คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : NUMBER 1
By Shim_BoA
กริ๊งงงงงงง......กริ๊งงงงงงงง
ตุบ!!!
“ยุนโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ สายแล้วโว้ยยยยยยยยยยย” เสียงที่ดังเหนือศีรษะ ทำให้ชายหนุ่มนามชองยุนโฮ ที่ยังมุดอยู่ใต้ผ้าห่มต้องรีบพลิกคว่ำแล้วเอาหมอนขึ้นมาปิดหูทันที แต่ก็ไม่ทันคนที่มาปลุก ที่บัดนี้คว้าหมอนอันนั้นไปถือไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว
“อีกแปปนึง....งืม.....” พร้อมทั้งเงื้อมมือหมายจะปัดแขนคนที่มาปลุก แต่ปรากฎว่าแขนถูกคว้าเอาไว้และลากลงจากเตียง
ตุบ!!
“เฮ้ยยยยยยย” ยุนโฮร้องออกมาทันทีเมื่อพบว่าตอนนี้ตนเองลงมานอนกองกับพื้นอยู่เป็นที่เรียบร้อย พร้อมเงยหน้ามองอีกคนที่ยืนเท้าสะเอวจ้องเขาอยู่ เชอะ!! รู้แหละน่าว่าหล่อ
“อะไรของคุณผู้จัดการวะครับ” ร่างสูงเอามือขยี้ตาก่อนที่จะจ้องหน้าคนที่เท้าสะเอว
“ไม่ต้องมาถาม ฉันบอกแล้วว่าเมื่อคืนอย่ากลับให้มันดึกกันนัก ทั้งไอ้ไก่ทั้งแก นี่ถ้าไม่เห็นว่าวันนี้มีงานนะ ฉันปล่อยให้แกนอนตายไปแล้ว ไปอาบน้ำไป๊” ร่างบางตวาดไล่อีกคน พลางเอาเท้าเขี่ยๆไปที่กางเกงในที่กองอยู่
“แล้วเนี่ย ฉันบอกแล้วว่าให้เอาใส่ตะกร้า แม่บ้านจะได้มาเก็บสะดวก ซกมกชะมัด อาบน้ำเสร็จออกมาเก็บให้เรียบร้อยด้วย ไปล่ะ” ทันทีที่พูดจบ ร่างของคิมแจจุงก็เดินออกจากห้อง ทิ้งยุนโฮให้นั่งงงอยู่กับกองกางเกงในที่ตั้งทิ้งไว้ประมาณ 2 วัน
“ใครมันเลือกให้มาเป็นผู้จัดการกูวะเนี่ย แมร่ง องค์ลงทุกวัน” รางสูงพึมพำ ก่อนที่จะเดินเซๆไปหยิบกางเกงในค้างคืนไปใส่ตะกร้า แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“รบกับหมี เป็นไงบ้างแจจุง” ปาร์คยูชอนวางช้อนลงในจานก่อนที่จะหันมาหาผู้จัดการของตนเอง
“ไม่ลองไปปลุกมันบ้างล่ะ ทีไปเที่ยวแล้วเข้ากันดี พอทีให้ไปปลุกแล้วหายหัวนะยูชอน” แจจุงเอื้อมมือไปหยิบจานอีกใบ แล้วตักข้าวใส่ รอยุนโฮที่จะลงมาทานข้าว
“โห ใครมันจะไปกล้าสู้กับหมีล่ะ ยิ่งมันตื่นยากอยู่ด้วย” ยูชอนเอื้อมมือคว้าแก้วน้ำ ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ก่อนที่จะส่งให้แจจุง
“อ้ะ เอาน้ำแร่นะ อยู่ในตู้เย็นชั้นสองด้านขวามืออ่ะ ขวดซ้ายเปิดไว้นานแล้ว เผื่อมันจะเป็นตะกอน(?) เอาไปทิ้งให้ด้วยแล้วกันนะ” ไม่ส่งให้เปล่า ยังใช้ผู้จัดการหน้าสวยเสียอีก
“ฉันไม่ใช่ทาสแกนะโว้ย ผู้จัดการอ่ะ ผู้จัดการ เข้าใจมั๊ยวะ แล้วแกคิดเรอะ ว่ากินน้ำแร่ทุกวันแล้วจะทำให้ผมแกงอกขึ้นมาอ่ะ” กับอีกแค่โฆษณาตัวเดียว เชื่อไปได้ โง่รึบ้าวะ ไอ้อันหลังนี่แจจุงคงไม่พูดออกไปหรอก ขืนพูดมีหวัง ไอ้ไก่นี่ได้ไล่เตะไม่ได้เกิดแน่ ตอบพลางเดินไปเปิดตู้เย็นพลาง แล้วต้องตกใจเมื่อพบว่าในตู้เย็นชั้นสามและสี่นั้น อัดแน่นไปด้วยขวดเหล้า แถมยังมีอาหารสำเร็จรูปที่นอนเล่นอยู่ในตู้เย็นนับสิบ
“ไอ้ไก่!!!เหล้านี้มันของใครวะ ฉันบอกแล้วว่าห้ามซื้อมาไว้เยอะขนาดนี้ จะกินก็ไปกินข้างนอก จะเอาตรงไหนใส่ของสดไว้ทำอาหารให้แกกินวะ โว้ยยยยยยย” เมื่อเห็นว่าถึงด่ามันไป มันก็ไม่เคยรู้สึกอะไรกับเค้า จึงหันมาระบายอารมณ์โดยการหยิบเอาแอปเปิ้ลที่ตั้งอยู่แถวๆนั้นขว้างออกไปโดยไม่มองทิศทาง
“เฮ้ยยยยย ใครขว้างมาวะ ไอ้คุณผู้จัดการรรรรรรร” ร่างสูงของชองยุนโฮที่เพิ่งลงมาจกชั้นสอง ดันมาเจอแอปเปิ้ลที่ลอยมาพอดี เมื่อเจอตัวคนร้าย จึงร้องโวยวายทันที
“ไม่ต้องมาวะมาโว้ยครับไอ้คุณหมี รีบไปยัดข้าวใส่ปากซะ วันนี้แกมีสัมภาษณ์ หลังจากนั้นก็ต้องไปร่วมงาน สตาร์ อวอร์ด แผ่นเสียงทองคำนะโว้ย แล้วเนี่ยมันใกล้จะถึงเวลาสัมภาษณ์แล้วด้วย ใครใช้ให้แกตื่นสายวะ ดูไอ้ไก่มันบ้างดิ ถึงมันจะเที่ยวกับแกมันก็ลงมากินข้าว” แจจุงคว้าคอยุนโฮไปนั่งที่โต๊ะอาการ แล้วจึงหย่อนตัวลงนั่งกินข้าวพร้อมกับยุนโฮ ส่วนยูชอนนั้นเดินไปดูทีวีตั้งแต่เห็นว่าแอปเปิ้ลลงบนหัวยุนโฮแล้ว
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตอนนี้ผมนั่งรอไอ้ไก่กับไอ้หมี เด็กในความดูแล...เอิ่ม...แปลกๆแฮะ...เด็กในสังกัดผมเองแหละ..ก็ไม่รู้จะใช้คำไหนดีนี่นา ผมนั่งรอมันอยู่หน้าห้องสัมภาษณ์เนี่ยแหละ ขี้เกียจเข้าไปกับมัน เดี๋ยวจะทำเอาพี่สไตลิสต์หันมากี๊ดกร๊าดผมอีก เรตติ้งไอ้สองตัวนู่นก็ตกแย่ ทำไงได้ ก็คนมันหล่อนี่นา เดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องระหว่างเราสามคนให้ฟังพลางๆก็แล้วกัน
ผม คิมแจจุง สุดหล่อแห่งโรงเรียนมัธยมซานนัม มีเพื่อนสนิทสามคน คือ ไอ้หมียุนโฮอ่ะแหละ ก็ไอ้ไก่ปาร์คยูชอน ส่วนอีกคน ชิมชางมิน ซึ่งตอนนี้ผมมาทำงานกับยุนโฮและยูชอน ส่วนชางมิน ตั้งแต่มันได้ทุนไปเรียนอังกฤษ ก็ไม่รู้หายหัวไปไหนของมัน ส่วนทำไมผมไม่เป็นนักร้องด้วยอ่ะเหรอ อ่ะๆ เดี๋ยวผมเล่าละเอียดเลยก็ได้
“แจจุงงงงงง” เสียงตะโกนที่ร่างบางจำจนขึ้นใจ ดังมาจากข้างหลัง ทำให้คนที่นอนเอนพิงเพื่อนอ่านหนังสือ(การ์ตูน)อยู่นั้นต้องหันกลับไปทันที
“มีไรอ่ะยุน” ค่อยๆขยับตัวนั่งก่อนที่จะหันไปมองปาร์คยูชอน ที่ยังยืนหอบอยู่ด้านหลังยุนโฮ
“เนี่ย เค้ามีประกวดร้องเพลงระดับชาติ” ยุนโฮยื่นกระดาษขนาดเอสี่ให้กับแจจุง มือเรียวยื่นมารับด้วยความตื่นเต้น ชางมินยื่นหน้าเข้ามาดูด้วยอีกคน
“ในที่สุดก็มีวันนี้แล้วโว้ย วันที่เราทั้งสี่คนจะได้เป็นนักร้อง เฮ้อออออ ดีใจชะมัด” ร่างบางยืดแขนออกจนสุด พลางยิ้มเมื่อนึกถึงวันที่ตนเองจะได้ยินอยู่บนเวที
เด็กในโรงเรียนนี้ ไม่มีใครที่ไม่รู้จักผู้ชายทั้งสีคน ผู้ชายแห่งชมรมดนตรี และเป็นนักร้องของโรงเรียนในชื่อ ซานนัมดรีม ชื่อที่มาจากความคิดชั่ววูบของชิมชางมิน ทั้งสี่คนเป็นกลุ่มตัวแทนทำกิจกรรมต่างๆของโรงเรียน โดยเฉพาะเกี่ยวกับดนตรี แต่ที่ไม่ค่อยมีใครตามกรี๊ดมากนัก ก็คงจะเป็นเพราะว่า โรงเรียนนี้มันเป็นโรงเรียนชายล้วนนั่นเอง -*- คงจะมีแต่ผู้ชายบางคนที่แอบมองแจจุงอยู่เสมอเมื่อยามที่ร่างบางเผลอ คงเป็นเพราะใบหน้าที่สวยหวานราวกับสตรี
“เฮ้อออ แต่ฉันคงจะประกวดด้วยไม่ได้อ่ะ” ชางมินเอ่ยขิ้นมา ก่อนที่จะก้มหน้าลงมองพื้นดิน และก่อนที่ใครจะได้ถามออกมา ชางมินก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
“ฉันได้ทุนไปเรียนที่อังกฤษน่ะ คงจะประกวดร่วมกับนายทั้งสามคนไม่ได้ เสียดายจัง ความฝันใกล้จะเป็นจริงแล้วเชียว ขอให้นายทั้งสามคนโชคดีนะ” ชางมินถอดแว่นออกก่อนที่จะหลับตาพิงต้นไม้
“เฮ้ออ ฉันก็คงจะประกวดไม่ได้อ่ะยุนโฮ แต่นายกับยูชอนยังประกวดได้นี่” ร่างบางร้องออกมาเมื่อไปพบคุณสมบัติข้อหนึ่ง ที่ทั้งยูชอนและยุนโฮมี แต่ตนเองไม่มี นั่นคือ สามารถเล่นเครื่องดนตรีได้อย่างน้อยสองชิ้น แต่ตัวเค้าเองกลับเล่นไม่เป็นสักอย่าง แตกต่างกับยูชอน ซึ่งรายนั้นเล่นได้ทั้งเปียโน ไวโอลิน ส่วนยุนโฮนั้นเล่นได้ทั้งกลอง เซกโซโฟน แถมยังเต้นเก่งอีกด้วย
“ไหนอ่ะ” ยุชอนยิ่นหน้าเข้ามาดูแผ่นกระดาษเอสี่ สายตาไล่ไปตามที่นิ้วเรียวของแจจุงชี้อยู่
คุณสมบัติของผู้สมัคร
- อายุ 16 ปีบริบูรณ์
- ประกวดเป็นทีม ตั้งแต่ 2 คนขึ้นไป
- มีความสามารถเล่นเครื่องดนตรีได้ 2 ชนิดขึ้นไป
- ....................
- .........และอีก บลาๆๆๆๆๆ
“แต่ว่าไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก นายไปประกวดกันสองคนเหอะ นี่ไง สองคนก็ได้นี่ ส่วนฉัน ไม่แน่อาจจะไปประกวดดาราหน้าใหม่ก็ได้ จะได้อยู่วงการเดียวกันไง ใช่มะชางมิน” แจจุงพูดขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าของยุนโฮและยูชอนที่ทำท่าจะตัดใจทิ้งการประกวด ด้วยความที่อยากเห็นเพื่อนประสบความสำเร็จ จึงใช้ให้ทั้งสองคนนั้นไปเขียนใบสมัคร พร้อมให้เหตุผลสิ้นคิดทิ้งท้ายไว้ว่า
ถ้าเกิดวงเราชนะขึ้นมา คงจะไม่มีใครเขากรี๊ดนายล่ะมั้ง เพราะเห็นๆกันอยู่ ว่าฉันมันหล่อที่สุดในวงอ่ะนะ..
หลังจากยุนโฮและยูชอนเดบิวต์เป็นศิลปินหน้าใหม่ของค่าย ทั้งสองคนก็ลากตัวแจจุงมาทำหน้าที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวแทนผู้จัดการอีกคนที่ทางบริษัทหาไว้ให้ โดยให้เหตุผลกับทางค่ายว่า แจจุงรู้ใจพวกเขาดีที่สุด จะไม่ให้รู้จักได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายด้วยกันหลายครั้ง รู้จักกันเป็นอย่างดีถึงตับไตไส้พุง
เฮ้อ ก็เพราะแบบนี้ล่ะ ผมถึงไม่ได้เป็นนักร้องกับมันน่ะ รู้อย่างนี้น่าจะให้ไอ้ยูชอนมันสอนเปียโนตั้งแต่หมอยู่ ม.4แล้วล่ะ จะได้ไม่ต้องมานั่งเป็นทาสมันอยู่ยังงี้ เฮ้อออออ ซวยยยย
------------------
ขอพื้นที่นะคะ
เป็นไงบ้างคะกับตอนแรก เรื่องนี้บัววางให้ชางมินอายุเท่าแจจุงนะคะ บอกไว้เผื่อใครยังงง เพราะบัวรู้สึกว่าบัวอ่านๆแล้วยังงงเลยอ่ะ ถ้าใครคิดว่าไม่ดีก็เม้นบอกไว้เลยนะคะ ไม่ต้องนินทาในใจ แหะๆ บัวจะได้ไปแก้ไขให้ดีกว่าเดิมค่ะ
ขอบคุณธีมสวยๆด้วยค่ะ
ความคิดเห็น