คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [ ๐ ,, F ,, ๐ ]
บทที่ 6
“สวัสดีครับ...ท่านประธาน”แจจุงที่หน้าตาตึงๆ ก้มหัวกล่าวเมื่อเข้าบริษัทมา ขณะที่ยุนโฮกำลังคุยงานอยู่ที่แผนกประชาสัมพันธ์ ก่อนร่างบางจะเดินกึ่งวิ่งเข้าลิฟต์ไป
“เดี๋ยว...แจจุ...จะรีบไปไหนของเขา...”ยุนโฮส่ายหัวกับพฤติกรรมของร่างบาง ก่อนจะหันกลับไปคุยกับพนักงานต่อ
“ครับ...แล้วพี่จะระวังตัวนะ...ตั้งใจเรียนนะครับตัวเล็ก”เสียงอบอุ่นเอ่ยผ่านโทรศัพท์หรูไปสู่คนหน้าหวานอีกคนที่อยู่ที่มหาลัย เมื่อหลายนาทีก่อน จุนซูโทรศัพท์มาเตือนยูชอนอย่างเป็นห่วง ตอนเช้าก่อนออกจากบ้านมา พี่ชายแสนสวยน่าบึ้งตึง ไม่ยอมพูดจา ดูแล้วเสียวสันหลังวาบ
“ปัง!”ไม่ทันวางสายดี หน้าสวยก็เปิดประตูเข้ามาด้วยแรงโมโห จนยูชอนสะดุ้งเกือบตกเก้าอี้
“บอส...”เสียงที่เคยหวานบัดนี้ได้กลายเป็นเสียงเข้มโหดจนน่ากลัว ก่อนที่ร่างบางจะย่างสามขุมเข้ามาช้าๆ
“อะ...อรุณสวัสดิ์...แจจุง”ยูชอนผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้ากลบเกลื่อนความกลัว
“เมื่อวาน...บอส...ทำ...อะไร...ตัวเล็กหะ”แจจุงเดินมายืนตรงหน้ายูชอน ถ้าไม่มีโต๊ะกั่นกลาง ป่านนี้ยูชอนคงโดนแจจุงบีบคอตายไปแล้วแน่ๆ ก็แม่คนสวยเล่นส่งสายตาฉึบฉับสะขนาดนี้
“ก็...ก็..เปล่านี่แจจุง ฉันไม่ได้ทำ...”พูดไม่ทันจบ คนสวยก็กระโดดขึ้นไปบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะยื่นมือไปกระชากเนกไทของยูชอนอย่างแรง จนเจ้าตัวต้องโยกตัวตามแรงดึงของแจจุง
“บอสอย่ามาโกหกแจจุง...ครั้งนี้บอสรอดไป...ต้องโทษแจจุงที่เลี้ยงน้องให้ไร้เดียงสาเกินไป แต่ถ้ามีคราวหน้า...บอสไม่รอดแน่!”แจจุงกระชากตัวยูชอนเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูจนคนฟังขนลุกซู่ ก่อนที่ร่างบางจะลงจากโต๊ะเดินออกไป แต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาอาฆาตก่อนกระชากประตูออกไป
“โอ๊ย...รอดตัวไป”ยูชอนถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก แล้วค่อยๆเอนตัวไปกับโซฟา ก่อนที่ตาคมจะปิดลงพร้อมที่ฝันหวานถึง...ตัวเล็ก
พักกลางวันที่ร้านอาหารราคาแพงข้างๆบริษัท เอ็นบี กรุ๊ป จำกัด
ยุนโฮได้ชวนแจจุงและยูชอนไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน ตัวแจจุงนั้นยอมไปแต่โดยดี แต่เจ้าเพื่อนซี้นี่กลับเล่นตัว แต่ยุนโฮได้หารู้ไม่ว่า ที่ยูชอนไม่อยากไปนั้น เพราะกลัวสายตาอาฆาตที่อาจฆ่าเขาตายกลางโต๊ะอาหารได้ แต่ก็ต้องจำใจไปเพราะคำสั่งของ...ท่านประธานบริษัท
“เฮ้ย...ไ อ้ไก่ เป็นอะไรว่ะ นั่งซะเจี๋ยมเจี้ยมเชียว”ยุนโฮเอ่ยแซวพร้อมกับจิ้มอาหารเข้าปาก ขณะที่แจจุงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“เมื่อเช้า...คนสวยของแก...”ยูชอนเอามือป้องปากโยกตัวเข้าใกล้หูยุนโฮพร้อมกับเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ยุนโฮฟัง เมื่อเล่าจบ...
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”เสียงระเบิดหัวเราะอย่างไม่เกรงใจของยุนโฮได้เล็ดลอดออกมา ขณะที่ยูชอนมองเพื่อนด้วยสายตาด่าทอ...ไ อ้เพื่อนบ้า...ไม่น่าเล่าให้ฟังเลย!
“หัวเราะอะไรหรอครับ”จู่เสียงหวานก็ดังเข้ามาทำให้ยุนโฮต้องเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะสุดฤทธิ์ ร่างบางตรงเข้ามานั่งตรงข้ามยุนโฮและยูชอนที่ก้มหน้าเหมือนเด็กน้อยขี้อาย
“มะ...ไม่มีอะไรหรอกแจจุง พอดีไ อ้ไก่มันเล่าเรื่องตลกให้ฟังน่ะ...คิกๆ”ยุนโฮเอ่ยหน้าแดงด้วยพยายามหยุดตัวเองไม่ให้หัวเราะ ขณะที่แจจุงมองไปที่ยูชอนที่ก้มหน้างุดด้วยหลากหลายอารมณ์...โมโห...กลัว...คิดถึงตัวเล็ก
“ขอฉันเข้าห้องน้ำบ้างนะ”ยุนโฮเอ่ยยิ้มๆก่อนจะลุกขึ้น
“ปะ...ไปด้วย”ยูชอนระล่ำระลักเอ่ยก่อนจะรีบจ้ำตาเพื่อนซี้ไป ส่วนแจจุงส่ายหัวขำน้อยๆกับพฤติกรรมกลัวมากเกินไปของยูชอน
“ครืดๆ ครืดๆ”แจจุงชะโงกหน้าไปดูตรงเก้าอี้ของยุนโฮและยูชอน ก็พบว่าโทรศัพท์ของยุนโฮกำลังสั่นอยู่ตรงนั้น แจจุงมองไปทางห้องน้ำซึ่งไม่พบใคร เขาจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมามองอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจกดรับ
“สวัสดีครับ..”เสียงหวานกรอกไป
“ยุ...นั่นใครน่ะ”เสียงแหลมของอีกฝ่ายชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยกลับมา
“เอ่อ...ท่านประธานไปเข้าห้องน้ำครับ”แจจุงเลือกที่ไม่ตอบ แต่บอกที่อยู่ตอนนี้ของยุนโฮไป
“อ่อ...ที่แท้นายก็แค่พนักงาน ก็นึกว่ากิ๊กคนใหม่ของยุนสะอีก...ฝากบอกยุนด้วยล่ะกัน...ว่าฉัน...กำลังจะกลับไป! ...ตู๊ดๆ”พูดจบปลายสายก็ตัดสายทันที ขณะที่แจจุงหน้าเหวอด้วยอาการงุนงง
“ใครนะ?”หน้าหวานมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนปากบางจะเอื้อนเอ่ย...ทึกกี้...? ก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะข้างจานของยุนโฮ ไม่นานสองหนุ่มก็เดินกลับมาที่โต๊ะ
“ท่านประธานครับ...”แจจุงเอ่ยเรียก
“ว่าไง?”ยุนโฮเอ่ยเสียงหวานหยด
“เมื่อกี้มีคนโทรมาครับ...เขาบอกว่า...”แจจุงเอ่ย
“เขากำลังจะกลับมา...”ก่อนคนสวยหันกลับมาจ้องคนหล่อตาแป๋ว
“กำลังจะกลับมา...ใครกัน...แล้วเขาบอกชื่อไว้รึเปล่า”ยุนโฮหันไปมองหน้าเพื่อนซี้ แต่ก็ไร้ประโยชน์ เมื่อยูชอนกำลังมันส์เมากับอาหารบนโต๊ะ ก่อนจะหันมาถามคนสวยต่อ
“ไม่ได้บอกครับ...แต่เบอร์เมมชื่อไว้ว่า ทึกกี้”ได้ยินดังนั้นหน้าหล่อก็ออกอาการตกใจอย่างแรง
“แค่กๆ”ยูชอนที่กำลังซดซุปเกิดอาการสำลักขึ้นมา ก่อนมือหนาจะควานหาแก้วน้ำมาดื่มอึกใหญ่
“มีอะไรรึเปล่าครับ”ตาหวานจ้องทั้งสองคนอย่างสงสัย ขณะที่สองเพื่อนซี้มองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“ปะ...เปล่าหรอก...”ยุนโฮตอบก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อไป และมองหน้าเพื่อนซี้เป็นระยะๆ ขณะที่แจจุงได้แต่ลอบมองอย่างสงสัย ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันกลับเข้าที่ทำงาน
“แจจุง...เดี๋ยวฉันมารับกลับบ้านนะ”ยุนโฮกระซิบข้างหูคนสวยเมื่อทั้งสามคนเดินมาถึงหน้าห้องของยูชอนและเจ้าของห้องได้เข้าห้องไปแล้ว ก่อนร่างสูงจะรีบเดินไปก่อนที่ร่างบางจะปฏิเสธทัน
“ดะ...เดี๋ยวครับ...”แจจุงหันกลับไปจะท้วง แต่ก็สายไปเสียแล้วเมื่อร่างสูงได้หายลับตาไป ร่างบางได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ส่งตามไป...คนบ้า!!
“กริ๊งๆ”เสียงโทรศัพท์ดังขัดฝันหวานถึงตัวเล็ก ยูชอนสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ ก่อนจะขยี้ตาพร้อมเอื้อมมืออีกข้างยกหูโทรศัพท์
“ครับ...”เสียงงัวเงียๆเอ่ยไป
“บอส...”เสียงหวานคุ้นเคยที่แสนจะสยดสยองของยูชอน ตาที่ยังลืมไม่ขึ้นเบิกโตอย่างตกใจ...แจจุง!! แต่เอ...อยู่กันแค่นี้จะโทรมาทำไม?
“อ่ะ...แจ...จุง ว่าไง”ยูชอนพยายามรวบรวมสติสตังที่ยังเหลืออยู่
“หกโมงเย็นอย่าลืมไปรับตัวเล็กที่มหาลัยด้วยนะครับ...ตู๊ดๆ”เสียงหวานเอื้อนเอ่ยอย่างปกติดี ไม่มีท่าทีว่าจะดุร้ายเป็นเหมือนแม่เสือเมื่อคราวที่แล้ว จนยูชอนหน้าเหวอไปสักพัก แต่ก็เรียกสติกลับมาดีใจได้อย่างรวดเร็ว
“ไปรับ...ตัวเล็ก...เย้ๆๆๆ”ยูชอนกระเด้งจากเก้าอี้หรู พร้อมกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างดีใจ
“วู้วๆๆ”ยูชอนลงไปกลิ้งกับพื้นหมดคราบกรรมการบริษัทอย่างสิ้นเชิง
ความคิดเห็น