Zeristear

ลำดับตอนที่ #2 : สัมผัสที่6

ไม่เคยไม่อยากมาโรงเรียนเท่าวันนี้เลยครับ เมื่อคืน งานศพของคุณปู่มีคนมาเยอะมากครับ ทั้งๆที่คุณปู่พึ่งตายไม่น่าจะมีใครรู้มากแต่กลับกันกลับมีคนมากันเต็มงานเลย ทำไมต้องเป็นคุณปู่ด้วย ส่วนอาสาวเธอก็ยังคงโทษผมอยู่เช่นเคยแล้วยังเอาไปบอกคนในงานเมื่อคืนอีกด้วยว่าเพราะผมปู่ถึงต้องตาย ผมนะมันตัวน่ารังเกียจ ส่วนพี่ชายแท้ๆเพียงคนเดียวของผม อย่างเซต์โรก็เอาแต่ว่าอาสาวที่พูดจาไม่ดีกับผม ดูๆไปคนที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนผมน่าจะมีแค่เซต์โรคนเดียว...

“เฮ้ย ไอ้ซีเป็นไงบ้าง?” ไอ้เกมนั้นเองที่ทักผม เมื่อคืนแม่กับพ่อของเกมก็ไป แสดงว่าเกมต้องรู้เรื่องนี้แล้วแน่ๆ เพราะพ่อกับแม่ผมเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อกับแม่เกม เรา2คนเลยสนิทกันตั้งแต่เด็กๆ สนิทที่สุดในกลุ่มนะ

“ก็ดี กำลังพยายามทำให้มันดีอยู่...”

เกมตบไหล่ผมสองสามครั้ง ประมานว่ามันคงอยากให้กำลังใจ เฮ้อ

“จริงๆ ถ้าวันนี้ไม่มีสอบวันสุดท้าย แกก็คงไม่มาเรียนใช่ไหม ซี?”

“อืม” ผมครางเบาๆเป็นคำตอบ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเรียนครับ พรุ่งนี้ก็จะปิดเทอม ถ้าเป็นปกติพวกผมคงกำลังคิดว่าปิดเทอมเที่ยวไหนดี? อยู่แน่ๆ แต่ตอนนี้ผมโครตจะไม่มีอารมณ์เที่ยวเลย

“ปิดเทอมแกจะไม่เที่ยวเลยเหรอว่ะ?”

“ก็แล้วแต่อารมณ์นะ แต่ก็อาจจะไม่”

“แกซึมแบบนี้ปู่แกเห็นคงจะเศร้านะเพื่อน..” นั้นสิผมควรร่าเริงสินะ ร่าเริงที่ปู่ตาย...

“ฉันบอกไอ้ซัลกับไอ้เพิร์ทแล้วนะเรื่องปู่แกนะ พวกมันเสียใจนะ...” ผมบอกแล้ว ทุกๆคนรักปู่จริงๆ

 

“เฮ้อ ปิดเทอมซะที” เสียงของไอ้เพิร์ทไม่สดใสเหมือนทุกๆปีเลย อาจจะเพราะว่าปีนี้ไม่มีคนบ้ากับมันอย่างผมล่ะมั้ง

“แล้ว ซี เย็นนี้แกก็ต้องไปงานศพอีกเหรอ”

“อืม ต้องไปทุกวันแหละ” แต่จริงๆพอไปมันก็ช้ำใจน่าดูชมเลยนะ

“งั้นเอางี้ คืนนี้เดี๋ยวฉันไปกับพ่อกับแม่ด้วย แกจะได้มีเพื่อนช่วยเสิร์ฟน้ำไง”

“ขอบใจนะ เกม..” ก็ดีกว่าอยู่คนเดียวนิดหนึ่งครับ

“งั้นเอางี้ พวกเราไปกันทุกคนเลย ดีไหม?” ผมหันไปมองคนพูดอย่างไอ้เพิร์ททันที หลังจากที่เดินมองเท้าอยู่นาน ถ้าทุกๆคนไปผมอาจจะไม่ต้องเศร้าอย่างเมื่อวานก็ได้

“เอาดิ”

“เฮ้ยๆๆ เจ้าภาพเขาอนุญาตล่ะ สนไหมไอ้ซัล”

“ฉันยังไงก็ได้...”

“งั้นตามนี้เย็นนี้เจอกันที่งานศพคุณปู่นะ”

“อืม”

 

และแล้วผมก็มาถึงเป็นคนแรก มาดูความพร้อมของงานด้วยล่ะ อย่างน้อยๆเย็นนี้ผมก็ไม่ต้องเสิร์ฟน้ำคนเดียวเพราะมีเพิร์ท ซัล และเกมมาช่วย ก็ดีเหมือนกันนะ

“ซี” ผมหันขวับทันที แล้วก็คิดไม่ผิดโรนี้เอง

“ว่าไงโร”

“วันนี้ซีเลิกเรียนเร็วนะ เดี๋ยวโรกลับไปอาบน้ำที่บ้านก่อน แล้วจะมาช่วยนะ”

“อ่าฮะ วันนี้เดี๋ยวเพื่อนซีมาช่วย ไม่ต้องช่วยก็ได้”

“อ้อ ไอ้พวกนั้นมาด้วยเหรอ ก็ดี ซีจะได้ไม่เหงาไง” โรพูดจบ ก็ขยี้หัวผมเล่นเป็นพิธีนิดหน่อย ก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถเพื่อกลับไปอาบน้ำ ผมกับโรเราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆเลย ก็พี่น้องกันหนิเนอะ โรเลยค่อนข้างจะเป็นห่วงผมมาก จริงๆถ้าโรเลือกกลับบ้านเลยก็ได้แต่โรกลับเลือกที่จะมาดูว่าผมอยู่ที่นี้รึเปล่า ผมว่าบางทีโรต้องกลับบ้านแล้วไม่เจอผมแน่ๆเลยกลับมาหาที่วัดก่อน นี้ล่ะโร ถ้าใครได้เป็นแฟนนะ คงโชคดีน่าดู

“นี้ฉันมาเร็วไปรึเปล่านะ?” ผมหันไปมองคนมาใหม่อีกครั้ง ไอ้ซัลนั้นเอง

“ฉันมาเร็วกว่าแกอีกนะ ซัล”

“แกก็ต้องมาเร็วอยู่แล้วล่ะ...” ซัลพูดจบ ก็มองไปรอบๆ คงกำลังคิดอะไรอยู่แน่ๆ

“เออ..ซี แกเชื่อเรื่องสัมผัสที่6ไหม?”

“ฮ่ะ แกถามอะไรในวัดว่ะซัล แกก็รู้ว่าฉันกลัวผี” ถามมาได้ ถ้าจำไม่ผิดสัมผัสที่6คือคนที่มองเห็นวิญญาณสินะ

“อ้าว ก็ฉันอยากรู้หนิ ว่าไง สรุปแกเชื่อป่าว?” ตอบไงดีนะเชื่อรึเปล่าเหรอ

“ก็เชื่อนะ...”

“งั้นก็ดีเลย ฉันอยากจะบอกแกมานานล่ะ เพราะถ้าฉันบอกไอ้เพิร์ทกับไอ้เกมนะ มันต้องหาว่าฉันบ้าแน่ๆ”

“แต่เดี๋ยวนะ แกก็เคยว่าฉันไม่ใช่เหรอว่ะ”

“ก็ว่าไปงั้นแหละ แกจะฟังป่าวล่ะ” ฟังดีไหม ผมกลัวผีนะ แต่เนี่ยล่ะมนุษย์ถึงกลัวก็อยากรู้

“เล่ามาดิ...”

“คืองี้นะซี...ฉันมีสัมผัสที่6นะ ฉันสามารถมองเห็นวิญญาณ แม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังคงเห็นวิญญาณอยู่ แต่เมื่อ2-3วันมานี้นะ อยู่ๆฉันก็เห็นวิญญาณเด็กเดินจับมือไอ้เกมอยู่นะ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร เพราะส่วนมากวิญญาณเด็กจะตามผู้หญิงที่ทำแท้งนะ ฉันพยายามถามเกมแล้ว แต่ก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากนะ ฉันอยากให้แกช่วยฉันนะ ถ้าวิญญาณเขายังอยู่กับเกมแบบนี้อีก ไอ้เกมนะจะลำบาก แกตกลงช่วยฉันนะซี ขอบใจว่ะ” บอกได้คำเดียวว่าช็อกครับ เรื่องมันเร็วมากเลย อะไรว่ะ อยู่ๆก็มาบอกว่าตัวเองมีสัมผัสที่6 ให้ตายเหอะโรบิน แล้วก็เล่าเรื่องผีเด็กไรนั้นอีก อะไรเนี่ย แล้วยังให้ช่วยอีก ตายๆๆ นี้มันอะไรเนี่ย ลองนึกว่าเป็นคุณนะ แบบว่าอยู่ๆเพื่อนสนิทก็มาบอกว่าเพื่อนสนิทอีกคนมีผีตามอยู่ คุณจะคิดไงล่ะ?

“แล้ว แล้ว แล้ว ฉันช่วยไรได้ว่ะ?” นั้นดิ อย่าเอาตรูไปเกี่ยวเลยนะเพื่อน

“ก็คือว่า วิญญาณเด็กคนนี้ มันไม่ชอบฉันนะ คอยเอาแต่จะแกล้งฉันตลอด แกต้องถามเกมมาให้ได้ว่ามันไม่ทำอะไรเขามา แล้วเรื่องที่เหลือฉันจัดการเอง” พูดเหมือนง่ายนะ เล่นกับผีเลยนะพวก

“เขาอาจจะไม่ชอบฉันก็ได้นะ แกไปขอไอ้เพิร์ทเหอะ ฉันขอบายว่ะ เล่นกับผีเนี่ยนะ บ้าป่าว”

“เขาชอบแกนะซี ก็พอเขารู้ว่าฉันเห็นเขา เขาก็ชี้มาที่แกแล้วถามว่าชื่อไรอ่ะ” ตายล่ะ ควรดีใจไหมเนี่ย ผีถามชื่อผม

“แล้วแกตอบเขาไหมล่ะ?” ถ้ามันตอบว่าตอบนะ ผมจะเอาตะหลิวเคาะหัวมัน

“เอ้า ก็ตอบดิว่ะ”

โป๊ก

“แกเคาะหัวฉันทำไมว่ะซี” ถามมาได้ ไอ้เพื่อนบ้า ฉันเลิกคบแก

“แกบอกชื่อเพื่อนกับผีเนี่ยนะ?”

“ไม่เห็นแปลกหนิ มีวิญญาณตั้งหลายตนที่อยากรู้จักแก ฉันก็บอกหมดล่ะ” ภูมิใจๆ มีแต่วิญญาณอยากคบ

“เอาว่ะ เอาไง เอากัน ฉันจะพยายามถามให้ล่ะกัน”

“ดีมากเพื่อน เพื่อนกันต้องอย่างนี้สิ อ้อ แล้วเด็กนั้นบอกด้วยนะว่าจะมางานศพด้วยเพราะว่ารู้จักปู่แก แล้วก็พูดประมานว่ารู้ว่าแกควรทำยังไงกับจดหมายนั้นนะ จดหมายอะไรเหรอ?” ใช้ จริงสิผมเกือบลืมแล้วนะ

“จดหมาย...มันเป็นของชิ้นสุดท้ายที่ปู่ทิ้งไว้ให้ฉันนะ แกก็ต้องช่วยฉันนะซัล” เอาว่ะเอาไงเอากัน