คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คนไม่สำคัญ(รู้สึกว่าจะไม่ค่อยเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง-*-)
~*~เพื่อนรัก...รักเพื่อน~*~
Pairing: Kibum Donghae
“คำว่า...รัก คงไม่มีความหมายหากผู้ฟังไม่ได้รู้สึกหรือรับรู้อะไร”
มันเป็นกรณีเดียวกันกับผม รักของผมคงไม่มีความหมาย เพราะนายไม่แม้แต่จะหันกลับมา นายเอาแต่มอง มองไปข้างหน้า ไม่หันกลับมามองคนที่อยู่ตรงนี้เลย นายเอาแต่เฝ้าหาความรักที่สมบูรณ์แบบของนาย ทำไมล่ะ ถึงไม่หันกลับมามองคนที่อยู่ข้างๆนายมาตลอดบ้าง คนที่คอยเป็นที่ปรึกษา เพื่อน หรือแม้แต่เป็นคนที่นายบอกว่าเป็นคนที่นายรักมากที่สุด แต่คำว่าคนที่รักที่สุดของนายคงเป็นได้แค่เพื่อนสินะ นายเอาแต่เฝ้าคร่ำครวญว่าทำไมคนๆนั้นถึงไม่รักนายบ้าง ใครจะห่วงจะรักนายด้วยหัวใจ ใครน่ะเหรอ? ก็ฉันไง
.
.
.
.
.
ได้โปรด ให้โอกาสฉันหน่อยเถอะนะ ให้ฉันเข้าไปอยู่ในหัวใจของนายบ้างก็ยังดี อย่าปิดโอกาสฉันด้วยคำว่า...เพื่อน...เลยนะ
“ดงแฮ นายอยู่ไหนน่ะ? ดงแฮ”เสียงทุ้มของร่างสูงตะโกนเรียกคนตัวบางดังลั่นบ้าน
“อยู่นี่ๆ”และเมื่อได้ยินเสียงใสๆของเพื่อนสนิทดังออกมาจากในครัวร่างสูงก็รีบวิ่งไปทันทีและพบร่างบางของเพื่อนยืนอยู่หน้าหม้อแกงที่ส่งกลิ่นหอม
“วันนี้มีไรกินอ่ะ”คิบอมถามดงแฮพร้อมเดินมากอดจากข้างหลัง
“เอ๊ะ คิบอมอย่าสิชั้นทำไม่ถนัด ”ดงแฮดุร่างสูงด้วยน้ำเสียงที่(ตัวเองคิดว่า)น่ากลัว แต่คิบอมกลับเห็นท่าทางอย่างนั้นเป็นน่ารักมากว่า
หึหึ ไม่เห็นน่ากลัวเลยด๊อง ชั้นว่าน่ารักมากว่านะเนี่ย เอ๊ะมันเป็นเพื่อนเรานะแถมมันยังเป็นผู้ชายด้วย ไปชมมันได้ไงวะ
ร่างสูงคิดกับตัวเองพร้อมส่ายหน้าไปมาแรงๆทำเอาร่างบางหันกลับมามองด้วยหน้าตางงๆ
“เป็นอะไรไปคิบอม”เสียงหวานๆของเพื่อนดึงให้ร่างสูงกลับมาจากห้วงความคิดของตน
“เอ่อ...ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แต่เมื่อกี้นายยังไม่ได้บอกชั้นเลยว่าวันนี้มีไรกินอ่ะ”ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยังกอดเอวบางๆของดงแฮเอาไว้อยู่ดี ก่อนจะเอาคางวางลงไปที่ไหล่ลาดเนียนของดงแฮ
“ตาบอดไง ไม่เห็นรึไงว่าวันนี้ทำแกงกิมจิ เอามือออกไปเลยนะ แล้วออกไปจัดโต๊ะด้วยเดี๋ยวแกงก็เสร็จแล้ว ไปๆเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก”ร่างบางสั่งเป็นชุด ก่อนจะเอาทัพพีเคาะหัวร่างสูงบาๆพร้อมแกะมือที่โอบเอวอยู่ออก
“คร้าบ..คร้าบ ทราบแล้วครับคุณนายดี๋ยวกระผมคิม คิบอมสุดหล่อจะออกไปจัดโต๊ะเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”ร่างสูงมือออกจากเอวบางอย่างง่ายดายจนร่างบางอดคิดไม่ได้ว่ามันจะมีอะไรรึเปล่า
“แต่ก่อนไปขอนะ”พอคิบอมพูดจบก็ก้มหัวลงมากดจมูกลงกับแก้มเนียนใสของร่างบางหนึ่งทีก่อจะรีบวิ่งออกไปเพราะกลัวทัพพีจะลอย
“ไอบ้า ไอหื่น ไอลามก!!!!!”ดงแฮขึ้นเสียงสูงแว้ดตามหลังคิบอมออกไปก่อนจะหันกลับมาคนแกงเหมือนเดิมด้วยแววตาสดใสก่อนจะหมองลง
ไอบ้าเอ๊ย อย่าทำแบบนี้ได้ไหม มันเหมือนว่าเราเป็นแฟนกันงั้นแหละอย่าทำแบบนี้เลยนะอย่าทำให้ชั้นมีความหวังเลยแค่นี้ชั้นก็จะตัดใจจากนายไม่ลงแล้ว
เมื่อร่างบางคิดได้ว่าที่คิบอมทำไปนั้น ก็แค่ทำเพราะว่าเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ได้คิดไปไกลอย่างตน น้ำตาก็รื้นของคลอดวงตาคู่สวยทันที
“น้ำตาจ๋า อย่าไหลเลยนะ”ดงแฮพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นเพื่อต้องการให้มันไหลกลับคืนไปแต่เหมือนว่ามันไม่มีประโยชน์เพราะตอนนี้มันไหลอาบแกมลงมาเสียแล้ว
“ด๊อง แก้วอยู่ที่ หนะ...เฮ้ย นายร้องไห้ทำไมบอกมาสิใครทำอะไรนาย”คิบอมเดินเข้ามาในครัวเพื่อหาแก้วแต่กลับพบดงแฮยืนร้องไห้แทนจึงกุลีกุจอเข้ามาปาดน้ำตาให้ร่างบาง พร้อมดึงเข้ามาในอ้อมกอดโยกตัวไปมาเหมือนปลอบเด็กร้องไห้ยังไง ยังงั้น
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องน้า ร้องไห้มากเดี๋ยวตาบวมนะ อย่าร้องๆ โอ๋ๆๆ”คิบอมปลอบร่างบางไป ลูบหัวไปอย่างเบามือ ผ่านไปซักพักร่างบางจึงหยุดร้องไห้ แล้วยืนนิ่งในอ้อมกอดของคิบอม พอคิบอมเห็นว่าร่างบางหยุดร้องไห้แล้วจึงค่อยๆผละตัวออกมา แล้วปาดคราบน้ำตาที่อยู่บนดวงหน้าหวานนั้นอย่างเบามือ
ดงแฮค่อยๆช้อนตาขึ้นมองร่างสูงโดยที่ยังมีน้ำตาเกาะที่แพขนตาหนาและยังมีคลออยู่ในดวงตาหวาน ริมฝีปากสีกุหลาบเผยอออกเล็กน้อย แก้มใสสีชมพูระเรื่อ เหมือนเป็นสิ่งดึงดูดให้ร่างสูงค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปหาร่างบางโดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่กลีบปากบางนั้น
เหมือนโดนมนต์สะกดคิบอมโน้มหน้าเข้าไปพร้อมกับที่ดงแฮค่อยๆปรือเปลือกตาบางลง ริมฝีปากอุ่นของร่างสูงบดเบียดกลีบปากบางอย่างนุ่มนวลแล้วค่อยสอดลิ้นเข้าไปหาความหวานข้างในลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดกับเรียวลิ้นของร่างบางอย่างชำนาญผิดกับร่างบางที่ตอบสนองอย่างไร้เดียงสา
มือหนาของคิบอมค่อยๆสอดเข้าไปในเสี้อนักเรียนของร่างบางและลูบไล้ผิวเนียนอย่างเบามือ สร้างความรู้สึกประหลาดให้กับร่างบางแต่มันก็ทำให้ร่างบางรู้สึกตัวก่อนจะผลักร่างสูงออกแล้ววิ่งเข้าไปในห้องของตน
ทิ้งให้คิบอมจมกับความรู้สึกแปลกๆของตนเอง
โอ้ยยย ไอคิบอมแกทำอะไรของแกวะ ไปจูบด๊องได้ไงเนี่ย ว่าแต่มันก็หวานดีนะ ผิวก็นุ่มนิ่มยังกะผู้หญิง...เฮ้ย ไม่ได้ๆแกคิดอะไรของแกวะตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะเว้ย มันเป็นผู้ชาย ท่องไว้ มันเป็นผู้ชายๆ แต่แล้วรสชาติหอมหวานเมื่อกี้ก็หวนกลับมาอีก ทำให้คิบอมนั่งท่องคำเมื่อกี้อีกนาน
ด้านดงแฮ
อ๊า!!!เมื่อกี้มันอะไรน่ะ คิบอมมาจูบเราทำไม โอ้ยย แล้วเมื่อไหร่หน้าเราจะหายร้อนล่ะเนี่ย ร่างบางคิดพร้อมกับจับหน้าตัวเองไปด้วยและคิดว่ามันต้องแดงจัดแน่ๆ
แล้วเราจะมองหน้าอิตาบ้านั่นได้ยังไงล่ะเนี่ย จะบ้าตาย แต่ความคิดนึงก็แว่บเข้ามาในหัว ที่เค้าจูบเราก็เป็นแค่ความเผลอไผลเท่านั้นเค้าไม่ได้คิดอะไรกับเราเสียหน่อยเค้าอาจจะเห็นเราเป็นอีกคนก็ได้
คิดได้แค่นั้นดวงตาหวานก็สลดลง แต่ด้วยความเผลอร่างบางก็เอามือไปลูบตรงริมฝีปากที่ความอุ่นยังไม่จางหายไป ก่อนจะเอนหลังพิงไปกับประตู นั่งอยู่ซักพักก็คิดขึ้นว่าต้องไปโรงเรียน แต่ตนเองก็ไม่อยากโผล่ออกไปเห็นหน้าคิบอม ความคิดสองอย่างตีกันอยู่ในหัวก่อนที่ความคิดว่าต้องไปโรงเรียนจะชนะ
ร่างบางค่อยๆแง้มประตูออกมาแล้วมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่เจอคิบอมก็เดินออกมา แล้วตรงไปที่ห้องครัว ก่อนจะพบว่าร่างสูงยังอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน
ดงแฮค่อยๆกลั้นใจเดินไปหยิบจานตักข้าวแล้วตักแกงใส่ถ้วยแล้วเดินไปที่โต๊ะกินข้าวโดยพยายามไม่มองหน้าร่างสูง ที่เป็นอย่างนี้เพราะถึงจะหอมแก้มกันบ่อยแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยจูบกันมาก่อนร่างบางจึงยังหน้าแดงอยู่ไม่หาย
ทั้งสองคนกินข้าวแล้วไปโรงเรียนด้วยความเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะทุกทีจะมีเสียงหวานๆของดงแฮเจื้อยแจ้วเล่านู่นเล่านี่ให้ร่างสูงฟังตลอดเวลา
โรงเรียนนานาชาติ SM
“ว่าไงคิบอม ดงแฮ”เมื่อเดินเข้าโรงเรียนมาก็ได้ยินเสียงหวานๆของเพื่อนรักอีกคนอย่างซองมิน ที่นั่งอยู่กับฮยอกแจ ฮันกยองและคยูฮยอน
“หวัดดี/หวัดดี”ทั้งสองคนทักขึ้นพร้อมกัน พอหันมามองหน้ากันเท่านั้นแหละ หันกันไปคนละทางเลยทีเดียว
“พวกนายมีอะไรกันรึเปล่าเนี่ย”ซองมินเอ่ยถามขึ้นหลังจากเห็นท่าทางแปลกๆของเพื่อนทั้งสองคน
“ปละ ปล๊าวว/ปล๊าวว”ทั้งดงแฮและคิบอมต่างปฏิเสธเสียงสูงด้วยกันทั้งคู่
“แน่ะ อย่างงี้มันต้องมีอะไรแปลกๆแน่เลย เนอะ ฮยอกแจ”ซองมินมองอย่างจับผิดก่อนจะหันไปมองฮยอกแจอย่างหาลูกคู่
“ช่ายยย”แทนที่จะช่วยดันไปซ้ำเติมอีก ฮยอกแจนะฮยอกแจเดี๋ยวจะเชียร์ให้ฮันกยองจับกดซะให้เข็ด<<<คนเขียนเห็นด้วย^ ^
“อะไรกันไม่พูดกับนายแล้วไปหาเจ๊แจดีกว่า”ดงแฮเอ่ยตัดบทดื้อๆเพราะตนเหลือบไปเห็นพี่สาว(?)สุดสวยที่เดินออกมาพร้อมรุ่นพี่ยุนโฮ
“เจ๊แจจจจ”ดงแฮร้องเรียกเสียงสูงก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดอย่างแรง ทำให้ร่างบางๆของพี่สาวที่รักเซถอยหลังไป โชคดียุนโฮซ้อนหลังอยู่แจจุงจึงแค่เซไปพิงแผ่นอกกว้างของยุนโฮเท่านั้น
แต่ยุนโฮก็มือไวใช่ย่อยเอื้อมมือไปโอบเอวเล็กอย่างเนียนๆแต่ดูเหมือนแจจุงจะรู้ทันจึงมีเหตุการณ์ประมาณ....
“ไอหมี เอาอุ้งเท้าของแกออกไปเลยนะอย่ามาเนียน”แจจุงแหวใส่ยุนโฮเสียงแหลมปรี๊ดดด แต่ดูเหมือนดงแฮจะชินเพราะเจ้าตัวยังกอดแจจุงไม่ปล่อย
แต่ที่ไม่ปล่อยเพราะไม่รู้ว่าคิดถึงมากหรืออายมากกันแน่
แต่เสียงที่ไม่พึงประสงค์ดันลอยมาตามลมอีกแล้วล่ะสิ
“ตกลงพวกนายแอบไปสวีทกันที่ไหนอีกรึเปล่าเนี่ย? หา”เสียงซองมินตะโกนถามคิบอมลอยมาทางดงแฮที่กำลังพยายามเอาหัวมุดลงไปในแผ่นอกบางๆของรุ่นพี่หน้าหวาน เพื่อปิดบังหน้าแดงๆของตนและตะโกนตอบซองมินไปทั้งๆที่มือยังโอบอยู่ที่เอวบางของแจจุงอยู่โดยที่ไม่ได้สนใจรุ่นพี่อีกคนที่กำลังจะแปลงร่างเป็นหมีปล่อยพลัง = =
“ไม่ใช่ซะหน่อย นายน่ะสิแอบไปไหนกับคยูฮยอนรึเปล่าล่ะ”เมื่อเจอมุขนี้เข้าไปซองมินถึงกับเงียบแล้วนั่งหน้าแดงแปร๊ดจนฮยอกแจต้องแซว
“โดนซะแล้ว 555+”เสียงของไก่ผสมลิงดังขึ้มมาอย่างสะใจเมื่อเห็นเพื่อนชอบแซวโดนซะเอง
“แล้วนายล่ะไอไก่ เมื่อวานไปไหนมากับฮันล่ะ”
“แต่เมื่อวานนายก็หายไปด้วยไม่ใช่เรอะ”
“ชั้นหายที่ไหนอยู่ที่นี่ต่างหาก นายสิหายไปตั้งแต่เช้าไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ”
“นาย แหละ...”
“เอ๊า พอได้แล้วจะทะเลาะกันไปถึงไหนเล่า”เสียงแจจุงดังขึ้นเพื่อยุติสงครามระหว่างกระต่ายกับไก่ - -
“ใช่พอได้แล้ว แล้วก็ ด๊องนายเอามือออกจากเอวแฟนชั้นได้แล้วเฟ้ย!!!”เสียงยุนโฮเอ่ยตามเสียงหวานๆของแจจุงแฟน(ที่มันตู่เอาเอง)สุดสวย
“คร๊ายย..ใครเป็นแฟนนายฮะ ไอหมีขั้วโลก”และแน่นอนมันก็ต้องตามด้วยเสียงสูงๆของแจจุงเหมือนทุกครั้งไป เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันซะทีนะไอคู่นี้
“ไม่อ่ะ ก็นี่มันพี่สาวผมอ่ะ พี่ยุนแหละเอามือออกไปเลย”นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังกอดแน่นกว่าเดิมแล้วยังเอามือปัดแขนยุนโฮที่แอบมาโอบเอวแจจุงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ <<<ไอหมีมันมือไวจริ๊งจริง - -
ตอนนี้หน้ายุนโฮเป็นแบบนี้ = =^ (ไอน้องบ้า)
แต่หน้าแจ ^ ^ (ดีมากน้องรัก)
“โอ๊ยย แง่ง ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะเฟ้ย คิบอมเอาแฟนแกไปดิ๊”เสียงยุนโฮ เอ่อ...ขู่(ตกลงมันเป็นหมีหรือหมาฟะ)...ดงแฮแล้วสั่งให้คิบอมมาลากดงแฮออกไปและดูเหมือนคิบอมจะทำตามดีเหลือเกิน เอามือมาช้อนเอวแล้วยกท่าอุ้มเจ้าสาวเดินเข้าตึกไปเลยพร้อมเสียงโวยวายของดงแฮ
“ไอบอม ไอแก้มแตก ปล่อยนะเฟ้ยย!!!!เอามือแกออกป๊ายยย”
ตัดมาที่คิบอมกับดงแฮ
“ปล่อยสิเฟ้ยย ปล๊อยยย!!”ถึงเสียงดงแฮจะแหลมจะดังขนาดไหนมันก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยแถมยังยิ้มแก้มแตกอีกจนดงแฮคิดว่ามันหูหนวกรึไงวะ
แต่แล้วดงแฮก็ได้ยินเสียงซุบซิบจากคนที่เดินผ่าน
‘ดูดิ สวีทกันอีกและ น่าอิจฉาเนอะแก คนนึงก็สวยอีกคนก็หล่อ’
‘ใช่ๆน่ารักกันมากๆเลยเนอะ เป็นคู่รักที่เหมาะสมกันมาเลยอ่ะ’
อีกและ ผมไม่ได้เป็นแฟนกับคิบอมซะหน่อยแค่บางที่เราก็เล่นกันเกินเพื่อนไปหน่อยเท่านั้นเอง อีกอย่างคิบอมคงไม่ได้ชอบผมหรอก มันก็เหมือนปกติทุกวันทุกคนคิดว่าผมกับคิบอมเป็นแฟนกันไปหมดแล้ว มีแต่เพื่อนในกลุ่มเท่านั้นแหละที่รู้ว่าผมกับคิบอมไม่ได้เป็นแฟนกันแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไงชอบล้อผมกันจัง คงมีแต่ซองมินเท่านั้นที่รู้ว่าผมชอบคิบอมก็เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆเลยนี่นา อ้อ ใช่ลืมไปเลย มีอีกคนด้วยนี่นา คิดถึงจังเมื่อไหร่จะได้เจอล่ะเนี่ย
ตอนนี้ดงแฮหยุดดิ้นแล้วเพราะรู้ว่าถึงดิ้นไปคิบอมคงไม่ปล่อย ปล่อยให้เจ้าบ้านั่นอุ้มไปก็ได้(วะ)ไม่เปลืองแรงด้วย ดงแฮจึงปล่อยให้คิบอมอุ้มมาจนถึงห้องเรียน
“ไงคิบอม ด๊อง แหมหวานกันตั้งแต่เช้าเลยนะ”เสียงหวานๆใสๆของฮีชอลดังขึ้นทำให้คิบอมรีบปล่อยดงแฮออกจากอ้อมแขนทันที
“เปล่าซะหน่อยผมกับด๊องไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกนะ”คิบอมพูดปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวฮีชอลเข้าใจผิด คิม ฮีชอลคนที่เค้าแอบรักมาตลอด
นายเจอเค้าแล้วสินะงั้นชั้นคงไม่มีความหมายแล้วล่ะ ดงแฮคิดพร้อมกับใบหน้าหวานเศร้าลงโดยที่ไม่มีใครสังเกตุก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆว่า
“คิบอมงั้นชั้นเข้าห้องก่อนนะ”โดยที่ไม่รอคำตอบรับดงแฮก็รีบเดินเข้าห้องทันทีเพราะไม่อาจทนเห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนั้นได้อีกแม้เสี้ยววินาที ก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมาอีกต้องรีบเข้าห้องให้เร็วที่สุด
ซองมินที่เดินตามเข้ามาทีหลังนั้นก็พอจะรู้ว่าทำไมจึงเดินเข้าไปปลอบเพื่อนหน้าหวานอย่างเข้าใจและนั่งอยู่ข้างๆจนถึงเวลาเข้าเรียนและตลอดเวลาเรียนคาบเช้านั้นดงแฮก็พยายามหลบหน้าคิบอมตลอดทั้งๆที่อยู่ข้างๆกันจนคิบอมทนไม่ไหวพอกริ่งพักกลางวันดังขึ้นคิบอมก็คว้าแขนเล็กของดงแฮเอาไว้และยึดให้อยู่กับที่เพื่อที่จะได้คุยกันโดยที่ดงแฮไม่ลุกหนีไปไหน
“นายเป็นอะไรน่ะด๊อง..หลบหน้าชั้นทำไม”คิบอมเอ่ยถามทั้งๆที่ดงแฮยังหันหลังให้อยู่เมื่อคิบอมเห็นดังนั้นจึงเอามือหนาไปพลิกตัวร่างบาให้หันมาคุยกับเค้าดีๆ
“ชั้น..ไม่ได้หลบหน้านายซะหน่อย ปล่อยได้แล้วชั้นจะไปกินข้าวกับมินนี่”ร่างบางพูดพร้อมพยายามดึงแขนเล็กของตนให้ออกจากมือหนาที่ดึงเอาไว้
“แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง ก็ทุกทีนายจะไปกินข้าวกับชั้นนี่แต่วันนี้ไปกินกับซองมิน แล้วนายจะบอกว่าไม่ได้หลบหน้าชั้นรึไง”คิบอมพูดพร้อยเขย่าตัวร่างบางไปด้วย
“โอ๊ย ชั้นเจ็บนะ เลิกเขย่าชั้นซักที!!”ร่างบางทนไม่ไหวตวาดออกมาเสียงดังเนื่องจากร่างสูงเขย่าแรงเกินไป คิบอมกำลังจะขอโทษแต่ก็มีคนเดินเข้ามาในห้องพร้อมร้องเรียกร่างบาง
“น้องดงแฮไปกินข้าวได้ยังครับ พี่มารับแล้วนะ”เสียงทุ้มนุ่มของรุ่นพี่ยูชอนดังขึ้นจากหน้าห้องเรียนพร้อมซองมินที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อ๋อ!!ชั้นรู้แล้วที่ไม่ไปกินข้าวกับชั้นเพราะจะไปกับรุ่นพี่หน้าม่อคนนั้นน่ะเอง ถ้าชอบมันมากนักก็ไปเลย”เมื่อคิบอมเห็นอย่างนั้นจะหันกลับมาตวาดร่างบางแล้วพลักลงไปนั่นกับเก้าอี้อย่างแรงแล้วเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว แต่ก็ไม่ลืมเดินกระเเทกไหล่ยูชอนออกไปด้วย
ทิ้งให้ร่างบางนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
“ฮึก..ฮืออ..อึก ฮึกฮึก ฮือ...”ร่างบางพยายามกลั้นเสียงสะอื้นอย่างสุดความสามารถแต่ถึงยังไงก็ยัมีเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่ถูกกัดจนช้ำอยู่ดี
“ไม่ต้องร้องนะด๊อง...โอ๋...อย่าร้องเลยนะอย่าร้องเลย ไม่ต้องไปสนใจคนพรรค์นั้นเลยนะ”ซองมินรีบเดินเข้ามาปลอบร่างบางที่นั่งร้องไห้อยู่ทันทีที่คิบอมเดินออกไป
“มินนี่..ฮึก..คะ..เค้า..หะ..ฮึก.เห็น..ชั้น เป็น..อะ.ฮึก..ไร กันแน่ ฮือ...”เสียงของร่างบางที่อยู่ในวงแขนเล็กของซองมินเอ่ยขึ้นมาอย่างตะกุกตะกักเนื่องจากการกลั้นก้อนสะอื้นที่ขึ้นมาจุกที่อก เสียงร้องไห้ของร่างบาง ช่างดูน่าสงสารยิ่งนัก
“ด๊อง มินนี่ ยูชอน ไปกินขะ..ข้าว เฮ้ย!!ด๊องเป็นไร”เสียงแหลมๆของจุนซูดังขึ้นมาเมื่อเห็นร่างสูงของยูชอนยืนอยู่หน้าประตูแต่เมื่อโผล่หน้าเข้ามากลับเห็นดงแฮรุ่นน้องคนสนิทนั่งร้องไห้อยู่โดยมีซองมินกอดปลอบ
“ไอไก่!!แกทำอะไรด๊อง ห๊า!!!”จุนซูแหวใส่ร่างสูงของยูชอนทันทีที่ตั้งสติได้
“ปะ..ปล่าว ค๊าบบ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยน๊า!!! คิบอมเป็นคนทำตะหาก”ประโยคแรกยูชอนปฏิเสธเสียงดัง แต่ประโยคหลังกลับพูดเสียงอ่อยๆแต่มันก็มีความเคืองแฝงมาในประโยคนิดๆ ก็คิบอมมันว่าไก่ว่าหน่าม่อนี่นา ไก่ยอมไม่ด๊ายย!!(เฮ้ยๆแกเป็นเมะๆนะเว้ย = =)
“ว่าไงนะ คิบอมเป็นคนทำเรอะ หนอยยย!!!”เมื่อจุนซูรู้ความจริงก็ทำท่าจะไปจัดการคิบอมแต่ก็มีเสียงหวานติดจะแหบเล็กน้อยเนื่องจากร้องไห้ของดงแฮดังขึ้นมาห้ามปรามไม่ให้รุ่นพี่โลมาวิ่งไปเอาครีบตบคิบอมซะก่อน
“มะ...ไม่เป็นไรหรอกฮะ พี่จุนซู ช่างเขาเถอะ”เสียงหวานสั่นเล็กน้อยขณะที่เอ่ยห้ามรุ่นพี่
“ไปทานข้าวกันเถอะฮะ”เมื่อควบคุมเสียงตัวเองไม่สั่นได้แล้วก็เอ่ยบอกคนทั้งสามแล้วเดินล่วงหน้าไปโรงอาหารก่อน
“เอ๊ย ด๊องรอด้วยดิ!”เสียงซองมินว่าแล้วก็วิ่งตามไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้อีกสองคนยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น
สรุปว่าวันนั้นทั้งวันทั้งคิบอมและดงแฮต่างก็ไม่ได้พูดคุยกันเลย
แต่คิบอมคงไม่รู้ตัวหรอกว่ามีคนๆหนึ่งเฝ้ามองตัวเองด้วยสายตาเศร้าโศกอยู่เกือบตลอดเวลา
อย่าทำอย่างนี้อีก
.............
.......................
..................................
.............................................
...........................................................
ฉัน....เจ็บนะ คิบอม
*******************************************************************
สวัสดีค่า ซีซายมารายงานตัวแล้วค่า
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองแล้วค่า แต่รู้สึกว่ามันก็ยังห่วยอยู่ดีอ่ะ T^T
ฟิคคิเฮเหมือนเดิม เราสาวกนี้ ^ ^(เมื่อวานแกยังอ่าน วอนบอมอยู่เลยไม่ใช่เรอะ-*-)
เอาเหอะๆเอาเป็นว่าฝากฟิคเรื่องนี้ไว้กับผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ
คอมเม้นท์ของท่านคือกำลังใจนะค้า!!!!!
ความคิดเห็น