คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 16 - ทำนองคลั่งรัก
แม้แ่ห้อนอน็ยัถูัเรียมเอาไว้เป็นอย่าี ในะที่อมใำลันั่ประหม่าอยู่บนเีย เหม่อมอบุรุษปลเปลื้อเสื้อผ้าเปิเผยร่าาย อยู่ ๆ สายา็เหลือบไปเห็นร่อรอยบาอย่าที่ทำให้หัวใสั่นไหว แม้แ่รอยแผลที่ถูยิอเา็ยัเหมือนเิม
นิ้วเรียวเล็เผลอยึ้นแะสัมผัสรอยแผลเป็น้าเอว้านวาแผ่วเบา
“อืม...”
หิสาวเผลอัมือออเมื่อไ้ยินเสียราเบา ๆ พลา้อนสายามอเ้าอแผลเป็นนั้น้วยสายาเห็นใ
เหนือสมุทรอ่านสายาออมใอ่อนมุม็ยยิ้มบา สายาที่มอมาราวับสสารนั้นเหมือนับในอีไม่ผิ
“ับอีรั้สิ” ายหนุ่มึมือหิสาวมาวาไว้บนรอยแผลเป็นอนพลาับ้อมอใบหน้าแปลั่อย่าเอ็นู
อมใเม้มปาแน่น ะัมือลับ็ไม่ไ้เพราะถูับเอาไว้เสียแน่น ทำไ้แ่้อนามอ
“ุเหนือ...” เธอไม่ล้าแม้แ่ะยับนิ้วเพราะลัวไปแะโนส่วนสำัอย่าล้ามท้ออเาเ้า แม้ว่าส่วนนั้นมันะเย้ายวนใมา็าม
เหนือสมุทรระุยิ้มมุมปา่อนึมือเล็ึ้นมาูบเบา ๆ
“ลัวันเ็บเหรอ” เสียแหบพร่าเอ่ยถามพลาปรายามออย่าเิวน
อมใลืนน้ำลายอึให่ ไม่ิว่าเหนือสมุทระยั่วยวนไ้วาบหวิวนานี้ เพียแ่สายาอเาที่มอมา็ราวับเปลือยาย่อหน้าเาแล้ว
“่ะ...” ถึเธอะรู้ว่ามันือแผลเ่า ทว่าอนที่เป็นแผลส็ะเ็บไม่น้อย อนนั้นเหนือสมุทรไม่ไ้เล่าวามเป็นมา แ่เธอไปรู้เ้าาลูน้อที่ิามเา ว่ามันือแผลาารถูไล่ล่าอนยัเ็
เหนือสมุทรยับัวเ้าใล้
“แล้วอยารู้หรือเปล่า”
“ะ?” อมใเอียอ้วยวามสสัย
ริมฝีปาหยัลี่ยิ้มบายามมอใบหน้าหวานำลัุน เาอบเวลามอสีหน้าอันหลาหลายออมใ อย่าไร็ีว่าาิ่อนที่เธอมัะอยอลั้น่อวาม้อารอัวเอเสมอ แม้ารที่เธอทำเ่นนั้น ะเป็นเพราะเา็าม
โีริ ๆ ที่ไ้ย้อนเวลาลับมาอีรั้ และไ้เห็นัวนที่แท้ริออมใ ึ่ไม่ว่าเธอะเป็นอย่าไร เา็ยินีทั้หม
“ถ้าเธออยารู้ ันะเล่าให้ฟั” มาเฟียหนุ่มโน้มัวพลาันร่าอรรล้มนอนบนเีย
“ไม่่ะ...อ๊ะ” อมใราออมาเล็น้อยเมื่อแผ่นหลัแะลบนที่นอนนุ่ม ทว่าเหนือสมุทรลับล้มัวนอนล้า ๆ โยทีุ่มมืออเธอเอาไว้
อุ่นั
หิสาวหลับาพริ้มึมับไออุ่นาร่าายอนัวโอย่าย่ามใ เือบลืมไปเสียแล้วว่าวันนี้เป็นวันที่เธอะ้อลายเป็นนอเหนือสมุทรอย่าสมบูร์
น่าเสียาย เหนือสมุทรเฝ้ามอใบหน้าไร้ัวลอหิสาว้วยวามเอ็นู ่อนเอ่ยทำลายห้วฝันหวานนั้น
“อมใ เธอไม่ิะนอนหลับไป่อนใ่ไหมฮึ”
นิ้วเรียวบีบปลายมูเล็เบา ๆ อย่ามันเี้ยว
อมใลืมาเปิปาอย่าลืมัว ่อนที่วาลมะเบิว้าเมื่อใบหน้ารูปสลัเลื่อนเ้ามาใล้ และริมฝีปาหยัรหน้า็ประบริมฝีปาอเธอเสียแนบแน่น เธอไ้ยินเสียราในลำอและเสียลมหายใหนัหน่วอเหนือสมุทรยามสอแทรเรียวลิ้นเ้ามาใน เาวัเบา ๆ ราวับำลัหัห้ามใัวเอ ทว่าทันทีที่เธอเผลออบรับ้วยารยับลิ้นุนลับเพียเล็น้อย เสือร้ายที่ัุ่มอยู่ในถ้ำ็ะรุบเหยื่อ้วยรเล็บทั้สอทันที
“อม...อืม...เปิปาอีหน่อยสิ เอาลิ้นออมา” เหนือสมุทรสั่เสียระเส่าะบริมฝีปาิ้มลิ้มไม่ยอมปล่อย
“อ๊ะ...ุเหนือ...” ร่าอรรสั่นระริ้วยวามหวาหวั่นแ่็ยอมทำามำสั่แสนรัวนอเาอย่าไม่มี้อแม้ ทันทีที่เผยอลิ้นน้อยน่ารัออมา็ถูลิ้นหนาวัรุไล่อย่าหิวระหาย ทำเอาร่าายอหิสาวอ่อนระทวยไม่มีแรแม้แ่ะ้านทานวามาบ่านที่อีฝ่ายมอบให้ไ้
เหนือสมุทรเหลือบมอใบหน้าอันเ็มไป้วยวามเินอายอย่าเอ็นู ่อนะเป็นฝ่ายยร่านุ่มนิ่มึ้นมาทาบทับบนร่าอน านั้น็่อย ๆ ปลุออเหลือเพียั้นในัวิ๋วแสนน่ารัที่ปปิส่วนอ่อนไหว
ายหนุ่มใ้ริมฝีปาร้อนผ่าวูบไล้ไปามแ้มาวและลำอระห เห็น้นอเลี้ยเลาอหิสาว็อไม่ไ้ที่ะประทับราวามเป็นเ้าอเอาไว้
“อื๊อ!” อมใสะุ้เล็น้อยเมื่อรู้สึเ็บี๊รลำอ นัยน์าสีอ่อนมอนใ้ร่า้วยสสัย
เหนือสมุทรเห็นสายาใร่รู้็เผลอยิ้มอย่าเอ็นู ่อนพลิร่านัวเล็ลับเียอีรั้
“ไม่อบเหรอ” เสียทุ้มระเส่าเอ่ยถามพลาลูบปอยผมสีำอย่าอ่อนโยน
ารระทำแสนไมุ่้นินอเหนือสมุทรทำให้อมใสับสนเป็นอย่ามา ำไม่ไ้ว่ารั้แรอเธอับเหนือสมุทรมีบรรยาาศโรแมนิอย่าับนรัันนานี้เียวหรือ โยเพาะารหยอล้ออย่าไม่เร่รีบเ่นนี้ ทั้ที่เธอเป็นแ่นาบำเรอสำหรับระบายวามใร่เท่านั้น...
“เปล่า่ะ” แ่เธอ็ไม่ไ้ไม่อบ...
ายหนุ่มโน้มหน้าลพลาใ้ปลายมูโ่สัมผัสับมูเล็เบา ๆ ส่วนฝ่ามือให่็่อย ๆ ลูบไล้เอวอและ่อย ๆ เลื่อนึ้นมาทีละนิ
“ถ้าไม่อบรไหน็รีบบอ แ่ถ้าอบ...็ราั ๆ”
“อ๊ะ! ุเหนือ...” สิ้นำสั่อนัวโ เสียหวาน็ราออมาทันที นั่นเป็นเพราะเาำลัเล้นลึุอ่อนไหวบนร่าายอเธอ
“อบสินะ” เสียระเส่าเอ่ยอย่ารู้ทัน
อมใเม้มปาแน่นพลาพยัหน้ารัวเร็ว ไม่ล้าอบว่าอบเวลาที่เาำลัใ้ทั้มือทั้ปานวหน้าอให้เธอ ยิ่ในอนที่เาอ้าปาูเ้าไปทั้เ้าแล้วใ้ลิ้นวัเลีย ยิ่ทำให้เธอแทบลั่ มันเหมือนมีเปลวไฟเลื่อนผ่านวนใหวิว เริ่มไม่แน่ใแล้วว่าเธอะรับศึรั้นี้ไหว ลัวว่าะสุสมนหมสิไปเสีย่อน
เหนือสมุทรมอร่าระุเร้าอย่าพึพอใ ัวเาที่มีประสบาร์มาว่าหิสาวย่อมมั่นใอยู่หลายส่วนว่าะนำพาเธอไปถึฝั่ฝันไ้ไม่ยา แ่เา็อยาให้เธอ่อย ๆ ลิ้มรสาิหอมหวานอบทรัไปอย่าเื่อ้า หลัานี้ยัมีเวลาอีมาในารอยู่ร่วมัน ไม่ำเป็น้อรีบร้อน เพราะถึอย่าไรเธอ็้อลายเป็นนอเาอยู่ี
“อมใ เธอสวยมา” ายหนุ่มล่าวพลาเลื่อนหน้าึ้นมาุมพิริมฝีปาิ้มลิ้มอีรั้ ราวนี้่อย ๆ ำัั้นในิ้นล่าอออย่าเื่อ้า มือหนาลูบไล้้นาเนียนนุ่มอย่าอ่อนโยน านั้น็เลื่อนสู่ใลาแสนอ่อนไหวอหิสาว
อมใสะุ้เบิาว้าพลามอเ้าอารระทำอุอาอย่าหวาหวั่น ทั้ที่เรียมใเอาไว้่อนหน้านี้ แ่ร่าายลับไมุ่้นินเลยสันิ โยเพาะารสัมผัสแสนทะนุถนอมอเา หาเป็นาิ่อนเาทำทุอย่าามใและเ้ามาามใโยไม่สนใวามเ็บปวอเธอเลยสันิ
“ุเหนือ...อ๊ะ...” เมื่อเรียวาถูแยโยมีร่าหนาำยำเ้ามานั่แทรระหว่าลา หัวใอนัวเล็เ้นไม่เป็นส่ำ ร่าอรรยัไมุ่้นินับารเล้าโลม็เผลอผละถอย แ่ลับถูมือหนาว้าเอวอเอาไว้ ่อนใ้ปลายนิ้วลูบไล้เสรสีหวานทีู่ันออมาามอารม์
“บวมนานี้ อบมาละสิ ผู้หิลาม” เหนือสมุทรมอสะโพลมสั่นระริอย่าพึพอใ
อมใอายนอยามุใ้เีย เหนือสมุทรไม่เยหยอล้อับเธอแบบนี้มา่อน นเธอเริ่มะรับมือไม่ไหวแล้ว
“ุเหนือ...อ๊ะ...หยะ อย่าแล้ันสิะ”
เหนือสมุทรแสยะยิ้ม่อนยนิ้วึ้นมาเลีย
“แล้วอยาให้ันทำอะไร” เามอลีบุหลาบปล่อยน้ำหวานุ่ม่ำอย่าระหาย ่อนสอนิ้วเ้าไปในใลาแสนหวาน วามแน่นและร้อนที่สัมผัสไ้ทำเอาส่วนลาลำัวอเาพอแทบระเบิไม่่าัน
ร่าออมใระุเร้าเมื่อถูบาอย่ารุเ้ามาในร่าาย ทำให้เธอเผลอเร็ัว้วยวามใ ะเียวัน็ผวาอท่อนแนล่ำสันที่้ำยันอยู่้าัวเอาไว้แล้วมอนอบแล้้วยสายาเว้าวอน
“ุเหนือ...มันแปล ๆ ่ะ ฮึ...”
“ไม่แปลหรอ เี๋ยวันะทำให้เธอินเอ”
“ยัไะ อ๊ะ! ุเหนือ!” อมใร้อเสียหลเมื่ออยู่ ๆ เหนือสมุทร็เลื่อนัวล ใบหน้าอเาแทบะแนบิับส่วนอ่อนไหว และลมหายใระเส่าร้อนผ่าวอเา็ทำเอาเธอแทบลั่
เสียรวราหวานหูัเป็นระยะามแรำหนัที่ถูปลุเร้า อมใมิอาสะลั้นเสียน่าอายอัวเอไ้เพราะเหนือสมุทรไม่ยอมรามือา่วล่าอเธอสัที เาใ้ลิ้นวัไปรอบ ๆ และใ้ปาูเสรบวมเป่สลับับสอนิ้วเ้าไปในใลาลีบุหลาบ ยับมันเสียสีนน้ำหวานทะลัออมา และเา็ทำในสิ่ที่เธอาไม่ถึือารื่มินน้ำหวานทุหยาหยรั้แล้วรั้เล่า บารั้็สอลิ้นเ้าไปวาเลียใน่อับแบแล้ว็เริ่มารระทำเ่นนี้ใหม่อีรั้นเธอแทบาใ
“ฮึ...ุเหนือ พอแล้ว...พอไ้แล้ว่ะ อมไม่ไหวแล้ว” เสียหวานรวราอ้อนวอนให้เาเบามือ
“้อยายอี ไม่อย่านั้นเธอะเ็บ อัน็ไม่ใ่เล็ ๆ” เสียแหบล่าวพลาเลื่อนัวึ้นมาูบเรือนผมหอม ะเียวัน็บเบียายหนาำยำเ้าับร่าเล็อย่าเื่อ้า มือให่ปลเ็มัออเพื่อปล่อยบาอย่าที่พอยายออมา
อมใเผลอยมือป้อปาเมื่อเห็นมันเ็มสอา รูปร่าอมันอวบให่่าน่าลัวแ่็วนมวนท้อ อีทั้ยัระุูันอย่าหน้าไม่อาย สิ่เียวที่พอะเป็นมิรบ้าเป็นสีผิวมพูเ้มอเา ที่พอไ้เห็น็อยาะลอสัมผัสูสัรั้
หิสาว้อนสายามอเ้าอวามแ็แร่้วยวามว้าวุ่นใ
“ุเหนือ...”
เหนือสมุทรหอบหายใระเส่าพลามอใบหน้าแ่านอย่าเอ็นู
“มาอให้หยุอนนี้ ันทำให้ไม่ไ้หรอ” เสียทุ้มำรามะุไ้ออหอม ลิ่นน้ำหอมหวาน ๆ ที่เลือใ้่าระุ้นอารม์ไ้ีเหลือเิน ราวหน้า้อวาแผนไปเที่ยวฝรั่เศสสัรั้เสียแล้ว เผื่อเธอะไ้ื้อน้ำหอมมาใ้ับเาอี
อมใเิหน้าึ้นรับารสัมผัสอย่าเ็มใ
“อม็ไม่ไ้...อให้หยุสัหน่อย อ๊ะ!” นัวเล็เบิาว้าเมื่ออีฝ่ายแยาอเธอว้าึ้น
เหนือสมุทรมอเรือนร่าเปลือยเปล่านาพร่า พึมพำราวับ้อมนร์สะ
“อม...เธอสวยไปทั้ัวนานี้ไ้ยัไัน”
อมใไม่สามารถอบลับถ้อยำน่าอาย ทำไ้เพียแ่ใ้ฝ่ามือทั้สอปิใบหน้าอัวเอ ทว่าเหนือสมุทรลับไม่อบให้ทำเ่นนั้น เพราะเาอยาเห็นทุอย่าที่เธอแสออมา ไม่ว่าะทั้วามริหรือแ่แล้ทำ็าม
“อย่าปิหน้า ให้ันมอั ๆ” เาับมือเล็ออาใบหน้าแล้วประสานไว้เหนือศีรษะ
“็น่าอายะายนี่ะ” เสียหวานประท้ว แ่เปลือยาย่อหน้าเา็อายะายแล้ว ยั้อมอเห็นทุารระทำาเาอีหรือ
ริมฝีปาหยัลี่ยิ้มบาพลาโน้มใบหน้าลูบหน้าผาลมมนอย่าอ่อนโยน
“แ่ันอยาให้เธอรับรู้ทุอย่าที่ันทำับเธอ ว่าันั้ใแ่ไหน” ายหนุ่มอบลับเสียระเส่าพลาเอื้อมมือไปเปิลิ้นั้าเีย แล้วหยิบล่อถุยาอนามัยและเลหล่อลื่นออมา
อมใลืนน้ำลายอึให่ะมออีฝ่ายสวมถุยา เธอสสัยว่าเาใเย็นนานี้ไ้ยัไ แ่็ลายสสัยทันทีเมื่อเาสวมเสร็แล้วันร่าเธอนอนราบับเีย เาบีบเลออมาโลมแ่นายหนานเือบหมหลอ ใ้บาส่วนทาเลือบบนนิ้วแล้วสอเ้าไปใน่อทาับแบรหน้า ทำเอาเธอสะุ้้วยวามรู้สึไมุ่้นเย
าิ่อนเหนือสมุทรไม่ไ้ใส่ใเธอนานี้ เาไม่ไ้ใ้ทั้ถุยาและเลหล่อลื่น รั้แรถึไ้เ็บแทบาในานั้น ทว่าอนนี้นอาะไม่ไ้ฝืนึันะเ้ามาแล้ว ยัพยายามเรียมร่าายอเธอให้พร้อมยิ่ว่าเิมอี้วย
“อม เธอพร้อมรึยั” เหนือสมุทรถามพลายับนิ้วทั้สอเ้าออร่อเล็เพื่อระุ้นอารม์อยู่เรื่อย ๆ
อมใพยัหน้า ะปิเสธอนนี้็เหมือนะสายไปเสียแล้ว
เหนือสมุทรสูลมหายใเ้าลึพลาับแ่นายร้อน่อ่อทาสีหวานุ่ม่ำ านั้น่อย ๆ ส่วนปลายเ้าไป
อึ...โรแน่น
ายหนุ่มบรามนเอ็นอปูโปน ทั้้ออยระวัไม่ให้นัวเล็บาเ็บ
“เ็บรึเปล่า” เสียแหบพร่าเอ่ยถามพลา้อมอใบหน้าหวานอย่าเป็นัวล ่อนะัไปเมื่อเห็นน้ำาอหิสาว
อมใส่ายหน้า่อน้อนาสบมอ
“ไม่เ็บแ่อึอันิหน่อย่ะ” วามริมันแปลมา่าหา เธอวระรู้สึเ็บมาว่านี้แ่เพราะารเรียมพร้อมอย่าอ่อนโยนอเหนือสมุทร วามเ็บที่วรมีลับแทนที่้วยวามาบ่าน
เหนือสมุทรูบปลอบเหนือหน้าผาลม้วยวามเอ็นู ่อนันายเ้าไปอี
“ถ้าอย่านั้นันะเ้าไปให้สุเลยนะ”
“่ะ ไ้ทุอย่าเลย่ะ” หิสาวพยัหน้ารัว สอแนเล็โอบอลำอหนาเอาไว้แน่น
“อึ... อมใ ในัวเธอร้อนมา”
น้ำเสียระเส่าวนใหวิวอเหนือสมุทรทำให้อมใล้อยามโย่าย เวลานี้เธอไม่ออะไรมา อแ่เานำพาเธอไปถึฝั่ฝันอีรั้็พอแล้ว
เพียแ่ายหนายับเลื่อนล้อยามแรอารม์ ็เรียเสียรวราแสนหวานาเ้าอเรือนายเล็ไ้อย่าเสนาะหู แม้บารั้หิสาวะพยายามผละถอยาวามเสียวระสันที่ายหนุ่มมอบให้ ทว่าร่าำยำ็ามิบยี้นลีบบุปผาแ้ำ
เสียราระเส่าอทั้สอสอประสานราวับทำนอบทเพลลั่รั แม้ะุันแ่็เ็มไป้วยวามนุ่มนวล เป็นรั้แรที่เหนือสมุทรเฝ้าถนอมู่นอนอัวเอนานี้ ายหนุ่มทั้ปลอบประโลม ทัู้บับน้ำาเพื่อนำพาหิสาวมาถึวิมานรัอันแสนรัวน
เพียแ่ไ้รอบรออมใอีรั้ เา็ไม่ปรารถนาสิ่ใอี่อไป
E-BOOK >> อมใเหนือสมุทร <<
ความคิดเห็น