ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
‘รู้ตัวมั้ยว่าแกคือเสี้ยนหนามคอยทิ่มแทงครอบครัวของฉัน ถ้าไม่มีแกป่านนี้ครอบครัวของฉันคงมีความสุขไปนานแล้ว ลูกเมียน้อยอย่างแกฉันยอมให้มาอยู่คฤหาสน์แบบนี้ก็บุญหัวแกมากเกินพอ ฉันล่ะเซ็งจริงๆเมื่อไหร่แกจะรีบๆตายตามแม่ของแกไปซะที อยู่ไปก็เปลืองทรัพย์สมบัติเปล่าๆ’
เสียงของผู้หญิงที่ผมเรียกว่าแม่ใหญ่ยังตามหลอกหลอนผมไม่เลิก เธอเป็นภรรยาคนแรกของคุณพ่อของผม ตอนนี่ท่านไปธุระที่ต่างประเทศ อีกสามเดือนถึงจะกลับทำให้เธอแสดงฤทธ์เดชออกมาเต็มที่ ผมน่ะก็แค่ลูกเมียน้อยพอแม่ผมจากไปผมก็หมดกำลังใจทุกอย่าง ถึงแม้พ่อจะใจดีกับผมยังไงก็ตามท่านก็ไม่สามารถดูแลผมได้อยู่ตลอดเวลา มันทำให้ผมตัดสินใจว่าผมควรต้องไปจากที่นี่ซักที ครอบครัวของพ่อจะได้เป็นแบบที่แม่ใหญ่ฝันมาตลอด คือไม่มีผมในบ้านหลังนั้นให้ลกหูลกตา อีกอย่างลูกชายของเธอก็ดูเหมือนจะไม่ชอบพอผม วันๆ หาแต่เรื่องบ้าๆ มาให้ผมตลอด แน่นอนทุกครั้งผมจะโดนด่าว่าและถูกทำโทษอยู่เสมอๆ และการก้าวขาออกจากบ้านครั้งนี้สาบานได้ผมจะไม่กลับไปบ้านหลังนั้นอีกเด็ดขาดเพราะผมกำลังจะไปอยู่ที่โรงเรียนประจำ
“ คุณหนูริวกะครับ ถึงแล้วครับ” เสียงคนขับรถประจำบ้านผมดังขึ้น ทำให้ผมหลุดออกมาจากความคิดฟุ้งซ่าน
“เอ่อครับ ขอบคุณมากนะครับผมไปล่ะ คุณลุงดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะคับเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกนานเลย” ผมกล่าวคำลากับลุง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาผมก็เห็นแกคนญาติคนสำคัญคนหนึ่ง
“คุณหนูล่ะก็ พูดยังกับว่าจะจากกันไปเลยอย่างนั้นแหละ”
“ฮะๆ (มันก็จริง) บายครับผมไปล่ะ”
แล้วผมก็ยืนมองรถคันหรูที่มาส่งผมจนสุดสายตา ถึงเวลาเริ่มต้นชีวิตใหม่ซะที ผมหันหน้ามองตึกที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
M.I.C UNDAUNTED SCHOOL
ผมมองป้ายสีทองตัวใหญ่ๆที่ติดอยู่บนตึงที่นับว่าสูงเลยที่เดียว นี่นะหรอโรงเรียนที่ผมจะมาอยู่ถึงหรูหราไฮโซยังไงก็เถอะ ทำไมชื่อมันน่ากลัวยังไงๆพิกลอยู่น้า...วุ้ย!!เสียวสันหลังยังไงไม่รู้
“คุณ ซานาดะ ริวกะ ใช่ไหมครับ” ผู้ชายแต่งสูทคนหนึ่งถามผมพร้อมกับเดินเข้ามาแย่งสัมภาระของผมไปไว้ในมือของเขา
“ครับ ผม ซานาดะ ริวกะ ครับ”
“ถ้างั้นกรุณาตามผมมาทางด้านนี้ด้วย”
ผมเดินตามชายคนนั้นอย่างว่าง่าย ผมเดินตามเขาอย่างเงียบๆระหว่างทางผมก็สำรวจโรงเรียนใหม่ของผมไปด้วย สาบานได้ว่านี่เป็นโรงเรียนไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวมันสวยมากจนผมแทบจะไม่อยากเชื่อสายตา ผมมองนั้นดูนี่จนกระทั้งเข้ามาในตึกหอพัก อะโห่แหะหอพักมีลิฟต์ด้วย ลิฟต์มาหยุดอยู่ที่ชั้น 5 ระหว่างทางผมก็ไม่ยอมพูดไรได้แต่ปิดปากเงียบแล้วเดินตามคุณพี่ที่ทำหน้าอึไม่ออกมาสามวัน จนกระทั้งเขาพามาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง 277
“นี้ครับ กุญแจห้องของคุณ” ชายคนนั้นยืนกุญแจมาให้ผม
“ครับ”
“ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ทางโรงเรียนได้เตรียมไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว ถ้าคุณมีปัญหาอะไรโทรเรียกพ่อบ้านได้ตลอด 24 ชม. เบอร์วางที่โต๊ะโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว ขอให้คุณมีความสุขที่ก้าวเข้ามาเป็นสมาชิกของ m.i.c. undaunted ครับ”
“เอ่อครับ”
ทำไมรอยยิ้มมันแปลกๆยังไงพิกลจริตวะ - -^
ผมเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ให้ตายสิวันนี้ผมตะลึงหลายรอบแล้วนะ แต่พระเจ้าแน่ใจหรอว่าห้องนอนของเด็กหอไม่ใช่โรงแรมห้าดาว แถมเป็นห้องที่มองเห็นวิวข้างนอกโรงเรียนด้วย เครื่องประดับตกแต่งแต่ละอย่างดูตาเดียวก็รู้ว่าโคตรแพง
ผมนั่งดูวิวยามดึกของชีวิตผู้คนภายนอกไปเรื่อยๆ จนกระทั้งได้ยินเสียงคนเคาะประตู ผมจึงรีบวิ่งไปเปิด
“ ครับผม มาแล้วครับ ”
“ ผมเอาเครื่องแบบนักเรียนของคุณมาส่งครับ” โอ้โห่ ชุดเท่ห์จัง แถมซักรีดให้อีกตะหาก สบายจังเลยแหะเรา
“ขอบคุณมากนะคับ”
“ไม่เป็นไรครับมันเป็นหน้าที่ของผม” อยากรู้จังว่ะ คนที่นี่อึไม่ออกกันรึไงดูแต่ละคนที่เจอ ดูทำหน้าเข้าสิเฮ้อ...
“ทราบแล้วฮะ แล้วผมจะรีบตื่นแต่เช้า”
เออ...มาไว ไปไว แหะ แปลกคน
รุ่งเช้าผมตื่นแต่เช้าตรู่ลงลิฟต์มาถึงข้างล่างก็ไม่รู้จะไปไหน (ให้ตายโรงเรียนห่าอะไรกว้างชมัดญาติ) แล้วไอ้ตึกคณะสภานักเรียนก็อยู่ส่วนไหนของโรงเรียนก็ไม่รู้ รู้งี้น่าจะถามตาลุงคนเมื่อคืนดีกว่า กว่าจะคิดได้ก็สายเกินไปและ เฮ้อรึว่าจะลองเดินๆดูให้ตายสิกว้างเป็นร้อยๆไร่ แค่คิดก็เหนื่อยเซ็ง...
“นายอ่ะเด็กมาใหม่หรอไม่เคยเห็นหน้า” ผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาทักผมท้าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกันนะ ว่าแต่โชคดีจังที่หมอนี้ไม่ได้ทำหน้าตาขี้ไม่ออก แสดงว่าคนในโรงเรียนนี้ยังมีคนที่พอยิ้มได้อยู่บ้าง
“อืมใช่ เราเพิ่งย้ายมาเมื่อวานตอนเย็นน่ะ”
“ฉันชื่อ โทโม อากิ ว่าแต่ว่าฉันว่าโรงเรียนนี้มันเป็นโรงเรียนชายล้วนนะ เธอเข้ามาเรียนที่นี่ได้ไง”
O_o หา ฉันผู้ชายเฟ้ยเดี๋ยวต่อยปากแตก
“ง่ะ...ก็ฉันเป็นผู้ชาย ฉันชื่อ ซานาดะ ริวกะ ยินดีที่ได้รู้จักนายอากิ”
“อ้าวหรอ...เหอๆ ท่างั้นวันนี้ฉันพานายทัวโรงเรียนนะ ว่าไงสนมะ”
“อืม...ก็ดี จะได้ไปไหนมาไหนถูก”
อากิพาผมเดินดูโน่นทีนี่ทีไปเรื่อยๆ หิวก็พักกินแล้วเดินต่อ ปาเข้าไปเกือบวันหนึ่งเต็มๆ จนกระทั้งอากิพาผมมาหยุดอยู่ที่หน้าตึกที่ตั้งอย่างน่าเกรงขาม
“นี่คือตึกคณะสภานักเรียนของที่นี่”
ผมแหงนหน้าขึ้นมองตัวหนังสือตัวโตๆ ที่แปะไว้ที่หน้าตึก ตึกคณะสภานักเรียน
เวรกำวันนี้ต้องมารายงานตัวที่นี่ นี่หว่าลืมสนิทเลยเราทำไงดี
“เป็นไรหรอริวกะ ลนลานเชียว” อากิเห็นอาการของผมแปลกๆ
“ ป...เปล่า เอ่อ...เราต้องขอตัวกลับก่อนนะ บาย ”
แล้วผมก็วิ่งออกมาจากตรงหน้าตึกนั้นทันที เพราะนี่มันปาเข้าไปจะ5 โมงเย็นแล้ว ให้ตายสิเที่ยวดูโน่นดูนี่จนลืมไปเลยเรา แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้งพรุ่งนี้ค่อยไปรายงานก็ได้ กะอีแค่รายงานตัวเฉยๆคงไม่เป็นไรมากหรอก กลับห้องนอนดีกว่าทัวจนเมื่อยตัวไปหมดแล้ว
.............................................................
จบและ พรุ่งนี้จามาต่อให้ใหม่อ่ะคราบบบบบ
.............................................................
จบและ พรุ่งนี้จามาต่อให้ใหม่อ่ะคราบบบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น