Group Tale {Me Alice!?!} Dai's

ลำดับตอนที่ #1 : 0 .::. จมดิ่ง...

 
          จะให้เปิดเรื่องจริงๆก็คงจะเป็น ตอนนี้...ผมนั่งนิ่งเฉยอยู่ในห้องเรียนที่ไร้ผู้คน แน่นอนสิ ก็เลิกเรียนไปตั้งนานแล้วนินา
แล้วทำไมผมยังนั่งอยู่ตรงนี้กันนะ? จะว่าไปก็นั่งแบบนี้ทุกวัน... ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมต้องมานั่งแบบนี้ทุกวันๆ ไม่ได้โดนทำโทษซักหน่อย??

ทุกวันๆ ผมต้องมานั่งอยู่แบบนี้ จนกว่าทุกชมรมจะเลิกกันหมด...ไม่ได้มีใครสั่ง ไม่ได้ถูกบังคับ ไม่ได้ถูกทำโทษ แต่เพราะทำแบบนี้มันสบายใจกว่างั้นเหรอ?
แบบนั้นก็ไม่น่าจะใช่อีกเหมือนกัน ....แบบนี้เหมือนกับว่า....

ผมกำลังรอใครซักคนอยู่ เลยน่ะสิ...??


     เวลาผ่านไปไม่นานเท่าไหร่ ทุกชมรมก็เริ่มเก็บข้าวของ โดยเฉพาะพวกชมรมกีฬาก็เริ่มทยอยออกจากสนามทีละคนสองคน ปล่อยให้เด็กปี 1 เก็บอุปกรณ์เข้าห้องเก็บของ
เห็นดังนั้น ผมจึงลุกจากเก้าอี้ หยิบกระเป๋าแล้วออกจากห้องไปเงียบๆ 

ที่ระเบียงทางเดินที่เห็นเป็นประจำจนชินตานี่ ไม่ว่าจะบรรยากาศ ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง หรือแม้จะเสียงดังเป็นพักๆของคนที่ยังอยู่นี่ก็ไม่ต่างจากที่ผ่านๆมา ผมกำลังทำอะไรอยู่กันแน่นะ?
ทั้งที่น่าจะเป็นอย่างนั้น ผมกลับเห็น...

"....?"ก้อนกลมๆปุยๆสีขาวที่เชิงบันได อะไรกันน่ะ?มันขยับดุ๊กดิ๊กได้ด้วย!? ทนความสงสัยไม่ไหว สุดท้ายเลยต้องเดินเข้าไปดูใกล้ๆให้เห็นชัดๆ
และเหมือนมันจะรู้ตัว เพราะยังไม่ทันถึงใกล้ๆ มันก็โผล่หัวออกมาจากมุมเลี้วหักศอก

"ก...กระต่าย?"อืม...กระต่ายตัวน้อย สีขาว นัยน์ตาสีแดงสวยจ้องมาที่ผม แต่ที่เห็นจะแปลกอยู่ซักหน่อยคงเป็นรอบคอมันที่มีนาฬิกาพกเรือนเล็กคล้องอยู่...เจ้าของของมันอาจจะใช้แทนปลอกคอหรือริบบิ้นล่ะมั้ง?
ถึงจะเห็นตัวมันแล้วผมก็ยังไม่หยุดที่จะเดินเข้าไปใกล้ ผมย่อตัวลงนั่งยองๆข้างกระต่ายตัวนั้น ยื่นมือไปหมายจะลูบหัว แต่ไม่ทันได้ทำอะไร


"สิ่งสำคัญของเธอ..."
"!?!"

จู่ๆกระต่ายตัวนั้นก็ขยับปากพูดออกมา ผมผงะหงายหลังจนก้นกระแทกพื้นไปตามแรงโน้มถ่วง

"อ...เมื่อกี๊ อะไร?"
ผมเอ่ยปากพูดกับกระต่ายตัวนั้น เพราะผมมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้หูแว่วไปเองแน่ๆ แต่ก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่หรอก...กระต่ายบ้านใครพูดได้บ้างล่ะ= =;;
"สิ่งสำคัญของเธอ...คืออะไร?"
เสียงเดิม ถ้อยทำเดิม เอ่ยออกมาจากที่เดิม 

พูดได้จริงๆเหรอเนี้ย!?!

"ไม่มีงั้นเหรอ...?"กระต่ายตัวนั้นเดิน 4 ขาเข้ามาใกล้ผม(คล้ายจะกระโดดมากกว่า) "มากับฉันมั้ยล่ะ?"
"มา...?ไป...? เอ๊ะ??"
เริ่มพูดจาไม่เป็นภาษา ตาเริ่มลายหมุนๆเป็นลายก้นหอย
"ไง~ไปนะๆ นะๆๆ"
กระต่ายตัวเดิมเริ่มเปลี่ยนวิธีการพูด กลายเป็นการเซ้าซี้เชิงบังคับท่าทางแอ๊บแบ๊วสิ้นดี
"ไป? ป...ไปไหน??"
เอาล่ะ ตั้งสติเริ่มได้แล้ว เลยถามออกไปสีหน้าหวาดๆในใจผมคิดอยากเตะกระต่ายตัวนี้ปลิวไปไกลๆเร็วๆจังเว้ย!

"ไป "ดินแดนมหัศจรรย์"ไงล่ะ"
".......=A=?"
ผมทำหน้าคล้ายไอค่อนมองกระต่ายตัวนั้น เหมือนมันจะยิ้มให้ผมรึเปล่านั้น??

"ไปไหนนะ?"
ผมถามย้ำอีกครั้ง
"ดินแดนมหัศจรรย์"
กระต่ายนั้นยังคงยืนยันคำเดิม เหมือนมันยิ้มให้ผมอีกแล้ว=w=;;

"......."

แล้วต่างฝ่ายต่างก็เงียบไปซะเฉยๆ จ้องกันไปจ้องกันมา...ใครขยับก่อนแพ้! [ไม่ใช่แล้ว!?]

"ตกลงนะ งั้นไปก็โลด~!"
ว่าแล้วก็รู้สึกว่ามีลมพัดแปลกๆมาจากด้านล่าง เดี๋ยวสิ!ผมนั่งติดพื้นนินา มีลมได้ยังไง!? คิดได้แบบนั้นเลยก้มหน้ามองด้านล่างที่น่าจะเห็นแค่พื้นตึก แต่ว่า...

"เหวอ~~~!!!"
มีอะไรที่คล้ายหลุมดำโผล่มาบริเวณที่ผมกับกระต่ายตัวนั้นอยู่ แล้วผมก็ร่วงลงไป ระหว่างร่วง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เป็นสีดำ เหมือนกำลังหล่นลงไปในโพรงกระต่ายลึกๆยังไงยังงั้น

"ใจเย็นๆดิ..."
เสียงเดิมก็คงเป็นกระต่ายตัวเดิมพูดเรียกสติผม ผมเลยหันไปกะจะว๊ากใส่ แต่ก็สดุดเงียบไปซะเฉยๆ ทำไมน่ะเหรอ?
"น...นาย เป็นใครกันเนี้ย!?!"
เพราะที่ผมเห็นมันไม่ใช่กระต่ายน่ะสิ กลายเป็นคนไปแล้วรึไง?แต่หูนั่นมันอะไร?
"แหม~ก็อยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อกี๊ไง ขี้ลืมจังนะ"
ชายคนนั้นยิ้มให้ผม ด้วยท่านั่งขัตสมาธิ ชิวเหลือเกินนะแกน่ะ!?!
"นาย...กระต่ายเมื่อกี๊งั้นเหรอ?"
ก็มันไม่มีคำอธิบายอื่นแล้ว...เสียงก็เหมือน หูนั่นอีก พ่วงด้วยนาฬิกาพกที่คล้องคออยู่
"ถูกต้องนะครับผม~!"
เสียงทะเล้นซะไม่มี=x=

"นายจะพาผมไปไหนกันแน่น่ะห๊ะ!?"
"แหม~ๆ ไม่ฟังกันเลยนะครับผม ก็บอกว่าจะพาไปดินแดนมหัศจรรย์ยังไงล่ะ"ชายคนนั้นยักไหล่พร้อมถอนหายใจท่าทางเหนื่อยหน่าย 
"ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงตื่นเต้นดีใจกันไปแล้วนะครับผม..."
"เอ้อ!! คนนั้นมันไม่ใช่ผมแน่นอนล่ะ!?!"
ค่อนข้างฉุนเล็กน้อย สุดท้ายเลยโวยใส่ไปไม่ยั้งเสียง จนอีกฝ่ายต้องเอานิ้วอุดหู
"แหม~พลังเสียงใช่ย่อยนะครับผม แต่ออมๆไว้จะดีกว่านะครับผม"
ชักหมั่นไส้วิธีพูดของหมอนี่แฮะ= =*

แต่เรื่องนั้นช่างมันเหอะ...ผมก็ชิวใช่เล่นนะเนี้ย กำลังร่วงอยู่แท้ๆไปเถียงกับหมอนั่นหน้าตาเฉยเลยเว้ย!

"จะร่วงไปถึงไหนกันเนี้ย?"
"ใกล้ถึงแล้วล่ะครับผม"
ชายคนนั้นเปลี่ยนท่าจากนั่งขัตสมาธิเป็นยืนล้วงกระเป๋า เหมือนเตรียมตัวแลนดิ้ง?

...

"ถึงแล้วครับผม~!>w<"
สีหน้าได้อารมณ์ดีใจสุดๆ ทันใดนั้นก็เริ่มมองเห็นรอบด้าน
อะไรเนี้ย? รอบๆเหมือนโพรงดินจริงๆ แต่ที่น่าแปลกคือ มันมีอะไรก็ไม่รู้ฝั่งอยู่ข้างผนังโพรงเป็นทางๆเต็มไปหมด ทั้งเตียง ตู้ เก้าอี้ โต๊ะ TV วิทยุ โต๊ะเครื่องสำอาง ฯลฯ
"ที่นี่มัน...ร้านขายเฟอร์นิเจอร์รึไง?"- -?

"ฮะๆๆไม่ใช่หรอก...พวกนี่มันของที่ถูกทิ้งต่างหาก"
"ถูก...ทิ้ง?"

"อ๊ะ!ถึงแล้วครับผม!!"

เห็นแล้ว...มีแสงสว่างที่ปลายทาง อ...อ...อ...อะไรน่ะ 
พอโผล่ออกไปก็เจอทะเลสาบกว๊าง~กว้าง~

"เหวอ~~!!!"

ระหว่างที่ลอยอยู่กลางอากาศ...

"เอาล่ะ หาทางรอดด้วยกันนะครับผม^ ^"
ชายคนนั้นดิ่งตัวมาอยู่ข้างๆผม แล้วพูดออกมาเหมือนให้กำลังใจ
"สุดท้ายนายก็ไม่ได้หาทางรอดไว้ใช่มั้ยห๊ะ!?!"
"แหม~ก็ปกติมันไม่โผล่มาแถวนี้นี่นา ทำไมกันน้า~?"
"อย่ามาทำท่าทางสบายใจอยู่น้า~~!!!"


และแล้วผมต้องมาจบชีวิตตั้งแต่ยังไม่เริ่มเหรอเนี้ย~!!!!

To Be Continue......