(Conan)Memorise and Love

ลำดับตอนที่ #7 : Memorise 7 -25%

.........................................................................................................................................................................................

"นี่เธอจะนอนไปถึงเมื่อไหร่"ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะมีเสียงเรียกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วก็พบเขากำลังยืนมองฉันอยู่ อะไร

ของเขากันนะ บ้านก็บ้านฉัน(ความจริง ดร. ที่ให้ฉันอยู่)โวยวายอยู่ได้ แล้วฉันก็เหลือบไปมองนาฬิกาบ่งบอกเวลา 4 

โมงครึ่ง ให้ตายสิ ก็สมควรอยู่หรอกที่จะบ่น ฉันนอนเข้าไปได้ยังไงตั้ง 3 ชั่วโมง แล้วคืนนี้ฉันจะได้หลับได้

นอนมั้ยเนี่ย 

"เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง"ก็นอนนะ นอนดึกไง มัวแต่อ่านนิยาย แล้วกว่าจะหลับลงอีก ตอนนี้สมองฉันคิดอะไรก็

ไม่รู้วุ่นวายไปหมด 

"เรื่องของฉัน"นี่ฉันพูดจาหาเรื่องหรือป่าวนะ ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังโกรธเขาอยู่ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ตั้งแต่ที่ร้านซูชินั่น //ไรท์ : ทำเป็นไม่รู้ ตัวเธอไม่ยอมรับต่างหากว่าหึงเฮียอ่าาา

"อือ"เขาพูดแค่นั้นแล้วก็หันหลังเดินออกไปในห้องครัว อะไร งอนหรอ เป็นผู้ชายซะเปล่า ทำไมต้องออกอากาศงอแงแบบนี้ด้วย นี่ฉันต้องง้อปะถามจริง ฝันไปเถอะ

.

.

.

.

.

.

.

       แต่แล้วฉันก็เดินตามเขาไปจนได้ - - ให้ตายเถอะ ฉันค่อยๆเดินไปข้างหลังเขา เขายืนหันหน้าไปทางซิงค์น้ำ อะไร ทำไมไปยืนตรงนั้น ร้องไห้หรอ ไม่มีทางคนอย่างตานี่ไม่มีทางขี้แงร้องไห้เป็นเด็กไปได้หรอก ว่าแล้วฉันก็เขยิบเข้าไปอีกนิด อีกนิด จนอยู่เกือบชิดกับเขาแล้ว 

"เป็นอะไร โกรธฉันหรอ"เงียบ.... ไรเสียงตอบ

"นี่นาย ฉันคุยกับนายอยู่"เงียบอีก เอ้าาาา กวนประสาทแล้วนะ จากนั้นฉันก็ดึงให้เขาหันมาเผชิญกับฉันแล้วฉันก็รีบถามซ้ำด้วยคำถามเดิม

"โกรธฉันหรอ"

"อะไร ฉันล้างผักอยู่"เขาตอบในขณะที่ดึงฮับเพลงออกจากหู อ่าวนี่เขาไม่ได้ยินฉันนิ ให้ตาย แสดงว่าเขาไม่ได้โกรธฉันเลยถูกมั้ยแล้วเมื่อกี้ที่ฉันตะโกนถามไป...

"ฉันจะทำสตูเนื้อให้ไง ไม่ได้โกรธอะไรเธอเลย"เขาตอบพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวแปลกๆ 

"แคร์ฉันด้วยหรอ เธอน่ะ"เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาเกือบจะประชิดฉัน ครู่นึงฉันมองไปในตาของเขารู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ส่งผ่านทางสายตา เรายืนอยู่แบบนั้นสักผัก ฉันรู้สึกไม่อยากขยับไปไหนเลย จากนั้นเขาก็ค่อยๆโน้มตัวลงมา ฉันค่อยๆหลับตาอย่างบังคับตัวเองไม่อยู่ จากนั้นก็เริ่มรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่เคลื่อนเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นเขายืดตัวขึ้นไประดับนึง แล้วจูบลงที่หน้าผากของฉัน ตัวฉันตอนนี้เหมือนโดนมนต์สะกด อยากจะขยับก็ขยับไม่ได้ ทั้งที่คิดประท้วงว่าไม่ได้นะ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ แต่หัวใจมันไม่ทำตามคำสั่งของสมองเลยแม้แต่น้อย 

"พี่จูบหน้าผากน้อง คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ"เขาพูดแบบนี้หมายความว่าไง 

"ฉันรู้ว่าเธอยังไม่พร้อม ไม่อยากให้เธอโทษตัวเอง"ไม่พร้อมเรื่องอะไรงั้นหรอ  สงสัยจัง 

"ฉันทำอาหารต่อแล้ว เธอไปรอที่โซฟาไป"ฉันก็เดินไปตามคำบอกกล่าวของเขา พอฉันนั่งลงก็มาคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เมื่อกี้ เขากำลังจะจูบฉันงั้นหรอ แล้วฉันยังไม่ขัดขืนอีก ทำไมกันนะความรู้สึกผิดค่อยๆถาโถมเข้ามา ดีนะที่มันยังไม่เกิดขึ้น ไม่งั้นฉันคงได้ร้องไห้ตายแน่ๆ ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปสัมผัสบริเวณหน้าผากตรงที่เขาจูบฉัน แล้วหัวใจก็รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่สมองบอกว่า เธอจะรู้สึกอะไรแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด...

                                                                                         25%

.........................................................................................................................................................................................

       โอ้ยยยยยยยย ทำไมไม่จูบๆกันไปสักทีใช่มั้ยล่ะะะะ แอบสงสารชิโฮะเหมือนกันนะ ทั้งที่ใจรักเขา แต่ความรู้สึกผิดสั่งไม่ให้สั่ง เฮียของพวกเราจะทำยังไงต่อไปนะ ไว้ไรท์จะมาต่อให้นะคะ