(Conan)Memorise and Love

ลำดับตอนที่ #5 : Memorise 5 -100%-

.................................................................................................................................................................

"สนุกจังเลยยย ฮาไอคุณครูใจร้ายตอนจบสุดๆอ่ะ ฮ่าๆๆ"โซโนะโกร้องขึ้นเมื่อก้าวเดินออกมาจากโรงหนัง

 

"เด็กนั่นน่ารักดีนะ ฉลาดด้วย"รันพูดต่อเป็นเชิงแสดงความคิดเห็น

 

"ฉันว่านะ เด็กนั่นน่ะ ไม่น่าเกิดมาในครอบครัวนั้นเลย"ฉันออกความเห็นบ้างเมื่อมีบทเงียบมานาน(หรอ ?)

 

"นี่ก็เย็นแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ"รันพูดขึ้น ทำให้ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือที่บ่งบอกเวลา 4 โมงกว่าๆ แล้ว

 

"ต้องแวะร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อของทำข้าวเย็นให้คุณพ่อทำด้วยสิ"รันทำหน้าเคลียดเล็กน้อย
เพราะนี่มันเย็นมากแล้วคงจะกลัวว่าจะทำไม่ทันแน่เลย (ไรท์ : รันเป็นลูกที่ดีมากมาย555)

 

"รถที่บ้านจะมารับน่ะ ฉันต้องนั่งรอแถวๆนี้แหละ"โซโนโกะบอก

 

"งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ ไว้เจอกัน"

 

เมื่อบอกลากันแล้ว ฉันก็เดินไปขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อที่จะกลับบ้าน ระหว่างทางก็คิดว่าจะโทรไปชวนตานั่นยังไง
มันคงไม่ดูหน้าเกียจใช่ไหมที่ฉันโทรชวนผู้ชายไปเที่ยว แต่เราก็ไปกันเยอะแยะนี่ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

 

"แล้วฉันจะคิดมากทำไมเนี่ย แค่ชวนไปเที่ยว"ฉันพึมพำกับตัวเองเบา"

 

และเมื่อเดินมาถึงสถานีเป็นที่เรียบร้อย ฉันก็จัดการซื้อตั๋วแล้วมารอรถไฟที่ชานชาลา

 

ปู๊น~~ แอ๊ด~~ ตึกๆๆ <<<เหมือนเดิมนะค่ะ ฮ่าๆๆ

 

เมื่อก้าวเข้าขบวนรถแล้วฉันก็นั่งลงตรงที่ว่างที่อยู่ฝั่งตรงข้ามประตู จากนั้นก็หยิบหูฟังมาฟังเพลง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

   ใช้เวลาประมาณ 10 นาที รถไฟก็มาถึงสถานีที่เป็นสถานีที่ฉันขึ้นมาเมื่อเช้า

 

 

  ฉันถึงบ้านประมาณ 4 โมง จวนจะ 5 โมงแล้ว

พวกเด็กๆ จะกลับกันหรือยังนะ 

 

"กลับมาแล้วค่ะ"

 

"กลับมาแล้วหรอ"เอ๊ะนี่ไม่ใช่เสียงของ ดร. นิ 

 

"นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง ?"ฉันถามคนตรงหน้าพร้อมกับส่งสายตาเป็นคำถามไปให้เขา 'อากาอิ ชูอิจิ'
คนที่ฉันกำลังลังคิดอยู่ว่าจะโทรไปชวนเขาเรื่องไปทะเลยังไงดี ยิ่งเขามาอยู่ตรงหน้าแบบนี้
ยิ่งไม่รู้จะเอ่ยปากชวนแบบไหนเลย 

 

"คุณอากาสะไปทำธุระข้างนอกน่ะ เห็นบอกว่าจะกลับดึกๆ เลยให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ"เขาตอบกลับมา
พร้อมยกถ้วยอะไรซักอย่างมาวางไว้ที่โต๊ะ

 

"นั่นอะไรน่ะ"ฉันชี้ไปที่ถ้วยแล้วมองหน้าเขา

 

"ราเมง"เขาทำอาหารหรอ? ทำให้ฉันหรือเปล่า หรือทำกินเอง?

 

"กินสิ ดร.ฝากฉันทำข้าวเย็นให้เธอด้วย"แล้วในสุดก็หายสงสัยซักที 

 

"แล้วของนาย"

 

"ของฉันอยู่ในครัว กำลังจะไปเอา"

 

ฉันไปหยิบแก้ว 2 ใบ กับขวดน้ำมาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะนั่งตรงเก้าอี้ที่ตรงกับถ้วยราเมงที่เขาวางไว้

 

"ขอบคุณนะ"ฉันพูดขอบคุณเขาก่อนจะลงมือกินราเมง

 

"ไม่เป็นไร"

 

"เอ่อ..คือ"ฉันอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะเอ่ยปากชวนเขาเรื่องไปทะเลว่าไงดี

 

"มีอะไร"เสียงนิ่งไปป่ะ ?

 

"คือว่า...อาทิตย์หน้าพวกเราจะไปทะเลกัน นายไปด้วยกันไหม"ฉันถามไปแล้ว! เขาจะตอบว่าไง! เขาจะคิดอะไรไหม!

 

"เธอชวนฉัน?"เอ้า! ก็คุยกันอยู่สองคนจะให้ชวนใครล่ะ =_=

 

"อืม"ตอบสั้นๆ ก็พอ 

 

"ไปก็ได้"ดูไม่ค่อยเต็มใจ ว่าป้ะ?

 

"ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ"ฉันเสียงอ่อนลงเล็กน้อย

 

"ว่าง เดี๋ยวฉันไปด้วย"เขาอยากไปสินะ(หรือเปล่า?)

 

ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมรู้สึกมีความสุขที่เขาไปด้วย แต่ก็นะ คงเพราะดีใจที่มีคนยอมรับคำชวนของคนที่ไม่ค่อยจะเอ่ยปากชวนใคร(?)

 

"ทำไมชวนฉันไปด้วย?"นั่นไงถามจนได้

 

"ก็คนไปเยอะๆ คงจะสนุกดี"แน่นอนฉันคิดแบบนั้น 

 

"งั้นหรอ"เอ้า! แล้วจะให้ชวนเพราะไรล่ะ =_=

 

"คิดว่าฉันชวนไปทำไมกันล่ะ"ฉันจะโดนเขาหมั่นหน้าไหม =[]=!!

 

"ก็เปล่า"สั้นเกิน~~ ตอบแค่นี้โกรธหรือเปล่า 

 

"อืม"ตัดบทสนทนาแค่นี้พอ =_=

.
.
.
.
.
.
.
.
.                                                                                                                                                          
.
 

.
.
.
.
.
ฉันทานราเมงจนหมดพร้อมกับที่เขาก็ทานหมดพอดี แล้วแน่นอนฉันไม่ให้เขาเอื้อมมือมาเอาถ้วยของฉันได้ทัน ฉันรีบหยิบถ้วยของตัวเองและก็ของเขา ก็แหม เขาทำให้ทานแล้ว ถ้าให้เก็บด้วย ฉันคงเป็นเจ้าบ้านที่แย่มากๆ แล้วอีกอย่างฉันเป็นผู้หญิง ให้ผู้ชายทำมันน่าเกียจจะตาย =^=

"ฉันเก็บเอง"พูดจบก็เดินไปที่อ่างล้างจานในครัวทันที



"จากนี้จะทำอะไรต่อไหม ให้อยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่า"ทันที่ฉันออกมาจากห้องครัวเขาก็ยิงคำถามใส่ฉันทันที

"ก็คงขึ้นห้องไปอ่านหนังสือมั้ง นายไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนก็ได้ ฉันอยู่คนเดียวได้"ฉันตอบเขาไปแบบนั้น

"งั้นตามใจ ปิดบ้านล็อคประตูหน้าต่างให้ดีนะ"เขาบอกฉัน แน่นอนว่าถ้าเขาไม่บอกฉันก็ต้องทำแบบนั้นอยู่แล้ว

"อื้ม ขอบคุณนะ"

"ระวังตัวด้วย"

"ฉัน เป็น ห่วง"เขาพูดเว้นจังหวะเล็กน้อยแถมยังพูดเบาๆ แต่ทำไมฉันรู้สึกว่า คำว่า 'ฉัน เป็น ห่วง' มันดัง แถมยังรีรันอยู่ในหัวฉันแบบนี้

"อะ..อืม"ฉันขานตอบรับเบาๆ แล้วเขาก็เดินออกจากบ้านไปเลย

เพื่อให้มั่นใจว่าเขาไปแล้ว ฉันแอบส่องดูที่หน้าต่างเล็กน้อย แล้วก็เห็นรถ C-1500 ขับออกไป จากนั้นก็ปิดประตูหน้าต่างก่อนจะขึ้นห้อง

"ทำไมใจต้องสั่น..."ฉันพึมพำกับตัวเอง

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
   ผมขับรถออกมาเรื่อยๆ ตอนนี้ผมอาศัยอยู่แมนชั่นแห่งหนึ่งในเมืองเบกะ วันนี้โทรศัพท์จากคุณอากาสะโทรไปหาผมตอนประมาณ 4 โมงว่าให้ไปอยู่เป็นเพื่อนยัยนั้น ตอนแรก ผมคิดว่ายัยนั้นจะทำเย็นชาใส่ผมซะอีก แต่พอเอาเข้าจริงๆ ยัยนั้นกลับดูจะชวนผมคุยด้วยซ้ำ หรือว่าผมคิดไปเองก็ไม่แน่ใจ ผมสังเกตให้เธอน่าแดงนิดๆ ตอนชวนผมไปทะเลด้วยแหละ แล้วก็ตอนที่ผมบอกว่าเป็นห่วง เธอดูเขินจริงๆ ด้วยแหละ แปลกนะที่เธอทำท่าทางแบบนั้นเป็นด้วย



    ผมจอดรถหน้าแมนชั่น แล้วเดินเข้าแมนชั่นตรงไปที่ลิฟฟ์ ผมพักอยู่ชั้น 25 ห้อง 2506

"คุณอากาอิ"ผมหันไปตามเสียงเรียก

"ครับ ?"ผมขานตอบพร้อมส่งสายตาเป็นคำถามว่ามีอะไร

"ฉันไปเที่ยวมา เลยซื้อของมาฝาก ตอนแรกก็กะว่าจะเอาไปให้ที่ห้อง แต่เจอคุณพอดี"คุณอายาโนะ เคจิ เธอพักอยู่ห้องข้างๆ ผม ห้อง 2507 เธอมักจะนำอะไรๆ มาให้ผมเป็นประจำ ดูก็รู้ว่าจีบผมอยู่ =_= เธอยื่นกล่องคุ้กกี้มาติกโบว์ออกสีม่วงอมชมพูมาให้ผม

"ขอบคุณครับ"ผมขอบคุณเธอแล้วยิ้มเล็กๆ ไปให้<<<ไรท์ : จินตนาการหน้าเฮียยิ้มออกหวานๆกันออกมั้ยค่ะ ฮ่าๆๆๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ"เธอยิ้มกลับมาให้

    ผมเดินเข้าลิฟฟ์มาพร้อมเธอ เธอดูขัดเขินเล็กน้อยเห็นแล้วหงุดหงิดจัง(ไรท์ : เฮียหาเรื่องอ่ะ =_=)

    ติ๊งง....
เสียงลิฟฟ์ดังเป็นสัญญาณว่าถึงชั้น 25 แล้ว

"ฝันดีนะค่ะ"เดินมาถึงหน้าห้องเธอก็หันมาพูด

"เช่นกันครับ"จากนั้นก็แยกย้ายกันเข้าห้อง

    พอเข้าห้องมาผมก็นั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นจุดบุหรี่ขึ้นสูบ แล้วก็ดูทีวีพลางๆ

"2 ทุ่มเองหรอ"ผมพึมพำกับตัวเอง และแน่นอนผมคิดถึงยัยนั่นอีกแล้ว ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมคิดถึงเธอตลอดเวลา แต่ผมก็สังเกตว่าเธอน่าจะหวั่นๆ บ้างเช่นกัน แต่ยังมีอคติที่ผมเป็นแฟนกับพี่สาวของเธอ แล้วแน่นอน ผมจะต้องลบอคติของเธอให้ได้...

ติ๊ง... เสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้น

   'นอนยัง ?' ข้อความจากชิโฮะนี่ มีอะไรหรือเปล่านะ

   'ยังไม่นอน มีอะไรหรอ'

   'พรุ่งนี้มาอยู่เป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม ดร. โทรมาบอกว่าคงกลับไม่ได้อีกหลายวัน แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ'

   'โอเค เดี๋ยวฉันไปอยู่เป็นเพื่อน'

   'ขอบคุณนะ'

   'ไม่เป็นไร'

ปกติเธอไม่ค่อยขออะไรหรอก แต่ช่วงนี้รู้สึกว่าจะมีพวกกลุ่มคนที่ขโมยของตามบ้าน โดยการปลอมเป็นพวกส่งพัสดุไรแบบนี้ แล้วเข้าไปขโมยของ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
   ฉันส่งข้อความไปหาเขา ช่วยไม่ได้คนมันก็กลัวเป็นนะ =_=

   ฉันอ่านหนังสือนิยายที่ซื้อไว้นานแล้วแต่ยังไม่ได้อ่าน

   อ่านไปอ่านมาก็เพิ่งสังเกตว่าตอนนี้มาจะ 5 ทุ่มแล้ว อ่านเพลินไปหน่อยแล้วมั้ง

   ฉันจัดการเก็บหนังสือเข้าตู้ให้เรียบร้อย ก่อนจะปิดไฟนอน... พรุ่งนี้เขาจะมาอยู่เป็นเพื่อน คิดแล้วหน้าก็ร้อนแปลกๆ

"เลิกฟุ้งซ่านได้แล้วน่าา"ฉันตบหน้าตัวเองเบาๆ แล้วสลัดความคิดทั้งหมดออก...


..........................................................................................................................................................................................

 

-ติดตามต่อไปค่ะ-

                                                                         
 



ไรท์ : บอกแล้วว ว่าจะอัพบ่อยกว่าเดิม อิอิ รู้สึกว่าจะมีบุคคลที่สามด้วยนะครัชแหมมม เรื่องมันดำเนินไปเรื่อยๆ
         อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ =^=  อ่านแล้วก็เมนท์เป็นกำลังใจให้หน่อยนะ >< ครบ 100% ละน้าา