คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [ ๐ ,, E ,, ๐ ]
บทที่ 5
“อ๊าาาาาาาา”เสียงหวานร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อยุนโฮกระแทกประตูเข้ามา แจจุงก้มมองตัวเองที่ไม่มีอะไรปกปิดสักชิ้น ก่อนจะรีบหันหลังเนียนให้ยุนโฮแทน
“แจจุ...”ยุนโฮต้องชะงัก หน้าที่เป็นกังวล กลับขึ้นสีอย่างไม่เคยเป็น...ขาวชะมัด!
“ท่านประธาน...ออกไปก่อนครับ”แจจุงบอกเสียงแผ่วด้วยความอาย ยุนโฮที่จ้องแผ่นหลังขาวอยู่ต้องตื่นจากภวังค์ก่อนจะปิดประตูออกไป
“อ๊ากกกก แจจุง...นายกำลังทำให้ฉันคลั่งนะ”ยุนโฮกระโดดลงไปนอนกลิ้งอยู่บนเตียง
“ท่านประธาน...”เสียงหวานดังมา จนยุนโฮชะงัก หันไปมองเห็นไปหน้าขาวๆแดงๆ โผล่ออกมาจากประตูห้องน้ำ ก่อนจะปรับสีหน้าลุกขึ้นนั่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มีอะไรแจจุง”ยุนโฮเอ่ยถามคนสวยแต่สายตากลับมองไปออกที่วิวข้างนอก
“คือ...เสื้อผ้า...น่ะครับ”แจจุงเอ่ยพร้อมยิ้มอายๆ
“อ่อ...อยู่นี่”ยุนโฮพูดพร้อมหยิบชุดเดินไปให้แจจุง ที่ตอนนี้ผลุบตัวเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ ยื่นแต่มือขาวๆออกมา
“ขอบคุณครับ...อ๊ะ”แจจุงต้องร้องเสียงหลงเมื่อมือบางโดนรั้งโดยมือหนา
“คือ...ไม่มีอะไร”แท้จริงเขาแค่อยากจะมองใบหน้าหวานๆที่แดงระเรื่อ มือหนาปล่อยแขนบางให้เป็นอิสระ โดยที่ร่างบางรีบปิดประตูทันที ทิ้งให้ยุนโฮยิ้มอายๆกับพฤติกรรมตัวเอง
“โบแจยังไม่กลับมาเลยฮะ ตัวเล็กเป็นห่วงจัง...โทรไปก็ไม่ติดฮะ”เสียงใสเอ่ยกรอกโทรศัพท์คู่ใจที่พี่ชายซื้อให้ด้วยเงินเดือนๆแรกอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้านอย่างกระวนกระวาย เมื่อเวลาผ่านไปอีกแค่ชั่วโมงก็จะเที่ยงคืนแล้ว พี่ชายสุดสวยยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับบ้านมา
“โบแจลืมโทรศัพท์อีกแล้วหรอฮะ...โธ่เอ๊ย”หน้าใสขมวดคิ้วแน่นด้วยความกังวล...โทรศัพท์ก็ไม่ได้พก จะเป็นยังไงบ้างเนี่ยโบแจ!
“พี่ยูชอนไม่ต้องมาหรอกฮะ...รบกวนเปล่าๆ...เดี๋ยวสิฮะ”จุนซูเอ่ยอย่างตกใจเมื่อคู่สนทนาวางสายอย่างรวดเร็วเมื่อพูดจบ...เดี๋ยวพี่ไปหาตัวเล็กนะ...เจอกันครับ!
“...”ไร้เสียงใดๆจากหน้าใสที่อมยิ้มขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่รอยยิ้มก็ต้องจางลงไปเมื่อนึกถึงพี่ชายที่ไปอยู่ไหนก็ไม่รู้ ร่างเล็กนั่งกระวนกระวายอยู่หน้าบ้านพักใหญ่ จนเมื่อร่างสูงใหญ่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา หน้าหวานก็เริ่มแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
“มาทำไมฮะ...”จุนซูเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง แต่คนฟังกลับคิดว่า คนตัวเล็กไม่ได้อยากอยู่กับเขา
“ถ้าตัวเล็กไม่อยากอยู่กับพี่...งั้นพี่ไปก็ได้...ฝันดีนะครับ”ยูชอนเอ่ยพร้อมสายตาตัดพ้อจนคนมองเสียววูบไปทั้งตัว...พี่ยูชอน ตัวเล็กขอโทษฮะ!
“มะ...ไม่ใช่นะฮะ”จุนซูเอ่ยพร้อมรั้งแขนหนาไว้เมื่อร่างใหญ่กำลังหันหลังกลับไป ยูชอนหันหลังค้างไว้พร้อมยิ้มกระหยิ่มอย่างพอใจ
“คือ...ตัวเล็ก...เป็นห่วงพี่ยูชอนนะฮะ”คนตัวเล็กก้มหน้าสารภาพ พร้อมแก้มที่เริ่มแดงระเรื่อ
“ตัวเล็กเป็นห่วงพี่จริงๆหรอ...”ยูชอนเอ่ยพร้อมลุ้นกับคำตอบ...อยากจับกดตรงนี้จริงๆโว้ย!
“...ฮะ”จุนซูเงียบไปอึดใจ จนคนรอฟังใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ก่อนจะพองตัวอย่างสุขใจ ร่างสูงหันมารวบคนตัวเล็กมากอดไว้แนบอก
“พี่ยูชอน...”จุนซูร้องเสียงหลงอย่างตกใจ แก้มแดงระเรื่อลามไปที่ใบหู ก่อนจะคอยๆซุกหน้าหวานไปที่อกแกร่ง
“ไม่ต้องห่วงโบแจหรอก...อีกเดี๋ยวก็กลับมา”ใช่ อีกเดี๋ยวก็จะถึงแล้ว เพราะก่อนมาถึงบ้านตระกูลคิม เขาได้โทรหาเพื่อนซี้และรับรู้ว่าใกล้ถึงแล้ว
“ฮะ”จุนซูตอบรับพร้อมหลับตาพริ้มในอ้อมกอดของยูชอน
“ไม่มาส่งได้ไง...ดูสิ มืดจะตาย ถ้านายเดินตกท่อไปจะทำไง”เสียงบ่นพึมพำอยู่ข้างหลังร่างบางที่สวมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีฟ้าอ่อนและกางเกงขาสั้นสีดำของยุนโฮ หลังจากที่ทั้งคู่มาถึงหน้าปากซอย ร่างบางปฏิเสธที่จะให้ร่างสูงเดินเข้ามาส่ง แต่ร่างสูงกลับดื้อดึงจะมาส่งให้ถึงหน้าบ้านให้ได้
“แจจุงก็เดินคนเดียวทุกวัน...ไม่เห็นจะตกสักวัน”แจจุงตอบกลับอย่างแผ่วเบา ก่อนจะปรายตามองคนข้างหลังที่สอดส่ายสายตาสำรวจไปรอบๆข้าง
“ถึงแล้ว...”แจจุงต้องชะงักอยู่หน้ารั้วไม้สีขาวกับภาพตรงหน้า สองหนุ่มกำลังกอดกันอย่างมีความสุข โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครกำลังเดินเข้ามา
“เป็นอะไรแจจุง...เฮ้ย!”ยุนโฮเอ่ยทักเมื่อเห็นร่างบางหยุดนิ่งไม่ไหวติง ก่อนจะร้องเสียงดัง จนทำให้จุนซูและยูชอนผละออกจากกันอย่างอายๆ ก่อนที่จุนซูจะวิ่งออกมาหาแจจุง พร้อมกับยูชอนที่เดินเอื่อยๆมาหายุนโฮ
“โบแจ...ทำไมกลับดึกจังฮะ ตัวเล็กเป็นห่วงแทบแย่...แล้ว....?”จุนซูกอดพี่ชายเป็นการแก้เขิน ก่อนจะจ้องที่เสื้อผ้าของแจจุง ขณะที่แจจุงเหล่สายตามองยูชอนที่ผิวปากแกล้งไม่รู้เรื่องอย่างเคืองๆ...น้องชายผมยังเด็กนะครับ...บอส!
“ก็...พอดีมีปัญหานิดหน่อย แจจุงก็เลยต้องใส่ชุดของท่านประธานเท่านั้นเอง...ไม่มีอะไรหรอก”ร่างบางตอบคำถาม
“ขอบคุณมากนะครับท่านประธาน...ที่มาส่ง”แจจุงละจากน้องชายหันไปขอบคุณกับร่างสูงที่ยืนสำรวจบ้านโทรมของตระกูลคิมอยู่
“ไม่เป็นไร...เอ่อ นี่...”ยุนโฮตอบรับก่อนจะปรายตาไปทางจุนซู
“อ๋อ...นี่ คิม จุนซู น้องชายแจจุงนะครับ”แจจุงเอ่ยแนะนำจุนซูที่โค้งคำนับทักทาย
“นี่มันก็ดึกมากแล้ว...แจจุงว่าบอสกับท่านประธานน่าจะกลับบ้านพักผ่อนได้แล้วนะฮะ...ขอบคุณมากนะครับ”แจจุงเอ่ยปากอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสายตาโลมเลียของยูชอนที่เอาแต่จ้องน้องชายของตัวเอง ที่ยืนม้วนต้วนอยู่ข้างๆ...แจจุงไม่ได้ตั้งใจไล่ท่านประธานนะครับ..!
“ฝันดีนะครับ”จุนซูผู้ใสซื่อเอ่ยปากพร้อมยิ้มบริสุทธิ์ก่อนจะเดินตามพี่ชายเข้าบ้านไป
“...”ไร้เสียงตอบรับจากสองหนุ่มที่ยืนมองตามพี่น้องตระกูลคิมสายตาละห้อย
“ไปไ อ้หมี...”ยูชอนเข้ามากอดคอเพื่อนสนิทก่อนจะพากันเดินออกไป
“ตัวเล็ก...”เสียงโหดดังขึ้น ขัดร่างเล็กที่กำลังจะจ้ำอ้าวหนีขึ้นห้องให้หันมาเผชิญหน้า
“ฮะ...โบแจ”จุนซูเอ่ยมีสีหน้ารับผิดตามประสาเด็กใสซื่อ
“เล่ามาให้หมด”พี่ชายหน้าหวานกับบทโหดเมื่อน้องชายสุดที่รักกำลังมี...ความรัก! ร่างบางทิ้งตัวลงบนโซฟา ก่อนจะปรายตาจ้องน้องชายที่ค่อยๆย่อตัวนั่งลงที่โซฟาตัวเล็กอีกตัว
“คือ....”จุนซูก้มหน้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาโดยที่ไม่มีการบิดเบือน แจจุงเบิกตาโพลงเมื่อรู้ว่าน้องชายเสียจูบแรกให้กับหัวหน้าของเขา!
“โบแจ...”จุนซูเอ่ยเรียกแจจุงเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับใบหน้าหวานที่อ้าปากค้าง
“บอส!”แจจุงแผดเสียงร้องออกมา พร้อมกับร่างเล็กวิ่งหนีสุดชีวิตขึ้นไปบนห้อง
“จูบจุนซู...แล้วไงว่ะ ออกจะปกติ แกก็ได้จูบแรกของใครต่อใครตั้งเยอะตั้งแยะ”ยุนโฮเอ่ยเสียงเรียบขณะขับรถพร้อมคุยโทรศัพท์กับยูชอนที่ต่างคนต่างขับรถกลับบ้านตัวเอง
“ไม่หรอกมั้ง...แจจุงดูออกจะอ่อนหวาน คงไม่โกรธขนาดจะฆ่าแกหรอก...อีกอย่าง แกก็เป็นเจ้านายเขานะเว้ย”ยุนโฮเอ่ยแย้ง บวกกับหน้าตาไม่เชื่อกับสิ่งที่เพื่อนบอกเล่าอย่างแรง
“เออๆ...จะคอยดู เออ”ยุนโฮกดตัดวางสาย มุ่งหน้าขับรถต่อ แต่ก็ยังครุ่นคิดกับคำพูดของยูชอน...
‘มันไม่เหมือนกั๊น...แจจุงดูภายนอกอาจจะอ่อนหวาน แต่ถ้าแกรู้ซึ้งถึงข้างใน แกอาจจะขยาดกับความโหดของเจ้าตัวก็ได้ไ อ้หมี!’
ความคิดเห็น