คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Part5 : Victoria
Part 5 :
น่าจะเจอกันมาตั้งนาน ก่อนที่เทอจะเปนของใคร อยากให้มันมีปาฏิหาริย์ให้ตัวชั้นย้อนเวลากลับไป จะไม่ทำให้เราคลาดกันชั้นควรจะพบรักเทอก่อนใคร มันน่าเสียดาย ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง
แวบแรกที่ชั้นเหนเค้า...เค้าช่างแตกต่างจากคนอื่นๆ ผู้ชายที่อ่อนโยน ฉลาดหลักแหลมและเจ้าความคิดแบบนี้จะหาได้จากที่ไหนดีนะ ถึงแม้ว่าชั้นจะอยากใช้ชีวิตรักแบบผู้หญิงธรรมดาๆแต่ก็ไม่อาจทำได้ ก็เพราะตำแหน่งบอสแก๊งมาเฟียที่มีคำนิยามเฮงซวยว่า โหดร้ายนักหนาเนี่ยแหละมันค้ำคอชั้นอยู่ แต่ชั้นก็พยายามอยู่ใกล้ชิดเค้าบ่อยๆก็เพื่อความสุขเล็กๆหลังจากที่เครียดเรื่อต่างๆ
จนกระทั่งวันนั้น วันประลองศึกชิงแหวนอรุณ ชั้นเห็นเค้าหันไปมองสเตลล่าผู้พิทักษ์ของGenesis ด้วยสายตาที่โหยหาอยู่ตลอด แน่นอนว่าชั้นเองก็ต้องรุสึกทรมานกับสายตานั้นเป็นธรรมดา ชั้นรุสึกว่าไม่ควรเค้าไปแทรกกลางรึว่าเปนมือที่สามของใคร หากแต่อีกใจหนึ่งก็คิดได้ว่านั่นมันผู้พิทักษ์ของฝ่ายตรงข้ามนะ จะปล่อยให้พวกเค้ารักกันได้อย่างไร? แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นชั้นก็ไม่มีสิทธิ์จะเข้าไปขัดขวางเค้าอยู่ดี ชั้นจะสืบหาให้ได้ว่าหล่อนเปนใครมาจากไหน? สิ่งที่ชั้นคิดมีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือจะทำใจ แล้วค่อยคิดหาวิธีอื่นต่อไป วิธีอะไรล่ะวิคตอเรีย??วิธีทำให้พวกเค้าเลิกรักกัน?หรือว่าวิธีที่จะทำใจกันล่ะ??...เฮ้อให้ตายสิ การแกล้งทำเปนเข้มแข็งและโหดร้ายเนี่ยบางทีมันก็ทำให้ชั้นสับสน จนจิตใจด้านดีกับด้านชั่วมันตีกันไปมาไปหมด
“บอส...”
“หะ...หา...อื้อ...ว่าไง?”
“บอสเปนอะไรอ่ะ...ดูท่าทางรนๆแปลกนะ”ซาคุยะที่เดินมาหาชั้นถามเมื่อเหนท่าทางของชั้น
“ไม่นี่...แค่คิดไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“คิดเรื่อง...การประลองพรุ่งนี้น่ะหรอ?”
“...”มันใช่ซะที่ไหนเล่าตาบ้า
“บอสจะเครียดทำไม?วันนี้ฝ่ายเราชนะแล้วนะ”
“...”อยากตะโกนดังๆว่าชั้นเครียดเรื่องนายนั่นแหละว้อย
“รึว่า...บอสเครียดเรื่องอื่น?”
“...เฮ้อ...อืม...อันที่จริง...ชั้นเครียดเรื่องนาย”
“เรื่องผม?”
“ใช่...เรื่องนาย...กับสเตลล่า”
“ฮะ??...อ่ะ...คือว่าผม...ผม..ทำไมบอสคิดงั้นล่ะครับ?”
“ชั้นเหนนะซาคุยะ...มันยังไงกันแน่?ชั้นต้องการคำอธิบาย”
“คือ ผมกับเธอ...เราคบกันมานานแล้ว ตระกูลของเราเกี่ยวดองกันในฐานะที่เราเปนคู่หมั้นกัน”
“คู่หมั้น?...อันที่จริง ชั้นอยากรู้ข้อมูลอย่างลึกของเทอน่ะนะ”
“เอ่อ...”ซาคุยะอ้ำอึ้งไปเมื่อชั้นเริ่มใช้วิธีคาดคั้นเอาความจากเค้า
“เดี๋ยวนี้...ซาคุยะ”
“ครับ คือจริงๆแล้วเทอคือ...”ซาตุยะเล่าถึงตัวตนที่แท้จริงของเทอให้ชั้นฟังจนถึงตอนที่สเตลล่า...ไม่สิ แอมมาเทียนไปนอนค้างที่บ้านเค้าคืนก่อนที่ซาคุยะจะมาที่นี่เพราะหลังจากนั้นเค้าก็ไม่รุแล้ว
“อืม...โอเค...เรื่องนั้นชั้นจะสั่งคนของเราไปสืบให้รุให้ได้”
“ครับ...แล้วหลังจากนั้น?”
“ชั้น...ขอคิดวางแผนอีกทีนึงก่อน”
“ครับ...งั้นผมขอตัวก่อน”
“อืม...เทอไปเถอะ ขอบใจมาก”
ซาคุยะ...นายจะแสนดีอะไรขนาดนี้ ชั้นเหนนะ...แววตาของนายตอนที่พูดถึงผู้หญิงคนนั้น มันช่างเปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกต่างๆนานาที่นายมีให้เทอบวกกับอารมของนายเวลาพูดถึงเทอมันช่างแสดงความรุสึกที่...คิดถึง...โหยหา...รักเทอ แล้วบางที กับเรื่องที่มีความสุข นายก้ยิ้มตาม ยิ้มหั้ยกับความรักที่พวกนายมีให้กัน ยิ้มให้กับความผูกพันที่มีกันมาเนิ่นนาน ยิ้มให้กับความสุข ที่นายคงไม่อยากด้ากที่ไหนอีกแล้วในโลกนี้ ในบางที นายยังยิ้มทั้งๆที่น้ำตายังรื้นขึ้นมาที่ขอบตา นั่นน่ะ ทำให้ชั้นรุสึกว่าขอบตาชั้นมันร้อนผ่าวขึ้นมาตามนายเลยนะ แล้วชั้นล่ะ...นายเคยเหนชั้นคนนี้บ้างไม๊?ชั้นที่นายคอยให้กำลังใจอยู่ตลอด แล้วชั้นคนนี้ล่ะทำไมนายถึงทำเปนเหมือนว่าแคร์ชั้นนักนะ?ทำไมนายถึงดีกับชั้นขนาดนี้ นายทำให้ชั้นรุสึกว่ามีความหวังกับนายนะรู้บ้างไม๊?? ทั้งๆที่ชั้นเองก็รุทั้งรุว่านายมีเทออยู่แล้วทั้งคน ทำไมกันนะ?รึว่า...เราเจอกันช้าไป??...
นี่ความเปนบอสของชั้นมันค้ำคอขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?? ที่ชั้นยังไม่กล้าที่จะบอกเค้าไป กะอีแค่ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองก้เท่านั้นเองน่านแหละ ชั้นลองมาคิดๆดู ถ้าหากเค้ากับชั้น ไม่ได้อยู่ในฐานะของบอส กับลูกน้องแล้วล่ะก้นะ ชั้นก้คง...ก้คงไม่บอกเค้าอยู่ดีนั่นแหละ ก้เพราะว่าเค้ามีสเตลล่า ไม่สิ...แอมมาเทียนเปนคนรักอยู่แล้วนี่ ไม่ว่าชั้นจะคิดยังไงกับเค้าในสถานภาพแบบนั้นระหว่างเราสองคนชั้นก้คงไม่บอกเค้าอยู่ดี ชั้นควรจะรุสึกยังไงดีนะที่เจอเค้าช้าไป? เสียใจหรือว่าเสียดาย ชั้นถามใจตัวเองแบบนี้มาหลายครั้งแล้วล่ะ ว่าที่ชั้นรุสึกจริงๆน่ะมันคือความเสียใจ หรือว่าเป็นความเสียดายกันแน่นะ? ถ้ามันเปนเพียงความเสียดาย ชั้น...คงจะตัดใจง่าย...สินะ ถ้ามันเปนความเสียใจหล่ะ??อืม...ชั้นก้คง...เจ็บปวดมากสินะ...หึๆ จะเอาอะไรมากกันหล่ะกับคนมาทีหลัง ชั้นเองก้ไม่ได้ต้องการความเหนใจจากเค้าแล้วหันกลับมามองชั้นนี่ นั่นมันเท่ากับศักดิ์ศรี...แน่นอนว่าชั้นไม่มีวันเสียมันไปกับแค่เพียงความรัก...อารมณ์ที่เข้าใจยาก
ความคิดเห็น