

“เอ่อ  คยูฮยอน  คือพี่..”

“อ้อ  ผมเกือบลืมแน่ะ  คุกกี้นี่ผมซื้อมาฝากพี่จองฮุนนะครับ  เห็นชอบกินกาแฟ  เลยซื้อคุกกี้กาแฟมาให้  ลองชิมดูสิครับ”

ว่าพลางกุลีกุจอเอาถุงใสแจ๋วที่มองเห็นคุกกี้หน้าตาดีอยู่ด้านในยื่นให้  คยูฮยอนยิ้มรอ .. ทว่ามือใหญ่ทำเพียงแค่รับแล้วถือเอาไว้เฉย ๆ ไม่ยอมแกะชิมตามคำแนะนำ

“ลองชิมดูสิครับ  ผมรู้ว่ามันคงไม่เข้ากับไวน์เท่าไร  แต่ลองชิมดูก่อนสักชิ้นแล้วค่อยเก็บไว้กินกับกาแฟทีหลังก็ได้”

“ขอบใจนะคยูฮยอน  แต่เอ่อ .. พี่กินกาแฟก็จริงแต่ไม่ชอบกินคุกกี้รสกาแฟน่ะ”

“อ่า .. เหรอครับ”  รอยยิ้มนั้นเหวอไปเล็กน้อย  ก่อนที่เจ้าตัวจะเกลี่ยรอยยิ้มบนใบหน้าอีกครั้ง ... รอยยิ้มที่มีแต่คยูฮยอนเท่านั้นที่รู้ว่ามันตรงข้ามกับอาการปวดร้าวในหัวใจเหลือเกิน

.

.

“งั้น ... พี่เอาไปฝาก ‘เธอ’ ก็ได้ครับ  ของแบบนี้ผู้หญิงน่าจะชอบ  บอกว่าผมซื้อมาฝากก็แล้วกันนะครับ”

พูดแล้วก็เบือนหลบสายตา  ทำเหมือนกำลังตั้งใจรินไวน์  แต่ที่จริงคยูฮยอนกำลังกลัว ... กลัวว่ารอยยิ้มนั้นจะไม่แนบเนียน  กลัวว่าจองฮุนจะเห็น..ว่าความเอื้ออารีที่เผื่อแผ่ไปถึง ‘เธอ’ ตามที่บอกนั้นเป็นเพียงสิ่งจอมปลอม

“คยูฮยอน  ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวก่อนนะ  ต้องไปทำธุระนิดหน่อย”

มือที่กำลังรินไวน์ชะงัก  คยูฮยอนรีบลุกขึ้นยืนเมื่อจองฮุนทำท่าจะลุกแล้วเดินออกไปที่ประตูโดยไม่รอคำตอบจากเขา  รู้ดี .. ว่า ‘ธุระ’ ที่จองฮุนอ้างคงเป็นอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น

แน่ละ ... ก็ตอนนี้หมดหน้าที่ของผู้จัดการแล้ว  คิมจองฮุนก็คงต้องการไปจากคยูฮยอนแล้วไปหาคนที่อยากพบอยากเจอจริง ๆ เสียที

คยูฮยอนคว้าข้อมือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้จัดการแสนดุของซูเปอร์จูเนียร์เอาไว้ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะเดินออกไปถึงประตู  เขาไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังประชดประชันหรือต้องการอะไรจากการกระทำของตัวเอง  ทว่าสองขาก้าวเข้าใกล้คิมจองฮุนอย่างรวดเร็ว  และก่อนที่ผู้จัดการหนุ่มจะได้เอ่ยปากถาม คยูฮยอนก็ประทับริมฝีปากลงปิดกั้นทุกถ้อยคำ

อาจเป็นเพียงไม่กี่วินาที .. แต่คยูฮยอนรู้สึกว่าเขาประทับริมฝีปากลงไปนิ่ง..นาน..เหลือเกิน  กว่าจะผละออกมาในที่สุด

ตาคมที่สานสบนั้นดูตกใจ  ทว่าก็ยังคงนิ่ง .. สมกับเป็นผู้จัดการที่ต้องรับสถานการณ์เฉพาะหน้าได้เป็นอย่างดี

นิ่ง... เสียจนคยูฮยอนต้องเป็นฝ่ายหลบตาแล้วเอ่ยขอโทษเสียเอง

“ผม..ผมคงเมาแล้ว  ขอโทษนะครับพี่จองฮุน”

“อืม  ไม่เป็นไรหรอก  พี่ไม่ถือ  งั้นก็ปิดห้องดี ๆ ด้วยล่ะ  จะกลับก็อย่าขับรถเอง  โทรเรียกพี่แทบินหรือพิ่อินฮวานมารับก็แล้วกัน  ดื่มแล้วขับเดี๋ยวจะมีปัญหา”

“ครับ  ขอบคุณนะครับที่พี่ไม่ถือสาหาความผม”

“อืม  ก็พี่เป็นผู้จัดการพวกนายนี่   ไปก่อนนะคยูฮยอน”

คยูฮยอนได้แต่มองเงาร่างสูงนั้นเดินออกไปจากห้องชุดของตัวเอง  คำว่าผู้จัดการที่อีกฝ่ายพูดยังคงดังก้องในโสตประสาท  คล้ายจะย้ำเตือนซ้ำ ๆ ถึงฐานะของคิมจองฮุนกับโจคยูฮยอน ... ฐานะผู้จัดการกับศิลปิน .. ฐานะที่คยูฮยอนเกลียดเหลือเกิน

กระบอกตาร้อนผ่าว ... ทว่าน้ำตากลับไม่ยอมไหลออกมาเสียที  ริมฝีปากบางเม้มแน่น  ตากลมไหวระริก  สั่นคลอน... เช่นเดียวกับหัวใจที่ถูกความเย็นชาของคนคนนั้นบีบรัดแน่นจนสั่นไปหมด

... คยูฮยอนไม่เคยต้องการเลย ... ไม่เคยต้องการให้ผู้ชายชื่อคิมจองฮุนมาเป็นผู้จัดการของเขาเลยสักนิด ...

... ทำไมเขาถึงไม่ขาดใจตายเสียทีนะ ...

.. อึดอัด .. อึดอัดเหลือเกิน ...

........................................EnD.....................................