Reborn เมื่อสึนะความจำเสื่อม (เรื่องวุ่นๆมันก็ตามมา ซะงั้น)

ลำดับตอนที่ #1 : เหตุเริ่มเมื่อสึนะความจำเสื่อม..!!

� บ้านของสึนะ..วันธรรมดาๆหลังการจบศึกชิงแหวนไปไม่นานนี้เอง..

���� "สึนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายหรอกลูก..!!"เสียงคุณแม่ที่ดังมาจากห้องครัว..ก่อนที่จะได้ยินเสียงเปิดประตูดังสนั่นก่อนที่จะตามด้วยเสียง..

�� ตึง..ตึง..ตึงๆๆๆ...โครม..!!!! (เสียงตกบันได..)

���� "อูย..!!!" สึนะนอนหงายอยู่บนพื้น ภาพไม่ดูเอาซะเลย..สึนะจอมห่วยกลับมาในตัวอีกแล้ว ก่อนที่จะมองขึ้นไป รีบอร์นที่เดินตามมาข้างหลัง..

���� "ยังเซ่อซ่าไม่มีเปลี่ยนเลยน่ะ..!!!"

����"หนวกหูน่า..รีบอร์นนั่งแหละ ทำไมถึงไม่ปลุกเหล่า..!!"สึนะโวยใส่ เพราะปกติรีบอร์นต้องปลุกทุกๆเช้าอยู่แล้วนี่นา

��� "งั้นจะเอาปลุกด้วยเครื่องช็อตไฟฟ้า หรือจะเอานาฬิกาปลุกชนิดระเบิดดีล่ะ..!!!"ของทั้งสองอย่างสองขนิดที่โผล่ขึ้นมาในมือ สึนะแทบน้ำตาตก

��� "จะแบบไหนมันก็เฉียดตายทั้งนั่นน่ะแหละ..ดีไม่ดีไม่ฟื้นเลยด้วยซ้ำ!!"(เสียงปนเศร้า..)

��� "แล้วไม่ไปโรงเรียนหรือไง..?"รีบอร์นูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่สึนะจะเหลือบมองนาฬิกา

��� "ไอหย๋า..สายแล้ว..ผมไปล่ะครับ..!!!!"สึนะรีบลุกแล้ววิ่งออกจากบ้านทันที ทุกๆวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ไปโรงเรียนแบบเดิมๆ ทางเดิมๆ ก่อนที่จะวิ่งมาทางลานกว้างแห่งหนึ่ง..

� ปึ๊ด..!!!! (เสียงเชือกรองเท้าหลุดออก..)

��� "หว๋า..เกือบไปแล้ว..!!!"สึนะเกือบเหยียบเชือกรองเท้าตัวเองแล้วไหมล่ะ ก่อนที่จะก้มลงผูกให้เข้าที่อย่างเดิม�

����� ระวังฮ่ะ..!!!!

�� เสียงเด็กที่ดังมาจากด้านหลัง สึนะเหลือบหันมองก็ไม่ทันซะแล้ว วัตถุที่ขาวที่ปลิวเข้าหน้าอย่างจังก่อนที่จะสติจะดับวูบ..!!!!

โป๊กกกก...!!!!� ตึง..!!!






�� รุ่น....10..รุ่นที่....รุ่นที่10 !!!

��� "หืม...?"

�� เสียงดังแหลมของใครบางคนที่เรียกขึ้นมา..สึนะลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ รอบๆตัวมีคนยืนอยู่เต็มไปหมด ผู้ชายหัวขาวๆที่ดูน้ำตาคลอเบ้าเหมือนจะดีใจมากที่ฟื้นขึ้นมา..

���� "รุ่นที่10 กระผมมันไร้ความสามารถ ปกป้องท่านไม่ได้..ฮือ...!!!!" ร้องให้หยังกับเด็กเลย

��� "เอาน่าๆ อย่างน้อยสึนะก็ฟื้นแล้วนา..�ใจเย็นไว้..!!!"ยามาโมโตะปลอบด้วยการตบหลังเบาๆ...สึนะมองไปรอบๆ ไม่ได้มีแค่สองคนนี่เท่านั่น มีผู้หญิงอีกหนึ่ง และคนที่หน้าตาดูลามกๆอีกคนหนึ่ง แต่งตัวเหมือนหมอเลย..

���� "โกคุเดระไปเจอสึนะตอนที่จะไปรับที่บ้านน่ะ..ก็เลยพามารักษาตัวที่โรงเรียนจ๊ะ..สึนะเป็นอะไรมากไหม๊..!!!"เสียงหวานที่พูดขึ้นแต่สึนะทำหน้าเฉยจนทุกคนเงียบ..ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า..

��� "ที่นี่ที่ไหน...แล้ว..นี่..!!!"

��� "เอ๋..!!" (เสียงยามาโมโตะกับโกคุเดระ..)

��� "ผม..เป็นใครเนี่ย..?"


��� หา..........!!!!!!!!!!!!!




��� "สึนะความจำเสื่อมงั้นเหรอ..?"ฮิบาริที่เข้ามาดูอาการสึนะในห้องพยาบาล หมอนี่ซวยซ้ำซากมาตลอดเวลาโดนโน่นนี่ทุกอย่าง คราวนี้แค่โดนลูกบอลเข้าหัวมันถึงความจำเสื่อมเลยงั้นเหรอเนี่ย..!!! ส่วนเคียวโกะกลับไปห้องเรียนแล้ว..

��� "สงสัยมันคงกระทบจุดสำคัญของสมองเข้าล่ะมั้ง ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็หายเองแหละ..!!!"Dr.จามาลพูดแบบส่งๆ โกคุเดระเดินเข้ามาหาอย่างหงุดหงิด..

��� "นี่จะรักษาจริงๆจังหรือเปล่าเนี้ยหา..?"โกคุเดระโวยใส่ Dr.จามาล

��� "ชั้นไม่รักษาผู้ชายเฟ้ย ทำให้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว..!!!"

��� "ว่าไงน่ะ...!!!!"

��� "เย็นไว้น่า เย็นไว้..!!!"ยามาโมโตะคว้าร่างโกคุเดระไว้ทันก่อนที่จะเข้าชกหน้านั่น แต่ดูท่าทางจะไม่ยอมสงบลงเลยจึง..

��� "คุณฮิบาริ.นาย..เอ่อ..."ยามาโมโตะตั้งใจเรียกให้ช่วย ก่อนที่คำดนั่นจะกลืนลงคออย่างเร็วทันที..

��� "ถ้ายังรวมกลุ่มล่ะก็ เดี๋ยวขย้ำซะเลยนี่..!!!!"ท่อนฟาที่เข้ามาอยู่ในมือตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้..

���(รายนี่อย่าหวังพึ่งเล๊ย..!!!)

�� "นี่..นายห่วงสึนะก่อนเถอน่า..สึนะกำลังแย่อยู่นา..เดี๋ยวชั้นต้องโทรบอกทางบ้านด้วย..!!!"Dr.จามาลพูดขึ้นมาก่อนที่จะหยิบโทรศัท์ขึ้น

��� "แล้วทำไมไม่รักษาล่ะฟ่ะ..!!"

��� "ก็บอกว่าไม่รักษาผู้ชาย..!!!"

��� "หนอย..!!!"

��� "เอ่อ..!!"สึนะพูดขึ้นมา..ทุกคนหันไปมอง..สึนะหน้าตาที่ดูว่างเปล่า ไม่มีอะไรที่แฝงเก็บไว้ในนั่นเลย..ก่อนที่จะพูดขึ้นอีกครั้ง..

��� "พวกคุณเป็นใครกันเหรอ..?"

��� (จำอะไรไม่ได้เลยงั้นเหรอ..?)ฮิบาริคิดขึ้น..งานนี้จะใจดำเกินไปมันก็ใช่ที ลองๆดูหน่อยล่ะกัน..

�ฮิบาริเดินเข้าไปใกล้ๆสึนะ ก่อนที่จะนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ

��� "จำไม่ได้เลยเหรอ..?"

��� "จำ..?"

��� "ลืมแล้วหรือไงความห่วยแตกของนาย วองโกเล่ มาเฟีย แล้วก็แหวนแห่งนภา นายนึกไม่ออกงั้นเหรอว่าชั้นเป็นใคร..?"ฮิบาริพูดทวนความคิดของสึนะ สึนะจึงลองยายามนึกให้ออก

��� "หรือว่าคุณ...?"

��� (โอ้โห..คุณฮิบาริสุดยอดเลย พูดครั้งเดียวสึนะก็นึกออกแล้ว..!!!)ยามาโมโตะคิด ก่อนที่จะรอดูต่อไป..

��� "แล้วผมก็เป็น.."

��� (ใช่ๆ..รุ่นที่10พูดไปเลยครับ..!!!)

��� "ว่าไง..เป็นใคร..?"ฮิบาริถามซ้ำอีกรอบ ก่อนที่สึนะจะยิ้มออกมา..




��� "ผมเป็นลูกน้องของคุณงั้นสิน่ะ..!!!!"



�� โครมมมมมมมมมมมม......!!!!!!!!!!!!!

�� ตึงงงงงงงงงงงงงงงงง....!!!!!!!!!!!!!!!


����� �เสียงล้มดังไปทั่วห้องพยาบาลยามาโมโตะกับโกคุเดระล้มกันไม่เป็นท่า ไม่เว้นแม้แต่..Dr.จามาลอีกด้วย รืดจากเก้าอี้เลย..สึนะมองฮิบาริอย่างแพรวพราวฮิบาริมองอย่างงงๆ (ไหงเป็นงี้อ่ะ...!!!)

��� "เอ่อ..สึนะ..!!!!"

��� "คุณคงเป็นเจ้านายผมงั้นสิน่ะ คุณคงเป็นเจ้าแห่งวงการมาเฟียด้วยงั้นสิ..โอ้โห ท่างทางเก่งจังมีอาวุธประจำตัวด้วย ผมมันคงแย่มากที่เป็นลูกน้องไม่ได้เรื่องงั้นสิน่ะครับ..จึงทำให้เดือดร้อนได้ขนาดนี่..!!"สึนะเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว ก่อนที่โกคุเดระอารมณ์ฉุนขาดอีกครั้ง..!!

��� "เฮ้ยๆๆ..ฮิบาริ..แกทำ.."โกคุเดระวิ่งเข้ามาหมายต่อสู้ ฮิบาริเตรียมพร้อม แต่ทั้งสองยังไม่ทันจะทำอะไร..สึนะจู่ๆก็วิ่งขวางหน้าปัดโกคุเดระออกไปทันที..

�� โครม...!!!

��� "หยุดน่ะ..!!!!"สึนะเข้าขวางหน้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..ยิ่งปกป้องฮิบาริด้วยยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย..

��� "รุ่นที่10.."โกคุเดระมองอย่างงงงวย..เมื่อกี๊..สึนะปัดเขา

��� "ห้ามทำอะไรคุณฮิบาริเด็ดขาดน่ะ..!!!!"

��� "หา..?"

��� "ชั้นมันเป็นลูกน้องที่ไม่ได้เรื่อง ฮึ่ม งั้นต่อไปนี้ ชั้นจะยายามไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณฮิบาริได้อย่างเด็ดขาดเลย..จะทำตัวให้สมเป็นลูกน้องที่ดีให้ดู..!!!!"สึนะที่พูดกับตัวเองอย่างองอาจ

��� ฮิบาริเหมือนงานเข้า ก่อนที่จะเดินออกจากห้องพยาบาลไปเงียบๆ สึนะไฟขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้ดับเครื่องชน..ยามาโมโตะมองอย่างเหลือเชื่อ ทำไมถึงคิดแบบนั่นไปได้ล่ะเนี่ย..ทุกอย่างเพี้ยนไปหมดแล้ว..!!!







_____________-_--_-___________