คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 ...%
ณ ห้องเรียนอันแสนวุ่นวายของร่างบางทั้งสาม
“นี่! ทุกๆคน วันนี้จะมีนักเรียนใหม่สามคนเข้ามาใหม่ ครูหวังว่าทุกๆคนจะให้การต้อนรับอย่างดี เข้ามาได้ทั้งสามคน ” อาจารย์ปาร์คจองซูหรือลีทึกหรือที่นักเรียนเรียกกันว่า ‘ทึกกี้’
ร่างสูงทั้งสามคนเดินเข้า นักเรียนทุกคนต่างกระซิบกระซาบถึงบุคคลทั้งสามที่เพิ่งเข้ามา
“เห้ย! ไอ้ด๊อง นี่มันคิบอมคนที่แกชอบนี่หว่า” ฮยอกแจรีบหันไปหาร่างบางที่ตอนนี้กำลังช๊อคซินีม่ากับการปรากฏตัวของบุคคลทั้งสาม ก่อนจะหันไปหาร่างอวบบ้างแต่คงไม่ได้การเพราะตอนนี้ร่างอวบกำลังช๊อคซินีม่าไม่ต่างกับร่างบาง
“นี่พวกแกเป็นไรกันเนี่ย ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย” ฮยอกแจเอ่ยโดยที่ไม่เข้าใจกับเพื่อนของตนเองเลยแม้แต่เล็กน้อย ทำไมหรอ มันมีอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนของเขาโดยที่เขาไม่รู้หรือตัวเองตกข่าว เอ๊ะ..ก็ไม่นิ ฮยอกแจกำลังใช้ความคิดอย่างหนักในเรื่องเพื่อนของเขาก่อนจะสะดุ้งด้วยน้ำเสียงของอาจารย์ลีทึก
“ลี ฮยอกแจ!!!”
“คะ..ครับ..ครับ อาจารย์” ร่างขาวซีดสะดุ้งอย่างตกใจพร้อมกับรีบลุกขึ้นเพราะกลัวถูกทำโทษให้ไปขัดห้องน้ำทั้งตึกอีก
“นาย! ให้ฮันกยองนั่งกับนาย ส่วนคิบอมนั่งกับทงเฮและคยูฮยอนก็นั่งกับซองมิน โอเค นักเรียนทุกคน วันนี้พอแค่นี้ก่อน หมดคาบ!!!!” สิ้นเสียงอาจารย์ลีทึกก็เดินออกไปอย่างรวดเร็วราวกับสึนามิโดยที่ร่างขาวนั้นยังยืนงงเป็นไก่ตาแตกอ้าปากหวออยู่ที่เดิม
ร่างสูงคิมคิบอมได้เดินไปนั่งข้างๆร่างบางอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่คิดสนใจเพื่อนอีกสองคนที่มาด้วยกันเลย
“นาย..คงเป็นทงเฮที่อาจารย์บอกให้ฉันนั่งด้วยซินะ ใช่ไหม?” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบๆกับร่างบาง
“เอ่อ..ชะ..ใช่..ฉันเอง..ลีทงเฮ” ร่างบางเอ่ยเสียงสั่นๆ เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าร่างสูงที่ตนแอบชอบนั้นจะมาอยู่ใกล้กันขนาดนี้
“อื้ม ฉันคิมคิบอม” ร่างสูงเอ่ยตอบอย่างไม่คิดอะไร
“วู้ว ไอ้คยูแกดูดิ่ ไอ้บอมนี่มันไวเหมือนกันนะเนี่ย” ฮันกยองเอ่ย ก่อนจะใช้ข้อศอกกระทุ้งเพื่อนหน้าหลุมของตนให้หันไปมอง
“หึ..”
คยูฮยอนเมื่อเห็นเพื่อนของตนเริ่มการจีบลีทงเฮแล้วทำไมเขาจะต้องไม่รีบไปจีบลีซองมินละ จะมัวชักช้าอยู่ใยให้น้อยหน้าเพื่อนเขารึไง เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างโปร่งก็รีบเดินไปที่โต๊ะของร่างอวบอย่างไม่รีบร้อนก่อนจะทักทายด้วยเสียงนุ่มนวล
“สวัสดีครับ..ลีซองมิน เราเจอกันอีกแล้ว เอ้..มันเป็นเพราะความบังเอิญหรือพรหมลิขิตกันแน่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือน แล้วซองมินล่ะครับว่าไง?” ร่างโปร่งเอ่ยถามตามนิสัยของคนเจ้าชู้ที่มันติดเป็นนิสัยแล้ว
“อ่า..อันนี้ผมก็ไม่รู้ซิฮะ” ร่างอวบที่ตอนนี้กำลังก้มหน้านั่งนิ่งอย่าไม่สนใจอะไรเลย เพราะอะไรน่ะหรอก็เพราะตอนนี้ลีซองมินกำลังเขิน หน้าแดงมากๆกับคำพูดของโจวคยูฮยอน
ฮันกยองที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่คนเดียวอย่างเคว้งคว้าง กำลังงงอย่างรุนแรงกับเพื่อนตัวดีสองคนที่ทิ้งเขาไว้คนเดียวแล้วไปหาเคะ ‘นี่เขากำลังพลาดเรื่องอะไรไปงั้นหรอ ถ้าเป็นของคิบอมเขาไม่ตกใจ แต่ของไอ้เชี่ยคยูนี่ดิ่ แหมมม..หน้าตามึงระรื่นเกินไปนะ’ ฮันกยองได้แต่ยืนนึกอยู่ในใจ ก่อนจะหันไปเห็นร่างขาว ตัวบางๆกำลังยืนอ้าปากหวออยู่ ป่านนี้แมลงวันมันคงบินเข้าไปเป็นร้อยตัวได้แล้วล่ะ
“นี่เธอ จะยืนอ้าปากหวอให้แมลงวันบินเข้าไปเป็นตัวที่ 138รึไง” ฮันกยองนึกขำในใจ
“ไอ้บ้า! ปากเสียจริงๆเลย” เจ้าของริมฝีปากแดงเอ่ยอย่างหงุดหงิด
เอาไปแค่นี้ก่อนล่ะกัน พรุ่งนี้ไรเตอร์จะมาอัพต่อแน่นอนจ้า
เม้นกันด้วยเน้อ ไรเตอร์เหนื่อยเหมือนกัน
ความคิดเห็น