ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ][[ThE x GaNg]][__อันตรายสายพันธ์มาดนิ่ง]][ (yaoi)

    ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

    • อัปเดตล่าสุด 4 พ.ย. 50


    รู้ตัวมั้ยว่าแกคือเสี้ยนหนามคอยทิ่มแทงครอบครัวของฉัน ถ้าไม่มีแกป่านนี้ครอบครัวของฉันคงมีความสุขไปนานแล้ว ลูกเมียน้อยอย่างแกฉันยอมให้มาอยู่คฤหาสน์แบบนี้ก็บุญหัวแกมากเกินพอ ฉันล่ะเซ็งจริงๆเมื่อไหร่แกจะรีบๆตายตามแม่ของแกไปซะที อยู่ไปก็เปลืองทรัพย์สมบัติเปล่าๆ

    เสียงของผู้หญิงที่ผมเรียกว่าแม่ใหญ่ยังตามหลอกหลอนผมไม่เลิก เธอเป็นภรรยาคนแรกของคุณพ่อของผม ตอนนี่ท่านไปธุระที่ต่างประเทศ อีกสามเดือนถึงจะกลับทำให้เธอแสดงฤทธ์เดชออกมาเต็มที่ ผมน่ะก็แค่ลูกเมียน้อยพอแม่ผมจากไปผมก็หมดกำลังใจทุกอย่าง ถึงแม้พ่อจะใจดีกับผมยังไงก็ตามท่านก็ไม่สามารถดูแลผมได้อยู่ตลอดเวลา มันทำให้ผมตัดสินใจว่าผมควรต้องไปจากที่นี่ซักที  ครอบครัวของพ่อจะได้เป็นแบบที่แม่ใหญ่ฝันมาตลอด คือไม่มีผมในบ้านหลังนั้นให้ลกหูลกตา อีกอย่างลูกชายของเธอก็ดูเหมือนจะไม่ชอบพอผม วันๆ หาแต่เรื่องบ้าๆ มาให้ผมตลอด แน่นอนทุกครั้งผมจะโดนด่าว่าและถูกทำโทษอยู่เสมอๆ และการก้าวขาออกจากบ้านครั้งนี้สาบานได้ผมจะไม่กลับไปบ้านหลังนั้นอีกเด็ดขาดเพราะผมกำลังจะไปอยู่ที่โรงเรียนประจำ

    “ คุณหนูริวกะครับ ถึงแล้วครับ” เสียงคนขับรถประจำบ้านผมดังขึ้น ทำให้ผมหลุดออกมาจากความคิดฟุ้งซ่าน

    “เอ่อครับ ขอบคุณมากนะครับผมไปล่ะ คุณลุงดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะคับเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกนานเลย” ผมกล่าวคำลากับลุง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาผมก็เห็นแกคนญาติคนสำคัญคนหนึ่ง

    “คุณหนูล่ะก็ พูดยังกับว่าจะจากกันไปเลยอย่างนั้นแหละ”

    “ฮะๆ (มันก็จริง) บายครับผมไปล่ะ”

    แล้วผมก็ยืนมองรถคันหรูที่มาส่งผมจนสุดสายตา ถึงเวลาเริ่มต้นชีวิตใหม่ซะที ผมหันหน้ามองตึกที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า

     
    M.I.C UNDAUNTED SCHOOL

     
    ผมมองป้ายสีทองตัวใหญ่ๆที่ติดอยู่บนตึงที่นับว่าสูงเลยที่เดียว นี่นะหรอโรงเรียนที่ผมจะมาอยู่ถึงหรูหราไฮโซยังไงก็เถอะ ทำไมชื่อมันน่ากลัวยังไงๆพิกลอยู่น้า...วุ้ย!!เสียวสันหลังยังไงไม่รู้

    “คุณ ซานาดะ    ริวกะ ใช่ไหมครับ” ผู้ชายแต่งสูทคนหนึ่งถามผมพร้อมกับเดินเข้ามาแย่งสัมภาระของผมไปไว้ในมือของเขา

    “ครับ ผม   ซานาดะ    ริวกะ  ครับ”

    “ถ้างั้นกรุณาตามผมมาทางด้านนี้ด้วย”

    ผมเดินตามชายคนนั้นอย่างว่าง่าย ผมเดินตามเขาอย่างเงียบๆระหว่างทางผมก็สำรวจโรงเรียนใหม่ของผมไปด้วย สาบานได้ว่านี่เป็นโรงเรียนไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวมันสวยมากจนผมแทบจะไม่อยากเชื่อสายตา ผมมองนั้นดูนี่จนกระทั้งเข้ามาในตึกหอพัก อะโห่แหะหอพักมีลิฟต์ด้วย ลิฟต์มาหยุดอยู่ที่ชั้น 5 ระหว่างทางผมก็ไม่ยอมพูดไรได้แต่ปิดปากเงียบแล้วเดินตามคุณพี่ที่ทำหน้าอึไม่ออกมาสามวัน จนกระทั้งเขาพามาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง 277 

    “นี้ครับ กุญแจห้องของคุณ” ชายคนนั้นยืนกุญแจมาให้ผม

    “ครับ”

    “ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ทางโรงเรียนได้เตรียมไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว ถ้าคุณมีปัญหาอะไรโทรเรียกพ่อบ้านได้ตลอด 24 ชม. เบอร์วางที่โต๊ะโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว ขอให้คุณมีความสุขที่ก้าวเข้ามาเป็นสมาชิกของ m.i.c. undaunted ครับ”

    “เอ่อครับ”

    ทำไมรอยยิ้มมันแปลกๆยังไงพิกลจริตวะ - -^

    ผมเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ให้ตายสิวันนี้ผมตะลึงหลายรอบแล้วนะ แต่พระเจ้าแน่ใจหรอว่าห้องนอนของเด็กหอไม่ใช่โรงแรมห้าดาว แถมเป็นห้องที่มองเห็นวิวข้างนอกโรงเรียนด้วย เครื่องประดับตกแต่งแต่ละอย่างดูตาเดียวก็รู้ว่าโคตรแพง 

    ผมนั่งดูวิวยามดึกของชีวิตผู้คนภายนอกไปเรื่อยๆ จนกระทั้งได้ยินเสียงคนเคาะประตู ผมจึงรีบวิ่งไปเปิด

    “ ครับผม มาแล้วครับ ”

    “ ผมเอาเครื่องแบบนักเรียนของคุณมาส่งครับ” โอ้โห่ ชุดเท่ห์จัง แถมซักรีดให้อีกตะหาก สบายจังเลยแหะเรา

    “ขอบคุณมากนะคับ”

    “ไม่เป็นไรครับมันเป็นหน้าที่ของผม” อยากรู้จังว่ะ คนที่นี่อึไม่ออกกันรึไงดูแต่ละคนที่เจอ ดูทำหน้าเข้าสิเฮ้อ...

    “ทราบแล้วฮะ แล้วผมจะรีบตื่นแต่เช้า”

    เออ...มาไว ไปไว แหะ แปลกคน

    รุ่งเช้าผมตื่นแต่เช้าตรู่ลงลิฟต์มาถึงข้างล่างก็ไม่รู้จะไปไหน (ให้ตายโรงเรียนห่าอะไรกว้างชมัดญาติ) แล้วไอ้ตึกคณะสภานักเรียนก็อยู่ส่วนไหนของโรงเรียนก็ไม่รู้ รู้งี้น่าจะถามตาลุงคนเมื่อคืนดีกว่า กว่าจะคิดได้ก็สายเกินไปและ เฮ้อรึว่าจะลองเดินๆดูให้ตายสิกว้างเป็นร้อยๆไร่ แค่คิดก็เหนื่อยเซ็ง...

    “นายอ่ะเด็กมาใหม่หรอไม่เคยเห็นหน้า” ผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาทักผมท้าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกันนะ ว่าแต่โชคดีจังที่หมอนี้ไม่ได้ทำหน้าตาขี้ไม่ออก แสดงว่าคนในโรงเรียนนี้ยังมีคนที่พอยิ้มได้อยู่บ้าง

    “อืมใช่ เราเพิ่งย้ายมาเมื่อวานตอนเย็นน่ะ”

    “ฉันชื่อ โทโม   อากิ ว่าแต่ว่าฉันว่าโรงเรียนนี้มันเป็นโรงเรียนชายล้วนนะ เธอเข้ามาเรียนที่นี่ได้ไง” 

    O_o หา ฉันผู้ชายเฟ้ยเดี๋ยวต่อยปากแตก

    “ง่ะ...ก็ฉันเป็นผู้ชาย ฉันชื่อ ซานาดะ   ริวกะ ยินดีที่ได้รู้จักนายอากิ”

    “อ้าวหรอ...เหอๆ ท่างั้นวันนี้ฉันพานายทัวโรงเรียนนะ ว่าไงสนมะ”

    “อืม...ก็ดี จะได้ไปไหนมาไหนถูก”

    อากิพาผมเดินดูโน่นทีนี่ทีไปเรื่อยๆ หิวก็พักกินแล้วเดินต่อ ปาเข้าไปเกือบวันหนึ่งเต็มๆ จนกระทั้งอากิพาผมมาหยุดอยู่ที่หน้าตึกที่ตั้งอย่างน่าเกรงขาม

    “นี่คือตึกคณะสภานักเรียนของที่นี่”

    ผมแหงนหน้าขึ้นมองตัวหนังสือตัวโตๆ ที่แปะไว้ที่หน้าตึก    ตึกคณะสภานักเรียน

    เวรกำวันนี้ต้องมารายงานตัวที่นี่ นี่หว่าลืมสนิทเลยเราทำไงดี

    “เป็นไรหรอริวกะ ลนลานเชียว” อากิเห็นอาการของผมแปลกๆ

    “ ป...เปล่า เอ่อ...เราต้องขอตัวกลับก่อนนะ บาย ”

    แล้วผมก็วิ่งออกมาจากตรงหน้าตึกนั้นทันที เพราะนี่มันปาเข้าไปจะ5 โมงเย็นแล้ว ให้ตายสิเที่ยวดูโน่นดูนี่จนลืมไปเลยเรา แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้งพรุ่งนี้ค่อยไปรายงานก็ได้ กะอีแค่รายงานตัวเฉยๆคงไม่เป็นไรมากหรอก กลับห้องนอนดีกว่าทัวจนเมื่อยตัวไปหมดแล้ว


    .............................................................

    จบและ พรุ่งนี้จามาต่อให้ใหม่อ่ะคราบบบบบ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×