ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รักในมุมมืด3
...วันนี้เป็นวันี่ฉันตื่นเต้นมากเลยยังกับได้ฟังผลการสอบเอ็นทรานซ์ยังไงยังงงั้นเลย หรืออีกความรู้สึกหนึ่งคือว่าถูกล็อตเตอรี่รางวัลใหญ่ทีเดียว...ฉันดีใจอะไรน่ะหรือก็วันนี้ฉันมีนัดไง ไปเล่นเน็ตที่มหาลัยและเขายังชวนกับบ้านด้วยกันอีกเห็นไหมยิ่งกว่าโชคชั้นที่1เสียอีกแต่ยังไงฉันก็ยังต้องเรียนก่อนอยู่ดีแต่วันนี้มีเรียนวิชาเดียวเอง.....
\"กริ๊ง..กริ๊ง ฮัลโหล หวานหรือ\" เสียงปลายสายที่ฉันโทรหา
\"ว่าไงตา อาบนำยังงเนี่ย หวานเสร็จแล้วน่ะ\"
\"หวานนี่ตาอยู่มหาลัยแล้วน่ะ\"
\"อะไรน่ะ! ตา \" เสียงหวานแสดงความตกใจ
\"ทำไมหวาน ตามาเช้าบ้างไม่ได้หรือไงเนี่ย\"
\"เปล่า หวานแค่ตกใจเฉยๆเพราะว่าตาเคยมาเช้าซะที่ใหนหล่ะ\"
\"แม้คนเราต้องมีการเปลี่ยนแปลงบ้างซิๆ\"
\"หวานว่าไม่ใช่มั้ง เอ..อยากรฝู้จังว่าอะไรที่ทำให้ตาเปลี่ยนได้ขนาดนี้\"
\"เอ้า นี่พูดอย่างนี้ ไม่เชชื่อใช่ไหม\"
\"คงไม่ใช่มารอบาสหรอกน่ะเพื่อน\"
\"เปล่านี่หวาน ตาอยากมาเช้าเองต่างหากหล่ะ\"
\"เออเชื่อก็เชื่อ นี่ตารถมาแล้วแค่นี้ก่อนน่ะ เดี๋ยวเจอกัน\"
\"งั้นเดี๋ยว ตารอหวานหน้าตึกดีกว่าน่ะ\"
\"จ๊ะ จ๊ะ รอหวานตรงนั้นแหล่ะ\"
\"งั้นแค่นี้แหล่ะน่ะ บาย\"
ฉันวางสายจากหวานเสร็จก็เดินหาเก้าอี้นั่งงหน้าตึกเพื่อรอหวาน แล้วนั่งบนพึมพำกับตัวเองว่า
\"นี่เราแย่ขนาดนั้นเลยหรือนี่ ขนาดเพื่อนที่ใกล้ชิดยังไม่เชื่อว่าเรามาเช้าได้ขนาดนี่เลย เฮอ...คิดๆแล้วก็เหนื่อยใจเหมือนกันน่ะ หรืออาจเป็นจริงอย่างที่หวานว่า อะไรที่ทำให้เราเป็นอย่างนี้ หวังว่าคงไม่เกี่ยวกับบาสแน่ๆ\"ฉันนั่งคิดจนเพลินจนได้ยินเสียงๆหนึ่งถึงกับสะดุ้ง
\"หวัดดีจ๊ะ ตา แม้มาเรียนแต่เช้าเชียวน่ะ\"เกดเพื่อนในคณะเดียวกันทักทาย
\"อ๋อ จ๊ะ วันนี้ตามีเรียนเช้าด้วยไง เลยมาเช้า แม้...เกดก็เหมือนกันน่ะ\"
\"จ๊ะ เราก็เรียนเช้าเหมือนกัน งั้นเกดไปก่อนน่ะ\"
\"จ๊ะ เชิญตามสบาย ตานั่งรอหวานเดี๋ยวก็คงไปเรียนเหมือนกัน\"
ฉันนั่งรอหวานต่อไปเรื่อยๆดูเข็มนาฬิกาที่เดินอยู่อย่างไม่หยุด ได้แต่นั่งคิดว่าเมื่อไหร่หวานจะมาซะที เพราะว่าความเบื่อเริ่มถามหาแล้ว
\"มากันแค่สองคนหรือจ๊ะ แมว ปลา\" ฉันเอ่ยทักเพื่อนนักศึกษากลุ่มใหญ่มี่มากันแต่สองคน
\"เปล่า มาครบนั่นแหล่ะ แต่พวกมันเดินมาตามหลังไง\"
\"เอ้า แล้วมานั่งคนเดียวหรือ หวานหล่ะ\"
\"อ๋อนี่แหล่ะกำลังรอหวานอยู่\"
\"แมวนั่งคุยกับ ตา ก่อนไหมรอไอ้พวกนั้นมันด้วย\"
\"อืมก็ได้ งั้นนั่งเป็นเพื่อนตาน่ะ\"
\"นั่งซิ...นั่งเลยจะได้มีเพื่อนคุย\"
\"ตา เป็นไงบ้างเรียน\"
\"ก็ดีน่ะแมว แต่บางครั้งมันก็ยาก\"
\"ธรรมดาแหล่ะ อย่างแมวเรียนบัญชีก็ยากน่ะ\"
\"แต่แมวเก่งนี่นา...ถึงเรียนได้\"
\"ก็ได้บ้างน่ะ\"
\"แล้วปลาหล่ะ\"
\"ปลาง่ายมากๆ\"
\"ปลาเรียนการจัดการใช่เปล่า\"
\"ใช่ดิ ง่ายมากเลย เดี๋ยวจะกลับไปจัดการพ่อแม่ที่บ้าน\"
ฉันกับแมว หัวเราะในคำพูดของปลาเราหัวเราะค่อนข้างเสียงดัง เพราะว่าปลาเขาเป็นคนตลกมากๆฉันนั่งคุยได้สักพักก็เห็นหวานเดินมา จึงบอกแมวและปลาว่าหวานเดินมาแล้ว เมื่อหวานเดินมาใกล้ที่ฉันและเพื่อนนั่งอยู่ ฉันก็เอ่ยถามว่า
\"ไงย่ะ น้ำหวาน ไม่มาซะพรุ่งนี้เลยหล่ะ\"
\"แม้ก็รอนิดรอหน่อยทำเป็นบ่นเชียวน่ะ ตา\"
\"เปล่าหรอก แค่ประชดเล่นๆเท่านั้นเองแหล่ะ\"
\"จ๊ะ เอ้า แล้วนี่แมว ปลามาตั้งนานแล้วหรือ\"
\"ตั้งนานแล้ว กำลังรอพวกแอน ดา นุช มันไงยังไม่มาซะที\"
\"อ๋อ หวานเห็นมันยังทานข้าวหน้ามหาลัยอยู่นี่นา\"
\"อืม แมวอุตส่าห์รอน่ะเนี่ย \"
\"งั้นขึ้นเรียนกันดีกว่า นี่ก็ 9 ครึ่งแล้ว\" ฉันพูดตัดบททันที
เมื่อฉันพูดจบทุกคนก็ลุกจากที่นั่งทันทีและเดินเข้าไปในตึกเพื่อรอลิฟขึ้นชั้นเรียน ฉันพึ่งจะสังเกตเห็นวันนี้นี่เองว่าภาพโปสเตอร์ที่ติดอยู๋หน้าลิฟนั้นเป็นรูปของเขา
\"นี่ ตัวเองรูปใครน่ะ หล่อจัง\" เสียงแซวจากน้ำหวานเจ้าเดิม
ฉันทำเป็นหูทวนลมแต่ลึกๆในใจแล้วก็เขินเหมือนกันน่ะ แต่ว่าวันนี้ฉันยังไม่ได้เจอตัวเขาเลย เมื่อลิฟมาฉันกำลังจะเข้าพอดีเขาก็วิ่งมาเพื่อที่จะให้ทันขึ้นลิฟ ฉันยิ้มปริ่มนึกเบาๆ ...แม้เพิ่งบ่นๆเมื่อกี่เองว่ายังไม่เจอกันเลย ตายยากจริงๆ
\"ไงตา ขึ้นเรียนหรือ\" เขาเริ่มทักทายฉัน
\"เปล่า ไปวิ่งเล่นในท้องนา\" ฉันเริ่มบทสนทนาด้วยการพูดกวนนิดหน่อยแล้วจึงเอ่ยถามเขาบ้าง
\"แล้วบาสหล่ะ เรียนเปล่า\"
\"เปล่ามาถ่ายแฟชั่นน่ะ\" เขาเริ่มกวนบ้าง
แล้วฉันก็พูดหยอกล้อไปมากับเขาโดยที่ไม่สนใจสายตาผู้คนในลิฟเลยและฉันก็ไม่สนด้วยว่าเขาจะคิดอย่างไรบ้าง เมื่อถึงชั้น5 ฉันกับน้ำหวานก็ออกจากลิฟทันที แล้วฉันก็ยิ้มนิดๆส่งให้เขา เขาเองก็ตอบสนองทันที
\"ตา แม้เดี๋ยวนี้สนิทกันจังเลยน่ะ\"
\"ก็แค่สนิทธรรมดาเท่านั้นแหล่ะ เขาคงไม่คิดอะไรกับตาหรอกหวาน\"
\"ใครจะไปรู้หล่ะ...ความรักมันเข้าใครออกใครซะที่ใหน\"
\"ช่างเขาเถอะน่า ไปเข้าเรียนกันได้แล้ว พูดมากจัง\" ฉันพูดตัดบทเพราะยิ่งพูดฉันก็ยิ่งหมดหวัง
ฉันและน้ำหวานเข้าเรียนทั้งตอนเช้าและตอนบ่าย แต่ช่วงบ่ายของวันนี้อาจารย์ปล่อยเร็วกว่าปกติ ฉันจึงได้เข้ามาในห้องเน็ตเร็วกว่าปกติซึ่งผู้คนในห้องเน็ตก็ไม่ค่อยมีหรอกเพราะว่ายังไม่บ่าย4โมงส่วนใหญ่แล้วนักศึกษาที่มหาลัยนี้จะใช้เวลาว่างจากการเรียนมาหมกตัวอยู่ในห้องเน็ตนี่แหล่ะประการหลักเลยที่ฉันเห็นส่วนใหญ่เลยคือส่วนใหญ่จะเข้ามานั่งแชตกันเกือบทุกเครื่อง มีไม่กี่รายที่เข้ามาหาข้อมูลอย่างจริงจัง...ฉันมองดูเข็มนาฬิกา นี่เพิ่งจะบ่าย3โมง45เอง คงอีกนานกว่าเขาจะเข้ามานั่งแชตด้วย เกือบจะ4โมงนักศึกษาก็เริ่มเข้ามาในห้องเน็ตกันเรื่อยแต่ว่าฉันก็ยังไม่เห็นเขามาซะที ฉันแปลกใจมากที่วันนี้ทำไมห้องเน็ตมีนักศึกษาเข้ามาใช้บริการมากกว่าปกติซึ่งมันไม่เหมือนทุกวันเครื่งคอมมีทีท่าว่าจะไม่ว่าซะแล้วหากเขามาจะมีที่นั่งไหมน่ะ...เฮอช้าจังกว่าเขาจะมา ฉันนั่งแชตไม่รู้กี่คนแล้วเบื่อมากแต่ละคนที่แชตมีแต่มาขอเป็นแฟนทั้งนั้นเลยฉันเปลี่ยนใจเล่นเกม เป็นเกมโปรเกม่อนจับคู่ระหว่างตัวที่เหมือนกันฉันนั่งเล่นเกมเรื่อยๆและแล้วเขาก็เข้ามาเกือบ4โมงครึ่งแล้วฉันหันไปมองเขาแป๊บหนึ่งแต่ว่าเขายังไม่เห็นฉันหรอก ฉันก็เลยทำท่าเฉยๆ เขาเดินเข้ามาหาเครื่องที่ว่างเดินไปมาแล้วก็มาหยุดอยู่ข้างหลังฉันพร้อมๆกับช่วยฉันเล่นเกมด้วย
\"นี่ๆคู่นี้ได้ แมวกับแมวไง\" เขาชี้เพื่อให้ฉันคลิกที่ตัวแมว
\"เห็นแล้วแหล่ะ แค่ฟอร์มว่าไม่เห็นแค่นั้นไง\" ฉันพูดเชิงกวนประสาทเล็กน้อย
\"อืม จริงดิ แอ๊ปเราเปล่า\"
\"นี่ขอโทษ...ขอโทษรู้ไหมว่ากำลังคุยกับใครอยู่\"
\"เอ้า เซียนดิ\"
\"แน่นอน..อืม \"
\"เอ้า นั่นกำลังจะหมดเวลาแล้ว\"
\"นายมานั่งไงเวลามันเลยเดินไวผิดปกติ\"
\"ไปๆๆๆไปเลยไป เสียสมาธิ หมด อยู่กับคนไม่หล่อก็งี้แหล่ะ\"
ฉันพูดเชิงไล่เขาไปแต่มันตรงกันข้ามของหัวใจที่ฉันเฝ้ารอคอยเขา...แต่โชคดีที่ว่าเขาไม่ไปและยังคงนั่งข้างๆฉันจนใครต่อใครในห้องเน็ตมองฉันด้วยสายตาที่มีแต่คำถาม ฉันไม่สนหรอกน่ะว่าทำไมฉันรู้แค่ว่าวันี้ของฉันฉันมีความสุขมากและมากเพราะว่าความรู้สึกของฉันมันยิ่งเพิ่มมากขึ้นมากขึ้นอีกทั้งความใกล้ชิดที่จะเกิดขึ้นในทุกๆวันด้วย..............สรุปว่าวันนั้นทั้งวันเขาและฉันไม่ได้แชตกันแต่กลับมานั่งแข่งกันเล่นเกมจนเกือบ1ทุ่มแล้วฉันกลับเขาก็เดินกลับบ้านพร้อมกันอีก เฮอ ช่างมีความสุขจริงๆ ฉันไม่อยากรู้ว่าเขาคิดยังไงกับฉันหรอกฉันอยากรู้แค่ว่าวันนี้คนที่เคียงข้างเขา ณ ที่นี้ตอนนี้คือฉัน เท่านั้นเอง..........
\"กริ๊ง..กริ๊ง ฮัลโหล หวานหรือ\" เสียงปลายสายที่ฉันโทรหา
\"ว่าไงตา อาบนำยังงเนี่ย หวานเสร็จแล้วน่ะ\"
\"หวานนี่ตาอยู่มหาลัยแล้วน่ะ\"
\"อะไรน่ะ! ตา \" เสียงหวานแสดงความตกใจ
\"ทำไมหวาน ตามาเช้าบ้างไม่ได้หรือไงเนี่ย\"
\"เปล่า หวานแค่ตกใจเฉยๆเพราะว่าตาเคยมาเช้าซะที่ใหนหล่ะ\"
\"แม้คนเราต้องมีการเปลี่ยนแปลงบ้างซิๆ\"
\"หวานว่าไม่ใช่มั้ง เอ..อยากรฝู้จังว่าอะไรที่ทำให้ตาเปลี่ยนได้ขนาดนี้\"
\"เอ้า นี่พูดอย่างนี้ ไม่เชชื่อใช่ไหม\"
\"คงไม่ใช่มารอบาสหรอกน่ะเพื่อน\"
\"เปล่านี่หวาน ตาอยากมาเช้าเองต่างหากหล่ะ\"
\"เออเชื่อก็เชื่อ นี่ตารถมาแล้วแค่นี้ก่อนน่ะ เดี๋ยวเจอกัน\"
\"งั้นเดี๋ยว ตารอหวานหน้าตึกดีกว่าน่ะ\"
\"จ๊ะ จ๊ะ รอหวานตรงนั้นแหล่ะ\"
\"งั้นแค่นี้แหล่ะน่ะ บาย\"
ฉันวางสายจากหวานเสร็จก็เดินหาเก้าอี้นั่งงหน้าตึกเพื่อรอหวาน แล้วนั่งบนพึมพำกับตัวเองว่า
\"นี่เราแย่ขนาดนั้นเลยหรือนี่ ขนาดเพื่อนที่ใกล้ชิดยังไม่เชื่อว่าเรามาเช้าได้ขนาดนี่เลย เฮอ...คิดๆแล้วก็เหนื่อยใจเหมือนกันน่ะ หรืออาจเป็นจริงอย่างที่หวานว่า อะไรที่ทำให้เราเป็นอย่างนี้ หวังว่าคงไม่เกี่ยวกับบาสแน่ๆ\"ฉันนั่งคิดจนเพลินจนได้ยินเสียงๆหนึ่งถึงกับสะดุ้ง
\"หวัดดีจ๊ะ ตา แม้มาเรียนแต่เช้าเชียวน่ะ\"เกดเพื่อนในคณะเดียวกันทักทาย
\"อ๋อ จ๊ะ วันนี้ตามีเรียนเช้าด้วยไง เลยมาเช้า แม้...เกดก็เหมือนกันน่ะ\"
\"จ๊ะ เราก็เรียนเช้าเหมือนกัน งั้นเกดไปก่อนน่ะ\"
\"จ๊ะ เชิญตามสบาย ตานั่งรอหวานเดี๋ยวก็คงไปเรียนเหมือนกัน\"
ฉันนั่งรอหวานต่อไปเรื่อยๆดูเข็มนาฬิกาที่เดินอยู่อย่างไม่หยุด ได้แต่นั่งคิดว่าเมื่อไหร่หวานจะมาซะที เพราะว่าความเบื่อเริ่มถามหาแล้ว
\"มากันแค่สองคนหรือจ๊ะ แมว ปลา\" ฉันเอ่ยทักเพื่อนนักศึกษากลุ่มใหญ่มี่มากันแต่สองคน
\"เปล่า มาครบนั่นแหล่ะ แต่พวกมันเดินมาตามหลังไง\"
\"เอ้า แล้วมานั่งคนเดียวหรือ หวานหล่ะ\"
\"อ๋อนี่แหล่ะกำลังรอหวานอยู่\"
\"แมวนั่งคุยกับ ตา ก่อนไหมรอไอ้พวกนั้นมันด้วย\"
\"อืมก็ได้ งั้นนั่งเป็นเพื่อนตาน่ะ\"
\"นั่งซิ...นั่งเลยจะได้มีเพื่อนคุย\"
\"ตา เป็นไงบ้างเรียน\"
\"ก็ดีน่ะแมว แต่บางครั้งมันก็ยาก\"
\"ธรรมดาแหล่ะ อย่างแมวเรียนบัญชีก็ยากน่ะ\"
\"แต่แมวเก่งนี่นา...ถึงเรียนได้\"
\"ก็ได้บ้างน่ะ\"
\"แล้วปลาหล่ะ\"
\"ปลาง่ายมากๆ\"
\"ปลาเรียนการจัดการใช่เปล่า\"
\"ใช่ดิ ง่ายมากเลย เดี๋ยวจะกลับไปจัดการพ่อแม่ที่บ้าน\"
ฉันกับแมว หัวเราะในคำพูดของปลาเราหัวเราะค่อนข้างเสียงดัง เพราะว่าปลาเขาเป็นคนตลกมากๆฉันนั่งคุยได้สักพักก็เห็นหวานเดินมา จึงบอกแมวและปลาว่าหวานเดินมาแล้ว เมื่อหวานเดินมาใกล้ที่ฉันและเพื่อนนั่งอยู่ ฉันก็เอ่ยถามว่า
\"ไงย่ะ น้ำหวาน ไม่มาซะพรุ่งนี้เลยหล่ะ\"
\"แม้ก็รอนิดรอหน่อยทำเป็นบ่นเชียวน่ะ ตา\"
\"เปล่าหรอก แค่ประชดเล่นๆเท่านั้นเองแหล่ะ\"
\"จ๊ะ เอ้า แล้วนี่แมว ปลามาตั้งนานแล้วหรือ\"
\"ตั้งนานแล้ว กำลังรอพวกแอน ดา นุช มันไงยังไม่มาซะที\"
\"อ๋อ หวานเห็นมันยังทานข้าวหน้ามหาลัยอยู่นี่นา\"
\"อืม แมวอุตส่าห์รอน่ะเนี่ย \"
\"งั้นขึ้นเรียนกันดีกว่า นี่ก็ 9 ครึ่งแล้ว\" ฉันพูดตัดบททันที
เมื่อฉันพูดจบทุกคนก็ลุกจากที่นั่งทันทีและเดินเข้าไปในตึกเพื่อรอลิฟขึ้นชั้นเรียน ฉันพึ่งจะสังเกตเห็นวันนี้นี่เองว่าภาพโปสเตอร์ที่ติดอยู๋หน้าลิฟนั้นเป็นรูปของเขา
\"นี่ ตัวเองรูปใครน่ะ หล่อจัง\" เสียงแซวจากน้ำหวานเจ้าเดิม
ฉันทำเป็นหูทวนลมแต่ลึกๆในใจแล้วก็เขินเหมือนกันน่ะ แต่ว่าวันนี้ฉันยังไม่ได้เจอตัวเขาเลย เมื่อลิฟมาฉันกำลังจะเข้าพอดีเขาก็วิ่งมาเพื่อที่จะให้ทันขึ้นลิฟ ฉันยิ้มปริ่มนึกเบาๆ ...แม้เพิ่งบ่นๆเมื่อกี่เองว่ายังไม่เจอกันเลย ตายยากจริงๆ
\"ไงตา ขึ้นเรียนหรือ\" เขาเริ่มทักทายฉัน
\"เปล่า ไปวิ่งเล่นในท้องนา\" ฉันเริ่มบทสนทนาด้วยการพูดกวนนิดหน่อยแล้วจึงเอ่ยถามเขาบ้าง
\"แล้วบาสหล่ะ เรียนเปล่า\"
\"เปล่ามาถ่ายแฟชั่นน่ะ\" เขาเริ่มกวนบ้าง
แล้วฉันก็พูดหยอกล้อไปมากับเขาโดยที่ไม่สนใจสายตาผู้คนในลิฟเลยและฉันก็ไม่สนด้วยว่าเขาจะคิดอย่างไรบ้าง เมื่อถึงชั้น5 ฉันกับน้ำหวานก็ออกจากลิฟทันที แล้วฉันก็ยิ้มนิดๆส่งให้เขา เขาเองก็ตอบสนองทันที
\"ตา แม้เดี๋ยวนี้สนิทกันจังเลยน่ะ\"
\"ก็แค่สนิทธรรมดาเท่านั้นแหล่ะ เขาคงไม่คิดอะไรกับตาหรอกหวาน\"
\"ใครจะไปรู้หล่ะ...ความรักมันเข้าใครออกใครซะที่ใหน\"
\"ช่างเขาเถอะน่า ไปเข้าเรียนกันได้แล้ว พูดมากจัง\" ฉันพูดตัดบทเพราะยิ่งพูดฉันก็ยิ่งหมดหวัง
ฉันและน้ำหวานเข้าเรียนทั้งตอนเช้าและตอนบ่าย แต่ช่วงบ่ายของวันนี้อาจารย์ปล่อยเร็วกว่าปกติ ฉันจึงได้เข้ามาในห้องเน็ตเร็วกว่าปกติซึ่งผู้คนในห้องเน็ตก็ไม่ค่อยมีหรอกเพราะว่ายังไม่บ่าย4โมงส่วนใหญ่แล้วนักศึกษาที่มหาลัยนี้จะใช้เวลาว่างจากการเรียนมาหมกตัวอยู่ในห้องเน็ตนี่แหล่ะประการหลักเลยที่ฉันเห็นส่วนใหญ่เลยคือส่วนใหญ่จะเข้ามานั่งแชตกันเกือบทุกเครื่อง มีไม่กี่รายที่เข้ามาหาข้อมูลอย่างจริงจัง...ฉันมองดูเข็มนาฬิกา นี่เพิ่งจะบ่าย3โมง45เอง คงอีกนานกว่าเขาจะเข้ามานั่งแชตด้วย เกือบจะ4โมงนักศึกษาก็เริ่มเข้ามาในห้องเน็ตกันเรื่อยแต่ว่าฉันก็ยังไม่เห็นเขามาซะที ฉันแปลกใจมากที่วันนี้ทำไมห้องเน็ตมีนักศึกษาเข้ามาใช้บริการมากกว่าปกติซึ่งมันไม่เหมือนทุกวันเครื่งคอมมีทีท่าว่าจะไม่ว่าซะแล้วหากเขามาจะมีที่นั่งไหมน่ะ...เฮอช้าจังกว่าเขาจะมา ฉันนั่งแชตไม่รู้กี่คนแล้วเบื่อมากแต่ละคนที่แชตมีแต่มาขอเป็นแฟนทั้งนั้นเลยฉันเปลี่ยนใจเล่นเกม เป็นเกมโปรเกม่อนจับคู่ระหว่างตัวที่เหมือนกันฉันนั่งเล่นเกมเรื่อยๆและแล้วเขาก็เข้ามาเกือบ4โมงครึ่งแล้วฉันหันไปมองเขาแป๊บหนึ่งแต่ว่าเขายังไม่เห็นฉันหรอก ฉันก็เลยทำท่าเฉยๆ เขาเดินเข้ามาหาเครื่องที่ว่างเดินไปมาแล้วก็มาหยุดอยู่ข้างหลังฉันพร้อมๆกับช่วยฉันเล่นเกมด้วย
\"นี่ๆคู่นี้ได้ แมวกับแมวไง\" เขาชี้เพื่อให้ฉันคลิกที่ตัวแมว
\"เห็นแล้วแหล่ะ แค่ฟอร์มว่าไม่เห็นแค่นั้นไง\" ฉันพูดเชิงกวนประสาทเล็กน้อย
\"อืม จริงดิ แอ๊ปเราเปล่า\"
\"นี่ขอโทษ...ขอโทษรู้ไหมว่ากำลังคุยกับใครอยู่\"
\"เอ้า เซียนดิ\"
\"แน่นอน..อืม \"
\"เอ้า นั่นกำลังจะหมดเวลาแล้ว\"
\"นายมานั่งไงเวลามันเลยเดินไวผิดปกติ\"
\"ไปๆๆๆไปเลยไป เสียสมาธิ หมด อยู่กับคนไม่หล่อก็งี้แหล่ะ\"
ฉันพูดเชิงไล่เขาไปแต่มันตรงกันข้ามของหัวใจที่ฉันเฝ้ารอคอยเขา...แต่โชคดีที่ว่าเขาไม่ไปและยังคงนั่งข้างๆฉันจนใครต่อใครในห้องเน็ตมองฉันด้วยสายตาที่มีแต่คำถาม ฉันไม่สนหรอกน่ะว่าทำไมฉันรู้แค่ว่าวันี้ของฉันฉันมีความสุขมากและมากเพราะว่าความรู้สึกของฉันมันยิ่งเพิ่มมากขึ้นมากขึ้นอีกทั้งความใกล้ชิดที่จะเกิดขึ้นในทุกๆวันด้วย..............สรุปว่าวันนั้นทั้งวันเขาและฉันไม่ได้แชตกันแต่กลับมานั่งแข่งกันเล่นเกมจนเกือบ1ทุ่มแล้วฉันกลับเขาก็เดินกลับบ้านพร้อมกันอีก เฮอ ช่างมีความสุขจริงๆ ฉันไม่อยากรู้ว่าเขาคิดยังไงกับฉันหรอกฉันอยากรู้แค่ว่าวันนี้คนที่เคียงข้างเขา ณ ที่นี้ตอนนี้คือฉัน เท่านั้นเอง..........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น