Zeristear

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่อง

“Every body real the……” คำพูดของอาจารย์ต่างประเทศที่ยืนอยู่หน้าห้องแทบจะไม่เข้าหัวผมเลยครับ ตอนนี้ผมกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ลองคิดดูนะทุกคน ถ้าโลกนี้ไม่ได้จำกัดว่าคนอายุน้อยต้องเคารพคนอายุมาก ถ้าเปลี่ยนพวกอายุเป็นLevelล่ะ มันจะเจ๋งขนาดไหน

“Zerus!!!!”ชื่อที่อาจารย์เรียกเนี่ยคุ้นนะ เหมือนกับชื่อ...

“Yes Sur...” อาจารย์จะเรียกผมทำไม...

                              ....................................

“จะว่าไป ตอนเรียนวิชาScienceอ่ะ แกเป็นอะไร ซีรัส อาจารย์เรียกตั้งหลายรอบก็ไม่หัน” ตอนนี้เรากำลังจะไปกินข้าวกันครับ ที่ใช้คำว่าเราเนี่ยเพราะว่าพวกเรา4คนครับ พวกเราสนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดซึ่ง4คนนี้ก็มี ผม (ซีรัส) ไอ้คนที่พูดอยู่ มันชื่อว่าเกมเพลย์ครับ แต่พวกผมเรียนมันเกมซะมากกว่า แล้วก็มีอีกคนชื่อเพิร์ท ส่วนคนสุดท้ายชื่อซัลฟาครับ อธิบายบุคลิกหน่อยล่ะกัน พวกเรานะ...หล่อมากครับ

“ซี มันจะทำอะไรล่ะ คงจะคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่อ่ะดิ” คนที่พูดคือไอ้เพิร์ทครับ ผมล่ะ ไม่เข้าใจพวกมันเลย พอผมเล่าเรื่องที่ผมคิด พวกมันก็จะหาว่าผมปัญญาอ่อนครับ อะไรเล่าเขาเรียกว่าจินตนาการสูงส่งหรอก

“ฉันไม่อยากจะอธิบายให้พวกแกฟังอีกแล้ว เล่าให้ฟังทีไรก็หาว่าปัญญาอ่อนตลอดล่ะ” มันเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดแล้วครับ

“เฮ้ย แกเล่ามาเถอะซี ถ้ามันจะทำให้แกไม่เครียด” คราวนี้เป็นไอ้ซัลฟาครับ เครียด? ผมไปเครียดตอนไหนนะ

“เครียดอะไรว่ะซัล”

“อ้าว ก็แกดูจะเก็บกดจากที่บ้านมาเยอะ เล่าให้พวกฉันฟังจะได้ไม่ต้องเครียดไง เดี๋ยวโดยจับส่งโรงพยาบาลบ้า ไม่รู้ด้วยนะ” เป็นไงเพื่อนผม พูดงี้ด่าผมบ้า ไร้สาระเลยดีกว่าไหมครับ แต่ช่างเหอะ ผมชินล่ะ

“แล้วพวกแกคอยดู ฉันจะทำให้เห็นว่าฉันไม่บ้า”

“แต่เพ้อเจ้อ”

“ไม่เพ้อเจ้อ ไม่อะไรทั้งนั้นล่ะ คอยดู”

“แล้วจะคอยดูนะเพื่อน...” ดูพวกมันดิครับ

 

ตอนนี้พวกผมอยู่โรงอาหารแล้วครับ กำลังหาอะไรกินกันอยู่ ไม่ค่อยหิวเลยแหะ ว้าว สปาเก็ตตี้น่ากินมากเลย ป้าร้านนี้ทำสปาเก็ตตี้อร่อยด้วย อ่ะนั้น   สงสัยร้านไอติมจะเอาไอติมรสใหม่มาลงน่ากินซะ เฮ้อ นี้ไม่หิวนะเนี่ย

“ซี กินไร” อยากจะบอกว่าเพิร์ทมันจะถามผมอย่างนี้ทุกวันครับ

“สปาเก็ตตี้” อาจจะเพราะว่าผมมีคำตอบให้มันทุกวันมั้ง

                             ..........................................

“คุณซีรัสมีคนมาขอพบที่ห้องปกครองนะ” ผมหันหน้าไปมองตามเสียงทันที ยัยนี้เป็นหัวหน้าห้องที่ผมแทบจะไม่ได้คุยด้วยนี้หนา ยัยนี้นะเรียกเพื่อนต้องใช้คุณด้วยล่ะ

“ขอบใจนะ เดี๋ยวฉันจะไป”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณซีรัส”

“เหมือนมีแม่ชีมายืนเทศถึงที่เลยว่ะ สงบซะ” ผมพยักหน้างึกงักทันที ไอ้เกมพูดถูกอย่างแรงเลย

“ว่าแต่ใครจะมาหาแกตอนนี้” นั้นสิ ผมเองก็คิดไม่ออกเหมือนกัน ใครกันนะ

                             ........................................

หลังจากกินข้าวเรียบร้อยแล้ว พวกผมก็รีบไปห้องปกครองครับ แต่ตอนนี้เหลือแค่ผมกับไอ้เพิร์ทแทน จริงๆจะไม่เหลือใครสักคนครับ แต่ผมขอให้มันหนึ่งคนมาเป็นเพื่อน หลังจากพวกมันนั่งทะเลาะกันอยู่นาน คนที่ต้องมากับผมก็คือไอ้เพิร์ทครับ

“ซีรัส...” พอผมเปิดประตูห้องปกครองเข้าไป ผมก็เจอกับพ่อของผมครับ แต่พ่อกลับมาจากอเมริกาเมื่อไหร่นะ แปลกจัง ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย

“อ้าว ป๋ากลับมาเมื่อไหร่ล่ะ ทำไมซีไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“ฉันชอบตอนแกแทนตัวเองแบบนี้จัง น่ารักมากว่ะไอ้ซี” ผมหันไปมองค้อนไอ้เพิร์ทเล็กน้อย ครอบครัวผม ไม่ใช่สิตระกูลผมเป็นตระกูลใหญ่ครับ เราจะอยู่กันเยอะๆ แล้วนั้นทำให้ผมติดการแทนตัวเองด้วยชื่อแบบนี้มาจากน้านะ แต่ถ้าอยู่กับเพื่อน ผมก็ไม่แทนแบบนี้หรอกนะ

“พึ่งกลับมาเมื่อเช้านะ แกจะรู้ได้ไง” พ่อตอบ แต่เสียงป๋าดูแปลกๆ ทำไมกันนะ

“ป๋ามีอะไรรึเปล่าครับ?”

“ฉัน...อยากให้แกกลับบ้านเดี๋ยวนี้”

“เฮ้ เดี๋ยวดิป๋า ทำไมต้องตอนนี้ล่ะ ซียังเรียนอยู่เลยนะ เดี๋ยวก็จะหมดพักกลางวันแล้วด้วย”ผมเถียงทันที อยู่ๆป๋าก็เข้ามาจับแขนผมไว้ แล้วก็ดึงให้ผมกลับบ้าน วันนี้มาแปลกจริงๆแหะ

“เราต้องรีบไปนะซี เดี๋ยวจะไม่ทัน” ผมไม่รู้ว่าป๋าเป็นอะไร แต่ถ้าอยากให้ผมไปขนาดนั้นผมก็จะไปล่ะกัน

“ป๋าจะพาซีไปไหน?” ผมตั้งคำถามทันทีที่ป๋าจับผมยัดใส่รถเข้ามาได้ หมดเวลาพักกลางวันแล้วครับ แล้วผมก็พึ่งรู้ว่าป๋าเข้าไปขออาจารย์ให้ผมหยุดเรียนครึ่งวันแล้วเรียบร้อย แต่อาจารย์โรงเรียนที่ค่อนข้างจะปล่อยนักเรียนออกก่อนเวลาเลิกยากหน่อย ป๋าบอกอะไรอาจารย์ไปนะ ถึงยอมให้ผมออกมา

“โรงพยาบาล...” คำตอบสั้นๆของป๋า ทำให้ผมนึกทันทีว่ามีญาติฝ่ายไหนอยู่โรงพยาบาลรึเปล่า แต่เท่าที่จำได้ ไม่มีนะ

“ไปหาใครล่ะ ป๋า?”

“เดี๋ยวแกก็รู้” สรุปคือให้ผมไปลุ้นเอาข้างหน้าสินะ

หลังจากจบบทพูดคุยเล็กๆน้อยๆของพ่อลูกที่ไม่ได้เจอกันมา2ปี เราสองคนก็นั่งเงียบมาตลอดทางเลยครับ ป๋าของผมเป็นสัตวแพทย์ครับ เดินทางไปเมืองนั้นเมืองนี้ตลอดเวลาเลย ไม่ค่อยได้อยู่กับบ้าน ส่วนแม่ทำธุรกิจการโรงแรมนะครับ ก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ตัวผมและพี่ชายเลยจำเป็นต้องไปอยู่บ้านใหญ่ ซึ่งมีคนอยู่เยอะมากนะครับ

ป๋าเลี้ยวรถเข้าไปในโรงพยาบาลแล้วครับ ไม่ชอบเลยแหะโรงพยาบาลเนี่ย ไม่อยากมาเลย

“ชั้นที่8ห้องที่3นะ”

“อ้อ ครับๆ... เฮ้ย ให้ผมเข้าไปคนเดียวเนี่ยนะ”

“ก็เออนะสิ ทำไมกลัวผีหลอกรึไง กลางวันแบบนี้ผีไม่หลอกหรอกนะ”

“จะบ้าเหรอป๋า ป๋าให้ผมมาหาใครผมยังไม่รู้เลย อยู่ๆจะให้ขึ้นไปคนเดียว...เพื่อใคร ไปเจอใครล่ะ”

“ขึ้นไปแกก็รู้เองล่ะ ไปสิ ฉันจะรถไปจอด”

“ก็ได้ๆ” ไปลุ้นเอาข้างหน้าละกันครับ

 

--ชั้น8ห้องที่3--

จะว่าไปมันก็ลุ้นเหมือนกันนะ ข้างหลังประตูนี้ มีใครอยู่กันนะ แต่เอาเถอะมาขนาดนี้ล่ะ สู้ๆ

ผมเปิดประตูเข้าไปช้าๆและภาพที่ผมเห็นก็ทำให้ผมหยุดยืนอยู่ตรงนั้น

“มาแล้วเหรอซี ปู่เขารอแกอยู่นะ เขาไปหาท่านซะ” คำพูดของเซต์โรแทบไม่ได้เข้าหูผมเลยครับ เซต์โรปิดประตูลงแล้ว ห้องทั้งห้องเลยเหลือแค่ผมกับปู่ โดยที่รอบๆตัวปู่มีสายอะไรไม่รู้เต็มไปหมดเลย ผมเดินเข้าไปหาปู่ช้าๆ ปู่เป็นอะไร?

“ปู่ นี้ซีนะ” ผมจับมือปู่เบาๆให้ตายเหอะ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ไม่ตลกแล้วนะ

“อ้อๆ ซีๆ” เสียงปู่เบามากเลย ผมแทบจะไม่ได้ยินเลย

“ฉันให้แก” ซองสีขาวๆที่ปู่ส่งให้ผม ผมอยากจะถามออกไปว่าซองอะไรครับ แล้วปู่เป็นอะไร ทำไมมาอยู่ที่นี้ แต่ผมเลือกที่จะรับซองนั้นมา ถ้าปู่จะอยู่กับเราได้ไม่นาน ผมก็อยากจะทำอะไรให้ท่านพอใจ

“ปู่ อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม ซีจะทำให้นะ อะไรก็ได้”

“อะไรก็ได้เลยรึ หึหึ” ปู่หัวเราะเบาๆในลำคอ แล้วอยู่ๆปู่ก็พูดขึ้นมาว่า

“สัญญาสิหลานปู่ ว่าจะทำตามสิ่งที่จดหมายบอก” ผมนิ่งไป ไอ้จดหมายบ้านี้มันอะไรกัน

“ซีสัญญาปู่ ซีสัญญา”

“หึหึ ลาก่อนซีรัส” ผมสะดุ้งทันทีเมื่อปู่พูดแบบนั้น ยังไม่ทันได้เถียงที่ปู่พูดแบบนั้น อยู่ๆไอ้เครื่องบ้าๆที่อยู่ข้างๆผมก็ร้อง --ติ๊ด—ขึ้นมาดังๆยาวๆ และผมก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น เพราะนั้นมันเครื่องจับคลื่นหัวใจ

“ปู่” ผมเรียกปู่เบาๆ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกมาช้าๆ

“ซีรักปู่นะ” ผมกล่าวประโยคสุดท้ายออกมา ก่อนที่ร่างของปู่จะกระตุกอย่างรุนแรง...ปู่จากผมไปแล้ว

                             ............................... 

ตึกๆๆๆ

“พ่อ พ่อ พ่ออยากจากหนูไปนะพ่อ” เสียงตะโกนที่ดังลั่นโรงพยาบาลของอาสาว น้องสาวแท้ๆของพ่อผม ทำให้ผมนิ่งไป ทำไมนะ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้

“เงียบได้แล้วสาว ที่นี้โรงพยาบาลนะ” ป๋าเข้าไปรั้งร่างของอาสาวที่กำลังจะวิ่งตามร่างของปู่ไปเอาไว้

“ไม่ๆ พ่อ” น้าสาวยังคงโอดครวญต่อไป ปู่เป็นที่รักของทุกๆคน ผมเข้าใจ

“เพราะแกไอ้ซีรัส เพราะแกเข้าไปเยี่ยมคุณพ่อ คุณพ่อถึงต้องตาย เพราะแก เพราะแกอีกแล้วเพราะแก”

“คุณอาไม่มีสิทธิ์มาว่าซีแบบนั้นนะครับ” ผมไม่ได้ว่าอาสาวที่ว่าผมแบบนั้น แล้วก็ไม่ได้ว่าเซต์โรที่ว่าอาสาวแบบนั้นเหมือนกัน โรอาจจะพูดถูกอาสาวไม่มีสิทธิ์มาว่าผมแบบนั้นแต่..บางที อาสาวเธออาจจะพูดถูก เมื่อตอนผมอายุ8ขวบ นั้นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคนตายต่อหน้าต่อตาแล้วที่คนๆนั้นตายก็เพราะผม... ตอนนั้นน้าของผมเป็นคนเลี้ยงดูผมในวันนั้น แต่ผมกลับหนีออกไปเล่นข้างนอก น้าจึงรีบออกมาตามหาผมและนั้นทำให้น้าของผมถูกรถชน ตอนที่เธอถูกรถชน เป็นตอนที่ผมวิ่งออกมาเห็นพอดีครับ แต่ด้วยความที่ตอนนั้นผมยังเด็กทุกๆคนเลยบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ทั้งๆที่จริงๆแล้วถ้าผมไม่หนีออกมาน้าก็จะไม่เป็นอะไรแท้ๆ เรื่องในครั้งนั้นทำให้ผมกลัวการตาย แต่ตอนนี้ผม17 ผมกลับได้มาเจอมันอีกครั้ง กับคนที่ผมรักอีกครั้ง คุณปู่...

“ฉันว่าเรากลับบ้านก่อนดีกว่านะซี เดี๋ยวต้องออกมางานศพคุณปู่อีก ไปเถอะ” ผมเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างเลยครับ โรเข้ามาจับมือของผมไว้แล้วบีบมันแน่นๆเป็นเชิงให้ผมรีบไป นี้มันเรื่องอะๆรกันแน่...