คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [ ๐ ,, G ,, ๐ ]
บทที่ 7
“ตัวเล็กว่า...นายน่าจะเอาเรื่องนี้ไปเขียนรายงานมากกว่าเรื่องนั้นนะ...”ร่างบางที่แสนจะไร้เดียงสานั่งเคียงคู่อยู่กับชายหนุ่มรูปงามที่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะมัณฑนาศิลป์ ที่ไม่ว่าสาวคนไหนเดินเป็นต้องเหลือบมองกันเป็นแถว แต่ใครจะหารู้ไม่ว่าสองคนนี้...เป็นเพียงเพื่อนที่รู้ใจกันเพียงเท่านั้น
“นายจะไปรู้ดีกว่านักศึกษาแพทย์อย่างฉันได้ไง...เรื่องนี้น่ะ ดีที่สุดแล้ว”ชอย ซีวอน นักศึกษาแพทย์ปี 4 ดาวคณะที่สุดแสนจะเพอร์เฟก รวย หล่อ เก่ง สาวๆต่างหมายปอง แต่ว่าเขา...มีนาง(นายตะหาก^^)ในใจเรียบร้อยแล้ว!!
“ตามใจ...วันหลังก็อย่ามาปรึกษาตัวเล็กล่ะกัน”ร่างบางหันหน้าหนีอย่างแสนงอน เรียกรอยยิ้มของซีวอนได้อย่างดี
“โอ๋ๆๆ...อย่างอนสิตัวเล็ก อ่ะ...ให้หอมแก้มหนึ่งที”ซีวอนจับคนตัวเล็กหันมาเผชิญหน้าก่อนจะยื่นแก้มขาวไปข้างหน้าจุนซู ที่ทำแก้มป่องอย่างลังเล ก่อนจะจรดจมูกและปากนุ่มของตนเองลงบนที่ตรงนั้น ท่ามกลางสายตาอิจฉาและ...โมโหหึง...ของใครบางคน
“ไม่งอนแล้วก็ได้......................พี่ยูชอน!”จุนซูกลับมายิ้มหวานเหมือนเดิม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเงาตะคุ่มยืนอยู่ข้างหลังซีวอนและเขาคนนั้นก็คือ...ยูชอน
“กลับบ้าน...”ไม่ทันจบประโยคดี ร่างสูงก็ตรงเข้ามากระชากแขนบางทันที จนคนตัวเล็กแทบจะล้มลง
“พี่ยูชอน...ตัวเล็กเจ็บฮะ”คนตัวเล็กส่งเสียงประท้วงเมื่อคนตัวใหญ่ออกแรงบีบแขนบางจนขึ้นจ้ำ ลากออกมาจากตรงนั้น สายตาหวานหันไปปะทะกับเพื่อนซี้ที่วิ่งตามมา
“ตัวเล็ก...ปล่อยตัวเล็กเดี๋ยวนี้นะ”ซีวอนวิ่งเข้ากระชากแขนของยูชอนที่จับแขนจุนซูแน่น
“อย่ายุ่ง”ยูชอนคำรามออกมาเบาๆ แต่ก็ทำเอาคนที่ได้ฟังเสียววาบไปทั้งตัว
“ไม่...ปล่อย ตัว เล็ก เดี๋ยว นี้”ซีวอนยังคงใจกล้า พูดเน้นทีละคำด้วยความเป็นห่วงเพื่อน...นายนี่เป็นใคร ถึงได้ลากตัวเล็กแบบนี้?
“อ่ะ...เอ่อ ซีวอน ตัวเล็กไม่เป็นอะไรหรอก กลับไปเถอะนะ...นะ”จุนซูรีบเอ่ยขอร้องเมื่อยูชอนเริ่มกำแขนบางแน่นขึ้น
“ตัวเล็ก แน่ใจนะ?...ก็ได้”ซีวอนยอมทำตามสายตาแสนอ้อนวอนของจุนซู จึงได้ค่อยๆถอยหลังเดินออกไป แต่ก็ยังหันมามองเป็นระยะๆด้วยความเป็นห่วง
“พี่ยูชอน...อ๊ะ”เสียงหวานร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อคนตัวโตออกแรงลากอีกครั้งจนมาถึงรถสปอร์ตหรู ก่อนที่จะยูชอนจะออกรถไปด้วยความเร็วจนร่างเล็กที่นั่งข้างๆ ต้องหลับตาปี๋
“เข้าไป”ร่างหนาดันร่างเล็กเข้าห้องของตนเองแล้วปิดประตูด้วยแรงโมโห หลังจากฉวยโอกาสเปลี่ยนเส้นทางตอนที่จุนซูหลับตา ยูชอนลากแขนบางตรงดิ่งเข้าไปที่ห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะผลักจุนซูล้มลงบนเตียง แล้วขึ้นคร่อมร่างนั้นไว้
“พี่ยูชอ....”ริมฝีปากหนาลงประทับปากบางอย่างรุนแรง จุนซูหลับตาแน่นด้วยความเจ็บริมฝีปาก ไม่นานนักก็รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือด ลิ้นอุ่นของยูชอนเริ่มแทรกเข้ามาในโพรงปากจุนซู ตาหวานเบิกโพลงด้วยความตกใจและไม่คุ้นเคย ก่อนที่ลิ้นอุ่นจะรู้ตัวชักกลับออกไป
“แฮ่ก....”เสียงหายใจหอบของจุนซูหลังจากที่ยูชอนผละริมฝีปากออก
“เจ็บ...มากมั้ยครับ?”มืออุ่นค่อยๆเลื่อนขึ้นมาแตะเบาๆที่ปากบาง ที่มีเลือดซึมออกมา อารมณ์ที่เดือดดาลหายไปในบัดดลเมื่อเห็นรอยเลือดที่ปากของจุนซุ ที่เกิดจากการกระทำของตัวเขาเอง
“....”จุนซูเม้มริมฝีปากเข้ากันแน่น พร้อมกับส่ายหัวแรงๆ แล้วค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา ยิ้มที่ใครๆก็รู้ว่ามันฝืนขนาดไหน...พี่ยูชอน อย่าโกรธตัวเล็กนะฮะT^T
“อย่ากัดปากตัวเองสิครับ....พี่...ขอโทษ”ยูชอนก้มลงกระซิบแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆเลือนมาประทับจูบที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา ร่างหนาปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ ขณะที่ตัวเองขยับไปนั่งที่ปลายเตียงอย่างรู้สึกผิด ส่วนจุนซูค่อยๆพยุงร่างตัวเองขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
“พี่...ขอโทษนะครับ...ตัวเล็ก ที่จริง...พี่ไม่มีสิทธิ์จะ....หึงหวงตัวเล็กสักนิดเดียว ตัวเล็กจะเป็นอะไรกับใคร...พี่ไม่ได้เกี่ยวสักนิดเลย”ยูชอนเอ่ยอย่างรู้สึกผิด ใบหน้าหล่อเหลาหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ยูชอน...”จุนซูเอ่ยเรียก ก่อนจะตรงเข้ามากอดเข้าที่เอวหนาของยูชอน
“พี่ยูชอน....ตัวเล็ก...รัก พี่ยูชอนนะฮะ”น้ำเสียงสั่นเคลือแสนแผ่วเบา กลับทำให้ใจดวงน้อยๆของยูชอนที่แห้งเหี่ยวพองโตได้อีกครั้ง ร่างหนาหันมาสวมกอดคนตัวเล็กอย่างดีใจ
“ตัวเล็ก....”ยูชอนผละออกก่อนเอ่ย ขณะที่ร่างเล็กก้มหน้าด้วยความเขินอาย ก่อนมือหนาประคองหน้าหวานขึ้นมาสบตา
“พี่...ก็รักตัวเล็กนะครับ...”ริมฝีปากของทั้งคู่เข้าหากันอีกครั้ง แต่แปลกไปกว่าคราวที่แล้วมาก รอยจูบครั้งนี้เต็มไปด้วยความรัก ความอ่อนโยนที่ทั้งคู่สื่อถึงกัน ท่ามกลางหยาดฝนที่ตกลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“แจจุง...มานั่งในบ้านเถอะ...เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”ยุนโฮเดินออกมาหาร่างบางหลังจากที่เขามาส่งร่างบางที่บ้าน แต่ก็ยังไม่พบน้องชายสุดที่รัก แจจุงก็ได้แต่นั่งรอหน้าบ้านจนค่ำ เดินวนไปวนมา พร้อมกับกดโทรศัพท์อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แถมตอนนี้ฝนก็ตกลงมาอย่างหนักอีก
“ท่านประธานเข้าไปในบ้านเถอะครับ...แจจุงจะนั่งรอตัวเล็กตรงนี้ก่อน”หน้าหวานพูดจบก็หันกลับไปกดโทรศัพท์เหมือนเดิม จนร่างสูงที่ยืนดูอยู่ทนไม่ไหว
“พอได้แล้ว...ไปกับไ อ้ไก่ไม่เป็นอะไรหรอก”มือหนาคว้าโทรศัพท์เอาไว้ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ตามด้วยร่างบางที่วิ่งตามมา
“ท่านประธาน...ขอโทรศัพท์แจจุงคืนเถอะนะครับ...แจจุงเป็นห่วงน้อง”ยุนโฮหันกลับมาจนคนข้างหลังตั้งตัวไม่ทัน เกือบจะชนเข้า
“อยากได้นักใช่มั้ย....เอาไปสิ”ยุนโฮเอ่ยสีหน้าเจ้าเล่ห์ ไม่ทันขาดคำ ร่างสูงก็ยืดแขนที่ถือโทรศัพท์ขึ้นไปจนสุด แจจุงทำแก้มป่องอย่างขัดใจเล็กน้อยก่อนจะกระโดดหมายจะคว้าโทรศัพท์ แต่ด้วยความสูงที่แตกต่าง ทำให้ร่างบางกระโดดยังไงก็ไม่ถึงสักที
“ได้รึยังแจจุง...ฉันเริ่มเมื่อยแล้วนะ”ไม่พูดเปล่าแถมทำท่าบิดเอว จนคนมองหมั่นไส้
“ก็เอาคืนมาสิครับ”แจจุงยืนหอบเหนื่อย เนื่องด้วยการกระโดด
“ฉันให้เวลานาย 5 นาที...ไม่งั้นฉันจะขว้างมันทิ้ง โอเค๊?...จับเวลา!”ยุนโฮพูดเองเสร็จสรรพ ก่อนจะมองนาฬิกาตัวเองเป็นการให้สัญญาณ ร่างบางสูดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มกระโดดคว้าอีกรอบ
“อีก 1 นาทีนะ...”ยุนโฮเอ่ยอย่างเย้ยหยัน ขณะที่แจจุงยืนหอบแฮ่กๆ หน้าหวานเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ก่อนจะฮึดพลังสุดท้ายกระโดดคว้ามาจนได้ แต่ทว่า ยุนโฮนั้นกลับคว้าเอวบางไว้พร้อมดึงเข้ามากอดอย่างแนบแน่น
“อ๊ะ...ท่านประธาน...ปล่อยนะครับ”แจจุงพยายามดิ้นแต่ยังไงก็คงสู้แรงยุนโฮไม่ได้
“ทำไงดีล่ะแจจุง...แขนฉันมันล็อคไปแล้วนะสิ...โธ่ๆ แขนของฉัน”ยุนโฮแกล้งทำหน้าน่าสงสารจนแจจุงเผลอยิ้มออกมา
“นายน่ะ...หัดยิ้มเยอะๆหน่อย มัวแต่ทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบอยู่นั้นแหละ......”ยุนโฮจ้องตาหวานเป็นนานสองนาน ก่อนจะค่อยๆขยับเข้าใกล้ใบหน้าหวาน...
“ครืดๆ ครืดๆ”เสียงโทรศัพท์ยุนโฮดังขัดจังหวะ จนทั้งคู่ต้องผละออกจากกัน แจจุงรีบหันหน้าไปทางอื่น ด้วยกลัวว่ายุนโฮจะรู้ว่าเขาเขินมากขนาดไหน
“ว่าไง”เสียงไม่สบอารมณ์เล็กน้อยเอ่ยรับ
“มีปัญหา...มีได้ยังไง นายคุมยังไงหะ...กับแค่โรงงานเล็กๆ ยังทำให้เกิดปัญหาได้...แล้วจะไปคุมโรงงานใหญ่ๆได้ไง โธ่เว้ย...”ยุนโฮกดตัดสายอย่างหัวเสีย...จูบแจจุงก็ไม่ได้ แล้วยังต้องถ่อไปดูโรงงานที่ใต้แทนไ อ้ไก่อีก อารมณ์เสียโว้ย!!
------------------------------------------------------
นิดนึงค่ะ
ก็ต้องขออภัยที่หายไปนานค่ะ
แบบว่าสอบปลายภาคทำเอานอนไม่หลับเลยอ่ะค่ะ เครียดสุดๆ
หลังจากนี้ไปก็จะพยายามเอาลงบ่อยๆ เนื่องจากปิดเทอมแล้ว 555+
ฝากติดตามและเม้นท์ติชมกันด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น