คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Part2 : Amartian
Part 2: Amartian
เหลือเพียงความรักที่ไม่มีเทอแล้ว คิดถึงเธอมากมาย เท่าไรเธอก็ไม่มีวันหวนคืน
มีเพียง ”ฉัน” ที่บอบช้ำ กับใจที่มันแทบสลาย ใช้ชีวิตทุกวันที่มีเพื่อ “คิดถึงเธอ” ตลอดไป
วันนี้หลังเลิกเรียนชั้นออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆในกลุ่ม และหนึ่งในนั้นก็มีซาคุยะคู่หมั้นที่พ่อชั้นหาให้ไปด้วย ด้วยความที่พวกเราต่างมาจากตระกูลคนใหญ่คนโตในประเทศ เด็กๆในตระกูลนั้นมักจะมีคู่หมั้นที่พ่อแม่หาให้ตั้งแต่ยังอยู่ในครรภ์ แน่นอนว่าชั้นไม่มีสิทธ์ได้เลือกหรอก แต่ทั้งชั้นกับซาคุยะ เราก็รักกันดี
“คืนนี้ที่บ้านชั้นจะมีงานเลี้ยงเต้นรำ อยากจะเชิญทุกๆคนไปด้วยกันนะ”ซาคุยะเอ่ยออกมา
“อื้ม งั้นพวกเราก็ต้องกลับไปเปลี่ยนชุดราตรีที่บ้านกันก่อนน่ะสินะ งั้นไปกันตอนนี้เลยไม๊ล่ะ?”
“อื้มเอาสิ”ชี้นตอบเพื่อนอีกคนหนึ่งไป
“เดี๋ยวชั้นไปเปนเพื่อนนะ”ซาคุยะบอกกับชั้น
“อ๊ะ ไม่เปนไรๆ ชั้นไปเองได้ นายไปรอชั้นที่คฤหาสน์นายเถอะนะ”ชั้นบอกก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปเพื่อเปลี่ยนชุดกันที่บ้าน แต่เมื่อชั้นกลับมาที่บ้านชั้นควรเห็นความสง่างามที่ฉายแววโดดเด่นยามค่ำคืนของคฤหาสน์ที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสมฐานะสิ...แต่นี่มันอะไรกันสิ่งที่ชั้นเหนก้คือสภาพคฤหาสน์ของชั้นที่ถูกไฟลุกโชนทั่วทั้งหลัง และสิ่งที่เหนต่อมาก้คือ เจนนิสต้าพี่สาวแท้ๆของชั้นที่วิ่งหนีเปลวเพลิงออกมาจากตัวคฤหาสน์ด้วยสภาพที่อ่อนแอปวกเปียกสุดๆ นี่แหละคือสิ่งที่ครอบครัวมาเฟียของเราเกลียด ชั้นวิ่งสวนทางพี่สาวเข้าไปในคฤหาสน์หวังจะตามหาและช่วยพ่อกับแม่ออกมา แต่ก้ไปไหนไม่ได้อยู่ดี ชั้นรู้ว่ามันหมดทางเยียวยาแล้วแต่ก้ยังโกรธแค้นไม่หายและสิ่งที่ชั้นโกรธมากที่สุดก้คือตัวพี่สาวไร้น้ำยาคนนั้น
เพียะ!!!
ชั้นฟาดฝ่ามือไปเต็มแรงบนใบหน้าขาวๆที่แสดงสีหน้าความโง่เง่าออกมาอย่างเหนได้ชัดจนน่าหมั่นไส้ที่สุด
“โง่...งี่เง่า...หล่อนน่ะไม่คู่ควรกับตระกูลนี้เลยซักนิด”
“ฮึกๆ”
“ไม่ต้องมาทำเปนร้อง...แค่นี้ก้ต้องทำเปนเสียงน้ำตา ไม่ได้เรื่อง ทีก่อนหน้านี้ทำไมไม่รู้จักช่วยพ่อกับแม่ไว้??ห๊า??”
“ฮึกๆ ฮือๆ”
เพี๊ยะ!!
ชั้นฟาดฝ่ามือเข้าไปอีกพลางด่าทอหล่อนยกใหญ่
“ชั้นเกลียดแก นังพี่งี่เง่า แกไม่ใช่คนของตระกูลนี้ น่าขายน่าที่สุด พ่อกับแม่ถูกฆ่าตายโดยกลุ่มมาเฟียฝั่งตรงข้าม บ้านก้ถูกเผาจนวอดวาย แต่ตัวลูกสาวคนโตที่อยู่บ้านด้วยกันแท้ๆกลับรอด และไม่เปนอะไรเลย นี่แสดงว่าเอาแต่หลบลูกเดียวเลยสินะ ทำไมไม่ไปช่วยพ่อกับแม่ห๊า??นังพี่บ้า”อาจเปนเพราะชั้นเกิดและเติบโตอยู่มนครอบครัวที่เปนมาเฟียน้ำตาชั้นเลยไม่ได้ไหลออกมาง่ายๆโดยเฉพาะกับเรื่องพวกนี้ ที่พวกเรามาเฟียทุกคนต่างรู้ว่ามันสามารถเกิดขึ้นได้เสมอ
“ฮึกๆๆๆฮือๆๆๆๆๆ”ยัยนั่นร้องห่มร้องไห้จนทรุดลงไปกับพื้นแต่ชั้นก้ไม่ได้รุสึกเวทนาหล่อนซักนิด กลับยิ่งรุสึกเกลียดมากขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ
“พรุ่งนี้ ชั้นจะติดต่อไปที่พี่เจสสิก้าและพี่อาร์เทอร์ ชั้นอาจไปอยู่กับพวกเค้าที่มาร์เทอร์นอสแฟมมิลี่ แต่อย่างหล่อนน่ะ อย่าได้คิดเลยว่าพี่เค้าจะให้ไปด้วย ทุกคนเค้าเกียดแก ไม่เว้นแม้แต่คุณลุงและลูกพี่ลูกน้องของเราทั้งสองคนนั้น แกก้รุ”
“ฮึกๆพี่...พี่รุ...ฮือๆ”
“หึ...สำนึกไว้ซะบ้างก้ดี ชั้นน่ะอยากจะฆ่าแกตรงนี้เลยซะด้วยซ้ำ”
“Black…ฮึกๆ...Black sponge…ฮือๆ”
“ฮะ...อะไรนะ?”ชั้นหันกลับไปมองหล่อนที่เพิ่งจะสะเออะพูดขึ้นมาตอนชั้นกำลังจะไป
“Black spongeเปนคนฆ่าพ่อแม่เรา...บอสของมัน...ก้อมาด้วย”
“ฮะ???ไอ้แฟมมิลี่เวรตะไลนั่นน่ะหรอ??โหยไอ้กร๊วกเอ๊ย ไอ้มาเฟียปลายแถวที่ต้องพึ่งใบบุญของไวท์ สปงจี้นั่น มันบังอาจทำกับเราไว้ แล้วนี่แกน่ะขนาดแค่มาเฟียกระจอกๆยังไม่มีปัญญาไปสู้ คิดซะบ้างสิยะพ่อแม่เราน่ะแก่แล้วนะแกจะให้พวกท่านปกป้องแกตลอดไปงั้นหรอ??”
“ฮึก...มันบอกว่ามันต้องการเอาชนะท่านเดรกแห่งWhite sponge”
“เอ๊ะ??อยู่พรรคพวกเดียวกันแต่แยกเปนสองฝ่าย แถมยังแตกคอกันเองอีกงั้นเหรอ?”
“ฮึกๆ”
“พูดเปนเหมือนกันนี่หล่อนน่ะ เฮอะ นี่ชั้นอุตส่าห์กลับมาเพื่อเปลี่ยนชุดจะไปงานเต้นรำที่คฤหาสน์ของซาคุยะคู่หมั้นของชั้นซะหน่อย เฮอะชุดสวยๆของชั้นมันคงไหม้ไปแล้วแหละ ช่วยไม่ได้ชั้นจะไปนอนบ้านเค้าล่ะคืนนี้”
“ซะ...ซาคุยะงั้นเหรอ?”
“ใช่สิ หึท่านพ่อเนี่ยคิดไม่ผิดเลยจริงๆนั่นแหละซาคุยะน่ะ เค้าน่ารักนะ และเราก้รักกันมากซะด้วยสิ น่าเหนใจนะที่ท่านพ่อไม่เวทนาหาผู้ชายให้แกซักคน ก้เพราะว่าแกมันไม่เหมาะสมกับใครน่ะสิ และถึงแม้แกจะชอบซาคุยะก้เถอะ แต่เค้าก้ไม่เคยชายตาเทอแม้แต่น้อย”ชั้นพูดด้วยน้ามเสียงเย็นชา
“ทะ...เทอรู้ได้ยังไง??”
“รุว่าเทอชอบซาคุยะน่ะหรอ??เฮอะ นึกว่าชั้นโง่รึไง”
“...”
“ชั้นต้องไปล่ะ แล้วเจอกันนะพี่สาว”นี่ชั้นไม่เคยเย็นชากับพี่สาวชั้นเลยนะ ถึงแม้ในตอนแรกชั้นจะใส่อารมณ์กับเธอและตวาดเธอ แต่ครั้งนี้ชั้นสุดจะทนจริงๆเปนลูกมาเฟียซะป่าวโง่จริงๆ
“แอมมาเทียน...อ้าวทำไมยังอยู่ในชุดนักเรียนล่ะ?เมื่อกี๊ไม่ได้กลับบ้านไปเปลี่นเสื้อผ้าหรอกเหรอ?”ซาคุยะเอ่ยถามชั้นเป็นประโยคแรก บ่งบอกถึงความแปลกใจสุดๆแน่ล่ะ ปกติชั้นแต่งตัวจัดตามกาลเทศะนะ และก่อนหน้านี้เราก้ไปเที่ยวกับเพื่อนกันหลังเลิกเรียนนี่นา
“อืม...ชั้นอยากจะเล่าให้นายฟังอยู่พอดีล่ะ”และชั้นก้เล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ตอนท่ชั้นกลับไปเหน
สภาพบ้านของชั้นจนกระทั่งชั้นทิ้งพี่สาวตัวเองออกมา ชั้นเล่าให้เค้าฟังทุกอย่างแบบไม่ปิดบัง
“อืมๆ เทอจะนอนค้างที่นี่รอพี่เจสสิก้าก่อนก้อได้นะ...ไม่ต้องกังวลไปหรอก ชั้นจะดูแลเทอเอง”
“อื้ม ขอบคุณนะซาคุยะ ชั้นไม่เหลือใครอีกแล้วนอกจากนาย ชั้นรักนาย”
“ชั้นก้รักเทอ แต่ว่า...ตอนนี้เราอยู่งานเต้นรำกันนะ ชั้นคงต้องเปิดฟลอร์ในอีกไม่ถึง10นาที ชั้นขอไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วกันนะ”
“นายจะเปลี่ยนทำไม?นายก้อยู่ในชุดออกงานอยู่แล้วนี่”
“เอาน่าๆเทอมีเครื่องสำอางในกระเป๋าใช่ไม๊ล่ะ? เติมหน้ารอชันในห้องนี้ไปก่อนละกันนะ”
ชั้นทำตามที่เค้าบอกพอเสดแล้วก้นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพื่อรอเค้า
“มาแล้วครับ”ชั้นหันไปมองตามเสียงแล้วก้ต้องพบกับความแปลกใจเมื่อเห็นเค้าอยู่ในชุดนักเรียน
“ซาคุยะ??”
“จะได้เข้ากับเทอไง ป้ะ ไปกันเถอะ”
“วู้ววววว เข้ากันจังเล๊ยคู่เนี๊ยะ อิจฉาว้อย”เสียงเพื่อนๆของเราโห่ร้องแต่ชั้นกับซาคุยะก้ไม่ได้ใส่ใจอะไรนอกจากยิ้มตอบกลับไปบางๆ พอลงบันไดมาถึงขั้นสุดท้ายซาคุยะก้ผายมือออกพลางก้มโค้งลงเป็นเชิงขอเต้นรำ
“ชุดนี่น่ะเหรอ?”
“อื้ม ชุดไหนๆ เทอก้สวย”ชั้นเขินเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือออกไปจับมือเขาไว้แล้วพากันเดินไปกลางฟลอร์ด้วยกัน ทุกคนเมื่อเห็นเราต่างก้กล่าวชื่นชมกันไม่ขาดปาก
“จะว่าไปใส่ชุดนี้เต้นรำก้สบายดีนะ”
“นั่นสิ”
เราเต้นรำกันจนจบทั้งหกเพลงก้พากันขึ้นไปนั่งบนห้อง
“พรุ่งนี้ชั้นจะกลับไปที่บ้าน กะว่าจะไปรอพบพี่เจสสิก้ากับพี่มาร์เทอร์น่า...นายจะไปด้วยกันไม๊?”
“เอ่อ...คือว่าพรุ่งนี้ชั้นไม่ว่างน่ะ เทอก้ เอ่อไปเองก่อนละกันนะ”
“อื้มๆไม่เปนไร”
“นี่แอมมาเทียน...คือว่า...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอให้เทอรู้ไว้นะ...ว่าชั้นรักเทอ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ชั้นก้จะรักเทอ...คนเดียว”
“อ่ะ...อื้ม...นี่นายเปนอะไรไปน่ะ?...ไม่สบายรึป่าว?...แปลกไปนะ...แต่ว่า...ยังไงชั้นก้รักนายเหมือนกันนะ”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะให้คนไปติดตามเทอด้วยละกัน”
“อ๊ะ ไม่ต้องหรอกๆ ชั้นไปเองได้”
“อะ...อืม งั้นก้ได้”
“งั้นชั้นไปนอนก่อนละกันนะ”
“อื้มๆ”ชั้นกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่ก้ถูกมือหนารั้งไหวก่อนจะถูกดึงลงไปนั่งตักเค้าเบาๆและสัมผัสหอมหวานนุ่มนวลก็ถูกส่งมาให้ชั้น มันช่างเป็นสมผัสที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ซาคุยะดึงฉันเข้าไปกอด วงแขนของเขากอดรอบเอวชั้นไว้แน่น ชั้นสัมผัสถึงกลิ่นค็อกเทลรสเลิศที่เมื่อกี๊เขาเพิ่งดื่มไปที่ปลายลิ้นของเขา ชั้นสอดมือเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มของเขาและดึงเขาเข้ามาแนบชิดกว่าที่เคย ถ้าชั้นคิดไม่ผิด ชั้นว่าชั้นได้รสเค็มๆของน้ำอะไรสักอย่างไหลเข้ามาในปากนะ...ทำไมชั้นถึงรุสึกเหมือนว่านี่เปนจูบลาของเราสองคนเลยล่ะ?? ชั้นไม่ค่อยเข้าใจกับความคิดของตัวเองเท่าไหร่สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ควรจะสำคัญที่สุดสิ แม้นี่จะไม่จูบแรกของเราสองคน แต่มันก้ให้ความรู้สึกที่ไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆเลยสักนิด ทุกอย่างในร่างกายชั้นมันชาวาบไปหมด แม้แต่เส้นผมที่ในหนังสือเรียนได้บอกไว้ว่ามันไม่มีเส้นประสาท ก้ยังดูเหมือนว่าจะชาไปด้วย ร่างกายของเราที่แทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งค่อยๆเอนลงไปบนเตียงนุ่มนั่นช้าๆ และเราสองก็ต่างเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ในเวลาเดียวกัน
ชั้นตื่นขึ้นมาตอนประมาณ10โมงเช้าพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องของซาคุยะเหมือนเดิม และซาคุยะ...เค้าไปแล้ว...เหรอ เฮ้อ...อะไรกันนะ ทำไมชั้นถึงได้รู้สึกใจหายขนาดนี้นะชั้นเปนไรไป?
“ขออณุญาติค่ะ”เสียงเมดสาวของที่นี่ปลุกชั้นนตื่นจากภวังค์
“เอ่อ คือ...ซาคุยะเค้า...”
“นายน้อยไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะค่ะ มีคนมารับไป”
“อืม งั้นเหรอ”
“แต่นายน้อยสั่งไว้ว่าให้ดูแลท่านหญิงแอมมาเทียนอย่างดีที่สุดจนกว่าท่านเจสสิก้าและท่านอาร์เทอร์ที่ทราบข่าวแล้วจะมาถึงที่นี่ในตอนบ่ายค่ะ”
“เอ่อ งั้นเหรอ?ขอบคุณค่ะ”
ตอนนี้...ชั้นไม่อยากทำอะไรเลยแฮะ อยากนอนรอพี่อาร์เทอร์เฉยๆแบบนี้มากกว่า
“อาหารกลางวันค่ะท่านหญิง”
“อ๊ะขอบคุณค่ะ”อะไรกันเผลอแปปเดียวนี่เที่ยงแล้วเหรอชั้นคิดพลางเปิดถาดอาหารถาดแรกขึ้นดู
“เฮ้ย...นี่เทอ??...เอ๊ะ??เจส”ชั้นลืมตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าอาหารตรงหน้านี่มันเป็นพิษล้วนๆ แล้วก้ต้องตกใจอีกรอบเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือพี่เจสใส่แว่นแต่งชุดเมดนี่เอง
“จ้ะ ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้วน้า...แอมมาเทียน”เจสว่าพลางดึงชั้นเข้าไปกอด
“ค่ะมีพี่หนูก้สบายใจได้มากแล้ว”ชั้นตอบไม่อย่างที่คิดจริงๆ
“เฮ้ๆ นี่เทอน่ะ ลืมไปแล้วรึป่าวว่ายังมีพี่ชายคนนี้อยู่”สิ้นเสียงนั้นพี่อาร์เทอร์ก้มาหยุดอยู่ตรงหน้าชั้น
“อ๊ะ ไม่ลืมหรอก”
“เอาล่ะๆ ไม่มีเวลามากนักหรอก รีบไปเคลียทุกอย่างกันดีกว่า”เจสว่า
“ชั้นจะไปเหยียบมันให้เละ ไอ้พวกสวะBlack sponge ไอ้มาเฟียไร้สกุล”พี่อาร์เทอร์พูดอย่างเดือดดาล
“งั้นเทอไปรอเราที่บ้านหลังนั้นแล้วกันนะไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเราจะกลับไปหา”
“อ่า ค่ะ”
ชั้นไปถึงที่นั่นก่อนเวลาที่เจสบอกประมานสามสิบนาทีเยี่ยมสุดๆชั้นเหนยัยเจนนิสต้าพี่สาวตัวดีของชั้นกำลังนั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่ตรงสะพานที่ยื่นไปตรงแม่น้ำที่อยู่ด้านหลังคฤหาสน์นั่น ว่าแต่ยัยนั่นคุยกับใครอยู่นะ
“ออกมาเถอะสาวน้อย แอมมาเทียน รีเวนเดล เดอ โซเซียส”
“เอ๊ะ??”ชั้นตกใจพลางเดินไปหยุดอยู่เหนือยัยโคลม
“มาจนได้สินะ จัยร้ายจังทิ้งพี่สาวให้นอนอยู่ตรงเนี๊ยะ”ผู้ชายที่ก่อนหน้านั้นคุยกับยัยโคลมอยู่พูดกับชั้นด้วยน้ำเสียงยียวนนิดๆ
“แล้วยังไง??ไม่ใช่เรื่องของคุณไม่ใช่เรอะไงคะ??”
“ผมเดรกครับ บอสWhite sponge”
“เอ๊ะ??White sponge??”
“ผมมีเรื่องจำเป็นต้องเจรจากับคุณครับ”
“ค่ะ ชั้นก็คิดว่าอย่างนั้นเช่นกัน”ชั้นยิ้มพราวตอบกลับแบบเวลาที่ชอบใช้โปรยเสน่ห์ใส่ผู้ชายทั่วไป
“อย่านะ แอมมาเทียน ไม่ได้นะ”ยัยเจนนิสกรีดเสียงห้ามชั้นไว้พร้อมกับกะขาไม่ให้ชั้นได้ขยับไปไหน
“แส่...ไม่เข้าท่า”ชั้นพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแฝงด้วยความเย็นชา
“...”
“มันเรื่องของชั้น...แกไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”ชั้นตวาดเสียงดังจนยัยนั่นผงะไปแต่ก้นยังไม่ยอมปล่อย
“ไม่ได้นะ แอมมาเทียน แล้วเทออาจต้องเสียใจทีหลัง ชั้นยอมให้เทอไปไม่ได้หรอก”
“เอ๊ะนังนี่...”ชั้นเงียบไปเมื่อเห็นวัตถุสีดำขลับยื่นเข้ามาตรงหน้า
“ใช้นี่สิคับ”เดรกบอกพลางยื่นมันให้ชั้นรับไว้พรากลมหายใจของพี่สาวของชั้นที่ยืนอยู่ริมสะพานนั้น
“เอาล่ะ เทอก้รู้นะเจนนิสว่าชั้นไม่เคยต้องการให้ใครมาขัดขวางทางของชั้นทั้งนั้น”
“มะ...ไม่นะแอมมาเทียน”
“ชั้นจะกำจัดทุกสิ่งที่ขวางทางชั้นโดยเฉพาะสวะไร้ค่ารกโลกอย่างเทอ”
“ไม่ หยุดนะแอมมาเทียน”โคลมกระชากปืนอีกกระบอกออกมาจากเอวของเดรกแล้วจ่อไปที่เขา
“เฮ้...มันหมายความว่าไงกันล่ะ?”
“...”เจนนิสยังคงเงียบ
“ตอบไม่ได้งั้นเหรอ...หึตายซะ”
เปรี้ยงง สิ้นเสียงนั้นชั้นมองเห็นร่างบางตรงหน้าหงายหลังทิ้งตัวลงสู่เบื้องล่างของแม่น้ำสายนั้น
ใช่...ชั้นฆ่าพี่สาวของชั้น...ด้วยมือของชั้นเอง ชั้นก้มหน้าลงไปมองร่างนั้นที่หล่นวูบลงสู่น้ำเบื้องล่าง
“เยี่ยมมากครับ...เรารีบไปกันเถอะ เราจะเข้าไปในwhite spongeในฐานะผู้หญิงของผม”
“คะ?ค่ะ -///-“
ชั้นว่าชั้นไม่ได้คิดอะไรกับเดรกนะ แต่ชั้นรุสึกว่าเค้าพยายามเอาเสน่ห์ของเค้ามาตรึงใจชั้นอยู่ แล้วชั้นก้คงหวั่นไหวไปกับเค้าได้ง่ายๆน่ะแหละ ...ซาคุยะหล่ะ??ชั้นเอาเค้าไปไว้ไหนเสียแล้ว??
...ใช่แล้วล่ะเดรกเค้ามีอิทธิต่อชั้นมากมาย ทำเอาชั้นลืมทุกอย่างไปชั่วขณะ ลืมและทิ้งทุกสิ่งที่กำลังจะเข้ามาในชีวิตของชั้น เหลือเพียงแค่เค้าเท่านั้น เดรก...ที่อยู่ตรงหน้าชั้น ที่ชั้นสนใจแต่เค้า
“แอมมาเทียน...คุณรู้ไม๊ว่าคุณทำให้ผมทึ่งในตัวคุณหลายครั้งเหลือเกิน”เดรกบอกเมื่อเราเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ ลูกน้องของเค้ามากมายจริงๆ
“อะไรหรือคะ?”
“คุณทำทุกอย่างได้ดีเกินคาด จิตสังหารในตัวคุณมันมากมายเหลือเกิน ผมไม่ค่อยเข้าใจในความสามารถของคุณสักเท่าไหร่แต่ก้รุว่าคุณเยี่ยมจริงๆ”
“ที่ชั้นทำ...ก้เพื่อคุณ”
“??”เดรกดูเหมือนจะงงไป
“ชั้นรุตัวคนฆ่าพ่อแม่ของชั้น...ชั้นว่าคุณคงรุ...ใช่ไม๊คะ??”
“ครับ...ผมเข้าใจหล่ะ...หึๆ”
“ต่อจากนี้ ชั้นเปนคนของคุณ จะภักดีต่อคุณ ขอให้คุณใช้มาต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ชั้นจะทำ ตอนนี้ชั้นเองก้ไม่เหลือใครแล้ว ชั้นมีแต่คุณเท่านั้น”
“งั้นเหรอ??ความสามารถของคุณต้องช่วยเหลือแฟมมิลี่ของผมได้แน่”
“ผมมีงานให้คุณทำแล้วหล่ะ...ผมจะมอบหมายให้คุณเป็นสายสืบและเข้าไปแทรกแซงในGenesis family และหาทางเอาข้อมูลที่จะโค่นล้มมันให้ได้มากที่สุดโดยใช้ความสามรถที่ติดตัวคุณมา...คุณทำได้ไม๊?”
“แน่นอนค่ะ...บอส”
“งั้นผมจะฝึกความร้ายแรงและร้ายกาจให้คุณเพิ่มเอง คุณจะได้คู่หูอีกคนหนึ่งไปด้วยกัน แน่นอนถึงตอนนั้นคุณต้องร้ายอย่างสุดความสามารถต่อจากนี้คุณคือ”สเตลล่า อันโทเนีย””
ชั้นแค่หลงไหลไปกับเสน่ห์ของเดรกเพียงชั่วครั้งคราวเหมือนที่เคยเป็นกับผู้ชายคนอื่นๆเท่านั้น ในสายตาของชั้น...เค้าก้เปนแค่เครื่องมือเอนกประสงค์ชั้นสามารถใช้เค้าเปนสะพานเข้าไปแทรกตัวใน sponge และหาทางแก้แค้นให้ตระกูลของชั้นแล้วยังได้ออกไปยังแฟมมิลี่อื่นและซักวันชั้นจะพบเค้า ชั้นรุนะว่าการไปครั้งนี้นายจะไปอย่างไม่มีวันได้กลับ อาจเนื่องมาจากภารกิจบางอย่าง
ความคิดเห็น