คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 07. ตามสบายเลย -_-"
CHAPTER 07. – ตามสบายเลย -_-"
ตอนนี้ฉันตัดสินใจได้แล้วว่าจะปล่อยข่าวลือพวกนั้นไป ในเมื่อไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่ฉันจะวิ่งวุ่นแก้ข่าวอยู่ฝ่ายเดียว ในขณะที่เตและผองเพื่อนนั้นแสนจะทำตัวสบาย ๆ ชิล ๆ ใครมาถามก็ไม่ยักจะปฏิเสธให้มันจริงจังซะอีกแน่ะ! ฮึ่มม...โอเค ฉันก็จะไม่สนใจแล้วเหมือนกัน คิดซะว่าถึงข่าวลือนี้จะทำให้ฉันหาแฟนไม่ได้ แต่อย่างน้อย ๆ เตก็คงหาไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละน่า! (เหรอ...)
ฉันคิดอย่างแค้นเคืองพลางพลิกหนังสือเปิดแรง ๆ ไปด้วย (อ้าว ไหนว่าไม่สนใจแล้วไง) จนยัยป่านต้องส่งเสียงแหวมาจากหน้าห้องน้ำว่า "อ้าวแม่คุณ! พลิกมันแรง ๆ อย่างนั้น ถ้ามันโกรธแก แช่งให้แกสอบตกขึ้นมาจะทำไง" โวะ...ช่วยอย่ามาเล่นมุกตอนนี้น่า ฉันไม่มีอารมณ์จะบูชาหนังสือแล้ว ในเมื่ออีกไม่กี่อาทิตย์จะสอบอยู่รอมร่อ ขืนเอาแต่ขึ้นหิ้งวางไว้บนหัวนอนอย่างมัน มีหวังสอบตกแหงเก๋
"หนังสือมันต้องบูชาอย่างนี้" ยัยป่านพูดพลางยกมือไหว้กองหนังสือมโหฬารที่หมกไว้บนหัวเตียง จนฉันล่ะเอือมหัวใจ...แหม เอามาปัดฝุ่นปัดหยากไย่บ้างเถอะแม่คู้ณณณ ก่อนที่จะต้องไปปัดฝุ่นกับหยากไย่บนโต๊ะอาจารย์แทนเพราะสอบไม่ผ่านน่ะ!
ฉันเกาหัวอย่างหงุดหงิดเพราะอ่านหนังสือยังไงก็ไม่รู้เรื่อง เลยกะว่าจะเดินไปปิดเพลงที่เปิดอยู่ในคอมพ์สักหน่อย เผื่อจะมีสมาธิมากขึ้นบ้าง แต่ก็เกรงว่าจะหลับคาหนังสือไปเลยมากกว่า-_-"
"แหมะ...แหมะ...แหมมม! คิดถึงแฟนจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยรึไงยะ" นั่นไงยัยบ้า! ฉันปาหมอนใส่หน้าทะเล้นของยัยป่านทันทีที่พูดจบ
สาเหตุที่ฉันมีปฏิกิริยากับเรื่องนี้มากเป็นพิเศษก็เพราะตั้งแต่วันนั้นมา ไม่รู้ทำไมฉันเป็นอันต้องเจอเตทู้กกกวัน ไม่ว่าจะด้วยความจงใจหรือไม่ก็ตาม...จะว่าไปตั้งแต่มีข่าวลือนี้ ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองเจอเตถี่ขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน แค่กินข้าว หรือเดินออกมาจากตึกนิดหน่อยนี่เป็นอันต้องเจอ แถมเพื่อนเวรทั้งหลายก็ยังพยายามเหลื๊อเกินน ที่จะลากฉันไปทุกที่ที่เตอยู่ แค่ขอให้ฉันได้เดินผ่านเตซักหน่อยเถอะ เตจะได้ทักทายฉัน แล้วฉันก็จะได้แนะนำพวกมันให้เตรู้จักไง -_-;;; ดูแผนการของยัยพวกนี้สิ -_-" แยบยลกันจริง ๆ แต่ละคน เฮ้อ...-_-;;
"อ๊าาา ที่รักจ๊ะ ขอกำลังใจหน่อยสิจ๊ะ จุ๊บ ๆๆๆ" แล้วดูมันทำเข้าสิ อายุก็ปาไป 16-17 กันแล้ว ยังทำตัวปัญญาอ่อนอยู่ด๊ายยย -_- ฉันคิดอย่างเอือมระอาเมื่อเห็นยัยป่านโดดขึ้นเตียงแล้วคว้าเอาดินสอที่วางอยู่ข้างตัวฉันไปนอนกอดแถมยังพรมจูบจนทั่วอีก -_- ท่าทางจะวิปริตไปแล้วเพื่อนฉัน
อันที่จริงดินสอแท่งนี้คือดินสอที่เตยัดเยียดให้ฉันมาเมื่อหลายวันก่อน เพราะว่าวันนั้นฉันแวะไปลงชื่อขอสอบปากเปล่ากับอ.รจิตรที่ตึกวิทย์ (ตึกที่เตเรียน) มาน่ะสิ พอดีฉันดันซุ่มซ่ามไม่ได้เอาอะไรไปเขียนเลยซักแท่ง แถมอาจารย์ก็ดันโหดอีกที่ไม่ยอมให้ยืม (เอาแต่บอกว่าฉันไม่เตรียมพร้อมอยู่นั่นแหละ -*- แง่งงงง...อยากกัดหัวจริง ๆ ให้ดิ้นตาย!) ฉันเลยต้องเดินโต๋เต๋ออกมาหาตัวช่วย โชคดีที่เจอเตเข้าตรงทางเดินพอดี! เขาเลยให้ฉันยืมดินสอมา ^__^
แล้วไงล่ะ...พอฉันใช้งานเสร็จ ก็อุตส่าห์...บากหน้าไปคืนดินสอถึงห้อง 5/1 ที่เตเรียนอยู่ด้วยตัวเอง! (อายจะตาย เด็กผู้ชายห้องนั้นมันก็แซวกันอยู่ได้ นี่ห้องคิงส์แน่รึเปล่าเนี่ย!) แต่พอไปถึง เตกลับบอกว่าไม่เป็นไรอยู่นั่นแหละ อะไรกัน! นี่ฉันเอาของนายมาคืนนะ ไม่ได้ซื้อมาให้ -_- ทำไมต้องทำท่าเกรงใจไม่ยอมเอาคืนอยู่นั่นด้วยล่ะ เฮ้อ...วิงเวียน -*-
นี่วันหลังฉันต้องไม่กล้ายืมอะไรของหมอนี่แล้วแน่ ๆ เลย -*-
โอเค รำลึกความหลังมามากพอ กลับมาที่ความเป็นจริงบ้างดีกว่า! ฉันเหล่ตามองยัยป่านที่นอนหลับตาพริ้มกอดดินสอแท่งนั้นไม่ยอมปล่อย แล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ -_- ยัยนี่จะกวนประสาทฉันไปถึงไหน เครียดโว้ยยยยยยยยยย
อารมณ์แบบนี้หนีไปเซเว่นหน้าหอดีกว่า -*-
- - -
"ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ"
'ตี๊~ดี่วววว~'
เสียงขอบคุณของพนักงานเสื้อเขียวในเซเว่นดังขึ้นพร้อม ๆ กับประตูที่ปิดลงหลังจากฉันซื้อของและปฏิเสธขนมจีบซาลาเปาของทางร้านเรียบร้อยแล้ว ฉันสูดลมหายใจเฮือกใหญ่อย่างอารมณ์ดี(ขึ้นเยอะ) เมื่อได้ออกมาเดินเล่นให้สายลมเย็นฉ่ำมันตีหน้าบ้าง ^___^
ฉันเดินถือถุงเซเว่นที่ข้างในบรรจุกาแฟกระป๋อง ขนมสาหร่ายเถ้าแก่น้อยของโปรดของฉัน(และยัยป่าน) คอนเน่ถุงใหญ่ พริงเกิ้ลกระป๋องเล็ก และยังมียากิโซบะกึ่งสำเร็จรูปที่ลองซื้อมาทำกินเองดูอีก ฮ้า...กองทัพมันต้องเดินด้วยท้องจริงไหม แล้วตอนนี้ท้องมันก็ร้องว่า 'หิวววววแล้ว’ ซะด้วยสิ ^^
แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินอารมณ์ดีมุ่งหน้ากลับหออยู่นั้น หูก็ดันได้ยินเสียงคุ้น ๆ เสียก่อน
"ปริม! ^__^" นั่นไง -_- บอกแล้วใช่ไหมว่าผู้ชายคนนี้ เป็นคนที่ฉันเจอตลอดเวลาในระยะหลัง ๆ มานี่จริง ๆ -_-
ฉันหันไปฉีกยิ้มตอบเตที่เรียกชื่อฉันจากด้านหลัง ดูท่าทางเหมือนเขาเพิ่งกลับมาจากที่ไหนซักแห่ง เพราะล้อมรอบด้วยเพื่อนผู้ชายห้องเขาเต็มไปหมด (คือฉันไม่ค่อยรู้จักเพื่อนเขาหรอก ไม่เหมือนเขาที่แทบจะรู้จักเพื่อนฉันครบทุกคนอยู่แล้ว -_-) แต่นอกจากเพื่อนผู้ชายที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตาดีพวกนั้นแล้ว ก็ยังมี...เอ่อ...พวกการแสดง (ห้อง20) อีกด้วย -_-
ยัยพวกนั้น(ที่ถือว่ามีจำนวนหลายคนอยู่) พากันมองฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ (แต่ฉันไม่ค่อยมีเนื้อให้กินหรอกนะ ขอโทษที) เว้นแค่วิวีที่ยืนทำหน้านิ่ง ๆ แต่ก็มองฉันไม่วางตาเหมือนกัน
"ไปไหนมาเหรอ" เตร้องถามฉันพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นจนฉันต้องถอยไปตั้งหลัก 1 ก้าวยาว ยาววว
"ซ...ซื้อของอะ แหะ ๆ ^^;" ฉันตอบพร้อมชูถุงขนมในมือให้อีกฝ่ายดู แต่เตเล่นยิ้มน่ารักกลับมาซะจนฉันกลัว ^^;;; กลัวอะไรน่ะเหรอ...ก็กลัวยัยพวกนั้น (ห้อง 20) จะแหกอกฉันเอาน่ะซี่!!! T___T
"เดินไปด้วยกันสิ เดี๋ยวผมไปส่งที่หอ"
"จ...จะดีเหรอ ^^;;;" ไม่ดีแน่...ฉันถามออกเสียง แต่ตอบเองในใจเสร็จสรรพ -*- เพราะถ้ายอมให้เตไปส่ง มีหวังคืนนี้ได้ตายหยังเขียด T__T
"ดีสิ พวกผมจะไปส่งพวกห้อง 20 ที่หออยู่แล้ว เราเพิ่งกินหมูกระทะกันเสร็จน่ะ ไปด้วยกันนะ" แถมไม่ชักชวนเปล่า ยังเอื้อมมาดึงข้อมือฉันให้ไปด้วยกันอีกต่างหาก! เอ่อ อย่าจับตัวฉันสิเต T___T
แน่นอนว่าฉันเพียงขืนข้อมือนิดเดียว เตก็รู้ทันที ว่ากำลังทำในสิ่งที่ไม่ควรอยู่ "อะ...ผมขอโทษ"
ซึ่งจริง ๆ ฉันก็ไม่ได้ถือตัวอะไรหรอกนะ แค่ยังไม่อยากตายก่อนวัยอันควรเท่านั้นเอง T___T
สรุปว่า ในที่สุดการเดินทางกลับหอของฉัน จากที่เดินมาคนเดียว ก็ดั๊นน มีเหตุให้ต้องเดินกลับกับคนกว่า 20 คนจนได้ -_- พวกผู้หญิงห้องการแสดงพากันรุมล้อมชวนเตคุยยกใหญ่ ส่วนฉันน่ะเหรอ...ก็เฟดตัวเองออกมาเดินข้างหลังแบบนี้ดีกว่าไง -_-
ฉันเดินไปคุยกับเพื่อนของเตไปแทนอย่างออกรส ^^ จนกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันรู้จักเพื่อนของเขาครบทุกคนแล้ว แล้วทุกคนก็ตลกมากด้วย ^^ คิดดูว่าเล่นเอาฉันเดินหัวเราะตลอดทางจนน้ำตาเล็ด ยิ่งตอนคนชื่อ เอก ทำท่าเป็ดผสมปลาโลมาให้ดู ฉันนี่แทบจะลงไปนอนหัวเราะอยู่กับพื้นเลยทีเดียว ฮ่า ๆๆ (คนเรียนเต้นมาอย่างฉันยังยอมแพ้ให้กับท่านี้) แถมนายวินอะไรนั่นก็ตลกดีนะ งั้นยกโทษให้สำหรับเรื่องที่เคยเคืองไปวันก่อนก็แล้วกัน โอเค ^___^
ตลอดทางฉันสังเกตว่าเตจะคอยหันมามองพวกเราเป็นระยะ ๆ ทั้ง ๆ ที่พวกการแสดงก็ยังชวนเขาคุยไม่หยุดปาก แต่แน่นอนว่าทุกครั้งที่เตมองมา บรรดาเพื่อนของเขาก็จะโห่ใส่ แล้วไล่เตให้ไปดูแลพวกการแสดงต่อ ส่วนกับฉันน่ะ ปล่อยให้พวกเขาดูแลเอง ฮ่า ๆๆ ฉันขำพวกห้อง 1 จัง ไม่คิดว่าคนเรียนเก่งมันจะรั่วได้ขนาดนี้
เว้นแต่หน้าพวกการแสดงแต่ละคนเวลาที่เตโดนเพื่อนล้อเนี่ย...ขำไม่ออกจริง ๆ นะ -_-
ในที่สุดการเดินทางก็ใกล้จะสิ้นสุดลง เมื่อเข้าสู่เขตหอหญิง เตเดินนำไปส่งพวกการแสดงที่หอ 1 (ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่หอเดียวกับฉัน) ฉันมองผู้หญิงพวกนั้นที่พากันล่ำลาเตอย่าง...เอ่อ...ตอแหล -_- นี่ฉันผิดรึเปล่าเนี่ยที่นึกด่าพวกนั้นในใจ (แต่มันคิดไปแล้วนี่เนอะ ทำไงได้) -_-
สาวห้อง 20 คนสุดท้ายที่เดินขึ้นหอไปคือวิวี วิวียิ้มให้เตอย่างร่าเริง แต่พอหันมาสบตากับฉันเท่านั้นแหละ...อื่มม -_- ไม่มองดีกว่า อดคิดไม่ได้ว่าฉันเผลอไปเหยียบเท้าบุพการีเธอตอนไหนนะ อยากรู้จัง -_-a
"เฮ้ย! กูต้องรีบกลับไปคุย msn กับน้องหมิงแล้วว่ะ!" แต่อยู่ดี ๆ เอกก็โพล่งขึ้นมากลางวงซะอย่างนั้น ทำเอาฉันงงไปเหมือนกัน ว่าจู่ ๆ มันจะพูดทำไม
"เออ กูก็ต้องกลับไปซักผ้า"
"กูจะไปเล่นเกม"
"กูเล่นด้วย!"
"กูอยากอาบน้ำ"
และอีกสารพัด ที่พวกมันเอามาอ้าง เพื่อจะได้ไม่ต้องเดินไปส่งฉัน...ไอ้พวกเน้ -_-^^^
"ไอ้บ้า ไปส่งแค่นี้ก็ไม่ได้!" ฉันบ่นกลับไปอย่างเซ็งสุดขีด (เริ่มสนิทกันแล้ว) พลางพองลมเข้าปากเสียจนแก้มป่อง
"ก็ให้ไอ้เตไปส่งดิ่!" วินนำทีมพูดขึ้นพลางยิ้มยั่วโมโหฉันอย่างน่ากระโดดถีบเป็นที่สุด! งั้นไอ้ที่ฉันเคยบอกว่าให้อภัยนายน่ะ ขอถอนคำพูด!!!
"ส่งคนสวยขึ้นหอหมดแล้ว คนไม่สวยก็ให้ไอ้เตไปส่งแล้วกัน! ฮ่า ๆๆ" ไอ้เจ้าหมีพูดเสริม นำให้คนอื่นเฮรับกันเสียงลั่น เว้นแค่เตคนเดียวเท่านั้นที่หัวเราะเบา ๆ เหมือนกับว่าอายอะไรอยู่...จะอายทำไมเล่า -_-
สุดท้ายเรื่องจึงลงเอยที่ว่าไอ้พวกนั้นเฮฮากันแล้วเดินออกนอกเขตหอหญิงไปเลย O.o เฮ้ย! เอาจริงดิ่! ไม่ไปส่งฉันจริง ๆ เหรอ! ToT ไอ้พวกบ้า ลำเอียงงงงงงที่สุด!!! T___T
"พวกมันก็งี้แหละ" เตพูดขึ้นทั้งที่สายตายังมองเพื่อนตัวเองพากันเฮโลออกจากเขตหอหญิงไปอยู่ ฉันเห็นเขาขำกับความประสาทของเพื่อนตัวเองแล้วฉันก็อดขำด้วยไม่ได้ สุดท้ายเลยได้แต่ตะโกนไล่หลังไปว่า
"ไอ้บ้า! ฉันขอให้หอแกไฟดับ!!!" ฮ่าาาา ได้ยินเจ้าพวกนั้นตะโกนด่ากลับมาแล้วสะใจพิลึก (โรคจิตนะเนี่ย) เตขำก๊ากกับการกระทำของฉัน ก่อนจะคว้าเอาถุงในมือฉันไปช่วยถือ
"ยังมีผมไปส่งไง" แล้วเราสองคนก็เดินด้วยกันในความมืดมิดที่มีเพียงแสงส่องทางนำเราไป
***
"ปริม!" เสียงที่ฉันเริ่มจะคุ้นมากขึ้นทุกทีที่ได้ยิน ดังไม่ไกลนักจากตัวฉันตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในเขตรั้วโรงเรียน ฉันหันหลังไปยิ้มให้พวกห้อง 1 ที่เดินตามมาไม่ไกลนัก
"อรุณสวัสดิ์!" ฉันทักตอบกลับไป พลางกระโดดหลบไอ้หมีที่ทำท่าจะเข้ามาล็อกคอฉัน -_-^^ ไอ้พวกนี้นิ่...ไว้ใจไม่ได้จริง ๆ -_-^
"เมื่อคืนไฟดับด้วย! เพราะปริมแช่งนั่นแหละะะ!!" เจ้าต๊อบ เพื่อนอีกคนของเต โวยวายทันทีที่เห็นหน้าฉัน แต่ฉันหัวเราะเยาะกลับไป ฮ่า ๆๆๆ ก็บอกแล้วไงว่าของมันแรงงง
แต่เพราะฉันมัวแต่เฮฮาอยู่กับพวกห้อง 1 จนไม่ทันสังเกตว่าในหมู่ผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่เดินมานี้ ยังมี วิวี ประกอบอยู่ด้วย
"เตท่องตรงนี้ยังไงน่ะ วีท่องไม่ได้เลย" ก็ไม่สังเกตจนกระทั่งเธอส่งเสียงขึ้นมานั่นแหละ ฉันถึงได้มองเห็น...โอ่...แล้วนั่นเธอคล้องแขนตัวเองกับแขนเตหมับอีก ทำทีเป็นขอร้องเตให้สอนวิธีจำชีทภูมิศาสตร์ในมือ ฉันเห็นแล้วล่ะว่าเตทำหน้าเหวอไปเลย โด่เอ๊ย...อย่ามาทำไก๋น่า มีผู้หญิงสวย ๆ มาแตะเนื้อต้องตัวอย่างนี้ เป็นใครใครก็ต้องชอบ
"อ้าวไอ้เต...ปริมอยู่ตรงนี้นะเว้ย กล้านะมึง" เสียงเอกดังขึ้นแทบจะทันทีที่เกิดช็อตเด็ดขึ้นซึ่ง ๆ หน้า ทำเอาเตลุกลี้ลุกลน รีบหันมายิ้มแห้ง ๆ ให้ฉันยกใหญ่
วิวีเองก็หันมายิ้มเหมือนกัน เธอยิ้มให้พวกห้อง 1 ทุกคน และเผื่อแผ่มายังฉันด้วย
มันดูเหมือนเป็นรอยยิ้มของคนที่กำชัยชนะอย่างบอกไม่ถูก -_-
"เข้าไปแทรกเลยปริม ๆๆ" อ๋าวว แล้วเรื่องอะไรต้องมาเชียร์ฉันให้ทำแบบนั้นด้วยล่ะเจ้าพวกนี้ -_- ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเตสักหน่อย คนที่รู้ดีที่สุดก็พวกนายนั่นแหละ
"ไม่เกี่ยวกับฉันนี่ ไปล่ะ!" แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ฉันรู้สึกไม่อยากอยู่ดูรอยยิ้มแบบผู้กำชัยชนะของวิวีเอาเสียเลย คิดได้ดังนั้นฉันจึงเดินเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่ง แล้วมุ่งหน้าขึ้นตึกเรียนทันที
"ปริม!"
จะเรียกทำไมเล่า ฉันไม่หันกลับไปมองหรอกนะ-*-
-TBC-
Postscript : กรี๊ดดดดด ในที่สุดก็ไล่ตามเพจเก่าทันแล้ว >___< ตอนหน้าจะได้อ่านตอนใหม่ที่แท้จริงแล้วนะคะ ^^ (ดีใจไหมเอ่ย 555) เอาเป็นว่าจะพยายามไม่ทำให้รอนานเกินไปค่า ^^v
ขอบคุณทุกแรงใจที่ส่งมาให้นะคะ คิดเห็นอย่างไรคอมเม้นได้เต็มที่ค่ะ ^^
ความคิดเห็น