ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [exo] 'NICE BODY' || CHANBAEK #แบคฮยอนอ้วน

    ลำดับตอนที่ #1 : NICE BODY : INTRO

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 13.84K
      106
      6 เม.ย. 58

    INTRO

     

     

     

     

     

     


     

    หากว่าสามารถย้อนกลับไปได้ ผมจะไม่เลือกมีชีวิตแบบนี้

     

    แต่พอคิดดูอีกที เป็นแบบนี้มันก็ดีออกกกกกกกก

     

     

    โอเค นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาโอดครวญเวลาเห็นน้ำหนักตัวเองขึ้น หรือเวลาที่ใส่เสื้อผ้าไม่ได้หรอกนะ เพราะว่าผมเลยสิ่งเหล่านั้นมามากแล้วจริงๆ ผม บยอน แบคฮยอนหนุ่ม(ไม่)น้อยจากคยองกีคนนี้ขอรับประกันเลยว่าการโอดคราญหน้าเครื่องชั่งไม่ได้ส่งผลดีอะไรให้ตัวเองเลยจริงๆ

     

     

    “หยุดกินได้แล้ว! เห็นมั้ยว่ามันมีโซเดียมเกินมาตรฐานน่ะ” สิ้นเสียงแวดๆดังกล่าว เป็นของมนุษย์ที่ขึ้นชื่อว่า แม่ของผมเองแหล แม่ยังอยู่ในชุดแม่บ้านพร้อมกับเดินเท้าเอวอาดๆมาฟาดมือเข้าที่แขนของผมดังเพี้ยะ

     

     

    ไม่ต้องตกใจไปหรอกว่าทำไมแม่ของผมถึงชอบใช้กำลังกับผม ตอนแรกผมก็ไม่ชินหรอกทำอะไรนิดทำอะไรหน่อยก็มีตีมีเตะ แต่พอห้ามแม่ไม่ได้ผมก็เริ่มปล่อยเลยตามเลย เพราะคิดว่าแม่คงอยากจะสัมผัสร่างกายน่ารักๆของลูกชายหน้าตาดีคนนี้ทุกนาทีที่มีโอกาส ผมนี่มันบาปจริงๆ มีหน้าตาหล่อเหลาไม่พอ ยังมีผิดนุ่มลื่นน่าสัมผัสอีก ถึงขนาดที่แม่ของผมยังห้ามใจไม่ได้ ง่อว

     

     

    “งื้ออออ~

     

     

    “เดือนนี้แกน้ำหนักเท่าไหร่แล้วฮ่ะ!” เสียงแม่เอ่ยถามพลางจับแขนจับหลังผมไปด้วย ซึ่งผมก็ได้แต่ขยับตัวหนีมือของแม่ไปทางซ้ายบ้างขวาบ้างอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก ก็แน่ล่ะมีอย่างที่ไหนชอบเข้ามาถามว่าผมน้ำหนักเท่าไหร่เหมือนกับว่ามันเป็นประโยคที่ตอบได้ง่ายๆอย่างนั้นแหละ จะชมว่าหุ่นดีมากก็พูดดิไม่ใช่มาถามว่าน้ำหนักเท่าไหร่ โถ่

     

     

     “108 โล”

     

     

    ว่าแล้วก็ล้วงขนมในถุงเข้าปาก

     

     

     “ตายแล้ว! นี่แกไปเอาที่ไหนมาอ้วนนักหนาฮ่ะแบคฮยอน บ้านเราก็ใช่ว่าจะมีเงินมากมายให้แกขุนตัวเองเป็นหมูแบบนี้ ไหนมาให้ดูหน้าดูตาดีๆซิ” ว่าแล้วแม่ก็จับคาง(ที่อุดมไปด้วยเหนียง)ของผมบัดให้หันไปหาตัวเอง ก่อนที่จะปิดท้ายด้วยการจับเข้าที่จุดที่ผมเกลียดที่สุดและไม่อยากให้ใครจับตรงนี้เลยจริงๆ แต่ก็นะ... ผมห้ามมนุษย์แม่ที่ชอบยื่นมือบีบพุงของผมอย่างละลาบละล้วงไม่ได้หรอก

     

     

    “โอ้ย~ มันจั้กจี้นะแม่”

     

     

    “ดูซิอ้วนแบบนี้แล้วจะใส่ชุดนักเรียนได้มั้ยเนี้ย” ผมคว่ำปากก่อนจะปัดๆมือแม่ออกจากพุงตัวเอง แล้วเดินหนีไปนั่งลงบนโซฟาเพื่อเลี่ยงการปะทะคารมที่อาจจะเกิดขึ้นได้ แต่มนุษย์แม่ก็ยังพยายามเดินตามมาว่าผมถึงที่อยู่ดี “แกต้องงดขนมในห้องใต้บันไดจนกว่าจะได้เข้าไปอยู่ในหอ”

     

     

    “แม่!!!

     

     

    ผมลุกขึ้นพร้อมกับตะเบ็งเสียงออกมาลั่นบ้านหลังจากที่แม่ได้ลั่นวาจาไร้ความเมตตาแบบนั้นออกมา มนุษย์แม่กอดอกจ้องตาผมกลับอย่างไม่กลัวเช่นกัน แล้วผมจะเอาไปสู้ล่ะ พุงน้อยๆนี่หรอ? ไม่ล่ะมีหวังโดนแม่เอากระทะฟาดเข้าท้องอีกแน่นอน

     

     

    นี่ถ้านับนิ้วว่าเหลืออีกกี่วันที่จะได้ย้ายเข้าไปอยู่ในหอที่โซล ผมบอกได้เลยต้องต้องขอนิ้วตีนมานับด้วย แล้วดูสิ่งที่แม่พูดสิครับ แม่บอกว่าในสามอาทิตย์นี้แม่จะให้ผมอดขนมในตู้ ซึ่งผมซื้อมาตุนไว้กินตอนปิดเทอม แม่ต้องไม่รู้แน่ๆเลยว่าการที่เราจะย้ายเข้าไปอยู่ในโซลเราต้องเตรียมสภาพร่างกายให้น่ารักสมกับเมืองหลวง ซึ่งผมต้องทำมันและต้องกินขนมที่ผมตุนเอาไว้ในห้องใต้บันไดด้วย

     

     

    พูดเลยว่ารูปร่างแบบผมนี่มันลิมิเต็ดอิดิชั่นสุดๆ

     

     

    “ไม่รู้ล่ะ ฉันไม่ยอมซื้อชุดใหม่ให้แกแน่ๆ”

     

     

    “แม่ไม่เอาแบบนี้นะ ฮื่ออออ แม่ก็รู้ว่าผมต้องกินมัน ไหนจะมื้อเที่ยง มื้อดึก ...ก่อนนอนอีกมื้อ แล้วในนั้นก็มีของที่ต้องรีบกินอย่างเช่นพุดดิ้งคัสตาร์ดด้วย” ผมหน้าบึ้งตึงไปหมด จนร่างกายมันแผ่รังสีแห่งความไม่พอใจออกมาปะทะกับแอเรียความโหดสัสของแม่ที่ยืนอยู่ตรงกันข้ามกัน

     

     

    “หมดอายุก็ทิ้ง”

     

     

    “แม่~

     

     

    “หรือว่าแกจะงดข้าวเย็น”

     

     

    บยอนซอนมี เป็นแม่ที่ใจร้ายที่สุดในศตวรรษ!

     

     

    “ไม่เอา ไม่คุยกับแม่แล้ว เด็กกำลังจะโตก็ชอบมาขัดขวาง” ผมล้วงขนมชิ้นสุดท้ายในซองเข้าปากก่อนจะเดินหนีแม่ไปอีกทางอย่างไม่ยี่หระอะไร

     

     

    “แล้วนั่นจะไปไหน”

     

     

    “ออกกำลังกาย”

     

     

    “ตอแหล”

     

     

    “งื่ออออออออ”

     

     

    “ฉันเห็นแกขึ้นบันไดไปชั้นสองได้ก็หอบแดกอยู่หน้าห้องแล้ว จะไปไหนบอกมาดีๆ” แรงอ่ะ ทำไมแม่จะต้องขุดเรื่องน่าอายเก่าๆของผมขึ้นมาพูดด้วย ตอนนั้นผมอาจจะไปวิ่งมาเหนื่อยๆแล้วนั่งหอบอยู่หน้าห้องก็ได้ อะโด่ แม่ยังไม่เคยเห็นตอนผมวิ่งรอบสนามเลยสักนิด ตอนที่ผมเท่ห์ๆก็มีเยอะแยะทำไมไม่พูด

     

     

    “ไปหาแฟน”

     

     

    “ใครๆก็ชอบคนหุ่นดีกันทั้งนั้นแบคฮยอน อย่างแกเนี้ยไม่มีวันหาแฟนได้แน่ๆ” ผมแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้วตอนที่เห็นแม่เบะปากใส่ โถ่ะ! คอยดูเหอะหุ่นแบบนี้แหละที่จะหอบแฟนมาให้แม่เห็น เอาแบบสวยเอ็กเซ็กส์แตกนมเต้าละสองร้อยซีซีให้เห็นกันจะๆไปเลย!

     

     

    “เดี๋ยวรู้เลยๆ”

     

     

    “รู้ว่าชาตินี้แม่จะไม่ได้อุ้มหลานนะเหรอ?”

     

     

    “แม่อ่า~~

     

     

    “ไป๊ๆ จะไปหาคยองซูใช่มั้ยรีบๆไปเลยนะ เบื่อเห็นพุงแกเต็มทนละ” แม่ยกมือขึ้นโบกหยอกๆเป็นเชิงใล่ให้ผมออกไปให้พ้นจากสายตา

     

     

    “คอยดูเลยนะคุณนายบยอน ถ้าแบคฮยอนไม่อยู่ไปสักคนแล้วจะเหงา ฮื่อออ” ว่าแล้วก็อุ้มพุงน่ารักๆของตัวเองมากอดเอาไว้แน่นก่อนจะเวฟท่าเต้นในท่อน “ฉันผิดเอ้ง ที่ดูดีมากปายยยยยย ฉันผิดเอ๊ง ที่หล่อเกินห้ามใจ ฉันรู้ดีที่ทำให้เธอคลั่งคล้ายยยยย”

     

     

     

    “โว้ยยยย ออกไปสักที่เซ่ะ!!!

     

     














     




    กระเทยท้อค

    น่ารักใช่มั้ยล่ะ 55555555555555

    นี่ไม่ได้ทำร้ายแบคฮยอนเลยนะ จริงนะ

    ไม่ได้ทำร้ายเลยจริงเจรงงงงงงง 555555555555555555555




     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×