VoidWomb คลังเก็บของและห้องสมขยะส่วนตัว

ลำดับตอนที่ #12 : มีมิค

APPLICATION

"หืม~ ก็น่าสนอยู่"

บทบาท : ลาสบอส-ใต้

ชื่อในเกม : มีมิค/ Mimic

ชื่อ-นามสกุล : อรอนันต์(อะ-ระ-อะ-นัน) กะราปากอน/ Araanan garapakorn

ชื่อเล่น : มีม/ Meme

อายุ : 19 ปี

บุคลิกภาพลักษณะ : ผมสีเอ่อ(ตามในภาพอ่ะครับ ผมดูสีไม่ออก พอดีตาบอดสีฮ่าๆ สีเขียวหรือป่าวเนี่ย)ผมยาวพอประมาณเหมือนคนตัดไปๆงั้น ใบหน้าเรียวคม ตาก็เอ่อ(ตามภาพนั่นแหละ) สูง 180 ซม. หนัก 80 กก.

อุปนิสัย : เบื่อง่าย นอนเหมือนตายไปวันๆ ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นเช่นต้องไปเข้าห้องน้ำหรือไปโรงเรียน มีมแทบจะไม่ยอมลุกออกจากเตียงเลย  เขาใช้ชีวิตกว่า50% อยู่บนเตียง ทั้งกิน ทั้งนอนและทำกิจกรรมนันทนาการที่สามารถสรรหามาทำได้บนเตียงนอน ซึ่งกิจกรรมส่วนใหญ่มีมจะทำมันได้ไม่นาน เพราะเขารู้สึกเบื่อพวกมันทันทีที่ทำเสร็จแค่ครั้งเดียว ส่วนระยะเวลานั้นขึ้นอยู่กับจำนวนขั้นตอนในการทำ ยิ่งกิจกรรมไหนมีขั้นตอนการทำมาก เขายิ่งเบื่อยาก ถ้ากิจกรรมไหนมีขั้นตอนน้อยผลลัพธ์ปรากฏออกมาเร็ว มีมจะไม่ค่อยชอบเพราะมันไม่สนุกสำหรับเขา มีเพียงการฟังเพลงเท่านั้นที่มีมสามารถทำมันซ้ำไปมาได้เรื่อยๆโดยไม่มีเบื่อ เพียงแต่เขาต้องเปลี่ยนเพลงบ่อยๆเท่านั้นเอง ส่วนความถี่ในการเปลี่ยนนั้นขึ้นอยู่กับความเพราะและองค์ประกอบจุกจิกอีกเล็กน้อยในบทเพลง ถ้าเพลงเพราะจังหวะสนุกเนื้อหาดี ก็อาจจะทำให้เขายอมฟังไปได้สักประมาณหนึ่งถึงสองอาทิตย์(นี่คือนานที่สุด) แต่ถึงมีมจะทำตัวเหมือนปลาแดดเดียวขนาดไหน เขาก็ยังเป็นคนไหวพริบดี หัวไว ความคิดสร้างสรรค์ระดับจิตกรและเข้าใจความรู้สึกคนอื่นเสมือนนักจิตวิทยามาเอง แม้บางครั้งเขาจะทำร้ายความรู้สึกคนอื่นโดยไม่สนใจก็ตาม และยังเป็นคนไม่ทิ้งงาน จะทำงานที่ได้รับมาให้เสร็จ ถึงจะใช้เวลานานไปบ้างก็ตาม สุดท้ายไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสามารถพิเศษหรือสวรรค์ลำเอียงกันแน่ ที่ทำให้แม้มีมแม้จะทำตัวเป็นนีทแบบนี้แต่รูปร่างเขาก็ไม่เคยอ้วนเลย ซึ่งมันทำให้เพื่อนผู้หญิงบางคนอดรู้สึกอิจฉาในตัวเขาไม่ได้ในบางครั้งบางคราว

ประวัติ : เด็กหนุ่มปีหนึ่งผู้ซึ่งอินดี้ ไม่เข้าร่วมกิจกรรมรับน้อง ไม่สนวันปฐมนิเทศน์ ไม่แคร์แม้ว่ารุ่นพี่หรืออาจารย์จะเกลียดแค่ไหน เพราะยังไงเขาก็ไม่ถูกไล่ออกอยู่ดี เนื่องด้วยเกียรติศักดิ์เป็นถึงนักเรียนทุนของโครงการที่ยากที่สุดเท่าที่มหาลัยที่เขาเรียนอยู่จะมีได้ เพราะต้องการเปลี่ยนเงินสำหรับจ่ายค่าเทอมมหาลัยไปเป็นส่วนเพิ่มในค่าขนมที่ค่อนข้างเยอะให้เพิ่มขึ้นไปอีกและเขายังควบตำแหน่งลูกผอ.ของมหาลัยที่ตัวเองเรียนอยู่อีกด้วย ดังนั้นก็มิเห็นจะมีเหตุอันใดที่ทำให้เขาต้องโดนทำโทษจากเรื่องเล็กน้อยแค่นั้นเลย ส่วนเหตุผลที่ไม่เข้าร่วม ก็แค่ขี้เกียจลุกออกจากเตียงแค่นั้น (ก็คนมันใหญ่ ใจอยากนอน) ในส่วนของชีวิตประจำวันของมีมนั้น ช่วงจันทร์-ศุกร์ ก็ตื่นไปเรียนที่มหาลัย ณ ตึก คณะแพทย์สาขาจิตวิทยา ตั้งแต่เช้ายันเวลาเลิกของแต่ละวัน มีมเข้าสาขานี้เพื่อจบไปเป็นจิตแพทย์และได้ใช้ชีวิตสบายๆ ตรวจคนไข้นานๆที เพราะคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบมาหาจิตแพทย์กัน เนื่องจากคนยังคิดว่าคนบ้าเท่านั้นถึงมาหาจิตแพทย์ นั้นเป็นสิ่งที่เขาคิด แต่ตอนเขาทำจริงเขาก็ไม่คิดจะทำงานแบบลวกๆเช่นกัน ถึงยังไงชีวิตคนก็ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเหมือนกิจกรรมมหาลัยที่เขาจะทำเป็นไม่สนใจได้
                สาเหตุที่เข้ามาเล่นเกม เนื่องจากท่านแม่ที่เห็นลูกตัวเองเอาแต่นอนเป็นผักอยู่บนเตียง เกิดอาการกลุ้มใจขึ้นมาขนาดหนัก ยิ่งตัวเธอที่เป็นแพทย์ด้วยแล้วยิ่งรู้สึกไม่ดีที่เห็นลูกตัวเองไม่ค่อยขยับตัวไปไหนบ่อยๆ จึงได้ปรึษากับพ่อของมีมว่าจะทำยังไงกับมีมดี คุณพ่อซึ่งเป็นผอ.ของมหาลัยหลังจากปรึกษากันสักพัก เขาก็นึกบางอย่างขึ้นได้ คุณพ่อมีมบอกกับคุณแม่มีมว่า เด็กในมหาลัยช่วงนี้เล่นเกมเสมือนจริงกันอยู่ เด็กส่วนใหญ่บอกว่าเกมนี้เล่นแล้วเหมือนได้ขยับร่างกายได้จริงๆแม้จะร่างกายจริงจะนอนอยู่ก็ตาม คุณแม่มีมเหมือนได้ฟังก็ยิ้มกริมและตกลงสั่งซื้อเครื่องเกมนี้มา จากนั้นก็ล่อลองมีมว่าซื้อเตียงใหม่มาให้ อยากให้ลองนอนดูว่าเป็นยังไง มีมนึกสงสัยอยู่พักใหญ่เพราะจู่ๆแม่ก็ซื้อบางอย่างที่เหมืองแคบซูลให้แล้วบอกว่ามันเป็นเตียง เป็นใครก็เชื่อไม่ค่อยหรอก คุณแม่จึงต้องงัดไม้เด็ดโดยการบอกว่าจะเพิ่มค่าขนมให้ ถ้ายอมลงไปนอนในแคปซูลหน้าตาเหมือนเตียงอันนี้  ด้วยข้อเสนอดังกล่าวทำให้มีมเกิดความลังเลอยู่นิดหน่อย ก่อนที่เขาจะตกลงและนอนลงบนเตียง จากนั้นเขาก็ถูกทำให้หลับและเข้าสู่เกมไปอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย

พลัง : สายเวทย์ คำสาปหลากรูปแบบ เน้นลดค่าสถานะและทำให้ศัตรูเหนื่อยล้าหรืออ่อนเพลีย(จะได้ไม่ต้องสู้กันนาน)

อาวุธประจำกาย : เก้าอี้หนังขนาดใหญ่แบบมีพนักพิง สามารถปรับเอนนอนได้ตามใจชอบ นอกจากนี้ยังบังคับให้เดินไปมาได้ตามแต่ความคิดของคนที่นั่งอยู่ และสามารถสร้างโล่ป้องกันกับเรียกมืออเนกประสงค์ออกมาช่วยต่อสู้ได้(มือเรียกได้สูงสุด4ข้าง)

คำพูดจา : เสียงเนื่อยๆ พูดช้าเน้นประโยคสั้นกระชับคำโดยไม่สนว่าคนฟังจะเข้าใจไหม  แทนตัวเองด้วยผมแม้ว่าจะพูดกับคนวัยไหนก็ตาม แต่จะแทนคนอื่นที่อายุมากกว่าด้วยคุณ ส่วนต่ำกว่าหรือเท่ากันจะเป็นนายหรือเธอ เช่น
"อือ ผมไม่เอาสีเขียว"
"ไม่ ผมไม่กิน"
"หิว ผมอยากกิน"
"นั้น ผมอยากได้อันนั้น"
"ไป นายไปเลยผมไม่สน"
"เอา เอานี่ของของคุณ"

อาชีพ : นักศึกษามหาลัย

อาชีพในเกม : -