คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4 - นางฟ้าได้จากไปแล้ว
ทว่า้อมูลที่เหนือสมุทรไ้รับหลัาผ่านไปสามวัน ลับทำให้หัวใอเาแทบหยุเ้น มือหนายำเอสารรหน้านแทบแหลามือ นัยน์าสีเ้มที่เยเย็นามาโยลอลับสั่นไหวอย่ารุนแร ายหนุ่มบรามแน่นพยายามระับอารม์อัวเอ
“นี่มันเป็นไปไม่ไ้ ้อมีอะไรผิพลาไปแน่ ๆ” ายหนุ่มเอ่ยเสียพร่า ภายในิใสั่นสะท้าน้วยวามหวาหวั่นอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
อนุวิรถอนหายใเบา ๆ านั้นยื่นหนัสืออนุสร์าปนิให้ผู้เป็นนาย
เหนือสมุทรรับมาเปิอ่านทีละหน้า เาไม่อยาเื่อในสิ่ที่เห็น ทว่ายิ่อ่าน อารม์อเา็ยิ่อ่อนไหว ราวับวามรู้สึภายในพัทลายลอย่า้า ๆ
“ไม่ริ ถ้าไม่เห็นับาัวเอันไม่เื่อ!”
ร่าสูำยำพรวพราออาห้อทำานราวับพายุ ในใอเหนือสมุทรไม่ยอมรับ้อมูลนี้นว่าะเห็น้วยาอัวเอ เาไม่เื่อว่าอมใะาเาไปแล้วลอาล
รถสปอร์หรูับมาอที่สถานสเราะห์เ็ำพร้า ้วยวามที่สถานที่แห่นี้ไม่ใ่ลาเมือหลว ผู้นที่สัรผ่านไปมาึแอบลอบสำรว้วยวามสนใใร่รู้ รวมถึพระพายที่ย้ายมาทำานในสถานสเราะห์แห่นี้เ็มัว็มอรถหรู้านนอ้วยวามสสัย
เหนือสมุทร้าวลารถ้วยท่าทารีบร้อน ่อนเินผ่านรั้วเ้าไป้านใน ทว่าพระพายลับเ้ามาวาเสีย่อน
“ุรับ มาหาผู้อำนวยารเหรอรับ” พระพายถามหลัาลอบสำรวายหนุ่มรหน้า ิว่านรวยนนี้ไม่มีธุระับเ็ ๆ หรือเาอย่าแน่นอน เพราะเาไม่รู้ั แ่อาะเป็นแอผู้อำนวยาร็เป็นไ้
ในใอเหนือสมุทรเ็มไป้วยวามว้าวุ่น เมื่อเห็นสีหน้าเ็มไป้วยวามสสัยอายหนุ่มรหน้า็ถอนหายใเบา ๆ ่อนยื่นนามบัรให้อีฝ่าย
“ไม่ไ้มาหาผู้อำนวยาร แ่ผมมาหานนหนึ่ ไ้่าวว่าเาทำานอยู่ที่นี่”
พระพายอ่านื่อในนามบัรแล้ว็เลิิ้ว้วยวามประหลาใ เพราะื่อบริษัทอเาือหนึ่ในื่ออผู้ที่บริาให้ับสถานสเราะห์มาที่สุ แู่าสีหน้าและท่าทารีบร้อนออีฝ่ายแล้ว ูเหมือนว่าะไม่ไ้รู้ัับสถานสเราะห์แห่นี้เลย ระนั้น็ไม่แปลเพราะนรวยหลายนใ้ารบริาเพื่อลหย่อนภาษี
“ใรเหรอรับ ผมะิ่อเาให้” พระพายถาม้วยน้ำเสียสุภาพ
เหนือสมุทรเม้มริมฝีปา หัวใเ้นแร้วยวามลาลัว ไม่ล้าเอ่ยนามอหิสาวออมาเพราะลัวว่าสิ่ที่รู้ะเป็นวามริ แ่เามาที่นี่เพื่อยืนยันวามริไม่ใ่หรือ
“อมใ”
พระพายแทบลืมหายใเมื่อไ้ยินื่ออหิสาว ื่อที่ทำให้เานอนไม่หลับมาลอหลายเือน้วยวามอาลัยรั เมื่อลอบสัเสีหน้าออีฝ่ายเห็นวามหม่นหมอในวา็อสสัยไม่ไ้ว่าทั้สอมีวามสัมพันธ์อะไรัน
“แล้วุเป็นอะไรับุอมเหรอรับ”
เหนือสมุทริ้วมวอย่าไม่อบใเมื่อถูถามเรื่อส่วนัว
“ผมไม่ำเป็น้ออบุ”
“ถ้าอย่านั้นผม็ไม่สามารถใหุ้พบุอมไ้รับ” ในเมื่อไม่ไ้เี่ยว้อัน แล้วะามหาันไปเพื่ออะไร
เหนือสมุทรเม้มริมฝีปาเมื่อถูัใ แล้วะให้เาอบว่าอะไรในเมื่อเาับอมใไม่เยเป็นไปมาว่าู่นอน แม้ว่าะเพิ่รู้ใหลัาที่ปล่อยมือเล็ ๆ นั่นไปแล้ว็าม แ่เา็ยัอยาพบอมใสัรั้ อยาเห็นว่าเธอยัมีีวิอยู่เท่านั้น็เพียพอแล้ว
“เธอเป็น…เพื่อนสนิทอผมรับ” ายหนุ่มล้ำลืนวามละอายใลอ่อนเ้นำอบออมา ทั้ที่มันัับสามัสำนึ เพราะเพื่อนที่ไหนะร่วมหลับนอนันถึสอปี
พระพายประหลาใเล็น้อย เาไม่ไ้เื่อำพูออีฝ่าย แ่สายาที่หม่นหมอนั้น ลับทำให้เาเิวามเห็นใอย่าบอไม่ถู บาทีายนนี้อาะมีวามรู้สึ่ออมใเ่นเียวันเา็ไ้ ถึะ้าเินไป แ่เา็ไม่มีวามำเป็น้อีัน
“ามมาสิรับ” พระพายพยัหน้าานั้นเินนำเ้าไปในสวนุหลาบแที่อมใเป็นนริเริ่มปลูเอาไว้ เธอปลูเพราะ้อารสร้าวามสัมพันธ์ับเ็ ๆ โยไม่มีใราิว่าสวนแห่นี้ะเป็นมรสุท้ายที่หลเหลืออยู่
เหนือสมุทรมอสวนุหลาบแ้วยวามประหลาใ ทว่าหลัาเินามมาถึใ้้นแอปเปิล แนา็แทบอ่อนแร นัยน์าสีเ้มสั่นไหว ลมหายใิัอย่ารุนแรนทรัวไม่ไหวทรุลับพื้น เหม่อมอรอบรูปเล็ ๆ ที่เียนวันเิเอาไว้เพียอย่าเียว
“ไม่…ริ…”
พระพายเห็นอาารออีฝ่าย็สะท้อนใ เพราะในวันที่อมใาไป เา็ไม่สามารถทำใไ้เ่นัน และหาไม่มีเพื่อนแพอย่วยเหลือ เาอาไม่สามารถผ่านวามยาลำบานั้นไ้
“ั้แ่เมื่อไหร่…”
“รึ่ปีแล้วรับ” พระพายพยายามบัับน้ำเสียไม่ให้สั่นไหว พลามอรูปถ่ายอหิสาวที่ส่ยิ้มลับมา้วยวามอาวร์
นาฟ้าอพวเา าไปไ้รึ่ปีแล้ว แ่วามทรำ็ยัอยู่ไม่ไปไหน แม้ระทั่สวนเล็ ๆ นี่ เ็ ๆ ในสถานสเราะห์็ยัูแลเป็นอย่าี บารั้็มานั่ทำิรรมที่ใ้้นแอปเปิล เมื่อเริ่มิถึอมใ
ำอบอพระพายเหมือนับสายฟ้าฟาลลาใ ยิ่อย่ำวามริรหน้าว่าอมใไ้าไปแล้วลอาล
เหนือสมุทรพยายาม่มลั้นวามรู้สึแ่็ยาะทำใ อนนี้หิสาวาไปในที่ที่เาไม่สามารถามหาไ้ และ่อให้ใ้เินทั้หมที่มี ็ไม่สามารถย้อนเวลาลับไปแ้ไเรื่อราวในอี ราวับเป็นบทลโทษอนั่ว้าอย่าเา
หลัลับมาาสถานสเราะห์เหนือสมุทร็ลายเป็นนละน านที่มีวามรับผิอบ่อาน ลับลายเป็นนเสียสิที่ทิ้ทุอย่าให้เลาเป็นนัาร เาไม่สนใ้วย้ำว่าหาบริษัทเิปัหาให่น้อปิัว ไม่สนใเป้าหมายที่เยั้ไว้้วย้ำ
ายหนุ่มหมัวอยู่ในห้อบนั้นที่ยี่สิบสี่ทั้วันทั้ืน ภายในห้อละลุ้ไป้วยลิ่นบุหรี่และลิ่นเหล้า สภาพอเาในอนนี้ไม่เหลือเ้านัธุริหนุ่มไฟแรเลยสันิ เพราะเอาแ่หวนิถึหิสาวที่าไปแล้ว หิสาวที่เาปล่อยไปับมือำลัทำให้เาลายเป็นนเสียสิ วามเสียใถูปลปล่อยออมานลายเป็นวามลุ้มลั่เพราะไม่สามารถัารอารม์ไ้
ในห้อนี้ไม่ว่าะมอไปที่ใ็เห็นแ่ภาพออมใส่ยิ้มอบอุ่นมาให้เา ทำให้เาเผลอยมือไว่ว้าอยู่เรื่อย แม้ว่าสุท้ายภาพรหน้าะมลายไปหรือเพียแ่อาาศว่าเปล่าเท่านั้น
ายหนุ่มนอนเหม่อลอยอยู่บนโฟา มือหนึ่อวเหล้าอีมือหนึ่ถือภาพถ่ายออมใเอาไว้ ่อนะุมพิหิสาวในภาพอย่าะนึถึ
วามละอายใ วามสิ้นหวั วามโศศัลย์ถาโถมเ้ามาอย่าไม่หยุยั้ แม้ว่าวามรู้สึเหล่านั้นะล้นทะลัผ่านวา แ่ลับไม่าลไปเลยแม้แ่น้อย ทุรั้ที่หลับาล็ะเห็นแ่ภาพออมใ เห็นภาพที่เธอส่ยิ้มมาให้อย่าอ่อนหวาน เธอูมือเาเินเล่นในสวนอไม้ หัวเราะ้วยน้ำเสียสใส ทำให้โลทั้ใบอเาส่อสว่าึ้นราวับแสอาทิย์ในยามเ้า
เาไม่อยาื่นาวามฝันเหล่านั้นแ่าระนอนหลับไ้็ยาเย็นเหลือเิน ึำเป็น้อใ้เหล้าเป็นัว่วย เพื่อะไ้นอนหลับนานึ้นอีสันิ ไ้แ่ภาวนาว่าอให้ปาิหาริย์มีริ หาย้อนเวลาลับไปไ้อีรั้ เาะไม่มีวันทำให้อีฝ่ายเสียใ
“อมใ… ันิถึเธอ”
E-BOOK >> อมใเหนือสมุทร <<
ความคิดเห็น