คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ ๐ ,, C ,, ๐ ]
บทที่ 3
ขณะที่ยุนโฮก้มหน้าก้มตาเคลียร์งานให้เสร็จภายใน10นาทีเหมือนที่บอกแจจุงไว้ แต่ทว่า...
“สงสัยคงจะเสร็จไม่ทัน...เอาไว้ฉันจะกลับมาจัดการพวกนายต่อล่ะกัน”ยุนโฮพูดกับกองเอกสารกองโต ก่อนจะเดินออกไปรับแจจุงแล้วขึ้นรถพาไปที่ภัตตาคารหรูหรา
“เอ่อ...ถ้าจะให้แจจุงเลี้ยงข้าวท่านประธานที่นี่ แจจุงก็คง...ต้องขายบ้านเลยล่ะครับ”แจจุงเอ่ยดักยุนโฮที่กำลังจะก้าวลงจากรถ
“ฮ่าๆๆ นายนี่ก็...ฉันคงไม่ปล่อยให้ลูกน้องตาดำๆมาเลี้ยงข้าวฉันหรอกน่า...มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”พูดจบร่างสูงก็ก้าวลงจากรถ แล้วรีบมาเปิดประตูให้คนสวยที่ลงมาอย่างเขินอาย ก่อนจะเดินนำเข้าไป
“สวัสดีค่ะคุณยุนโฮ แหม...วันนี้พาสาวคนไหนมาอีกค่ะเนี่ย...ว้าว สวยสะด้วย คุ...”เจ้าของภัตตาคารปากกว้างลงมารับด้วยตัวเอง
“ขอห้องวีไอพี”ยุนโฮพูดตัดบทห้วนๆ ก่อนจะจูงมือแจจุงเดินตามพนักงานเสิร์ฟไป
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”แจจุงกลั้นใจถามเมื่อเห็นยุนโฮนั่งสั่งเมนูอาหารนิ่งๆ พร้อมทั้งหน้าโหดตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน...ฉันผิดมั้ยเนี่ยถ้าจะถามเขาตอนนี้!
“หะ...อ๋อ เปล่านิ...เท่านี้ก็แล้วกัน”ยุนโฮเอ่ยกับพนักงานที่รับออร์เดอร์ ก่อนจะเดินออกไป
“นายเป็นห่วงฉันหรอ?”ยุนโฮหันมายิงคำถามใส่คนสวยด้วยสายตาจริงจัง จนแจจุงต้องเบนสายตาหนี...
“เอ่อ...”แจจุงก้มหน้าไม่กล้าสบตาพร้อมเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก
“ฉันพูดเล่นน่า...เปลี่ยนเรื่องดีกว่า...ทำไมถึงมาสมัครงานที่บริษัทฉันล่ะ...”ยุนโฮเปลี่ยนเรื่องเมื่อคนตัวเล็กแทบจะมุดหน้าหายไปกับขอบโต๊ะ ทั้งคู่กินกันไป ชวนคุยกันไป ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ได้มากมาย แต่ก็ทำให้ได้แอบอมยิ้มไปได้ทุกครั้งกับท่าทีของฝ่ายตรงข้าม
“ขอบคุณมากนะครับ...ที่เลี้ยง อย่างนี้ผมก็ติดหนี้ท่านประธานอีกแล้วสิครับ”แจจุงเอ่ยพร้อมคำนับขอบคุณเมื่อทั้งคู่ทานข้าวเสร็จแล้วเดินออกมาหน้าร้าน
“เอาไว้...นายตอบแทนฉันเป็นอย่างอื่นก็แล้วกัน”ยุนโฮก้มลงกระซิบที่ข้างหูแจจุง ลมหายใจอุ่นรดเข้าที่ลำคอขาวเนียน ทำเอาหน้าหวานแดงจัด ก่อนจะถอยหนี
“คะ...ครับ”แจจุงตอบตะกุกตะกัก ก่อนจะเดินตามยุนโฮที่เดินนำไปที่รถที่กำลังยิ้มกริ่มอย่างสุขใจ รถหรูราคาแพงแล่นออกไปในเส้นทางที่แตกต่างจากเดิม โดยที่เจ้าคนตัวเล็กไม่ได้รู้สึกผิดสังเกตเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเจ้าคนตัวใหญ่ชวนคุยตลอดทาง
“ครืดๆ”โทรศัพท์แจจุงที่อยู่บนโต๊ะสั่นได้จังหวะพอดีกับยูชอนที่กลับมาจากทานข้าวกลางวัน
“จริงๆเลยนะ...ลืมได้ทุกวี่ทุกวัน”ยูชอนเอื้อมมือไปหยิบดู ก่อนจะเบิกตาโพลงอย่างดีใจ
“เฮ้ย...จุนซู”ร่างใหญ่ลุกลี้ลุกลน หันซ้ายหันขวาทำตัวไม่ถูก ก่อนจะสติได้แล้วกดรับ
“โบแจ...ทำไมเมื่อวานไม่กลับบ้าน...ตัวเล็กเป็นห่วงมากรู้มั้ย...งั้นเย็นนี้มารับตัวเล็กที่มหาลัยเป็นการลงโทษ อย่าลืมล่ะ...บาย”เสียงน่ารักดังลอดออกมาเป็นชุดทำยูชอนหน้าเหวอตั้งตัวไม่ติด ก่อนสายจะตัดไป
“ฮะ...ฮาโหล เฮ้อ...คนอะไรจะพูดเร็วขนาดนั้น...ตัวเล็ก”ยูชอนยืนอมยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะตกใจกับเครื่องมือสื่อสารตัวเองที่อยู่ในกางเกง
“ว่าไงไอ้หมี”ยูชอนกดรับก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป พร้อมกับ...โทรศัพท์ของแจจุง
“แกจะพาแจจุงไปไหน...ไปเที่ยว เฮ้ย...นี่มันเวลางานนะเว้ยท่านประธาน”ยูชอนตะโกนเสียงดังอย่างตกใจ
“เออๆ เห็นว่าเป็นเจ้าของบริษัทหรอกนะเว้ย...เออๆ”ยูชอนวางสายลงหลังจากที่ยุนโฮ โทรมาสั่งให้ลาหยุดให้แจจุงเพราะเขาจะพาแจจุงให้ไปเที่ยว!
“งั้น...เย็นนี้ ฉันจะได้เจอนายแล้ว...ตัวเล็ก ยะฮู้”ยูชอนกระโดดโลดเต้นลืมวัยของตนอย่างดีใจ
“อ๊ะ...ท่านประธาน ที่นี่มันที่ไหนกันครับ”แจจุงมองไปรอบๆเมื่อรู้สึกผิดสังเกต น้ำสีคราม หาดทรายสีขาว...อย่างนี้น่ะหรอที่เค้าเรียกกันว่า...ทะเล!!
“นายเห็นทะเลเป็นภูเขารึยังไงแจจุง”ยุนโฮเอ่ยล้อแจจุง ที่มองรอบข้างอย่างตื่นตาตื่นใจ...ตาโตฉายวาวระยิบระยับ
“แล้วท่านประธานมาที่นี่ทำไมครับ”แจจุงเอ่ยถามก่อนจะจ้องหน้ายุนโฮอย่างระแวง ก่อนจะค่อยๆขยับตัวจนชิดประตู
“ฉันไม่ได้พานายมาขายหรอกน่า...ไม่ต้องกลัวขนาดนั้น”ยุนโฮเอ่ยพร้อมหัวเราะเบาๆ ขณะที่แจจุงสะบัดหน้าหนี...ชิ คนบ้า!
“นายน่ะ...มีค่าเกินไปที่จะขาย”ยุนโฮจอดรถเมื่อถึงจุดหมายก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจัง จนแจจุงต้องเบนสายตาหนี...ทะเล!...
“แจจุง...เดี๋ยว อย่าวิ่งสิ”ยุนโฮร้องเสียงหลงเมื่อคนตัวเล็กลงจากรถวิ่งลงไปที่ชายหาด
“...”ยุนโฮยืนพิงรถมองแจจุงที่เล่นน้ำจนตัวเปียกปอนอย่างมีความสุข...น่ารัก...น่าจับกดตรงนี้ชะมัดเลย!
“อ๊ะ...เปียกหมดแล้ว...”แจจุงหยุดชะงักก้มมองตัวเองพร้อมเอ่ย เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเปียกชุ่มไปทั้งตัว ก่อนจะหันไปมองยุนโฮที่จ้องมาเป็นเชิงบอก...เปียกไปถึงไหนๆแล้วนะนายน่ะ!
ก่อนที่ร่างบางจะเดินขึ้นมาหาร่างสูง ด้วยใบหน้าจ๋อยๆ
“เอ่อ...เปียก...หมดแล้วครับ”แจจุงเอ่ยพร้อมยิ้มแหยๆ
“ทำอย่างกับไม่เคยมาทะเลงั้นแหละ”ยุนโฮยิ้มนุ่มนวล ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบปอยผมคนตรงไหนที่เปียกชื้นเบาๆ
“....ครับ”แจจุงก้มหัวรับคำ ทำเอาคนพูดหุบยิ้มแทบไม่ทัน...ฉันพูดเล่นนะแจจุง
“แจจุงกับน้องชายไม่มีเงินมากพอที่จะมาเที่ยวทะเลสวยๆอย่างนี้ได้หรอกครับ”แจจุงเอ่ยก่อนจะมองไปที่ทะเลสีครามสายตาเศร้าสร้อย เมื่อนึกถึงอดีตที่มีแค่พี่ชายกับน้องชายแค่ 2 คนมาแต่ไหนแต่ไร
“เฮ้อ...เอาเป็นว่า ถ้านายกับน้องอยากมาทะเลเมื่อไหร่ บอกฉัน...เดี๋ยวฉันจะพานายมาเอง แต่ว่าตอนนี้ไปกันเถอะ”มือหนาข้างนึงกุมมือบางของแจจุงไว้ก่อนที่มือหนาอีกข้างจะค่อยๆโอบเอวบางเดินหนีสายตาหลายคู่ที่จับจ้องอยู่ที่เสื้อเชิ้ตสีขาวของแจจุงที่เปียกทะลุมองเห็นผิวขาวนวล ตาคมกวาดสายตาดุดันออกไปราวกับว่าจงอางหวงไข่
ร่างสูงพาร่างบางมาโรงแรมหรูระดับห้าดาว พร้อมกับสายตาตื่นตระหนกของแจจุง
“เอ่อ...ท่านประธานครับ จะค้างที่นี่หรอครับ”แจจุงวิ่งมารั้งแขนร่างสูงที่กำลังตรงมาที่ล็อบบี้ สบตาอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ทำไม...นายไม่อยากค้างกับฉันรึไง”ยุนโฮได้ทีแกล้งทำหน้าโหดใส่คนตัวเล็ก เมื่อได้ฟังดังนั้นแจจุงก้มหน้าส่ายหัวเบาๆลงอย่างหวั่นๆ
“ล้อเล่นน่า...ก็แค่จะพาเด็กดื้อมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้น”ยุนโฮขยี้หัวคนตรงหน้าเบาๆ ก่อนจะหันไปพูดคุยกับพนักงานต้อนรับ แล้วก็พาร่างบางขึ้นมาบนห้องสวีท
“...”ร่างบางเกิดอาการตื่นเต้น เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เข้าโรงแรมหรู ตาโตกวาดไปรอบๆห้องก่อนจะสะดุ้งเมื่อหันมาเจอกับร่างสูงที่ลอบมองตนเองที่ไม่ได้รู้ตัวอะไรเลย
“อาบน้ำซะ...เดี๋ยวฉันไปหยิบเสื้อผ้าบนรถมาให้”ยุนโฮเอ่ยพร้อมยิ้มหวาน ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้แจจุงที่ทำตัวไม่ถูกกับห้องหรูนี้อยู่คนเดียว
ความคิดเห็น